Γι’ Αυτό Γίνεται ο Πόλεμος στην Ουκρανία / 2014-2022

Ο γερμανικός αιφνιδιασμός απέτυχε, πάλι έχασαν την μάχη στο Ανατολικό Μέτωπο.

Οι Γερμανοί επιχειρούν να μπλέξουν σε νέα περιπέτεια τον ελληνισμό της Κριμαίας. Κάθε φορά που βλέπει κάποιος να ρέει ευρωπαϊκό αίμα, έξυπνο είναι να ξεκινάει να ψάχνει τα αίτια αυτής της αιματοχυσίας στα γερμανικά συμφέροντα. Μια τέτοια επιλογή είναι καθ’ όλα έξυπνη και ασφαλής, εφόσον σε απαλλάσσει από περιττό κόπο και σπατάλη χρόνου. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις λάθος. Σε κάθε σύγχρονη αιματοχυσία στην Ευρώπη, είναι μπλεγμένη η Γερμανία. Αυτό είναι το όλο θέμα. Για όσο διάστημα δεν καταλαβαίνουμε ότι κάποιοι ένωσαν την Γερμανία, για να συνεχίσει τον πόλεμο που είχε κηρύξει στην Ευρώπη πριν από έναν αιώνα, δεν θα μπορούμε να ερμηνεύσουμε σωστά τα συμβαίνοντα.

Ό,τι βίαιο συμβαίνει στην Ευρώπη από την στιγμή της γερμανικής ενοποίησης, συμβαίνει, για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα και τα συμφέροντα όλων όσων κρύβονται πίσω από αυτά. Για λόγους ευκολίας στην ανάλυση θα τα ονομάσουμε απλά “γερμανικά συμφέροντα” και θα προσπαθήσουμε να τα ανιχνεύσουμε. Αυτά λοιπόν τα συμφέροντα, ακόμα και σήμερα, αιματοκυλούν την Ευρώπη. Ακόμα και τα εκ πρώτης όψεως αντίθετα φαινόμενα, που κατά καιρούς παρατηρούμε, υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Για να εξυπηρετηθούν τα γερμανικά συμφέροντα, μάτωσε η Γιουγκοσλαβία και για τα ίδια συμφέροντα ματώνει σήμερα η Ουκρανία.

Τους Γιουγκοσλάβους τους βομβάρδισαν, για να διαλύσουν την Γιουγκοσλαβία, ενώ τους Ουκρανούς θα τους βομβαρδίσουν, αν δεν παραμείνουν ενωμένοι. Για τα γερμανικά συμφέροντα διέλυσαν την Γιουγκοσλαβία και για τα ίδια συμφέροντα σήμερα απειλούν την Ουκρανία, προκειμένου αυτή να μην διαλύσει. Γιατί όμως έχουμε τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις σε θέματα θεωρητικά τόσο όμοια μεταξύ τους;

Γιατί δηλαδή είχαν δικαίωμα οι Κροάτες ή οι Βόσνιοι στον αυτοπροσδιορισμό τους και δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι Κριμαίοι; Γιατί σε άλλους αναγνωρίζει η ΕΕ ως ιερό το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αλλού το αντιμετωπίζει ως την υπέρτατη παρανομία; Γιατί σε άλλα σημεία της Ευρώπης υποστηρίζονται οι αυτονομιστές, οι οποίοι αγωνίζονται για την “ελευθερία” τους και σε άλλα σημεία καταδικάζονται σαν τρομοκράτες; Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν ενιαία κριτήρια στην αντιμετώπιση ομοίων καταστάσεων.

Τα γερμανικά συμφέροντα είναι αυτά, τα οποία αποφασίζουν τι είναι δίκαιο και σωστό και τι είναι το ακριβώς αντίθετο. Επειδή όμως τα συμφέροντα είναι από την φύση τους μεταβλητά, επηρεάζουν κι αυτά, τα οποία δεν πρέπει ποτέ να μεταβάλλονται – και είναι τα κριτήρια εκείνα, τα οποία που έχουν σχέση με το σωστό και την δικαιοσύνη. Γι’ αυτόν τον λόγο τα ίδια πράγματα, που στην Γιουγκοσλαβία ήταν σωστά και δίκαια, στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι λάθος και άδικα. Γι’ αυτόν τον λόγο για τα ίδια πράγματα κάποιοι στην Γιουγκοσλαβία ονομάστηκαν ήρωες και κάποιοι άλλοι στην Ουκρανία σήμερα ονομάζονται τρομοκράτες.

Μπήκαμε πλέον για τα καλά σε μια εποχή νέου τευτονικού Μεσαίωνα και όλοι μας κινδυνεύουμε από αυτά τα συμφέροντα. Κυρίως βέβαια αυτοί οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρίσκονται πάνω στους δρόμους των συμφερόντων των Γερμανών. Ο κανόνας πλέον είναι ένας, ο κανόνας του Μεσαίωνα. Δίκιο είναι μόνον το δίκιο του ισχυρού και άρα το συμφέρον του. Δίκιο έχουν μόνον οι ισχυροί, οι οποίοι κατά σύμπτωση είναι οι δανειστές των πάντων. Από εκεί και πέρα είναι όλα ρευστά. Αλίμονο στον λαό που θα βρεθεί πάνω στον δρόμο τους. Οι χώρες, οι οποίες βρίσκονται πάνω στα ευρωπαϊκά δίκτυα, που ενδιαφέρουν τους Γερμανούς, θα έχουν την τύχη που καθορίζουν τα συμφέροντα της Γερμανίας. Θα έχουν την τύχη που θα βολεύει την Γερμανία στον στόχο της να ελέγχει μόνη της τα ευρωπαϊκά δίκτυα όλων των ειδών.

Κράτη, τα οποία συμφέρουν την Γερμανία να παραμείνουν ενιαία, θα παραμείνουν τέτοια και κράτη, τα οποία συμφέρουν την Γερμανία να κατακερματιστούν, θα διαλύσουν. Τα γερμανικά συμφέροντα, τα οποία είχαν σχέση με τον έλεγχο της ευρωπαϊκής αγοράς -κι άρα με τον έλεγχο των οδικών αξόνων της Ευρώπης- , θίγονταν από μια ενιαία Γιουγκοσλαβία και γι’ αυτόν τον λόγο την διέλυσαν. Τα γερμανικά συμφέροντα, τα οποία έχουν σχέση με την ενεργειακή αγορά – και άρα με τους αγωγούς αερίου- θίγονται από μια διασπασμένη Ουκρανία και άρα γι’ αυτόν τον λόγο θα ματώσει όποιος επιχειρήσει να την διαλύσει.

Αυτά τα συμφέροντα κάνουν την Γερμανία να φέρεται τόσο υποκριτικά, που μοιάζει σχεδόν με ένα αστείο καρτούν. Ένα καρτούν, όμως, που, όταν δεν αιματοκυλά τους λαούς, τους βυθίζει στην δυστυχία και την πείνα και δεν ξέρουμε ακόμα τι είναι χειρότερο. Αστείο είναι λοιπόν να εμφανίζεται η Μέρκελ και να ισχυρίζεται τώρα ότι ένα δημοψήφισμα στην Κριμαία είναι παράνομο, γιατί δεν σέβεται το Ουκρανικό Σύνταγμα. Η παλιόγρια του Βερολίνου ανακάλυψε το απαραβίαστο του Συνταγματικού Νόμου. Τον Συνταγματικό Νόμο, που έκανε πατσαβούρα στην Ελλάδα. Και στην Ελλάδα οι εντολές που επιβάλει η Τρόικα και η Γερμανία είναι απόλυτα αντισυνταγματικές, αλλά δεν είδαμε την παλιόγρια να τις καταγγέλλει. Προφανώς το Σύνταγμα της Ουκρανίας εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα, ενώ το αντίστοιχο ελληνικό όχι.

Για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή στις διάφορες γωνιές της Ευρώπης, θα πρέπει να είναι σε θέση να γνωρίζει την ουσία του προβλήματος μπροστά στο οποίο κάθε φορά βρίσκεται. Θα πρέπει να μπορεί να εντοπίζει τις ρίζες του προβλήματος, που οδηγεί σε επεμβάσεις των ισχυρών, προκειμένου να το λύσουν. Στην διεθνή πολιτική τίποτε δεν γίνεται επειδή έτυχε ή επειδή υπάρχουν ευαισθησίες πάνω στα δίκια των λαών. Τα πάντα κινούνται από το ελατήριο του συμφέροντος. Τα πάντα γίνονται, για να επιλύουν οι ισχυροί τα προβλήματά τους εις βάρος των αδυνάτων.

Στην Ουκρανία, δηλαδή, που θα εξετάσουμε στο κείμενό μας, υπήρχε ένα πρόβλημα για τους Γερμανούς και το οποίο η ανατροπή του Γιανουκόβιτς υποτίθεται θα το έλυνε. Μεγάλο πρόβλημα, αν θυμηθούμε τις απειλές που εκείνη την εποχή εκτόξευε το Βερολίνο εναντίον της κυβέρνησης του Γιανουκόβιτς και του ίδιου προσωπικά. Λέμε ότι εκείνο το πρόβλημα υποτίθεται θα το έλυνε η ανατροπή της κυβέρνησής του, γιατί, απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα, όχι μόνον δεν λύθηκε, αλλά υποτροπίασε.

Το θέμα λοιπόν είναι να καταλάβουμε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι να καταπιούμε αμάσητο αυτό το οποίο μας δείχνουν σαν τέτοιο. Γιατί ήθελαν οι Γερμανοί να ρίξουν τον Γιανουκόβιτς; Πότε αποφάσισαν να το κάνουν αυτό; Γιατί ήθελαν να τον ανατρέψουν τώρα και όχι πριν από μερικά χρόνια; Τι έκανε εις βάρος τους -ειδικά τώρα ο Γιανουκόβιτς – και το οποίο ήταν τόσο σημαντικό, ώστε να αποφασίσουν να κάνουν τόσο φανερή την αντίδρασή τους;

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν ούτε η δίψα του ουκρανικού λαού για δημοκρατία ούτε η διαφθορά του Γιανουκόβιτς. Δεν ήταν αυτά τα αίτια, όπως επιχειρείται να μας παρουσιαστεί η κατάσταση από τα ΜΜΕ. Μέχρι να τον ανατρέψουν δεν γνώριζαν οι Γερμανοί ότι ο Γιανουκόβιτς ήταν διεφθαρμένος και το καθεστώς του αυταρχικό; Βεβαίως και το γνώριζαν. Ήταν αδύνατον να μην το γνωρίζουν, εφόσον οι ίδιοι είναι οι μεγαλύτεροι διαφθορείς στον κόσμο. Οι ίδιοι τον έκαναν πλούσιο, βάζοντάς τον να παίρνει με προμήθειες γερμανικά δάνεια, για να δίνει έργα στις γερμανικές εταιρίες, οι οποίες ήταν εξειδικευμένες στην δημιουργία μεγάλων έργων υποδομών.

Τότε, γιατί τον έριξαν, θα αναρωτιόταν κάποιος; Γιατί να ρίξουν τον διεφθαρμένο και χρήσιμο “Σημίτη” της Ουκρανίας; Γιατί ο διεφθαρμένος Γιανουκόβιτς την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να βάλει την Ουκρανία μέσα στο σφαγείο της ΕΕ, το οποίο οι Έλληνες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα. Αρνήθηκε, όχι γιατί ξύπνησε ο πατριωτισμός μέσα του. Αρνήθηκε, εξαιτίας του φόβου του. Αρνήθηκε, γιατί φοβήθηκε – πιο πολύ ακόμα και από τον εκβιασμό των Ευρωπαίων – την οργή των Ρώσων. Ο Γιανουκόβιτς γνώριζε ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα απειλούνταν η ίδια του η ζωή και όχι μόνον η καρέκλα του.

Η Ρωσία σε μια τέτοια περίπτωση θα αντιδρούσε βίαια και την οργή της θα την ξεσπούσε σε αυτόν που θα θεωρούσε ότι την πρόδωσε και αυτός ήταν ο Γιανουκόβιτς. Ο δικός τους Γιανουκόβιτς, ο οποίος θα πρόδιδε τα κοινά τους συμφέροντα, που απειλούσε προηγουμένως η Τιμοσένκο και την οποία οι Ρώσοι ανέτρεψαν, στηρίζοντας με όλα τα μέσα τον Γιανουκόβιτς. Αυτή η στήριξη θα καθιστούσε τον Γιανουκόβιτς προδότη για τους Ρώσους και ήταν βέβαιο ότι δεν θα την γλίτωνε τόσο εύκολα. Ήταν δεδομένο ότι θα αντιδρούσε η Ρωσία και ο Πούτιν ακόμα και με την βία.

Θα αντιδρούσε ο Πούτιν ακόμα κι αν γνώριζε ότι πίσω από την “επανάσταση” του Κιέβου κρυβόταν η ίδια η Γερμανία. Η αγαπημένη του Πούτιν Γερμανία. Η Γερμανία της πρακτορικής νιότης του. Η Γερμανία με την οποία κάνει μπίζνες εδώ και πολλά χρόνια. Η Γερμανία, που του φόρτωσε ως παρατηρητή και παιδονόμο τον άθλιο Σρέντερ. Παρ’ όλα αυτά όμως σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν έτοιμος να τα γκρεμίσει όλα, για να διατηρήσει την Ουκρανία στην ρωσική σφαίρα επιρροής.

Η Ουκρανία ήταν για όλους casus belli.

Άσχετα δηλαδή με το γεγονός ότι η Ρωσία του Πούτιν και η Γερμανία παίζουν στο ίδιο παιχνίδι της Νέας Τάξης ως προμηθευτές και πελάτες αντίστοιχα, ήταν θέμα χρόνου να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ τους, σε περίπτωση που υπήρχε θέμα με την Ουκρανία. Μια σύγκρουση, η οποία θα μπορούσε να φτάσει μέχρι και την πολεμική βία. Όχι επειδή ο Πούτιν είναι καθαρός και πατριώτης και η Γερμανία βρόμικη και ιμπεριαλιστική, αλλά επειδή αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες συμμορίες. Οι συνένοχοι εγκληματίες στρέφονται με την βία ο ένας απέναντι στον άλλο, όταν υπάρχει ρίξιμο. Αυτό το ρίξιμο ήταν, που έσπρωξε τους Ρώσους στην αντίδραση. Αυτό το ρίξιμο ήταν, που δεν τους έδινε άλλη επιλογή. Το ρίξιμο των μονίμως κουτοπόνηρων Γερμανών.

Γιατί τους λέμε κουτοπόνηρους; Γιατί δεν σέβονται τίποτε και κανέναν. Όπου μπορούν να κάνουν την δουλειά τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, το κάνουν με ένα τρόπο τουλάχιστον χυδαίο. Με τρόπο που δείχνει να υποτιμάν την νοημοσύνη του απέναντι. Αυτοί, οι οποίοι προσκυνάνε εδώ και αιώνες τους Εβραίους, αν βρεθούν απέναντι σε αδύναμους, είναι κτηνώδεις. Είναι ανηλεείς σε βαθμό αποκτήνωσης. Την φάτσα του Σόιμπλε να δει κανείς όταν του μιλάνε για τους Έλληνες που αυτοκτονούν -εξαιτίας της κρίσης που ο ίδιος προκάλεσε- και θα το καταλάβει.

Τώρα αυτοί οι κουτοπόνηροι, επειδή αισθάνονται ισχυροί, στρέφονται εναντίον της Ρωσίας. Μία Ρωσία, την οποία στην κυριολεξία θα έπρεπε να ευγνωμονούν. Στην κυριολεξία η Γερμανία έγινε κορυφαία ευρωπαϊκή δύναμη ελέω Ρώσων και αυτό όχι μόνον δεν το εκτιμά ανάλογα, αλλά τώρα θέλει να τους ρίξει κι αυτούς. Οι Ρώσοι έκαναν τους Γερμανούς ισχυρούς. Όχι μόνον επειδή τους παραχώρησαν την Ανατολική Γερμανία με πέτσινα χρήματα. Όχι μόνον επειδή τους παρείχαν φτηνή ενέργεια, καθιστώντας εφικτή την ανταγωνιστική βιομηχανική ανάπτυξή τους .Τους έκαναν ισχυρούς, επειδή στην κυριολεξία τους άφησαν να γίνουν βιομηχανικοί γίγαντες, χωρίς καν να τους ανταγωνιστούν.

Οι Ρώσοι δεν έκαναν ποτέ χρήση της βιομηχανικής τους εμπειρίας, για να μπουν ως παραγωγοί στην ευρωπαϊκή αγορά. Οι Ρώσοι γέμισαν με τα κορίτσια τους τα στριπτιζάδικα της Ευρώπης, για να μπορούν οι Γερμανοί να παριστάνουν τους βιομηχάνους. Οι Ρώσοι γέμισαν τα πάρκα τους με άνεργους αλκοολικούς, για να μπορούν οι Γερμανοί να παριστάνουν τους ασυναγώνιστους. Η Ρωσία κατέστρεψε την βιομηχανική υποδομή της, η οποία θα μπορούσε – λόγω ενεργειακών πηγών και φτηνών πρώτων υλών – να γίνει ασυναγώνιστη, γιατί αυτό τής επέβαλαν οι προστάτες της Γερμανίας. Η Ρωσία τούς χάρισε την Volkswagen, όταν αυτή πουλιόταν και σώθηκε παρανόμως με κρατικά χρήματα.

Η Ρωσία έκανε εις βάρος του εαυτού της περιορισμούς, που ισχυροποίησαν την Γερμανία. Επέτρεψε στην Γερμανία να κρατήσει την Volkswagen, όταν πραγματικά η εταιρεία δεν είχε την δυνατότητα να επιβιώσει χωρίς κρατικές ενισχύσεις. Παράνομες κρατικές ενισχύσεις. Οι Ρώσοι λυπήθηκαν τους Γερμανούς, ενώ οι Γερμανοί δεν έκαναν το ίδιο για παράδειγμα με την Seat των Ισπανών ή την Skoda των Τσέχων ή την Lamborghini των Ιταλών. Όλα αυτά με τι αντίτιμο για την Ρωσία; Το πετρέλαιο και κυρίως το φυσικό αέριο. Οι Γερμανοί τους άφησαν υποτίθεται να παριστάνουν τους αποκλειστικούς προμηθευτές τους στο αέριο και αυτό τους το διασφάλιζαν.

Υπό συνθήκες προδοσίας κάποιοι Ρώσοι δέχθηκαν για τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας να μετατρέψουν την Ρωσία σε μια αντιπαραγωγική έρημο των πάγων, που παράγει μόνον πετρέλαιο και αέριο. Ξαφνικά στην Ρωσία – των καλά εκπαιδευμένων βιομηχανικών εργατών και των μορφωμένων αστών – καταστράφηκε η κοινωνική δομή και άπειροι έπεσαν στο επίπεδο του δουλοπάροικου και του βεδουίνου της ερήμου και οι λίγοι έγιναν Σεΐχηδες. Ο λαός έπιασε επίπεδα τριτοκοσμικής χώρας και μέσα σε λίγα χρόνια εμφανίστηκαν σαν ολιγάρχες μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους του Πλανήτη.

Στα χαλάσματα της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης εμφανίστηκαν συμπεριφορές τύπου Σαουδικής Αραβίας. Ξεπουλήθηκε ένα μεγάλο έθνος για χρυσές χέστρες, χειροποίητα ρολόγια και πολύχρωμες γούνες. Όλα αυτά έγιναν, για να κρατηθεί η Ρωσία μακριά από την παραγωγή, προκειμένου να αναπτυχθεί η προβληματική Γερμανία. Η Γερμανία με τα εγγενή προβλήματα που ήθελε να γίνει σπρίντερ της ανάπτυξης, ενώ τα προσόντα της είναι αυτά του Σόιμπλε.

Τώρα, που οι Γερμανοί – έστω και με τα καροτσάκια – κατέκτησαν τους πρώτους στόχους τους και έγιναν υπερδύναμη της παραγωγής, δεν αναγνωρίζουν ούτε τα ψίχουλα που έδωσαν στους Ρώσους. Ακόμα κι αυτό το θεωρούν διαφυγόν κέρδος, που πρέπει να το διεκδικήσουν. Σε αυτήν τη διεκδίκηση ενός μεγάλου κέρδους αναζητούμε τα αίτια της κρίσης της Ουκρανίας. Αυτή η διεκδίκηση εξηγεί τον λόγο για τον οποίο η Γερμανία ήταν από τις πρώτες που βοήθησαν τους “επαναστάτες” στην επιχείρηση ανατροπής του Γιανουκόβιτς. Γερμανοί πράκτορες και διπλωμάτες καταγγέλθηκαν από την πρώτη στιγμή ότι βοηθούσαν, όπλιζαν και οργάνωναν τους “αυθόρμητους” διαδηλωτές του Κιέβου.

Τα πάντα συντονισμένα από το Βερολίνο

Το μεγαλύτερο πλήθος των “αγανακτισμένων” ήταν μεταφερόμενοι Ουκρανοί από τις δυτικές επαρχίες της Ουκρανίας. Εκεί όπου υπήρχαν και γερμανόφωνοι πληθυσμοί. Εκεί όπου κυριαρχεί το καθολικό δόγμα και οι προτεσταντικές παραφυάδες του. Φυσικά παιδιά παλιών δοσίλογων και συνεργατών των Ναζί. Ουκρανοί, που ήταν παιδιά ναζιστών, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ και πολέμησαν στο πλευρό του στην μάχη της Ρωσίας. Τέτοιοι ήταν οι “δημοκράτες”, οι οποίοι πλημμύρισαν τις πλατείες του Κιέβου. Μέχρι και τα κράνη των πατέρων τους έβγαλαν από τα υπόγεια και τα φόρεσαν στην νέα πανγερμανική τους αποστολή.

Αυτοί ήταν σε μόνιμη επαφή και συντονισμό με το γερμανικό ναζιστικό παρακράτος και τις μυστικές υπηρεσίες του. Έπαιρναν εντολές και εκτελούσαν. Από εκεί και πέρα η ίδια η Γερμανία ως κράτος ακολουθούσε μια ιδιαιτέρως σκληρή πολιτική εναντίον τού Ουκρανικού καθεστώτος. Απειλούσε με κυρώσεις και τιμωρίες, που έφταναν μέχρι και τα διεθνή δικαστήρια με κατηγορίες περί εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Απειλούσε την εκλεγμένη κυβέρνηση με άλλοθι τις δήθεν δολοφονίες διαδηλωτών, οι οποίες λίγες ημέρες μετά αποδείχθηκε πως ήταν πράξεις άλλων “διαδηλωτών” κι όχι του καθεστώτος. Στα τέλη Ιανουαρίου η Μέρκελ επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Γιανουκόβιτς και απαίτησε από αυτόν να αποσύρει τα νομοθετήματα, τα οποία περιορίζουν το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν.

Η ίδια Μέρκελ, η οποία απαιτεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις να νομοθετήσουν με στόχο τον περιορισμό του δικαιώματος των πολιτών να διαδηλώνουν, έδειξε “ευαισθησία” για τα δικαιώματα των “ειρηνικών” νεοναζί, που κατέκλυσαν το Κίεβο. Η αρχηγός του γερμανικού κράτους, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα εκείνων των ημερών, “επέμεινε στην ευθύνη που έχει το κράτος να προστατεύει τα δικαιώματα τού να εκφράζεται κανείς ελεύθερα και να διαδηλώνει ειρηνικά” Ειρηνικά διαδήλωνε όλο το ναζιστικό παρακράτος, που το Βερολίνο έστρεψε κατά της κυβέρνησης του Κιέβου. Ειρηνικά διαδήλωνε όλη η ισλαμοφασιστική συμμορία, η οποία επιστρατεύτηκε εκείνη την εποχή για την διαδήλωσή της στο Κίεβο. Στο ίδιο μήκος κύματος και τα γνωστά για την αμετροέπειά τους στην παπαρολογία τους γερμανικά έντυπα.

Τι έγινε όμως ξαφνικά και η σκληρή Γερμανία εμφανίζεται τώρα να γλύφει τον Πούτιν; Στην αποτυχία της γερμανικής πολιτικής αναζητούμε την σημερινή κωλοτούμπα της. Στην λανθασμένη εκτίμηση των γεγονότων και των εξελίξεων αναζητούμε την αλλαγή πλεύσης της Γερμανίας. Αυτή, η οποία ως ευρωπαϊκή υπερδύναμη απειλούσε τους Ουκρανούς και εμμέσως και τους Ρώσους, σήμερα τους γλύφει. Σύνηθες φαινόμενο για τους θρασύδειλους Γερμανούς, όταν δεν πιάνουν οι απειλές, αρχίζουν τις επικύψεις. Το θέμα είναι καταλάβουμε πού απέτυχαν. Να καταλάβουμε τι επεδίωκαν με την ανατροπή του Γιανουκόβιτς και τι δεν μπόρεσαν να πάρουν στην εξέλιξη της κατάστασης.

Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε την αλλαγή της στάσης τους. Ποιο ήταν δηλαδή το πρόβλημα, το οποίο πήγαν να λύσουν με την ανατροπή του Γιανουκόβιτς και γιατί η αντίδραση των Ρώσων και της Κριμαίας τούς ανάγκασε να κάνουν κωλοτούμπα; Γιατί αυτοί, οι οποίοι απειλούσαν ακόμα και με βία, τώρα ανακάλυψαν τους συνταγματικούς νόμους, οι οποίοι δεν πρέπει να παραβιάζονται; Άρα πρέπει να βρούμε τον βασικό στρατηγικό στόχο της Γερμανίας στην περιοχή της Ουκρανίας.

Το πρόβλημα των Γερμανών, η εξάρτηση από την Ρωσία.

Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που πρέπει να κάνουμε, για να ψηλαφίσουμε την ουσία της κατάστασης, είναι να εντοπίσουμε το πρόβλημα των Γερμανών, ώστε να καταλάβουμε πού θεώρησαν – έστω και εσφαλμένα – ότι θα τους έδινε λύση η ανατροπή του Γιανουκόβιτς, ακόμα και με το κόστος μιας αιματοχυσίας στο Κίεβο. Πώς ακριβώς επεδίωκαν – μέσω της Ουκρανίας – να λύσουν το πρόβλημα εκείνο, το οποίο σήμερα δεν τους επιτρέπει να κατακτήσουν τον στρατηγικό τους στόχο, που είναι ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών της Ασίας; Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να δώσουμε απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα, που αφορούν το ουκρανικό ζήτημα.

Γιατί ήθελαν σώνει και καλά την ανατροπή του Γιανουκόβιτς; Γιατί θέλουν πάση θυσία την Ουκρανία ενιαία και μέσα στην ΕΕ; Τι τους απειλεί, αν η Ουκρανία παρέμενε εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης ή διέλυε σε επιμέρους κομμάτια; Όλες αυτές οι στρατιωτικού τύπου ανοησίες περί αντιπυραυλικής “ομπρέλας” και νατοϊκών επιδιώξεων εις βάρος της ασφάλειας της Ρωσίας πόση σχέση έχουν με την πραγματικότητα και πόσο επηρεάζουν την γενική κατάσταση;

Θα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά, για να καταλάβουμε το πρόβλημα σε όλο του το βάθος. Το πρόβλημα της Γερμανίας, λοιπόν, ξεκινάει από την αδυναμία της στον ενεργειακό τομέα. Την εγγενή αδυναμία της ως κράτος, και η οποία πάντα μετατρέπει την όποια προσπάθειά της για ανάπτυξή σε εφιάλτη όλων των υπολοίπων. Το πρόβλημα που είχε και ο Χίτλερ, όταν έστηνε την αυτοκρατορία του. Αυτή η αδυναμία της την κάνει μόνιμα απειλητική και διεκδικητική προς τον πλησιέστερο χώρο όπου βρίσκεται η λύση του προβλήματός της και αυτός είναι ο χώρος της Ρωσίας. Όσες φορές κι αν σηκωθεί στα πόδια της η Γερμανία, τόσες φορές θα στραφεί εναντίον της Ρωσίας, όσο κι αν η στατιστική της ιστορίας θα έπρεπε να την τρομοκρατεί.

Αυτό το κάνει αναγκαστικά, εφόσον η ανάπτυξή της είναι βιομηχανική και άρα ενεργοβόρα και η ίδια δεν έχει ενεργειακές πηγές. Αυτό την κάνει εξαρτημένη ενεργειακά από τα κοιτάσματα της Ασίας. Την κάνει ένα εξαρτώμενο πρεζόνι, που, όσες φορές κι αν φάει ξύλο από τον μοναδικό προμηθευτή της γειτονιάς του, πάλι σ’ αυτόν θα πάει, είτε για να τον γλύψει είτε για να τον κλέψει, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό το πρόβλημα, το οποίο πρόσκαιρα η Γερμανία το έχει λύσει με τις λεόντειες συμφωνίες με την Ρωσία, παραμένει τέτοιο, εφόσον η εξάρτηση είναι άμεση και καθημερινή.

Το βιομηχανικό τέρας, δηλαδή, που λέγεται Γερμανία, εξαρτάται από έναν διακόπτη, τον οποίο δεν τον ελέγχει η ίδια. Έναν διακόπτη, τον οποίο τον κρατά στα χέρια της η Ρωσία, από τον οποίο εξαρτάται όχι μόνον η ανταγωνιστικότητα της υποτίθεται πιο ανταγωνιστικής οικονομίας της Ευρώπης, αλλά η ίδια η επιβίωσή της. Η Γερμανία, για όσο διάστημα δεν εξασφαλίζει τον έλεγχο της ενέργειας που χρειάζεται, θα παραμένει μια τρομερή μηχανή στο κέντρο της Ευρώπης, η οποία δεν θα έχει μόνιμο ρεζερβουάρ, αλλά θα ψάχνει κάθε φορά καύσιμο με τα μπιτόνια. Θα είναι μια τρομερή ηλεκτρική συσκευή, που δεν θα έχει κοντά της μια μόνιμη πρίζα για να λειτουργήσει.

Απλά πράγματα. Εξαιτίας αυτής της αδυναμίας της, όχι μόνον αισθάνεται ανασφάλεια, αλλά στην κυριολεξία είναι αθωράκιστη. Είναι ένας γίγαντας όχι απλά με πήλινα πόδια, αλλά χωρίς καθόλου πόδια. Αυτό ακριβώς είναι η Γερμανία. Αν κλείσουν οι προμηθευτές της κάποιους διακόπτες, αυτή κατεβάζει τα ρολά. Οι Ρώσοι, ως οι βασικοί προμηθευτές της στην ζωογόνο ενέργεια που χρειάζεται για να λειτουργήσει, μπορούν να την εκβιάζουν ανά πάσα στιγμή ακόμα και με καταστροφή της οικονομίας της.

Όταν η επιβίωση τόσο των γερμανικών εργοστασίων όσο και των γερμανικών νοικοκυριών εξαρτάται από το φυσικό αέριο και την τιμή του, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Με οποιαδήποτε αύξηση της τιμής του αερίου αυξάνονται τα κόστη της γερμανικής παραγωγής με όλους τους τρόπους. Αυξάνονται με τους πιο απίστευτους και απρόβλεπτους τρόπους. Αυξάνονται, είτε άμεσα, εφόσον το ενεργειακό κόστος της βιομηχανικής παραγωγής εξαρτάται από τις τιμές του αερίου και άρα από τους Ρώσους, είτε έμμεσα, από το μισθολογικό κόστος.

Αν δηλαδή οι Ρώσοι αποφασίσουν να ακριβύνουν το αέριο σε μεγάλο βαθμό, δεν απειλούν μόνον την βιομηχανική ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας αλλά μπορούν να ανατρέψουν ακόμα και την μισθολογική πολιτική της Γερμανίας. Την πολιτική, που μέχρι τώρα τους εξασφάλιζε άπειρα κέρδη, εφόσον αποτελούσε το απόλυτα αθέμιτο μέσο, που της επέτρεπε να νικά τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές της. Την πολιτική, που επιτρέπει ακόμα και σήμερα στην Γερμανία να μην έχει θεσμοθετημένο κατώτατο μισθό. Για να μπορεί με απλές αποφάσεις να καπελώνει τους ανταγωνιστές της. Τον κατώτατο μισθό τον καθορίζει ο κάθε εργοδότης στο ύψος που δεν μπορούν να φτάσουν οι ανταγωνιστές του.

Όμως, τον κατώτατο μισθό στην πραγματικότητα το καθορίζουν οι Ρώσοι, εφόσον αυτοί είναι που αποφασίζουν αν με τον μισθό αυτόν μπορεί ένας εργαζόμενος στη Γερμανία να βγάλει τον χειμώνα. Αυτό το πλεονέκτημα τής απατεώνισσας Γερμανίας μπορεί να το καταστρέψει η Ρωσία με μια απλή αύξηση της τιμής του φυσικού αερίου. Αν δεν φτάνουν οι μισθοί, για να επιβιώσουν οι Γερμανοί εργαζόμενοι, τι θα κάνουν οι εργοστασιάρχες και το κράτος; Δεν πρέπει να τους δοθούν αυξήσεις; Αυτό δεν απειλεί εμμέσως αλλά τρομακτικά την ανταγωνιστικότητά τους;

Όλα αυτά τα γνώριζε η Γερμανία. Η πονηρή Γερμανία. Γιατί την λέμε πονηρή; Γιατί, προκειμένου να αποκτήσει άμεσα και χωρίς προβλήματα την απόλυτη ανταγωνιστικότητα απέναντι στους δήθεν Ευρωπαίους εταίρους της, δεν φοβήθηκε την απόλυτη εξάρτηση από τους Ρώσους. Με τις γνωστές τευτονικές κουτοπονηριές και γαλιφιές αφέθηκε στο έλεος των Ρώσων και δεν έχασε, εφόσον το ρίσκο δεν της κόστισε παραπάνω από μερικά τυπωμένα χαρτάκια του ευρώ. Όταν όμως λέμε απόλυτη εξάρτηση εννοούμε απόλυτη. Είτε μιλάμε για τον Nord Stream είτε μιλάμε για τον South Stream είτε μιλάμε για Ουκρανία, μιλάμε για φυσικό αέριο, το οποίο καταλήγει στην Ευρώπη και προέρχεται αποκλειστικά από την Ρωσία.

Αυτή η απόλυτη εξάρτηση, η οποία από τη φύση της αποτελεί στρατηγικό μειονέκτημα, δεν φάνηκε να απασχολεί καθόλου την Γερμανία. Δεν φάνηκε να την απασχολεί τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Ο φίλος Πούτιν -με τον βλάκα τον Σρέντερ να τον ακολουθεί σαν σκιά – είχε μονίμως ανοικτές τις βάνες του αερίου. Ο Πούτιν της Κα-Γκε-Μπε – και με καριέρα χρόνων στο Βερολίνο – είναι φανατικός φίλος των Γερμανών Αναγκαστικά, εφόσον, ως αξιωματικός της Κα-Γκε-Μπε στο Βερολίνο, έχει μια καριέρα πολλών χρόνων και στην Στάζι. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ήταν επί χρόνια συνάδερφος της Μέρκελ. Παλιοί γνωστοί από τα χρόνια του ψυχρού πολέμου. Υπάρχει δηλαδή μια σχέση εμπιστοσύνης της ηγεσίας της Γερμανίας με τον Πούτιν.

Γιατί όμως δέχθηκε η Γερμανία αυτήν την εξάρτηση από την ρωσική ενέργεια, ενώ ήταν προφανές ότι την καθήλωνε στην αδυναμία; Πόσο ασφαλής μπορεί να ήταν για τα μακροπρόθεσμα σχέδιά της μια σχέση εμπιστοσύνης, η οποία βασιζόταν σε προσωπικές σχέσεις θνητών ανθρώπων; Εκ των δεδομένων, δηλαδή, αυτές οι σχέσεις είχαν μια προβληματικότητα σε σχέση με το μέγεθος του χρόνου. Αυτό την Γερμανία δεν την ανησύχησε, γιατί θεώρησε ότι αυτός ο χρόνος, που εξασφάλιζε από τα πρόσωπα, της αρκούσε, για να εκτελέσει τη στρατηγική της. Είχε σχέδιο, το οποίο δεν θα κρατούσε άπειρα χρόνια, ώστε να φανούν οι αδυναμίες του Έναν-έναν θα νικούσε τους εχθρούς της κι όχι όλους μαζί.

Προκειμένου λοιπόν να κατανικήσει τους Νότιους Ευρωπαίους και στην συνέχεια να τους λεηλατήσει, δεν δίστασε να κάνει αυτό, το οποίο στρατηγικά φαινόταν λάθος. Επιτέθηκε στην Νότια Ευρώπη των αδερφών Ευρωπαίων και άφησε τα νώτα της ακάλυπτα στην ξένη Ρωσία, του παλιού και έμπιστου συναδέρφου της. Εξέθεσε για λίγα χρόνια τον εαυτό της στον ρωσικό κίνδυνο, προκειμένου με την φθηνή ρωσική ενέργεια να νικήσει τους Νότιους Ευρωπαίους. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για πονηριά. Αυτή, η οποία μάλωνε τους Ευρωπαίους και γινόταν θρύλος για την σκληρότητά της, μόλις έφτανε στην Ρωσία, έπεφτε στα τέσσερα. Εκεί θα χόρευε και μπαλαλάικα αν της το ζητούσαν.

Δεν χόρεψε ποτέ, γιατί η Ρωσία δεν της το ζήτησε ποτέ. Πώς να της το ζητήσει άλλωστε; Η Γερμανία της Στάζι δεν μπορούσε να απειληθεί από τον Πούτιν της Κα-Γκε-Μπε, εφόσον όλοι είχαν στοιχεία εναντίον όλων. Όλοι τους αυτήν τη στιγμή υπάρχουν και ζουν πετυχημένες ζωές, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται φυλακή για τα εγκλήματά τους στις σταλινικές εποχές. Όλοι συνένοχοι και μεταξύ συνενόχων υπάρχει συνεργασία. Άπλυτα δεν έχει μόνον η Μέρκελ, αλλά και Πούτιν. Από εκεί και πέρα αυτά συνέτρεχαν με τα γενικότερα συμφέροντα των κρατών τους. Η Γερμανία των Σιωνιστών δεν μπορούσε να απειληθεί από τους Ρώσους ολιγάρχες, οι οποίοι σχεδόν στην πλειοψηφία τους είναι Εβραίοι. Όλοι οι πλούσιοι χορηγοί τού Πούτιν είναι Εβραίοι. Στα σίγουρα δηλαδή έπαιζε η Γερμανία, όταν εμπιστευόταν στο κρίσιμο διάστημα της αδυναμίας την ρωσική συμπεριφορά.

Υπήρχε μια ολόκληρη προϊστορία, που το επέτρεπε αυτό. Αυτό δεν ξεκίνησε από τον σημερινό Πούτιν. Αυτό ξεκίνησε από τον μεθύστακα τον Γιέλτσιν και τον Εβραίο ρυθμιστή των πάντων Τσουμπάις. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαμε στην αρχή ότι στην πραγματικότητα η σημερινή επιτυχία της Γερμανίας οφείλεται στο ότι της το επέτρεψε η Ρωσία. Αυτό, με δεδομένο τον ανταγωνισμό μεταξύ των ισχυρών εθνών, σημαίνει ότι η Ρωσία προδόθηκε. Κάποιος περιόρισε την Ρωσία, για να γίνει ισχυρή η Γερμανία, παρ’ όλη την εγγενή αδυναμία της. Την ώρα που η Γερμανία πλούτιζε και ισχυροποιούνταν κάποιος φρέναρε την Ρωσία και την ανάγκαζε να παραπαίει κοινωνικά μεταξύ πορνείας και αλκοολισμού.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, το λέει πλέον η ιστορία. Τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της Ρωσίας των αρχών της δεκαετίας του ’90 ήταν τόσο συντριπτικά, που μόνον με προδοσία θα έφτανε στο σημείο να αποβιομηχανιστεί πλήρως και να καταστήσει τον εαυτό της μη ανταγωνιστικό. Έπρεπε να αλυσοδεθεί το πιο παραγωγικό κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης, προκειμένου να γίνει μια μη παραγωγική πετρελαιοπαραγωγός Σαουδική Αραβία των πάγων. Αυτήν την προδοσία ξεκίνησε ο Γιέλτσιν και την συνέχισε απαράλλαχτα ο Πούτιν. Ο Γιέλτσιν συνειδητά δεν ώθησε την Ρωσία προς την ανάπτυξη, για να μην θίξει την Γερμανία και την Νέα Τάξη. Ο Γιέλτσιν συνειδητά έδινε στους Γερμανούς το αέριο στην απόλυτα φτηνότερη τιμή, για να τους βοηθήσει στην απόλυτη ανταγωνιστικότητα. Ο Γιέλτσιν -με τον χαφιέ Τσουμπάις μόνιμα σκιά του – έκανε ό,τι βόλευε την Γερμανία.

Την Ρωσία του Γιέλτσιν κληρονόμησε ο Πούτιν και την διατήρησε ακριβώς στο επίπεδο που βόλευε την Γερμανία και βέβαια την Νέα Τάξη. Όλα αυτά ανάγκαζαν την Γερμανία να γλύφει την Ρωσία μέχρι να φτάσει ο χρόνος να την ρίξει κι αυτήν. Θα άφηνε δηλαδή τους Ρώσους να νομίζουν ότι την ελέγχουν μέχρι να έβρισκε τον κατάλληλο χρόνο να τους τακτοποιήσει. Τώρα προφανώς έφτασε αυτή η ώρα. Τώρα, που η Νότια Ευρώπη κατέρρευσε κάτω από τη γερμανική ερπύστρια, έφτασε και η ώρα της Ρωσίας. Θεωρώντας λοιπόν η Γερμανία πως έχει νικήσει όλους τους αντιπάλους της μέσα στην ΕΕ, έκρινε πως ήρθε η ώρα της Ρωσίας. Γνώριζε τον Πούτιν -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- και επιτέθηκε. Δεν κατάλαβε ότι τα θηρία -ακόμα και τα πιο ελεγχόμενα- δεν τα στριμώχνεις, γιατί γίνονται επικίνδυνα.

Ο ρόλος της Ουκρανίας.

Το πρώτο ερώτημα, που έρχεται στο μυαλό μας, βλέποντας την κρίση της Ουκρανίας, είναι το εξής απλό. Γιατί πήγε η Γερμανία στην Ουκρανία, για να λύσει τις διαφορές της με την Ρωσία; Εφόσον καταλάβαμε το “Πότε” και το “Γιατί”, θα πρέπει να καταλάβουμε και την σημασία του “Πού”. Γνωρίζουμε δηλαδή το γιατί ξεκίνησε τώρα η Γερμανία την σύγκρουση της για την ενεργειακή της απεξάρτηση, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε απόλυτα την επιλογή της Ουκρανίας. Τι είναι αυτό που κάνει την Ουκρανία τόσο σημαντική – τόσο για την Γερμανία όσο και για την Ρωσία; Τι κάνει την Ουκρανία τόσο σημαντική, που δύο συνένοχοι θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τον αλληλοσπαραγμό για τον έλεγχό της; Φαινομενικά σε έναν κόσμο, στον οποίο συνεχώς φτιάχνονται αγωγοί μεταφοράς αερίου, η σημασία της Ουκρανίας είναι μάλλον δευτερευούσης σημασίας. Είναι όμως έτσι; Όχι βέβαια. Απλά αυτό απαιτεί ορισμένες γνώσεις περί δικτύων.

Οι αγωγοί σε έναν σχεδιασμό μεταφοράς ενέργειας είναι μεγάλης στρατηγικής σημασίας, αλλά έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Είναι σταθεροί, δεν αλλάζουν εύκολα διαδρομές και προορισμούς και εκφράζουν μονίμως την κατάσταση που τους δημιούργησε. Ανήκουν σε αυτούς που τους δημιούργησαν και άρα σ’ αυτούς τους οποίους συνδέουν μεταξύ τους. Ο αγωγός για παράδειγμα του Βορρά, θα ανήκει για πάντα στην Γερμανία και την Ρωσία και επίσης για πάντα θα μεταφέρει αέριο από την Ρωσία στην Γερμανία. Δεν μπορεί να αλλάξει ούτε προορισμό ούτε χρήση. Δεν μπορεί κανένας από τους ιδιοκτήτες του να αλλάξει τα άκρα του και να παρακάμψει τον συνέταιρό του. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η Ρωσία να παρακάμψει την Γερμανία για κάποιον πλουσιότερο και καλύτερο πελάτη. Δεν μπορεί επίσης η Γερμανία, αν βρει φτηνότερο αέριο από άλλον προμηθευτή, να το μεταφέρει στην επικράτειά της μέσω αυτού του αγωγού.

Οι αγωγοί ακολουθούν την τύχη των συμφωνιών που τους κατασκεύασαν. Όποιος από τα μέλη, που συμμετείχαν στην κατασκευή τους, θελήσει να αλλάξει συνεταίρο, θα πρέπει να εγκαταλείψει την χρήση του αγωγού. Θα πρέπει να φτιάξει άλλον αγωγό, γιατί, όπως είναι φυσικό, δεν θα δεχθούν οι συνιδιοκτήτες να επιτρέψουν την εις βάρος τους χρήση του. Προμηθευτές δηλαδή και πελάτες, όταν συνδέονται με αγωγό, δεν μπορούν να αλλάξουν ιδιότητες ή συμφωνίες. Ο προμηθευτής θα παραμείνει για πάντα προμηθευτής και ο πελάτης θα παραμείνει για πάντα πελάτης. Όταν χαλάει η συμφωνία, ακυρώνεται ο αγωγός και πέφτει σε αχρησία μέχρι να καταστραφεί από την έλλειψη συντήρησης μέσα σε ένα εχθρικό για τις κατασκευές φυσικό περιβάλλον.

Τέτοιου είδους μειονεκτήματα έχουν πάντα οι αγωγοί, οι οποίοι συνδέουν απευθείας έναν παραγωγό με τον καταναλωτή-πελάτη του. Όμως, αυτό το μειονέκτημα δεν το έχει ένας χώρος, ο οποίος λειτουργεί σαν ντεπόζιτο ενέργειας, το οποίο βρίσκεται σε ένα ουδέτερο μέρος και στο οποίο έχουν ελεύθερη πρόσβαση τόσο οι προμηθευτές όσο και οι καταναλωτές. Ένα ντεπόζιτο, το οποίο μπορεί να συνδέεται με περισσότερους παραγωγούς – οι οποίοι θα αναλάβουν μόνοι τους τα έξοδα να συνδεθούν με αυτό – και με περισσότερους καταναλωτές – οι οποίοι θα αναλάβουν επίσης μόνοι τους τα έξοδα να συνδεθούν με αυτό. Ένα ντεπόζιτο, το οποίο θα λειτουργεί τόσο ως χώρος αποθήκευσης όσο και ως χώρος σύνδεσης διαφορετικών παραγωγών και καταναλωτών, ανάλογα με τις επιμέρους συμφωνίες.

Τέτοιος χώρος για το φυσικό αέριο, που εξυπηρετεί την κεντρική και βόρεια Ευρώπη, είναι η Ουκρανία. Η Γερμανία κατέστησε την Ουκρανία το ένα και μοναδικό κεντρικό διαμετακομιστικό κέντρο του ρωσικού αερίου στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη. Η Ουκρανία είναι το ντεπόζιτο του αερίου που χρειάζεται η Ευρώπη – και ειδικά η Γερμανία – για να καλύψει τις ανάγκες της. Ό,τι φτάνει, απ’ όπου κι αν φτάνει στην Ουκρανία, μοιράζεται με συνοπτικές διαδικασίες και ελάχιστο κόστος σε όλη την ευρωπαϊκή αγορά. Το γιγαντιαίο ντιστριμπιτέρ αερίου της ευρωπαϊκής μηχανής.

Τον ρόλο αυτόν στην Ουκρανία τον έδωσε η Γερμανία, αλλά δεν της τον χάρισε.

Οι Γερμανοί δεν χαρίζουν ούτε την αρρώστια τους. Η Γερμανία πούλησε πανάκριβα αυτόν τον ρόλο στην Ουκρανία και φιλοδοξεί να τον αγοράσει κοψοχρονιά, όταν οι συνθήκες της το επιτρέψουν. Απλά πράγματα. Όλα αυτά τα χρόνια της διαφθοράς στην Ουκρανία η Γερμανία λειτουργούσε με τον γνωστό κουτοπόνηρο τρόπο. Με διαφθορές έβαζε το ουκρανικό κράτος να δημιουργεί έργα υποδομών, τα οποία συνέφεραν την μακροπρόθεσμη στρατηγική της Γερμανίας. Με διαφθορές έβαζε τον ουκρανικό λαό να κατασκευάζει έργα, τα οποία συνέφεραν την Γερμανία και μάλιστα έργα, που, για λόγους διαφθοράς, τα ακριβοπλήρωνε σε γερμανικές εταιρείες.

Η Γερμανία δηλαδή μαχαίρωνε οικονομικά την Ουκρανία και την έβαζε να πληρώνει και το πανάκριβο γερμανικό μαχαίρι. Τα γνωστά, που είδαμε και στην Ελλάδα με τους Χριστοφοράκους και την Siemens. Η Γερμανία, επαναλαμβάνοντας μονότονα τον γνωστό θλιβερό εαυτό της, έβαλε πρώτα την Ουκρανία με δάνεια και γερμανικό πανάκριβο εξοπλισμό να δημιουργήσει με το αίμα του λαού της την υποδομή και μετά θα την λεηλατούσε. Αυτό ήταν το σχέδιο. Όταν θα ολοκλήρωνε τα έργα υποδομής της, θα την έβαζε στην Ευρώπη.

Θα την έβαζε γυμνή στο κλουβί, όπου η Γερμανία με όρους αθέμιτου συναγωνισμού είναι οπλισμένη. Για τους λόγους που εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα. Για να την λεηλατήσει, να την βάλει σε μνημόνια και να της αρπάξει τα πάντα. Για να την βάλει στο ΔΝΤ και να την οδηγήσει στις μεταρρυθμίσεις και να την εκπαιδεύσει στην ανταγωνιστικότητα, να της επιβάλει την τρόικα και να την βάλει να ψάχνει επενδυτές.

Η λεηλασία των ουκρανικών υποδομών αποθήκευσης, συμπίεσης και διανομής του φυσικού αερίου ήταν ο τελικός στόχος των Γερμανών. Αυτόν τον στόχο μπορούσαν να τον κατακτήσουν εύκολα με την βοήθεια του τοκογλυφικού κατεστημένου της Φρανκφούρτης. Οι Γερμανοί θα έβαζαν μέσα στην Ουκρανία τους τοκογλύφους δανειστές της ΕΚΤ και της Ντόιτσε Μπανκ και μετά θα τα σάρωναν όλα. Τα πάντα τα είχαν σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια και όλα έδειχναν ότι βάδιζαν με τον επιθυμητό τρόπο. Μπορεί σε πρώτη φάση οι Γερμανοί να έχασαν την αγαπημένη τους Τιμοσένκο, αλλά, όπως φαίνεται, η διαφθορά κάνει και τους επόμενους εξίσου αγαπημένους. Μέσα σε λίγα χρόνια και ο Γιανουκόβιτς έγινε εξίσου αγαπημένος.

Η πονηριά των Γερμανών εξαντλήθηκε στην υπόγεια πολιτική τους, που δεν θα τους έκανε ορατούς ως απειλή για τους Ρώσους. Ανέπτυξαν δηλαδή τις υποδομές της Ουκρανίας, αλλά υποτίθεται τις άφησαν στον διακριτικό έλεγχο των παρόχων τους, που ήταν οι Ρώσοι. Η Ουκρανία γινόταν με γερμανικό σχεδιασμό και γερμανική τεχνογνωσία το μεγάλο ντεπόζιτο της Ευρώπης και οι Ρώσοι δεν φοβούνταν την ανάπτυξή της, βλέποντας ότι μόνον οι δικοί τους σωλήνες έφταναν σ’ αυτήν. Η Ουκρανία γινόταν το μεγάλο ντεπόζιτο της Ευρώπης, αλλά δεν αναζητούσε -όπως ήταν στις δυνατότητές της – επιπλέον παρόχους πέραν των Ρώσων. Των εφησυχασμένων Ρώσων.

Κάπου εδώ φαίνεται ότι αποκαλύπτεται το αίτιο της σημερινής ουκρανικής κρίσης. Προφανώς έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και η Γερμανία θέλει να αρπάξει αυτό, το οποίο θεωρεί δικό της. Θέλει να αρπάξει για λογαριασμό της το ντεπόζιτο. Αυτό, το οποίο μέχρι τώρα – και για λόγους στρατηγικής – επέτρεπε στους Ρώσους να ελέγχουν ή να νομίζουν ότι ελέγχουν, θέλει η Γερμανία να τους το αρπάξει. Για να κάνει αυτό, το οποίο μέχρι τώρα δεν επέτρεπε στην Ουκρανία να κάνει μόνη της. Γιατί, όποιος έχει το ντεπόζιτο, καλεί τους προμηθευτές της γειτονιάς να το ενώσουν με τους δικούς τους σωλήνες. Αν ελέγχει η Γερμανία το ουκρανικό ντεπόζιτο, μπορεί να παρακάμψει τους Ρώσους, να φέρει τους ανταγωνιστές τους και να σπάσει το μονοπώλιό τους.

Ποιο είναι το πρόβλημα με την σημερινή Ουκρανία; Οτι με το ντεπόζιτο της έχουν συνδεθεί όλοι όσοι θα μπορούσαν να συνδεθούν ως καταναλωτές, αλλά δεν έχουν συνδεθεί όλοι όσοι θα μπορούσαν να συνδεθούν ως προμηθευτές. Το ντεπόζιτο, δηλαδή, έχει εκροές προς όλες τις κατευθύνσεις και προς όλους τους ενδιαφερόμενους, αλλά οι εισροές του γίνονται μόνον από την Ρωσία. Αυτές οι δεύτερες είναι το πρόβλημα των Γερμανών. Το πρόβλημά τους είναι το ρωσικό μονοπώλιο στο γέμισμα της κεντρικής ευρωπαϊκής δεξαμενής. Αυτό προσπαθούν να σπάσουν οι Γερμανοί. Το ρωσικό μονοπώλιο και την εξάρτησή τους από αυτούς.

Γιατί θέλουν να το σπάσουν;

Για ποιο κέρδος ρισκάρουν μια πολύ επικίνδυνη σύγκρουση με την Ρωσία; Ρισκάρουν, γιατί, αν το καταφέρουν, θα γίνουν οι ίδιοι κυρίαρχοι της κατάστασης και άρα της αγοράς. Θα μπορούν οι ίδιοι, ως πλούσιοι καταναλωτές, να ελέγχουν την τιμή του αερίου και άρα θα πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Δεν θα εκβιάζονται αυτοί από τους παραγωγούς, αλλά αυτοί θα εκβιάζουν τους παραγωγούς. Την πολυτιμότητα της μοναδικότητας θα την αφαιρέσουν από τους προμηθευτές Ρώσους και θα την αποδώσουν στους εαυτούς τους ως κορυφαίους καταναλωτές. Δεν θα εκβιάζονται με βάνες που κλείνουν, αλλά οι ίδιοι θα εκβιάζουν με βάνες που δεν θα θέλουν να ανοίξουν. Αυτός ήταν ο στόχος τους. Να ελέγχουν την ανταγωνιστικότητά τους και να την ενισχύουν ακόμα και εις βάρος των Ρώσων.

Πώς μπορούν να σπάσουν αυτό το μονοπώλιο; Με έναν άλλο πάροχο, που θα ήταν ευτυχής συγκυρία γι’ αυτούς αν ήταν φτωχός, απελπισμένος και χωρίς δυνατότητες να προσεγγίσει την αγορά με ανταγωνιστικό τρόπο Άλλος πάροχος στην περιοχή – που να είναι οικονομικά συμφέρον να υπάρχει – είναι οι παραγωγοί του Καυκάσου. Τα κράτη του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας. Κράτη, τα οποία στην κυριολεξία πνίγονται στο αέριο και δεν έχουν την παραμικρή πρόσβαση στην κολοσσιαία ευρωπαϊκή αγορά. Κράτη φτωχά, που γύρω τους δεν έχουν αγορά για το υπερπολύτιμο προϊόν τους. Κράτη υπό την ηγεσία διεφθαρμένων φιλοδυτικών ηγεσιών τύπου Σαακασβίλι. Κράτη, τα οποία βρίσκονται σε συνεχή ένταση με την Ρωσία και θα ήθελαν να της σπάσουν το μονοπώλιο αερίου στην ευρωπαϊκή αγορά.

Το φυσικό αέριο του Καυκάσου ήταν ο στόχος των Γερμανών. Για να σπάσουν το μονοπώλιο των Ρώσων. Για να έχουν στη διάθεσή τους έναν άλλον πάροχο – εχθρικό σε βαθμό μίσους με τους Ρώσους – και απόλυτα ανταγωνιστικό. Έναν νέο πάροχο, ο οποίος θα τους επέτρεπε να αντιστρέψουν το παιχνίδι τού εκβιασμού. Να εμφανιστούν αυτοί ως οι ισχυροί των διαπραγματεύσεων – ως πλούσιοι πελάτες και αποκλειστικοί εκπρόσωποι όλων των Ευρωπαίων πελατών – και όχι οι Ρώσοι, ως μοναδικοί προμηθευτές.

Την δίψα αυτών των παραγωγών για χρήμα την γνωρίζει η επίσης διψασμένη για ενέργεια Γερμανία και αυτήν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να μπουν αυτοί οι παραγωγοί στο δίκτυο, το οποίο φτάνει στην Ευρώπη. Θα πρέπει το τερματικό όλων αυτών των παραγωγών, που βρίσκεται στην Γεωργία να κατορθώσει να συνδεθεί με το κεντρικό ευρωπαϊκό δίκτυο αγωγών. Να μπουν όμως με τρόπο τέτοιο, που θα διατηρεί τις τιμές τους ανταγωνιστικές και άρα βολικές για την Γερμανία. Δεν υπάρχει κέρδος για την Γερμανία, αν το αέριο αυτών των χωρών μεταφέρεται με πανάκριβους τρόπους και μέσα, ακολουθώντας τεράστιες διαδρομές.

Οι υπάρχοντες αγωγοί -είτε αυτοί οι οποίοι βρίσκονται υπό κατασκευή- ελάχιστα μπορούν να εξυπηρετήσουν τα γερμανικά συμφέροντα. Προϋποθέτουν είτε πανάκριβες θαλάσσιες μεταφορές είτε τεράστιες διαδρομές, που τις καθιστούν όχι μόνον ασύμφορες, αλλά και αμφιβόλου αξιοπιστίας. Δεν είναι δυνατόν η ανάπτυξη της Γερμανίας να εξαρτάται από τις καλές σχέσεις της Βουλγαρίας με την Τουρκία. Ο περίφημος αγωγός Nabucco, για παράδειγμα, ο οποίος φιλοδοξεί να μεταφέρει αέριο από τον Καύκασο στην καρδιά της Ευρώπης, είναι από την φύση του προβληματικός. Πιο πολύ μοιάζει με μέσον εκβιασμού της Ρωσίας, παρά με ανταγωνιστικό αντίπαλο δέος.

Είναι ένας αγωγός, που, για να παρακάμψει την Ρωσία και να αποφύγει την πανάκριβη θαλάσσια μεταφορά μέσω Μαύρης Θάλασσας και Ρουμανίας, διασχίζει την τεράστια Τουρκία και από εκεί διαπερνά έναν μεγάλο αριθμό κρατών, όλα εκ των οποίων θέλουν το κατιτίς τους για την εξυπηρέτηση που παρέχουν. Περνάει μέσα από τις περιοχές των Κούρδων, οι οποίοι μέσω αυτού του αγωγού μπορούν να εκβιάζουν την Τουρκία, όπως περνά και μέσα από πολλές βαλκανικές χώρες, οι οποίες έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους και θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον αγωγό ως μέσο πίεσης του ενός έναντι του άλλου.

Για να λειτουργήσει δηλαδή στοιχειωδώς αυτός ο αγωγός, θα πρέπει να συμφωνήσουν πολλές κυβερνήσεις μεταξύ τους και οι λαοί να μην αντιδρούν. Να μην θεωρεί κανένας λαός αυτόν τον αγωγό ως μέσο εκβιασμού για την επίλυση των εθνικών ή άλλων προβλημάτων του, όπως γίνεται συνήθως. Επιπλέον, είναι ένας αγωγός, ο οποίος πρέπει να κατασκευαστεί εκ του μηδενός και να λειτουργεί ως απλός αγωγός μέχρι τον μακρινό τερματισμό του. Ένας αγωγός, ο οποίος δυστυχώς, μέχρι να φτάσει στην Αυστρία, δεν συναντά πουθενά έτοιμο δίκτυο, για να μειώσει κάποια από τα έξοδά του. Ένας αγωγός, ο οποίος δεν εκμεταλλεύεται καμία από τις υπάρχουσες υποδομές της κεντρικής Ευρώπης και οι οποίες είναι κοινόχρηστες για τους Ευρωπαίους και βέβαια σε μεγάλο βαθμό με αποσβεσμένα κόστη.

Αν καταλάβει ο αναγνώστης την προβληματικότητα του Nabucco, θα καταλάβει αμέσως τα πραγματικά αίτια της κρίσης στην Ουκρανία. Ο πανάκριβος στην κατασκευή, λειτουργία και συντήρηση Nabucco των χιλιάδων χιλιομέτρων παρακάμπτεται και σχεδόν ακυρώνεται ως αξία από μια ελεγχόμενη από τους Δυτικούς -και άρα από τους Γερμανούς- Ουκρανία. Ακυρώνεται, αν για τον οποιονδήποτε λόγο μπορέσει το φυσικό αέριο του Καυκάσου να μπει στην διπλανή Ουκρανία. Αναγκαστικά, εφόσον ο Nabucco, για να φέρει το φτηνό φυσικό αέριο του Καυκάσου στην κεντρική Ευρώπη -και άρα στο οργανωμένο δίκτυό της- απαιτείται να φτάσει μέχρι την Αυστρία και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το φτηνό σε μια τέτοια περίπτωση θα γίνει ακριβό και άρα μη ανταγωνιστικό -και μάλιστα χωρίς να είναι και τόσο σίγουρο. Αυτό είναι βέβαιο, εφόσον απαιτείται να περάσει από ένα σύνολο κρατών, τα οποία δεν έχουν σταθερές σχέσεις μεταξύ τους και βέβαια ούτε με τη Γερμανία. Μεσολαβούν κράτη όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία, για να φτάσει στην Αυστρία. Πώς θα ανταγωνιστεί αυτός ο αγωγός έναν αγωγό απευθείας από την Γεωργία στην Κριμαία; Έναν αγωγό, ο οποίος, μετά τα λίγα χιλιόμετρα που απαιτεί η δημιουργία του, θα συνδεθεί με το κεντρικό δίκτυο διανομής της Ευρώπης, το οποίο ξεκινάει από την Ουκρανία; Αρκούν μερικά χιλιόμετρα αγωγού και από εκεί και πέρα τελείωσε η πορεία τού αερίου. Έχει φτάσει στην Γερμανία.

Αυτό είναι το πλεονέκτημα του ντεπόζιτου. Έχει συγκεντρωμένο καύσιμο. Έχει εισροές και εκροές. Αν μπει μια ποσότητα από κάποια μεριά, μπορεί να βγει από μια άλλη, χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για το ίδιο καύσιμο. Μόλις φτάσει το καυκάσιο φυσικό αέριο στην Κριμαία, μπορεί να βγει σε κλάσματα δευτερολέπτου από την Πολωνία, άσχετα αν το δεύτερο είναι ρωσικής προέλευσης. Τα ντεπόζιτα λειτουργούν με συν και πλην και δεν σπρώχνουν καύσιμα. Ας φανταστεί ο αναγνώστης κάτι ανάλογο με το πρόβλημα του ηλεκτρισμού, το οποίο κάποτε έλυσαν με το εναλλασσόμενο ρεύμα. Ο αγωγός, δηλαδή, είναι ένα συνεχές ρεύμα με άπειρα μειονεκτήματα και τρομερές απώλειες και το ντεπόζιτο είναι το εναλλασσόμενο.

Από την στιγμή που το φυσικό αέριο του Καυκάσου μπει στην Ουκρανία, μπορεί να φτάσει φτηνό -και άρα ανταγωνιστικό- άμεσα στην Γερμανία. Το όλο πρόβλημα είναι να μπει στο δίκτυο της Ουκρανίας. Από εκεί και πέρα υπάρχουν άπειρες επιλογές να φτάσει το αέριο στην Γερμανία και άρα χωρίς να υπάρχει πιθανότητα εκβιασμού της. Μπορεί να φτάσει απευθείας μέσω της Πολωνίας, η οποία ελέγχεται πλήρως από τους Γερμανούς. Μπορεί να φτάσει με συνδυασμούς κρατών. Μπορεί να φτάσει μέσω Πολωνίας-Τσεχίας, παρακάμπτοντας την Σλοβακία. Μπορεί να φτάσει μέσω Σλοβακίας και Τσεχίας, παρακάμπτοντας την Πολωνία. Μπορεί να φτάσει Μέσω Σλοβακίας στην γερμανική Αυστρία, παρακάμπτοντας Πολωνία και Τσεχία. Από την στιγμή δηλαδή που το αέριο έχει φτάσει στην Ουκρανία, η Γερμανία δεν έχει κανένα πρόβλημα. Κανένας δεν μπορεί να την εκβιάσει ή να την πιέσει για την συμπεριφορά της. Κανένας. Είτε παραγωγός είτε ενδιάμεσος κουβαλητής.

Αν φτάσει το αέριο στην Ουκρανία, έχει μπει πλέον το αέριο στην ευρωπαϊκή αγορά μέσα από δίκτυα τα οποία προϋπάρχουν και συντηρούνται ήδη από τους λαούς τούς οποίους αφορούν. Δίκτυα, τα οποία δεν θα αναγκάσουν την Γερμανία -ή κανέναν άλλον- να σκάψει ούτε ένα μέτρο γης. Πώς όμως μπορεί να φτάσει εύκολα και φτηνά το αέριο του Καυκάσου στην Ουκρανία; Με έναν υποθαλάσσιο αγωγό, ο οποίος να συνδέει το Σοχούμι της Γεωργίας με την Σεβαστούπολη της Κριμαίας. Έναν αγωγό με το μισό -στην κυριολεξία- μήκος από τον Nord Stream. Όταν θεωρείται στρατηγικό όπλο ένας πανάκριβος Nord Stream των 1222 χιλιομέτρων, που συνδέει την Γερμανία και την Ευρώπη αποκλειστικά με ρωσικό αέριο, αντιλαμβανόμαστε πόσο στρατηγικό όπλο είναι ένας φτηνότερος αγωγός μισού μήκους, ο οποίος συνδέει την Γερμανία και την Ευρώπη με όλους τους παραγωγούς του Καυκάσου και βέβαια το Ιράν. Με όλους τους απελπισμένους και άφραγκους του αερίου. Ένας αγωγός, ο οποίος έχει μόνον πλεονεκτήματα και κανένα μειονέκτημα. Στέλνεις ένα σκάφος πόντισης αγωγών όπως το Castoro Sei και μέσα σε λίγους μήνες ενώνεις το Σοχούμι με την Σεβαστούπολη.

Όλα τα είχαν έτοιμα οι Γερμανοί. Ακόμα και τους πληθυσμούς, οι οποίοι θα διασφάλιζαν -ως ευνοημένοι- την μόνιμη ροή του αερίου προς την Γερμανία. Ποιοι ήταν αυτοί; Οι Τάταροι. Οι Τάταροι θα γίνονταν οι φανατικοί εγγυητές των γερμανικών συμφερόντων στην περιοχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που υποτιθέμενοι μουσουλμάνοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Γερμανών στην περιοχή. Και στην περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής έκαναν το ίδιο εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Από την στιγμή που οι Γερμανοί ελέγχουν απόλυτα την Τουρκία του Ερντογάν, ελέγχουν ταυτόχρονα και τους Τατάρους. Τους ισλαμιστές της Κριμαίας. Οι φανατικοί μουσουλμάνοι είναι τα γιουσουφάκια των προτεσταντών. Όλες οι φανατικές μουσουλμανικές αδελφότητες είναι δημιουργήματα, τα οποία ιδρύθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τους προτεστάντες. Ο ρόλος τους είναι κατά πρώτον να ελέγχουν το Ισλάμ, ώστε να μην ξεφεύγει από τα όρια υπανάπτυξής του, τα οποία έχουν θέσει εξ’ αρχής οι προτεστάντες και κατά δεύτερον να αποτελούν τον επιθετικό βραχίονά τους εναντίον των υπολοίπων χριστιανικών δογμάτων.

Από την στιγμή που οι Γερμανοί είχαν εξασφαλίσει τους μοχλούς μέσα στην Ουκρανία, ήταν εύκολο να δρομολογήσουν την κατάσταση υπέρ των συμφερόντων τους. Μέσα στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων θα αναζητούσαν και θα έφερναν επενδυτές στην Ουκρανία. Όπως έφεραν τους Τούρκους επενδυτές στην Ελλάδα να αγοράσουν μαρίνες και λιμάνια, έτσι θα πήγαιναν και τους Γεωργιανούς ή τους Αζέρους στην Ουκρανία. Με ποιον στόχο; Να ιδιωτικοποιήσουν το λιμάνι της Σεβαστούπολης. Αυτό το λιμάνι ήταν το κλειδί του σχεδιασμού τους. Το λιμάνι με την είσοδο στο ουκρανικό ντεπόζιτο.

Συνεργαζόμενοι με τους ομόθρησκους Τατάρους της περιοχής θα γινόταν κράτος εν κράτη. Δεν είχε ανάγκη καν η Γερμανία να αγοράσει η ίδια το λιμάνι της Σεβαστούπολης. Η Γερμανία πάντα σκέφτεται πονηρά. Γιατί να εκτίθεται η ίδια και επιπλέον να μπαίνει και σε έξοδα; Εφόσον αυτή θα ήταν η πελάτισσα, τις υποδομές θα τις έβαζε ο προμηθευτής, εφόσον χάρη σ’ αυτήν αποκτούσε πρόσβαση στην αγορά της και άρα στα κέρδη. Αυτήν την επένδυση σε λιμάνια θα την έβαζε ο νέος πάροχος. Η Γερμανία έτσι κι αλλιώς και αυτά τα χρήματα θα τα εισέπραττε η ίδια, εφόσον τα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων της Ουκρανίας θα πήγαιναν στους δανειστές της και άρα στην Γερμανία.

Άρα, τι εντοπίσαμε με την ανάλυση αυτού του σχεδιασμού; Το βασικό πρόβλημα της Γερμανίας και τον τρόπο με τον οποίο φιλοδοξούσε να το λύσει. Το βασικό της πρόβλημα ήταν να σπάσει το ρωσικό μονοπώλιο και αυτό -όπως είδαμε- γίνεται μόνον με τον έλεγχο της Ουκρανίας. Για να αποκτήσει την ενεργειακή της αυτονομία, θα πρέπει να ελέγξει μόνη της -και χωρίς την ρωσική επιρροή- την Ουκρανία. Ολόκληρη την Ουκρανία. Την Ουκρανία, η οποία ακουμπά στην Πολωνία και βρέχεται από την Μαύρη Θάλασσα και της ανήκει και η χερσόνησος της Κριμαίας.

Αυτό έχτιζε τόσα χρόνια η Γερμανία στην περιοχή. Έδωσε στην Ουκρανία τα χαρακτηριστικά τα οποία την εξυπηρετούσαν, ώστε σε μια φάση δύσκολη για την Ρωσία να την αποσπάσει από την επιρροή της. Το τάιμινγκ θεώρησε πως ήταν σωστό, γιατί έκρινε ότι η Ρωσία ήδη είχε φάει την πίστωσή της σε αντίδραση με την περίπτωση της Συρίας. Θεώρησαν πως έδωσαν στον Πούτιν τα πατριωτικά ένσημα που ήθελε ως ηγέτης της Ρωσίας και πως δεν θα αντιδρούσε για δεύτερη φορά -και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα- απέναντι σε ολόκληρη την Δύση. Κατά την γνώμη τους δεν θα ρίσκαρε ο Πούτιν να εμφανιστεί ως ο ταραξίας του Πλανήτη και άρα ως στόχος της προπαγάνδας των Δυτικών. Πίσω από τα συμφέροντα ολόκληρης της Δύσης κρύφτηκε η Γερμανία και γι’ αυτό δεν δίστασε να κινηθεί παρασκηνιακά στην κρίση της Ουκρανίας.

Ό,τι έκανε στην Ουκρανία για εμάς τους Έλληνες είναι λίγο-πολύ γνωστά. Στην κυριολεξία η Γερμανία φέρθηκε στην Ουκρανία όπως στην Ελλάδα. Η Γερμανία ξεκίνησε την διαφθορά στην Ουκρανία, προκειμένου να εκβιάζει και να ελέγχει την ηγεσία της. Από εκεί και πέρα η Ουκρανία θα έμπαινε στο ίδιο σφαγείο με την Ελλάδα. Η ανεμική της οικονομία δεν θα άντεχε ούτε στιγμή στην Ε.Ε των τοκογλύφων. Το αποτέλεσμα; ΔΝΤ και Μνημόνια.Μεταρρυθμίσεις, όπως λένε την λεηλασία τα κτήνη. Μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα είχαν σχέση με τα κρατικά κεφάλαια, στα οποία πρώτα οι ίδιοι δάνεισαν, για να τα αναπτύξουν με χρυσάφι οι Ουκρανοί και στην συνέχεια θα τα ιδιωτικοποιούσαν για ψίχουλα.

Όπως έβαλαν τον ελληνικό ΟΤΕ να εκσυγχρονιστεί με την πανάκριβη ψηφιακή τεχνολογία της Siemens και όταν ολοκλήρωσε το πανάκριβο πρόγραμμά του, πήραν τον κοιλιόδουλο Βενιζέλο για ένα δείπνο στο Βερολίνο και τους έδωσε μεγάλο ποσοστό της εταιρείας και το μάνατζμεντ της με χρήματα λιγότερα από όσα ξοδεύει ο ΟΤΕ κάθε χρόνο για τα καλώδια που χρησιμοποιεί στην συντήρηση των δικτύων του. Το ίδιο είχαν σκοπό να κάνουν και με την Ουκρανία. Θα την έβαζαν στην γερμανική ΕΕ, για να την εκσυγχρονίσουν. Να της διδάξουν ανταγωνιστικότητα. Θα της έστελναν εκεί κάποιους Τόμσεν και θα την νοικοκύρευαν. Θα της άρπαζαν κοψοχρονιά τους αγωγούς και τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης και συμπίεσης, τις οποίες οι γερμανικές εταιρείες κατασκεύασαν με χρυσά συμβόλαια. Θα της άρπαζαν τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας, για να τα εκσυγχρονίσουν, όπως εκσυγχρόνισαν τον Πειραιά.

Γιατί απέτυχε η γερμανική πολιτική στην Ουκρανία;

Πού την πάτησαν οι Γερμανοί;

Εδώ εύλογα θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης για την απλότητα των συμπερασμάτων μας. Είναι δυνατόν όλα αυτά να γίνονται για έναν αγωγό, ο οποίος θα συνδέει την Γεωργία με την Ουκρανία; Εφόσον είναι τόσο προφανή, πώς δεν τα κατάλαβαν αυτοί, που τους ενδιέφεραν άμεσα; Μόνον ο γράφων κατάλαβε πως όλα γίνονται για την σύνδεση της Γερμανίας με το φυσικό αέριο του Καυκάσου; Τόσο έξυπνος είναι; Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το γεγονός ότι αυτά είναι προφανή, δεν σημαίνει ότι είναι και εύκολα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Και το όνειρο της πτήσης ήταν προφανές ακόμα και για τον πρωτόγονο άνθρωπο, αλλά έπρεπε να περάσουν χιλιετίες για να γίνει εφικτό.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε αυτήν την περίπτωση. Το ότι δεν ομολογούν το προφανές, δεν σημαίνει πως δεν είναι προφανές. Όλοι γνώριζαν την στρατηγική αξία ενός αγωγού, ο οποίος θα συνέδεε την Κριμαία με τον Καύκασο. Ενός αγωγού, ο οποίος θα ήταν ευλογία για τη Γερμανία και κατάρα για την Ρωσία. Όμως, η προϋπόθεση, για να υπάρξει ένας τέτοιος αγωγός, δεν υπήρχε. Η προϋπόθεση είναι να το αποδεχθεί η Ρωσία πράγμα εντελώς απίθανο. Όσο απίθανο είναι να νικήσει κάποιος την βαρύτητα, χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, άλλο τόσο απίθανο είναι να νικήσει κάποιος τα ρωσικά συμφέροντα, για να τοποθετήσει τέτοιου είδους αγωγό.

Για να δημιουργηθεί αυτός ο αγωγός, θα πρέπει αυτός, που τον χρειάζεται, να μπορεί να ελέγχει απόλυτα την Ουκρανία. Θα πρέπει επίσης αυτός, που τον χρειάζεται, να έχει και την δύναμη να αγνοεί τα συμφέροντα της Ρωσίας. Αυτά από μόνα τους, αν τα ακούσει κάποιος, θα δει πως δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα της περιοχής. Η βαρύτητα των συμφερόντων είναι τόσο μεγάλη, που σε φυσιολογικές συνθήκες δεν επιτρέπει ούτε καν την υπόθεση εργασίας. Η Ρωσία θεωρεί την Ουκρανία δική της αυλή και δεν θα επέτρεπε ποτέ σ’ αυτήν να παραβλέψει τα συμφέροντά της. Πολύ περισσότερο δεν θα επέτρεπε ποτέ στην Γερμανία να παίζει με αυτά τα συμφέροντα, χρησιμοποιώντας την Ουκρανία.

Είναι μάλιστα τόσο ισχυρή η Ρωσία, που, ακόμα και να ήθελαν όλοι οι εμπλεκόμενοι έναν τέτοιο αγωγό, δεν θα μπορούσαν να τον κατασκευάσουν. Η Ρωσία, εφόσον είναι ανταγωνίστρια με τις δημοκρατίες του Καυκάσου, δεν θα τις αφήσει ποτέ να την παρακάμψουν – και μάλιστα με τις υποδομές της Κριμαίας, τις οποίες θεωρεί κατά-δικές της. Ειδικά με αυτές τις δημοκρατίες, με τις οποίες κατά καιρούς έχει έρθει σε ένοπλη σύγκρουση όποτε θέλει και χωρίς να δίνει εξηγήσεις σε κανέναν.

Η Ρωσία είναι πολύ ισχυρή και πολύ αδίστακτη, για να την απειλείς με πολέμους τενεκέδων, όπως είναι ο Κολεγιόπαιδας Σαακασβίλι ή με μαύρες χήρες. Τις μαύρες χήρες οι Ρώσοι της βλέπουν μόνον σαν ευκαιρία για νέα μαύρα ορφανά. Απλά πράγματα. Όποιος θέλει να παρακάμψει την Ρωσία, πρέπει να κάνει τον γύρο του Ευξείνου Πόντου. Μπορεί να φτιάξει όσους Nabucco θέλει και να την παρακάμψει. Μπορεί να στείλει το αέριό του μέσω Τουρκίας, μέσω Κίνας, μέσω Ιαπωνίας ή μέσω δορυφόρου, αλλά όχι από την ρωσική αυλή. Δικαίωμά του είναι να κάνει ό,τι θέλει. Όχι όμως και να θεωρεί ότι μπορεί να περάσει μέσα από την Ρωσία τους αγωγούς του, για να ανταγωνιστεί τους Ρώσους. Οι Ρώσοι την Ουκρανία τη θεωρούν δικό τους έδαφος και τα κράτη του Καυκάσου όχι απλά ανταγωνιστές, αλλά εχθρούς.

Οι Γερμανοί, που -ως γνωστόν- υποτιμάν τους λαούς, γιατί θεωρούν τους εαυτούς λίγο ανώτερους και σίγουρα ασυναγώνιστους, δεν εκτίμησαν στην σωστή της βάση την ρωσική αντίδραση. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2013 ήταν μέσα στην καλή χαρά. Λεηλατούσαν την Ελλάδα και την πρόσβαλαν και θεωρούσαν ότι τα πράγματα στην Ουκρανία πήγαιναν βάση του σχεδίου τους. Βάση του ακριβούς γερμανικού σχεδίου τους. Με την λογική της στρουθοκαμήλου έκριναν ότι, εφόσον αυτοί δεν έδιναν προσοχή στα συμβαίνοντα στην Ουκρανία, μάλλον και οι άλλοι δεν θα πρόσεχαν.

Μιλάμε για μεγάλους στρατηγούς. Το έθνος των ηρώων τύπου Μπεκενμπάουερ και Χένες έκανε τις γνωστές προσποιήσεις. Αλλού κοιτούσε και αλλού στόχευε. Όλα στον αυτόματο “πιλότο”, ώστε να φαίνεται ότι η είσοδος της Ουκρανίας στην ΕΕ ήταν μια σχετικά αδιάφορη για την Γερμανία διαδικασία, που αφορούσε τους γραφειοκράτες και όχι τους πολιτικούς, δρομολογημένη, η οποία, επειδή υποτίθεται δεν ήταν ζωτικής σημασίας για την Γερμανία, δεν θα έπρεπε να απασχολεί ιδιαίτερα και την Ρωσία, η οποία είχε μπλέξει στο θέμα της Συρίας και εκεί έβαζε όλη την προσοχή της διπλωματίας της.

Στα υπόγεια του Βερολίνου προφανώς υπήρχε ικανοποίηση. Τίποτε δεν φαινόταν να απειλεί τον έξυπνο σχεδιασμό τους. Τον σχεδιασμό αυτόν, ο οποίος μπορεί να ήταν ίδιος με αυτόν του Χίτλερ, αλλά που αυτοί -επειδή ήταν πολύ έξυπνοι- είχαν καταφέρει να τον μασκαρέψουν σαν προσπάθεια ειρήνης για το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Οι άνθρωποι ήταν ευτυχείς. Η τζάμπα παπαρολογία έδειχνε να πιάνει και κανείς δεν φαινόταν να είχε πάρει χαμπάρι το σχέδιό τους. Ακόνιζαν τα μαχαίρια τους μπροστά στο φαγοπότι που θα ξεκινούσε. Έτοιμος ήταν ο διεφθαρμένος Γιανουκόβιτς να τους παραδώσει το σφάγιο.

Αυτό, το οποίο δεν κατάφερε ο Χίτλερ με τους στρατηγούς του και τις πάνοπλες μεραρχίες του, φαινόταν ότι θα το κατάφερνε η Γερμανία της γριάς, του σακάτη και της αδερφής. Με την πονηριά και την διπλωματία θα εξασφάλιζαν βουβά αυτά, τα οποία δεν εξασφάλισε με εκκωφαντικό θόρυβο ο Χίτλερ. Η Γερμανία θα εξασφάλιζε την ενεργειακή της αυτάρκεια. Με μέσον την Ουκρανία θα εξασφάλιζε δηλαδή μόνιμη και προπάντων φτηνή ενεργειακή προμήθεια -και μάλιστα υπό καθεστώς ειρήνης. Γιατί ήταν σημαντικό αυτό το τελευταίο; Γιατί όποιος θα θιγόταν από την υπεροχή τής Γερμανίας, θα έπρεπε να της κάνει πόλεμο, για να της στερήσει τα επιτεύγματά της. Άρα σε μια τέτοια περίπτωση η Γερμανία θα είχε στο πλευρό της την Διεθνή Κοινότητα και άρα και το διεθνές δίκαιο.

Σε μια τέτοια περίπτωση ούτε θεωρητικά δεν θα μπορούσε κάποιος να κόψει τις προμήθειές της. Ακόμα κι αν αυτός, ο οποίος θα το επεδίωκε, θα ήταν η πανίσχυρη Ρωσία. Αυτά γίνονταν τον Νοέμβρη και στην Γερμανία έπλεαν σε πελάγη στρατηγικής ευτυχίας. Όμως, ξαφνικά ο Γιανουκόβιτς υπαναχώρησε. Προφανώς τον απείλησαν οι Ρώσοι και αρνήθηκε να βάλει την Ουκρανία στην τελική ευθεία για την ένταξή της στην Ευρώπη των σφαγίων. Αρνήθηκε να παραχωρήσει το ντεπόζιτο στον ιδιοκτήτη του πιο ισχυρού κινητήρα της Ευρώπης. Προφανώς οι Ρώσοι δεν είχαν παρασυρθεί από την γερμανική στρουθοκάμηλο και έβλεπαν τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία. Το έπιασαν το πέναλτι του χαζού Χένες.

Ξαφνικά το πάρτι, που είχε στηθεί στο Βερολίνο, διέλυσε. Οι Γερμανοί έμειναν με την όρεξη και όταν μένουν οι Γερμανοί με την όρεξη γίνονται επικίνδυνοι. Τότε θυμήθηκαν ότι ο Γιανουκόβιτς όχι μόνον ήταν διεφθαρμένος, αλλά ήταν και αυταρχικός. Ξαναέβαλαν λοιπόν την γνωστή προτεσταντική πανοπλία της “ηθικής” και της “δημοκρατίας” και πήραν το γνωστό ύφος του πάστορα, για να μαλώσουν τον άτακτο πολιτικό. Πλήρωσαν και τους “αυθόρμητους” διαδηλωτές σε πρώτη φάση, για να δείξουν ότι υπήρχε και μια λαϊκή οργή για την συμπεριφορά του. Όταν είδαν πως ήταν αποφασισμένος να τους γράψει στα παλιά του τα παπούτσια, αποφάσισαν να τον ανατρέψουν. Πλήθη Γερμανών πρακτόρων εισέρρευσαν στις πλατείες του Κιέβου.

Πρωτοστάτες στην “εξέγερση” της “μεταρρύθμισης” και της “δημοκρατίας” η διεφθαρμένη δισεκατομμυριούχος Τιμοσένκο και ο Εβραίος Κλίτσκο. Όλος ο “καλός” ο κόσμος της Ουκρανίας. Η Γερμανία μέρα και νύχτα απειλούσε την ουκρανική κυβέρνηση. Η κατάσταση ξεμασκαρεύτηκε και όλοι θυμήθηκαν τις ημέρες του Χίτλερ. Στο τέλος τα κατάφεραν.

Με νέα εγκλήματα στην ταλαίπωρη Ευρώπη κατόρθωσαν και “απελευθέρωσαν” την Ουκρανία, από την νόμιμα εκλεγμένη Κυβέρνηση, επειδή αρνούνταν να δεσμευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως είναι μέσα στις εξουσίες και τις αρμοδιότητες μιας Κυβέρνησης να κάνει, εφόσον το θελήσει. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι αυτή η άρνηση ήταν που δεν άρεσε στους “δημοκράτες” του Βερολίνου και γι’ αυτόν τον λόγο την ανέτρεψαν.

Προφανώς, “δημοκρατικό” είναι μόνον ό,τι τους εξυπηρετεί τους ίδιους. Προφανώς, το “όραμα” της ΕΕ το υπηρετεί μόνον όποιος εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Γερμανίας. Προφανώς, “ειρήνη” θα απολαμβάνει μόνον όποιος δεν είναι άτακτος απέναντι στα αφεντικά. Όπως αποδεικνύεται -από στοιχεία που καθημερινά αποκαλύπτονται- δικοί τους άνθρωποι πυροβολούσαν και σκότωναν τόσο τους αστυνομικούς όσο και τους διαδηλωτές. Ήθελαν αίμα -για να φουσκώσουν την λαϊκή οργή, προκαλώντας την βίαιη αντίδραση του ουκρανικού συστήματος- και αυτό το έχυναν μόνοι τους. Εύκολες αποφάσεις για την Γερμανία.

Μέσα σε λίγες ημέρες “απελευθέρωσαν” από την φυλακή την ηλίθια Τιμοσένκο και την κάλεσαν κοντά τους. Με καροτσάκι πήγε η Τιμοσένκο στην Γερμανία και ως εκ θαύματος μέσα σε ελάχιστες ώρες ξεπέρασε όλα τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούσαν. Στο Κίεβο δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της, στη Γερμανία έτρεχε κιόλας και στο Δουβλίνο είχε την “λάμψη” καλλονής. Θαύματα κάνει η ΕΕ. Αναμορφώνει ανθρώπους και κράτη. Οι Γερμανοί σε πρώτη φάση ήταν ικανοποιημένοι. Ανέτρεψαν τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας και τα ελεγχόμενα από την διεθνή τοκογλυφία ΜΜΕ εξηγούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο το πόσο διεφθαρμένος ήταν.

Η βιομηχανία της προπαγάνδας δούλευε διπλοβάρδιες. Έπεσαν πάνω στον Γιανουκόβιτς, για να τον εμφανίσουν ως έναν διεφθαρμένο Τσαουσέσκου. “Με τόνους χρημάτων έφυγε” έλεγαν. “Σε χρυσές τουαλέτες ενεργούνταν” …έλεγαν. “Βότκες, που ήταν ειδική παραγγελία, έπινε” …έλεγαν. Όλα πήγαιναν κατ’ ευχή. Η τρίτη χιλιετία έβρισκε την Ευρώπη όπως την άφησε ο Χίτλερ. Οι Γερμανοί ανέτρεψαν σε μια ανεξάρτητη χώρα την δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία της και κανένας στην Ευρώπη δεν διαμαρτυρήθηκε. Ούτε μία πορεία διαμαρτυρίας δεν έγινε. Από ποιον να γίνει; Από τους Ιταλούς, ή από τους Έλληνες, που τους κυβέρνησε ο διορισμένος Παπαδήμος;

Φαινομενικά όλα πήγαιναν κατ’ ευχή, αλλά δεν ήταν έτσι, τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Καθόλου καλά. Γιατί οι Γερμανοί υποτίμησαν όχι μόνον την αντίδραση της Ρωσίας, αλλά και τις φυσικές ιδιότητες της ίδιας της Ουκρανίας. Σ’ ό,τι αφορά την Ρωσία, νόμιζαν ότι θα την έκαναν να υποχωρήσει εύκολα υπό το βάρος της παγκόσμιας κοινής γνώμης, η οποία θα αντιδρούσε στο μακελειό του Κιέβου, που οι ίδιοι θα προκαλούσαν και θα το απέδιδαν στην Ρωσία και το ρωσόφιλο καθεστώς. Τίποτε όμως από αυτά δεν τους βγήκε. Ενώ όλα πήγαν όπως ήθελαν και τα δικά τους εγκλήματα αποδόθηκαν στους απέναντι, δεν υπήρχε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Γιατί υποτίμησαν το πιο βασικό δεδομένο.

Ακόμα κι αν η Ρωσία έπεφτε θύμα της προπαγάνδας τους, δεν θα ήταν εύκολο να πέσει η Ουκρανία στα χέρια τους. Ακόμα κι αν η ρωσική ηγεσία ήταν προδοτική και ήθελε να την παρατήσει στην τύχη της, δεν θα την άφηναν να το κάνει αυτό οι Ρώσοι, οι οποίοι κατοικούσαν στην Ουκρανία. Όσο κι αν η Ρωσία του Πούτιν και των Εβραίων ολιγαρχών ήταν δική τους και υπάκουη, δεν θα άφηνε την ενέργειά τους χωρίς αντίδραση. Ακραία, μέχρι βιαιότητας αντίδραση. Θα αναγκαζόταν να δράσει βίαια από τον ίδιο της τον λαό. Ακόμα και το πιο άκακο ζώο, αν το στριμώξεις, θα βγάλει νύχια. Δεν υπάρχει περίπτωση να στριμώξεις ένα θηρίο και να μην ενεργοποιήσεις τα ένστικτά του. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις την τροφή από το στόμα του θηρίου και αυτό να μην σε δαγκώσει. Οι Γερμανοί αυτό έκαναν. Έβαλαν τα χέρια τους να πάρουν το ουκρανικό πιάτο μπροστά από το στόμα του ρωσικού θηρίου.

Στην Ουκρανία, δηλαδή, συγκρούστηκαν δύο θηρία για μια λεία επιβίωσης και απλά σε τέτοιες συγκρούσεις πάντα υποχωρεί ο πιο ασθενής, γιατί, αν χάσει, θα χαθεί και ο ίδιος. Όμως, αυτή η σύγκρουση μάτωσε την λεία, που ήταν η Ουκρανία. Η Ουκρανία έχει την ατυχία να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κτήνη, τα οποία την διεκδικούν με το ίδιο πάθος, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Δύο κτήνη, που ήταν δεδομένο ότι θα την πιάσουν από μία της άκρη και θα την σύρουν το καθένα προς την πλευρά του. Όμως, επειδή το ένα κτήνος ήρθε αδιάβαστο, δεν κατάλαβε ότι με τις ενέργειές του θα ακρωτηρίαζε απλώς την Ουκρανία και δεν θα την έσερνε προς τη φωλιά του. Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα της Γερμανίας. Της αδιάβαστης Γερμανίας.

Ας φανταστεί ο αναγνώστης ένα τραπέζι, όπου κάθονται δύο γίγαντες, όπως είναι η Γερμανία και η Ρωσία, και στη μέση μια λαχταριστή τούρτα, που είναι η Ουκρανία. Αυτή η τούρτα είναι ο στόχος των δύο γιγάντων. Των γιγάντων, που απλώνουν τα χέρια τους για να την αρπάξουν και να την σύρουν προς το μέρος τους. Το πρόβλημα, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν έχει σχέση μόνον με την αποφασιστικότητα των γιγάντων να έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το πρόβλημα έχει να κάνει και με την δομή της ίδιας της τούρτας.

Θα αντέξει η τούρτα να την τραβάνε από εδώ και από εκεί ή θα διαλύσει και θα μείνει στα χέρια του καθενός ένα κομμάτι της; Οι γίγαντες είναι δεδομένο πως έχουν την δύναμη να την σύρουν και έχουν την θέληση να το κάνουν. Το πρόβλημα είναι η τούρτα. Η τούρτα αντέχει ως υλικό αυτήν την σύγκρουση; Μπορεί μια τούρτα να γίνει διελκυστίνδα μεταξύ ισχυρών ή θα σπάσει; Αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα κατέστρεψε τους Γερμανούς. Γι’ αυτό λέμε ότι πήγαν στο ραντεβού τους αδιάβαστοι. Δεν είχαν μελετήσει καλά τις φυσικές ιδιότητες της Ουκρανίας.

Συνήθως τα κράτη αντέχουν να γίνονται διελκυστίνδες των ισχυρών, γιατί έχουν εσωτερικές αντοχές. Ο εθνικισμός λειτουργεί σαν οπλισμός μέσα στις δομές τους και αυτό τα κάνει να λειτουργούν με ενιαίο τρόπο. Όπου δηλαδή πάει, είτε η πλειοψηφία του λαού είτε η ισχύς της οικονομικής και πολιτικής δύναμης, εκεί πάει ολόκληρο το κράτος. Δεν διασπάται. Ο εθνικισμός, δηλαδή, είναι ένα σκληρό πιάτο, που, όταν κάθεται πάνω του η τούρτα τού κεφαλαίου του κράτους, μπορούμε να την σέρνουμε και να την πηγαίνουμε όπου μας βολεύει. Όταν πιάνουμε ένα σκληρό πιάτο ακόμα και από το πιο μικρό του άκρο, μπορούμε να το σύρουμε προς το μέρος μας, με ό,τι κι αν περιέχεται μέσα σε αυτό.

Αν όμως αυτό, που προσπαθούμε να σύρουμε προς το μέρος μας, είναι μια μαλακή τούρτα, δεν αρκεί να την τσιμπήσουμε από κάποια μεριά. Γιατί δεν έχει εκείνη την συνοχή, η οποία θα μας επιτρέψει να την σύρουμε. Δεν έχει οπλισμένο φέροντα οργανισμό, όπως θα έλεγε και ένας μηχανικός. Δεν έχει σασί. Δεν έχει πλαίσιο. Θα μας μείνει στα χέρια αυτό το οποίο πιάσαμε αρχικά και το υπόλοιπο θα μείνει εκεί όπου ήταν. Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβει τι ακριβώς συνέβη στην Ουκρανία και τον λόγο που ηττήθηκε παταγωδώς η Γερμανία.

Η Γερμανία, είτε από λανθασμένη πληροφόρηση είτε από υπέρμετρη αισιοδοξία, αντιλήφθηκε την Ουκρανία σαν μια τούρτα, η οποία καθόταν πάνω σε ένα σκληρό εθνικό πιάτο, που, αν το πιάσεις από την Πρωτεύουσά του, θα μπορέσεις να το σύρεις με ευκολία προς το μέρος σου. Ένα κράτος όπως η Ελλάδα, για παράδειγμα, που, όποιος ελέγχει την Αθήνα, ελέγχει όλα τα μήκη και τα πλάτη του. Αυτό νόμισε η Γερμανία για την Ουκρανία και την πάτησε. Δεν κατάλαβε ότι η Ουκρανία είναι μια χαλαρή τούρτα, η οποία υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν κάποιοι χαλαροί συμβιβασμοί μεταξύ των μειονοτήτων της. Αρπάζοντας το Κίεβο, η Γερμανία κατάλαβε μέσα σε λίγες ημέρες πως δεν αρπάζει ολόκληρη την Ουκρανία. Γιατί, όταν ξυπνάνε ουσιαστικά συμφέροντα, οι άλλοτε χαλαροί συμβιβασμοί σπάζουν.

Από την στιγμή που με την ηλίθια πράξη τους ενεργοποίησαν τα εθνικά ένστικτα των μειονοτήτων της Ουκρανίας, ήταν θέμα χρόνου ν’ αναπτυχθούν τεράστιες φυγόκεντρες τάσεις, οι οποίες λειτουργούσαν διασπαστικά μέσα σε ένα χαλαρό περίβλημα. Η Ουκρανία δεν είναι ένα εθνικά ομοιογενές κράτος, όπως είναι τα συνηθισμένα κράτη της Ευρώπης. Η Ουκρανία είναι ένα κράτος, το οποίο δημιουργήθηκε τεχνητά, όπως είναι για παράδειγμα η FYROM, η οποία προέκυψε από τη μακεδονική “πατέντα” του Τίτο, η οποία ακόμα και σήμερα υπάρχει μόνον εξαιτίας της εμμονής και των συμφερόντων της Δύσης και που, αν αφεθεί χωρίς βοήθεια, θα σπάσει, αν εκδηλωθούν μέσα της εθνικά συμφέροντα, είτε αυτά είναι βουλγαρικά είτε αλβανικά είτε ελληνικά είτε σερβικά.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Ουκρανία. Η σημερινή Ουκρανία είναι μια πατέντα του Χρουστσόφ, που ήταν θέμα να χρόνου να σπάσει, σε περίπτωση που για τον οποιονδήποτε λόγο -εσωτερικό ή εξωτερικό- θα εκδηλώνονταν μέσα της πραγματικά εθνικά συμφέροντα.

Μέχρι τώρα υπήρχε σαν ενιαίο κράτος, γιατί απλούστατα δεν ενδιαφερόταν κανένας να διεκδικήσει αυτό, το οποίο όλοι στην περιοχή έτσι κι αλλιώς γνώριζαν. Δεν ενδιαφερόταν κανένας να προκαλέσει τα εθνικά ένστικτα των πληθυσμών. Κυρίως δεν διεκδικούσε το μερίδιό της η Ρωσία, γιατί θεωρούσε πως δεν την έθιγε και πολύ το ζήτημα, εφόσον την έλεγχε απόλυτα. Η ευγνωμονούσα Ρωσία των μεθυσμένων και των πουτινιάρηδων φασιστών και των ολιγαρχών δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τους απελευθερωτές της από τον σταλινικό ζυγό με εθνικές διεκδικήσεις. Επιπλέον τους είχε και πελάτες και αυτή η θέληση να μην τους δυσαρεστήσει έγινε ακόμα πιο ισχυρή. Τώρα, όμως, που αυτοί οι πελάτες μπαίνουν στα συμφέροντα του προμηθευτή, τον αναγκάζουν να αντιδράσει.

Η συνήθης κουτοπονηριά της Γερμανίας αυτήν την συμπεριφορά την εκτίμησε λανθασμένα. Με την γνωστή παπαρολογία περί “δημοκρατίας”, “ελευθερίας” και ευρωπαϊκής ενοποίησης νόμιζε ότι θα δουλέψει εύκολα τους Ουκρανούς στο σύνολό τους. Υποτίμησε την αντίδραση του ρωσικού μέρους της ουκρανικής κοινωνίας. Δεν μελέτησε καθόλου το κοινωνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό του ουκρανικού κράτους. Υποτίμησε τους πολλούς ορθόδοξους ρωσόφωνους, οι οποίοι θα θίγονταν άμεσα από την όποια πρόσδεση στο καθολικοπροτεσταντικό ευρωπαϊκό άρμα, το οποίο μπορεί να φαίνεται οικείο και φιλικό στους καθολικούς της δυτικής Ουκρανίας, αλλά απόλυτα εχθρικό και ξένο στους Ορθόδοξους της ανατολικής Ουκρανίας.

Ξεχνώντας μάλιστα πως έχει απέναντί της την κληρονόμο της Σοβιετικής Ένωσης -και άρα ένα τέρας των μυστικών υπηρεσιών και των μέσων κατασκοπίας – εκτέθηκε, δίνοντάς του πλήθος στοιχείων. Χαρακτηριστική είναι η ξεφτίλα της Εβραίας Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, που, νομίζοντας ότι παίζει με την Μοζαμβίκη και την Ερυθραία, εκστόμιζε στο τηλέφωνο ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι για την Ουκρανία και τους αμερικανογερμανικούς σχεδιασμούς τής επόμενης ημέρας. Η ωμότητα και η αλαζονεία της επέμβασης της Δύσης στην περίπτωση της Ουκρανίας στην ουσία όχι μόνον πυροδότησε, αλλά και νομιμοποίησε την ρωσική αντίδραση, εφόσον δίνει στον Πούτιν το δίκαιο να υπερασπιστεί τους ομοεθνείς του όπου κι αν αυτοί βρίσκονται.

Η βλακεία και η αμετροέπεια των ερασιτεχνών αυτοκρατόρων του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον είναι αυτή, η οποία νομιμοποιεί τον Πούτιν σε οτιδήποτε κι αν κάνει. Η απόπειρά της Γερμανίας να αρπάξει ολόκληρη την τούρτα της Ουκρανίας είναι αυτή, η οποία νομιμοποιεί τον Πούτιν να βάλει κι αυτός τα χέρια μέσα της και να κρατήσει ό,τι είναι δυνατόν να μείνει στα χέρια του. Δυστυχώς για την Γερμανία ο Πούτιν κρατά στα χέρια του εκείνο το κομμάτι της Ουκρανίας, που ήταν το επιθυμητό γι’ αυτήν.

Αν το κομμάτι της τούρτας της Ουκρανίας, που ενδιέφερε την Γερμανία, ήταν εκείνο, που είχε πάνω του την φράουλα της Κριμαίας, δυστυχώς για την Γερμανία αυτό το κομμάτι είναι από την μεριά του Πούτιν. Η φράουλα αυτή δεν είναι διαθέσιμη για την Γερμανία. Αυτό είναι το θέμα. Η Γερμανία είχε ελπίδες γι’ αυτήν την φράουλα μόνον αν έπαιρνε ολόκληρη την τούρτα. Γι’ αυτό δεν ήθελε για κανέναν λόγο να διαλύσει την Ουκρανία. Είναι τραγικό λάθος ακόμα και να σκεφτεί κάποιος ότι η Γερμανία θα ήθελε μέσω αυτής της κρίσης να διαλύσει την Ουκρανία και να την μοιραστεί με την Ρωσία.

Αυτή η διάλυση είναι απόλυτη καταστροφή για την Γερμανία. Γιατί την απομακρύνει μια ολόκληρη ήπειρο από τα πετρέλαια του Καυκάσου. Η Γερμανία ήθελε την Ουκρανία ενιαία, εφόσον το βασικό της κομμάτι, που την ενδιαφέρει, δεν μπορεί να το αποκτήσει με κανενός είδους μοιρασιά. Το κομμάτι εκείνο, που ο Πούτιν γνωρίζει πως είναι ο στόχος της, αλλά δεν θα της το αφήσει σε καμία περίπτωση να το αποκτήσει. Γιατί στόχος της Γερμανίας με το κομμάτι αυτό είναι να εξουδετερώσει την Ρωσία και άρα και τον ίδιο και αυτό δεν πρόκειται να την αφήσει να το κάνει ποτέ. Δεν πρόκειται ποτέ να τον αφήσει ο ρωσικός λαός να το κάνει, ακόμα κι αν το ήθελε ο ίδιος.

Γι’ αυτόν τον λόγο δεν υπάρχει ούτε η θεωρητική πιθανότητα να το κάνει. Δεν είναι θέμα πλέον του Πούτιν. Είναι θέμα της Ρωσίας. Είναι θέμα του ρωσικού λαού. Η σημερινή Ρωσία -καλώς ή κακώς- έχει συνδέσει απολύτως την οικονομία της με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Ακόμα δηλαδή κι αν ο Πούτιν ήταν ένας δειλός προδότης ή εκβιαζόμενος χαφιές της Δύσης, θα αναγκαζόταν να αντιδράσει βίαια, γιατί απλούστατα, αν δεν το κάνει, θα αντιδράσει ο ρωσικός λαός. Απλά πράγματα. Θα το κάνει ανοργάνωτα και ανεξέλεγκτα και αυτό θα είναι ακόμα πιο επικίνδυνο. Αν δεν τραβήξει μπροστά ο Πούτιν, θα τον προσπεράσει ο λαός.

Ήρωας του ρωσικού έθνους με το ζόρι.

Έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, ευνοεί μόνον τον Πούτιν και κανέναν άλλον. Του δίνει την δυνατότητα να γίνει ήρωας του ρωσικού έθνους στην κυριολεξία κατά λάθος. Όταν η ανάγκη γίνεται ηρωική φιλοτιμία, τότε το κέρδος είναι τέλειο. Χωρίς κανένα ρίσκο, τεράστιο κέρδος. Ο Πούτιν, δηλαδή, τώρα που κάνει τις στρατιωτικές ασκήσεις, δεν έγινε ξαφνικά επαναστάτης, που θα στραφεί εναντίον της Δύσης, για να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Στο ίδιο κόλπο παίζει με την Μέρκελ ή τον Ομπάμα. Αυτό, το οποίο έγινε, ήταν ότι η Ρωσία στριμώχτηκε στον τοίχο και αναγκαστικά αντέδρασε ο Πούτιν, γιατί αντέδρασε ακαριαία ο λαός της.

Ακόμα δηλαδή και ένα γατί να κυβερνούσε την Ρωσία, θα έπρεπε να αντιδράσει ηρωικά. Είναι δηλαδή τόσο βλακώδης η γερμανική πρόκληση απέναντι σε ένα τόσο ισχυρό έθνος με πυρηνικές δυνατότητες, που ακόμα και ο ανιψιός τής Μέρκελ να κυβερνούσε την Ρωσία, θα έπρεπε να αντιδράσει εναντίον της θείας του. Αυτό είναι το όλο θέμα. Αυτό ευνοεί τον Πούτιν και τον κάνει να φέρεται σαν στρατηγός που καλπάζει, ενώ είναι απλός επιβάτης πάνω σε ένα καρότσι, το οποίο τσουλάει εξαιτίας της δυναμικής και των νόμων της φύσεως. Δεν έχουμε δηλαδή έναν ισχυρό ηγέτη, ο οποίος σέρνει πίσω του τον λαό του σαν κάρο. Το κάρο είναι πολύ δυνατό και παρασέρνει τον ηγέτη. Είναι τόσο εξωφρενικά δυνατή η Ρωσία ως κράτος και οι Ρώσοι ως λαός, που με υπάλληλο ηγέτη θα αντιδρούσε βίαια.

Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο λαός να σταματήσει εξαιτίας έξωθεν απειλών. Ο Πούτιν, αν δεν πιεζόταν από αυτήν την παλλαϊκή δράση, ακόμα θα έκανε ασκήσεις γυμναστικής, παρουσιάζοντας δήθεν τα δόντια της Ρωσίας. Δεν θα τολμούσε μόνος του να ξεκινήσει την διάσπαση της Ουκρανίας. Οι Ρώσοι της Ουκρανίας ξεκίνησαν την διάσπαση και ο Πούτιν αναγκαστικά ακολούθησε, βλέποντας τον υπόλοιπο ρωσικό λαό να στηρίζει αυτήν την προσπάθεια των αδερφών του.

Ο Πούτιν στην κυριολεξία πουθενά δεν ξεκίνησε τίποτε. Στην πραγματικότητα ο ρωσικός λαός ήταν αυτός, ο οποίος ξεκίνησε την αυτοάμυνά του. Αυτός πήρε την κατάσταση στα χέρια του και αυτοοργανώθηκε. Ο Πούτιν, δηλαδή, ακόμα και για τις ανάγκες της Νέας Τάξης, θα έπρεπε να συνδράμει στον ρωσικό λαό απλά και μόνον, για να μην τον προσπεράσουν οι εξελίξεις, οι οποίες ήταν ραγδαίες. Θα φτάσουν σε σημείο δηλαδή οι Δυτικοί να τον διατάζουν να τους απειλεί, μόνο και μόνο για να μην βρεθεί κάποιος άλλος Ρώσος πατριώτης να τον προσπεράσει στις απειλές και να τους απειλήσει κανονικά.

Θα τον κάνουν ήρωα, μόνο και μόνο για να μην γεννήσει η κρίση κάποιον πραγματικό ήρωα. Μιλάμε για το απόλυτο Τζακ Ποτ της ιστορίας. Δεν έχει ξαναγίνει ποτέ αυτό. Αυτό, δηλαδή, το οποίο με ψέματα και άπειρα χρήματα καλλιεργούσε ο Πούτιν, προκειμένου να αποκτήσει θέση στην ρωσική ιστορία, του το πρόσφερε στο πιάτο η Γερμανία. Η Γερμανία απασφάλισε τα φρένα τού ρωσικού κάρου και αυτό το κάρο πλέον τρέχει μόνο του, κάνοντας τον Πούτιν να φαίνεται ότι καλπάζει.

Αυτό ήταν το κατόρθωμα της ηλίθιας και άπληστης γερμανικής πολιτικής. Ενεργοποίησε τα ένστικτα του ρωσικού λαού. Τα ένστικτα ενός λαού, ο οποίος ούτε την υπολογίζει και ούτε τη φοβάται. Ενός λαού, ο οποίος επί πενήντα χρόνια είχε τον μισό γερμανικό πληθυσμό στην καρπαζιά και που δεν θα τον ανεχθεί να παίζει παιχνίδια εις βάρος του. Μιλάμε δηλαδή για ιδιομορφίες στην σχέση μεταξύ αυτών των δύο λαών. Οι Γερμανοί, οι οποίοι εμφανίζονται σαν φοβεροί και τρομεροί για κάποιους λαούς της Ευρώπης, για τους Ρώσους είναι τα ψοφίμια, που τους σκούπιζαν τα παπούτσια για μισό αιώνα.

Τώρα οι Γερμανοί, εξαιτίας του λάθους τους, θα πρέπει να έρθουν σε αντιπαράθεση με αυτόν τον λαό, ο οποίος δεν τους υπολογίζει και οι ίδιοι τον φοβούνται. Τώρα κι αν έχουν ανάγκη τον Πούτιν! Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί μέχρι τώρα ο Πούτιν ήταν το δήθεν άγριο γατάκι της Νέας Τάξης, που κοίμιζε την αρκούδα και την άφηνε λεία στους Εβραίους και τους άλλους ολιγάρχες. Για τις ανάγκες της παράστασης κατά καιρούς απειλούσε την Νέα Τάξη στα λόγια, αλλά στην πραγματικότητα έτρωγε ψωμί από αυτήν. Η Δύση τού επέτρεψε να κάνει την παγκόσμια προπαγάνδα για το πρόσωπό του. Η Δύση τον άφησε να παίζει τον Τσάρο μαζί με το άλλο το στρουμφάκι τον Μεντβέντεφ.

Τον άφηνε, γιατί απλούστατα δεν την απειλούσε ποτέ πραγματικά. Του έδωσαν τον χώρο του πετρελαίου και του φυσικού αερίου να δραστηριοποιείται και δεν τους ενοχλούσε. Γι’ αυτόν τον λόγο τον αγαπούσαν. Ήταν απολύτως ακίνδυνος. Ποτέ δεν έκανε το παραμικρό εναντίον τους. Ποτέ δεν εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του ρωσικού λαού, περιορίζοντας τα συμφέροντα των λαών των αφεντικών του. Αν για παράδειγμα ήθελε να βοηθήσει πραγματικά τους Ρώσους εις βάρος των Γερμανών ή των Γάλλων κλπ. θα μπορούσε να κάνει κινήσεις εχθρικές προς αυτούς. Πραγματικά εχθρικές και όχι θεατρικά στρατιωτικές.

Αν ήθελε για παράδειγμα να τους νικήσει πραγματικά, υπάρχουν πολλοί τρόποι, όχι απαραίτητα στρατιωτικοί. Υπάρχουν τρόποι πολύ πιο αποτελεσματικοί και όχι τόσο επώδυνοι για τους ανθρώπους. Πολλοί τρόποι, όταν κυβερνάς ένα τρομερό θηρίο όπως η Ρωσία. Όμως, επειδή ο Πούτιν ποτέ δεν τους πολέμησε πραγματικά, για να προστατεύσει την εξουσία του, έπαιζε θέατρο. Δημιούργησε μια εικόνα ήρωα, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Πολλοί, για παράδειγμα, βλέπουν τον Πούτιν σαν σωτήρα απέναντι στην Νέα Τάξη. Αυτό είναι λάθος. Ο Πούτιν είναι γρανάζι της Νέας Τάξης. Απλά το γρανάζι, ακόμα κι αν ανήκει στην ίδια μηχανή, πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του, για να μην σπάσει.

Αν ο Πούτιν ήθελε να ανατρέψει την Νέα Τάξη, θα έκανε σημαντικά πράγματα και όχι να παίζει με τα στρατιωτάκια. Αντί να μοιράζει δισεκατομμύρια για τις ανάγκες των υποδομών της Νέας Τάξης, θα έκανε αγορές εμπορικής τεχνογνωσίας αιχμής, όπως κάνει η Γερμανία. Θα ανταγωνιζόταν την Γερμανία στο δικό της πεδίο. Θα την ανταγωνιζόταν εκεί όπου υπάρχει το πραγματικό χρυσάφι και είναι στην αγορά. Θα την ανταγωνιζόταν με το απόλυτο πλεονέκτημα των απόλυτα φτηνών πρώτων υλών της αχανούς Ρωσίας και των απόλυτα φτηνών ενεργειακών πηγών της.

Αντί δηλαδή να παίζει με βοήθειες δισεκατομμυρίων στην Ουκρανία ή την Κύπρο κλπ., θα μπορούσε να κάνει την Ρωσία παραγωγική υπερδύναμη και όχι σαουδαραβικού τύπου Μπανανία αγωγών και σωλήνων. Αντί να δώσει 10 δισεκατομμύρια στην Ουκρανία, θα μπορούσε να αγοράσει την SAAB ή την VOLVO, που πουλιόταν γι’ αυτά τα χρήματα. Θα μπορούσε να αγοράσει την DUCATI για ένα δισεκατομμύριο. Για να μπει στην αγορά οχημάτων, που είναι η απόλυτη βιομηχανία στην Νέα Τάξη. Με την τεχνογνωσία αυτών των εταιρειών θα κατανικούσε την Γερμανία μέσα σε λίγες ώρες. Θα παρήγαγε στο ένα τρίτο της τιμής αυτοκίνητα και μηχανές ανταγωνιστικά των γερμανικών. Δεν το έκανε όμως.

Δεν το έκανε, γιατί είναι νεοταξίτης. Όσο απειλούν οι Σαουδάραβες την Νέα Τάξη, άλλο τόσο την απειλεί και ο Πούτιν. Μερσεντές, γούνες και κιλότες γίνονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσίας. Αντί οι Ρώσοι να εργάζονται στα εργοστάσια με τους καλύτερους μισθούς της Ευρώπης είναι άνεργοι και αλκοολικοί και αργοπεθαίνουν στα παγκάκια. Η Νότια Κορέα από το πουθενά φτιάχνει πλοία, αυτοκίνητα και κινητά τηλέφωνα από τα καλύτερα στον κόσμο και ο ρωσικός γίγαντας ακόμα και τα σώβρακα του τα εισάγει. Αυτοί, οι οποίοι μπορούν να κατασκευάσουν ακόμα και διαστημικούς σταθμούς, δεν μπορούν να φτιάξουν πλέον ούτε ανταγωνιστική ξυλόσομπα. Ενώ τους επιτρέπουν να αναπτύσσουν τεχνολογία κορυφής στο στρατηγικό και στρατιωτικό επίπεδο, δεν τους αφήνουν ούτε καν να αγγίξουν την τεχνολογία της αγοράς κοινών προϊόντων. Δορυφόρο επιτρέπουν στην Ρωσία να κατασκευάζει, αλλά πλυντήριο όχι.

Καθόταν ο Πούτιν και καμάρωνε το νέο Lada, το οποίο οι Κορεάτες δεν καταδέχονται να το βάλουν καν στα εργοστάσιά τους να το κατασκευάσουν. Πουτινιές της πλάκας από έναν ηγέτη ο οποίος βγαίνει από Mercedes, για να μπει σε Audi και από εκεί σε Porsche. Εξυπνάδες από τον “δυναμικό” επενδυτή, ο οποίος υποχώρησε στην απόπειρα εξαγοράς της Volkswagen, γιατί του το απαγόρευσαν τα αφεντικά.

Αυτή η τεχνολογική καθυστέρηση της Ρωσίας σε αυτόν τον -εύκολο γι’ αυτήν- τομέα της τεχνολογίας ήταν η επιλογή του Πούτιν και αυτό τον καθιστά τον πιο αγαπημένο ηγέτη της Δύσης. Τον ηγέτη, που θα του συγχωρήσουν τα πάντα. Τον ηγέτη, που, επειδή πρόδωσε την πατρίδα του, έκανε την Γερμανία υπερδύναμη της βιομηχανίας της αγοράς, ενώ οι δυνατότητές της ως κράτος είναι ασήμαντες.

Όμως, επειδή οι Γερμανοί είναι γνωστοί αχάριστοι και βάρβαροι και δεν ξέρουν από χάρες, μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, πήγαν να τον ρίξουν. Δεν ξέρουν από συμφωνίες και αυτόν, που τους έδωσε την Ρωσία στο πιάτο, πήγαν να τον καταστρέψουν, εφόσον επιτέθηκαν στην Ρωσία. Στη Ρωσία ΤΟΥ, όπως την είχε στημένη για να τους εξυπηρετεί.

Οι Γερμανοί απέδειξαν πως είναι σαν τα φίδια.

Ανεπίδεκτοι “εκπαιδεύσεως”. Λειτουργούν όπως τα φίδια, τα οποία δεν εκπαιδεύονται …και, όταν μπορούν, θα σε δαγκώσουν. Αυτό έγινε τώρα στην Ουκρανία. Οι ευεργετημένοι από την Ρωσία Γερμανοί πήγαν να αρπάξουν την Ουκρανία από την σφαίρα επιρροής της. Επειδή ξέρουν ένα κόλπο-τυφλοσούρτη – με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις των “επαναστατών” και των “ευαίσθητων” – το εφάρμοσαν στο Κίεβο, νομίζοντας ότι αυτό τους αρκεί, ώστε να αρπάξουν ακόμα και δια της βίας την Ουκρανία. Έβλεπαν τους Αμερικανούς να κάνουν συνέχεια το ίδιο κόλπο και είπαν να τους αντιγράψουν.

Ένα τόσο εύκολο κόλπο, που έπιασε στη Συρία ή την Αίγυπτο, γιατί να μην το κάνουν και οι ίδιοι στην Ουκρανία; Γιατί να περιμένουν τον βλάκα τον Γιανουκόβιτς να αλλάξει γνώμη; Θα άλλαζαν αυτόν. Ένα απλό shortcut θα έκαναν στην ιστορία. Τώρα, που έγινε το σφάλμα του αιώνα, τρέχουν και δεν φτάνουν. Εκτέθηκαν οι ίδιοι και απειλούν να εκθέσουν και τον πιστό τους Πούτιν. Τώρα ο Πούτιν απλά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και αντιδρά με απειλή βίας. Αναγκαστικά με την απειλή βίας, εφόσον με αυτήν την πράξη τους οι Γερμανοί δεν θίγουν μόνον τα γενικά συμφέροντα της Ρωσίας, αλλά και τα ειδικά συμφέροντα του Πούτιν. Του δικού τους Πούτιν. Του Πούτιν, που τους εξυπηρετεί.

Πρόκειται δηλαδή περί καθαρού γερμανικού αυτογκόλ. Μονά ζυγά έχαναν. Είτε θα έχαναν επειδή θα έρχονταν σε σύγκρουση με τον ρωσικό λαό είτε θα έχαναν επειδή θα έρχονταν σε σύγκρουση με αυτόν, ο οποίος έλεγχε τον λαό αυτόν για λογαριασμό τους. Αναγκαστικά. Δεν μπορεί ο Πούτιν, ως ηγέτης πετρελαιάς, να αντέξει την ζημιά ενός αγωγού, ο οποίος θα βάλει στην ευρωπαϊκά αγορά το φυσικό αέριο του Καυκάσου.

Αν δεν αντιδράσει, απλά θα πάψει να είναι Πούτιν. Θα πάψει να έχει ταμείο. Θα πάψει να έχει χρήμα να καταπιέζει τον λαό του, να μονοπωλεί την εξουσία και βεβαίως να διαφημίζει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος ζει σαν να είναι Άραβας Σεΐχης. Σαν να είναι ο Πρίγκιπας του Μπρουνέι. Δεν ασχολείται με τίποτε άλλο πέρα από την Gazprom. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξασφαλίζει τον έλεγχο των τιμών των προϊόντων του Πουλάει το κρατικό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο και μοιράζεται με τους φίλους του τα φιλέτα των κερδών. Ζει και εξουσιάζει ακριβώς όπως βολεύει τους ισχυρούς, οι οποίοι έχουν συμφέρον από την ρουτίνα του.

Αυτό είναι το μοντέλο διακυβέρνησης Πούτιν. Πήρε την Ρωσία και την πήγε στο κέντρο μιας virtual ερήμου, όπου δεν παράγει τίποτε και αντλεί μόνον πετρέλαιο. Με την ρευστότητα που του παρέχει το πετρέλαιο αυτό, μοιράζει ψίχουλα επιδομάτων, για να μην αντιδρά ο άνεργος λαός και συνεχίζει και τον κυβερνά. Συντηρεί ένα πολυδάπανο παρακράτος διαφημιστών, προπαγανδιστών, πρακτόρων, χαφιέδων και φονιάδων και απειλεί με θάνατο όποιον δεν πείθεται από την προπαγάνδα και τον αμφισβητεί. Περί αυτού πρόκειται.

Άνθρωπος της Νέας Τάξης είναι ο Πούτιν. Πρώην Γκαγκεμπίτης, που απλά ξέρει να παίζει το παιχνίδι της προπαγάνδας μέσα σε ένα σύστημα με σταλινικό παρελθόν, το οποίο έχει εξοικείωση με την προσωπολατρεία. Εργάζεται όταν χαϊδεύει τίγρεις ή σπάει καρδόνια με τεχνικές τζούντο. Την προπαγάνδα πρέπει να την ταΐζεις εικόνες και ειδήσεις και αυτός αναγκαστικά πρέπει να το κάνει. Επιπλέον, ως άνθρωπος της άθεης Κα-Γκε-Μπε, έχει εκπαιδευτεί να παίζει και με τα όπια των λαών, που είναι οι θρησκείες. Παριστάνει τον ηγέτη των Ορθοδόξων και υποτασσόμενος ο ίδιος στους Προτεστάντες, υποτάσσει σ’ αυτούς και όλους όσους τον ακολουθούν. Αυτόν τον άνθρωπο τώρα τον προκάλεσε η Γερμανία και στην ουσία τον ευεργετεί όσο δεν θα φανταζόταν ποτέ στην ζωή του.

Το γερμανικό Βατερλό” βρίσκεται πάντα μεταξύ Κιέβου και Μόσχας.

Η κατάρα του Ανατολικού Μετώπου απειλεί ξανά τη Γερμανία.

Δεν έχουν περάσει μερικές δεκαετίες από την εποχή που ολόκληρος ο γερμανικός λαός κοιτούσε ικετευτικά στα μάτια τον Ρώσο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ζητούσε το έλεός του, για του χαρίσει την ελευθερία. Να του χαρίσει από μεγαλοψυχία και γενναιοδωρία το υπέρτατο αγαθό για έναν άνθρωπο και πολύ περισσότερο για έναν λαό. Αυτό, το οποίο άλλοι γενναίοι λαοί το έχουν κατακτήσει με το αίμα της ψυχής τους, οι Γερμανοί το ζητούσαν τζάμπα και από λύπηση. Ποτέ και κανένας λαός δεν ανέκτησε την ελευθερία του με τόσο ελεεινό τρόπο. Ούτε μία πιστολιά δεν έχει πέσει για την ελευθερία της Γερμανίας.

Το μόνο αίμα που χύθηκε ήταν αυτό κάποιων φυγάδων, οι οποίοι πηδούσαν φράχτες και σύρματα, για να εγκαταλείψουν την πατρίδα και να σωθούν οι ίδιοι. Κανένας Γερμανός δεν αγωνίστηκε ποτέ εναντίον κανενός Ρώσου κατακτητή. Αυτό το έθνος των εμποδιστών τελικά κατάφερε κι απελευθερώθηκε χωρίς κανέναν αγώνα. Τα όσα ακολούθησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά, εφόσον έγιναν στα χρόνια της γενιάς μας. Δεν πέρασαν παρά μόνον λίγες δεκαετίες και αυτοί, οι οποίοι ζήτησαν έλεος από τους Ρώσους για την ελευθερία τους, προόδευσαν, αφύσικα πολύ.

Προόδευσαν, τρόπος του λέγειν. Όπως απελευθερώθηκαν, έτσι προόδευσαν κιόλας, χάρη στις ευγενικές χορηγίες των ισχυρών και την ανοχή των υπολοίπων, με χάρες και γλειψίματα. Οι Ρώσοι τους χάρισαν την ελευθερία, οι Αμερικανοί τους έπνιξαν στα φτηνά δάνεια και οι λαοί της Ευρώπης τούς χάρισαν τα χρέη από τις πολεμικές αποζημιώσεις, τα οποία έπρεπε να ενεργοποιηθούν την επομένη της ενοποίησης και χάρη στα αφεντικά αυτό δεν έγινε ποτέ. Στην Γερμανία συσσωρεύτηκε τεράστιος πλούτος. Πλούτος, ο οποίος επενδύθηκε στην παραγωγή. Μια παραγωγή, η οποία έπρεπε να βρει αγορά, για να μεταφραστεί σε πρόοδο. Κανένα πρόβλημα για το έθνος τού Τζάμπα που ζει. Οι προστάτες τους έβαλαν ολόκληρη την Ευρώπη να παραγγέλνει γερμανικά προϊόντα και άρχισαν να γίνονται οι αποσβέσεις των επενδύσεων των τοκογλύφων.

Ξαναγίναμε μάρτυρες στο ίδιο έργο δηλαδή. Η Γερμανία κατέκτησε την απόλυτη ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης και πάλι τζάμπα. Όπως τότε με τον Χίτλερ και τα δάνεια του Ροκφέλερ και του Μπους. “Μα…” – θα πει κάποιος καλοπροαίρετος – “οι Γερμανοί εκτός από “φίλοι” μας είναι μεθοδικοί, είναι εργατικοί, είναι οργανωτικοί. Φτιάχνουν τα καλύτερα αυτοκίνητα. Φτιάχνουν τα πιο γυαλιστερά ψυγεία. Φτιάχνουν τα πιο ισχυρά απορρυπαντικά με τους πιο φανταχτερούς μπλε και πράσινους κόκκους. Φτιάχνουν τα πιο ποιοτικά προϊόντα. Αυτό δεν είναι απόδειξη των ικανοτήτων τους;” Θα ήταν αν δεν υπήρχε η Κορέα. Η Νότιος Κορέα, συγκεκριμένα.

Η Κορέα είναι ο κουβάς με το κρύο νερό, που ξυπνάει την Γερμανία. Ο μαρτυριάρης που την απειλεί. Πριν λίγες δεκαετίες οι Κορεάτες δεν ήξεραν να βάλουν δεύτερο παξιμάδι σε μια βίδα. Σήμερα κατασκευάζουν τα πάντα σε απόλυτα ανταγωνιστικά επίπεδα. Έχουν ίσως τα κορυφαία ναυπηγεία του κόσμου. Κατασκευάζουν ανταγωνιστικά αυτοκίνητα αιχμής. Καμαρώνουν για τον ισχυρότερο ανταγωνιστή τού iPhone. Κάνουν επίδειξη τεχνολογίας με την κυρτή οθόνη τής Samsung. Αποδεικνύουν τίποτε όλα αυτά; Όχι βέβαια. Λίγα μέτρα πιο βόρεια οι όμοιοί τους Βορειοκορεάτες γιατί δεν έχουν προοδεύσει; Αδέρφια τους δεν είναι αυτοί; Φυσικά τους αδέρφια, εφόσον οι περισσότερες οικογένειες είναι χωρισμένες για ιδεολογικούς λόγους. Γιατί λοιπόν οι αξιωματικοί τους παίζουν τα μήλα, για να διασκεδάσουν τον ηγέτη τους; Γιατί ο λαός τους βγαίνει και μοιρολογά ομαδικά ένα νεκρό σταλινικό τενεκέ;

Η Νότιος Κορέα, όμως, ποτέ δεν την κατηγόρησε. Ποτέ δεν είπε ότι ο λαός τής Βόρειας Κορέας είναι τεμπέλης ή άχρηστος. Ποτέ δεν πίστεψε πως, αν της έστελνε έναν Νοτιοκορεάτη “Ράιχενμπαχ”, θα την έσωνε. Γιατί κατανοούσε ότι ήταν όμοιός του. Κατανοούσε ότι το πρόβλημα της υπανάπτυξής του δεν ήταν θέμα αδυναμίας ή ελαττωματικού DNA, αλλά θέμα σχεδιασμού. Θέμα παγκόσμιου σχεδιασμού, που δίνει στους λαούς ρόλους καλούς και ρόλους κακούς. Ρόλους, οι οποίοι φέρνουν χρήματα στα νοικοκυριά και ρόλους, οι οποίοι φέρνουν κλάματα στα νοικοκυριά.

Κάποιοι διεθνείς επενδυτές έμαθαν στους Νοτιοκορεάτες να κατασκευάζουν πράγματα, τα οποία δεν τα έμαθαν στους Βορειοκορεάτες αδερφούς τους. Κάποιοι επένδυσαν στην πατρίδα τους άπειρα χρήματα και τους μετέφεραν τεχνογνωσία παραγωγής. Θέμα χρημάτων ήταν δηλαδή ήταν η πρόοδός τους και όχι αποτέλεσμα κάποιας επιφοίτησης ή ανωτερότητας. Η Κορέα, δηλαδή, με την περίπτωσή της δίνει στο παγκόσμιο κοινό ένα μάθημα ισότητας, το οποίο έλλειπε επί αιώνες, το οποίο οι Προτεστάντες απαγόρευαν δια ροπάλου. Με την περίπτωσή της αποδεικνύει ότι η οποιαδήποτε ανθρώπινη φυλή και ο οποιοσδήποτε λαός μπορεί μέσα σε ελάχιστα χρόνια -αν γίνουν οι απαραίτητες επενδύσεις – να ανέβει στην κορυφή της παραγωγής. Δεν είναι ούτε θέμα ειδικών ικανοτήτων ούτε θέμα ανωτερότητας είναι θέμα χρημάτων και σχεδιασμού.

Αυτά, τα οποία καταλαβαίνουν οι Κορεάτες, κάποιοι στην Ευρώπη δεν τα κατανοούν. Μπερδεύονται. Αυτοί οι κάποιοι είναι μονίμως οι Γερμανοί. Οι σκληρότεροι των Προτεσταντών. Οι Γερμανοί νομίζουν ότι προόδευσαν με το σπαθί τους, γιατί είναι οι ανταγωνιστικότεροι. Νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους μισεί, γιατί είναι πολύ ικανοί, ότι όλα τα έκαναν, επειδή είναι ανώτεροι, ότι οι άλλοι δεν τα έκαναν, επειδή δεν τους κόβει -σαν κατώτεροι που είνα – ότι δεν το έκαναν, επειδή δεν είχαν έναν Σόιμπλε ή έναν Ράιχενμπαχ, για να τους οργανώσει και να τους μαστιγώσει, ώστε να τους μετατρέψει από τεμπέληδες σε εργατικούς, να τους κάνει όμοιους με τους Γερμανούς, να κάνει όλα τα κράτη όμοια, που κατά την άποψή τους όλα περήφανα τα έκανε. Που προόδευσε με την ικανότητα των Γερμανών.

Τα επιτεύγματά τους κατά την άποψή τους δεν είχαν σχέση με τους τόνους χρημάτων που πήραν από τους Αμερικανούς. Δεν είχαν σχέση με τους τόνους χρημάτων που δεν απέδωσαν ποτέ στα θύματά τους. Δεν είχαν σχέση με την διαφθορά της Ευρώπης, που οι ίδιοι προκάλεσαν, προκειμένου να μπουν στη γερμανική αγορά ποταμοί χρήματος και να επενδυθούν εκ νέου στην παραγωγή της. Δεν είχαν σχέση με τον έλεγχο της ΕΚΤ, η οποία έλεγχε την ανταγωνιστικότητα των Ευρωπαίων εταίρων, ευνοώντας συστηματικά την Γερμανία. Δεν είχαν σχέση με το αιματοκύλισμα όλων όσων θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν την Γερμανία.

Τίποτε από όλα αυτά δεν βλέπει η γερμανική πλέμπα. Από αυτήν την παρανόηση της γερμανικής πλέμπας, που καλλιεργήθηκε στον υπέρτατο βαθμό από τις φυλλάδες τύπου Bild, προκειμένου η ηγεσία της να δημιουργήσει τον απαραίτητο σοβινισμό, προέρχεται μια συμπεριφορά παράλογη. Παράλογη στα αίτια που την δημιουργούν και χυδαία στον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται. Μια συμπεριφορά, η οποία νομιμοποιεί τον κάθε Γερμανό να κρίνει και να καταδικάζει ολόκληρους λαούς. Μια συμπεριφορά, η οποία επέτρεψε στον κατάδικο σήμερα απατεώνα φοροκλέπτη Χένες να μαλώνει τους Έλληνες και να τους θεωρεί απατεώνες και φοροφυγάδες.

Όλα τα έκαναν με εξωτερικές βοήθειες και υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, εφόσον πάντα κάποιοι φρόντιζαν να τους προστατεύουν. Μόνοι τους το μόνο που πιθανότατα να κατάφεραν ήταν να φοράνε κάλτσες μέσα από τα πέδιλα …αν κι αυτό μπορεί κάποιος να το αμφισβητήσει. Τώρα -και μετά από μισό αιώνα μετάνοιας και συγνώμης στα γόνατα- αρχίζουν να ζαλίζονται που στέκονται και πάλι στα πόδια τους. Έχοντας παρανοήσει κάποιοι Γερμανοί, τολμούν και φέρονται ρατσιστικά εντός της ΕΕ. Προκλητικά ρατσιστικά, ιδίως εις βάρος των μεσογειακών λαών Αν δεν ήταν και η περίπτωση της Νότιας Κορέας να τους εκνευρίζει και να τους προσγειώνει λίγο, θα είχαν παρανοήσει εντελώς.

Κάθε λίγο και λιγάκι τολμάνε και μαλώνουν τους τιποτένιους της Μεσογείου. Τιποτένιους θεωρούν τους θεμελιωτές του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού αυτοί, οι οποίοι ανά λίγες δεκαετίες ισοπεδώνουν κάθε ίχνος αυτού του πολιτισμού στην Ευρώπη. Τεμπέληδες κατά την γνώμη τους είναι αυτοί, οι οποίοι έχτισαν Παρθενώνες και νοικοκύρηδες είναι αυτοί, οι οποίοι έφτιαξαν ξενώνες φιλοξενίας πρόθυμων εργαζομένων στο Νταχάου. Βλάκες είναι αυτοί, οι οποίοι εφεύραν την δημοκρατία και έξυπνοι αυτοί που εφεύραν τον Ναζισμό. Άχρηστοι είναι αυτοί, οι οποίοι ξαναέχτισαν μόνοι τους -και όχι με αμερικανικές χορηγίες- τις πατρίδες τους, τις οποίες τις καταστρέψανε οι Γερμανοί. Απατεώνες είναι αυτοί, οι οποίοι έφαγαν το μεγαλύτερο φέσι της ιστορίας από τους απατεώνες Γερμανούς. Λαοί κατηγορούνται, ότι ζούσαν πέρα από τις δυνατότητες τους, από τους Γερμανούς, οι οποίοι και μόνον που ζουν είναι πέρα από τις δυνατότητές τους. Δυνατότητες, τις οποίες είχαν εξαντλήσει, όταν μπάζωναν τα χαντάκια της Ευρώπης με πτώματα.

Αυτοί, λοιπόν, οι αξιοθαύμαστοι σε ολόκληρη την Ευρώπη Γερμανοί, κάπου μπερδεύτηκαν. Βλέποντας το δέος που προκαλούν σε κάποιους Αλβανούς, κάποιους Βούλγαρους και στους κομπλεξικότερους των Ελλήνων, μέθυσαν. Όταν όμως παίζεις με τη φωτιά μεθυσμένος, θα καείς. Κάπου παρασύρθηκαν και ανάμεσα στους άλλους γκασταρμπάιτερ είδαν σαν κατώτερους και τους πρώην αφέντες τους. Κατακτώντας το Βερολίνο με τοκογλυφικές πορδές, νόμισαν ότι ανέκτησαν τα παλαιά τους μεγαλεία. Τότε άρχισαν τα λάθη τους.

Είδαν σαν αφελείς όχι μόνον τους μεσογειακούς εταίρους, αλλά και τους Ρώσους. Παρασυρμένοι από την μέθη τους, έφτασαν έξω από την πόρτα τους. Θέλοντας την σημερινή τους υπεροχή στην ΕΕ να την μεταφράσουν σε κατοχή της Ευρώπης με αιώνια χαρακτηριστικά, άρχισαν να σκέφτονται με τον τρόπο του Χίτλερ. Ήθελαν να εξασφαλίσουν εκείνα τα δεδομένα, τα οποία θα έδιναν αιωνιότητα στην υπεροχή τους και άρα την ενεργειακή τους αυτάρκεια, την οποία μπορούσε να τους την προσφέρει μόνον η ρωσική αφθονία. Έφτασαν απειλητικά έξω από την Ρωσία, όπως είχαν φτάσει τότε που ηττήθηκαν. Έφτασαν με τους ίδιους στόχους και για τους ίδιους λόγους.

Έφτασαν με στόχο να εδραιώσουν την ευρωπαϊκή τους κυριαρχία, εξασφαλίζοντας -εις βάρος των Ρώσων- τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας. Έφτασαν φουριόζοι να νικήσουν αυτούς, τους οποίους λίγα χρόνια πριν εκλιπαρούσαν να τους λυπηθούν και να τους απελευθερώσουν. Αυτό όμως από την φύση του είναι επικίνδυνο. Η Ρωσία δεν είναι μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα και οι Ρώσοι δεν είναι μια χούφτα Ελλήνων. Η Ρωσία είναι ένας κράτος-θηρίο και οι Ρώσοι ένας τεράστιος λαός. Ένας λαός, τον οποίο δεν μπορείς να τον προσβάλεις ή να τον υποτιμάς ή να τον προσβάλεις, χωρίς να το σκεφτείς καλά. Ειδικά οι Γερμανοί, οι οποίοι τους Ρώσους τους έχουν γνωρίζει και από την καλή καί από την ανάποδη. Τους γνώρισαν όταν τους είχαν στις καρπαζιές μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

Η μισή Γερμανία ήταν υπό ρωσική κατοχή επί Σοβιετικής Ενώσεως. Υπό ταπεινωτική κατοχή. Εθελουσία υποταγή και κατοχή για την επιβίωση, που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν λαό. Οι Ρώσοι πάντα αισθάνονταν ελίτ σε αυτήν την αυτοκρατορία και έβλεπαν τους Γερμανούς σαν τους τελευταίους αυτής της αυτοκρατορίας. Τους απολύτως τελευταίους, που με κλάματα και παρακάλια απέκτησαν την δυνατότητα επιβίωσης. Οι Ρώσοι είδανε τους Γερμανούς όπως δεν τους έχει δει κανένας. Τους είδαν νικημένους, ταπεινωμένους, παραδομένους, τρομοκρατημένους, πεσμένους στα τέσσερα. Ανθρώπους, σαν τους “σκληρούς” Μέρκελ και Σόιμπλε, κάποιοι Ρώσοι τους είχαν στην κυριολεξία για να σκουπίζουν τους κώλους τους. Τους ξεβράκωναν, για να παίζουν σκοποβολή με τα βελάκια.

Οι Ρώσοι είναι ίσως ο μοναδικός λαός στην Ευρώπη, που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τίποτε απολύτως στους Γερμανούς. Ούτε καν σε αυτά που όλοι οι λαοί τής υπόλοιπης Ευρώπης τους εκτιμάνε. Αν, για παράδειγμα, τους θαυμάζουν κάποιοι Ευρωπαίοι για τα Μερσεντές ή τα Άουντι που κατασκευάζουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Ρώσους. Δεν συμβαίνει το ίδιο μ’ αυτούς, που έχουν κατασκευάσει διαστημικούς σταθμούς ή διηπειρωτικούς πυραύλους. Το γερμανικό δέος, δηλαδή, δεν ήταν ποτέ ικανό να πλησιάσει τους Ρώσους πέρα από τον Δνείπερο.

Όλα αυτά προφανώς τα ξέχασαν οι Γερμανοί. Μεθυσμένοι όπως ήταν από την αναπάντεχη ολική επαναφορά τους -μετά την ολοκληρωτική τους ήττα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο- άρχισαν πάλι να σκέφτονται γερμανικά και άρα κουτοπόνηρα. Γι’ αυτόν τον λόγο οι πρώην υποταγμένοι πήγαν στην Ουκρανία, για να παίξουν παιχνίδια ιμπεριαλισμού εις βάρος των πρώην αφεντικών τους.

Περί αυτού πρόκειται. Όλο το πρόβλημα στην σημερινή Ουκρανία είναι προϊόν γερμανικής απληστίας. Οι Γερμανοί, ως οι κυρίαρχοι της ΕΕ -και κρυβόμενοι πίσω από την ευρωπαϊκή ιδιότητα- νόμισαν πως είναι ασφαλές να φάνε την Ουκρανία, όπως έφαγαν την Ελλάδα ή την Βουλγαρία ή την Ρουμανία. Να φάνε την Ουκρανία, για να την εκμεταλλευτούν εις βάρος της Ρωσίας και βέβαια του ρωσικού λαού. Αυτό είναι το όλο θέμα. Πήγαν με τα γνωστά κόλπα των “Χριστοφοράκων” και των “Σημίτηδων” να φάνε την Ουκρανία ως δανειστές και υπερασπιστές του δικαίου -όπως το δίκαιο αυτό το αντιλαμβάνεται το ΔΝΤ-. Περίμεναν τον διεφθαρμένο Γιανουκόβιτς να τους την παραδώσει πακέτο, πριν καταλάβουν οι Ρώσοι τι συμβαίνει. Όλη η μεθόδευση και η αιματοχυσία στην σημερινή Ουκρανία σχεδιάστηκε στο Βερολίνο.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΘΡΑΣΟΣ

Τώρα όμως οι Ρώσοι δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν τίποτε στους Γερμανούς. “Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”, έλεγαν οι αρχαίοι και αυτό πολλαπλασιάζεται όταν μιλάμε για λαούς. Η Γερμανία με την βλακώδη εμπλοκή της στην Ουκρανία πέρασε τον “Ρουβίκωνα” της Ρωσίας και τώρα θα την πατήσει για τα καλά. Στην κυριολεξία ο Δνείπερος ήταν ένας Ρουβίκωνας, που η Γερμανία δεν έπρεπε να πλησιάσει …Πόσο μάλλον να τον περάσει. Δυστυχώς όμως -γι’ αυτήν- την πάτησε. Ακόμα και αν ο Πούτιν παραμείνει γατάκι των Προτεσταντών, ο ρωσικός λαός απασφάλισε.

Τζάμπα η προπαγάνδα και τα χρήματα που ξόδεψε η Νέα Τάξη, για να φτιάξει την βιτρίνα της Γερμανίας. Μια βιτρίνα, την οποία κατασκεύαζε μεθοδικά με τα χρήματα των τοκογλύφων εδώ και μερικές δεκαετίες. Την βιτρίνα τού ανταγωνιστικότερου έθνους της Ευρώπης, που αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. Του έθνους, που με τις ικανότητές του ξεπερνά όλα τα εμπόδια και ανατρέπει όλα τα προγνωστικά. Του έθνους πρότυπο για τους παρίες της Μεσογείου και όχι μόνον.

Θα καταστραφούν και τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι κρύβονται πίσω της. Αυτών, που την ελέγχουν. Αυτών, που έβαλαν την πιο ισχυρή προτεσταντική δύναμη της Ευρώπης να πυροβολήσει την μεγάλη δύναμη του Ορθόδοξου Δόγματος. Αυτό ήταν το μέγα σφάλμα, το οποίο οδήγησε στην σημερινή καταστροφή. Η σύγκρουσή της αδύναμης Γερμανίας με την πανίσχυρη Ρωσία θα την μετατρέψει σε μια πατσαβούρα. Η Ρωσία είναι πυρηνική υπερδύναμη και την Γερμανία τη βλέπει σαν λεκέ μέσα στον χάρτη και την ιστορία της Ευρώπης.

Αν η Γερμανία ερέθισε τον ρωσικό εθνικισμό, προσβάλλοντας την υπερηφάνειά του και τον ζωτικό του χώρο, θα την πληρώσει. Δεν μπορεί μέσα σε μερικές δεκαετίες αυτός, ο οποίος σου χαρίζει την ελευθερία, να δεχθεί ότι τον αντιμετωπίζεις σαν κορόιδο. Αυτό έκαναν οι Γερμανοί. Αυτούς, τους οποίους παρακαλούσαν να τους αφήσουν ελεύθερους να ενωθούν με τους αδερφούς τους, πήγαν και τους προκάλεσαν. Πήγαν να τους χωρίσουν από τους δικούς τους αδερφούς στην Κριμαία.

Τώρα, η πληγή που άνοιξε στην Ρωσία, η Γερμανία με την αλαζονεία της, δεν είναι εύκολο να κλείσει και αυτό θα έχει το κόστος του, το οποίο σύντομα θα το δει η Γερμανία στην ανταγωνιστικότητά της, το οποίο θα αποτυπωθεί σύντομα σε νέες τιμολογήσεις των παροχών της Ρωσίας προς την Γερμανία. Το φιλογερμανικό κλίμα, το οποίο είχε δημιουργήσει η Γερμανία με τις γαλιφιές του Σρέντερ και με την προπαγάνδα του πλούσιου πελάτη της Ρωσίας, σύντομα θα ανατραπεί. Η επιθετική της πολιτική και η εμπλοκή της στα γεγονότα του Κιέβου δημιούργησε αντιγερμανικό κλίμα στη ρωσική κοινωνία και αυτό σύντομα θα αποτυπωθεί σε δολάρια.

Τώρα η Γερμανία την πάτησε, γιατί αποκαλύφθηκε ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός της. Αποκαλύφθηκε όμως και ο τελικός σχεδιασμός της Νέας Τάξης. Ο σχεδιασμός των Αμερικανών για την παραγωγή και την ενέργεια στην Ευρώπη. Ο σχεδιασμός στον οποίο είχε συμφωνήσει και ο πετρελαιάς Πούτιν, ο οποίος ήταν εις βάρος του ρωσικού λαού. Ο μυστικός σχεδιασμός της Ουάσιγκτον, στον οποίο είναι προφανές ότι είχε συμφωνήσει μυστικά ο αγαπημένος της Δύσης Πούτιν.

Ήρθε η ώρα της Ρωσίας;

Τώρα θα δούμε πόσο μάγκας είναι ο Πούτιν. Οι στρατηγοί είναι αυτοί που νικάνε τους αντιπάλους τους και όχι αυτοί, οι οποίοι παίζουν με τα στρατιωτάκια. Αντίπαλος της Ρωσίας είναι αυτήν την στιγμή η Γερμανία και ο Πούτιν πρέπει να φερθεί ως ηγέτης της. Υπάρχει κίνδυνος και γι’ αυτόν πλέον. Μέχρι τώρα οι προδοτικές ηγεσίες της Ρωσίας την ξάπλωναν στο επίπεδο του πετρελαιοπαραγωγού, για να φαίνεται ψηλή η Γερμανία. Οι ηγεσίες των χαφιέδων τύπου Γιέλτσιν, Πούτιν ή Μεντβέντεφ περιόριζαν την Ρωσία, για να μπορεί η Γερμανία να ισχυροποιείται.

Όμως, από την στιγμή που η κοινωνία της Ρωσίας αντέδρασε δυναμικά, είναι θέμα χρόνου να παράγει νέες ηγεσίες. Μέσα από την αυτοοργάνωση των πραγματικών πατριωτών, θα παραχθούν ηγέτες πραγματικοί πατριώτες. Τότε θα κινδυνεύσουν αυτοί, οι οποίοι πουλάνε πατριωτισμό, όπως ο σκληρός των ΜΜΕ Πούτιν. Τώρα αναγκαστικά θα πρέπει να τρέξει ο Πούτιν, γιατί θα τον προσπεράσουν οι εξελίξεις. Θα πρέπει να τρέξει το άλογο, γιατί θα τον προσπεράσει το κάρο. Τώρα θα πρέπει να κινηθεί πραγματικά εναντίον της Γερμανίας και της ΕΕ, η οποία απείλησε όχι μόνον την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας, αλλά την ίδια της την επιβίωση. Αμφισβήτησε την υπόστασή της, μπαίνοντας μέσα στην Ουκρανία με πληρωμένους δολοφόνους και τρομοκράτες.

Αυτό το αντιλήφθηκαν γρήγορα οι πονηροί Γερμανοί και γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθούν να σώσουν τον Πούτιν, αναγνωρίζοντάς του ηγετικές ικανότητες. Τώρα τρέχουν, για να γλύψουν τη ρώσικη αρκούδα, γιατί είναι θυμωμένος ο ρωσικός λαός. Αυτή η αντίδραση του λαού τρόμαξε τη δειλή και αδύναμη Γερμανία και την ανάγκασε να μπει στο καβούκι της πριν καν βγει από αυτό. Η Γερμανία, μετά την πατάτα του Κιέβου, έκανε κωλοτούμπα και άφησε να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Αυτή, η οποία αντέγραψε τις απελευθερωτικές τακτικές των Αμερικανών, για να ρίξει την κυβέρνηση του Κιέβου, τώρα παρακαλάει να την σώσουν.

Οι ΗΠΑ τώρα θα αναγκαστούν να συνεχίσουν το παιχνίδι των απειλών στην Ρωσία και οι Γερμανοί θα κάνουν τους καλούς και τους συζητήσιμους φίλους της Ρωσίας, οι οποίοι μπορούν να πουν έναν καλό λόγο στους συμμάχους τους. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι αιματοκύλισαν την Ουκρανία για το συμφέρον τους, θα παραστήσουν τώρα τους διαπραγματευτές μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Αναγκαστικά. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτε διαφορετικό. Είναι απόλυτα εξαρτώμενοι από την Ρωσία. Η Γερμανία εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από το ρωσικό φυσικό αέριο και ως εκ τούτου η θέση της στη διαμάχη Μόσχας-Κιέβου είναι εξαιρετικά δύσκολη. Αυτή η δυσκολία αναγκάζει σήμερα την Γερμανία να κάνει κωλοτούμπες και να δίνει τον ρόλο του σκληρού στις ΗΠΑ.

Τώρα αναγκαστικά θα παίξει το κόλπο του καλού και του κακού μπάτσου. Οι ΗΠΑ θα εμφανίζονται σκληρές και απειλητικές και η Γερμανία θα προσπαθεί να καλοπιάσει την Ρωσία, σε σημείο να την υπνωτίσει ακόμα και σε σημείο να της υποσχεθεί να επανέλθει το καθεστώς Γιανουκόβιτς, σε σημείο να αποδεχθεί ακόμα και την διατήρηση της Ουκρανίας στο υπάρχον καθεστώς της ρωσικής επιρροής και άρα την μη άμεση ένταξή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Υπό έναν όρο όμως. Απαράβατο όρο. Το ενιαίο της Ουκρανίας. Γιατί, περισσότερο ακόμα και από την οργή της Ρωσίας, η Γερμανία φοβάται την διάσπαση της Ουκρανίας. Αν διασπαστεί η Ουκρανία, η Γερμανία θα χάσει και την θεωρητική πιθανότητα να απογαλακτιστεί κάποτε από την Ρωσία …Θα χάσει και την θεωρητική πιθανότητα να επαναλάβει κάποτε την προσπάθεια για έλεγχο της περιοχής. Την πιθανότητα να της δοθεί η ευκαιρία να εκμεταλλευτεί ενδεχομένως μια μελλοντική κρίση στην Ρωσία ή ένα κενό εξουσίας και να φέρει την Ρωσία προ τετελεσμένων γεγονότων με νέες αδύναμες ηγεσίες, οι οποίες θα κάνουν παραχωρήσεις, προκειμένου να τύχουν αναγνώρισης από τους Δυτικούς κλπ.

Αν για τον οποιονδήποτε λόγο διασπαστεί η Ουκρανία, και η Κριμαία -μαζί με τις ρωσόφιλες ανατολικές επαρχίε – ενταχθούν στην Ρωσική Ομοσπονδία, τα γερμανικά σχέδια για ενεργειακή αυτονομία θα ναυαγήσουν για πάντα στα μαύρα νερά της Μαύρης Θάλασσας. Δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα να περάσει με ανταγωνιστικές τιμές το φυσικό αέριο του Καυκάσου προς την Ευρώπη. Ακόμα και ο Nabucco θα χάσει την αξία του, εφόσον θα είναι ανταγωνιστικός μέχρι ένα συγκεκριμένο βεληνεκές και αυτό σίγουρα δεν θα φτάνει μέχρι την Γερμανία. Οι τιμές με τις οποίες θα φτάνει το φυσικό αέριο στην Γερμανία θα είναι απαγορευτικές για την δοκιμαζόμενη σήμερα οικονομία της.

Γι’ αυτό λοιπόν οι περήφανοι προελαύνοντες Ούννοι σήμαναν την υποχώρηση. “Πίσω ολοταχώς”, θα μπορούσε να είναι το νέο γερμανικό μότο. Εγκαταλείφθηκε η επίθεση. Το μόνο, που τους ενδιαφέρει τώρα, είναι το μόνο που μπορούν να διασώσουν. Τους ενδιαφέρει να διατηρηθεί ενιαία η Ουκρανία, για να διατηρούν έστω και μαθηματικά την πιθανότητα κάποτε να επαναλάβουν το εγχείρημά τους. Αν η Κριμαία περάσει σε ρωσικά χέρια, τότε τετέλεσται η προτεσταντική προσπάθεια. Μόνον με πόλεμο μπορεί να το καταφέρει και ο πόλεμος, αποκλείεται …με την Ρωσία να έχει πυρηνικό οπλοστάσιο.

Γι’ αυτόν τον λόγο επιστρατεύουν όλα τα μέσα οι Γερμανοί, προκειμένου να περιορίσουν την έκταση της ήττας. Όλα τα μέσα και ένα από αυτά είναι και η Ελλάδα. Η σημαντικότατη Ελλάδα. Γιατί διατηρεί πληθυσμό στην Κριμαία και οι προτεστάντες αναζητούν συμμάχους, προκειμένου να υπερασπιστούν το ενιαίο της Ουκρανίας. Ήδη άρχισαν τα παιχνίδια της προπαγάνδας εις βάρος των Ελλήνων της Κριμαίας. Με την προκλητική αντιρωσική στάση των δωσίλογων πολιτικών της Ελλάδας φιλοδοξούν να στοχοποιήσουν την ελληνική κοινότητα της Κριμαίας, προκειμένου να την διατηρούν σε ομηρία. Προκειμένου να την εκβιάζουν με την ασφάλειά της απέναντι στην φυσιολογική, όπως πιστεύουν, ρωσική εκδικητικότητα.

Αυτό, το οποίο έχει σημασία, είναι ότι μετά το φιάσκο τού Κιέβου η Γερμανία κινδυνεύει να χάσει τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο ξεκίνησε και πάλι η ίδια με την ενοποίηση της και αυτή θα είναι η τελευταία της φορά. Τρίτη και φαρμακερή. Αν συμβεί αυτό, θα σβήσει από τον χάρτη όπως την γνωρίζουμε. Μπορεί στο μέλλον να επιβιώσει μια νέα Πρωσία και μια νέα Βαυαρία, αλλά η Ενωμένη Γερμανία της Βαϊμάρης των Γερμανοεβραίων Σιωνιστών, των Ναζιστών και των Σταλινικών δεν έχει ούτε την μαθηματική πιθανότητα να επιβιώσει. Η Γερμανία των Γερμανών κρετίνων τύπου Χένες δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της.

Η συμμορία, η οποία ταλαιπώρησε την Ευρώπη και τον κόσμο για έναν περίπου αιώνα, θα τελειώσει κάπου στα λασπωμένα νερά του Δνείπερου. Οι εγκληματίες, οι οποίοι κόστισαν πάνω από διακόσια εκατομμύρια νεκρούς στην Ευρώπη, θα κληθούν σε κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουν την Δικαιοσύνη. Μέχρι να συμβεί αυτό, θα τους βλέπουμε να δίνουν τον ύστατο αγώνα, προσπαθώντας να εμπλέξουν τους πάντες μέσα σ’ αυτόν. Να αγωνίζονται με όλα τα μέσα, αδιαφορώντας για τα αθώα θύματα, τα οποία απειλούν να πάρουν στο λαιμό τους, προκειμένου να σωθούν.

Αν η Κύπρος είναι η Αφροδίτη του ελληνισμού, ο ελληνισμός της Ταυρίδας είναι η Ιφιγένεια, η οποία θυσιάστηκε πριν από έναν αιώνα, για να κάνει ο ελληνισμός την τελευταία του εκστρατεία στην γη της Τροίας. Η Ιφιγένεια, η οποία πάντα περιμένει ένα σήμα από την πατρίδα, για να μάθει για την οικογένειά της. Η Ιφιγένεια, την οποία πάντα σκέφτεται και αγαπά ο ελληνισμός στο σύνολό του. Αυτή η Ιφιγένεια να μην ανησυχεί για το μέλλον. Δεν πρόκειται να ξαναθυσιαστεί για κανένα στρατηγικό όφελος του ελληνισμού. Θέμα χρόνου είναι τα καλά νέα από την πατρίδα. Όταν θα την πλησιάσει ο Ορέστης από την πατρίδα, θα τον αναγνωρίσει μόνη της και σίγουρα δεν θα είναι ο γνωστός χαβούζας, που σήμερα την πολιορκεί.

@Παναγιώτης Ταϊανού / terrapapers.com / 2014

Μόσχα, 20 Αυγούστου 2021: Αποχαιρετισμός με μια ανθοδέσμη σε μια ιδιαίτερη σχέση.
|Guido Bergmann/Bundesregierung via Getty Images

Πόλεμος στην Ουκρανία / 2021

Οι εικασίες και οι υποθέσεις εμφανίστηκαν από την πρώτη στιγμή που ο πόλεμος στην Ουκρανία έγινε από σενάριο εφιαλτική πραγματικότητα. Τι θα έκανε η Γερμανία, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση, αν στη καγκελαρία βρισκόταν ακόμη η βετεράνος των κρίσεων Ανγκελα Μέρκελ και όχι ο φρέσκος καγκελάριος Ολαφ Σολτς; Ισως όμως πρέπει να εστιάσουμε σε ένα άλλο ερώτημα: Ποιες αποφάσεις πήρε η καγκελάριος που μπορεί να αφορούν την κρίση και τον πόλεμο;

Οι Γερμανοί, γράφει το Spiegel, θέτουν κάποια δύσκολα ερωτήματα. Ενα από όσα ζητούν απάντηση είναι, για παράδειγμα, γιατί η Ουκρανία δεν ήταν πιο στενά δεμένη με την Δύση, κάτι που θα απέτρεπε την εισβολή που διέταξε ο Πούτιν. Ή, πάλι, γιατί η Γερμανία επί Μέρκελ, επέτρεψε στον εαυτό της να εξαρτηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από την Ρωσία —δεσμεύοντας έτσι και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία σε κάποιους τομείς αποτελεί παρακολούθημά της.

Μέχρι στιγμής, συνεχίζει το γερμανικό περιοδικό, οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) έχουν γίνει στόχος των περισσότερων επιθέσεων λόγω της ευρέως διαδεδομένης αντίληψης ότι το κόμμα «κατανοεί» σε υπερβολικό βαθμό τους Ρώσους. Oταν όμως πρόκειται για την στάση τους έναντι της Ρωσίας, οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) δεν έχουν πολύ καλύτερες επιδόσεις. Τουναντίον. Λίγοι πολιτικοί του CDU τόλμησαν να επικρίνουν ανοιχτά την πρώην καγκελάριο, αλλά η γενική πλην σιωπηρή εντύπωση είναι ότι επί των ημερών της Μέρκελ έγιναν λάθη. Και επειδή μιλάμε για 16 ολόκληρα χρόνια, μιλάμε και για πολλά λάθη.

Ο Κρίστιαν φον Στέτεν του CDU εκτιμά ότι, παρά τις προειδοποιήσεις για την επικίνδυνη εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο χωρίς καλό εναλλακτικό σχέδιο για άλλες πηγές ενέργειας, το πολιτικό σύστημα και η χώρα στο σύνολό της προχώρησαν σε αυτόν τον δρόμο. Σχεδόν υπνοβατώντας. Μια σχέση που πηγαίνει πίσω στο παρελθόν Η Μέρκελ, που προτού γίνει μια χριστιανοδημοκράτης πολιτικός μεγάλωνε στην περιβόητη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και δηλώνει λάτρης της γλώσσας που έμαθε μιλώντας με σοβιετικούς στρατιώτες κοντά στο σπίτι της στο Τέμπλιν, στην Ανατολική Γερμανία. Στα 15 της πρώτευσε σε διαγωνισμό ρωσικών στο σχολείο και κέρδισε ένα ταξίδι στη Μόσχα, όπου αγόρασε… ένα δίσκο των Beatles. Λατρεύει τον Τολστόι και τον Ντοστογιέφσκι, είχε στο γραφείο της μιας εικόνα της Μεγάλης Αικατερίνης.

H Ανγκελα Μέρκελ, ως στέλεχος του CDU, λίγο μετά την επανένωση της Γερμανίας και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (Photo by Unkel/ullstein bild via Getty Images) Αυτή η προσωπική υποδομή την έφερε στη θέση του ενδιάμεσου με το Κρεμλίνο. Ηταν ένα είδος ερμηνευτή και μεταφραστή της ρωσικής ηγεσίας προς την Δύση. Κατά την μακρά θητεία της είχε μια περίπλοκη σχέση με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που τον βρήκε στην προεδρία και τον άφησε εκεί όταν αυτή αποχώρησε τον περασμένο Δεκέμβριο. (Εξίσου μακρά θητεία, αλλά διαφορετικού τύπου σχέση μαζί της, έχει ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν).

Ο Ρώσος πρόεδρος ήταν, όπως γράφει το Spiegel, η νέμεση της Μέρκελ. Συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 2006, στην Δρέσδη, λίγο μετά την δολοφονία της δημοσιογράφου Αννα Πολιτκόφσκαγια —«φονιά», έγραφε ένα πλακάτ διαδηλωτή κατά την συνάντηση. Δύο χρόνια αργότερα η Μέρκελ είδε με τρόμο τα ρωσικά τανκ να προελαύνουν στην Γεωργία, χώρα που η Μέρκελ δεν ήθελε στο ΝΑΤΟ. Οχι ότι άλλοι στην Γερμανία είχαν διαφορετική άποψη. Το SPD, ο κυβερνητικός εταίρος της Μέρκελ κατά την πρώτη θητεία της στο δεύτερο μισό της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, κήρυττε την ανάγκη πολιτικής «ίσων αποστάσεων» για την Γερμανία μεταξύ Δύσης και Ρωσίας.

Η καγκελάριος δεν έβλεπε θετικά την πολιτική αυτή, αλλά δεν ήταν έτοιμη για αποφασιστική αντιπαράθεση με τον Ρώσο ηγέτη. Η Ουκρανία προσπαθούσε παράλληλα να έλθει πιο κοντά στην ΕΕ, αλλά οι διαπραγματεύσεις καθυστερούσαν, όσο το Κίεβο έβαζε νέους όρους. «Νιώθω να είμαι σε γάμο όπου ο γαμπρός βάζει συνέχεια, πριν από τον γάμο, νέες προϋποθέσεις», έλεγε η Μέρκελ. Τελικά, το Κίεβο αποφάσισε να μην προχωρήσει σε συμφωνία με την ΕΕ· η ζυγαριά βάρυνε προς την πλευρά της Μόσχας, φέρνοντας τις διαδηλώσεις του Μαϊντάν τον χειμώνα του 2013-14, που με την σειρά τους οδήγησαν στην απομάκρυνση του φιλορώσου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς.

Το 2014 η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία· ο Πούτιν δεν ήταν με τίποτα διατεθειμένος να αποδεχτεί μια δυτικοποιημένη Ουκρανία. Η Γερμανία απάντησε στην προσάρτηση με ένα τηλεφώνημα της καγκελαρίου στον Ρώσο ηγέτη, μερικές κυρώσεις «και αυτό ήταν όλο», υπενθυμίζει το Spiegel. Οι μισοί Γερμανοί ήταν εξάλλου υπέρ της προσάρτησης. Η καγκελάριος αργότερα δικαιολογούσε αυτή την αδικία κατά της Κριμαίας με το σκεπτικό ότι μπορεί να αποδεχτείς τώρα μερικές αδικίες με την προοπτική ενός καλύτερου μέλλοντος. Αλλά η Ρωσία, δηλαδή ο Πούτιν, όλο δοκίμαζε τα όρια της Γερμανίας και της καγκελαρίου.

Με το χάκινγκ στα email της Μπούντεσταγκ· με την περίπτωση της 13χρονης ρωσογερμανίδας «Λίζα» που ισχυριζόταν ότι την βίασαν «άνθρωποι με μεσογειακή όψη» και στην οποία παρενέβη η Μόσχα· με την δολοφονία ενός αντιφρονούντα σε πάρκο στο Βερολίνο. Ο Πούτιν, έλεγε αργότερα η Μέρκελ, σε δοκιμάζει όλη την ώρα και αν δεν τα καταφέρει, προσπαθεί να σε μειώσει όλο και περισσότερο – αυτός δεν ήταν που άφησε τον τεράστιο σκύλο του να περιφέρεται δίπλα στην έντρομη Μέρκελ;

Το «διαβολικό έργο» του Nord Stream 2 Με τόσες αρνητικές εμπειρίες, στην Μέρκελ φαινόταν σαφές ότι δεν θα μπορούσες να εμπιστευτείς τον Πούτιν για τίποτα. Αλλά, αν αυτό φαίνεται κατανοητό διότι δεν μπορούσε να σταθεί απέναντί του με στρατιωτικούς ή πολιτικούς όρους, είναι ακατανόητο στην περίπτωση που η Μέρκελ δεν ανέτρεψε την ενεργειακή εξάρτηση. Το έργο του αγωγού Nord Stream 2 άρχισε κατά την θητεία της (και με την συμβολή του Γκέρχαρντ Σρέντερ μετά την αποχώρησή του από την καγκελαρία) και ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η ίδια δεν σταμάτησε καθόλου αυτό το «διαβολικό έργο», όπως το αποκαλούσε. Και το SPD και το CDU πίστευαν ότι η Ρωσία θα τροφοδοτεί την Γερμανία με πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε κάθε περίπτωση, όπως συνέβαινε και στον Ψυχρό Πόλεμο. Ακόμη και με τον Nord Stream 1 η εξάρτηση ήταν γεγονός και η (κρατική) Gazprom μονοπωλιακός προμηθευτής και μέτοχος στις γερμανικές εγκαταστάσεις αποθήκευσης φυσικού αερίου. Εγκαταστάσεις που από πέρυσι το καλοκαίρι δεν γεμίζουν στον βαθμό που πρέπει· ως τον Φεβρουάριο ήταν σχεδόν άδειες. Το υπουργείο Οικονομικών της κυβέρνησης Μέρκελ δεν φάνηκε να δίνει σημασία σε αυτή την λεπτομέρεια.

Η κληρονομιά των σχέσεων του CDU με την Ρωσία -καταλήγει το Spiegel- πέφτει βαριά πάνω στον νέο ηγέτη του κόμματος, Φρίντριχ Μερτς, ο οποίος δεν είχε συμμετοχή στην διαμόρφωση τους (από το 2009 ως πέρυσι εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα). Ο Μερτς, αν έχει από την μία πλευρά αυτό το βάρος, πρέπει από την άλλη να μην αποποιηθεί το παρελθόν του κόμματος υπό την Μέρκελ, αποξενώνοντας όσους τον υποστηρίζουν. Έμμεσα, πάντως, καταγγέλλει τα λάθη, όπως η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Εντέλει, η κριτική ήταν και είναι δύσκολη: αν είσαι στο CDU και επικρίνεις τα πεπραγμένα της Μέρκελ, στην πράξη επικρίνεις και τον εαυτό σου.

Ολοι λίγο ως πολύ έκλεισαν τα αυτιά τους στα αντίθετα επιχειρήματα για να μην προχωρήσει ο Nord Stream 2. Και τώρα -πολύ αργά πλέον- παραδέχονται έστω και με μισόλογα το λάθος. Ομως αυτό το λάθος ξεθεμελιώνει απίστευτα γρήγορα μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές κληρονομιές που υπήρξαν στην νεότερη Ευρώπη, αυτή της «φωτισμένης» καγκελαρίας της Ανγκελα Μέρκελ.

@GYPAS /terrapapers.com / 2022