GEWKWN: Δεν είναι η σιωπή μου αδυναμία , είναι επιλογή.
Δεν είναι η υπομονή μου ανοχή , είναι απόφαση να μην απαντήσω με το ίδιο νόμισμα. Όμως ήρθε η ώρα να ειπωθεί κάτι καθαρά. Όχι από πείσμα. Όχι από πικρία. Αλλά από αλήθεια. Από χρέος.

Γιατί τα πράγματα γύρω μας δεν είναι απλά. Και οι καιροί δεν συγχωρούν αφέλεια, υποκρισία ή σιωπηλό φθόνο.
Όταν όλα γύρω μας δείχνουν πως πλησιάζει το τέλος ενός κόσμου , τότε η καρδιά μας πρέπει να μιλήσει δυνατά.

Εδώ και επτά χρόνια, κάθε φορά που γράφω κάτι που έχει μέσα της πίστη, ελπίδα και πνευματική αγωνία, κάποιοι σπεύδουν να με κατασπαράξουν. Όχι με επιχειρήματα , αλλά με ειρωνείες, ύβρεις, διαβολές και προσωπικές επιθέσεις.

Το έγκλημά μου;
Ότι δεν σιωπώ. Ότι δεν κρύβω την πίστη μου. Ότι τολμώ να μιλάω για Χριστό σε έναν κόσμο που δανείζεται θεό από άλλους και που φτιάχνει θεούς με το μέτρο του εγώ του.

Όμως δεν σταματήσει εδώ η υποκρισία.

Δεν μπορείς να μιλάς για πίστη και να στάζεις φαρμάκι για τον αδελφό σου.
Δεν μπορείς να κρατάς κομποσχοίνι και να κατασπαράζεις με σχόλια.
Δεν μπορείς να νηστεύεις και να καταπίνεις τον πλησίον σου.

Ο Χριστός δεν κατοικεί σε στόματα που υβρίζουν, ούτε σε πληκτρολόγια που σκοτώνουν χαρακτήρες.  Ο Κύριος είπε:

“ Από τον καρπό φαίνεται το δέντρο. ” ( Ματθ . 7:16)
“ Με την αγάπη θα σας γνωρίσετε ότι είστε μαθητές μου. ” ( Ιω . 13:35)
“ Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε . ( Ματθ . 7 :1)

Αν λοιπόν κάποιοι νομίζουν πως ο Χριστός κατοικεί σε οργισμένες φωνές, σε χολή, σε προσβολές, σε εγωιστικές «ορθοδοξίες», κάνουν λάθος.
Γιατί η αλήθεια Του είναι φως , και το φως δεν έχει σχέση με το σκοτάδι.

Τα σημεία των καιρών — καιρός αφύπνισης:

Κι ενώ εσείς τρώγεστε για το ποιος έχει δίκιο … . ο κόσμος καίγεται… . οι λαοί εξοπλίζονται…οι άνθρωποι βυθίζονται στον φόβο, στην απόγνωση, στην απελπισία.

Έρχεται παγκόσμια αναταραχή. Το βλέπουμε όλοι. Το νιώθουμε. Το καταλαβαίνουμε.
Και μέσα σ’ αυτή την καταιγίδα, τι κάνουμε; Τρώμε τις σάρκες ο ένας του άλλου.

Πόσο τραγικό να χτυπά η ιστορία καμπάνες και εμείς να παίζουμε ακόμη το παιχνίδι του εγωισμού. Πόσο θλιβερό να πλησιάζει ο πόλεμος των εθνών και εμείς να επιμένουμε στον πόλεμο των ψυχών.

Ο πόλεμος που έρχεται δεν θα μας βρει ενωμένους, αλλά διαιρεμένους με ψυχές που έχουν νεκρώσει από μικρότητα.

Κι όμως, αυτή τη στιγμή, ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από πολεμιστές του πληκτρολογίου. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που ακτινοβολούν Χριστό.

Το να ζεις με τον Χριστό μέσα σου :

Το να ζεις με τον Χριστό μέσα σου δεν σημαίνει να μιλάς για Εκείνον. Σημαίνει να μοιάζεις με Εκείνον.
Να σιωπάς όταν σε σταυρώνουν.
Να προσεύχεσαι όταν σε υβρίζουν.
Να συγχωρείς όταν σε προδίδουν.
Να μην ανταποδίδεις το κακό με κακό.

Αν ζει μέσα σου ο Χριστός, δεν έχει θέση ο φθόνος , ο θυμός, το «θα σου δείξω».
Έχει θέση η ταπείνωση. Το “συγγνώμη”. Αλλιώς, δεν έχεις Χριστό. Έχεις μόνο μια ιδέα για Εκείνον , κι αυτή δεν σώζει. Το πραγματικό ερώτημα :

 Ίσως δεν μας μένει πολύς χρόνος.
Ίσως είμαστε η γενιά που θα δει να τρέμει η γη κάτω απ’ τα πόδια της.
Αλλά το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ποτέ θα έρθει ο πόλεμος .

Το ερώτημα είναι: είσαι έτοιμος να σταθείς μπροστά στον Χριστό;

Και τότε Εκείνος δεν θα σου ζητήσει επιχειρήματα. Δεν θα σου αναγνωρίσει «ορθοδοξίες» που μυρίζουν έπαρση. Θα σου κάνει μόνο μερικές απλές ερωτήσεις:

— Αγάπησες;
— Συγχώρήσεις;
— Έβγαλες το δοκάρι από το δικό σου μάτι·
— Έζησες με Εμένα μέσα σου ή απλώς μιλάς για Μένα;

Και τότε, αδελφέ μου, δεν μπορείς να κρυφτείς. Ούτε πίσω από άρθρα. Ούτε πίσω από απόψεις. Ούτε πίσω από “δικαιολογημένη” οργή.

Γιατί στο τέλος, δεν θα σωθούμε επειδή είχαμε δίκιο. Θα σωθούμε αν είχαμε Χριστό.

Γ ράφετε κείμενα με στυλό βουτηγμένο στη χολή…. ενώ ο κόσμος φλέγεται .

Α ντί να υψώσετε προσευχή, φωνή και λόγο για ότι πραγματικά καίει την ψυχή σας καταναλώνετε την ενέργεια σας στο να κατηγορείτε, να ειρωνεύεστε, να κατακρίνετε.

Θα μπορούσατε , σαν καλοί χριστιανοί , να γράψετε για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.

Για τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στις βόμβες, κάτω από συντρίμμια, πίσω από τρύπιους τοίχους και κατεστραμμένες ζωές.

Παιδιά που δεν έπαιξαν ποτέ. Που δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει ασφάλεια, χαρά, φροντίδα.

Παιδιά που άνοιξαν τα μάτια τους όχι για να δουν παιχνίδια, αλλά να δουν αίμα, σκόνη, τρόμο.

Παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ τι θα πει «κανονικότητα», γιατί γεννήθηκαν μέσα στον πόλεμο.

Αυτά τα παιδικά μάτια , βουβά, σκοτεινά, απορημένα , είναι το πιο σκληρό κατηγορώ απέναντι στη «λογική» του κόσμου μας.

Και αντί να μιλήσετε γι’ αυτά, αντί να αγωνιστείτε με την πένα σας για εκείνα, γράψτε με στυλ βουτηγμένο στη χολή σας.

Κατηγορείτε ανθρώπους. Βρίσκετε “ εχθρούς ” πίσω από κάθε τι που δεν καταλαβαίνετε ή δεν μπορείτε να ελέγξετε.

Πολεμάτε λέξεις και πρόσωπα , τη στιγμή που έπρεπε να πολεμήσετε τη σιωπή μπροστά στο κακό.

Αν υπάρχει ακόμα ελπίδα για αυτόν τον πλανήτη, δεν βρίσκεται ούτε στα άρθρα μας ούτε στις “απόψεις” μας.

Βρίσκεται σε εκείνα τα παιδιά. Στην αθωότητα που απέμεινε. Στη ζωή που διψά για ελπίδα.

Κι αν έχουμε κάτι ιερότερο να κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι να σκύψουμε σε αυτά τα μάτια , και όχι να συνεχίσουμε να κοιτάμε το είδωλο του εαυτού μας.