Γιατί είμαστε τόσο εμφανίσιμοι;

Του Jef Costello (Counter Currents)

Μια πρόσφατη μελέτη στο Journal of Public Economics (που δημοσιεύθηκε στην Washington Post) καταλήγει στο εξής συμπέρασμα : Οι Δεξιοί είναι πιο εμφανίσιμοι από τους Αριστερούς. Ερευνητές διεξήγαγαν διάφορα πειράματα, ένα εκ των οποίων περιελάμβανε φωτογραφίες διαφόρων πολιτικών και υποψηφίων: μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υποψήφιους κυβερνήτες ή υποψηφίους για θέσεις στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, υποψηφίους για την Αυστραλιανή Βουλή των Αντιπροσώπων κλπ. Υπήρχε μία κλίμακα ελκυστικότητας πέντε σημείων. Η νίκη των συντηρητικών ήταν συντριπτική.

Σε εκλογές «χαμηλής πληροφόρησης», όπου οι ψηφοφόροι έχουν ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με τους υποψηφίους, υπάρχει μια εμφανής τάση των ψηφοφόρων να πάνε με όσους δείχνουν πιο εμφανίσιμοι. Προφανώς, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω συμπεράσματα, αυτό δίνει στους συντηρητικούς υποψηφίους ένα φυσικό πλεονέκτημα.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι όταν ζητήθηκαν από τους συμμετέχοντες στην έρευνα να μαντέψουν τις πολιτικές απόψεις των ατόμων στις φωτογραφίες, είχαν την τάση να υποθέτουν (σωστά) ότι οι πιο όμορφοι ήταν συντηρητικοί. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι γνωρίζουν τουλάχιστον σιωπηρά, ότι υπάρχει μια σχέση μεταξύ του να είσαι Δεξιός και του να είσαι όμορφος.

Michèle, Lady Renouf

Προφανώς, η υπόθεση των ερευνητών σχετικά με το γιατί υπάρχουν αυτές οι διαφορές είναι κατάφωρα στρεβλή, ιδιοτελής και αυτοεπαινούμενη:

Markus Willinger

Γράφουν: “Μια γενικότερη ψυχολογική εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι οι άνθρωποι με καλή εμφάνιση είναι πιο πιθανόν ότι αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως ένα ασφαλές και δίκαιο μέρος, δεδομένου ότι [με βάση τις μελέτες που αναφέρονται από τους συγγραφείς] αντιμετωπίζονται καλύτερα από άλλους, επιτυγχάνουν υψηλότερους στόχους και είναι ευτυχέστεροι – και ο συχνός λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δείχνουν συμπάθεια στην αριστερά είναι η αντίληψη ότι ο κόσμος είναι άδικος. Σύμφωνα με αυτό, έχει διαπιστωθεί ότι όσο πιο μεγάλη είναι η ελκυστικότητα που νιώθει κάποιος για τον εαυτό του τόσο πιο αρνητικός είναι στο να προτιμήσει την “ισότητα” (εξισωτισμό) που συνήθως συνδέεται με την αριστερά: Όσο πιο όμορφο θεωρούν τον εαυτό τους οι άνθρωποι, τόσο λιγότεροι είναι υπέρ της αναδιανομής”.

Henrik Palmgren και Lana Lokteff

Θα ήθελα να προτείνω μια διαφορετική υπόθεση.

Περιττό να πούμε ότι υπάρχουν πολλοί εμφανίσιμοι λίμπεραλ – οι περισσότεροι σταρ του κινηματογράφου, για παράδειγμα. Και υπάρχουν μερικοί άσχημοι συντηρητικοί. Στην πραγματικότητα, θεωρείτο ως δεδομένο ότι κάποιος που ανήκει στην άκρα Δεξιά συνήθως είναι ένας “χοντρός, άσχημος, απειλητικός, ενδεχομένως παραμορφωμένος”. Πραγματικά μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια άρχισε η αισθητική του “χώρου” να βελτιώνεται και άρχισαν να εμφανίζονται πανέμορφα παιδιά στις εκδηλώσεις μας.

Leonard Fregin και Hagen Grell

Φυσικά, η συντριπτική πλειοψηφία των λίμπεραλ και των συντηρητικών είναι ακριβώς όπως η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων γενικά: ο μέσος όρος. Άνθρωποι συνηθισμένοι, που, όταν τους δεις, ούτε θα σου πέσουν τα σάλια, ούτε θα κάνεις εμετό. Απλοί άνθρωποι που δεν θα τους έριχνες μια δεύτερη ματιά. Ωστόσο, για να εξηγήσετε τη δυναμική του χάσματος ελκυστικότητας μεταξύ λίμπεραλ – συντηρητικού, πρέπει να εξετάσετε τα άκρα. Οι συντάκτες αυτής της μελέτης έχουν προσεγγίσει τα πράγματα μόνο από το ένα άκρο και, όπως είπα, έδωσαν μια τυπική ανάλυση που λειτούργησε ως αυτοσκοπός. Ας ξεκινήσουμε από την άλλη άκρη: την ριζοσπαστική Αριστερά.

Brigitte Bardot, thought criminal

Είναι δύσκολο να μην παρατηρήσετε ότι πολλές φεμινίστριες, SJWs, αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές, beta-male cucks, και τρανσέξουαλ φρικιά είναι τόσο άσχημοι όπως η αμαρτία. Πριν από πολύ καιρό, παρατήρησα ότι οι φεμινίστριες που διαμαρτυρήθηκαν για τις γυναίκες που αντιμετωπίζονται ως σεξουαλικά αντικείμενα ήταν και οι λιγότερο πιθανές (βάσει εμφάνισης) να υποστούν τέτοιου είδους κακομεταχείριση. (Όπως και οι εκείνες οι σκληροπρόσωπες γυναίκες σταυροφόροι κατά του αλκοόλ που διακήρυτταν ότι «τα χείλη που αγγίζουν ποτά δεν θα αγγίξουν τα δικά μας», δίνοντας στους άντρες έναν άλλο λόγο για να πίνουν!)

Δεν χρειάζεται να το αναλύσω περαιτέρω: μιλώ για ένα φαινόμενο πολύ οικείο στους αναγνώστες, για το οποίο έχουν γίνει διάφορα ξεκαρδιστικά βίντεο στο YouTube.

Στα τέλη Δεκεμβρίου, πήγα σε μια παράσταση της Ενάτης Συμφωνίας του Beethoven. Καθισμένος όχι τόσο άνετα στο μικρό μου κάθισμα, μαζί με την παρέα μου, η βραδιά μου φαινόταν σχεδόν τέλεια. Μέχρι που ένα χοντρό πλάσμα με πράσινο μαλλί, κάθισε μπροστά μου. Πιστεύω ότι ήταν γυναίκα, αν και δεν είμαι τόσο σίγουρος. Και είχε για συντροφιά, ένα εξίσου ακαθόριστου φύλου, πλάσμα με έγχρωμες τρίχες και μια μαύρη φόρμα εργασίας για ρούχο. Το υπόλοιπο βράδυ το πέρασα προσπαθώντας να μην αποσπαστεί η προσοχή μου στο μεγαλείο του Μπετόβεν, από τα πράσινα μαλλιά της μοντέρνας σήψης. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι ίσως να ήταν καλύτερα να έμενα σπίτι και να άκουγα το CD.

Nathan Damigo

Η ιδίων αντιλήψεων συντροφιά μου παρατήρησε ότι κανένας εμφανίσιμος άνθρωπος δεν βάφει τα μαλλιά του πράσινα. Και ο συνδυασμός των χρωματισμένων με αφύσικα χρώματα μαλλιών και των πολλαπλών τρυπών στο πρόσωπο ανήκει 100% σε άσχημα άτομα. Είναι άνθρωποι που ασχημίζουν τους εαυτούς τους επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να τους πηγαίνει. Αν η μητέρα μου έβλεπε ένα τέτοιο άτομο θα ανατρίχιαζε και θα ρωτούσε: “Νομίζει ότι είναι ελκυστική;” Όχι, μητέρα μου. Πιστεύουν, σωστά, ότι είναι άσχημοι. Το“look” τους είναι μια ενσυνείδητη εξέγερση ενάντια στα πρότυπα ομορφιάς που ξέρουν ότι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν. Σε μια ομορφιά που, στον υπόλοιπο χρόνο, εναντιώνονται ονομάζοντάς την “κοινωνικά κατασκευασμένη” (“socially construckted”). Αυτό ισοδυναμεί με το συμπέρασμα: η ομορφιά δεν είναι πραγματική, οπότε η ασχήμια μου δεν είναι πραγματική, οπότε δεν χρειάζεται να αισθάνομαι άσχημα.

Alain Delon, υποστηρικτής του National Front

Φυσικά, κάτω από εξορθολογισμούς, είναι απλώς μια αναπαραγωγική στρατηγική. Οι άσχημες εκ φύσεως δεν καταφέρνουν να πέσουν στο κρεβάτι με κάποιον. Έτσι, ίσως μία υπερβολικά, δύσκολο να μην την παρατηρήσεις, hip και trendy άσχημη τα καταφέρει. Αν και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να προσελκύονται από ελκυστικούς ανθρώπους. Η φύση δεν θα αλλάξει τον εαυτό της για να αποζημιώσει όσους έχασαν στη γενετική λαχειοφόρο αγορά (εκτός αν βγάζουν πολλά χρήματα). Επομένως, αυτή η απογοητευμένη λίμπιντο πρέπει να διοχετευθεί κάπου, και να βγει με τη μορφή της ηθικής του σκλάβου (“slave morality” – κατά Νίτσε). Ο άσχημος φθονεί τον όμορφο, ο χοντρός φθονεί το λεπτό, ο αδύναμος τον ισχυρό, ο αποτυχημένος τον επιτυχημένο, ο ανώμαλος τον φυσιολογικό, η χαμηλή τεστοστερόνη την υψηλή τεστοστερόνη. Αλλά υπάρχουν περισσότερα από αυτά: η ηθική του σκλάβου ανατρέπει τις φυσικές αξίες. Εξυμνεί την ασχήμια, την παχυσαρκία, την αδυναμία, την αποτυχία, την ανωμαλία και την χαμηλή τεστοστερόνη.

George Hutcheson και Faith Goldy

Αυτό σχεδόν συνοψίζει τη σημερινή λίμπεραλ βάση. Όπως λέει το τραγούδι των Monty Python “there’s nothing Nietzsche couldn’t teach ya” (δεν υπάρχει τίποτα που ο Νίτσε δεν θα μπορούσε να σας διδάξει). Ναι, ο Nietzsche μας δίνει το κλειδί για την κατανόηση του χάσματος της ελκυστικότητας λίμπεραλ – συντηρητικών: οι άσχημοι άνθρωποι – καθώς και οι αδύναμοι, ανεπιτυχείς και ανώμαλοι – στρέφονται προς την λίμπεραλ πολιτική ως ένα είδος εκδίκησης ενάντια σε εκείνους που έχουν αυτό που τους λείπει. Και ως εκδίκηση ενάντια στην πραγματικότητα.

Brittany Pettibone και Martin Sellner

Σημειώστε πόσο η πολιτική ορθότητα αφορά την θεωρητικοποίηση των άβολων πραγματικοτήτων – ανέφερα ήδη την ανοησία της «κοινωνικής κατασκευής» ή την απαγόρευση της συζήτησή τους. Στην πραγματικότητα, το να επιτίθεσαι στο όμορφο, το επιτυχημένο, το ισχυρό, το καλοσχηματισμένο και το φυσιολογικό αποτελεί μια νίκη στα μικροσκοπικά μικρά μυαλά των σκλάβων, γιατί είναι μια μορφή κοινωνικής ταπείνωσης. Μια επίδειξη της εξουσίας των σκλάβων. Η δύναμη των σκλάβων δεν έχει καμία σχέση με τη δημιουργία οτιδήποτε νέου ή ισχυρού ή υγιούς. Έχει να κάνει μόνο με το φτύσιμο, το πνίξιμο και την ταπείνωση των ισχυρών και υγιών.

Lauren Southern

Εξ ου και η πραγματική φρίκη που βλέπουμε σήμερα: οι εκκλήσεις για εξόντωση των λευκών, τα pussy hats, η κατηγορία κατά της αρρενωπότητας ως αρρώστιας, η «αποδοχή του πάχους», ο εορτασμός της «τρανσέξουαλ» παραφροσύνης, η «αποδόμηση» της «ετεροκανονικότητας», και τόσα άλλα. Μέσα από όλα αυτά προβάλει ένας απολύτως αδιαμφισβήτητος τόνος απροκάλυπτου και αμεταμέλητου μίσους. Αυτό που η Ayn Rand αποκαλούσε «απλό, γυμνό, χαιρέκακο κακό». Ευτυχώς που δεν ζει ο Νίτσε να το δει όλο αυτό. Θα γινόταν ακόμα πιο τρελός.

Marion Maréchal-Le Pen και Julien Rochedy

Οι άνθρωποι με καλή εμφάνιση δεν είναι συντηρητικοί επειδή “τους ήρθαν εύκολα τα πράγματα”, όπως υποδεικνύει η προαναφερθείσα μελέτη. Όχι, στον σημερινό κόσμο οι όμορφοι, οι ισχυροί και οι επιτυχημένοι (και οι φυσιολογικοί) είναι υπό επίθεση. Αυτοί οι άνθρωποι φυσικά στρέφονται προς ένα είδος συντηρητισμού, επειδή είναι κυρίως η δυσαρέσκεια ενάντια στην ομορφιά, τη δύναμη και την επιτυχία που κλίνει κάποιον στη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική.

Όπως δίδαξε ο Νίτσε, όσοι είναι φυσικά καλά διαμορφωμένοι και δεν έχουν κανένα λόγο να αντιπαθούν την πραγματικότητα, σέβονται το πιο φυσικό σύστημα αξιών: αυτό που εξυμνεί την ομορφιά, τη δύναμη, την υγεία, τη νοημοσύνη, τη γονιμότητα και τη ζωή. Αυτό το τελευταίο είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί η φιλοσοφία του αριστερισμού είναι, στην ουσία, μια βούληση προς το θάνατο: προς την καταστολή της υγείας, της φυσικής αριστοκρατίας, της αναπαραγωγής και, πάνω απ’ όλα, των διαφορών, του ανταγωνισμού και του αγώνα που είναι η ίδια η ζωή.

Ο αριστερισμός δεν είναι κάτι με το οποίο μπορείς να κάτσεις και να συζητήσεις. Πρόκειται για μια πανούκλα ασχήμιας που πρέπει απλώς να παταχθεί.

ΚΟ