Η μυστική συφωνία ΗΠΑ-Τουρκίας για Αιγαίο Κύπρο και κουρδικό!Μια αποκαλυπτική συνέντευξη

“Που το πάει ο Ερντογάν” είναι το ερώτημα που απασχολεί τους τελευταίους μήνες,όχι μόνο την Ελλάδα αλλά όλο κόσμο.Κι αν κρίνουμε με τα θέματα στα οποία δίνουν προτεραιότητα οι πρωταγωνιστές της πολιτικής στην Ελλάδα θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ελλάδα -σε επίπεδο εξουσίας- ασχολείται μάλλον λιγότερο από τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι Έλληνες πολίτες ωστόσο ανησυχούν πολύ και καλά κάνουν.Η κατάσταση είναι απρόβλεπτη και ο Ερντογάν δείχνει να γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος.

Αναλύσεις πολλές από πολλούς. Το Militaire.gr απευθύνθηκε σ΄ έναν άνθρωπο που γνωρίζει την Τουρκία όσο λίγοι.Ο κ.Χρήστος Μηνάγιας αρθρογράφος-αναλυτής  και συγγραφέας που ασχολείται αποκλειστικά με την Τουρκία απαντά σε ερωτήματα που έχουμε νομίζουμε όλοι μας.

Ο Χρήστος Μηνάγιας αποκαλύπτει γιατί ο Ερντογάν ασχολήθηκε τώρα με τη Συνθήκη της Λωζάννης,κάνει σαφές ότι λένε ψέμματα όσοι υποστηρίζουν πως αυτή λήγει το 2023 και τέλος αποκαλύπτει την μυστική συμφωνία Τουρκίας-ΗΠΑ από το 2003,η οποία προβλέπει υποχωρήσεις της Άγκυρας στο κουρδικό τις οποίες θα “ρεφάρει” με την ικανοποίηση όσων προσπαθεί να επιβάλλει σε Αιγαίο και Κύπρο!

 Militaire.gr: Γιατί ο Ερντογάν έθεσε θέμα αλλαγής της Συνθήκης της Λωζάννης; Είναι στόχος η Ελλάδα ή μήπως οι προτεραιότητες του Ερντογάν είναι άλλες και γι’ αυτό έθεσε το θέμα. Αν ναι ποιες είναι αυτές; 

Χ.ΜΗΝΑΓΙΑΣ: Θέμα αλλαγής της Συνθήκης της Λωζάννης δεν υφίσταται. Αυτό το γνωρίζει ο Ερντογάν  και ούτε μπορεί να πείσει κανέναν σοβαρά σκεπτόμενο τόσο στην Τουρκία όσο και στο εξωτερικό. Άλλωστε, κύκλοι Τούρκων αναλυτών που στηρίζουν το ερντογανικό  καθεστώς θεωρούν τη Συνθήκη της Λωζάννης ως μια «εγγυητική επιστολή» για την ακεραιότητα της χώρας τους και καταλαβαίνετε τι εννοώ. Ήδη, έχουν δημοσιευθεί πληροφορίες στον τουρκικό τύπο για τη δραστηριοποίηση Άγγλων στις περιοχές Hakkari, Van, Silopi και Mardin της νοτιοανατολικής Τουρκίας, οι οποίοι έχουν έρθει σε επαφή με τους αρχηγούς μερικών κουρδικών φυλών και τους χρηματοδοτούν με εκατομμύρια ευρώ για να αποπληρώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες.  

Σε ό,τι έχει να κάνει με την αντίκρουση των εν λόγω δηλώσεων του Ερντογάν θα πρότεινα να ανατρέξουμε στην τουρκική βιβλιογραφία και στις ιστορικά τεκμηριωμένες απόψεις Τούρκων ακαδημαϊκών. Ενδεικτικά σας παραθέτω το ακόλουθο κείμενο για τη Συνθήκη της Λωζάννης που φέρει την υπογραφή της Τουρκάλας καθηγήτριας Sevtap Demirci στο πανεπιστήμιο Boğaziçi  της Κωνσταντινούπολης: «Δεν υπάρχει κανένα έγγραφο στα αρχεία της Τουρκίας και της Αγγλίας που να μην το έχω διαβάσει. Αφιέρωσα πέντε χρόνια για έρευνες. Σε κανένα έγγραφο δεν αναγράφεται ότι η συνθήκη της Λωζάννης έχει ημερομηνία λήξης μετά από 100 χρόνια (δηλαδή το 2023). Εάν υπάρχει κάποιο έγγραφο, όποιος το βρει να το φέρει και να μου το δείξει. Αναφορικά με τα νησιά, η Τουρκία ούτως ή άλλως αποδέχθηκε το καθεστώς τους. Θα αναρωτηθείτε, δεν έγινε καμία προσπάθεια για τα νησιά; Ίσως θα έπρεπε να γίνει μεγαλύτερη προσπάθεια. Όμως, σε μια συμφωνία δίνετε μερικά πράγματα και σε αντάλλαγμα παίρνετε άλλα. Μακάρι να μην δίναμε τη Μοσούλη. Μακάρι να μην δίναμε τα νησιά. Μακάρι να τα παίρναμε όλα. Όμως, από μερικά πράγματα παραιτείσαι.».

Συνεπώς, η αναπαραγωγή με φοβικά σύνδρομα «το τέλος της ισχύος της Συνθήκης της Λωζάννης» και «το καθεστώς των νησιών», το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει «άθελα» τις καλές υπηρεσίες στη συνομωσιακή και τυχοδιωκτική τακτική του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν.

Πέραν τούτου, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί ότι από την ανάλυση των κειμένων Τούρκων αρθρογράφων (ερντογανικών και μη) το συμπέρασμα που προκύπτει από τις συνεχείς αναφορές του Ερντογάν για τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα «σύνορα της καρδιάς» έχει να κάνει με την επιδίωξη του Τούρκου προέδρου να ανοίξει ένα διάλογο στην Τουρκία, ο οποίος δεν θα είναι ιστορικός στηριζόμενος σε ιστορικά έγραφα και πρακτικά, αλλά ιδεολογικός. Και φυσικά με τον διάλογο αυτό θα πρέπει να απαντηθούν δύο κύρια ερωτήματα: «Κεμαλισμός ή Χαλιφάτο;» και «Επεμβατική πολιτική πέραν των συνόρων ή μια πολιτική βάσει της οποίας δεν θα υπάρχει καμία σκέψη επέμβασης πέραν των συνόρων;».

Αναφορικά με το πρώτο ερώτημα, οι ερντογανικοί κύκλοι θεωρούν ότι ο κεμαλισμός αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της τουρκικής ταυτότητας, εκλαμβάνοντας μάλιστα την υιοθέτηση του νέου τουρκικού αλφαβήτου το 1928 ως μια πολιτιστική γενοκτονία, με συνέπεια οι σύγχρονοι Τούρκοι να μην μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν τα κείμενα των προγόνων τους. Όπως είναι φυσικό, η εν λόγω αντικεμαλική προσέγγιση του Ερντογάν ενόχλησε έντονα τους κεμαλιστές και άνοιξε εναντίον του ένα μέτωπο αντίδρασης και αμφισβήτησης της πολιτικής που εφαρμόζει. Επομένως, θα πρότεινα στους αρμόδιους Φορείς και υπηρεσίες μας να καταγράφουν όλα τα τουρκικά κείμενα που αντικρούουν τον Ερντογάν προκειμένου αυτά να τα έχουμε διαθέσιμα για μελλοντική χρήση και εκτιμήσεις. Υπόψη ότι, υπάρχουν πάρα πολλά κείμενα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο ερώτημα, για επεμβατική πολιτική πέραν των συνόρων ή μη, επισημαίνεται ότι, η Τουρκία του Ερντογάν επενδύει σε τέσσερα μέτωπα.

Το πρώτο εστιάζεται στη Δύση (πλην Ελλάδος) και έχει ως κύριο άξονα τον πολυπολιτισμό και την ισλαμοφοβία. Φυσικά στο μέτωπο αυτό περιλαμβάνεται και η τυχοδιωκτική πολιτική της Άγκυρας αναφορικά με το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Επίσης, από την μια πλευρά ο Ερντογάν κατηγορεί τη Δύση για ισλαμοφοβία, ενώ από την άλλη οι απόψεις και οι ενέργειες του υποκρύπτουν έναν συνεχώς κλιμακούμενο ισλαμοφασισμό. Ειδικότερα, για το θέμα της ισλαμοφοβίας, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψη έγκριτων Τούρκων αρθρογράφων, οι οποίοι αναφέρουν ότι, η ισλαμοφοβία και ο ισλαμοφασισμός είναι δίδυμα αδέλφια όπου το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Αξιοσημείωτο είναι ότι, οι αρθρογράφοι αυτοί, εμμέσως, κατηγορούν τον Ερντογάν  ως ισλαμοφασίστα, ο οποίος με την πολιτική που εφαρμόζει τροφοδοτεί την ισλαμοφοβία στη Δύση. Με την ίδια διαδικασία σκέψης, αντί να αποκαλούμε τον Ερντογάν ως Σουλτάνο ή Νεοοθωμανό, τίτλοι που του δίνουν κύρος στη χώρα του, μήπως θα έπρεπε να τον αποκαλούμε ως ισλαμοφασίστα αφού και αρκετοί Τούρκοι ασπάζονται την άποψη αυτή;

Το δεύτερο μέτωπο αναφέρεται στο διαμελισμό χωρών της Μέσης Ανατολής (Ιράκ-Συρία) και της Κύπρου. Η Τουρκία διακηρύττει ότι, υποστηρίζει την εδαφική ακεραιότητα και ενότητα του Ιράκ και της Συρίας, ωστόσο πράττει τα εντελώς αντίθετα αφού η εξωτερική πολιτική της έχει χαρακτήρα δογματικό-θρησκευτικό (σουνιτικό), ο οποίος παραπέμπει σε διαμελισμό των χωρών αυτών και συγκεκριμένα στο μηδενισμό τους. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που παρουσιάζει η εξέλιξη του «Στρατηγικού Βάθους» του Νταβούτογλου, το οποίο αφενός τηρεί «ευλαβικά» ο Ταγίπ Ερντογάν, αφετέρου ικανοποιεί εν μέρει την αναζήτηση ταυτότητας των Τούρκων του 21ου αιώνα. Συγκεκριμένα πρόκειται για μια εξέλιξη που διακρίνεται σε τέσσερεις Φάσεις.

1η Φάση: Τον Απρίλιο του 2001 κυκλοφόρησε η 5η Έκδοση, ενώ τον Νοέμβριο του 2004 η 20η Έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου του Νταβούτογλου, βάσει του οποίου προβλήθηκε ιδιαίτερα η «σχέση των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες».

2η Φάση: Το Μάιο του 2009, κατά την τελετή ανάληψης των καθηκόντων του, ο Νταβούτογλου είχε επισημάνει ότι, η Άγκυρα θα μεταπλάσει «τη σχέση των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» σε «σχέση μεγίστου οφέλους». Ακολούθως, ο Νταβούτογλου στην ομιλία του αυτή ανέφερε τα εξής: «Εκτός από τις υποχρεώσεις της στα 70 εκατομμύρια κατοίκους της, η Τουρκία έχει υποχρεώσεις και σε όλα τα εδάφη που έχουν κάθε είδους διασύνδεση με εδάφη του παρελθόντος και σε εδάφη όπου υπάρχουν Τούρκοι. Η Τουρκία έχει ιστορικό χρέος και είναι σε θέση να ανταποκριθεί πλήρως σε αυτό.». Φυσικά, όλα αυτά όχι μόνο δεν λήφθηκαν υπόψη από τις γειτονικές χώρες της Τουρκίας και από τα δυτικά κέντρα ισχύος, αλλά είχαν τελείως αγνοηθεί, με αποτέλεσμα όσοι προσπαθούσαν να αποκαλύψουν τον νέο τουρκικό επεκτατισμό να αντιμετωπίζουν δυσχέρειες στο έργο τους.  (βλ. Βιβλίο Η Γεωπολιτική Στρατηγική και η Στρατιωτική Ισχύς της Τουρκίας, σελ. 19, 34, 35 και 36, Χρήστος Μηνάγιας, 2010). 3η Φάση: Το 2011 με την έναρξη της Αραβικής Άνοιξης και το συριακό εμφύλιο πόλεμο, η τουρκική στρατηγική μετατράπηκε σε «στρατηγική πολλαπλών προβλημάτων με τους γείτονες». Και τέλος μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου άρχισε η 4η Φάση κατά την οποία η «στρατηγική πολλαπλών προβλημάτων με τους γείτονες» μετατράπηκε σε «στρατηγική μηδενικών γειτόνων» με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη Συρία, το Ιράκ και την Κύπρο.

Το τρίτο μέτωπο  έχει να κάνει με την Ελλάδα και στηρίζεται σε δύο κύριους άξονες. Στον πολυπολιτισμό (Θράκη και προσφυγικό-μεταναστευτικό), καθώς επίσης στη «στρατηγική των μηδενικών ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στις θαλάσσιες ζώνες του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου».

Και τέλος, το τέταρτο μέτωπο αφορά στο εσωτερικό της Τουρκίας και συγκεκριμένα στην αλλαγή του Συντάγματος και του πολιτεύματος της χώρας από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία. Επίσης, εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι, μέσω των τριών πρώτων μετώπων που προαναφέρθηκαν, ο Ερντογάν επιδιώκει την ενεργοποίηση των εθνικιστικών αντανακλαστικών της τουρκικής κοινωνίας και μέσω της ψήφου των βουλευτών του εθνικιστικού κόμματος MHP να οδηγήσει τη χώρα σε δημοψήφισμα την άνοιξη του 2017 προκειμένου να υλοποιηθεί το όραμα του και να γίνει πρόεδρος Προεδρικής Δημοκρατίας, η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά μιας Οθωμανικής Δημοκρατίας. (σ.σ. Αναφορικά με την αλλαγή του πολιτεύματος κρίνεται σκόπιμο να επισημανθούν δύο περιπτώσεις. Πρώτον, αυτή μπορεί να εγκριθεί από την Εθνοσυνέλευση εφόσον εξασφαλισθούν 367 ψήφοι. Τούτο όμως δεν είναι εφικτό διότι το κυβερνόν κόμμα ΑΚΡ διαθέτει 317 έδρες. Η δεύτερη περίπτωση, έχει να κάνει με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, με την προϋπόθεση ότι, η διεξαγωγή του θα εγκριθεί από την Εθνοσυνέλευση με 330 ψήφους και άνω, οι οποίοι προφανώς θα καλυφθούν από το εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ με τις 40 έδρες που διαθέτει).

Militaire.gr: Έγινε πολύς λόγος για τα όσα γράφτηκαν στον τουρκικό τύπο ως «ερμηνεία» όσων είπε ο Ερντογάν σε ομιλία του. Έγινε πολύ λόγος για τον Misak-i Milli (Εθνικό Όρκο). Τι είναι αυτός ο όρκος, τι προβλέπει και γιατί πρέπει να ανησυχούμε στην Ελλάδα;

X.ΜΗΝΑΓΙΑΣ: Στις 30 Οκτωβρίου 1918 υπογράφηκε η Συνθήκη του Μούδρου, η οποία σηματοδότησε ουσιαστικά και τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αποτέλεσμα της Συνθήκης αυτής ήταν να εκδηλωθεί πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό χάος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία ουσιαστικά είχε περιέλθει στη διάθεση των Συμμαχικών  Δυνάμεων της Αντάντ μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Σε απάντηση της εν λόγω Συνθήκης, τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου 1920, ο Κεμάλ Ατατούρκ συνέταξε στην Άγκυρα ένα ανακοινωθέν αποτελούμενο από έξη άρθρα αναφορικά με τις αρχές της εξωτερικής πολιτικής που θα εφαρμοζόταν στο μέλλον μαζί με την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Το ανακοινωθέν αυτό απεστάλη με τον βουλευτή της Τραπεζούντας Hüsrev Sami Bey στην Κωνσταντινούπολη, το οποίο, στις 28 Ιανουαρίου 1920, εγκρίθηκε από την τελευταία Οθωμανική Εθνοσυνέλευση παμψηφεί με 121 ψήφους, γνωστοποιήθηκε στην κοινή γνώμη στις 17 Φεβρουαρίου 1920 και του εδόθη η ονομασία Ahd-ı Milli Beyannamesi (Μανιφέστο Εθνικού Όρκου), το οποίο στη συνέχεια μετονομάσθηκε σε Misak-ı Milli (Εθνικός Όρκος). Έκτοτε, o Εθνικός Όρκος θεωρείται ως ο Καταστατικός Χάρτης της Τουρκίας και αποτελεί αντικείμενο εκπαίδευσης στα σχολεία και σχολές όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης. Πέραν τούτου, η ονομασία Misak-ı Milli έχει δοθεί σε δεκάδες σχολεία (στην Άγκυρα, στη Σμύρνη, στο Kocaeli, στο Mardin, στο Akhisar κ.λπ.), καθώς επίσης στο Κέντρο Χειρισμού Κρίσεων της τουρκικής πρωθυπουργίας. Το τι σημαίνει στην ουσία ο Misak-ı Milli το προσδιορίζει ο Τούρκος καθηγητής της Ιστορίας Νuri Köstüklü (σ.σ. είναι μέλος της Ανώτατης Επιτροπής Πολιτισμού, Γλώσσας και Ιστορίας  του Ατατούρκ στην Πρωθυπουργία) σε μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική μελέτη του με τίτλο: Ο Misak-ı Milli και οι Εθνικοί Στόχοι του Ατατούρκ Σχετικά την Εξωτερική Πολιτική. Σύμφωνα με τη μελέτη, ο Μουσταφά Κεμάλ δήλωσε ότι: «Κάθε έδαφος όπου ζουν Τούρκοι περιλαμβάνεται στο Misak-ı Milli. Με τη βοήθεια του Αλλάχ, θα πάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα νησιά (σ.σ. εννοεί τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο), καθώς επίσης θα ενσωματώσω εντός των συνόρων της Τουρκίας τη Θεσσαλονίκη και τη Θράκη.».