Δεν είναι γνωστό από πού προήλθε η ξαφνική αύξηση, αλλά οι ερευνητές έχουν κάποιες ιδέες.

Ένα παράξενο ραδιενεργό «μπλιπ» εντοπίστηκε βαθιά κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Αναλύοντας αρκετά λεπτά στρώματα του φλοιού του βυθού της θάλασσας, οι επιστήμονες στη Γερμανία εντόπισαν μία ξαφνική αύξηση του ραδιοενεργού ισοτόπου Βηρύλλιο-10 κάπου μεταξύ 9-12 εκατομμυρίων ετών πριν.

Το μπλιπ του βηρυλλίου-10 εντοπίστηκε στους πυθμένες του Κεντρικού και Βόρειου Ειρηνικού, αλλά οι συγγραφείς της μελέτης, υπό την καθοδήγηση του φυσικού Dominik Koll από το ερευνητικό ινστιτούτο Helmholtz-Zentrum Dresden-Rossendorf, δηλώνουν ότι το ανώμαλο φαινόμενο μπορεί να υπάρχει σε όλο τον Ειρηνικό, ίσως και σε όλο τον κόσμο.

Δεν είναι γνωστό από πού προήλθε η ξαφνική αύξηση, αλλά οι ερευνητές έχουν κάποιες ιδέες.

Το Βηρύλλιο-10 είναι ένα ραδιοενεργό ισότοπο που παράγεται συνεχώς από κοσμικές ακτίνες που αλληλεπιδρούν με την ατμόσφαιρα της Γης. Όταν πέφτει από την ατμόσφαιρα και εναποτίθεται στον ωκεανό, το ισότοπο ενσωματώνεται στην εξαιρετικά αργή ανάπτυξη κάποιων μεταλλικών κρυστάλλων του φλοιού.

Ίσως, πριν από περισσότερα από 9 εκατομμύρια χρόνια, υπήρξε μία «μεγάλη αναδιοργάνωση» των θαλάσσιων ρευμάτων που οδήγησε στο να εναποτεθεί περισσότερο βηρύλλιο-10 στον Ειρηνικό, προτείνουν οι Koll και οι συνεργάτες του.

Ή ίσως αυτό ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Η κοσμική ακτινοβολία από μια υπερκαινοφανή έκρηξη κοντά στη Γη ή η διέλευση του ηλιακού μας συστήματος μέσα από ένα ψυχρό διαστρικό νέφος θα μπορούσαν να προκαλέσουν περισσότερη δραστηριότητα κοσμικών ακτίνων, υποθέτουν επίσης οι συγγραφείς, οδηγώντας σε αύξηση των καταθέσεων βηρυλλίου-10 στον ωκεανό.

Οι σιδηρομανγανεσίτες που ενσωματώνουν βηρύλλιο-10 υπάρχουν σε κάθε ωκεανό της Γης και μπορούν να καταγράψουν εκατομμύρια χρόνια χημείας του ωκεανού σε μόλις μερικά χιλιοστά.

Οι ερευνητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν το αργό ρυθμό με τον οποίο το βηρύλλιο-10 αποσυντίθεται ραδιοενεργά σε μια μορφή βορίου ως μέτρο του χρόνου, συγκρίνοντας τη σχέση των δύο χημικών στοιχείων για να προσδιορίσουν την ηλικία των ορυκτών στον φλοιό της Γης.

Αυτοί οι λεπτοί, αρχαίοι κρύσταλλοι είναι σχεδόν συνεχιζόμενα γεωλογικά χρονοδιαγράμματα της τελευταίας 75ετίας του πλανήτη μας, αλλά είναι επίσης πολύ δύσκολο να χρονολογηθούν με βεβαιότητα. Η χρονολόγηση με άνθρακα φτάνει μόνο περίπου μέχρι τις 50.000 χρόνια και οι μετρήσεις που βασίζονται στη διάσπαση ισοτόπων ουρανίου δεν είναι χρήσιμες για την ένδειξη της ηλικίας.

huffingtonpost.gr