Μυθικές Υπόγειες Πολιτείες

Είναι κρυμμένη κάτω από ένα πελώριο ηφαιστειακό βουνό της Καλιφόρνια, χτισμένη σε πέντε υπόγεια επίπεδα, που για να φθάσει κανείς εκεί πρέπει να είναι καλεσμένος και να γνωρίζει τουλάχιστον μια από τις μυστικές πόρτες που ανοίγουν με το πάτημα ενός κουμπιού κι ύστερα κλείνουν κι εξαφανίζονται, δίνοντας τη θέση τους σε ολογράμματα που μιμούνται τους βράχους. Tο όνομα της πόλης είναι «Τέλος» (Telos) κι οι αινιγματικοί της κάτοικοι μοιάζουν ένα συνονθύλευμα φυλών, κυρίως Λεμουρικής, αλλά κατά μια άλλη άποψη, Ελληνο-Μαγιακής προέλευσης και μιλούν κάποια «Βαττανιανή» διάλεκτο, την «Solara Maru».

Αν καταφέρει κανείς να περάσει στο εσωτερικό του βουνού, ακολουθώντας τις ατέλειωτες γαλαρίες και τα βάραθρα, μέσα σ’ ένα απ’ τα υπερσύγχρονα ιπτάμενα οχήματα που θα τον περιμένουν πίσω ακριβώς απ’ τις μυστικές εισόδους, αρχικά θα αντικρίσει την εικόνα μιας διαστημικής μεγαλούπολης γεμάτης από αλλόκοτα κτίσματα. Στο ψηλότερο επίπεδο βρίσκονται όλα τα κυβερνητικά κτήρια, δημόσια ιδρύματα, βιβλιοθήκες, ναοί, πυραμίδες, σχολεία, μέχρι και ξενοδοχεία μπορεί κανείς να βρει εκεί –και μη ρωτάτε τώρα αν δέχονται κρατήσεις με πιστωτικές κάρτες.

Εδώ έχει το παλάτι του και ο ύψιστος Ρα, που αν νομίζετε ότι πέθανε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια… κάνετε λάθος. Το δεύτερο επίπεδο είναι η βιομηχανική ζώνη (οι «φάμπρικες», ας πούμε), αν και υπάρχουν και σπίτια, ενώ στο τρίτο και στο τέταρτο εντυπωσιάζουν οι κρεμαστοί κήποι και τα πάρκα, απ’ όπου οι χορτοφάγοι κάτοικοι αντλούν και την τροφή τους. Το τελευταίο και χαμηλότερο επίπεδο αποτελεί ένα ζωντανό μουσείο Φυσικής Ιστορίας, όπου μπορεί κανείς να βρει ακόμα και τα εξαφανισμένα από την επιφάνεια (από τον άνθρωπο δηλαδή) είδη ζώων και φυτών, μέσα σε πλούσια βλάστηση. Αυτό το επίπεδο μου θυμίζει έντονα το Sacrament του Clive Barker, που δεν αποκλείεται να έχει επισκεφθεί την πόλη Τέλος, ή κάποια συγγενική της, άλλωστε δεν πρόκειται για κάποια ανεξάρτητη αποικία, αλλά είναι μέρος της ευρύτερης Αγκάρθα, ή της πρωτεύουσας Σαμπάλα.

Μεγάλες συμμαχικές πόλεις θεωρούνται η Σώνσι στα Ιμαλάια, η Σίγκουα στην Μογγολία κι η Ατλαντική Ποσίδ στο Μάττο Γκρόσσο – η τελευταία έχει σίγουρα σχέση με την εξαφάνιση του συνταγματάρχη Φώσεττ, αλλά και την «Παϊτίτη» όπου παραμένει κρυμμένο το θρυλικό χρυσάφι των Ίνκας.

Όλ’ αυτά ασφαλώς είναι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες (για τις οποίες μπορείτε να βρείτε λεπτομέρειες σε περισσότερα από δέκα βιβλία που πραγματεύονται την μυστική πόλη του βουνού Σάστα στις Η.Π.Α.) και καλά θα κάνετε να τις καταχωρήσετε με ένα ερωτηματικό στο τέλος (ή, στο Τέλος), μέχρι τουλάχιστον να σας φέρω φωτογραφίες (…), αφού μάλιστα για την Αγκάρθα και την Σαμπάλα έχουν ακουστεί διάφορες γνώμες, τόσο για την γεωγραφική τους θέση, όσο και για τον χαρακτήρα τους.

Κάποιοι ψίθυροι συνήθως τοποθετούν την Αγκάρθα -ή Αγκάρτι- στο υπέδαφος του Θιβέτ, αλλά πάλι σαν «Αγκάρθα-Παραδείσα» εμφανίζεται και στη Σρι-Λάνκα, ενώ οι φήμες για τη Σαμπάλα μιλούν κυρίως για μια περιοχή κάτω απ’ την έρημο Γκόμπι της Μογγολίας. Πολλοί ισχυρίζονται ότι πρόκειται για δύο αντιμαχόμενες πολιτείες, με τη μεν πρώτη εκπρόσωπο του Καλού, την δε Σαμπάλα, βασίλειο των δαιμόνων. Οι Θιβετιανοί Λάμας ασφαλώς έχουν άλλη άποψη, αφού τα βΒουδιστικά κείμενα περιγράφουν τη Σαμπάλα σαν βασίλειο των ουρανών, που όμως (σημαντική λεπτομέρεια) έχει και γήινη υπόσταση.

Ο Γερμανός περιηγητής Τέοντορ Ίλλιον, πάντως, θεωρεί τους ίδιους τους Λάμας οπαδούς του Κακού, αφού στο βιβλίο του Darkness Over Tibet (1937), εξιστορώντας τις περιπέτειες απ’ το πολύχρονο ταξίδι του στο Θιβέτ, περιγράφει την προσπάθεια προσηλυτισμού του από μια μυστική Αδελφότητα, πίσω απ’ την οποία κρύβονται οι ανώτεροι πνευματικοί θρησκευτικοί ηγέτες-Λάμας της περιοχής, τελώντας υπό τις διαταγές του «Πρίγκιπα του Φωτός». Η έδρα της Αδελφότητας είναι μια μυστική υπόγεια πόλη, σε μια ερημική περιοχή που κανείς δεν τολμά να πλησιάσει και είναι χτισμένη σε υπόγειες κοιλότητες που επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και με άλλες βαθύτερες γαλαρίες, και που φωτίζεται από έναν κρυμμένο θόλο στην επιφάνεια.

Εκεί πέρασε φιλοξενούμενος τρεις εφιαλτικές νύχτες προτού τελικά φύγει τρέχοντας, νιώθοντας την υπνωτιστική πίεση του λαμπρού ηγεμόνα, ενός Εκπεσόντος Αγγέλου, που ο Ίλλιον ταυτίζει με τον Σατανά. Δεν έχω κανένα λόγο ν’ αμφισβητήσω την ιστορία του, ο Ίλλιον άλλωστε ήταν περιηγητής, όχι μυθιστοριογράφος, πιστεύω ωστόσο, ότι η κρίση του ήταν μάλλον λανθασμένη, εξ’ αιτίας της προκατάληψης που επισήμανα στο έργο του και της εγωιστικής εμμονής του, στο ότι ο ίδιος «πορεύεται στο σωστό δρόμο», άρα όσοι ακολουθούν άλλες τακτικές είναι οπαδοί του Κακού. Όπως και να’ χει, η μαρτυρία του Γερμανού ταξιδευτή είναι πολύ σημαντική και σαφέστατη όσον αφορά την ύπαρξη μιας Αδελφότητας που, απ’ τους ναούς μιας υπόγειας πόλης, κατευθύνει ενεργειακά -έστω σε κάποιο βαθμό- την εξέλιξη του πλανήτη.

Η αλήθεια είναι ότι όσο βαθύτερα σκαλίζει κανείς τα μυστικά της Ανατολής, τόσο πιο πολλές περίεργες λεπτομέρειες ξεπηδούν μπροστά του. Συμπτωματικά λοιπόν, στην Ανατολικότερη πλευρά της Ινδίας, εκεί που μια στενή λωρίδα γης, ακολουθώντας τον ποταμό Βραχμαπούτρα, στριμώχνεται ανάμεσα στο Μπουτάν, το Μπανγκλαντές και την Μπούρμα, ενώ οι πηγές του ιερού ποταμού χάνονται πέρα απ’ τα Βόρεια σύνορα με το Θιβέτ, υπάρχει το «βασίλειο των τριών πόλεων», Τριπούρα.

Πρωτεύουσα της πολιτείας είναι η Αγκαρτάλα. Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι η λέξη «Αγκάρθα» προέκυψε απ’ αυτήν, άλλωστε η κατάληξη «λα» δεν σημαίνει τίποτα για τους Ινδούς. Στη Θιβετιανή όμως διάλεκτο, «λα» σημαίνει «πέρασμα», άρα «Αγκαρτά-λα» είναι το «πέρασμα προς την Αγκάρτα». Ποιες ακριβώς είναι οι τρεις πόλεις, όπου βασιλεύει η «θεά των τριών πόλεων» είναι άγνωστο. Μήπως τελικά υπάρχουν τρεις Αγκάρθα; Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και η πολυτάραχη «Νάγκαλαντ» (η γη των Νάγκας), που κατοικείται από φυλές που οι Ινδοί διαχωρίζουν απ’ τη δική τους.

Όλη αυτή την γεμάτη απρόσιτα βουνά κι ανεξερεύνητες ζούγκλες Βορειο-Ανατολική περιοχή της Ινδίας, ακόμα και οι Ινδοί χρειάζονται ειδική άδεια για να την επισκεφτούν, για τους τουρίστες βέβαια είναι απλά κλειστή. Ανάμεσα στα περίεργα γεγονότα που κατά καιρούς συμβαίνουν εκεί, προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Ππολέμου, εξαφανίστηκε μια ολόκληρη διμοιρία Γιαπωνέζων στρατιωτών ενώ εισέβαλαν στην Ινδία. Κανείς δεν ξέρει τίποτα για την τύχη τους.

Εικόνες πάνω και κάτω: Σπηλιές Ajanta και Ellora, Maharashtra, Ινδία. Περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πόλης Aurangabad, οι σπηλιές Ellora αποτελούν τον κολοφώνα της ινδικής αρχιτεκτονικής σε πέτρα. Οι 34 σπηλιές του μνημείου σκαλίστηκαν στην πέτρα των λόφων Charanandri ανάμεσα στον 2ο και τον 4ο αιώνα αν και αναφέρουν ό,τι είναι πολύ πιο παλαιοί, με τρόπο που μοιάζουν ξύλινες. Εκεί βρίσκεται ένας Βούδας ύψους 50 μέτρων, σκαλισμένος στην πέτρα, που φαίνεται σαν να είναι ξύλινος !!! Μέρος τους ο εντυπωσιακός ναός Kailasa, ο οποίος σκαλίστηκε στην πέτρα, ενώ στα 100 χιλιόμετρα βορειοανατολικά βρίσκονται οι σπηλιές Ajanta που σκαλίστηκαν μεταξύ 2ου και 4ου αιώνα σε λόφους, με φαινομενικό σκοπό να φιλοξενήσουν ναούς, χώρους προσευχής, βωμούς κ.λπ. Μια παράξενη υπόγεια πόλη, σκαλισμένη στο χέρι, που κανείς δεν γνωρίζει, πότε ή γιατί φτιάχτηκε ούτε και μέχρι που φτάνει.

Για τους Ινδούς, τα Νάγκας είναι ερπετόμορφες θεότητες-πνεύματα που μαζί με τους Τιτάνιους Ασούρας κατοικούν στο βασίλειο του Κάτω κόσμου, την «Πατάλα». Τα νάγκας της Ινδικής μυθολογίας είναι συνδεδεμένα με το στοιχείο του νερού και έχουν την ικανότητα ν’ αλλάζουν μορφή, είναι αυτά που έδωσαν την Γνώση στον άνθρωπο.

[s.s. Ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η πρόσφατη αποκάλυψη του μυστικού που κρατούσε η J. K. Rowling για είκοσι ολόκληρα χρόνια ότι δηλαδή η Nagini το φίδι – Πεμπτουσιωτής του Voldemort ήταν ένας καλός άνθρωπος. (εικ. κάτω) Η αποκάλυψη έγινε στην τελευταία ταινία Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald, όπου η Nagini εμφανίστηκε στο Circus Arcanus που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην επερχόμενη πενταλογία. Όπως αποκαλύπτεται η Nagini κάποτε ήταν μια γλυκιά και καλή κοπέλα η οποία είχε την κατάρα του αίματος για αυτό χαρακτηρίζεται ως Maledictus. Οι Maledictus (male = άρρωστος, κακός + dictus= ειπωμένος) ήταν μάγισσες που είχαν προσβληθεί από μια κατάρα στο αίμα τους που τους μετέτρεπε σταδιακά σε φιδοτέρατα.

Ήταν μόνο γυναίκες, καθώς γενετικά η κατάρα- ασθένεια περνούσε από την μητέρα στην κόρη. Δεν είναι γνωστό αν θα μπορούσε μια Muggle να είναι Maledictus. Οι Maledictus μπορούσαν να μεταπηδούν από την ανθρώπινη μορφή σε εκείνη του τέρατος, με την μεταμόρφωση να γίνεται όλο και λιγότερο ελεγχόμενη μέχρι που γίνονταν οριστικά τέρατα. Στην περίπτωση της Nagini η μορφή που έπαιρνε είναι αυτή του φιδιού. Η ίδια χρησιμοποιούσε την ασθένεια της ως «ταλέντο» σε ένα μαγικό τσίρκο όπου μεταμορφωνόταν σε φίδι για χάρη του θεάματος.

Η μορφή που μετατρέπεται η μάγισσα-φορέας διαφέρει καθώς εξαρτάται από την κατάρα και την μάγισσα. Πάντως στην περίπτωση της Nagini η μορφή της ως γιγάντιο φίδι σε συνδυασμό με την προέλευση του ονόματός της παραπέμπει στη σανσκριτική λέξη Naga για τα αρσενικά και Nagini για τα θηλυκά. Σύμφωνα με την ινδική μυθολογία οι Naga ή Nagini αποτελούσαν όντα ανθρώπινης μορφής που έπαιρναν την μορφή γιγαντιαίου φιδιού και συγκεκριμένα του Βασιλιά Κόμπρα όπως δηλώνει και η μετάφραση του ονόματος τους. Η ασιατικής προέλευσης σύνδεση του ονόματος και της έμπνευσης της Nagini εξηγεί την επιλογή της συγκεκριμένης ηθοποιού ασιατικής καταγωγής για την ενσάρκωση της ανθρώπινης Nagini.

Η Nagini στην ανθρώπινη μορφή της, κάθε άλλο παρά τέρας ήταν όπως φαίνεται, αφού βοηθά τον Credence και να του στέκεται ως μοναδική φίλη. Το φίδι που συνάντησε ο Voldemort στα Αλβανικά δάση δεν θυμόταν την παλιά του ζωή και βρήκε παρηγοριά στον Σκοτεινό Άρχοντα που την εκτιμούσε ως κάτι σπάνιο και ιδιαίτερο κι όχι ως τέρας. Η Nagini, λοιπόν, στην ανθρώπινη μορφή της δικαιώνει με το χαρακτήρα της μάγους και muggles που χαρακτηρίστηκαν ως τέρατα λόγω ιδιαιτεροτήτων της εμφάνισης τους και ασθενειών.]

Λίγο Βορειότερα, κάτω από τη σκιά των Ιμαλαΐων και κοντά στα σύνορα με το Νεπάλ, δίπλα στον ποταμό Γάγγη, έχει χτιστεί η πόλη Χάριντγουαρ. Κάθε δώδεκα χρόνια, αναρίθμητα καραβάνια καταφθάνουν από παντού κουβαλώντας εκατομμύρια προσκυνητές που θα λάβουν μέρος στην αρχαιότερη λατρευτική τελετουργία του κόσμου που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, το φεστιβάλ Κουμπ. Μετά από μια φοβερή μάχη ανάμεσα σε καλές και κακές θεότητες, που μάλλον θυμίζει έναν βάρβαρο αγώνα ράγκμπι, ένα αερικό κατάφερε να πάρει στα χέρια του για λίγο το Κούμπα με την Αμρίτα (κανάτα με νέκταρ) που έκρυβε το ελιξίριο της αθανασίας, και προσπαθώντας να ξεφύγει από τους διώκτες του, σταμάτησε σε τέσσερα σημεία όπου χύθηκαν λίγες μαγικές σταγόνες.

Ένα απ’ αυτά λοιπόν τα σημεία είναι και η Χάριντγουαρ, όπου ανάμεσα στους προσκυνητές παρουσιάζεται και μια μεγάλη ομάδα δέκα ή είκοσι χιλιάδων μοναχών από τα Ιμαλάια. Οι Ινδοί τους αποκαλούν επίσης «Νάγκας» και τους αντιμετωπίζουν με λατρευτικό σεβασμό, αφού, μυημένοι σε βαθύτερα ταντρικά μυστήρια, έρχονται με μοναδικό σκοπό να κάνουν θαύματα. Εμφανίζονται ξαφνικά, κατεβαίνοντας ολόγυμνοι από τις χιονισμένες βουνοκορφές και μετά το τέλος της γιορτής επιστρέφουν και πάλι εκεί απ’ όπου έχουν έρθει, στα βουνά κι ωστόσο κανείς δε γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκονται οι κατοικίες τους.

Στα Ιμαλάια υπάρχει κι ένα σύμπλεγμα σπηλαίων που λέγεται Πατάλ Μπουβανεσγουάρ. Χαμένο για αιώνες στο παρελθόν, βρέθηκε πριν από λίγα χρόνια, μετά από σαφέστατες γεωγραφικές οδηγίες του Σάι Μπάμπα. Από τότε θεωρείται από τους ιερότερους χώρους κι έχει φιλοξενήσει διάφορους θρησκευτικούς διδάσκαλους. Και βέβαια στο γειτονικό Θιβέτ, -τι σύμπτωση- το μεγάλο μοναστήρι της Ποτάλα στη Λάσα, μουρμουρίζεται ότι μέσω μυστικών υπογείων τούνελ οδηγεί κατ’ ευθείαν στην Σαμπάλα.

Αλλά πάλι τι σχέση μπορεί να έχει μ’ όλα αυτά η τελευταία ιΙνδική πόλη που έφθασε ο Αλέξανδρος, προτού πάρει τον δρόμο του γυρισμού. Πατάλα, την ονόμασε τότε ο Έλληνας στρατηλάτης και βρισκόταν στο Δέλτα του Ινδού ποταμού, πολύ κοντά στο αρχαίο Μοχέντζο Ντάρο και δίπλα στο σημερινό Χιντεραμπάντ (η περιοχή σήμερα ανήκει στο Πακιστάν).

Υπάρχουν κι άλλες υπόγειες πόλεις στην Ινδία όπως η μυθική πόλη του Ράμα, κάτω από την πρωτεύουσα του Ρατζαστάν και πριγκίπισσα των ρουμπινιών, Τζαϊπούρ. Όσο για τις μυστικές αδελφότητες, τόσο του Ίλλιον, όσο και των άλλων περιηγητών της Ανατολής, σας διαβεβαιώνω ότι υπάρχουν. Γνωρίζω προσωπικά μια οικογένεια στην Ινδία, που μόλις γεννήθηκε το ένα τους παιδί, πλησίασαν τους γονείς κάποιες «αλλιώτικες» σιλουέτες και τους ανακοίνωσαν ότι ανήκε «σ’ αυτούς». Μεγαλώνοντας το παιδί δείχνει να γνωρίζει πολλά και δεν τα διαδίδει, εκτός από τις αυξημένες θεραπευτικές ικανότητες που όταν χρειάζεται, σπεύδει να επιδείξει.

Όλα αυτά ίσως μοιάζουν το ίδιο μυθικά, όσο οι Χίλιες και Μια Νύχτες και το ίδιο μυθική βέβαια θεωρούνταν και η Σάνγκρι-Λα, το μυστικό κρυμμένο βασίλειο του Θιβέτ, που ο Τζαίημς Χίλτον πρωτογνώρισε στον Δυτικό κόσμο (στο βιβλίο του Χαμένος Ορίζοντας). Μέχρι που στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς μια ομάδα εξερευνητών του National Geographic ανακοίνωσε ότι την ανακάλυψε. Σε ένα βαθύ «φαράγγι μέσα σε φαράγγι», οι εξερευνητές ανακάλυψαν τον μυθικό ιερό καταρράκτη, για τον οποίον μιλούσαν αιώνες τώρα οι Βουδιστές μοναχοί. Είναι το σημείο που καταλήγει ο ποταμός Τσιάνγκ-Πο και που πηγάζει ο Βραχμαπούτρας. Σ’ αυτήν την τοποθεσία αποδίδεται ο θρύλος της Σάνγκρι-Λα και έχει πράγματι πολλές ομοιότητες με τον κρυφό παράδεισο του Χίλτον. Εκείνα που μένει να βρεθούν είναι τα μυστικά μοναστήρια, που κατοικούν οι αθέατοι «προστάτες» της ανθρωπότητας.

Δυσπρόσιτο σημείο στα έγκατα του υπόγειου Ιλισού. Φωτογραφίες: Παναγιώτης Δευτεραίος

Στοά του Αδριάνειου Υδραγωγείου, κάτω από την οδό Λ. Ριανκούρ.

«Το Αδριάνειο Υδραγωγείο, ένα αρχαίο παράδειγμα υπόγειας σήραγγας, είναι περίπου είκοσι χιλιόμετρα και ξεκινούσε από τους πρόποδες της Πάρνηθας, στο σημερινό Ολυμπιακό χωριό. Και σήμερα υπάρχει είσοδος, μια στοά που κατεβαίνει προς τα κάτω, η οποία είναι φραγμένη στην αρχή. Μπορείς περπατήσεις σε μεγάλο μέρος της διαδρομής του, αλλά όχι εύκολα. Είναι έργο του 134 μ.κ.ε. και ανά 40 μέτρα είχε φρεάτιο (πηγάδι) το οποίο δείχνει και τον τρόπο που το έσκαψαν. Φτιάχτηκε από σκλάβους με τα χέρια, ανοίγοντας δύο πηγάδια σε κοντινή απόσταση που τα ένωναν σκάβοντας από το ένα στο άλλο, από τα οποία έβγαζαν και τα χώματα. Δεν θα μπορούσε να σκαφτεί μία στοά είκοσι χιλιομέτρων χωρίς να υπάρχουν πηγάδια.

Το υδραγωγείο είναι πολύ στενό, 50 εκατοστά πλάτος, με ύψος που είναι κατά μέσο όρο ενάμιση μέτρο. Σε κάποια σημεία είναι και δύο μέτρα, αλλά αλλού γίνεται πιο κοντό από ένα μέτρο. Για να περάσεις, πρέπει να πας μπουσουλώντας. Το Αδριάνειο Υδραγωγείο φτιάχτηκε για να φέρει νερό στη ρωμαϊκή συνοικία της Αθήνας εκείνη την εποχή. Η διαδρομή του περνάει από το δήμο Αχαρνών, πιάνει Κηφισιά, Μεταμόρφωση, Ηράκλειο, Μαρούσι, Χαλάνδρι, Ψυχικό, και φτάνοντας Αθήνα περνάει και από Αμπελόκηπους. Κάτω από την οδό Λουΐζης Ριανκούρ, στα 7 μέτρα, υπάρχει η στοά του Αδριανού, -έχουμε κατέβει μια φορά από ένα καπάκι που έμοιαζε με υπονόμου αλλά τελικά ήταν πολύ πιο παλιό. Δυστυχώς δεν μπορείς να το διασχίσεις από τη μια άκρη στην άλλη, μόνο κατά τμήματα, γιατί είναι μπαζωμένο, είναι πλημμυρισμένο, δεν περπατιέται όλο. Επίσης σε πολλά σημεία γίνονταν τεχνικά έργα και υπάρχουν σωλήνες». Παναγιώτης Δευτεραίος

Υπόγεια Ελλάδα

Είναι σχετικά γνωστό σε όποιους διαβάζουν, το παράξενο περιστατικό διαδραματίστηκε τα Χριστούγεννα του 1944, κατά την επίσκεψη του Τσόρτσιλ στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, αναμενόταν στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», όπου ήταν ήδη συγκεντρωμένοι μεγάλοι Εγγλέζοι βαθμοφόροι και μέλη της πρώτης Ελληνικής κυβέρνησης «της απελευθερώσεως» -ανάμεσά τους και ο Γεώργιος Παπανδρέου. Λίγο νωρίτερα, μια ομάδα Ελασιτών που δεν συμπαθούσε τους «συμμάχους», είχε διεισδύσει στο δίκτυο των υπονόμων της πόλης, από κάποιο φρεάτιο της οδού Πειραιώς, κι είχε μεταφέρει έναν τόνο δυναμίτιδας μέχρι τα θεμέλια του ξενοδοχείου. Τελικά η έκρηξη που σίγουρα θα ’χε αλλάξει το πρόσωπο της Ιστορίας, δεν έγινε, γιατί η έγκριση για την ανατίναξη άργησε κι η υπηρεσία ασφαλείας του ξενοδοχείου ανακάλυψε τον δυναμίτη έγκαιρα.

Οι παραπάνω λεπτομέρειες είναι καταγραμμένες στην ιστορική εγκυκλοπαίδεια “Τα Φοβερά Ντοκουμέντα”, όπου επίσης γίνεται λόγος και για ένα «σχεδιάγραμμα» των υπογείων δικτύων, που είχε διαρρεύσει από την πολεοδομία Αθηνών, με βάση το οποίο καταστρώθηκε το σχέδιο. Το σχέδιο αυτό, πριν από χρόνια, μπορούσε κανείς απλά να το βρει στα γραφεία της πολεοδομίας …και σήμερα το κράτος δηλώνει άγνοια!! Στο βιβλίο “Κρυμμένοι Θησαυροί στην Ελλάδα” ο Χρ. Τσούκας αναφέρει ότι στην αποκαλούμενη «σπηλιά του Νταβέλη» της Πεντέλης, μυστικά έργα είχαν ξεκινήσει απ’ τον καιρό της δικτατορίας, με σκοπό την δημιουργία μιας βάσης της Ατλαντικής Σσυμμαχίας.

Στο Νατοϊκό παράρτημα στους πρόποδες της Πεντέλης, υπάρχει μια μυστική είσοδος (καταπακτή) που οδηγεί σε υπόγειες διακλαδώσεις προς διάφορες κατευθύνσεις και που, ακολουθώντας έναν συγκεκριμένο χάρτη, μπορεί κανείς από ‘κει να φθάσει στο Νατοϊκό Στρατηγείο του Υμηττού, όπου ολόκληρη η βάση είναι χτισμένη υπόγεια – όσοι υπηρέτησαν εκεί γνωρίζουν ότι το μεγαλύτερο μέρος του βουνού, τουλάχιστον απ’ την μεριά της Αγίας Παρασκευής είναι κούφιο! Μέσω του ίδιου δικτύου, το παράρτημα της Λεωφόρου Βριλησσίων και το στρατηγείο, είναι πολύ πιθανόν να συνδέονται και με τα δύο άλλα παραρτήματα της ίδιας βάσης, εκείνου δηλαδή που βρίσκεται στο Κάτω Σούλι του Μαραθώνα, όπως συνηγορούν διάφορες ενδείξεις (οι μαγνητικές διαταραχές, ας πούμε, στον γνωστό δρόμο της Πεντέλης και στην θαλάσσια περιοχή του Μαραθώνα) ή ακόμα και μ’ εκείνο της Πάρνηθας.

Ο Νταβέλης μπορούσε να κινείται με ιδιαίτερη ευκολία ανάμεσα σ’ αυτά τα βουνά. Βέβαια σε σπήλαιο του Υμηττού υπήρχε και υπόγεια Αμερικάνικη βάση, όπως υποστηρίζει ο οδηγός του στρατιωτικού λεωφορείου που με απόλυτη μυστικότητα μετέφερε τους Αμερικανούς εκεί πάνω, καθημερινά. Αν υπάρχουν μυστικές σήραγγες τέτοιας έκτασης που να γνωρίζει ο στρατός και παράλληλα να έχει άγνοια για το ευρύτερο μέρος του υπογείου συμπλέγματος που διατρέχει ολόκληρη την πρωτεύουσα, πόσο μεγάλη έκταση μπορεί να έχει αυτό;

Υπόγεια Νέα Υόρκη

Η πολύ νεώτερη σε ηλικία από την Αθήνα, Νέα Υόρκη, έχει μια ολόκληρη υπόγεια πόλη από κάτω της -αν όχι περισσότερες από μια δηλαδή, αν λάβουμε υπ’ όψη τα διάφορα επίπεδα, που αποδεδειγμένα υπάρχουν, ως ανεξάρτητα. Χιλιάδες άστεγοι τρωγλοδύτες, με τοπικές μυθολογίες που θα έκαναν τον Λάβκραφτ να τρέμει, βρίσκουν καταφύγιο εκεί, παμπάλαια σιδηροδρομικά δίκτυα, εγκαταλειμμένα, μαζί με δεκάδες βαγόνια από τραίνα φαντάσματα, υπόνομοι που πλέον δεν χρησιμοποιούνται και φιλοξενούν μέχρι και αλιγάτορες, ή ακόμη βαθύτερα δαιδαλώδη συμπλέγματα, στα οποία μαρτυρίες περιγράφουν μυστικές τελετές που γίνονται από μυστικές αδελφότητες. Υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν στην ίδια πόλη, το ναό του Αγίου Ιωάννη να είναι χτισμένος πάνω από αρχαία τούνελ που καταλήγουν σε μια θολωτή πολιτεία, που βρίσκεται εκεί από την προκατακλυσμιαία εποχή.

Την εποχή που το Amazing Stories και τα επόμενα περιοδικά του Ρέη Πάλμερ, κυκλοφορούσαν τις ιστορίες του Ρίτσαρντ Σέηβερ (The Shaver Mystery, Δέρος κλπ.), στην Νέα Υόρκη επικρατούσε μια μαζική υστερία, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που φαντάζονταν τους τρομερούς Δέρος να ξεχύνονται τις νύχτες στην πόλη από τους υπονόμους του Μανχάταν, ψάχνοντας για ανύποπτα θύματα. Ο Σέηβερ ίσως ήταν λιγάκι επηρεασμένος από το Metropolis του Φριτζ Λανγκ, που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε γνωρίσει τεράστια επιτυχία στην Αμερική. Μια ολόκληρη υπόγεια πόλη με τους κατοίκους της σκλάβους, να δουλεύουν με μόνο σκοπό την συντήρηση και τον χειρισμό πολύπλοκων μηχανημάτων κι εκείνο το αξέχαστο ρομποτοειδές, η Χελ, που στην Βόρεια μυθολογία είναι και βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, απ’ όπου και το «Hell», Κόλαση.

Ίσως η ταινία που άνοιξε την αυλαία των έργων επιστημονικής φαντασίας, πράγματι να μην ήταν τίποτ’ άλλο παρά το καμπανάκι του Λανγκ για την ανεξέλεγκτη εξέλιξη της τεχνολογίας, αλλά δούλοι που εργάζονται σαν υπνωτισμένοι σε μια τυραννική υπόγεια πόλη, όπως ακριβώς τα θύματα των Δέρος; Νομίζω πως υπάρχουν πολλά κοινά. Όμως, είτε τις ιστορίες του ο Σέηβερ τις έζησε, είτε τις φαντάστηκε, το αποτέλεσμα ήταν ότι για τα επόμενα χρόνια, χιλιάδες αναγνώστες έστελναν γράμματα στο περιοδικό, περιγράφοντας δικές τους συνταρακτικές ιστορίες, που σχετίζονταν με το βασίλειο της Υποχθονίας. Πολλές απ’ αυτές έχουν διασταυρωθεί από σύγχρονους μελετητές και ασφαλώς δεν ήταν όλοι αυτοί οι αμέτρητοι άνθρωποι φαντασιόπληκτοι.

Αυτό με τις υπόγειες στοές, τις Underground States και τα τέρατα που ξεχύνονται στην Ν.Υ. το δείχνει ολοφάνερα το FX στην σειρά «The Strain», των Guillermo del Toro και Chuck Hogan που αποτελεί μεταφορά της τριλογίας μυθιστορημάτων που έχουν γράψει οι ίδιοι. Το «The Strain» είναι κάπως “παλιομοδίτικο”, αφού δεν αντλεί τις επιρροές του από την πρόσφατη νεανική μόδα με τους βρικόλακες, αλλά πηγαίνει πίσω στις αρχές των ’00s, τότε που μεσουρανούσαν το «Blade» (και όλως τυχαίως σκηνοθέτης της ήταν ο Guillermo del Toro) και το «Underworld» κι έβγαιναν ταινίες σαν το «Constantine». Τα βαμπίρ δεν είναι ελκυστικά και ερωτεύσιμα με εκλεπτυσμένους τρόπους αλλά άσχημα, τρομακτικά, με μια αστείρευτη δίψα για αίμα και χωρίς φύλο που ξεχύνονται στην Ν.Υ. από τις υπόγειες στοές. Δεν μιλάμε για χαρακτήρες αλλά για τέρατα που δρούσαν ανεξέλεγκτα σε μουντά αστικά τοπία και ο μόνος τρόπος να σταματήσουν ήταν να βρουν τον θάνατο από το χέρι (ή το ασημένιο σπαθί) του αμφιλεγόμενου πρωταγωνιστή που κυκλοφορεί με ένα ασημένιο σπαθί παίρνοντας τα κεφάλια τους.

Ούτε η Νέα Υόρκη, ούτε το βουνό Σάστα είναι οι μόνες περιοχές της Αμερικανικής ηπείρου που φιλοξενούν υπόγειες πόλεις. Κάποιος καθηγητής Δρ. Ρον Γιάντζαν, πριν από είκοσι περίπου χρόνια δήλωνε σε κάποιο περιοδικό ότι γνωρίζει σαράντα-τέσσερις υπόγειες πόλεις στη Βόρειο Αμερική, ενώ στην Λατινική μεριά της ηπείρου, απόγονοι των ιθαγενών υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα ότι ανάμεσα στη Βραζιλία και το Περού, κρύβονται δεκατρείς αρχαίες υπόγειες πόλεις.

Στο βιβλίο The Smokey God του Willis George Emerson του 1908 και που δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν πρόκειται για μυθιστόρημα, ή για αληθινή περιπέτεια του Όλαφ Γιάνσεν -το μισό βιβλίο είναι μια συλλογή επιστημονικών δεδομένων που υποστηρίζουν τις περιγραφές του- ο Νορβηγός ναυτικός αναφέρει ότι κατά την δίχρονη παραμονή του στον έσω-κόσμο, εκτός από την πόλη Jehu, κάτω απ’ το Βόρειο Πόλο, όπου φιλοξενήθηκε, επισκέφθηκε επίσης τις πόλεις: Eden (τον γνωστό κήπο), Nigi (που θυμίζει Νάγκας), Hectea (ή ίσως Hecate) και φυσικά, Delphi …

Κάποιο άρθρο, στους N.Y.Times, αναφέρεται στον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η πόλη να βουλιάξει, «εξαιτίας της υποχώρησης τμημάτων αρχαίων τούνελ μήκους κοντά εκατό χιλιομέτρων, που ανακαλύφθηκαν κάτω απ’ την πόλη και παραμένουν αγνώστου προέλευσης και χρησιμότητας». Τεχνητά κατασκευασμένα τούνελ, κι όχι φυσικά…

Κάτω από την μικρή πόλη Derinkuyu, 750 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Κωνσταντινούπολης, βρίσκεται το μεγαλύτερο σύστημα σπηλιών που έχει φτιαχτεί ποτέ από άνθρωπο και αποτελεί μια υπόγεια πόλη της Τουρκίας, η οποία μοιράζεται την ίδια ονομασία με την συμβατική Derinkuyu που βρίσκεται πάνω στο έδαφος. Το αρχαίο αυτό θαύμα της Ανατολίας έχει όλα τα στοιχεία ενός εξελιγμένου κέντρου, με σχολεία και εκκλησίες, αντί, όμως, να βρίσκεται στην επιφάνεια, σκαλίστηκε σε μαλακά ηφαιστειακά πετρώματα 60-85 μέτρα κάτω από την επιφάνεια, κάπου ανάμεσα στον 7-8ο αιώνα π.κ.ε. Ο λόγος που χτίστηκε υπογείως είναι για την προστασία από τις επιθέσεις και τις λεηλασίες, ενώ όμως αρχικά ήταν ένα προσωρινό καταφύγιο, κατέληξε εντυπωσιακό, με κελάρια, οινοποιεία, μονοπάτια, τούνελ, διαδρόμους και αρκετά μεγάλο για να χωρέσει 20 χιλιάδες ανθρώπους, με πράγματα και τρόφιμα.

Υπόγεια Τουρκία

Ολοένα και περισσότερα τμήματα απ’ την αρχαία πόλη, κάτω από την Κωνσταντινούπολη έρχονται στην επιφάνεια. Σύμφωνα με το περιοδικό «Archaeology» (Νοε/Δεκ ’98), κατά την διάρκεια εργασιών αναστύλωσης στο υπόγειο ενός μεγάλου κεντρικού ξενοδοχείου (και τέως οΟθωμανικού μπουντρουμιού) αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο μέρος του Βυζαντινού παλατιού, ανάμεσα στην Αγιά-Σοφιά και το μουσείο του Τοπ-Καπί. Σε κάποιο σημείο το έδαφος υποχωρώντας αποκάλυψε ένα μεγάλο θολωτό υπόγειο δωμάτιο, στηριγμένο με κολώνες ύψους πέντε μέτρων που μεταξύ τους σχηματίζουν τοξοειδείς καμάρες. Από κει ξεκινάει ένας αριθμός από στενά τούνελ, που στάθηκε αδύνατο να προσδιοριστεί η έκτασή τους.

Μπορεί οι ενδείξεις στην Πόλη να είναι σχετικά περιορισμένες, αλλά τι μπορεί να πει κανείς για την Καππαδοκία; Η περιοχή που σήμερα είναι σ’ όλο τον κόσμο γνωστή για τα χιλιάδες πολυδαίδαλα σπήλαια των βράχων της. Σκαλισμένα, άλλα από την φύση κι άλλα από χέρια, πάνω σε ποικιλόμορφους ηφαιστειακούς σχηματισμούς από βασάλτη, πωρόλιθο και παγωμένη λάβα, άλλοτε μιμούνται γιγάντια μανιτάρια κι άλλοτε τεράστια στόματα που λες και θέλουν να σε καταπιούν. Χιλιάδες τουρίστες επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι το ανοικτό μουσείο του «Αθέατου» Γκορέμ, για να θαυμάσουν τις αμέτρητες εκκλησίες, που χτίζονταν σιωπηλά από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μέχρι τα ύστερα βυζαντινά, κρυμμένες ανυποψίαστα στις τρύπες των βράχων, αλλά και τις εντυπωσιακές «νεραϊδο-καμινάδες», τα κωνικά σπίτια των «τζίνι» στο Σελίμ, που οι Τούρκοι φοβούνται να πλησιάσουν, μουρμουρίζοντας ιστορίες για μυστηριώδεις εξαφανίσεις.

Ασφαλώς το «Σελίμ» είναι τούρκικο όνομα και δεν μπορεί να έχει σχέση με τη βιβλική «Σαλήμ», όπου βασιλεύει ο αινιγματικός Μελχισεδέκ. Ολόκληρη η περιοχή είναι στοιχειωμένη κι όχι μόνο απ’ το Αργαίο Όρος -το ηφαίστειο που εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν σχημάτισε αυτές τις πέτρινες στήλες. Από τους πρώτους μετα-αρχαίους Δυτικούς περιηγητές, ο Γάλλος Πωλ Λούκας, το 1712, μιλάει για αγάλματα με παγανιστικές φιγούρες, αναφέρει ιστορίες για ανεξήγητες φωτιές στις σπηλιές, πτώματα που ξεθάβονται και μεταφέρονται έξω, για να ξαναγυρίσουν αργότερα μόνα τους στη θέση τους, αλλά και για ένα δαιμονικό πλάσμα που το σατανικό του γέλιο σου παγώνει το αίμα, αντηχώντας σ’ ολόκληρη την περιοχή.

Εκτός όμως από τα αλλόκοσμα σπήλαια του Γκορέμ και της κοιλάδας Ιχλάρα (Περίστρεμα), η Καππαδοκία είναι και για κάτι άλλο γνωστή. Για τις υπόγειες πόλεις. Πόσες υπόγειες πόλεις νομίζετε ότι έχει η Καππαδοκία; 36 … Τριάντα Εξι.

Και γι’ αυτό πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τους ισχυρισμούς του Δρ. Ρον για τις 44 υπόγειες πόλεις της Αμερικής, υπερβολικούς. Και τόσες δηλαδή απλά έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα, οι περισσότερες μάλιστα τα τελευταία χρόνια, ενώ ο αριθμός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν οι προσβάσεις σε άλλες πόλεις δεν είχαν κατά καιρούς καλυφθεί από αγρότες που όργωναν τα χωράφια τους. Τριάντα -έξι υπόγειες πολιτείες, που η επιφάνειά τους, συνήθως φθάνει σε εμβαδόν τα τέσσερα τετραγωνικά χιλιόμετρα, αλλά η ανάπτυξή τους γίνεται κάθετα, αφού αποτελούνται από πολυεπίπεδα συμπλέγματα υπογείων λαβυρίνθων, που μπορούσαν να στεγάσουν μέχρι και δέκα χιλιάδες περίπου άτομα η κάθε μία.

Πολλές απ’ αυτές συνδέονται μεταξύ τους με τούνελ που λέγεται ότι μπορούν άνετα να χωρέσουν τρία ή τέσσερα άτομα σε πλάτος, όπως εκείνο μεταξύ του Ντερινκουγιού και του Καϊμακλί, μήκους επτά χιλιομέτρων. Στο Καϊμακλί οι επισκέπτες μπορούν να ξεναγηθούν σε πέντε επίπεδα απ’ τα οκτώ που έχουν ανοιχθεί και σε μια περιοχή που καλύπτει μόλις το δέκα τοις εκατό της πραγματικής πόλης. Στο Ντερινκουγιού, όπου βρίσκεται και η μεγαλύτερη υπόγεια πόλη, έχουν εξερευνηθεί οκτώ διαφορετικά επίπεδα – το τούνελ προς το Καϊμακλί, ξεκινάει απ’ το τρίτο.

Από κει και κάτω υπολογίζεται ότι υπάρχουν άλλα δέκα χαμηλότερα, που επίσημα φθάνουν σε βάθος τουλάχιστον 85 μέτρων και τα οποία παραμένουν ανεξερεύνητα αφού οι κύριες δίοδοι που κατεβαίνουν στα βαθύτερα σημεία, έχουν καταρρεύσει – και όχι, οι Τούρκοι δεν σκοπεύουν να τις ανοίξουν. Από κάθε επίπεδο ξεκινούν άπειρες διακλαδώσεις, μπορεί μάλιστα κανείς εύκολα να χαθεί εκεί μέσα κι όλες αυτές επί τριάντα -έξι πόλεις, κι επί τουλάχιστον πέντε επίπεδα …φανταστείτε τι γίνεται!

Πότε φτιάχτηκαν όμως αυτές οι πόλεις κι από ποιούς;

Κανείς δεν φαίνεται να είναι σε θέση να δώσει μια σίγουρη απάντηση, οι περισσότεροι αναφέρουν απλά τους χριστιανούς, που θεωρείται δεδομένο ότι τις κατοίκησαν, αλλά η ύπαρξή τους, ήταν ήδη γνωστή στον Ξενοφώντα, από τον 5ο αι. π.κ.ε. Το παράδοξο με την ηλικία των πόλεων, είναι ότι οι χριστιανοί κατοίκησαν ή άνοιξαν κυρίως τα ανώτερα επίπεδα, τα κατώτερα όμως, θεωρούνται πολύ πιο αρχαία και πολλές φορές μάλιστα είναι και πολύ πιο ψηλοτάβανα σε σχέση με τα ανώτερα, λες και ανοίχθηκαν από μέσα προς τα έξω κι όχι αντίστροφα.

Οι σύγχρονες αρχαιολογικές απόψεις συγκλίνουν στην πρώτη εγκατάσταση στις υπόγειες πόλεις από τους Χετταίους στα μέσα της 2ης χιλ. π.κ.ε. ή κάποιους Ασσύριους έμπορους, λίγο νωρίτερα. Άλλωστε στο γειτονικό Κατάλ Χογιούκ, βρίσκεται ένα από τα αρχαιότερα μνημεία στον κόσμο (7η χιλιετία π.κ.ε.). Υπόγειοι ναοί, λατρείες φιδιών και γυπών και διάφορα τέτοια. Από δω λένε, πέρασαν και οι Κάβειροι, προτού φθάσουν στη Φρυγία και στην συνέχεια στην Ελλάδα.

Η Καππαδοκία φθάνει μέχρι τα βουνά του Ταύρου, από κει και πέρα, αρχίζει μια περιοχή που ο Πλίνιος αποκαλεί «Κούφια Συρία». Στην ιερή της πόλη Μαβώγ λατρεύεται η τερατόμορφη Αταργκάτη, μισή άνθρωπος-μισή ψάρι, που οι Έλληνες αποκαλούν Δερκέτιδα. Σύμφωνα με την μυθολογία, τιμωρημένη για το φόνο του Σύρου, ρίχθηκε στη θάλασσα, όπου και μεταμορφώθηκε σε ψάρι, αλλού πάντως ταυτίζεται και με την Αστάρτη… Γενικά λεπτομερείς περιγραφές της γεωλογικής υπόστασης της περιοχής, δεν υπάρχουν και το αποκαλυπτικό επίθετο απλά αποτελεί μέρος της ονομασίας της χώρας για τον Πλίνιο, χωρίς πουθενά να αιτιολογείται.

Μπορεί στην Καππαδοκία η χρονολογία κατασκευής των υπογείων πόλεων να παραμένει αινιγματική, δεν συμβαίνει το ίδιο όμως και στο Ισραήλ. Οι περισσότεροι τουρίστες έχουν την ευκαιρία να επισκεφτούν την υπόγεια πόλη της Άκρε, που σώζεται από την εποχή των Σταυροφοριών. Στην έρημο Νεγκέβ, από το 1951 άρχισαν να ανακαλύπτονται τμήματα δύο πανάρχαιων πόλεων που ονομάστηκαν Τελ Αμπού Ματάρ και Μπιρ Ες-Σαφαντί. Πρόκειται για υπόγειους οικισμούς ηλικίας 6.500 χρόνων. Στις ίδιες περιοχές βρέθηκαν και ερείπια από οικισμούς στην επιφάνεια, πράγμα που αρχικά δημιούργησε την εντύπωση ότι τα υπόγεια τμήματα, ήταν απλά αποθήκες τροφών και καταφύγια.

Το 1977 ωστόσο, ανακαλύφθηκε και τρίτη υπόγεια πόλη, το Σικμίμ, που μετά από πρόσφατες λεπτομερείς έρευνες με τη βοήθεια υπερσύγχρονων μηχανημάτων GDT (ακουστικοί τομογράφοι τύπου σόναρ, που ανιχνεύουν την σχηματική μορφολογία του εδάφους μέσω ηχητικών κυμάτων) αποκάλυψαν μια τεράστια έκταση από τούνελ, δωμάτια και αόρατες κοιλότητες κάτω απ’ την γη, δίνοντας την εικόνα μιας προ-βιβλικής πόλης του 4.300 π.κ.ε. κι αποδεικνύοντας ότι οι άγνωστοι κάτοικοι πρώτα έφτιαξαν τα σπίτια τους μέσα στη γη κι αργότερα, ανέβηκαν στην επιφάνεια, ό,τι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει.

Τα έργα εκσκαφής της πόλης, ακόμα σε πρώιμο στάδιο, θα δώσουν σίγουρα περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την προέλευση των προϊστορικών τρωγλοδυτών, την έκταση και το βάθος των τούνελ της πόλης, εάν φυσικά ο ισραηλινός στρατός επιτρέψει κάποια στιγμή να συνεχιστούν, πράγμα αμφίβολο, αφού ο ίδιος έχει προσωπικό ενδιαφέρον στα μυστηριώδη υπόγεια συμπλέγματα.

Μόλις πριν λίγους μήνες ανακοινώθηκε ότι ειδική στρατιωτική ομάδα ανακάλυψε στη Λωρίδα της Γάζας ένα τούνελ εξίμισι μέτρα κάτω από την επιφάνεια, που χάνεται πέρα απ’ τα σύνορα προς την Ααιγυπτιακή μεριά. Εργαλεία, καλώδια, εκρηκτικά και πυροσβεστήρες που βρέθηκαν αποθηκευμένοι μέσα του, υποδηλώνουν ότι το τούνελ ήταν γνωστό σε τρομοκρατικές ομάδες που μ’ αυτό τον τρόπο διακινούσαν εκρηκτικές ύλες από την Αίγυπτο στη Γάζα. Στην ίδια περιοχή, ένα χρόνο νωρίτερα είχε βρεθεί κάποιο άλλο τεράστιο τούνελ, που περιελάμβανε και σιδηροδρομική γραμμή με βαγόνια!

Η Βίβλος των Νεκρών είναι αρκετά λεπτομερής σε περιγραφές της γεωγραφίας του υποχθόνιου Ντουάτ, και σίγουρα έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία για την μυθολογία των Πυραμίδων και τα σκοτεινά τούνελ που κρύβονται κάτω απ’ αυτές. Ορισμένες μαρτυρίες μιλούν για αχανή τούνελ που διασχίζουν ολόκληρη τη Σαχάρα. Ένα απ’ αυτά λέγεται ότι ξεκινάει απ’ το ναό του Έντφού, στο Λούξορ, ένα άλλο από το Σεραπείο, τον τάφο του Ταύρου, στην Μέμφιδα. Και τα δύο σφραγίστηκαν από τις Ααιγυπτιακές αρχές, επειδή οδηγούσαν πολύ βαθιά μέσα στην γη…

Ακόμη κι αν αυτά είναι απλά φήμες, ανακοινώθηκε επίσημα η ανακάλυψη στο Δέλτα του Νείλου μιας υπόγειας πόλης στο Καντίρ, που απ’ ό,τι φαίνεται είναι η χαμένη «Περ-Ραμσής», η πρωτεύουσα που ίδρυσε ο Ραμσής Β΄και την οποία αναζητούσαν οι αρχαιολόγοι τα τελευταία τουλάχιστον 100 χρόνια. Όπως και στην περίπτωση του Σικμίμ, χρησιμοποιήθηκαν ηχο-μαγνητικά μέσα που έδωσαν μια σαφή εικόνα της πόλης. Τάφοι, δωμάτια, στάβλοι, ναοί, ακόμα και παλάτια ολόκληρα κρύβονται κάτω απ’ την άμμο. Ίσως όταν ξεθαφτούν τέτοιες υπόγειες πόλεις, να δοθεί απάντηση σ’ ένα μεγάλο Αιγυπτιακό μυστήριο. Πού έμεναν οι εργάτες που έχτισαν τις πυραμίδες; Μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει.

Αν φυσικά υπήρχαν εργάτες, γιατί μια άλλη άποψη υποστηρίζει ότι χτίστηκαν με την μαγική χρήση ηχητικών ραβδιών, όπως άλλωστε και ο ναός του Σολομώντα. Oι αρχαιολόγοι υποστηρίξαν ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεθάψουν το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Μέχρι τότε -κι αν- οι ανυπόμονοι αρκεστείτε στη Μυστική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, το πολύ αινιγματικό βιβλίο της Σμαράγδας Μανταδάκη.

Προτού όμως φθάσουμε στην Ιταλία, θα κάνουμε, μια στάση στην μικροσκοπική Μάλτα. Το «Hal Saflieni», ή κοινώς «Υπόγειο», είναι ένα απ’ τα αρχαιότερα μνημεία της Ευρώπης. Βρέθηκε στις αρχές του αιώνα, σε βάθος είκοσι περίπου μέτρων κάτω απ’ την επιφάνεια και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα τριών επιπέδων με δεκάδες υπόγειες αίθουσες που μεταξύ τους συνδέονται με αμέτρητους στενούς διαδρόμους. Χρονολογείται μεταξύ της 4ης και 3ης χιλιετίας π.κ.ε. όπως και τα γειτονικά μεγαλιθικά μνημεία, για τα οποία μέχρι τον προηγούμενο αιώνα πιστευόταν πως ήταν έργα κάποιας φυλής γιγάντων. Σήμερα οι αρχαιολόγοι μιλούν για έναν άγνωστο μεγάλο πολιτισμό, που κυριολεκτικά εξαφανίστηκε στα μέσα της τρίτης χιλιετίας.

Οι ίδιοι δεν έχουν κατορθώσει ακόμα να αποσαφηνίσουν τον ακριβή ρόλο αυτού του υπόγειου οικοδομήματος, αν και σίγουρα κάποιοι χώροι του λειτουργούσαν σαν τάφοι, αφού βρέθηκαν 7.000 σκελετοί, κι άλλοι σαν ναοί. Στο μεγαλύτερο μάλιστα δωμάτιο που βαφτίστηκε «το ιερό των ιερών», υπάρχει κι ένα «ονειρομαντείο». Όταν κανείς μιλήσει στεκόμενος σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, η φωνή του αντηχεί σε όλα τα δωμάτια, μπερδεύοντας τ’ αυτί του επισκέπτη. Το ανώτερο επίπεδο, σε αντίθεση με τα χαμηλότερα, δεν είναι ολοκληρωμένο κι αυτό που για τις υπόγειες πόλεις της Καππαδοκίας αποτελεί απλά εικασία, εδώ θεωρείται δεδομένο.

Το υπόγειο μεγαλιθικό κτίσμα ανοίχθηκε από μέσα προς τα έξω!… Και φυσικά, πίσω απ’ τα χαμηλότερα δωμάτια του Χαλ Σαφλιένι, ξεκινούν δυσπρόσιτα τούνελ που, όπως περιμένατε, παραμένουν ανεξερεύνητα. Ένας σύγχρονος θρύλος της Μάλτας, μιλάει για μια ομάδα παιδιών, που κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής είχαν επισκεφτεί το «Υπόγειο». Όλα τα παιδιά και η δασκάλα που τα συνόδευε εξαφανίστηκαν μέσα σ’ εκείνα τα τούνελ, ενώ οι φωνές τους ακούγονταν για πολλές μέρες κάτω από διάφορα σημεία του νησιού.

Αν έχει κανείς αμφιβολία ότι κάτω απ’ τη Ρώμη, υπάρχει μια άλλη Ρώμη πολύ μεγαλύτερη σε έκταση, από αυτήν της επιφάνειας, σας αναφέρω μόνο ότι το συνολικό μήκος απ’ τις κατακόμβες της, ξεπερνάει τα 400 χλμ.!! Από τις εξήντα που έχουν βρεθεί, ξέρετε πόσες μπορεί να επισκεφθεί κανείς; Αν δεν μιλάμε φυσικά για τον Ιντιάνα Τζόουνς, ή τη Λάρα Κραφτ, τότε μόλις πέντε.

Η γνωστότερη απ’ αυτές, του «Αγίου Καλλίστου» κι αποτελείται από έναν άγνωστο αριθμό παράλληλων επιπέδων, από τα οποία βέβαια έχουν εξερευνηθεί μόνο τα δύο πρώτα. Το εμβαδόν της υπολογίζεται περίπου τριάντα στρέμματα (!) Επειδή στις κατακόμβες οι χριστιανοί δεν κατέφευγαν αναζητώντας άσυλο, όπως (πιστευόταν μέχρι πρόσφατα) ίσως έκαναν στην Καππαδοκία, αλλά απλά έθαβαν και τιμούσαν τους νεκρούς τους, η υπόγεια Ρώμη, συχνά χαρακτηρίζεται σαν μια τεράστια «νεκρόπολη».

Γενικά πάντως, τα τούνελ που αποτελούσαν τον άξονά τους, είναι παλαιότερης προέλευσης (οι χριστιανοί «φοσσόρες» κυρίως έσκαψαν τους τάφους στα τοιχώματα). Κάποια αποδόθηκαν σε Εβραίους τον 1ο αι. μ.κ.ε. κι άλλα είναι ακόμη αρχαιότερα ορυχεία και πολλά σημεία τους δεν εξερευνήθηκαν ποτέ, ούτε καν απ’ τους ίδιους τους χριστιανούς. Ανάμεσα στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις θρησκευτικού περιεχομένου, με τις οποίες φιλοτεχνούσαν οι χριστιανοί το εσωτερικό τους, συναντώνται και αξιοπερίεργα σχέδια, όπως εκείνο που παριστάνει τον Χριστό με την μορφή του Ορφέα.

Αλλά και η συνήθεια των Ρωμαίων να χτίζουν οικοδομήματα πάνω σε προγενέστερα κτίσματα, έχει ουσιαστικά βυθίσει την αρχαία Ρώμη κάτω από την επιφάνεια. Ανάμεσά της και την βίλα του Νέρωνα, στους τοίχους της οποίας έχουν διασωθεί παλιές τοιχογραφίες με μυθολογικά τέρατα κι ανθρωπόμορφα πλάσματα. Οι περισσότερες παλιές εκκλησίες και τα παρεκκλήσια της Ρώμης, έχουν κλείσει στις κρύπτες τους αμέτρητες διόδους, οι οποίες αποκαλύπτουν ρωμαϊκά μπάνια, ταβέρνες και ναούς, κυρίως της μιθραϊκής θρησκείας.

Ανάμεσά τους, ο «υπόγειος βασιλικός» είναι ένας αινιγματικός ναός που πιθανολογείται από τον 1ο αι. μ.κ.ε. αφιερωμένος σε μια νεο-Πυθαγορική θρησκεία, με μια αναπαράσταση σε μωσαϊκό του Ορφέα, να οδηγεί την Ευρυδίκη έξω απ’ το βασίλειο του Άδη. Και βέβαια, είναι κι εκείνοι οι «παλαιοί» κάτοικοι της πόλης, που συχνά μιλούν για κάποια πολύ βαθύτερα αρχαία συμπλέγματα τούνελ, που κανείς δεν τολμάει να πλησιάσει και που κάποιες φορές αποκαλύπτουν μυστηριώδη ιερά, ή ακόμα και παλάτια, κάτω απ’ τη στοιχειωμένη Ιταλική πρωτεύουσα.

Υπάρχουν ολόκληροι χάρτες απ’ το «Παρίσι κάτω απ’ το Παρίσι» και το «Λονδίνο κάτω απ’ το Λονδίνο». Τελικά έχω αρχίσει κι αναρωτιέμαι μήπως το μότο: «Παρίσι-Λονδίνο-Νέα Υόρκη», απλά αποτελεί την καθιερωμένη διαδρομή μιας μυστικής υπερταχείας, που διατρέχει υπόγεια ολόκληρο τον πλανήτη. Αφήστε δηλαδή που τμήματα από τις ράγες της λέγεται πως έχουν ήδη βρεθεί.

Σε ένα άρθρο του περιοδικού Atlantis Rising με τίτλο ‘Η κούφια Γη: Μύθος ή Πραγματικότητα’, ο Brad Steiger γράφει για τους θρύλους που αναφέρονται στους Γηραιότερους (the Old Ones), μια αρχαία φυλή που κατοικούσε στην επιφάνεια πριν από εκατομμύρια χρόνια και στη συνέχεια μεταφέρθηκε υπόγεια. Οι Γηραιότεροι, μια ιδιαίτερα ευφυής και επιστημονικά ανεπτυγμένη φυλή, σύμφωνα με τον Steiger, επέλεξαν να δομήσουν το περιβάλλον τους κάτω από την επιφάνεια του πλανήτη και να κατασκευάσουν οτιδήποτε τους ήταν αναγκαίο.

Οι Γηραιότεροι είναι ανθρωποειδείς, εξαιρετικά μακρόβιοι και προϋπήρξαν των Homo Sapiens για πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια. Γενικώς κρατούν απόσταση από τους ανθρώπους της επιφάνειας, αλλά κατά καιρούς έχει γίνει γνωστό ότι προσέφεραν εποικοδομητική κριτική και έχει λεχθεί πως συχνά απαγάγουν ανθρώπινα παιδιά για να τα εκπαιδεύσουν και να τα μεγαλώσουν σαν δικά τους. Μια από τις πιο αμφισβητήσιμες ιστορίες που έχουν να κάνουν με την εσωτερική Γη είναι το λεγόμενο ‘Μυστήριο του Shaver’.

Το 1945 το περιοδικό Amazing Stories με συντάκτη τον Ray Palmer εξέδωσε μια ιστορία που ειπώθηκε από τον Richard Shaver, ο οποίος ισχυρίστηκε πως πρόσφατα είχε υπάρξει καλεσμένος σε ένα μέρος που ήταν απομεινάρι ενός υπόγειου πολιτισμού. Αν και λίγοι ήταν εκείνοι που πίστεψαν την ιστορία και πολλοί υποψιάστηκαν πως ο Shaver ήταν πιθανότατα ψυχωτικός, ο Shaver υποστήριζε με επιμονή πως η ιστορία του ήταν αληθινή.

Επέμενε πως η φυλή των Αρχαιότερων (the Elder Race) ήρθαν στον πλανήτη μας από ένα άλλο ηλιακό σύστημα στο προϊστορικό μας παρελθόν. Μετά από λίγο καιρό που έμειναν στην επιφάνεια ανακάλυψαν πως ο ήλιος μας τους έκανε να γερνούν πρόωρα και έτσι κατέφυγαν κάτω από την Γη όπου έχτισαν τεράστια υπόγεια συμπλέγματα για να ζήσουν εκεί. Τελικά αποφάσισαν να αναζητήσουν έναν άλλο τόπο σε κάποιον άλλο πλανήτη και εγκατέλειψαν την Γη αφήνοντας πίσω τους τις υπόγειες πόλεις που κατοικούνταν από μεταλλαγμένα όντα: τα δαιμονικά Dero, και τα καλά Tero, με τα οποία ανέφερε ότι συναντήθηκε ο Shaver.

Σύμφωνα με το «Χειρόγραφο Χέφφερλιν», που πριν από μερικά χρόνια κυκλοφόρησε σε κάποιο συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, η αφετηρία των υπόγειων τρένων, αν και πλέον ελάχιστα τμήματα σ’ εκείνο το σημείο λειτουργούν, βρίσκεται κάτω από την «Πόλη του Ουράνιου Τόξου» στην Ανταρκτική. Η ιριδίζουσα πόλη υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε από μια ομάδα Αμερικανών το 1942, προφυλαγμένη από τα μάτια, πίσω από πανύψηλα παγωμένα τείχη. Κτίσματα, ναοί, χωροχρονικές πύλες, ολογραμμικές βιβλιοθήκες, μηχανήματα άγνωστης τεχνολογίας, βρέθηκαν εγκαταλειμμένα στην ερημική πόλη των πάγων. Από τότε περισσότερα από δύο χιλιάδες άτομα έχουν περάσει από κει εξερευνώντας τα απίστευτα ευρήματα, μαζί και ο συγγραφέας του χειρόγραφου (δεν πρόκειται για τον Άρθουρ Γκόρντον Πυμμ του Πόε).

Άραγε υπάρχει αλήθεια αυτή η πόλη, ή βγήκε μέσα απ’ τη Σφίγγα των Πάγων του Ιουλίου Βερν; Και γιατί να μην υπάρχει; Ακολουθώντας το παράδειγμα του Βερν στην «Υπόγεια Πολιτεία» (Black Indies), ή των προϊστορικών τρωγλοδυτών της Καππαδοκίας, του Σικμίμ και της Σαχάρας, τα τελευταία χρόνια Γιαπωνέζοι, Καναδοί κι Αμερικανοί έχουν βαλθεί να χτίζουν υπόγειες πόλεις.

Στην Γιοκοχάμα πρόσφατα ολοκληρώθηκε ένα τεράστιο υπόγειο εμπορικό κέντρο. Στην πόλη Οτσούκι, το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Ιαπωνίας βρίσκεται πεντακόσια μέτρα κάτω απ’ την γη. Εδώ και είκοσι χρόνια, οι Ιάπωνες κάνουν σχέδια για την μαζική κατασκευή υπόγειων κατοικιών, που εκτός από την πρακτικότητά τους, θα υπόσχονται μεγάλη ασφάλεια από φυσικές, ή τεχνητές καταστροφές. Η μεγαλύτερη -επίσημα- υπόγεια πόλη βρίσκεται στο Μόντρεαλ. Αντίστοιχα έργα κατασκευής «αντιπόλεων» γίνονται κάτω απ’ όλες τις κύριες πόλεις του Καναδά.

Και βέβαια από κοντά κι η Αμερική. Εκεί μέχρι και μυστική κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης υπάρχει μόνιμα εγκατεστημένη, σε μια υπόγεια πολιτεία με τον κωδικό «Βουνό Γουέδερ», στο Μπλούμοντ της Βιρτζίνια, ανά πάσα στιγμή έτοιμη ν’ αναλάβει καθήκοντα σε περίπτωση αιφνίδιου πολέμου ή φυσικών καταστροφών. Την ύπαρξή της δε γνωρίζει ούτε καν ο Πρόεδρος αλλά την ξέρουν οι Ρώσοι, οι οποίοι ανταποδίδουν με το δικό τους υπόγειο σύμπλεγμα, που πριν από τρία χρόνια οι Times αποκάλυψαν ότι κατασκευάζεται στα Ουράλια όρη. Και δεν αναφέρομαι σε υπόγειες βάσεις, απ’ τις οποίες υπάρχουν εκατοντάδες, αλλά σε ολόκληρες πολιτείες.

@Jonathan Bright /περιοδικό Strange / GYPAS

terrapapers.com