ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ και Ν.Τ.Π. Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος

Ο παγκοσμιοποιημένος εταιρικός καπιταλισμός (που αποτελεί συνέχεια και, συγχρόνως, άρνηση του κλασικού καπιταλισμού) είναι η οικονομική βάση και η πιο συνεπής μορφή του ολοκληρωτικού αυτοκρατορικού μοντέλου που αναπτύσσεται σήμερα ως κακοήθης νεοπλασία σε πλανητικό επίπεδο. Οι κοινωνικές λειτουργίες των καπιταλιστικών ελίτ (που στην προηγούμενη φάση επιτελούνταν από ένα σώμα δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι λογοδοτούσαν στο κράτος), εκτελούνται σήμερα από μια στρατιά έμμισθων δουλοπρεπών υπαλλήλων των πολυθενικών εταιρικών ομίλων οι οποίοι λογοδοτούν μόνο στ’ αφεντικά τους.

Η επιβολή του αυτοκρατορικού μοντέλου προϋποθέτει την ικανότητα της μητρόπολης να επιβάλλει διεθνώς μια ριζική αναδιάταξη των σχέσεων μητρόπολης και περιφέρειας και των σχέσεων εργασίας και κεφαλαίου.

Αλλά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πρέπει να διασφαλιστεί η χειραγώγηση της ανθρώπινης βούλησης, πράγμα που σημαίνει τη διαμόρφωση ενός νέου ανθρωποειδικού τύπου κατάλληλου να λειτουργεί στο πλαίσιο της καινούριας κοινωνικής και ιστορικής πραγματικότητας του εταιρικού καπιταλισμού.

Αυτός ο στόχος τείνει να επιτευχθεί: Μέσω της ομογενοποίησης των διαφορετικών τρόπων ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών, των ομάδων και των ατόμων επέρχεται μια ριζική ανατροπή στην τεράστια ποικιλία των στοιχείων που χαρακτηρίζουν, συνθέτουν και νοηματοδοτούν τις κοινωνίες: Τα συστήματα αξιών, οι τρόποι ύπαρξης, οι στάσεις ζωής, οι ιστορικές μνήμες, οι τρόποι παραγωγής, διατροφής, ένδυσης και ψυχαγωγίας, η ιατρική πρακτική, η σχέση εργασίας, ελεύθερου χρόνου και ανάπαυσης, όλα ομογενοποιούνται σε ενιαία μοντέλα που εφαρμόζονται αδιακρίτως σε όλη την έκταση του πλανήτη.

Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί αυτή η πορεία. ο άνθρωπος, απογυμνωμένος από την ιστορική του διάσταση, θα «υφίσταται» σαν ένα απλό αν-ιστορικό είδος πλάι στα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Το πρόβλημα για την εξουσία ήταν πάντοτε «η κατασκευή ενός πράγματος που δεν υπάρχει, ενός ανθρώπινου είδους το οποίο θα μοιάζει με τα άλλα ζωικά είδη και του οποίου η μόνη ελευθερία θα συνίσταται στη διατήρηση του είδους». (Η. Arendt) Και, όπως φαίνεται, αυτό το πρόβλημα τείνει να λυθεί οριστικά.

Είναι ευνόητο ότι για να ολοκληρωθεί αυτή η εξέλιξη, απαιτείται μια βαθιά, προγραμματισμένη και συστηματική επέμβαση στον πυρήνα των ψυχικών λειτουργιών του ανθρώπου (αντίληψη, βούληση, εναισθησία, κρίση, μνήμη, νοημοσύνη, προσανατολισμός, προσοχή, σκέψη, συγκέντρωση, συναίσθημα, συνείδηση, τάση για ενέργεια).

Όλα αυτά τα στοιχεία πρέπει να διαφοροποιηθούν, σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικούς τρόπους. Και διαφοροποιούνται με δραστικές παρεμβάσεις στα μέσα με τα οποία συλλαμβάνουμε τον κόσμο, επικοινωνούμε με τον κόσμο και ενεργούμε στον κόσμο:

Στο επίπεδο της αντίληψης, με τον εκτοπισμό της έννοιας από την εικόνα.

Στο επίπεδο της γλώσσας, με τη διαστροφή του περιεχομένου των λέξεων και των εννοιών (όπως π.χ. η μεταποίηση της εργασίας σε απασχόληση, του εργαζόμενου σε απασχολήσιμο, της ανεργίας σε φτώχεια, κ.α.).

Στο επίπεδο της δράσης, με την τροποποίηση της είδους και του περιεχομένου της βούλησης και της τάση για ενέργεια.

Αυτές οι διαφοροποιήσεις συνεπάγονται μια ριζική αποδυνάμωση και, συνεπώς, αλλοίωση και ρηχότητα της κρίσης, της μνήμης, της δυνατότητας προσανατολισμού (σε σχέση με το χώρο, το χρόνο, τον εαυτό μας και τους άλλου), του συναισθήματος και της συνείδησης, και κατατείνουν στη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου ο οποίος, έχοντας εσωτερικεύσει τη δουλεία του (ως μια δήθεν αδήριτη «αναγκαιότητα» που υπερβαίνει τη θέλησή του) παραιτείται από το δικαίωμά του να δημιουργεί τον κόσμο, την ιστορία και τον εαυτό του, και έτσι μετασχηματίζεται από ενεργός κινητήρια δύναμη της ιστορίας σε παθητικό ενεργούμενο μιας ιστορίας που γράφουν άλλοι για λογαριασμό του και εναντίον του.