Κυβέρνηση Νέας Ζηλανδίας: «Ασθενείς που εισάγονται στο νοσοκομείο με COVID-19 μπορούν να πεθάνουν με ευθανασία…!!»

Οι ασθενείς που εισάγονται στο νοσοκομείο με COVID-19 μπορούν να πεθάνουν με ευθανασία εάν οι γιατροί αποφασίσουν ότι μπορεί να μην επιβιώσουν, δήλωσε η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας…!

Το υπουργείο Υγείας επιβεβαίωσε ότι το δικαίωμα σε μια θανατηφόρα ένεση, βάσει του νέου νόμου περί ευθανασίας, θα μπορούσε να επεκταθεί σε ασθενείς λίγο πριν πεθάνουν από τον κορωνοϊό, είτε υποφέρουν αφόρητα από τις συνέπειές του.

Πηγές: The Defender , Catholic Herald

Απόδοση: Ελλήνων Αφύπνιση

Σε απάντηση ενός αιτήματος για σαφήνεια σχετικά με τον νόμο περί ευθανασίας που τέθηκε σε ισχύ τον περασμένο μήνα, η κυβέρνηση δήλωσε ότι «σε ορισμένες περιπτώσεις ένα άτομο με COVID-19 μπορεί να είναι κατάλληλο και επιλέξιμο για υποβοηθούμενο θάνατο».

Η παραδοχή ότι οι ασθενείς με COVID ήταν επιλέξιμοι για θανατηφόρο εμβόλιο ήρθε αφότου ο Henoch Kloosterboer, συντάκτης του ιστότοπου κατά της ευθανασίας The Defender, υπέβαλε αίτημα σύμφωνα με τον Επίσημο Νόμο περί Πληροφοριών – τον ​​Νόμο της Νέας Ζηλανδίας που ισοδυναμεί με τον νόμο περί ελευθερίας της πληροφορίας του 2000.

Υπήρχαν αρκετοί λόγοι για τους οποίους το «Defender» ήθελε να ζητήσει σαφήνεια από το MOH σχετικά με αυτό το θέμα.

Πρώτον, η Νέα Ζηλανδία περιγράφεται επί του παρόντος ότι βρίσκεται σε επισφαλή θέση όσον αφορά τον COVID-19 και τους πόρους των νοσοκομείων. Υπό το πρίσμα αυτό, δεν θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε μια κατάσταση στην οποία μια ταχεία και σημαντική αύξηση των νοσηλειών COVID-19 θα μπορούσε να οδηγήσει σε πίεση για χρήση της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας ως εργαλεία για την επίλυση μιας τόσο σοβαρής κρίσης.

Οι σχολιαστές στο εξωτερικό έχουν εγείρει την προοπτική αυτού του είδους ανήθικων κινήτρων από νωρίς σε αυτήν την πανδημία.

«Η έλλειψη αυστηρών διασφαλίσεων στην EOLCA σήκωσε κόκκινες σημαίες μαζί μας. Θα μπορούσε ένας ασθενής με COVID-19 να βρει το δρόμο του στα κριτήρια επιλεξιμότητας; Και, αν ναι, τι σοβαρούς κινδύνους θα εγκυμονούσε αυτό για τα ήδη συχνά ευάλωτα ηλικιωμένα μέλη των κοινοτήτων μας;» λέει ο συντάκτης του The Defender , Henoch Kloosterboer.

Το Υπουργείο Υγείας απάντησε στο αίτημά μας της ΟΙΑ την Τρίτη (7 Δεκεμβρίου 2021).

Η απάντησή τους στο The Defender ξεκίνησε με μια πιο ελπιδοφόρα σημείωση:

«Υπάρχουν σαφή κριτήρια επιλεξιμότητας για υποβοηθούμενο θάνατο. Αυτά περιλαμβάνουν ότι ένα άτομο πρέπει να έχει μια ανίατη ασθένεια που είναι πιθανό να τερματίσει τη ζωή του εντός έξι μηνών».

Αλλά τότε η απάντησή τους γίνεται πιο ανησυχητική (η έμφαση προστέθηκε):

«Μια ανίατη ασθένεια είναι τις περισσότερες φορές μια παρατεταμένη ασθένεια όπου η θεραπεία δεν είναι αποτελεσματική. Ο νόμος EOLC αναφέρει ότι η επιλεξιμότητα καθορίζεται από τον θεράποντα ιατρό (AMP) και τον ανεξάρτητο ιατρό. ”

Αυτό εγείρει σοβαρές ανησυχίες.

Πρώτον, δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο σχετικά με τη φράση «τις περισσότερες φορές», στην πραγματικότητα, η συμπερίληψή της σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο φαίνεται ξεκάθαρα να υποδηλώνει ότι το Υπουργείο Υγείας θεωρεί ότι ο ορισμός της επακόλουθης ασθένειας είναι υποκειμενικός και επιδέχεται ερμηνεία.

Η επόμενη φράση φαίνεται να το υποστηρίζει. Διευκρινίζει ότι το Υπουργείο Υγείας θεωρεί ότι ο θεράπων ιατρός (AMP) και ο ανεξάρτητος ιατρός εξουσιοδοτούνται από την EOLCA να αποφασίζουν για το τι χαρακτηρίζεται και τι όχι ως ανίατη ασθένεια.

«Υπό το πρίσμα αυτής της αόριστης ερμηνείας, είναι εύλογο να προτείνουμε ότι ο COVID-19 θα μπορούσε να ταξινομηθεί ως «τελική ασθένεια» ανάλογα με την πρόγνωση του ασθενούς και τις υποκειμενικές κρίσεις του AMP και του ανεξάρτητου ιατρού. Αυτό μοιάζει σαν να μας έχουν πουλήσει ένα πράγμα και να μας έχουν παραδώσει άλλο». λέει ο Kloosterboer.

Στην τελευταία παράγραφο, το Υπουργείο Υγείας ξεκαθάρισε αυτό το ζήτημα χωρίς αμφιβολία απαντώντας:

«Η επιλεξιμότητα καθορίζεται κατά περίπτωση . Ως εκ τούτου, το Υπουργείο δεν μπορεί να προβεί σε οριστικές δηλώσεις σχετικά με το ποιος είναι επιλέξιμος. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένα άτομο με COVID-19 μπορεί να πληροί τις προϋποθέσεις για υποβοηθούμενο θάνατο .»

Γράφει χαρακτηριστικά το Defender: «Όταν αναφέραμε αυτό το θέμα στον Εθνικό βουλευτή Simon O’Connor, εξέφρασε ανησυχίες για κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα να είναι μια επέκταση του νέου νόμου λιγότερο από ένα μήνα μετά την έναρξη ισχύος του.»

«Όταν οι Νεοζηλανδοί ψήφισαν στο δημοψήφισμα το 2020, περίμεναν ότι ο νόμος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ασθενείς με COVID-19; Η διατύπωση του νόμου ήταν πάντα σκόπιμα ευρεία και ερμηνεύσιμη, βάζοντας πάρα πολλά στην κρίση του γιατρού».

Είπε επίσης ότι αυτή η εξέλιξη εγείρει σοβαρά ερωτήματα για τα προβλήματα στην EOLCA.

«Στο μυαλό μου, είναι απλώς μια έγκαιρη απόδειξη του πόσο κακοσχεδιασμένος είναι ο νόμος. Αν αναλογιστείτε την έλλειψη βασικών δικλείδων ασφαλείας και το επικίνδυνο κάλυμμα μυστικότητας που έχει ρίξει η EOLCA για την πρακτική της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, μπορείτε να δείτε ότι όσοι από εμάς προειδοποιούσαμε για αυτόν τον Νόμο δεν έπρεπε να είχαν απορριφθεί τόσο επιπόλαια». λέει ο Ο’ Κόνορ.

Οι συνέπειες αυτού είναι εξαιρετικά σοβαρές.

Όχι απλώς λόγω της πιθανής απειλής που θέτει το COVID-19 για το ανεπαρκώς εξοπλισμένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης της Νέας Ζηλανδίας ή του γεγονότος ότι οι ευάλωτοι ηλικιωμένοι επηρεάζονται περισσότερο από τις καταστροφές αυτής της ασθένειας.

Υπάρχει επίσης το γεγονός ότι μια απαράδεκτη έλλειψη διαφάνειας έχει ενσωματωθεί στην EOLCA, η οποία θα καλύψει όλα αυτά με ένα επικίνδυνο πέπλο μυστικότητας που εμποδίζει τον αυστηρό δημόσιο έλεγχο.

Με λίγα λόγια, η κακώς μελετημένη δομή της EOLCA έχει πλέον κάνει την πανδημία COVID-19 δυνητικά ακόμη πιο επικίνδυνη για τους κατοίκους της Aotearoa Νέας Ζηλανδίας.

Ο νόμος για την επιλογή του τέλους της ζωής του 2019 θεωρείται ένας από τους πιο ακραίους νόμους για την ευθανασία οπουδήποτε στον κόσμο και οι επικριτές λένε ότι οι διασφαλίσεις είναι τόσο αδύναμες που παρακάμπτονται εύκολα.

Επιτρέπει τόσο την ευθανασία όσο και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία για ενήλικες που πάσχουν από μια ασθένεια που θα καταλήξει εντός έξι μηνών ή που βρίσκονταν σε προχωρημένη κατάσταση μη αναστρέψιμης φυσικής παρακμής ή που υπέφεραν αφόρητα.

Ο νόμος, που επικυρώθηκε μετά από δημοψήφισμα το 2020, εγγυάται σε όλους τους κατοίκους το δικαίωμα πρόσβασης σε γιατρό που θα τους σκοτώσει εντός μιας περιόδου μόλις τεσσάρων ημερών από τη λήψη του αιτήματος.

Οι γιατροί λαμβάνουν μια κρατική αμοιβή 1.000 $ συν τα έξοδα για κάθε θάνατο από ευθανασία που πραγματοποιούν.

Ωστόσο, σύμφωνα με το catholicherald μόλις 96 από τους 16.000 γιατρούς της χώρας προσφέρθηκαν να συμμετάσχουν και όλοι εκτός από έναν από τους 32 ξενώνες της χώρας έχουν δηλώσει ότι δεν θα επιτρέψουν την ευθανασία.

Η μοναδική εξαίρεση – το Totara Hospice στο Νότιο Όκλαντ – συμφώνησε να διαθέσει χώρο στις εγκαταστάσεις του για το ιατρείο, ενώ το προσωπικό του θα αντιτίθεται ευσυνείδητα σε οποιαδήποτε συμμετοχή.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η βαρόνη Finlay του Llandaff, καθηγήτρια παρηγορητικής ιατρικής, είπε ότι ο νόμος περί ευθανασίας της Νέας Ζηλανδίας έρχεται σε αντίθεση με τον θεμελιώδη σκοπό της ιατρικής και των υπηρεσιών υγείας να θεραπεύσουν τους ασθενείς.

Είπε: «Είναι παράξενο το γεγονός ότι μια χώρα που προσπαθεί να προστατεύσει τους πολίτες της κλείνοντας εντελώς από έναν ιό από τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να αναρρώσουν πλήρως… προτείνει τώρα ότι αυτοί οι ασθενείς πρέπει να σκοτωθούν από τους γιατρούς τους.

«Ανατρέπει το ήθος της ιατρικής», είπε.

«Δεν μπορείς πραγματικά να προβλέψεις τον θάνατο 100 τοις εκατό», πρόσθεσε. «Γιατί λοιπόν να μην τους υποστηρίξετε ενώ πεθαίνουν και να αφήσετε την πόρτα ανοιχτή σε περίπτωση που είναι στην ομάδα που αψηφά όλες τις πιθανότητες και αναρρώσει πλήρως;»

Προς το παρόν, η βαρόνη Meacher επιδιώκει να νομιμοποιήσει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία στην Αγγλία και την Ουαλία μέσω του νομοσχεδίου της για το Assisted Dying, το οποίο τον Οκτώβριο έλαβε τη Δεύτερη Ανάγνωσή του στη Βουλή των Λόρδων.

Ο συνομηλίκος του crossbench, ο οποίος προεδρεύει της ομάδας εκστρατείας Dignity in Dying, έχει επίσης καταθέσει μια τροπολογία στο νομοσχέδιο για την υγεία και την κοινωνική περίθαλψη σε μια προσπάθεια να καταστήσει την υποβοηθούμενη αυτοκτονία μέρος της παρηγορητικής φροντίδας.

Στη Σκωτία, ο Liam MacArthur, ο βουλευτής των Φιλελευθέρων Δημοκρατών σκοπεύει να εισαγάγει νομοσχέδιο για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και οι πολιτικοί στο Τζέρσεϊ τον περασμένο μήνα συμφώνησαν κατ’ αρχήν να νομιμοποιήσουν τόσο την υποβοηθούμενη αυτοκτονία όσο και την ευθανασία.

Ωστόσο, η συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματιών της παρηγορητικής φροντίδας και οι 12 οργανώσεις για τα δικαιώματα των αναπηριών στο Ηνωμένο Βασίλειο αντιτίθενται σθεναρά σε μια αλλαγή του νόμου.

Υποστηρίζουν ότι η υποβοηθούμενη αυτοκτονία και η ευθανασία θα ήταν μεροληπτικές και επικίνδυνες και θα ήταν ανοιχτές σε κατάχρηση ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ασφάλεια, θέτοντας σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των ασθενών και άλλων ευάλωτων ατόμων.

Λένε επίσης ότι η εμπειρία άλλων χωρών υποδηλώνει ότι ακόμη και ένας μέτριος νόμος υποβοηθούμενης αυτοκτονίας θα χρησίμευε ως αιχμή για ευρύτερες, απελευθερωτικές τροπολογίες που θα καταργήσουν τις αρχικές διασφαλίσεις ως «φραγμούς πρόσβασης».

Τον περασμένο μήνα, αποκαλύφθηκε ότι η Νάνσυ Ράσελ, μια 90χρονη Καναδή, επέλεξε να πεθάνει με υποβοηθούμενη αυτοκτονία αντί να υπομείνει ένα άλλο lockdown στον οίκο φροντίδας της COVID που θα την απομόνωσε από τους φίλους και την οικογένειά της.

ellinikiafipnisis