Η ΕΕ ως νεοαποικιοκρατικό μοντέλο

Στο παλαιό σύστημα του αποικισμού, η μητρόπολη καταλάμβανε διάφορες χώρες και στη συνέχεια εκμεταλλευόταν τους πόρους, καθώς επίσης το εργατικό τους δυναμικό, για να εμπλουτίσει τον πυρήνα – ενώ όταν το μοντέλο αυτό κατέρρευσε, ως απάντηση οι μεγάλες δυνάμεις επιδίωξαν τον οικονομικό έλεγχο και όχι τον πολιτικό με στρατιωτικά μέσα.

Επικαιρότητα
Ο Ιταλός υπουργός εσωτερικών M. Salvini, επικεφαλής της Λίγκα του Βορά, προσπαθεί να δημιουργήσει μία συμμαχία στην Ευρώπη ξεκινώντας από την Πολωνία, η οποία θα αμφισβητήσει τη δομή της ΕΕ – με στόχο την επιστροφή βασικών αρμοδιοτήτων των Βρυξελλών στα κράτη-μέλη της ΕΕ (πηγή). Ως εκ τούτου έχει εξελιχθεί στον ήρωα όλων αυτών που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ευρώ και την ΕΕ, ειδικά μετά τη σταδιακή μετατροπή της σε γερμανική – σε ένα 4ο Ράιχ καλύτερα, με τη χρησιμοποίηση εκβιασμών, οικονομικών όπλων και ιδίως της ΕΚΤ.

Αναφέρθηκε λοιπόν σε μία «Ευρωπαϊκή Άνοιξη», με τη δημιουργία μίας νέας ισορροπίας στο Ευρωκοινοβούλιο που θα αντικαταστήσει την επιρροή της Γερμανίας με την υποτελή της, τη Γαλλία – κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αφού η αντίστοιχη «Αραβική Άνοιξη» εξελίχθηκε τελικά σε μία αραβική κόλαση.

Πόσο μάλλον όταν τα οικονομικά προβλήματα της Ιταλίας είναι πολύ μεγαλύτερα από όσα φαίνονται, η νέα κυβέρνηση της συμβιβάσθηκε πριν καν τα επιτόκια φτάσουν στο 4%, οι μέχρι στιγμής οι επιτυχίες της αφορούν μόνο το μεταναστευτικό, ενώ αποδέχθηκε τη διάσωση μίας ιδιωτικής τράπεζας από τους φορολογουμένους μέσω της ΕΚΤ, παρά το ότι είχε υποσχεθεί πως δεν θα το κάνει ποτέ – οπότε είναι καλύτερα να περιμένει κανείς σχετικά με το τι θα συμβεί, όσον αφορά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Εν τούτοις, ο Ιταλός έχει δίκιο σχετικά με την οργάνωση μίας αντίστασης εναντίον της Γερμανίας που θέλει να μετατρέψει την Ευρώπη σε μία δική της αυτοκρατορία – μόνο που θα έπρεπε να πάει ένα βήμα παρακάτω, επιδιώκοντας την επιστροφή όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία. Στην προ ευρώ εποχή, αφού το κοινό νόμισμα έχει μετατραπεί σε ένα αποικιοκρατικό εργαλείο, με αφετηρία την Ελλάδα (ανάλυση) – σε μία φυλακή κρατών, με δεσμοφύλακα τη Γερμανία, οπότε έχει δημιουργηθεί η αναγκαιότητα διάλυσης της Ευρωζώνης.

Ειδικότερα, στο παλαιό μοντέλο του αποικισμού, η μητρόπολη καταλάμβανε διάφορες χώρες και στη συνέχεια εκμεταλλευόταν τους πόρους, καθώς επίσης το εργατικό τους δυναμικό, για να εμπλουτίσει τον πυρήνα – δηλαδή το αυτοκρατορικό έθνος και τις κυρίαρχες ελίτ του. Το μοντέλο αυτό κατέρρευσε με αφετηρία το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου οι πρώην αποικίες ανεξαρτητοποιήθηκαν – οπότε, ως απάντηση, οι μεγάλες δυνάμεις επιδίωξαν τον οικονομικό έλεγχο και όχι τον πολιτικό με στρατιωτικά μέσα.

Η βασική τους στρατηγική, την οποία σήμερα εφαρμόζει και η Κίνα (ανάλυση), ήταν η παροχή φθηνών πιστώσεων σε εκείνες τις χώρες που έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε κεφάλαια – οι οποίες δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται την παγίδα και συμφωνούν πρόθυμα στις επαχθείς συνθήκες χρηματοδότησης που τους προσφέρονται με τη μέθοδο «χρέος, μόχλευση και κερδοσκοπία».

Κάποια στιγμή τώρα, όταν η πιστωτική επέκταση φτάσει σε επίπεδα που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, οι αποικιοκράτες/δανειστές απαιτούν εξασφαλίσεις και διάφορες άλλες ευνοϊκές εμπορικές, οικονομικές, ακόμη και εδαφικές παραχωρήσεις – όπως την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας από την Ελλάδα, με απώτερο στόχο το διαμελισμό της.

Επί πλέον υφαρπάζουν όλα τους τα περιουσιακά στοιχεία, ιδιωτικά και δημόσια, σε εξευτελιστικές τιμές, χρηματίζοντας ή παρέχοντας διάφορα προνόμια στις εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ που λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα – με αποκορύφωμα/πειραματόζωο ξανά την Ελλάδα, στην οποία δρομολογήθηκε το βρώμικο 2012, ενώ τεκμηριώθηκε πως από όλα τα δάνεια που της δόθηκαν, μόλις το 8% έφτασε στους Πολίτες (γράφημα).

Ακόμη χειρότερα, με τη βοήθεια κυρίως των ΜΜΕ, καθώς επίσης άλλων διατεταγμένων πιονιών τους, οι αποικιοκρατικές δυνάμεις πείθουν τους Πολίτες ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι – αφού κανένας δεν τους υποχρέωσε να δανεισθούν και να σπαταλήσουν τα χρήματα που πήραν. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται εύκολα η σιωπή των αμνών, η μη αντίδραση των λαών δηλαδή που μετατρέπονται σε αποικίες – οπότε η μητρόπολη μπορεί με όλη της την άνεση να υφαρπάξει τα πάντα.

Με αυτές τις προϋποθέσεις βέβαια η Ευρώπη δεν μπορεί και δεν πρέπει να διατηρηθεί, ούτε το ευρώ ως έχει – οπότε οφείλει να υπάρξει μαζική αντίδραση των Πολιτών, έτσι ώστε να υποχρεωθούν οι πολιτικοί να αγωνισθούν για την αλλαγή των συνθηκών. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η απαίτηση αποζημίωσης της για τις καταστροφές που της προκάλεσε η Κομισιόν και η ΕΚΤ στα πλαίσια της Τρόικα, με την επίκληση του άρθρου 340 του Μάαστριχτ (πηγή), πρέπει να υιοθετηθεί από όλα τα πολιτικά κόμματα – αφού είναι ο μοναδικός τρόπος για να διασωθεί η πατρίδα μας από την αλλαγή της ιδιοκτησίας και την αλλοίωση της κοινωνίας της που προβλέπονται.

analyst