ΓΥΝΑΙΚΑ, ΣΑΝ ΘΕΑ ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑ!!!

«Άλλαξα, έτσι δεν είναι;
Ούτε κανένας σύζυγος, όπως στοιχημάτιζα τότε μαζί σου, με πήρε.
Ήμουν πολύ ανόητη τότε.
Έβαζα το γάμο πάνω απ΄ όλα.
Όμως δεν είναι για γυναίκες τούτος ο κόσμος.
Ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει».

Αυτός ο διάλογος διαδραματίστηκε ανάμεσα σε μια γυναίκα και τον εξάδελφό της 2.500 χρόνια πριν στην Αρχαία Ελλάδα.

Σήμερα εμένα με τάραξε.

Με συγκλόνισε συθέμελα.

Μετά συνειδητοποίησα πως …δεν είμαι γυναίκα!!!

Γιατί να λυπηθώ τόσο πολύ, για λογαριασμό των γυναικών;

Ήταν σίγουρο πως δεν με αφορούσα το θέμα.

Ήμουν άντρας πάντα, «αρσενικό» με ό,τι σημασία, καλή ή κακή δίνουν οι άνθρωποι στη λέξη.

Γιατί πικράθηκα τόσο;

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να απευθυνθώ στις γυναίκες, σ΄ όλες τις γυναίκες του Κόσμου σε πρώτο πρόσωπο και όχι πλαγίως.

Σε όσες με αγάπησαν.

Και σ΄ όλες τις υπόλοιπες που αγάπησα.

Δηλαδή σε όλες.

Γυναίκες σας αγάπησα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου σ΄ αυτό τον τόπο. Με το που έφτασα, το πρώτο Φως που αντίκρισα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο δάκρυ χαράς, το πρώτο τραγούδι- καλωσόρισμα από δυο φωτεινά γαλάζια μάτια σαν τη θάλασσα:

– Καλώς ήρθες αγόρι μου, καλώς ήρθες φως μου, καλώς ήρθες ήλιε μου..

Λίγο πριν η κοιλιά της, η μήτρα, τα σπλάχνα της σκίστηκαν για χάρη μου.

Με βάσταξε εννέα μήνες, ένα τέλειο μικρό κύκλο απ΄ τους μικρούς της γέννησης και της σποράς, μ΄ έθρεψε απ΄ τους χυμούς της, μου έδωσε ανάσα ζωής απ΄ το αίμα της, σε μια ορατή και αόρατη σύνδεση που ακόμη κι αν ένα άπονο χέρι έκοψε, αυτός ο λώρος παραμένει άθικτος στην αιωνιότητα.

Κι έτσι το αγόρι έγινε άντρας.

Μια γυναίκα τον έφερε.

Πολλές γυναίκες, ίσως όλες μαζί, τον έκαναν άνδρα.

«Δεν είναι για γυναίκες τούτος ο κόσμος. Ποτέ δεν ήταν».

Πολύ σωστά.

Πώς σκλαβώθηκε τούτη η θεία δύναμη;

Πως υποτάχτηκε ο Ουρανός και η απεραντοσύνη του, σε δυο μπράτσα γεμάτα μύες, σ΄έναν όρθιο ανεγκέφαλο φαλλό;

Ηθελημένα ή όχι έγινε και γίνεται απαρέγκλιτα χιλιάδες χρόνια τώρα.

Χιλιάδες ψυχές φυλακίζονται ηθελημένα σε σώματα ηδονής, σε σκεύη σπέρματος, σε δουλικά, σε μηχανήματα, σε συσκευές σίτισης, αλλά και τεκνοποίησης.

Κι όλα αυτά με ένα στόχο: Να αρέσουν στον.. “εχθρό”! Στον άνδρα!

Αυτός τις σκλάβωσε, αυτός τις υπέταξε, αυτός τις στέρησε κάθε ισότητα, αυτός τις διαφέντεψε, αυτός όρισε τη μοίρα τους ακόμη και τη ζήση τους, όχι μόνο ως σύζυγος αλλά και ως σκληρός πατέρας ανά τους αιώνες.

Αλλά και ως απαιτητικός εραστής.

Κι όταν τελείωσε το ειδύλλιο την πέταξε, την απαρνήθηκε, την… «ξε αγάπησε», την άλλαξε σαν λερωμένο σώβρακο.

Ποτέ δεν ήταν για γυναίκες αυτός ο κόσμος και ποτέ δεν θα γίνει.

Δεν επιβίωσαν αυτά τα πανίσχυρα πλάσματα. Αυτά που αιμορραγούν επί εφτά ημέρες και δεν πεθαίνουν. Ο άνδρας αν αιμορραγήσει πάνω από εφτά ώρες είναι ήδη νεκρός!!!

Τι ήρθατε να κάμετε σε τούτο τον αφιλόξενο τόπο γυναίκες και δεν το πήραμε χαμπάρι;

Ώρες ώρες θαρρώ πως ήρθατε μόνο για μας.

Να φτιάξετε γιους και να πλάσετε άντρες.

Να μας «μιλήσετε» μέσα από τα έργα της Αγάπης σας για την άλλη πλευρά της “όχθης”.

Εκεί που όλα είναι τόσο διαφορετικά και πάντα ίδια.

Με το βελονάκι κεντήσατε το δρόμο, στο λευκό πανί της άγνοιάς μας.

Με χρώματα, με πολλά χρώματα σαν κι αυτά που φέρατε από τους Ουρανούς σας.

Κι όταν η λογική μας πεισμάτωνε σαν του βοδιού, είχατε πάντα μια ζεστή αγκαλιά, ένα φιλί, ένα δάκρυ, φυλαγμένο στον κόρφο σας για μας.

Κι όταν σκληρά σας απαρνηθήκαμε, όχι τρεις όπως ο Πέτρος το Χριστό, αλλά δέκα τρεις , χίλιες τρεις, τότε μας δείξατε τον άγνωστο δρόμο.
Το αδιάβατο μονοπάτι:
Τη Θυσία.

Μας είπατε: Μερικά πράγματα είναι τα ίδια. Και στις δύο όχθες.

Η Ψυχή.

Η Αλήθεια.

Η Ομορφιά.

Ο Έρωτας.

Η Αγάπη.

Το Θάρρος.

Η Θυσία.

Μη φοβάστε είπατε.

Αυτά είναι «όμοια» και στις δυο όψεις του θανάτου.

Πριν και μετά.

Πόσοι σας καταλάβαμε;

Πόσοι σας νοιώσαμε;

Πόσοι σας εκτιμήσαμε;

Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Αντί αυτού φτιάξαμε ένα κόσμο εχθρικό για σας.

Αφιλόξενο.

Μη συμβατικό για το δικό σας ουρανό.

Φτιάξαμε ένα κολαστήριο!!!

Κι εκεί σας παραδώσαμε στις φλόγες του.

Στην πυρρά να σας κάψουμε, πριν, τώρα και ες αεί ,σαν κακές μάγισσες.

Μόνο που εμείς ήμασταν πιο αδύναμοι.

Πάντα ήμασταν.

Καήκαμε πριν από σας!!!

Τώρα, λίγο πριν ξεψυχήσει τούτος ο «αντρικός» κόσμος, ακούστε και τη δική μας φωνή.

Μητέρα ,Αδελφή, Κόρη, Σύντροφε, Αγαπημένη.

Δεν έχω τίποτα να σου δώσω.

Πάντα ήμουν φτωχό και στερημένο πλάσμα μπροστά στη Μεγαλοσύνη σου.

Πλην ίσως αυτές τις γραμμές.

Πλην ίσως ένα δάκρυ που το φύλαγα να πληρώσω το βαρκάρη.

Πλην ίσως μια συγνώμη από τη μικρή μου καρδιά γιατί έβαλα το λιθαράκι μου σε τούτο τον κόσμο που σε σκλάβωσε.

Λίγο πριν αλλάξω τώρα, πριν με μετουσιώσουν οι Φλόγες σ΄ αυτό που ήμουν πάντα θα βρω τη δύναμη να σου πω:

-Σ΄ αγάπησα Γυναίκα!!!

-Σα θεά σε λάτρεψα.

-Σε υπηρέτησα.

-Αυτό τον κόσμο τον αρνιέμαι σήμερα εδώ εμπρός σου.

-Στείλε με πάλι από εκεί που μ΄ έφερες.

-Θα σε βρω εκεί Γυναίκα.

Σύντροφε.

Θεά μου.

Αγαπημένη μου.

Σ΄ΑΓΑΠΩ!!!

Υ.Γ: Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες. Έτσι χωρίς αφορμή, γιορτή ή επέτειο. Η Γυναίκα γιορτάζει πάντα. Μια γιορτή ήταν πάντα. Μια γιορτή που εμείς μετατρέψαμε σε θλίψη. «Γυναίκα μη κλαις. Μ΄ένα φιλί θα σκουπίσω από το πρόσωπό σου κάθε δάκρυ». Αυτό είναι υπόσχεση. Κι εσύ μ΄έμαθες να κρατώ πάντα τις υποσχέσεις μου, αφού ΕΣΥ πρώτη κράτησες πάντα τις δικές σου.

Δημήτριος Μαντές
8/03/2020