Γιατί το νομοσχέδιο για την «υποβοηθούμενη αυτοκτονία», βασίζεται στις ιδέες του ναζισμού!

Δε σας φαίνεται περίεργο που το το νομοσχέδιο για την «υποβοηθούμενη αυτοκτονία», γνώρισε μια άνοδο και μπήκε στο τραπέζι πολλών δυτικών χωρών την εποχή της ψευτοπανδημίας του Covid; Ήταν ακριβώς τότε που φωνάζαμε πως αυτές οι υποχρεωτικές πράξεις παραβιάζουν τον Κώδικα της Νυρεμβέργης!

Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία που χαιρετίζεται ως δικαίωμα στο δυτικό κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας νόμος βασισμένος στις ιδέες των Ναζί. Κάνει αναφορές στους Shipman, Crippen και Mengele. τρεις γιατροί που διέπραξαν εξωφρενικά εγκλήματα αλλά βάσει του προτεινόμενου νομοσχεδίου που προσφάτως προτείνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο, αυτοί οι εγκληματίες δεν θα διώκονταν ή δεν θα μπορούσαν να διωχθούν ως εγκληματίες.

Ο Harold Shipman ήταν Βρετανός γιατρός και κατά συρροή δολοφόνος, δολοφόνησε περίπου 250 ασθενείς του. Σύμφωνα με το προτεινόμενο νομοσχέδιο του Ηνωμένου Βασιλείου για τον «υποβοηθούμενο θάνατο», θα είχαν δικαιωθεί οι οικογένειες αυτών των ασθενών που δολοφονήθηκαν;

Ο Hawley Crippen ήταν ομοιοπαθητικός γιατρός στη Νέα Υόρκη που μετακόμισε στο Λονδίνο. Το 1910, δηλητηρίασε τη γυναίκα του, τη διαμέλισε και έθαψε τα λείψανά της στο υπόγειό του. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο του Ηνωμένου Βασιλείου για την ευθανασία, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι του ζήτησε να τη βοηθήσει να αυτοκτονήσει;

Ο Josef Mengele ήταν ιατρός των Waffen-SS ο οποίος πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επέλεγε ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια για να κάνει τα πειράματα του. Σίγουρα θα ήταν ένας απο αυτούς που είχε επικροτήσει το νομοσχέδιο για την ευθανασία, γράφει ο Δρ Βέρνον Κόλμαν.

Όταν ο Δρ Κόλμαν λέει ότι ο Μένγκελε θα καλωσόριζε τον βρετανικό νόμο περί ευθανασίας, δεν υπερβάλλει. Το πρόγραμμα ευγονικής του Χίτλερ δεν ξεκίνησε με τη στόχευση και τη δολοφονία εκείνων που τα κριτήρια θεωρούνταν ικανά ότι ανήκουν στην «Άρια» φυλή αλλά των ατόμων που είχαν γενετικά ελαττώματα και αποτελούσαν πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση στην κοινωνία.

Ακριβώς όπως η τρέχουσα προσπάθεια του Ηνωμένου Βασιλείου να νομιμοποιήσει την ευθανασία (η έννοια που εισήχθη για πρώτη φορά παράνομα κατά την εποχή του κορωνοϊού με τον « καλό θάνατο », όπως περιγράφεται από τον Midazolam Matt και τον Dr. Luke Evans , βουλευτή των Hinckley and Bosworth ), το πρόγραμμα ευγονικής των Ναζί ξεκίνησε λίγο πιο διακριτικά, για να γίνει αποδεκτό από το κοινό και αφορούσε τα ειδεχθή εγκλήματα.

Ακόμη και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που συνιστούν την εκτέλεση ανθρώπων που έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα. Στην εποχή που περιέγραψε ο Όργουελ θα μπορούσε απλά να ξεκινήσει απο αυτούς και να διευρυνθεί σε άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τις συνεχώς αυξανόμενες κατηγορίες ανθρώπων στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία.

Ο νόμος για την πρόληψη των απογόνων με κληρονομικές ασθένειες, γνωστός και ως νόμος για τη στείρωση, θεσπίστηκε στη Ναζιστική Γερμανία στις 14 Ιουλίου 1933. Αυτός ο νόμος επέτρεπε την υποχρεωτική στείρωση ατόμων που θεωρούνταν ότι έχουν κληρονομικές ασθένειες ή αναπηρίες, με στόχο την «κάθαρση» του γερμανικού πληθυσμού. Ο νόμος φυσικά είχε τις ρίζες του στο κίνημα της ευγονικής.

Ειδικά δικαστήρια, γνωστά ως Δικαστήρια Γενετικής Υγείας (Erbgesundheitsgericht), ιδρύθηκαν για να επανεξετάσουν υποθέσεις και να καθορίσουν εάν τα άτομα ήταν επιλέξιμα για στείρωση. Αυτά τα δικαστήρια αποτελούνταν συχνά από ειδικούς, συμπεριλαμβανομένων ψυχιάτρων, γενετιστών και ανθρωπολόγων.

Ο νόμος επηρέασε δυσανάλογα άτομα με νοητικές και σωματικές αναπηρίες, καθώς και αποκλίνοντες «ακοινωνικούς» που θεωρούνταν ότι απορρίπτουν τις γερμανικές κοινωνικές αξίες. περίπου 500 έφηβοι μικτής αφρικανικής και γερμανικής καταγωγής στειρώθηκαν υποχρεωτικά.

Ο νόμς εφαρμόστηκε σταδιακά, με τις πρώτες στειρώσεις να πραγματοποιούνται το 1934. Μέχρι το 1939, υπολογίζεται ότι 300.000 με 400.000 άτομα είχαν στειρωθεί. Ακολούθησε ο νόμος περί γάμου του 1935, ο οποίος απαιτούσε για όλους τους γάμους την απόδειξη ότι κανένας απόγονος από την ένωση δεν είχε κάποια αναπηρική κληρονομική ασθένεια.

Ο νόμος περί στείρωσης χρησίμευσε ως πρόδρομος για τα πιο ακραία μέτρα του ναζιστικού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένου του προγράμματος ευθανασίας, το οποίο στόχευε άτομα με διανοητικές και σωματικές αναπηρίες. Τον Οκτώβριο του 1939, ο ίδιος ο Χίτλερ κυκλοφόρησε ένα διάταγμα το οποίο εξουσιοδοτούσε τους γιατρούς να χορηγούν αυτοκτονία σε «ασθενείς που θεωρούνται ανίατοι σύμφωνα με την καλύτερη διαθέσιμη ανθρώπινη κρίση για την κατάσταση της υγείας τους».

Ωστόσο, η πρόθεση του λεγόμενου προγράμματος «ευθανασίας» δεν ήταν για να ανακουφίσει τον πόνο των χρονίως ασθενών. Το ναζιστικό καθεστώς χρησιμοποίησε τον όρο ως ευφημισμό: στόχος του ήταν να εξοντώσει τους ψυχικά ασθενείς και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, «καθαρίζοντας» έτσι την «άρια» φυλή απο άτομα που θεωρούνταν γενετικά ελαττωματικά και οικονομικό βάρος για την κοινωνία.

Η διαφορά με το σήμερα είναι μόνο στο πως παρουσιάζεται.

Του Δρ Βέρνον Κόλμαν

Όπως τόνισα σε προηγούμενο άρθρο, ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ που ανακοίνωσε ότι «οι γιατροί έχουν εξουσιοδοτηθεί να επιτρέψουν τον θάνατο σε ασθενείς που θεωρούνται ανίατοι – ψυχικά ασθενείς και ανάπηροι».

Η πολιτική, σύμφωνα με την οποία το κράτος έδινε στους γιατρούς το δικαίωμα να σκοτώνουν τους ασθενείς τους με το πρόσχημα της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας», δημιουργήθηκε το 1920 από έναν ψυχίατρο και έναν δικηγόρο που ισχυρίστηκαν ότι «η εξοικονόμηση χρημάτων δικαιολογούσε τη δολοφονία όσων ζούσαν εις βάρος των υπολοίπων και είχαν άχρηστες ζωές».

Σημειώστε τη φράση «άχρηστες ζωές».

Αλλά ακόμη και οι Ναζί βρήκαν τελικά αυτή την πολιτική πολύ ενοχλητική, πολύ σκληρή, πολύ ανυπεράσπιστη και αδύνατο να λειτουργήσει. Και το 1941, άλλαξαν τη συλλογική τους γνώμη και η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» σταμάτησε.

Σήμερα, ωστόσο, στις 29 Νοεμβρίου 2024, οι Βρετανοί βουλευτές ψήφισαν υπέρ μιας πολιτικής «δολοφονίας από γιατρό». Οι Βρετανοί βουλευτές ψήφισαν να επιτρέψουν στους γιατρούς να σκοτώνουν τους ασθενείς τους.

Όλα είναι λάθος σε αυτό το νομοσχέδιο . [Μπορείτε να δείτε εάν ο βουλευτής σας ψήφισε υπέρ του νομοσχεδίου σε ΑΥΤΟ το άρθρο του BBC .]

Ακόμα κι υποθέσουμε πως ο νόμος έχει κάποια λογική βάση, είναι αδύνατον να κρίνουμε αν ένας ασθενής είναι ανίατος. Οι γιατροί που συνήθως ισχυρίζονται ότι ξέρουν ποιος από τους ασθενείς τους θα πεθάνει μέσα σε έξι μήνες, θα πρέπει να τους βάλουν πίσσα και πούπουλα, να τους κρεμάσουν και στη συνέχεια να τους πετάξουν σε μια δεξαμενή με κρύο, αλμυρό χυλό για να τους δώσουν ένα μάθημα. Γνωρίζω βεβαίως ότι πολλοί ασθενείς που ταξινομούνται ως «ανίατοι» αναρρώνουν και ζουν καλή ζωή για πολλά χρόνια. Το έχω δει να συμβαίνει. Οι βουλευτές που πιστεύουν ότι είναι δυνατός ο ορισμός του «ανίατου» πιθανότατα πρέπει να ενημερωθούν πώς και πότε να αναπνεύσουν.

Και οποιοσδήποτε βουλευτής δεν αντιλαμβάνεται ότι η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» που ενέκρινε η Βουλή των Κοινοτήτων θα επεκταθεί ώστε να συμπεριλάβει τους ευάλωτους, τους αδύναμους και τους ψυχικά ασθενείς είναι πέρα ​​από απάνθρωπος και ανόητος.

Εάν τελικά αυτό το νομοσχέδιο περάσει από το Κοινοβούλιο και τη Βουλή των Λόρδων (και υπάρχει ακόμα μια πιθανότητα να το σταματήσουμε γιατί πρέπει να γίνει ακόμη περισσότερη συζήτηση), τότε μέσα σε δύο χρόνια, οι γιατροί θα σκοτώνουν παιδιά με κατάθλιψη, άστεγους, άνεργους και όποιος θεωρείται άχρηστος.

Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, παρακαλώ δείτε τι συμβαίνει σε άλλες χώρες όπου επιτρέπεται η «δολοφονία». Δείτε τι συμβαίνει στον Καναδά, για παράδειγμα. Η περιφρόνησή μου για όλους τους ηλίθιους, ανήθικους, αδαείς Βρετανούς βουλευτές που ψήφισαν «θάνατο από γιατρό» είναι ατελείωτη.

Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για να μην γίνει νόμος αυτό το νομοσχέδιο.

Η ωμή αλήθεια, αναμφίβολα, είναι ότι μας θέλουν νεκρούς. Η ευθανασία είναι ζωτικής σημασίας μέρος του σχεδίου μείωσης του πληθυσμού. Όσοι από εμάς δεν μπορούμε να παγώσουμε ή να πεθάνουμε από την πείνα ή να τρομάξουμε μέχρι θανάτου, απλώς θα μας σκοτώσει ένας γιατρός.

Αυτός ο νόμος, εάν εγκριθεί, θα δώσει σε γιατρούς και νοσηλευτές το δικαίωμα να δίνουν σε κάθε ζωντανό Βρετανό έναν αργό, παρατεταμένο, επώδυνο θάνατο που ψευδώς θα προβάλλεται ως ειρηνικός και ανώδυνος, αλλά στην πραγματικότητα, πιθανότατα, δεν θα είναι τίποτα από τα δύο.

Θυμηθείτε, κάθε προειδοποίηση που έχω δώσει εδώ και χρόνια και κάθε πρόβλεψη που έχω κάνει έχει αποδειχθεί ακριβής.

Έχει γίνει ελάχιστη ή καθόλου δημόσια συζήτηση για την ευθανασία. Αν οι άνθρωποι ήξεραν πραγματικά τι σημαίνει αυτό το νομοσχέδιο, θα γίνονταν ταραχές στους δρόμους. Στην καρδιά μου, δεν πιστεύω ότι αυτό το νομοσχέδιο έχει καμία σχέση με την «επιλογή» ή την «αξιοπρέπεια». Φοβάμαι ότι αυτό το νομοσχέδιο θα αποδειχθεί ότι αφορά τη δολοφονία ανθρώπων που θεωρούνται «άχρηστοι» για την κοινωνία.

Θυμηθείτε: εάν αυτό το άθλιο, ναζιστικό νομοσχέδιο για τη ευθανασία επιτραπεί να γίνει νόμος, σύντομα ΘΑ σκοτώσουν τους άστεγους, τους ανέργους, τους ηλικιωμένους, τους ανάπηρους, τους ψυχικά ασθενείς και τα δυστυχισμένα παιδιά.

Οι ευάλωτοι και οι άρρωστοι θα πεισθούν να δεχτούν ευθανασία. Αυτός είναι ένας νόμος που θα λάτρευε ο δολοφόνος Δόκτωρ Χάρολντ Σίπμαν. Αυτός είναι ένας νόμος που θα είχε ψηφίσει ο Δρ. Κρίπεν. και ο Δρ Μένγκελε θα επευφημούσε αυτό το νομοσχέδιο.

Θα πουν στους ασθενείς ότι η ευθανασία τους προσφέρει έναν τρόπο να ξεπεράσουν τις μεγάλες λίστες αναμονής και έναν τρόπο να «βοηθήσουν την οικογένειά τους και τη χώρα τους». Εσείς και εγώ μπορούμε ακόμα να τους σταματήσουμε να φέρνουν «θάνατο από γιατρό» στη Βρετανία.

anazitiseis.gr