Το 1997 στις ΗΠΑ, ο βοηθός γραμματέας θησαυροφυλάκιου (assistant treassury secretary) κος Geithner μαζί με τον κο Summers της παγκόσμιας Τράπεζας (world bank) και τους επίσης “αξιότιμους” κυρίους Rubin και Sandy Weil, βασανιζόταν από το ερώτημα τι θα συμβεί εάν η κομπίνα των securities στραβώσει, πως θα ξεφορτωθούν τα τοξικά ομόλογα κ λοιπά assets (Collateral Debt Obligations ή CDOs για τους μυημένους).
Η απάντηση είχε ήδη δει το φως της δημοσιότητας σε ένα memo του κου Summers που είχε διαρρεύσει κ δημοσιευθεί στον τύπο, το οποίο ανέφερε πως η διέξοδος βρισκότανε στις ΥΠΟανάπτυκτες (το ΥΠΟ με κεφαλαία στο ίδιο το memo) χώρες οι οποίες δεν είχαν καμμία έκθεση στα πιο πάνω τοξικά προϊόντα. Εάν με κάποιον τρόπο τα “πασάρανε” στους ΥΠΟανάπτυκτους τότε problem solved! Υπήρχε όμως ένα βασικό πρόβλημα που τους στεκόταν εμπόδιο κ δεν ήταν άλλο από τις νομοθεσίες των 152 χωρών τις οποίες σκόπευαν να μετατρέψουν σε τοξικές χωματερές τραπεζικών προϊόντων κ που απαγόρευαν τέτοιου είδους συναλλαγές.
Μαζέψανε λοιπόν τη συμμορία και καλέσανε τους κυρίους-κυρίους David Coulter της Bank of America, Jon Reed της Citibank, Walter Shipley της Chase Manhattan, Jon Corzine της Goldman Sachs και τέλος τον David Kaminsky της Merill Lynch για να καταστρώσουνε ένα game-plan. Το όχημα πάνω στο οποίο θα βασιζόταν το όλο εγχείρημα στυλ Δούρειου Ίππου δεν ήταν άλλο από το εμπόριο.
Θα δημιουργούσαν λοιπόν συμβάσεις εμπορικής συνεργασίας (Financial Services Agreement) με τις εν λόγω χώρες και θα τις υποχρεώνανε να αγοράσουν τα τοξικά πακέτα υπό την απειλή εμπορικού αποκλεισμού. Στην περίπτωση της Ελλάδας, το όπλο που υποχρέωσε σε υπογραφή αυτών των FSA με τις ΗΠΑ ήταν ένα ποσό 3 δις που κρύφτηκαν από τους ισολογισμούς της χώρας (από το ΥΠΟΙΚ σε συνεργασία με την Goldman Sachs) για να μαγειρευτεί το έλλειμμα.
Αυτά τα πακέτα μας έβαλαν στο παιχνίδι των spead (έξτρα τόκοι πάνω στα επιτόκια δανεισμού που απαιτούνται από τους πιστωτές-δανειστές-τράπεζες κ οι οποίοι έξτρα τόκοι “προστατεύουν” από περιπτώσεις χρεοκοπίας ενός κράτους). Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι το 2010 τα spread για την Ελλάδα έφτασαν το 15-20% (θυμίζω επιπλέον των επιτοκίων) ενώ για χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία τα spreads δεν ξεπερνούσαν το 1%.
Όταν μια τράπεζα πουλάει τα δικαιώματα από τα spreads (θα μπορούσαμε να τα ονομάσουμε απλά ασφάλεια για χρεοκοπία) σε κάποιον τρίτο τότε ονομάζονται Credit Default Swaps (ή CDSs). Ένα απλό παράδειγμα αυτής της πρακτικής θα ήτανε να ερχόταν η ασφαλιστική σας εταιρία, να σας έβαζε φωτιά στο σπίτι κ στη συνέχεια να σας χρέωνε επιπλέον ασφάλιστρα γιατί το σπίτι σας πήρε φωτιά!!!
Τώρα λοιπόν σας έδωσα και γνωρίζετε τα ονόματα πίσω από τον αόριστο όρρο “αγορές” κ τον τρόπο με τον οποίο χειραγωγούν ολόκληρα κράτη.
Στυλιανος
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
οσο γερναω μαθαινω
και οσο μαθαινω εξοργιζομαι
δεν υπαρχει τιποτα που να με κανει να χαρω που το μαθαινω…
φιλε μου λαε ,, μην εξοργιζεσαι και μην βαρυθυμεις , ενα να σκεφτεσε για αυτους ! τασαβανα δεν εχουν τσεπες και το μονο που παιρνεις οταν περναςτον ρουβικονα ειναι ευχες η καταρες!!
370,39 σήμερα η χρυσή λίρα και ανεβαίνει τι γίνεται; μήπως το μάζεψαν όλο τον χρυσό και τώρα κάνουν ταμείο; περιμένουν κατι να γίνει;