ΜΙΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ

Στις 13 Απριλίου του 1204 καταλήφθηκε και λεηλατήθηκε η Κωνσταντινούπολη από τους Φράγκους. «Η λεηλασία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους δεν έχει το αντίστοιχό της στην Ιστορία» μας λέει ο σερ Στήβεν Ράνσιμαν.

Εξαιτίας της αλώσεως αυτής από τους Σταυροφόρους, γεγονός που αποσιωπάται προφανώς για να ξεχάσουν οι Έλληνες, αποδυναμώθηκε η Ρωμιοσύνη και δεν μπόρεσε να αντέξει να αντιμετωπίσει τους Τούρκους αργότερα. Αν δεν είχε γίνει η άλωση από τους Φράγκους το 1204 το πιο πιθανό θα ήταν να μην είχε συμβεί και η οριστική άλωση του 1453 από τους Τούρκους.

Από τότε που οι Φράγκοι κατέλαβαν το Πατριαρχείο της Ρώμης γύρω στο 1010 μ.Χ. και εγκατέστησαν δια της βίας τον δικό τους Πάπα, καθιερώνοντας και το filioque, έκαναν απίστευτες μηχανοραφίες εναντίων των των Ελλήνων, όπως μας αποκαλύπτει ο μεγάλος ιστορικός F. Dvornik στο έργο του «The Photian Schism» το 1948. Αλλά και άλλοι σύγχρονοι μελετητές έχουν αποκαλέσει τη Δ’ σταυροφορία αυτή «ανοησία» (J. Godfrey) και «μεγάλη προδοσία» (E. Bradford) σε σχετικές μελέτες τους, καταδικάζοντας με τον τρόπο αυτό όσα φρικώδη συμβάντα έλαβαν χώρα μέσα στην εκπορθημένη Κωνσταντινούπολη.

Το μίσος αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε στα όσα έγιναν κατά την άλωση της Πόλης το 1204 από αυτούς. Διαβάστε και φρίξτε και κάντε συνειρμούς στο σήμερα που οι ποιμένες μας συναναστρέφονται με αυτούς:

Η λεηλασία και απογύμνωση της Κωνσταντινουπόλεως από όλα της τα πλούτη, δεν είχε όμοιό της. Όσοι τολμούσαν να αντισταθούν σφάζονταν επί τόπου. Δεν έμεινε παλάτι, αρχοντικό εκκλησία μεγάλη ή μικρή, μοναστήρι, χαμοκέλα, που να μην υποστεί φρικώδη λεηλασία.

Ιδίως τους προσέλκυσε ο μυθικός πλούτος της Αγίας Σοφίας. Μπήκαν μέσα στον Ιερό Ναό με άλογα και μουλάρια που λέρωναν με τις κοπριές τους το μαρμάρινο δάπεδο. Και άρχισαν με φρενιτιώδη ταχύτητα να ξηλώνουν και να παίρνουν τα πάντα: από άγια δισκοπότηρα, ευαγγέλια, ιερά άμφια, άγιες εικόνες, την Αγία Τράπεζα, και το ασημένιο εικονοστάσιο του Τέμπλου, αφού προηγουμένως το έκαναν κομμάτια, μανουάλια, πολυκάνδηλα, μέχρι και κουρτίνες. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της λεηλασίας μια Γαλλίδα πόρνη ανεβασμένη στον πατριαρχικό θρόνο χόρευε άσεμνα μισόγυμνη και τραγουδούσε.

Ούτε οι τάφοι των Αυτοκρατόρων γλύτωσαν: συλήθηκαν όλοι, ενώ τα λείψανα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί, π.χ. το πτώμα του Βασίλειου Β’ Μακεδόνα πετάχτηκε έξω και στα χέρια του τοποθέτησαν οι Φράγκοι μια φλογέρα –ειρωνικά -. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Παλαμάς έγραψε το ποίημα «η φλογέρα του βασιλιά». Κυρίως όμως καταστράφηκαν αναρίθμητα έργα τέχνης.

Τόσο της κλασσικής αρχαιότητας (π.χ. αγάλματα του Δια, του Απόλλωνα, των Διοσκούρων, το χάλκινο άγαλμα του Ηρακλή από τον Λύσσιπο τον Σικυώνιο, της Άρτεμης, της Ήρας, της Ελένης του Μενελάου κ.ά. που κοσμούσαν δρόμους, πλατείες και παλάτια της Βασιλεύουσας) όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου, τα οποία κομμάτιαζαν για να αφαιρέσουν το χρυσό, το ασήμι και τους πολύτιμους λίθους, ενώ τα κατασκευασμένα από χαλκό τα έλυωναν στα καμίνια για να κόψουν νομίσματα. Τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα καίγονταν από τους σταυροφόρους, για να ψήσουν τα κρεατικά τους!

Οι πιο φρικτοί από όλους ήταν οι Γάλλοι και οι Φλαμανδοί, ενώ αντιθέτως οι Βενετοί που ήταν εξοικειωμένοι με το Ρωμαίκο πολιτισμό ήταν οι πλέον φιλεύσπλαχνοι έναντι των ηττημένων:  Ήταν τέτοια η έκταση της καταστροφής που στο τέλος το άλλοτε περικαλλές άστυ, η Βασιλίδα των πόλεων της οικουμένης, που επί 9 αιώνες είχε συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, κατάντησε σκέτο κουφάρι! Μεθυσμένοι από τη νίκη τους οι Φραγκοδυτικοί περιγελούσαν τους νικημένους, φορούσαν με γελοίο τρόπο τα ρούχα που τούς είχαν αρπάξει, τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τους τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των Ρωμηών.

Άλλοι κρατούσαν αντί για σπαθί χαρτιά, μελανοδοχεία, και βιβλία, και περιφέρονταν στους δρόμους της Πόλης, παριστάνοντας τους λογίους.

Το πιο τραγικό από όλα ήταν όμως ότι ολόκληρος ο γυναικείος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως, αδιακρίτως ηλικίας ή ιδιότητας (μοναχές) υποβλήθηκε στην τρομερή διαδικασία του βιασμού. Τότε ακριβώς εσφάγησαν οι περισσότεροι από τους άρρενες κατοίκους: διότι στην προσπάθειά τους οι πατεράδες και οι σύζυγοι να διαφυλάξουν την τιμή των θυγατέρων και των συζύγων έπεσαν θύματα των αποχαλινωμένων Δυτικών.

Βόγκηξε η Κωνσταντινούπολη από τον ατελείωτο βιασμό. Δεν περιγράφονται τα μαρτύρια που υπέστησαν οι κάτοικοι επί τρεις συνεχείς ημέρες, διότι τους βασάνιζαν απάνθρωπα για να τους αποκαλύψουν τα μέρη όπου είχαν κρύψει χρυσά και αργυρά νομίσματα και κυρίως τιμαλφή. Μόνο όταν κορέστηκε η δίψα τους για αρπαγή, αίμα και γενετήσιες απολαύσεις, ησύχασαν, αφού πρώτα τους τρόμαξε μια έκλειψη σελήνης. Κατόπιν συγκέντρωσαν όλη τη λεία και την έθεσαν υπό την φύλαξη των ευγενών.

Όμως η λεηλασία και η άλωση, δεν σταμάτησε στο «1204». Η Φράγκικη αγνωμοσύνη και τάση προς την καταστροφή, συνεχίστηκαν και στους επόμενους αιώνες. Χαρακτηριστικό , είναι το εξής: Το 450 μ.Χ. ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγί. Κατόπιν, το 1453, κάτω από την κυριαρχία των Τούρκων πλέον, εξελίχθηκε σε τζαμί. Το 1674, ο Γάλλος πρεσβευτής Μαρκήσιος του Nointel επισκέφτηκε την Αθήνα συνοδευόμενος από τον Jacques Carrey, ο οποίος έκανε κάποια σχέδια του Παρθενώνα.

Στα σχέδια του Carrey φαίνεται ότι εκείνη την εποχή ο Παρθενώνας παρέμενε ακόμα άθικτος. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1687, ο Βενετός στρατηγός Francesco Morosini πολιόρκησε την Ακρόπολη. Τη βομβάρδισε παρά το γεγονός ότι γνώριζε πως οι Τούρκοι τη χρησιμοποιούσαν ως πυριτιδαποθήκη. Από την έκρηξη που δημιουργήθηκε καταστράφηκε μεγάλο μέρος του Παρθενώνα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Άγιοι της Ορθοδοξίας δεν ήθελαν να έχουμε καμία σχέση με αυτούς· οι σύγχρονοι όμως ιεράρχες τους έχουν γραμμένους τους Αγίους μας. Γιατί ο Πάπας μπορεί να ζήτησε συγνώμη, αλλά τα όσα έκλεψαν τα γύρισε πίσω; Και δεν είναι μόνο το συγνώμη, αλλά και πολλά άλλη εκκλησιολογικά ζητήματα. Στην Ελλάδα, τα παιδιά του γυμνασίου το 1884 μάθαιναν : «… Εν γένει οι ορθόδοξοι λαοί ουδέποτε θα ανεχθώσιν εγκαταλείποντες τας αρχαίας παραδόσεις των, προδίδοντες την πίστιν των πατέρων αυτών, την στηριζομένην επί του ευαγγελίου και των αρχαίων οικουμενικών συνόδων, να αποδεχθώσι τον λατινισμόν και να υποκύψωσιν υπό τον παπικόν ζυγόν».

Βιβλιογραφία: THE COUNTERFEITING OF HISTORY, Copyright: Attribution Non-Commercial (BY-NC),  ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΓΚΡΙΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΥΠΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΡΟΚΗΡΥΧΘΕΝΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΝ ΧΑΡΙΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ, ΥΠΟ Α. ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΕΓΚΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ, 1884, σ. 107.

NASAR