Οι Εβραίοι της Βρετανίας βάζουν το Ισραήλ πάνω από την αριστερή τους ιδεολογία

Παρά την παραδοσιακή πίστη τους προς την αριστερά, μόλις το 8,5% των Εβραίων στη Βρετανία σχεδιάζει να ψηφίσει το Εργατικό Κόμμα στις επικείμενες γενικές εκλογές στη χώρα αυτή – μόνο και μόνο επειδή το κόμμα αυτό υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα που δημοσιεύθηκαν στην Times of Israel, ο εξέχων άκρο-αριστερός Εβραίος ακτιβιστής του  Εργατικού Κόμματος Robert Philpot δήλωσε ότι «πολλοί από τους δεσμούς μεταξύ του Εργατικού Κόμματος και των Εβραίων της Βρετανίας έχουν αποτύχει».

«Ενώ ιστορικά το κόμμα διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους Εβραίους ψηφοφόρους, έχασε την υποστήριξή τους επειδή δείχνει να έχει στάση αντι-Ισραηλινή. Με τον Corbyn στο τιμόνι, τα πράγματα πρόκειται να χειροτερέψουν», δήλωσε ο Philpot (φώτο), ο οποίος είναι διευθυντής του εξτρεμιστικού αριστερού λόμπι “Progress”.
«Οι Αμερικανο-Εβραίοι παρέμειναν, μαζί με τους Αφροαμερικανούς, μια από τις πιο πιστές εκλογικές ομάδες του Δημοκρατικού Κόμματος», συνέχισε ο Philpot.
«Αυτή η ιστορική εμπιστοσύνη στο κόμμα ώθησε τον δοκιμιογράφο Milton Himmelfarb να πει ότι “οι Εβραίοι βγάζουν λεφτά όπως οι Επισκοπικοί και ψηφίζουν όπως οι Πορτορικανοί”.
«Ωστόσο, οι Εβραίοι της Βρετανίας έχουν απομακρυνθεί εδώ και πολύ καιρό από το παραδοσιακό τους στήριγμα στην πολιτική αριστερά».
Ο Philpot συνέχισε μιλώντας για την πολιτική ιστορία των Εβραίων μεταναστών στη Βρετανία, λέγοντας ότι η πρώτη συγκέντρωση τους στο East End του Λονδίνου και σε παρόμοια τμήματα της πόλης του Leeds, του Μάντσεστερ και του Σάλφορντ, παρέσχε σταθερές βάσεις στήριξης στο Εργατικό Κόμμα.
«Όταν οι Εργατικοί κέρδισαν την πρώτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπό τον Clement Attlee στις γενικές εκλογές του 1945, σε έδρες που υπήρχε μεγάλος εβραϊκός πληθυσμός ψήφισαν συντριπτικά υπέρ του κόμματος», δήλωσε.
Παρόλα αυτά, καθώς ανέβαιναν στο κοινωνικοοικονομικό σύστημα της Βρετανίας, κάποιοι άρχισαν να κοιτούν προς το Συντηρητικό Κόμμα.
«Αυτοί οι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες επικαλύφθηκαν και περιπλέχτηκαν από τη σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με το Ισραήλ», εξήγησε, πριν προχωρήσει σε μια λεπτομερή εξιστόρηση για το πώς η κυβερνητική πολιτική απέναντι στο-μόνο για τους Εβραίους-κράτος του Ισραήλ υπήρξε πάντα η επικρατούσα αρχή που διείπε την εβραϊκή ψήφο.
Η προδοσία της κυβέρνησης Attlee για το Σιωνιστικό ζήτημα που οι Εργατικοί υποστήριζαν σθεναρά μέχρι τώρα, σε συνδυασμό με την περιβόητη εχθρότητα του υπουργού Ernest Bevin στο νεαρό εβραϊκό κράτος, εξόργισε και προσέβαλε πολλούς Βρετανο-Εβραίους.
Επίσης, η στάση του κόμματος κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ το 1956, όταν ο ηγέτης των εργατικών, Hugh Gaitskell, συνέκρινε τις πράξεις της Βρετανίας με κάποιον που βοηθούσε τον “διαρρήκτη [Ισραήλ] να πυροβολήσει τον ιδιοκτήτη [Αίγυπτο]”.
Όμως, στη πιο κρίσιμη στιγμή, τον Οκτώβριο του 1973, ήταν οι Εργατικοί που επρόκειτο να αποδειχθούν οι καλύτεροι φίλοι του εβραϊκού κράτους, καθώς επιτέθηκαν στην κυβέρνηση του Edward Heath για την επιβολή εμπάργκο όπλων και στις δύο πλευρές και ζήτησαν να υπάρξει αλληλεγγύη με το «δημοκρατικό σοσιαλιστικό» Ισραήλ.
Λίγους μήνες αργότερα, η χώρα πήγε στις κάλπες. Εκεί όπου μετρούσε η ψήφος τους, οι Εβραίοι ψηφοφόροι τιμώρησαν τους βουλευτές των Συντηρητικών που υποστήριζαν την στάση της κυβέρνησης και αντάμειψαν όσους είχαν επαναστατήσει εναντίον της.
Πράγματι, οι Εργατικοί πρόσφεραν τρεις από τους πιο φιλο-ισραηλινούς πρωθυπουργούς των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών: τον Χάρολντ Γουίλσον, τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν.
Ωστόσο, οι Εργατικοί έχουν πολύ συχνά αναγκάσει τους Εβραίους που φυσικά θα τους ψήφιζαν να επιλέξουν μεταξύ του κόμματός τους και της υποστήριξής τους προς το Ισραήλ με τρόπο που οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ δεν το έχουν κάνει ποτέ.
Η αμερικανική «kosher» ψήφος παρέμεινε σταθερά πιστή εν μέρει επειδή το Δημοκρατικό κόμμα δεν υπέκυψε ποτέ στην επιθετική εχθρότητα προς το Ισραήλ, η οποία έγινε “μόδα” σε ορισμένα τμήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970.
Ήταν όταν η Αριστερά άρχισε να απαιτεί από το Ισραήλ να υιοθετήσει τις πολιτικές ένταξης και φυλετικής ενσωμάτωσης – εκείνες δηλαδή τις ίδιες πολιτικές που απαιτεί πάντα το εβραϊκό λόμπι από μη εβραϊκά κράτη – που ξεκίνησε η ρήξη των σχέσεων μεταξύ των Εβραίων και του Εργατικού Κόμματος.
Αυτή η παλίρροια του αντι-Σιωνισμού σάρωσε τους Εργατικούς στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν, μετά την εκλογή της Θάτσερ το 1979, οι σκληροί αριστεροί προσπάθησαν να πάρουν τον έλεγχο του κόμματος.
Η στροφή των Εργατικών προς τα αριστερά επεκτάθηκε πέρα ​​από την αρένα της εξωτερικής πολιτικής εν γένει και του Ισραήλ ειδικότερα.
Αλλά οι δυσκολίες για τους Εργατικούς στην κοινότητα ενισχύθηκαν από το γεγονός ότι η ισχυρή αντιπολίτευση στο Ισραήλ ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σκληρής αριστεράς, ενώ οι επιθέσεις στο εβραϊκό κράτος αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο των συζητήσεων σε πολλά τοπικά κόμματα.
Ως αποτέλεσμα, συνέχισε ο Philpot, μεγάλος αριθμός Εβραίων μεταπήδησε στο Συντηρητικό Κόμμα, ιδιαίτερα υπό την πρώην Πρωθυπουργό Margaret η οποία είχε “μακρά υποστήριξη προς το Ισραήλ” και μια “στενή σχέση με τον αρχιραβίνο Immanuel Jakobovits.
Όπως τόνισε ο Philpot:
Τέτοια ήταν αυτή η στενή σχέση που το 1988 η φιλο-συντηρητική εφημερίδα Sunday Telegraph δήλωσε με θαυμασμό ότι «ο Ιουδαϊσμός έχει γίνει η νέα πίστη της Θατσερικής Αγγλίας».
Παρ ‘όλα αυτά, η περίοδος από την απώλεια της εξουσίας των Εργατικών πριν από επτά χρόνια έσπασε πολλούς από τους δεσμούς μεταξύ του κόμματος και των Εβραίων της Βρετανίας. Κατά ειρωνικό τρόπο, η αρχική βλάβη έγινε κάτω από την ηγεσία του Ed Miliband, του πρώτου εβραϊκής καταγωγής ηγέτη του κόμματος.
Για μεγάλο μέρος της κοινότητας, ο Μίλιμπαντ ήταν μια απογοήτευση όταν κέρδισε την ηγεσία το 2010. Οι γονείς του, έγραψαν ότι “δεν καθορίζονται από την εβραϊκότητά τους αλλά από την πολιτική τους”. Ακολούθησε μια ευγενική, αλλά ελαφρώς ανήσυχη σχέση.
Ωστόσο, η σχέση αυτή υποβλήθηκε σε σοβαρή πίεση από τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2014. Μόλις εβδομάδες μετά την επιστροφή από την επίσκεψή του στο Ισραήλ αφού δήλωσε αρχικά τη δέσμευσή του για «την ασφάλεια και το δικαίωμα του Ισραήλ να προστατεύσει τον εαυτό του», ο Miliband κατήγγειλε απερίφραστα την επιχείρηση Operation Protective Edge.
Ο Philpot συνέχισε λέγοντας ότι η άκρα αριστερά, η οποία κατέλαβε τον έλεγχο του Εργατικού Κόμματος μετά τον Τόνι Μπλερ, έγινε ακόμα πιο αυστηρά “αντι-σιωνιστική” – ή, πιο ακριβέστερα, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων – και από εκεί και πέρα, οι  τελευταίοι δεσμοί που συνέδεαν τους Εβραίους με αυτό το κόμμα έσπασαν.
Μια δημοσκόπηση μεταξύ των Εβραίων, το 2015, σύμφωνα με τον Philpot, διαπίστωσε ότι το 73% των Εβραίων ψηφοφόρων δήλωσε ότι η προσέγγιση των κομμάτων απέναντι στο Ισραήλ και την Μέση Ανατολή ήταν “πολύ” ή “αρκετά” σημαντική για τον καθορισμό του πώς θα ψηφίσουν.
Η εκλογή του «βετεράνου αντι-ισραηλινού ακτιβιστή» Jeremy Corbyn (Τζέρεμι Κορμπίν) στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος ήταν το κερασάκι στην τούρτα.
Η εχθρότητα του Corbyn προς το Ισραήλ είναι βαθιά εδραιωμένη. Όπως έγραψε ο Dave Rich στο πρόσφατο βιβλίο του, “The Left’s Jewish Problem: Jeremy Corbyn, Israel and Anti-Semitism” (Το Εβραϊκό Πρόβλημα της Αριστεράς: ο Τζέρεμι Κόρμπιν, το Ισραήλ και ο Αντισημιτισμός), προέρχεται πολιτικά από την εποχή της αποικιοποίησης.
Ο Rich ισχυρίστηκε ότι για την γενιά αριστερών του Corbyn, ο Σιωνισμός είναι “μια ρατσιστική, αποικιοκρατική ιδεολογία και το Ισραήλ ένα παράνομο απόθεμα της δυτικής αποικιοκρατίας στη Μέση Ανατολή”.
Αυτός ο αριστερός “αντι-Σιωνισμός”, όπως ο Philpot και άλλοι αποκαλούν, βεβαίως δεν είναι “αντισημιτικός” καθόλου, αλλά απλώς μια απαίτηση να σταματήσει το -μόνο για Εβραίους- κράτος του Ισραήλ να είναι ένα κράτος με φυλετική βάση που έχει σχεδιαστεί για να συντηρεί την εβραϊκή γενετική ομοιογένεια.
Αυτή είναι μια πολιτική που πρέπει να υιοθετηθεί από όλα τα κράτη που επιδιώκουν να διατηρήσουν και να προστατεύσουν τη φυλετική ταυτότητα των λαών τους – αλλά το εβραϊκό λόμπι έχει επενδύσει δεκαετίες προετοιμασίας της άκρας αριστεράς για να αντιταχθεί σε κάθε φυλετική πολιτική – και τώρα φρίττει που αυτή άκρα Αριστερά επιδιώκει να εφαρμόσει το ίδιο πρότυπο στο Ισραήλ.
Αυτή λοιπόν είναι η προέλευση του «αντι-Σιωνισμού» που τώρα αναγκάζει το υποκριτικό εβραϊκό λόμπι να εγκαταλείψει το Εργατικό Κόμμα: είναι ένα ζήτημα του «κάνε όπως λέω, όχι όπως κάνω».
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / πηγή (από εδώ)
kokkinosouranos