“Δεν πρόκειται για περίπλοκα ζητήματα κρυπτονομισμάτων”, δήλωσε ο βοηθός εισαγγελέα των ΗΠΑ Nicolas Roos στη δίκη του Sam Bankman-Fried, αφού κατηγόρησε τον κατηγορούμενο ότι έχτισε την FTX πάνω σε μια “πυραμίδα εξαπάτησης”. Περίπου το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα θεμέλια του πειράματος net zero της Βρετανίας. Η ενέργεια είναι περίπλοκη και η ηλεκτρική ενέργεια είναι απαραίτητη για τη σύγχρονη κοινωνία και την ποιότητα ζωής μας, αλλά όπως και με την FTX, η υποκείμενη ιστορία είναι απλή: η αιολική ενέργεια και το net zero είναι χτισμένα πάνω σε μια πυραμίδα απάτης.
Το “καθαρό μηδέν” πουλήθηκε στο Κοινοβούλιο και στον βρετανικό λαό με τους ισχυρισμούς ότι το κόστος της αιολικής ενέργειας ήταν χαμηλό και μειωνόταν. Αυτό ήταν αναληθές: το κόστος της αιολικής ενέργειας είναι υψηλό και αυξάνεται. Oι επίσημες αναλύσεις που παρήχθησαν από το Υπουργείο Οικονομικών και το Γραφείο Ευθύνης του Προϋπολογισμού βασίζονται στο ψέμα ότι η αιολική ενέργεια είναι φθηνή, ότι το καθαρό μηδέν θα είχε ελάχιστο κόστος και ότι θα μπορούσε να ενισχύσει την παραγωγικότητα και την οικονομική ανάπτυξη. Κανένα από αυτά δεν έχει καμία βάση στην πραγματικότητα.
Η ώθηση για το καθαρό μηδέν ξεκίνησε το 2019, όταν η Επιτροπή Κλιματικής Αλλαγής του Ηνωμένου Βασιλείου συνέταξε μια έκθεση που προέτρεπε την κυβέρνηση να υιοθετήσει την πολιτική αυτή. Μέρος της αιτιολόγησης ήταν η ιστορική κλιματική ενοχή. Σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου της επιτροπής λόρδου Ντέμπεν, η Βρετανία ήταν “ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς συντελεστές της κλιματικής αλλαγής”. Αλλά η βασική οικονομική αιτιολόγηση για την αύξηση της απαλλαγής της Βρετανίας από τον άνθρακα από το 80% στο 100% έως το 2050 – δηλαδή το καθαρό μηδέν – ήταν “η ταχεία μείωση του κόστους κατά τη διάρκεια της μαζικής ανάπτυξης βασικών τεχνολογιών”, ιδίως στην υπεράκτια αιολική ενέργεια. Αυτές οι απατηλές μειώσεις του κόστους, υποστήριξε η επιτροπή, “κατέστησαν τους αυστηρότερους στόχους μείωσης των εκπομπών εφικτούς με το ίδιο κόστος που είχαν οι προηγούμενοι χαλαρότεροι στόχοι”. Ήταν πράσινο φιδίσιο λάδι.
Κατά τη διάρκεια της επακόλουθης 88λεπτης συζήτησης στη Βουλή των Κοινοτήτων για την εγγραφή του καθαρού μηδενικού στόχου στο νόμο, ο υπουργός καθαρής ενέργειας, Chris Skidmore, υποστήριξε επίσης ότι το κόστος του καθαρού μηδενικού στόχου θα ήταν το ίδιο με τον προηγούμενο στόχο του 80%, τον οποίο το Κοινοβούλιο είχε εγκρίνει το 2008. Προβληματισμένος από έναν βουλευτή των Εργατικών σχετικά με την απουσία εκτίμησης του ρυθμιστικού αντικτύπου, ο Skidmore παραπλάνησε το Κοινοβούλιο, λέγοντας ότι δεν είχε γίνει εκτίμηση του ρυθμιστικού αντικτύπου όσον αφορά την αύξηση του αρχικού στόχου του 60% σε 80%.
Η αξιολόγηση ρυθμιστικού αντικτύπου που ο Skidmore λέει ότι δεν υπάρχει, έδωσε ένα εύρος από 324 έως 404 δισεκατομμύρια λίρες όταν ο στόχος αυξήθηκε στο 80% -μια εκτίμηση που εξαιρούσε το μεταβατικό κόστος- και προειδοποίησε ότι το κόστος θα μπορούσε να υπερβεί αυτό το εύρος. Σε αντίθεση με τις σημερινές πολιτικές δηλώσεις, η εκτίμηση ήταν ειλικρινής όσον αφορά τις συνέπειες της δράσης της Βρετανίας, εάν ο υπόλοιπος κόσμος δεν το έκανε. “Η οικονομική περίπτωση να συνεχίσει το Ηνωμένο Βασίλειο να ενεργεί μόνο του όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί παγκόσμια δράση θα ήταν αδύναμη”, προειδοποίησε.
Ο νόμος για την κλιματική αλλαγή ψηφίστηκε για να δείξει την ηγετική θέση της Βρετανίας στο κλίμα και να εμπνεύσει τον υπόλοιπο κόσμο να ακολουθήσει το παράδειγμά της. Πώς πήγε αυτό; Στα 11 χρόνια που μεσολάβησαν από την ψήφιση του νόμου έως τη νομοθέτηση του καθαρού μηδενισμού το 2019, οι εκπομπές ορυκτών καυσίμων της Βρετανίας μειώθηκαν κατά 180 εκατομμύρια μετρικούς τόνους, δηλαδή κατά 33%. Κατά την ίδια περίοδο, οι εκπομπές του υπόλοιπου κόσμου αυξήθηκαν κατά 5.177 εκατομμύρια μετρικούς τόνους – αύξηση 16%. Με άλλα λόγια, 11 χρόνια μείωσης των βρετανικών εκπομπών εξανεμίστηκαν σε περίπου 140 ημέρες από την αύξηση των εκπομπών του υπόλοιπου κόσμου.
Κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι ηγέτης αλλά δεν έχει οπαδούς θεωρείται συνήθως ανόητος. Είναι διαφορετικά με το κλίμα. Οι πολιτικοί επιδεικνύουν την πράσινη αρετή τους – ο Skidmore πρόκειται να εγκαταλείψει τη Βουλή των Κοινοτήτων και διδάσκει μελέτες για το καθαρό μηδέν στη Σχολή Κένεντι του Χάρβαρντ – ενώ οι ψηφοφόροι ληστεύονται με υψηλότερους λογαριασμούς ενέργειας. Η ανάλυση των ρυθμιστικών καταστάσεων των έξι μεγάλων ενεργειακών εταιρειών της Βρετανίας αποκαλύπτει ότι το κόστος εισροών καυσίμων για τους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση φυσικού αερίου και άνθρακα παρέμεινε αμετάβλητο από το 2009 έως το 2020. Παρόλα αυτά, η μέση τιμή ανά κιλοβατώρα (kWh) ηλεκτρικής ενέργειας που πλήρωσαν τα νοικοκυριά αυξήθηκε κατά 67%, λόγω των υψηλών περιβαλλοντικών εισφορών για την επιδότηση των επενδυτών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ωστόσο, υποτίθεται ότι το κόστος των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έχει πέσει κατακόρυφα.
Κατά τη διάρκεια των Ερωτήσεων του Πρωθυπουργού νωρίτερα φέτος, ο Rishi Sunak ισχυρίστηκε ότι το κόστος της υπεράκτιας αιολικής ενέργειας μειώθηκε από 140 λίρες ανά μεγαβατώρα (MWh) σε 40 λίρες ανά MWh, αριθμοί που προπαγανδίζονται επιμελώς από το λόμπι της αιολικής ενέργειας και την Επιτροπή Κλιματικής Αλλαγής. Ο ισχυρισμός του είναι εντελώς ψευδής. Ο πρωθυπουργός έχει εξαπατηθεί από τις προσφορές για μειωμένη τιμή ανά MWh που έκαναν οι επενδυτές αιολικής ενέργειας σε διαδοχικές προσφορές για την κατανομή των επιδοτήσεων υπεράκτιων αιολικών εγκαταστάσεων.
Η εξήγηση γι’ αυτό δεν βρίσκεται στην πτώση του κόστους, αλλά σε μια ελαττωματική διαδικασία υποβολής προσφορών που ανταμείβει τις καιροσκοπικές προσφορές των επενδυτών αιολικής ενέργειας. Η κυβέρνηση έδωσε πολύτιμες επιλογές που δεσμεύουν την κυβέρνηση να τιμήσει τις τιμές που καταβλήθηκαν για τις νικητήριες προσφορές, αλλά δεν δεσμεύουν τους επενδυτές σε τίποτα. Επειδή οι επενδυτές δεν πληρώνουν τίποτα για αυτά τα δικαιώματα προαίρεσης, ο μόνος τρόπος για να τα αποκτήσουν είναι να μειώσουν την τιμή που προσφέρουν -αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι να πάρουν- για την ηλεκτρική τους ενέργεια, εκτός αν επιλέξουν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους πολύ αργότερα στη διαδικασία.
Η πτώση των τιμών σε διαδοχικούς γύρους κατανομής είναι επομένως ένα τεχνούργημα του ηθικού κινδύνου που είναι εγγεγραμμένος στον μηχανισμό κατανομής- δεν αποκαλύπτει τίποτα για την τάση του κόστους της υπεράκτιας αιολικής ενέργειας. Η ανάλυση των ελεγμένων οικονομικών στοιχείων των εταιρειών αιολικών πάρκων που πραγματοποιήθηκε από μια χούφτα ανεξάρτητων ερευνητών καταρρίπτει πλήρως τον ισχυρισμό περί πτώσης του κόστους των αιολικών πάρκων. Η αναπόφευκτη μετακίνηση σε βαθύτερα ύδατα αντιστάθμισε κάθε μείωση του κόστους και του κόστους λειτουργίας ανά MWh ηλεκτρικής ενέργειας για τα νέα υπεράκτια αιολικά έργα- οι τιμές για τη μετακίνηση είναι περίπου διπλάσιες από αυτές που υποτίθεται στις προσφορές επιδότησης.
Κορυφαίος μεταξύ αυτών των ερευνητών είναι ο Gordon Hughes, πρώην καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και σύμβουλος της Παγκόσμιας Τράπεζας σε θέματα οικονομίας των σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Η ανάλυση του Hughes δείχνει ότι από το δωδέκατο έτος λειτουργίας, το αυξανόμενο ανά MWh λειτουργικό κόστος των ανεμογεννητριών βαθέων υδάτων υπερβαίνει τις εγγυημένες από την κυβέρνηση τιμές τους, συμπιέζοντας την ικανότητά τους να αποπληρώνουν το κεφάλαιο και το κόστος χρηματοδότησής τους.
Η ασυνέχεια και η μεταβλητότητα της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας οδήγησαν την κυβέρνηση στη δημιουργία μιας αγοράς δυναμικότητας για την πληρωμή της εφεδρικής παραγωγής. Σε οποιαδήποτε οικονομική αξιολόγηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, το κόστος λειτουργίας της αγοράς δυναμικότητας θα πρέπει να κατανέμεται στην αιολική και την ηλιακή ενέργεια, καθώς η διαλείπουσα και η μεταβλητότητά τους δημιουργούν την ανάγκη για αυτήν. Η ηλεκτρική ενέργεια που προμηθεύεται από την αγορά δυναμικότητας δεν είναι φθηνή. Το 2020, οι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί της γερμανικής Uniper απέκτησαν μέση τιμή 224 λίρες ανά MWh, περίπου τέσσερις φορές την τυπική χονδρική τιμή.
Η επιβεβαίωση ότι η υπεράκτια αιολική ενέργεια έχει τεράστιες, πιθανώς ανυπέρβλητες, δυσκολίες κόστους και λειτουργίας ήρθε τον Ιούνιο, όταν η Siemens Energy εξέδωσε προειδοποίηση-σοκ για τα κέρδη της και είδε τις μετοχές της να πέφτουν κατά 37%, εν μέρει λόγω των υψηλότερων από τα αναμενόμενα ποσοστών βλαβών στις τουρμπίνες. Σύμφωνα με τον Hughes, η επίπτωση είναι ότι το μελλοντικό κόστος λειτουργίας των αιολικών θα είναι υψηλότερο και η παραγωγή σημαντικά χαμηλότερη, μειώνοντας την οικονομική ζωή των ανεμογεννητριών. Το συμπέρασμά του είναι συντριπτικό:
Όλη η αιτιολόγηση της μείωσης του κόστους της αιολικής παραγωγής στηρίχθηκε στην υπόθεση ότι οι πολύ μεγαλύτερες ανεμογεννήτριες θα παρήγαγαν περισσότερη παραγωγή με χαμηλότερο κόστος επένδυσης ανά μεγαβάτ, χωρίς το μεγάλο κόστος της αλλαγής γενιάς. Τώρα έχουμε την επιβεβαίωση ότι αυτή η αισιοδοξία είναι εντελώς αδικαιολόγητη … Από αυτό προκύπτει ότι οι τρέχουσες ενεργειακές πολιτικές στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες βασίζονται σε θεμέλια από άμμο – αφελής αισιοδοξία που ενισχύεται από ενθουσιώδες lobbying που έχει πάρει διαζύγιο από τη μηχανική πραγματικότητα.
Η βρετανική κυβέρνηση έχει εξαπατηθεί για να βάλει ένα τεράστιο στοίχημα στην υπεράκτια αιολική ενέργεια και αναγκάζει τους καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας να ξοδέψουν δισεκατομμύρια λίρες για μια αδιέξοδη τεχνολογία.
Η εξαπάτηση για την πτώση του κόστους της αιολικής ενέργειας μολύνει τις επίσημες εκτιμήσεις για τις μακροοικονομικές συνέπειες του καθαρού μηδενός. Το Γραφείο Ευθύνης του Προϋπολογισμού ισχυρίζεται ότι το κόστος της παραγωγής ενέργειας με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έχει μειωθεί τόσο γρήγορα ώστε να είναι πλέον φθηνότερο από την παραγωγή ενέργειας από ορυκτά καύσιμα. Ομοίως, το Υπουργείο Οικονομικών θεώρησε λανθασμένα ότι η πτώση των τιμών στους γύρους κατανομής των επιδοτήσεων για την αιολική ενέργεια υποδηλώνει πτώση του κόστους της αιολικής ενέργειας. Και οι δύο θεωρούν ότι η οικονομία είναι γεμάτη από πολλαπλά στρώματα αποτυχιών της αγοράς, ενώ δεν αναγνωρίζουν τον πραγματικό κίνδυνο να αιχμαλωτιστεί η κυβερνητική πολιτική από συμφέροντα, όπως, πράγματι, έχει συμβεί. Αν φτάσουμε στο λογικό συμπέρασμά τους, το επιχείρημά τους είναι η μετάβαση στον κεντρικό σχεδιασμό και σε μια οικονομία με εντολές και έλεγχο.
Το υπουργείο Οικονομικών υποστηρίζει ότι “εφόσον τα άλλα πράγματα είναι ίσα”, οι πρόσθετες επενδύσεις που απαιτούνται από τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας “θα μεταφραστούν σε πρόσθετη αύξηση του ΑΕΠ”. Τα άλλα πράγματα, φυσικά, δεν είναι ίσα. Όπως δείχνει η πρόσφατη ιστορία, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των επενδυτών και των πολιτικών που λαμβάνουν αποφάσεις για την κατανομή του κεφαλαίου. Οι κεντρικά σχεδιασμένες οικονομίες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ σπατάλησαν κολοσσιαία ποσά κεφαλαίου, εξαθλιώνοντας τους πληθυσμούς τους. Λίγοι πιστεύουν σήμερα ότι οι επενδύσεις σε αυτές τις οικονομίες τόνωσαν την ανάπτυξη.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε υποθέσεις. Τα κυβερνητικά δεδομένα διαψεύδουν τον ισχυρισμό του Υπουργείου Οικονομικών και αποδεικνύουν ότι η αυξανόμενη ανάπτυξη της δυναμικότητας των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας μειώνει την παραγωγικότητα του δικτύου της Βρετανίας. Το 2009, 87,3 γιγαβάτ (GW) παραγωγικής ικανότητας, που αποτελούνταν μόνο κατά 5,1% από αιολική και ηλιακή ενέργεια, παρήγαγαν 376,8 τεραβατώρες (TWh) ηλεκτρικής ενέργειας. Το 2020, 100,9 GW παραγωγικής δυναμικότητας, με αιολική και ηλιακή ενέργεια να αντιπροσωπεύουν το 37,6% της δυναμικότητας, παρήγαγαν 312,3 TWh ηλεκτρικής ενέργειας. Χάρη στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, 13,6 GW (15,6%) περισσότερη παραγωγική ικανότητα παρήγαγε 64,5 TWh (17,1%) λιγότερη ηλεκτρική ενέργεια.
Αυτοί οι αριθμοί είναι καταδικαστικοί για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και καταδεικνύουν γιατί κάνουν την ηλεκτρική ενέργεια ακριβότερη και τους ανθρώπους φτωχότερους. Πριν από τη μαζική ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, 1 MW ισχύος το 2009 παρήγαγε 4.312 MWh ηλεκτρικής ενέργειας. Το 2020, 1 MW ισχύος παρήγαγε 3.094 MWh, δηλαδή μείωση κατά 28,3%. Είναι όσο πιο σαφές γίνεται: οι επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας συρρικνώνουν το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας. Αυτό επιβεβαιώνεται από τη μοντελοποίηση του καθαρού μηδενικού κόστους του Διεθνούς Οργανισμού Ενέργειας. Η καθαρή μηδενική πορεία της προβλέπει ότι ο παγκόσμιος ενεργειακός τομέας το 2030 θα απασχολεί σχεδόν 25 εκατομμύρια περισσότερους ανθρώπους, θα χρησιμοποιεί 16,5 τρισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα κεφάλαια και θα καταλαμβάνει μια πρόσθετη έκταση γης με το συνολικό μέγεθος της Καλιφόρνιας και του Τέξας για τα αιολικά και ηλιακά πάρκα και το συνολικό μέγεθος του Μεξικού και της Γαλλίας για τη βιοενέργεια – και όλα αυτά για να παράγει 7% λιγότερη ενέργεια.
Η καταστροφή της ενεργειακής πολιτικής της Βρετανίας έχει διδάγματα για την Αμερική. Η φυσική και τα οικονομικά της αιολικής ενέργειας δεν μεταμορφώνονται μαγικά όταν διασχίζουν τον Ατλαντικό. Κάθε φορά που ένας πολιτικός ή ένας λομπίστας της αιολικής ενέργειας διαφημίζει την αιολική ενέργεια ως χαμηλού κόστους ή λέει ότι το καθαρό μηδέν θα ενισχύσει την ανάπτυξη, γίνονται συνένοχοι στην απάτη της αιολικής ενέργειας. Τα δεδομένα οδηγούν αναπόφευκτα σε ένα αποφασιστικό συμπέρασμα: το καθαρό μηδέν είναι κατά της ανάπτυξης. Είναι μια φόρμουλα για παρατεταμένη οικονομική στασιμότητα. Όποιος θέλει την αλήθεια για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα πρέπει να κοιτάξει τη Βρετανία και τη θλιβερή κατάσταση της οικονομίας της. Την τελευταία μιάμιση δεκαετία, διανύει τη χειρότερη περίοδο ανάπτυξης από το 1780.
Σε αντίθεση με τις επιχειρήσεις και τα οικονομικά, δεν υπάρχουν ποινικές ή αστικές κυρώσεις για όσους προωθούν πολιτικές που βασίζονται στην απάτη και την παραποίηση. Αντίθετα, το καθαρό μηδέν είναι παρόμοιο με τον κομμουνισμό. Όπως και το καθαρό μηδέν, ο κομμουνισμός βασίστηκε σε ένα ψέμα: ότι θα ξεπερνούσε τον καπιταλισμό. Αλλά απέτυχε να παράγει, και η πίστη στον κομμουνισμό εξατμίστηκε. Όταν ήρθε η κατάρρευση, ήταν ξαφνική και γρήγορη. Η αλήθεια δεν μπορούσε να κρυφτεί. Μια παρόμοια μοίρα περιμένει το καθαρό μηδέν.
Ο Rupert Darwall είναι ανώτερος συνεργάτης του Ιδρύματος RealClear και συγγραφέας του βιβλίου The Folly of Climate Leadership: Net Zero and Britain’s Disastrous Energy Policies.
Rupert Darwall via RealClear Wire,
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek