Οι Ινδιάνοι διδάσκουν όσους αγωνίζονται για την γη τους και την φυλή τους

«Όλοι οι δικοί μου χάθηκαν. Μπορώ μόνο να θρηνώ για την δυστυχία του έθνους μου» – “Κόκκινος Αετός” (Weatherford), Φύλαρχος των Ινδιάνων Κρηκ.

Από μικρός αγάπησα τους Ινδιάνους. Και ποιος δεν τους έχει αγαπήσει θα μου πεις. Αυτοί οι «άγριοι» πολεμιστές με τα μακριά μαλλιά, τα βαμμένα πρόσωπα, τα ουρλιαχτά, τα τόξα και τα τσεκούρια τους, που ξεπηδούσαν «ζωντανοί» μπροστά μας μέσα από τα κόμικ και τις ταινίες της εποχής και της νιότης μας, δεν μπορούσαν να αφήσουν κανένα παιδί και ιδιαίτερα αγόρι, ασυγκίνητο.

Μεγαλώνοντας άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι άτομα και «συλλογικότητες» αριστερών έως και αναρχικών αποχρώσεων και απόψεων αρέσκονταν να οικειοποιούνται τους Ινδιάνους και να ταυτίζονται μαζί τους. Μαρξιστές, οπαδοί «απελευθερωτικών κινημάτων», «οικολόγοι», χίπηδες, μέχρι και «αναρχικοί» και «αντίφα» βρέθηκαν να θεωρούν «δικούς τους» τους αγαπημένους μου Ινδιάνους! Το σκεπτικό τους; Πρώτον, ήταν κατά των Λευκών εποίκων ή «ιμπεριαλιστών». Δεύτερον, ήταν «άγριοι». Τρίτον, είχαν μακριά μαλλιά! Τέταρτον, ζούσαν σε «κοινόβια». Πέμπτον, κάπνιζαν «χόρτα». (Έκτον, ίσως είχαν και «ελεύθερο σεξ»!). Έβδομον, ήταν «φυσιολάτρες». Όγδοον, δεν ήταν χριστιανοί. Ένατον, αποτελούν «μειονότητα». Δέκατον, είναι θύματα «καταπίεσης». Άρα, ιδού η τέλεια αριστερή φαντασίωση.

Μόνο που η αλήθεια δεν είναι αυτή. Οι Ινδιάνοι ήταν λαός (ή καλύτερα λαοί – φυλές) που πολέμησαν με ηρωισμό υπερασπιζόμενοι την πατρογονική τους γη, αλλά λόγω των μεγάλων κυμάτων αποίκων και της τραγικής έλλειψης ενότητάς τους (πολλές φυλές μάλιστα συμμάχησαν με τους εχθρούς – έποικους) οδηγήθηκαν είτε στην ολοκληρωτική εξαφάνιση, είτε στην εξορία και στην απομόνωση, είτε στην αφομοίωση, με αποτέλεσμα, οι πάλαι ποτέ γηγενείς της αμερικανικής ηπείρου, να αποτελούν σήμερα, πληθυσμιακά μια «μειονότητα», ένα φολκλορικό απομεινάρι του παρελθόντος και μια τουριστική ατραξιόν.

Οι «αληθινοί» Ινδιάνοι ανήκαν σε συγκεκριμένη φυλή, είχαν φυλετική συνείδηση, θεωρούσαν τον λαό τους «έθνος», έδιναν το αίμα τους για την πατρίδα τους, είχαν ιερό σεβασμό για τους προγόνους τους και ζούσαν σε κλειστές πατριαρχικές κοινωνίες, με παραδοσιακούς διακριτούς ρόλους και «στερεότυπα» των δύο φύλων. Φυλή – έθνος – πατρίδα – πατριαρχία. Δεν μοιάζει και πολύ για αριστερή φαντασίωση.

(Άσε που ο ιμπεριαλισμός και η «καταπίεση» δεν είναι «προνόμιο» των λευκών. Όλοι γνωρίζουν ότι ειδικά οι Ίνκας υπήρξαν μια ιμπεριαλιστική δύναμη που κυβερνούσε με σκληρότητα και δεσποτισμό και σκορπούσε τον τρόμο σε όλες τις άλλες φυλές).

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε την ιστορία για το πώς οι λαοί του «Νέου Κόσμου» (New World) ονομάστηκαν “Ινδιάνοι” ή στα αγγλικά “American Indians” που στην πραγματικότητα σημαίνει «Αμερικάνοι Ινδοί»! Ο Κολόμβος νόμισε ότι πήγε στην Ινδία και έτσι ονόμασε τους ανθρώπους που γνώρισε εκεί “Indians” / “Ινδούς”. Η λέξη “αμερικάνοι” θα έρθει να προστεθεί αργότερα, όταν όλοι, εκτός από τον Κολόμβο, είχαν παραδεχτεί το λάθος του και η Νέα Γη πήρε το όνομα από έναν άλλο Ιταλό θαλασσοπόρο, τον Amerigo Vespucci.

Κάποιοι πους δεν αισθάνονται ωραία με τον όρο “American Indians”, χρησιμοποιούν τον όρο “Native Americans” (Γηγενείς Αμερικάνοι ή Ιθαγενείς Αμερικάνοι), ο οποίoς μπήκε στη μόδα ως μέρος της “πολιτικής ορθότητας”. Αυτό βέβαια είναι και μια προσπάθεια να αναγνωριστεί η εθνοτική ποικιλομορφία (ethnic diversity) στις Ηνωμένες Πολιτείες, την ίδια ώρα που τονίζεται μια υπερβολική αμερικανική ενότητα. Έτσι έχουμε διάφορες ομάδες που αναγνωρίζονται ως παύλα-Αμερικανοί. Έτσι έχουμε «Αφρο-Αμερικανούς», «Ιρλανδο-Αμερικανούς», «Ιταλο-Αμερικανούς» και ούτω καθεξής. Για τους αρχικούς κατοίκους της γης, ο “σωστός” όρος έγινε «Ιθαγενείς Αμερικανοί».

Η λέξη “native” έχει ένα γενικό νόημα και αναφέρεται στον καθένα που είναι στο σπίτι του, στον τόπο καταγωγής του. Το “Native” είχε όμως και μια υποτιμητική έννοια, από τους Άγγλους αποικιοκράτες, καθώς είχε και την έννοια του “πρωτόγονου” (“primitive”).

Η σκόπιμη απομάκρυνση των αυτοχθόνων πληθυσμών στην Αμερική άρχισε λίγο μετά την άφιξη του Κολόμβου το 1492. Οι πόλεμοι και οι ασθένειες που έφεραν οι Ευρωπαίοι είχαν ως αποτέλεσμα να εξαλειφθούν δεκάδες εκατομμύρια Ινδιάνων και πολλοί να μιλάνε για «γενοκτονία» ή και «ολοκαύτωμα».

Μία από τις τελευταίες και πιο περίφημες σφαγές ήταν αυτή του “Wounded Knee”, στη νότια Ντακότα, το 1890, όταν τουλάχιστον 200 ινδιάνοι Lakota σφαγιάστηκαν από το ιππικό των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε σε μέλη του συντάγματος «μετάλλια τιμής» για τις ενέργειές τους στην σφαγή αυτή (βλέπε ταινία “Bury My Heart at Wounded Knee” / «Ο Καιρός των Ινδιάνων»).

Αρχίζοντας το 1879, τα παιδιά των ιθαγενών απομακρύνθηκαν βίαια από τα σπίτια τους για να εκπαιδευτούν και να «αφομοιωθούν» σε οικοτροφεία που απαιτούσαν από τους μαθητές να εγκαταλείψουν τον δικό τους πολιτισμό, την δική τους γλώσσα και ακόμη και τα ονόματά τους.

Από το 1973 έως το 1976, περισσότερες από 3.400 ιθαγενείς γυναίκες που βρισκόταν στη φροντίδα της Υπηρεσίας Υγείας των Η.Π.Α. αποστειρώθηκαν χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Πολλοί ιθαγενείς ισχυρίζονται ότι οι προσπάθειες περιθωριοποίησής τους και οδήγησής του σε ανυπαρξία συνεχίζονται. Σήμερα, με την υποστήριξη της αμερικανικής κυβέρνησης, πετρελαϊκές εταιρείες κάνουν γεωτρήσεις και τοποθετούν αγωγούς που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την παροχή νερού και τροφίμων στους ιθαγενείς.

Οι Ινδιάνοι δεν αποτελούσαν μία ομοιόμορφη εθνοτική φυλετική ομάδα όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Όλοι μας έχουν μάθει να τους ομαδοποιούμε κάτω από τον γενικό όρο “ινδιάνοι”, αν και γνωρίζουμε ότι υπήρχαν πολλές φυλές… Οι πιο δημοφιλείς και γνωστές στον περισσότερο κόσμο είναι οι Σιού, οι Τσερόκι, οι Σεγιέν, οι Απάτσι, οι Κομάντσι, οι Ναβάχο και άλλες. Επίσης πρέπει να ομολογήσουμε ότι υπάρχουν κάποια «στερεότυπα» για όλους τους ινδιάνους. Πιστεύουμε ότι όλοι πολεμούσαν τους Λευκούς, ότι όλοι ήταν νομάδες, ότι όλοι είχαν μακριά μαλλιά, ότι ούρλιαζαν και είχαν ένα τοτέμ στην μέση του καταυλισμού τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι Ινδιάνοι ήταν πολλές ξεχωριστές φυλές σε όλη την τεράστια αμερικανική ήπειρο και όλες αυτές οι φυλές (όπως είναι λογικό) είχαν τεράστιες πολιτιστικές διαφορές μεταξύ τους. Πρώτον, υπήρχε το ζήτημα της γλώσσας. Παραδείγματος χάριν, οι Ναβάχο στα νοτιοδυτικά και οι Τσερόκι στα νοτιοανατολικά είχαν εντελώς άσχετες μεταξύ τους γλώσσες. Υπήρχαν επίσης φυλετικές διαφορές οι οποίες και προκαλούσαν βίαιες πολεμικές συρράξεις μεταξύ των φυλών. Π.χ. οι Απάτσι πολέμησαν τους Ναβάχο για λόγους όχι τόσο διαφορετικούς από τους λόγους για τους οποίους οι Γερμανοί πολέμησαν τους Γάλλους.

Υπήρχαν πάνω από 200 βορειοαμερικανικές φυλές που μιλούσαν πάνω από 200 διαφορετικές γλώσσες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βέβαια, χρησιμοποίησαν την γλώσσα Ναβάχο προς όφελός τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας για να μεταφέρουν κρυπτογραφημένα ραδιοφωνικά μηνύματα, (βλέπε την ταινία «Ο Κωδικός των Ναβάχο»).

Ο τρόπος ζωής τους ποίκιλε σημαντικά. Οι περισσότερες φυλές ζούσαν εγκατεστημένες σε συγκεκριμένα εδάφη για πολλή χρόνια και δεν μετακινούνταν. Μόνο η φυλή Λακότα ακολουθούσε τους βίσωνες ως νομάδες. Οι περισσότεροι ασχολούνταν με τον πόλεμο, αλλά οι Απάτσι ήταν οι πιο φοβεροί, ενώ οι Χόπις ήταν πασιφιστές. Σχεδόν όλες οι ινδιάνικες κοινωνίες ήταν πατριαρχικές και κυβερνούσαν οι άνδρες, με μια μικρή διαφορά στους Ιροκέζους (ή Ιροκουόι), που άφηναν τις γυναίκες να επιλέξουν τους ηγέτες / “sachems” (που ήταν πάντα άνδρες) και αυτό γιατί η κοινωνία των Ιροκουόι, μια γεωργική κοινωνία, πίστευε ότι οι γυναίκες συνδέονταν με τη δύναμη της γης και την δημιουργία της ζωής (ήταν οι γυναίκες που καθόριζαν πώς θα διανεμηθεί το φαγητό). Αυτό για κάποιους σημαίνει ότι η ιροκέζικη κοινωνία ήταν «μητριαρχική».

Τέλος, το τοτέμ δεν ήταν καθολικό ινδιάνικο σύμβολο. Χρησιμοποιήθηκε από φυλές όπως οι Σινούκ στον Βορειοδυτικό Ειρηνικό για να αποκρούσει τα «κακά πνεύματα» και να αντιπροσωπεύει την ιστορία της οικογένειας.

Υπήρχαν βέβαια ορισμένες εμπειρίες κοινές σε αυτές τις φυλές, καθώς όλες είχαν χάσει τις εκτάσεις τους με κάποιο τρόπο και είχαν οδηγηθεί μακριά από τα πατρογονικά τους εδάφη και είχαν υποχρεωθεί να ζουν στους φρικτούς «καταυλισμούς» (reservations) που είχε φτιάξει η αμερικανική κυβέρνηση.

Όταν παραδείγματος χάριν, το αμερικανικό έθνος άρχισε να επεκτείνεται δυτικά κατά τη διάρκεια των μέσων του 1800, οι Λευκοί εγκαταστάθηκαν στις μεγάλες ανοικτές περιοχές της Ντακότα, της Γιούτα, του Ουαϊόμινγκ και της Καλιφόρνια και ήρθαν αντιμέτωποι με τις μεγάλες φυλές των Ινδιάνων οι οποίοι ζούσαν στα δυτικά εδάφη για εκατοντάδες χρόνια. Οι άποικοι και οι κτηνοτρόφοι έδιωξαν τους Ινδιάνους από τις πατρίδες τους. Το αποτέλεσμα ήταν μια σειρά από πολέμους μεταξύ των ινδιάνικων φυλών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

Μέχρι όμως να πολεμήσουν τους λευκούς εποίκους οι Ινδιάνοι πολεμούσαν για πολλά χρόνια μεταξύ τους και μάλιστα με ιδιαίτερο μίσος. Μέχρι τη δεκαετία του 1500, παραδείγματος χάριν, οι πέντε φυλές των Ιροκέζων αφιέρωσαν πολλή ενέργεια για να πολεμήσουν και να σκοτώσουν η μια την άλλη! Κάποια στιγμή, βλέποντας ότι οι λευκοί τους εξοντώνουν και τους διώχνουν από την γη τους, αποφάσισαν να κάνουν πέρα τις παλιές διαφορές και ενωθούν σε μια ισχυρή συνομοσπονδία. Μόνο που προφανώς ήταν αργά…

Οι πέντε αυτές φυλές σχεδίασαν ένα περίπλοκο πολιτικό σύστημα. Το «Σύνταγμά» τους, μεταξύ άλλων έλεγε:

«Το έδαφος της γης από το ένα άκρο της γης στο άλλο είναι ιδιοκτησία εκείνων που την κατοικούν. Οι Ongwehonweh (γηγενείς) έχουν το δικαίωμα να είναι οι ιδιοκτήτες της γης που κατέχουν και καταλαμβάνουν και κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει αυτή την γη. Αυτός ο νόμος ισχύει από τα παλαιότερα χρόνια. Ο Μεγάλος Δημιουργός μας έκανε (εννοεί τις 5 φυλές Ιροκέζων) από το ίδιο αίμα και το ίδιο χώμα και καθώς μόνο οι διαφορετικές γλώσσες δημιούργησαν διαφορετικά έθνη, έθεσε διαφορετικούς κυνηγότοπους και εδάφη και Εκείνος δημιούργησε τα σύνορα μεταξύ τους…»

Εδώ έχουμε μια καταπληκτική ομοιότητα με αυτά που είπε ο Απόστολος Παύλος στους Αθηναίους! Λόγια που ξεκάθαρα καταρρίπτουν τις απόψεις των οπαδών του «δεν υπάρχουν έθνη και φυλές» και των “open borders”. Ακούστε τον:

«Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον…έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών» (Πράξεις 17: 24-26).

Όσον αφορά τους ρόλους των δύο φύλων, όλοι γνωρίζουν ότι οι άνδρες και μόνο άνδρες πολεμούσαν και οι γυναίκες ασχολούντο με τα παιδιά και τα «οικιακά». Προς απογοήτευση κάθε σύγχρονης «φεμινίστριας», στις ινδιάνικες φυλές, οι γυναίκες έπαιζαν έναν δευτερεύοντα ρόλο στην τελετουργική ζωή και δεν διέθεταν καμία επίσημη πολιτική εξουσία (μάταια θα ψάχνετε να βρείτε την υπογραφή μιας ινδιάνας των Πεδιάδων σε μια συνθήκη με τις Ηνωμένες Πολιτείες). Οι γυναίκες καθάριζαν την γη, φύτευαν, έσπερναν και ασχολούντο με την συγκομιδή των άγριων φυτών και των καρπών, αποθήκευαν τρόφιμα, έφτιαχναν τις σκηνές, συνέλλεγαν καυσόξυλα, μαγείρευαν, έπλεναν πιάτα, μετέφεραν πράγματα, γενικά με τα πόδια, κατασκεύαζαν είδη οικιακής χρήσης, έφτιαχναν ρούχα και ανέτρεφαν τα παιδιά. Οι άνδρες ήταν υπεύθυνοι για το κυνήγι, τον αμυντικό και επιθετικό πόλεμο, την κατασκευή των όπλων και σχεδόν όλες τις πολιτικές και θρησκευτικές δουλειές στην κοινότητα. Οι λευκοί παρατηρητές έβλεπαν τους Ινδιάνους άνδρες στα χωριά τους, «να μην κάνουν καμία εργασία», αν και συχνά βοηθούσαν τις γυναίκες στα χωράφια ή στην κατασκευή ενός καταφυγίου. Το κύριο έργο των ανδρών όμως τους έκανε να φεύγουν μακριά από τον καταυλισμό για να κυνηγήσουν και για αυτό ταξίδευαν εκατοντάδες μίλια κοντά σε καταυλισμούς εχθρών για να κλέψουν άλογα και να κερδίσουν τιμές. Αυτή σκληρή ζωή είχε βέβαια κόστος. Στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις κοινωνίες των Ινδιάνων των πεδιάδων στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα υπήρχαν πολύ περισσότερες γυναίκες από άνδρες.

Και τώρα κάποιες άλλες πτυχές από την ζωή των Ινδιάνων που καταρρίπτουν πολλούς αστικούς και αριστερούς μύθους. Προέρχονται κυρίως από την σειρά βιβλίων «Οι Ινδιάνικες Φυλές» του περιηγητή Τσαρλς Ν.Γ. Μπρόνγουελ (1822-1909) από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ.

Οι Ναβάχο, που ζούσαν στο Νέο Μεξικό, είχαν στην κατοχή τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που είχαν αρπάξει από άλλους καταυλισμούς της περιοχής και τους μεταχειρίζονταν ως σκλάβους.

Στην διαμάχη μεταξύ Άγγλων και Γάλλων (οι τελευταίοι κρατούσαν ως τον 18ο αιώνα σημαντικά τμήματα της βόρειας Αμερικής) οι φυλές της Βόρειας Αμερικής προσέφεραν την υποστήριξή τους πότε στην μία και πότε στην άλλη πλευρά (θυμηθείτε την ταινία «Ο Τελευταίος των Μοϊκανών»).

Πολλές φυλές προτιμούσαν να πολεμάνε με άλλες φυλές παρά με τους λευκούς άποικους. Έτσι οι ινδιάνοι Κάταουμπα διεξήγαγαν άγριους και μακροχρόνιους πολέμους με τους Ιροκουόι, ενώ με τους Άγγλους είχαν φιλικές σχέσεις.

Οι Σιού ή Ντακότα ήταν ανέκαθεν μια πολεμοχαρής φυλή, αλλά καθώς ο πολιτισμός προχωρούσε και τους άγγιζε, ο βίαιος χαρακτήρας τους άλλαξε σταδιακά και έμαθαν να ζουν ειρηνικά δίπλα στους λευκούς γείτονές τους. Υποχωρούσαν βήμα –βήμα μπροστά στην πλημμυρίδα των εποίκων πουλώντας τις εκτάσεις τους στην κυβέρνηση, μέχρι που παραχώρησαν όλα τα εδάφη που είχαν στην κατοχή τους και τους έμεινε ένα κομμάτι μήκους 150 μιλίων στον ποταμό Μινεσότα.

Η επαφή των Κάταουμπα (που σημαίνει «Λαός του Ποταμού») με τους λευκούς τους εκφύλισε καθώς έμαθαν την μέθη και την οκνηρία. Εξ αιτίας του αλκοόλ και της ευλογιάς αυτός ο πολυάριθμος και πολεμικός λαός μειώθηκε στο ένα δέκατο του πληθυσμού του.

Οι ινδιάνοι Μάνταν ήταν μια απομακρυσμένη φυλή της Δύσης που είχε μείνει «αμόλυντη». Η λαιμαργία, η μέθη, η οκνηρία μιας εκφυλισμένης φυλής, η οποία είχε υιοθετήσει όλα τα ελαττώματα των λευκών, έρχονταν σε αντίθεση με την εγκράτεια και τον αυτοσεβασμό και την έμφυτη αξιοπρέπεια αυτών των αμόλυντων ινδιάνων. Οι γυναίκες τους είχαν σεμνή συμπεριφορά και η αγνότητα ήταν προστατευμένη και ανέγγιχτη, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη ινδιάνικη κοινωνία. Τα αγόρια από μικρή ηλικία εκπαιδεύονταν στον πόλεμο και πολλοί πολεμιστές λάμβαναν μέρος σε ιπποτικές μάχες.

Γνωστή φυλή είναι τα «Έξι Έθνη» (Six Nations) η μεγάλη και ισχυρή ομοσπονδία φυλών που κατοικούσε στις περιοχές της Νέας Υόρκης και των Μεγάλων Λιμνών, και η οποία αποδείχθηκε είτε τρομερός εχθρός είτε πολύτιμος σύμμαχος όσων αποίκων προσπάθησαν να την προσεταιριστούν. Τα έξι έθνη, που ήταν ινδιάνοι Iroquois, ήταν: Mohawk, Cayuga, Onondaga, Oneida, Seneca και Tuscarora.

Για την φυλή Τσόκτοου οι Γάλλοι που είχαν έρθει σε επαφή μαζί τους μιλάνε για την «έντονη αγάπη που έχουν για την πατρίδα τους».

Οι ινδιάνοι Νάτσεζ (Natchez), που κατοικούσαν στην κοιλάδα του Μισισιπή είχαν αριστοκρατικό σύστημα. Ο αρχηγός των Νάτσεζ, ήταν γνωστός ως ο “Μεγάλος Ήλιος” και κυβερνούσε ως απόλυτος μονάρχης.

Στο κέντρο των κωμοπόλεων των Ντακότα υπήρχε μια πλατεία που εξυπηρετούσε στην τέλεση των εθνικών τους θρησκευτικών τελετών.

Για τους Εσκιμώους γράφει: ο ηθικός χαρακτήρας τους είναι πιθανόν στο ίδιο επίπεδο με εκείνο των περισσοτέρων αγρίων, δεν διαθέτουν όμως το υψηλό αδάμαστο πνεύμα, την περιφρόνηση για τις κακουχίες, τον φανατικό φυλετικό πατριωτισμό και την αγάπη για τον πόλεμο των αμερικάνων γηγενών.

Έθνος – πατρίδα – φυλή – «αμόλυντη» φυλή – εθνικές τελετές – πρόγονοι – θρησκεία – σεμνότητα – φυλετικός πατριωτισμός. Έννοιες και όροι που φέρνουν αλλεργία στους αριστερούς και πάσης φύσεως «προοδευτικούς». Για τους «αντίφα» δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Αυτοί που λένε ότι δεν υπάρχουν έθνη και φυλές, μισούν την πατρίδα τους και βεβηλώνουν τα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα και μνημεία του τόπου τους, ούτε στο στόμα τους δεν πρέπει να πιάνουν τους ινδιάνους. Αν τους άκουγε κανένας «Καθιστός Βούβαλος» θα τους έβγαζε το σκαλπ…

Οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να θεωρούν τους Ιδιάνους σημείο αναφοράς, παράδειγμα και αιτία προβληματισμού είναι εκείνοι του άλλου «χώρου» και του αντίπαλου στρατοπέδου. Πατριώτες, εθνικιστές, φυλετιστές, «συντηρητικοί», παραδοσιακοί και ευσεβείς πιστοί. Οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι έτσι όπως πάει το πράγμα, στην θέση των ινδιάνων μπορεί να βρεθούν οι ίδιοι. Όποιος ιθαγενής δεν παραδοθεί στην κατάκτηση ή δεν συμμαχήσει με τους αποίκους ή δεν «αφομοιωθεί» με αυτούς ξεχνώντας την ταυτότητά του ή δεν «(πολυ)πολιτιστεί», μαύρο φίδι που τον έφαγε. Αυτό επιτάσσει η νέα τάξη.

Αυτοί που μιλάνε για «Λευκή Γενοκτονία» (πρόκειται βεβαίως, περί «συνομωσιολόγων») υπενθυμίζουν το άρθρο 2, μέρος (γ) της σύμβασης για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας του 1948, που ορίζει ότι υπάρχει γενοκτονία όταν προξενούνται σκόπιμα σε μια ομάδα τέτοιες συνθήκες ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν την φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει. Η οργανωμένη μαζική μετανάστευση, λένε, δεν φέρνει «αφομοίωση» και «ποικιλομορφία», αλλά στοχεύει ειδικά στα λευκά έθνη και μόνο στα λευκά έθνη. Απροκάλυπτα οι οπαδοί των “open borders” και της μαζικής, μετανάστευσης λένε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν λευκές χώρες, λευκές κοινότητες, λευκά σχολεία, λευκά αθλήματα, λευκές κοινωνικές συγκεντρώσεις, λευκές εκπομπές, λευκές ταινίες, κλπ. Εκείνοι που μισούν τους λευκούς μας δίνουν δύο επιλογές: ή αποδέχεσαι την γενοκτονία σου ή είσαι “ρατσιστής”.

Μέχρι το 2040, οι ισπανόφωνοι αναμένεται να είναι η πλειοψηφία στην πολιτεία της Καλιφόρνιας, στην οποία μέχρι το 1970, οι 8 στους 10 ήταν λευκοί. Η μαζική μετανάστευση, τα υψηλά ποσοστά γεννήσεων των ισπανόφωνων και ασιατών και τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων των λευκών έφεραν αυτά τα αποτελέσματα. Όπου πάει η Καλιφόρνια θα πάει όλη η Αμερική σε λίγο. Μέχρι το 2050 και 2060, οι λευκοί υπολογίζεται ότι θα αποτελούν μειονότητα στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το αμερικανικό Γραφείο Απογραφής (US Census Bureau). Και όπου πάει η Αμερική σε λίγο ακολουθεί και η Ευρώπη. Ένα βιβλίο δημοσιεύτηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 2017 στην ιστοσελίδα του “Institut des Libertés,” ενός think tank του μεγάλου Γάλλου χρηματιστή Charles Gave. Σε αυτό, ο Gave αρχικώς ρωτάει: είναι αντιμέτωπος ο γηγενής πληθυσμός με εξαφάνιση; Και στο τέλος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο ευρωπαϊκός πληθυσμός θα εξαφανιστεί σε 40 χρόνια: «Η τρομερή είδηση των επόμενων τριάντα ή σαράντα ετών θα είναι η εξαφάνιση των ευρωπαϊκών πληθυσμών, (δηλ. λευκών), των οποίων οι πρόγονοι δημιούργησαν τον σύγχρονο κόσμο».

Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι οι «φυλές» αυτής της ηπείρου μάθουν να συνεργάζονται και να μην αντιμάχεται η μία την άλλη, διότι είναι εις βάρος τους, θα έχει περάσει καιρός και προφανώς θα είναι απελπιστικά αργά.

Όταν το 1876, ο Καθιστός Ταύρος κατάφερε να πείσει τις φυλές Λακότα, Βόρειων Τσεγιέν και Αραπάχο να ενωθούν και να πολεμήσουν τον αμερικάνικο στρατό, στην «Μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν», πέτυχε μεν μια μεγάλη και διάσημη νίκη επί των λευκών αποίκων, η οποία ενέπνευσε πολλές κινηματογραφικές ταινίες, αλλά ήταν εντελώς ανούσια και ανεπαρκής για να χαρίσει στους ιθαγενείς κάποια έστω ανεξαρτησία. Το παιχνίδι είχε χαθεί.

SkyWatcher – ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ