Υπόθεση εργασίας: Τι θα προκαλούσε άραγε μια πιθανή «ανακλαστική κι αιφνίδια» «Ελληνοτουρκική Ομοσπονδία Καντονίων»; – Γεωστρατηγικές Ανιχνεύσεις του «Παραδόξου»

Θα επικαλεστώ δε επιχειρήματα ωσάν να ανέλαβα να υπερασπιστώ τα «ανόσια».

Έτσι, μόνο και μόνο για να δείξω στους «Ευρωατλαντικούς Πάτρωνες» αυτών των «ακατονόμαστων σχεδιασμών» το τι θα μπορούσε να συμβεί εάν «ευοδωθούν οι σχεδιασμοί τους».

Και να τους πω :«… Προσέξτε τι εύχεστε και απεργάζεστε, ω Ιστορικά Νήπια της Δύσης και του Βορρά, ως άμυαλοι Μαθητευόμενοι Μάγοι, γιατί μπορεί να πραγματοποιηθούν οι ευχές σας…Κι αυτό που θα ξυπνήσουν τότε οι «ανόσιες γεωστρατηγικές τελετές» σας θα είναι ένας Γεωπολιτικός Εφιάλτης για σας…».


Φράγκοι, υπερασπιστείτε την Νότια Πύλη…ειδεμή, ίσως την δείτε ν’ ανοίγει διάπλατα…
Γαλλία και Γερμανία έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου να πείσουν την ΕΕ πως δεν μπορεί να επεκτείνεται επ’ αόριστο και πως πρέπει να αποκτήσει πλέον σύνορα με σαφή «Ευρωπαϊκό χαρακτήρα».

Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ο «φόβος» τους μην και μπει η Τουρκία (και μέσω αυτής, με τις «καθοριστικές της ψήφους κι επιρροές» κι «άλλοι» κατόπιν, πχ Μαρόκο, Λίβανο) στην ΕΕ.

Και οργίζονται με την Ελλάδα που τηρεί την «Παράδοξη Στάση» «Ναι σε πλήρη είσοδο της Τουρκίας» γιατί πλέον αναγκάζονται αυτοί να παίξουν το ρόλο του «κακού» εν αντιθέσει με το παρελθόν που κρύβονταν (ωφελιμιστικά, αδίστακτα και ξεδιάντροπα) διαρκώς πίσω από τις Ελληνικές αντιρρήσεις.

Παρ’ όλα αυτά και πάλι η Τουρκία είναι που λαμβάνει «ανταλλάγματα» από τη Δύση, εις βάρος όπως πάντα της Ελλάδας.

Η Δύση όμως κάποτε θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας και να την στηρίξει πραγματικά στον άνισο αυτό αγώνα της.

Η Ελλάδα πιέζεται ασφυκτικά από την Τουρκία αιώνες τώρα. Πίεση που συνοδεύτηκε από σοβαρότατες καταστροφές της χώρας και του Έθνους οι οποίες και αφέθηκαν (όταν δεν στηρίχτηκαν κιόλας) από τους Δυτικούς να συμβούν στην Ελλάδα.

Τουρκικές πιέσεις που επιπροσθέτως, αντί να εξαλείφονται, κορυφώνονται μέρα τη μέρα.

Γεγονός που – όπως τόσες φορές στην σύγχρονη ιστορία της – για μια φορά ακόμη ωθεί την Ελλάδα, την αναγκάζει, την σύρει κυριολεκτικά να αντιπαρατεθεί πολεμικά με την Τουρκία. Κατά τα φαινόμενα δε, σύντομα.

Εξέλιξη που φυσικά αφορά και τους Ευρωνατοϊκούς (δήθεν) φίλους μας, καθώς η φωτιά που θα ανάψει στην ευρύτερη περιοχή με έναν τέτοιο πόλεμο θα είναι έκρηξη στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ (και του ΝΑΤΟ) που θα συμπαρασύρει φυσικά και πολλά άλλα κράτη της ευρύτερης περιοχής.

Η Ελλάδα, εάν στηριχτεί επαρκώς κι αποφασιστικά, είναι σε θέση να επιφέρει αποφασιστικό πλήγμα στην Τουρκία, βάζοντας καθοριστικό φραγμό στην διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα και επεκτατισμό της.

Επειδή όμως, η μακρόχρονη εμπειρία μας από την (λυκο)φιλία, (δήθεν) υποστήριξη και (ανύπαρκτη) συμμαχία της Δύσης είναι «οικτρή και πικρή», η Ελλάδα ως Έθνος, Πολιτεία και Κοινωνία θα το συνειδητοποιήσει αναγκαστικά (άραγε έγκαιρα όμως;) και θα μεταστραφεί (αργά η γρήγορα) προς ένα «Επιθετικό Δόγμα» και μια ανακλαστική «Στρατιωτικοποίηση της Ελληνικής Κοινωνίας», μη αναμένοντας τίποτα, ως συνήθως, από τους συμμάχους της.

Τουρκία και «Σύμμαχοι» θα πρέπει να είναι βέβαιοι πως η Ελλάδα προτίθεται ανά πάσα στιγμή να περιφρουρήσει τα εθνικά της συμφέροντα επιλέγοντας αυτή τον χρόνο που θα επιφέρει ένα καταστροφικό πρώτο μαζικό πλήγμα στην εχθρική γείτονα.

Κι αν δεν τολμάει να πει κάτι τέτοιο η χρονίως ενδοτική ηγεσία μας, να είναι σίγουροι πως αυτή η «Τάση» υπάρχει (ιστορικά κι ανέκαθεν) στην ψυχή των Πολεμιστών και της Κοινωνίας της και πως «θα εκδηλωθεί όταν πρέπει».

Να μην υπολογίζουν στην εθελόδουλη κι ενδοτική πολιτική των διαφόρων φυγομάχων πολιτικών μας.

Να είναι σίγουροι πως την «κατάλληλη στιγμή» θα βρεθούν τα «κατάλληλα, γενναία και με όραμα άτομα» στην εξουσία της Ελληνικής Πολιτείας η οποία και θα επαναμεταστραφεί προς την γνωστή πατροπαράδοτη Ελληνική Πολεμική κοινωνία.

Όση μα όση ισχύ κι αν συγκεντρώσει η Τουρκία, γνωρίζει καλά πως θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα που θα την σβήσει δια παντός από το χάρτη ως μια υποψήφια τοπική υπερδύναμη καταδικάζοντάς την να μετατραπεί σε ένα μικρό κράτος στα βάθη της Ανατολίας.

Ο πόλεμος με την Ελλάδα θα είναι το Μεγάλο της Στρατηγικό Λάθος.Περίεργες «Γεωστρατηγικές Εναλλακτικές»…
Παρ’ όλα αυτά, ίσως οι (δήθεν) φίλοι και σύμμαχοί μας βρεθούν μπροστά σε καμιά εξίσου ή ακόμη πιο δυσάρεστη έκπληξη αργά ή γρήγορα.

Την υλοποίηση πχ του «Ευρωπαϊκού Εφιάλτη» που δεν είναι άλλος από τα «Οράματα του Ίωνα Δραγούμη» (και όχι μόνον) περί Αναβίωσης της Ανατολικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέσω μιας «Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας»!!!

Σενάρια που δια στόματος «Χ. Γιανναρά» επανέρχονται δριμύτερα.

Αρκεί να δει κανείς την Καθημερινή της Κυριακής 6 Σεπτεμβρίου ’09 όπου στη στήλη του

Και σαφώς δεν είναι ο μόνος. Ουσιαστικά πίσω του βρίσκονται όλοι όσων τα οικονομικά συμφέροντα θα δεινοπαθούσαν από μια Ελληνοτουρκική σύγκρουση. Κι αυτοί δεν είναι καθόλου λίγοι. Το αντίθετο θα λέγαμε.

(Το θυμάστε; Οι Κοτζαμπάσηδες έκαναν πάντοτε ότι ήθελαν. Προφανώς το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Πόσο μάλλον που έχουν ΚΑΙ την Δυτική στήριξη επί τούτου).

Αυτή η «περίεργη μαγειρευόμενη Ελληνοτουρκική
Πολιτειακή όσμωση» είναι κάτι που θα μπορούσε να προέλθει «αιφνίδια κι απρόβλεπτα» τόσο μετά όσο (κυρίως) πριν από μια αμοιβαία καταστροφική πολεμική σύγκρουση των δύο κρατών.

Το δεύτερο, επιπροσθέτως, θα ήταν το χειρότερο σενάριο για τους «Δυτικούς προστάτες» μας, εφόσον θα διατηρούσε ανέπαφες (τουτέστιν, «ουδόλως εξασθενημένες» και δυνητικά «επίφοβες») τις Δυνάμεις των δύο «άσπονδων εχθρών».

Συν τοις άλλοις, δεν θα είχε σπαταληθεί και το όποιο συσσωρευθέν κεφάλαιο «άμβλυνσης μίσους» των δύο λαών.

Άλλωστε, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο ούτε στην Εθνική , ούτε στην Διεθνή πολιτική. Πόσοι περίμεναν άραγε να δουν μαζί στην ίδια Ευρωπαϊκή οικογένεια λαούς που επί αιώνες σφάζονταν μεταξύ τους;

Μπορεί λοιπόν οι «φίλοι» μας οι Δυτικοί να δουν ξαφνικά να έρχονται τα πάνω κάτω στους
Γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.

Μπορεί ας πούμε οι οπτικές περί «Στρατηγικού Βάθους» της Τουρκίας να «μετεξελιχθούν» και η Τουρκία να κάνει καμιά «απρόσμενη έκπληξη».

Να δώσει πχ «σοβαρά ανταλλάγματα» στην Ελλάδα που θα μετέτρεπαν τον «Οθωμανικό χαρακτήρα» αυτού του «Στρατηγικού Βάθους» σε «Ευρωπαϊκό/Βυζαντινορθόδοξο/Οθωμανικό».

Εάν ας πούμε η Τουρκία, υιοθετώντας (παραδόξως) την παραπάνω «Υπερβατική πολιτικοφιλοσοφική βλέψη» κατόρθωνε να «πείσει» (με τα «κατάλληλα ανταλλάγματα») την Ελλάδα να «συνάψει Ομόσπονδη Ένωση» με μια «Καντονοποιημένη Τουρκία» τι θα συνέβαινε άραγε Γεωπολιτικά στην περιοχή;

Κατ’ αρχήν το Πρώτο ισχυρό αντάλλαγμα που θα ελάμβανε η Τουρκία από κάτι τέτοιο θα ήταν η «εν μια νυκτί» είσοδός της στην ΕΕ (στο πρότυπο της Ανατολικής Γερμανίας).

Ισχυρό σοκ για τους (δήθεν) «φιλότουρκους» (εκ του ασφαλούς και μακρόθεν πάντα) Ευρωπαίους και χαράς Ευαγγέλια για τους Τούρκους και τους άλλους λαούς τους.

Κατά δεύτερον, το «Τουρκικό/Οθωμανικό Στρατηγικό Βάθος» εστιάζει αναγκαστικά μόνο προς «Τουρκόφωνους και Ισλαμικούς πρώην Οθωμανικούς λαούς».

Εάν με τον παραπάνω τρόπο προστεθεί και η «Βυζαντινορθόδοξη Οπτική» αμέσως διευρύνονται κατακόρυφα οι «βλέψεις» του «Στρατηγικού Βάθους».Απευθύνονται πλέον προς όλες τις πρώην Βυζαντινές κτήσεις (επί Ακμής Αυτοκρατορίας) κι επιπροσθέτως ανοίγουν το δρόμο για μια εκτεταμένη Συμμαχία με το «Ορθόδοξο Τόξο» (κατά Σ. Χάντιγκτον – μάλλον κάτι τέτοιο είχε κατά νου όταν προέβλεπε την συνύπαρξη Ισλαμ/Ορθόδοξων στο ίδιο Πολιτιστικό/αμυντικό «Τόξο»).

Χαράς Ευαγγέλια και για τη Ρωσία λοιπόν που θα ξαναδεί γύρω της μια «δυνητικά φιλική» ισχυρή συμμαχία.

Χαράς Ευαγγέλια και για τους λαούς της Τουρκίας που φυσικά θα τους αποδίδονταν η «αυτονομία» τους ως «Καντόνι» στα πλαίσια μιας Ομοσπονδίας κι επιπροσθέτως θα αποκτούσαν την «πολύτιμη ταυτότητα του μέλους της ΕΕ».

Αλλά επίσης και για το Τουρκικό Βαθύ Κράτος διότι με το «δέλεαρ της εισόδου στην ΕΕ» κανείς εξ’ αυτών των λαών/μειονοτήτων δεν θα επιθυμούσε να φύγει εκτός Τουρκίας πια.

Τουναντίον, ακόμη και οι Κούρδοι του Β. Ιράκ θα επιθυμούσαν σφόδρα πλέον να «μεταπηδήσουν στην Βυζαντινοσμανική Ομοσπονδία» εντασσόμενοι στο Κουρδικό Καντόνι προκειμένου να γίνουν αμέσως μέλη της ΕΕ.Φέρνοντας φυσικά μαζί τους και τα πετρέλαια Κιρκούκ και Μοσούλης αλλά και την στρατηγική πρόσβαση στον Περσικό Κόλπο.

Μέχρι και η Αρμενία θα επιθυμούσε πλέον την είσοδό της στην «Βυζαντινοσμανική Ομοσπονδία» εντασσόμενη στο αντίστοιχο «Αρμενικό Καντόνι», ενωμένη για μια ακόμη φορά με την Τουρκική Αρμενία και λαμβάνοντας επίσης το χαρτί του Ευρωπαίου πολίτη.

Οι ΗΠΑ θα ήταν εύχαρεις να γνωρίζουν πως μια ακραιφνώς «Ρωσική αυλή» (η Αρμένικη) θα εντασσόταν στο ΝΑΤΟ (μέσω της συμμετοχής στην «Ομοσπονδία», αλλά και η Ρωσία επίσης γνωρίζοντας πως η Βυζαντινορθόδοξη Ελληνοαρμένικη πτέρυγα του Νέου Ομόσπονδου Κράτους θα «έκλινε την γεωστρατηγική πλάστιγγα» υπερ της Ρωσίας στο τέλος.

Οι Αλεβίτες θα είχαν πλέον την ευκαιρία ως αυτόνομο «Αλεβιτικό Καντόνι» και ως ένα από τα πλέον ανεπτυγμένα πολιτιστικά τμήματα της Τουρκικής κοινωνίας να αναπτύξουν άφοβα τον ιστορικό ρόλο τους ως «Γέφυρα Ορθοδοξίας και Ισλάμ».

Στις πλάτες τους πιθανότατα θα έπεφτε ο ρόλος του «πολιτιστικού συνδετικού ιστού» της «περίεργης» (πλην μεγάλης) Βυζαντινοσμανικής Ομοσπονδίας.

Το Αραβικό Καντόνι αναπόφευκτα θα προσέλκυε μάζες απ’ όλο τον Αραβικό κόσμο που θα ζητούσαν να γίνουν πολίτες αυτής της αχανούς ΝεοΒυζαντινοσμανικής Ομοσπονδίας προκειμένου να γίνουν αυτόματα και μέλη της ΕΕ (αποτελώντας φυσικά τον μεγάλο φόβο της ΕΕ).

(Πως σας φαίνεται η περιγραφή του «Εφιάλτη» που ξυπνάτε Νήπια του Βορρά και της Δύσης; Έχει και συνέχεια. Υπομονή).«…παράξενα της Μοίρας τα γυρίσματα…»
Τα πιθανά ανταλλάγματα που θα αποφάσιζε να δώσει το Τουρκικό Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα προκειμένου να μπει εθελοντικά σε τούτη την «Ομοσπονδία» θα πρέπει φυσικά να είναι εξαιρετικά υψηλά. (Το να την «εντάξει με το ζόρι» είναι ένα χαρτί που έπαιξε επί αιώνες και δεν «της βγήκε»).

Το «Ελληνικό Καντόνι» (για να είναι «ελκυστικό ως προοπτική») θα έπρεπε να περιλαμβάνει προφανώς (μεταξύ άλλων) εκτός από την Ελλάδα και τις Ανατολική Θράκη, Προποντίδα, Δαρδανέλια μαζί με τις αντίστοιχες Μικρασιατικές Ακτές και την Πόλη – που ονομαζόμενη και πάλι Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να γίνει η Πρωτεύουσα του Ελληνικού Καντονίου και να «επανελληνοποιηθεί» – τον Πόντο, την Ιωνία και την Κύπρο.

Σε περίπτωση δε «Ευρωπαϊκής Επέκτασης» το Ελληνικό Καντόνι θα «προοριζόταν» προφανώς να συμπεριλάβει (τουλάχιστον) την Ανατολική Ρωμυλία, τα Σκόπια και την Βόρειο Ήπειρο.

Η Αγιά Σοφιά προφανώς θα γινόταν και πάλι η λειτουργούσα Μητρόπολη Λίκνο της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο εκ των πραγμάτων θα αναβαθμιζόταν σε αυτό που ήταν επί Βυζαντίου. Στην Διεθνώς Ηγέτιδα Δύναμη της Ορθοδοξίας.Η παγκόσμια Ορθόδοξη δραστηριοποίηση – ιδίως στην Αφρική – θα τελούσε πια υπό την αιγίδα δύο μεγάλων υπερδυνάμεων. Της Βυζαντινορθόδοξης και της Ρωσικής.

Γεγονός που από τη μια μεν θα όξυνε τον «γνωστό ανταγωνισμό» αλλά από την άλλη θα ισορροπούσε την πλάστιγγα που τους τελευταίους αιώνες δείχνει να γέρνει προς την «πανίσχυρη Ρωσική Εκκλησία».

Οι Έλληνες θα επέστρεφαν και πάλι κατά χιλιάδες στην Πόλη, στην Ιωνία, στον Πόντο και στη Β. Κύπρο. Οι περιουσίες θα επιστρέφονταν ακέραιες στους απογόνους των τότε Ελλήνων ιδιοκτητών τους.

Η Πρωτεύουσα της Ομοσπονδίας θα εγκαθίστατο μάλλον στην Νοτιοανατολική Τουρκία (Κουρδιστάν) τόσο για λόγους ασφαλείας, όσο και για να αναπτυχθεί και αυτή η περιοχή και να πάψει να είναι «τροχοπέδη πολιτιστικής και κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης» της Ομοσπονδίας – και συνακόλουθα πηγή βαρβαρότητας και πολέμων.

Μια Πόλη στην καρδιά του «Νερού και της Ενέργειας» – αν και πολλοί τότε θα σκεφτούν (ανασταλτικά) τον ιστορικό εχθρό Ελλήνων και Οθωμανών, τους Πέρσες.

Η Ομοσπονδία θα διατηρούσε λογικά έναν «Στρατιωτικοποιημένο χαρακτήρα» επιχειρώντας κοινωνικοπολιτικά ανάμεσα στα μοντέλα Δύσης – Ρωσίας – Κίνας – Τουρκίας. Η εξουσία θα συνέχιζε μάλλον να υπακούει στο «Σπαρτιατικό Πρότυπο των Δύο Βασιλιάδων». Δύο Πόλοι Εξουσίας με ίση αξία λόγου και Ισχύος.

Πολιτική και Στρατός. Σύγκλητος και Ηγεμόνας. Ο Στρατός θα συνέχιζε να έχει τον ισχυρό κοινωνικοπολιτικό λόγο που έχει και τώρα στην Τουρκία.

Μόνο που πλέον ίση θέση θα είχαν σ’ αυτόν και οι υπόλοιποι Εθνικοί Στρατοί της Ομοσπονδίας.

Η Ελλάδα κατ’ αυτόν τον τρόπο θα είχε ίσο μερίδιο και λόγο ως Υπερδύναμη στην πολιτική «Ενέργειας και Υδάτων» της Κεντρικής Ασίας, της Μεσοποταμίας και Μ. Ανατολής.

Στα πλαίσια της Νέας διακρατικής Οντότητας που θα έλκυε πλέον και τα Κεντρασιατικά κράτη, η Ελλάδα πια θα είχε υψηλό όφελος από τα εκεί γνωστά τεράστια πετρελαϊκά κοιτάσματα, την εκμετάλλευση και τη μεταφορά τους τόσο ως εξέχον τμήμα της Ομοσπονδίας όσο και ως ισχυρή Ναυτιλιακή Δύναμη.

Και φυσικά αυτή η νέα Υπερδύναμη θα εκμεταλλεύονταν άμεσα όλα τα κοιτάσματα σε όλη την λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου και Αιγαίου.

Ένα από τα μεγαλύτερα όμως ανταλλάγματα θα ήταν η «Μεγάλη Ευκαιρία» να «επανελληνοποιηθούν», να «αφυπνιστεί η εν υπνώσει Ελληνορθόδοξη συνείδηση» των είκοσι εκατομμυρίων «κρυπτοελλήνων-κρυπτοχριστιανών» της Τουρκίας.

Αυτό σε είκοσι χρόνια θα ανέβαζε τον με «Ελληνική εθνική συνείδηση Ελλήνων πολιτών» στα τριάντα εκατομμύρια.

Η σημαντική αύξηση των εσόδων θα συνέβαλλε τα μέγιστα σε μια Εσωτερική πολιτική υποστήριξης της Ελληνικής γεννητικότητας. Πολιτική που σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να διπλασιάσει τον Ελληνικό πληθυσμό.

Τουτέστιν, σε 30 – 40 χρόνια οι Έλληνες θα μπορούσαν να αριθμούν πια τα 60 εκατομμύρια. Μια υπολογίσιμη Δύναμη τους ιδιαζόντως δύσκολους καιρούς του 2050.

Αυτά θα μετέτρεπαν το «Ελληνικό Καντόνι» στο στιβαρότερο και ισχυρότερο τμήμα της Βυζαντινοσμανικής Ομοσπονδίας.

Φυσικά, η Τουρκία θα επιθυμούσε να φέρει στους κόλπους της Ομοσπονδίας όλα τα Τουρκόφωνα και πρώην Οθωμανικά εδάφη.Και κανείς βεβαίως από τα Κράτη μέλη δεν θα είχε αντίρρηση για μεγαλύτερη ακόμη ισχυροποίηση της Ομοσπονδίας.

Οι δύο «ζωτικοί πόλοι» Ελλάδας και Αρμενίας θα λειτουργούσαν ως πολλαπλασιαστής ισχύος στο παραπάνω σχήμα.

Από την μια «Ενοποιός Γέφυρα» με την Ευρώπη κι από την άλλη με τη Ρωσία.Και τότε η ΕΕ διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη…
Αναπόφευκτα, μια σαν την παραπάνω «Αλυσιδωτή εξέλιξη» θα ισοδυναμούσε με εφιάλτη για τους Βόρειους (δήθεν) φίλους Ελλήνων και Τούρκων.

Αυτό φυσικά θα ωθούσε την «Παλαιά ΕΕ» να επιχειρήσει να εκδιώξει την Ελλάδα από τους κόλπους της. Κάτι που όμως θα έβρισκε τη σφοδρή εναντίωση των ΗΠΑ που κόπτονται για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. ( Κι ως γνωστόν, οι ΗΠΑ «ελέγχουν» μέγα μέρος της ΕΕ).

Πιθανότατα δε και της Βρετανίας ως ιστορικά μεγάλου Προστάτη της Τουρκίας.
Στόχος πιθανότατα και των δύο θα ήταν ναι μεν να λυθεί το Ελληνοτουρκικό πρόβλημα κατ’ αυτόν τον τρόπο, να μπει η Τουρκία άμεσα στην ΕΕ αλλά μετά να «φρεναρισθεί» εκεί το ζήτημα της επ’ αόριστο «ευρωπαϊκής επέκτασης».

Φυσικά, άγνωστες οι διπλωματικές βουλές των ΗΠΑ. Κι εν πολλοίς «ακατανόητες». Ποτέ δεν ξέρεις τι «μεταφυσικούς γεωστρατηγικούς υπολογισμούς» έχουν στο νου τους οι διάφοροι Brjensinski και Kissinger.

Άγνωστο επίσης το αν θα παρέμεναν Γαλλία και Γερμανία (με τους δορυφόρους τους) στην ΕΕ υπ’ αυτές τις συνθήκες.Πιθανότατα να μιλούσαμε τότε για την πρώτη μεγάλη διάσπασή της και τον σχηματισμό πλέον δύο ή τριών διαφορετικών ΕΕ.

(Προφανώς όμως αυτό αποτελεί κι έναν από τους «διακαείς πόθους και στόχους των ΗΠΑ»).Θα μπορούσαν να σκεφτούν οι «εγχώριοι υποστηρικτές» της παραπάνω «Ελληνοτουρκικής Λύσης» πως ενώ οι Ευρωνατοϊκοί αντί να επιλύουν τα Ελληνοτουρκικά προβλήματα, τα επιτείνουν, η «αναβίωση του Βυζαντινού Στάτους» κατ’ αυτόν τον τρόπο θα τα επέλυε εν μια νυκτί.

Για την Ελλάδα και την Τουρκία τουλάχιστον, καθόσον θα τα μετέτρεπε σε Ευρωπαϊκό πρόβλημα πλέον.

Οι Βόρειοι (λυκο)φίλοι μας θα πρέπει να αναρωτηθούν:«…Τι θα συμβεί άραγε εάν η Τουρκία αποφασίσει να προσφέρει στην Ελλάδα σειρά σοβαρών και ακαταμάχητων ανταλλαγμάτων (όχι μόνο σαν τα παραπάνω αλλά πολύ περισσότερα, «κρυφά και φανερά») προκειμένου να “δελεάσουν» την Ελλάδα….»;
Είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις «γεωπολιτικές συνέπειες» από ένα ενδεχόμενο «ΝΑΙ» της Ελλάδας σε ένα ανάλογο «φλερτ» της Τουρκίας;Ουσιαστικά θα πρόκειται για μια Γεωστρατηγική Ένωση δυο παλαιών αυτοκρατοριών με ανυπολόγιστα εκρηκτικές συνέπειες για τον «Γεωπολιτικό Περίγυρο». Κάτι που βεβαίως δεν φαίνεται να έχει θέση στην ΕΕ που γνωρίζουμε.

Αλλά μήπως η ΕΕ και η ευρύτερη Δύση έδειξε να έχει ουσιαστική θέση υπέρ της Ελλάδας στα διακόσια χρόνια της Ελευθερίας της;

Πόσο αλήθεια «υποστηρικτική» ήταν η θέση της Δύσης απέναντι στην Ελλάδα;

Συνεπώς, γιατί η Ελλάδα να συνεχίσει να είναι η «τυφλά πιστή» που ήταν μέχρι τώρα, στάση που αποδείχτηκε πολλαπλά καταστροφική για τον λαό της και την ανάπτυξη της κοινωνίας του;

Γιατί να μην κάνει «άνομες γεωπολιτικές σκέψεις» λοιπόν, «παράξενες» αλλά που πάντα ένας λαός «ασφυκτικά πιεσμένος» αναγκάζεται να κάνει προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει και αύριο;

Αλλά μήπως και η ίδια η Δύση θα έχει για πάντα την μορφή που έχει σήμερα;

Η ΕΕ άραγε θα είναι και αύριο αυτή που είναι σήμερα;

Μήπως, ούτως ή άλλως θα είναι «χωρισμένη» σε τρεις τέσσερις διαφορετικές ΕΕ;

Και μήπως το Νότιο κομμάτι της ΕΕ (βλ. Βαλκανικό) προορίζεται – εκ των πραγμάτων – να γίνει τμήμα της παραπάνω Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας;

Από την στιγμή που η Δύση – ιστορικά αλλά και ΤΩΡΑ – δεν υποστηρίζει επαρκώς την Ελλάδα στην αντιπαράθεσή της με την Τουρκία, την ωθεί ασφυκτικά και αθέμιτα στην αναζήτηση μιας «Τελικής Λύσης» μαζί της που πιθανόν, αντί της αναμενόμενης «Πολεμικής Σύγκρουσης» να πάρει (παραδόξως) τα χαρακτηριστικά μιας απρόσμενης «Ομοσπονδιοποίησής» τους.

Εάν αυτό γίνει κι εάν η Δύση χωριστεί στα «εξ ων συνετέθη», τότε είναι αρκούντως αναμενόμενο πως το «Ελληνικό Καντόνι» μιας Ομοσπονδίας σαν την παραπάνω, εμπνεόμενο από το «Νεοβυζαντινό Στρατηγικό Βάθος» θα διεκδικούσε (στο Όνομα της Ομοσπονδίας) την ιστορική (γεωγραφική) του κληρονομιά – αυτή που του στέρησε δια της βίας η Δύση – εδραιωμένο και ενισχυμένο εν τοιαύτη περιπτώσει από την Νεοοθωμανική στήριξη – και όχι μόνο.

Η Δύση είχε πάντα συμφέρον από το «Διαίρει και Βασίλευε» ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Αυτή όμως η κατάσταση «αμοιβαία επώδυνης ρευστότητας» δεν μπορεί να κρατήσει επ’ άπειρον.

Ποτέ δεν κρατάει επ’ άπειρον. Έρχεται πάντα ιστορικά η στιγμή της «Τελικής Λύσης».

Και τότε ουδείς δύναται να προβλέψει προς τα πού θα κλίνει η πλάστιγγα των «Γεωπολιτικών Υπολογισμών» της Εγχώριας Πολιτικής των «Δύο αντιπάλων».
Στην «Έκρηξη» και στην «πολεμική αντιπαράθεση»;

Ή μήπως στην «δημιουργική Τελική Λύση» μιας «απρόσμενης Ομόσπονδης Συμμαχίας/συγχώνευσης»;

«Μέττερνιχ» Vs «Ιστορικών Χαμαιλεόντων»
Η Δύση θα πρέπει να φροντίσει να στηρίξει αποφασιστικά τα συμφέροντα της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας.

Εάν επιλογή τους είναι η καταστροφή της Τουρκίας θα πρέπει να κινηθούν άμεσα και δραστικά για αμέριστη στήριξη της Ελλάδας σε αυτό τον «Οριστικό Πόλεμο» που πρέπει να γίνει σύντομα προτού ενισχυθεί υπέρμετρα η Τουρκία.

Ειδάλλως, την «κατάλληλη στιγμή» θα βρεθούν στην Ελλάδα οι «κατάλληλοι ηγέτες» να κάνουν τις «κατάλληλες πολεμικές αναπροσαρμογές» ώστε ο πόλεμος με την φίλη των Δυτικών Τουρκία να είναι αν όχι απολύτως επωφελής για την Ελλάδα, τουλάχιστον ιδιαζόντως καταστροφικός για την Τουρκία – και φυσικά για τα «συμφέροντά» τους στην ευρύτερη περιοχή.

Στην μακραίωνη ιστορία της η Ελλάδα έχει αποκομίσει πλουσιότατη πείρα επ’ αυτού. Κι αν κάνει λάθη πολιτικής σωρό, την «κρίσιμη πολεμική στιγμή» η Ελλάδα ως «Χαμαιλέων αλλάζει». Πάντα «άλλαζε».

Αντί λοιπόν για 1897 μπορεί να τους βγει 1821. Ή και 1921.

Εάν επιλογή τους είναι η διατήρηση και ενίσχυση της Τουρκίας εις βάρος της

Ελλάδας, θα πρέπει να έχουν υπόψη τους πως πιθανή εξέλιξη δεν είναι μόνον η Ελληνοτουρκική σύγκρουση (ώστε να φθαρούν και οι δύο και να συνεχιστεί το «Διαίρει και Βασίλευε», όπως προφανώς είναι ο διαρκής σκοπός τους).

Αλλά και η «Ελβετοποίηση Ελλάδας – Τουρκίας».

Δεν έχει παρά να αποφασίσει η Τουρκία να «κάνει την έκπληξη» προσφέροντας στην Ελλάδα τα κατάλληλα ανταλλάγματα.

Την προοπτική ας πούμε αναβίωσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέσω ισότιμης πρόσθεσης στο Δόγμα του «Οθωμανικού Στρατηγικού Βάθους» και του «Βυζαντινορθόδοξου».

Άλλωστε, τι εμποδίζει το Τουρκικό Βαθύ Κράτος να παίξει ένα τέτοιο χαρτί;

Η «Καντονοποίηση» του Τουρκικού Κράτους και το «Δέλεαρ της άμεσης εισόδου στην ΕΕ» θα ήταν ο μόνος τρόπος αντί να διαλυθεί από την αυτονομιστική ορμή των μειονοτήτων του και τις Ελληνικές πολεμικές πιέσεις, αντιθέτως να εκτιναχθεί στα ύψη ως Υπερδύναμη.

Αλλά με την Ελλάδα προνομιούχο/ισότιμο ηγέτη αυτής της Υπερδύναμης.

Η «Βυζαντινορθόδοξη Ισχύς» σε ισότιμη συμμαχία και συνεργασία με την «Οθωμανική».

Πολύ θα ήθελα να δω τότε τα μούτρα των διαφόρων
Κίσσινγκερ που ως σύγχρονοι επίδοξοι Κλεμανσώ, Μέτερνιχ και Τσώρτσιλ αλόγιστα «συνδαυλίζουν αυτή την εκρηκτική ένωση».

Τις ίδιες ανοησίες έκαναν και οι Πέρσες το 330 πΧ. 

Άλλα επεδίωκαν και άλλα πέτυχαν. 

Κατόρθωσαν δε το ακατόρθωτο. 

Να συμβάλλουν στη γέννηση ενός Έλληνα Ηγεμόνα και στο να γίνει δυνατή η ένωση των αιωνίως αμόνοιαστων εχθρών (Ελλήνων) εναντίον του κοινού εχθρού, των Περσών.

Γιώργος Ανεστόπουλοςσχετικά:

http://aegeanhawk.blogspot.gr/2017/05/blog-post_64.html

Ιεράρχες λένε ναι στην απώλεια εθνικών εδαφών με σκοπό να «προικίσουν» ένα νεοσύστατο «Ορθόδοξο Βατικανό»; Αληθεύει; Τι λέει η Ιερά Σύνοδος και η Αρχιεπισκοπή γι’ αυτό;