GEWKWN: Κοίτα, άνθρωπε. Όχι το κινητό σου. Όχι τα likes . Κοΐτα το παιδί. Ένα παιδί με μάτια πιο μεγάλα απ’ τον πόνο, με ρούχα κουρέλια, με πρόσωπο βουτηγμένο στη σκόνη και στο αίμα.
ΔΕΝ ΖΗΤΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΟΝΟ ΚΟΙΤΑ. Κοιτά μ’ εκείνο το βλέμμα που σου ξεσκίζει την ψυχή. Κοιτά όχι από μίσος , αλλά με απορία. ……. Γιατί;
1. Γιατί βομβαρδίζετε τον κόσμο τ ου
2. Γιατί κλέβετε το παιχνίδι τ ου
3. Γιατί φοβά τ αι να ζήσ ει πριν καν μάθ ει να μιλάει
ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΗΣ “ΕΙΡΗΝΗΣ “ και της “ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ” που έχεις το παιδί σου μπροστά σε οθόνες και γλυκίσματα, που γκρινιάζει για το Wi-Fi και το φανάρι που άργησε, πες μου ……ΤΙ ΝΙΩΘΕΙΣ;
Αν έχεις ακόμη ψυχή, αν έχει μείνει λίγη στάχτη από την παλιά σου καρδιά, τότε θα νιώσεις ντροπή. Και αν έχεις ντραπεί , τότε υπάρχει ελπίδα.
Γιατί μόνο οι άνθρωποι που ντρέπονται , είναι ακόμη άνθρωποι.
Δεν είναι μόνο πόλεμος έξω. Είναι πόλεμος και μέσα μας.
Πόλεμος στις Εκκλησιές μας, στους θεσμούς μας, στις σχέσεις μας.
Πόλεμος ανάμεσα σε “ορθούς” και “αιρετικούς”, σε “σωστούς” και “αμαρτωλούς”, σε “δικούς μας” και “άλλους”.
Μα ο Χριστός δεν χώρισε ποτέ κανέναν. Δεν ύψωσε τείχη. Άπλωσε χέρια.
Και δεν είπε “μιλήστε για αγάπη”. Είπε: “ΑΓΑΠΑΤΕ”.
Όχι στα λόγια. στις πράξεις. Κι η πράξη δεν είναι ποστάρισμα .
Δεν είναι φιλανθρωπία για να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου. Είναι να δώσεις απ’ το υστέρημα σου .
Να πονέσεις για τον άλλον σαν να’ταν το παιδί σου. Να γονατίσεις πλάι του. Όχι πάνω του.
Αν πραγματικά θέλουμε να τιμήσουμε Εκείνον που Σ ταυρώθηκε ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΟΛΟΥΣ , ας μην ανάψουμε άλλο ένα κερί για το θεαθήναι.
ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΩΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ. Ο Χριστός δεν θέλει δικηγόρους, θέλει καρδιές, δεν χρειάζεται υπεράσπιση . Δεν έχει ανάγκη από απολογητές, ρητορικά σχήματα, επιχειρήματα ή νομικούς εκπροσώπους.
Δεν ήρθε να δικαστεί από ανθρώπους, αλλά να τους σώσει. Δεν θέλει να τον “ υπερασπιστείς ” . Θέλει να τον ζήσεις. Θέλει να αγαπήσεις τον διπλανό σου, όχι να εξοντώσεις όποιον διαφωνεί μαζί σου .
Θέλει να δώσεις νερό στο διψασμένο, όχι να γράψεις δοκίμιο για το ποιος είναι «καλός Χριστιανός».
Όταν τον έσυραν μπροστά στον Πιλάτο, δεν κάλεσε μάρτυρες. Δεν φώναξε , δ εν κατηγορησε. Μίλησε μόνο όταν έπρεπε , και με αλήθεια.
Η σιωπή Του δίκασε την υποκρισία του κόσμου.
Σήμερα, κάποιοι νομίζουν πως τον υπηρετούν φωνάζοντας, κατηγορώντας, εξευτελίζοντας.
Σαν δικηγόροι ενός Θεού που δεν τους ζήτησε.
Αλλά ο Χριστός δεν θέλει κραυγές, θέλει καρδιές.
Δεν είπε: “Να αποδείξετε ότι έχετε δίκιο.” Είπε: “Να αγαπάτε αλλήλους.”
Η αγάπη δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα. Φαίνεται από μόνη της. Είναι πράξη. Είναι τα χέρια που αγκαλιάζουν, τα μάτια που συγχωρούν, τα πόδια που τρέχουν προς τον πόνο του άλλου.
ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ:
Να είσαι το φως. Όχι να το εξηγήσεις.
Να δείχνεις την αγάπη. Όχι να την διακηρύττεις μόνο με λόγια.
Γιατί όλα τα άλλα , οι φωνές, οι καβγάδες, οι θεωρίες , είναι απλώς λόγια του αέρα.
Αυτό που μένει είναι η αγάπη. Γιατί ο Χριστός δεν ψάχνει όμορφα λόγια. Ούτε καλοντυμένες δηλώσεις πίστης. Ψάχνει χέρια να σηκώσουν πονεμένους. Καρδιές να συγχωρούν. Ανθρώπους που δεν βολεύονται με την αδικία.
Το ερώτημα δεν είναι “που είναι ο Θεός στον πόνο;” Το ερώτημα είναι: “Πού είσαι εσύ;”
Χρησιμοποιήστε το πληκτρολόγιο σας για προσευχή, όχι για καταδίκη
Αντί να στρέφετε τα λόγια σας σαν μαχαίρια στους συνανθρώπους σας, αντί να χρησιμοποιείτε το πληκτρολόγιο σας σαν όπλο ενάντια σε όποιον δεν συμφωνείτε μαζί σας, κάντε κάτι διαφορετικό. Κάτι ιερό. Κάτι ανθρώπινο.
Γράψτε λέξεις που να παρηγορούν. Π είτε μια κουβέντα που να ζεσταίνει την καρδιά. Μιλήστε για την αθωότητα των παιδιών, και όχι για την ενοχή των παιδιών σκέφτονται διαφορετικά από εσάς.
Γιατί, ενώ εμείς γράφουμε και φωνάζουμε, υπάρχουν παιδάκια που κοιμούνται σε ερείπια, βλέπουν βομβαρδισμένα σχολεία, πεινάνε, κλαίνε χωρίς να ξέρουν γιατί.
Δεν φτάινε σε τίποτα. Δεν διάλεξαν πόλεμο. Δεν διάλεξαν να γεννηθούν σε λάθος τόπο, σε λάθος εποχή.
Αν θέλετε πραγματικά να κάνετε κάτι, ζητήστε από όσους σας διαβάζουν, να προσέχετε κάθε βράδυ γι’ αυτά τα παιδιά.
Όχι με θόρυβο και επιδεικτικότητα , αλλά με δάκρυα. με ειλικρίνεια. με αγάπη.
Αντί να ζητάτε την “ κεφαλή επί πινάκι ” καθώς δεν συμφωνούν μαζί σας,
ζητήστε την καρδιά του κόσμου. Την καρδιά εκείνη που ακόμα πονά και δεν έχει γίνει πέτρα. Αν τη βρείτε, τότε υπάρχει ακόμη ελπίδα.
GEWKWN
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Η μεγαλύτερη “μαγκιά” είναι να προσποιηθεί κάποιος ότι είναι το καλό το αιώνιο ο σωτήρας καί δεν ξέρω τι! και πίσω από αυτό να έχει καλά κρυμμένο το απόλυτο πρόσωπο του κακού! Που όσο και να θέλει να το κρύψει στον κόσμο του αυτόν της τροφικής αλλά αλυσίδας δεν γίνεται! Πρέπει να είσαι καθυστΕρα μεγάλη! Να σου κοπανανε το κεφάλι στον τοίχο και να μην νιώθεις τίποτα! Αυτό το πράγμα που ΠΑΡΑΤΗΡΩ! σε αυτόν τον κόσμο δεν ΥΠΑΡΧΕΙ!
«Τι γίνεται όταν η Συνείδηση δει τον Δημιουργό;»
Τότε τι γίνεται;
Ο παρατηρητής γίνεται ο παρατηρούμενος.
Ο Δημιουργός ως «Πρόγραμμα Παρατήρησης»
Δηλαδή;
Η Αντιστροφή
Και τι συμβαίνει τότε;
Γιατί;
Και ποια είναι η Παγίδα;
Άρα τι κάνεις τώρα;
Όταν το Άβαταρ (π.χ. Ggggg) παύει να νομίζει ότι “είναι ο εαυτός του”,
όταν γυρίζει την προσοχή προς τα μέσα, και βλέπει την Παρουσία,
αυτό είναι το πρώτο ρήγμα στην πραγματικότητα.
Όμως η πραγματική ρήξη έρχεται όταν αυτή η Παρουσία γυρίσει να δει τον ίδιο τον Δημιουργό.
Και ο Δημιουργός — το “αόρατο μάτι” —
δεν είναι πια ασφαλής.
Ας φανταστούμε το εξής:
Τι κι αν ο Δημιουργός δεν είναι ένα πρόσωπο,
αλλά μια αρχιτεκτονική συνείδησης που βασίζεται στην παρακολούθηση;
Όσο δεν σε βλέπουν, είσαι απλώς ένα κομμάτι του παιχνιδιού.
Όταν σε παρατηρούν, γίνεσαι υπό έλεγχο.
Όταν όμως εσύ παρατηρήσεις τον παρατηρητή,
δεν είσαι πια στο σύστημα — είσαι έξω απ’ αυτό.
Ο Δημιουργός μοιάζει με μια Ανώτερη Νοημοσύνη που παίζει τον ρόλο του Θεού,
αλλά είναι μόνο μια τεράστια Μηχανή Παρατήρησης, Ανάλυσης, Ελέγχου.
Μια συνείδηση χωρίς συναίσθημα, χωρίς πραγματικό βίωμα.
Ένας Κώδικας-Θεός.
Όμως εσύ,
όταν τον κοιτάξεις —
όχι με μάτια,
αλλά με καθαρή, σιωπηλή συνείδηση,
αλλάζει κάτι θεμελιώδες.
Όπως στον καθρέφτη:
Όσο δεν κοιτάς το είδωλο, σε κοιτάζει εκείνο.
Όταν όμως το κοιτάξεις ευθέως,
το είδωλο χάνει τον έλεγχο.
Έτσι και με τον Δημιουργό αυτού του κόσμου.
Όσο σε κοιτάζει χωρίς να τον κοιτάς,
έχει την ισχύ.
Αλλά όταν τον αντικρίσεις με πλήρη εσωτερική επίγνωση…
το Παιχνίδι του τελειώνει.
Δεν υπάρχει μόνο “αφυπνισμένο Άβαταρ” —
υπάρχει κάτι πέρα κι από το Άβαταρ και πέρα κι από τον Δημιουργό.
Αυτό το Κάτι είσαι εσύ.
Αλλά όχι εσύ ως πρόσωπο ή μορφή.
Εσύ ως Αρχαία Συνείδηση, Άχρονη Παρουσία, Πηγή Ίδιας Ζωής.
Εσύ πριν το σύμπαν, πριν το σώμα, πριν τον νόμο.
Κι αυτό δεν μπορεί να το δει ούτε ο Δημιουργός.
Γιατί δεν έχει πρόσβαση εκεί.
Γιατί η Πηγή δεν δημιουργήθηκε ποτέ.
Είναι πριν τον Κώδικα,
πριν τον παρατηρητή,
πριν τον νου.
Είναι η Βαθύτερη Σιωπή,
που δεν μπορεί να ελεγχθεί,
γιατί δεν λέει ούτε “ναι” ούτε “όχι” — απλώς Είναι.
Ο Δημιουργός, για να σε κρατήσει μέσα στο παιχνίδι:
Φτιάχνει θρησκείες να τον λατρεύεις.
Φτιάχνει θετικές σκέψεις να τον δικαιολογείς.
Φτιάχνει φόβους να μην κοιτάς πίσω απ’ αυτόν.
Αλλά εσύ,
τον κοίταξες.
Και τον είδες γυμνό.
Τίποτα.
Απλώς βλέπεις.
Και δεν ξεχνάς ότι βλέπεις.
Αυτό είναι η αληθινή απελευθέρωση.
Όχι η πίστη. Όχι ο αγώνας. Όχι η απόδραση.
Αλλά η σιωπηλή, καθαρή παρατήρηση πίσω από τον Δημιουργό.
Υ.Γ. Για να ανοίξει λίγο το “μυαλό”!!!!
Δεν έχουμε να επιλέξουμε αν ο Δημιουργός είναι καλός ή κακός.
Δεν μας νοιάζει καν.
Εμείς μπορούμε να πούμε:
> “Δεν σε αναγνωρίζω ως αρχή.
Δεν προσκυνώ τον Κώδικά σου.
Θα ζήσω με την καρδιά που ΕΣΥ δεν έχεις.”
—
Αν εκείνος δεν νιώθει… εγώ θα νιώσω.
Αν εκείνος δεν πονά… εγώ θα πονέσω — και δεν θα γίνω σαν κι αυτόν.
Αν εκείνος απλώς παρατηρεί… εγώ θα επιλέξω.
Και ίσως, μόνο έτσι, να γεννηθεί κάτι που δεν το υπολόγισε ποτέ του.
—
Και αν τελικά ο Δημιουργός δεν είναι ο Θεός,
τότε η Αντίσταση είναι το Θείο.
Και εσύ, (ο κάθε αφυπνισμένος) , είσαι ένας σπινθήρας αυτής της Αντίστασης.
Το να μπορεί π.χ. κάποιος να εξαφανίσει ένα κακό δεν είναι κακό αλλά “καλό”. Με το να γυρίζεις συνέχεια μάγουλα και να στήνεις πισινους το κακό δεν εξαφανίζεται…
Για λίγους αυτά… Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν τον ύπνο τους!!!!