Εβραίος ραβίνος του όρου του Ναού, ισχυρίζεται ότι ο Μεσσίας ( κατά τους Εβραίους πάντα) θα κάνει την επίγεια εμφάνιση το 2022, καθώς τότε επίκειται η σύγκρουση των δύο μακρινών αστεριών εκπληρώνοντας μια αρχαία μεσσιανική προφητεία .
Ο στίχος στην βίβλο που συμπίπτει με την αρχαία εβραϊκή λογοτεχνία βρίσκεται στο εδάφιο 24:17, όπου αναφέρονται τα εξής: «Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον βλέπω, να πλησιάζει και ένα βήμα πίσω του είναι τέσσερα αστέρια έξω από τον Ιακώβ ενώ ανατέλλει το σκήπτρο για κυριαρχήσει το Ισραήλ και να πατάξει τις περιοχές του Μωάβ, και να γονατίσει όλους τους γιους του Σέθ».
Ο Ραβίνος Yosef Berger, που έχει έδρα στον Τάφο του Βασιλιά Δαυίδ στο όρος Σιών εξήγησε ότι όταν θα έλθει ο Μεσσίας, αυτός θα συνοδεύεται από «ένα ή περισσότερα αστέρια».
Πρόκειται για εβραϊκή προφητεία , σύμφωνα με την οποία ο Μεσσίας θα επανέλθει μαζί με την δημιουργία ενός επικείμενου σούπερ Νόβα από την σύγκρουση δύο αστέρων, που θα είναι το φωτεινότερο αντικείμενο στον ουρανό….ορατό ακόμη και με γυμνό μάτι για τουλάχιστον έξι μήνες , το 2022.
Τα δύο αστέρια που έχουν προφητευτεί να συγκρουστούν θα εκπληρώσουν μια αρχαία εβραϊκή προφητεία περί ερχομού του «Μεσσία», τονίζει ο Εβραίος ραβίνος.
Ο Berger, δήλωσε σε ισραηλινή ιστοσελίδα : « Η Rambam [η αρχαία προφητεία του προφήτη Moses ben Maimon] μιλάει για ένα αστέρι που εμφανίζεται ως απόδειξη ότι ο Μεσσίας θα έρθει μία ημέρα. Το Zohar [το θεμελιώδες έργο στην εβραϊκή λογοτεχνία] αναφέρει ρητά ότι η μεσσιανική διαδικασία θα πρέπει να συνοδεύεται από διάφορα αστέρια που θα συγκρουστούν» .
Τα δύο αστέρια που συγκρουστούν ανήκουν στον αστερισμό του Cygnus , τα οποία όντως έχουν εκραγεί…. άσχετο όμως με τα τεκταινόμενα εδώ στην γη.
Ο αστρονόμος Larry Molnar, του πανεπιστημίου Calvin College, έκανε την πρόβλεψή του κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της αμερικανικής αστρονομικής Εταιρείας στο Τέξας και εξήγησε ότι τα αστέρια που απέχουν περίπου 1.800 έτη φωτός μακριά έχουν ήδη εκραγεί, και θα αυτό θα γίνει ορατό στην γη το 2022.
Ο καθηγητής Molnar είπε : «{Αυτό δεν είναι μια γέννηση ενός άστρου με τα συνήθη μέσα. Απλά έχουμε με την πάροδο του χρόνου δύο αστέρια τα οποία έχουν έρθει το ένα κοντά στο άλλο».
Ο ραβίνος τόνισε ότι υπάρχουν και επιστημονικές προβλέψεις που επιβεβαιώνουν ότι ο Μεσσίας θα επιστρέψει ξανά στην γη το 2022.
Ο Μεσσίας, για τους Ιουδαίους θα είναι ένας άνθρωπος με εξαιρετικές ηγετικές ικανότητες, που θα οδηγήσει τον εβραϊκό λαό, αλλά και όλη την ανθρωπότητα στην «μεσσιανική περίοδο», μια εποχή ευημερίας, «παγκόσμιας ειρήνης», αλλά και «θαυμάτων».
Το Ταλμούδ αναφέρει ότι ο Μεσσίας θα εμφανιστεί σε μία περίοδο που η γενιά που θα ζει θα αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα, «σαν ένα ποτάμι από προβλήματα».
Σε πρόσφατο άρθρο μας με τίτλο («Έρχεται ο Μεσσίας!»: Οι Εβραίοι προειδοποιούν πως «έσπασαν τους κώδικες» της «Τορά» και περιμένουν τον Αντίχριστο ως τον… «Μεσσία» τους! ), είχαμε αναφέρει ότι είναι πλέον φανερό όσο ποτέ άλλοτε ότι ο σιωνισμός, ο οποίος με την δύναμη του πλούτου μας ελέγχει παγκοσμίως, έχει αγοράσει ψυχές και συνειδήσεις για να καθυποτάξει όλες τις εξουσίες στον κόσμο όπως και στην Ελλάδα…
Σκοπός τους είναι να επιβάλουν στον κόσμο, την μεγάλη τους πολιτικοθρησκευτική ιδέα, πάνω στην οποία δουλεύει όλη η παγκόσμια Εβραϊκή ελίτ.
Και αυτή η «ιδέα», είναι με λίγα λόγια να υποτάξουν όλο τον κόσμο σ’ αυτούς και να κάνουν τον αντίχριστο «μεσσία» τους, τον παγκόσμιο κυβερνήτη.
Για το ίδιο θέμα έχει μιλήσει και ο Πάπας αλλά και άλλοι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του πλανήτη. Για αυτό άλλωστε βιάζονται οι σκοτεινοί ηγέτες της νέας τάξης πραγμάτων να επιβάλουν τα σχέδια τους , μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κατάρρευσης ελέγχοντας όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της γης .
Η θεία δύναμη , οι άγιοι του θεού και η Αγία τριάδα θα φυλάξει όλους τους ευσεβείς ανθρώπους δίνοντας τους όλα τα «όπλα» για να πολεμήσουν αυτά τα άνομα σενάρια και να σωθούν οι ίδιοι .
Βίντεο
pentapostagma
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
Απο περσι τον Ιουνη και μεχρι χτες κυλουσαν 2 διαφορεντικα μελλοντα απο το Σαββατο κι επετα μπηκε αλλο ενα τριτο μεσα.
Τα 2 πρωτα δεν ειναι τοσο περπλοκα αλλα η εξελιξη του τριτου αν μεινει μπορει να φερει ενα τεταρτο μεσα και στο τεταρτο οι εξελιξεις θα ειναι πολυ ασχημες χειροτερες απο οτι ηδη περιμενετε.
Αν το τριτο παρακαμψει και φερει κατο τεταρτο ενα απο τα 2 πρωτα θα χαθει συγκεκριμμενα θα χαθει το μονο μελλον το οποιο δινει ελπιδα στους ανθρωπους..
Αλλα ειπαμε το μελλον και οι καταληξεις ειναι ρευστες αλλα δεν ξερω ποτε δεν ξερει κανεις μονο να βλεπουμε μπορουμε δεν ειναι τιποτα στο χερι μας..
Απλα παρατηρουμε κι οσο κι αν προσπαθουμε το μονο που καταφερνουμε ειναι ισως να καθυστερησουμε λιγο αυτο που ερχεται να κερδισουμε λιγο χρονο αν χαθει το δευτερο μελλον ομως θα χαθει και η ελπιδα..
Οι από το λαό θεωρούμενες στην μετέπειτα ομηρική θεολογία θεότητες είναι απλά και μόνο διαφορετικά ονόματα του Ενός Θεού, που φανερώνουν τις διάφορες ενέργειες και λειτουργίες αυτού σε διάφορες περιοχές της φύσης. Στην αντίληψη αυτή οφείλονται οι ακόλουθοι στίχοι της ορφικής θεολογίας: «Εις Ζεύς, εις Άϊδης, εις ΄Ηλιος, εις Διόνυσος, εις θεός εν πάντεσσι . τι σοι δίχα ταύτ’ αγορεύω;».
Ο Θαλής ορίζει τον Θεόν «νουν του κόσμου» και λέγει ότι είναι «πρεσβύτατον των όντων ο Θεός . αγέννητον γαρ», «μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν».
Για τον Αναξίμανδρο ο Θεός είναι άπειρος, άναρχος, δεν έχει αρχή, αλλά είναι αρχή των άλλων. Είναι ακόμη αγέννητος και άφθαρτος. Το Θείον είναι «αθάνατον και ανώλεθρον», τα πάντα κυβερνών.
Ο Πυθαγόρας μπορεί να μνημονεύει διάφορους θεούς, όμως λέγει επίσης: «έστι τε Θεός και ούτος πάντων κύριος», «ένα και μόνον διδάσκει Θεόν είναι» κατά τον Ιάμβλιχον και Πορφύριον.
Ο Φιλόλαος ονομάζει τον Θεόν «αρχή πάντων» και περιγράφει, κατά τον Ξενοφάνη, τον Θεό έναν, αεί όντα, μόνιμον, ακίνητον, αυτόν εαυτώ όμοιον, άρχοντα.
Ο δε πυθαγόριος Θεωρίδας στο περί φύσεως σύγγραμμά του γράφει: «Μια δ’ άρα των όντων αρχά μεν όντως αληθινά, μια . κείνη γαρ εν αρχά τέ εστιν εν και μόνον».
Κατά τον Τίμαιον εξάλλου τον Λοκρόν «μία αρχά πάντων εστίν αγέννητος . ει γαρ εγένετο, ουκ αν ην έτι αρχά….» (Περί Φύσιος).
Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος αναφέρει: «εις Θεός, εν τε θεοίσιν και ανθρώποισι μέγιστος, ούτι δέμας θνήτοισιν ομοίοις ήδε νόημα». Ο Θεός είναι γι’ αυτόν ασώματος, αγέννητος και αθάνατος, αϊδιος. Θεοί που γεννιώνται και πεθαίνουν λέγει δεν είναι Θεοί. Ο Θεόφραστος πληροφορεί ότι ο Ξενοφάνης τον Θεόν «ένα μεν δείκνυσιν εκ του πάντων κράτιστον είναι…. το δε πάντων κράτιστον και άριστον θεός». Τέλος, ο Αριστοτέλης λέγει γι’ αυτόν ότι «πρώτος τούτων (των φιλοσόφων) ενίσας…εις τον όλον ουρανόν αποβλέψας το εν είναι φησί τον Θεόν». (Μετά τα Φυσικά 5, 986 β 18).
Ο Παρμενίδης αποδίδει στο ‘Ον – Παν’ ιδιότητες θείες και λέγει ότι «αγέννητον εόν και ανώλεθρόν έστι … ουδέ διαιρετόν έστι…. αυτάρ ακίνητον …έστιν άναρχον άπαυστον …. ανενδεές και τέλειον αλλά και πεπερασμένον». Η εξήγηση της οντολογίας του Παρμενίδη βρίσκεται στο ότι θεωρεί το Εν ως ουσιαστικό συστατικό των πολλών, το «εν Είναι» ως η ουσία των επί μέρους όντων, το Εν μόνον όντως Ον, ποιοτικώς διάφορον εκείνων, ουσία όλως άλλο… ‘Ολα τα άλλα είναι όντα καθόσον περιέχουν εντός των το Εν Ον. Το Ον υπάρχει ως Εν και Μοναδικόν καθ’ αυτό, τα δε όντα υπάρχουν όσο εμπεριέχουν το όλον και αμερές. Το Ον είναι η ουσία και τα όντα οι εκδηλώσεις και φανερώσεις αυτής της ουσίας. Η αλήθεια και τα φαινόμενά της.
Ο Ηράκλειτος ομιλεί για την ενιαία ουσία του κόσμου και για μια υπέρτατη αρχή του παντός. Από την οποία πηγάζει το ανθρώπινο δίκαιο. «Εκ πάντων εν και εξ ενός τα πάντα». «΄Εν πάντα είναι» αποφαίνεται. «Τρέφονται γαρ πάντες οι ανθρώπειοι νόμοι υπό ενός, του θείου…. νόμοις και βουλή πείθεσθαι ενός». Δέχεται ακόμη ως Αρχή των πάντων τον Λόγο. Ας θυμηθούμε το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, όπου αρχίζει ως εξής: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Από αφηρημένος λόγος, όπως τον δέχονταν οι αρχαίοι, πήρε στο Χριστιανισμό αποκαλυπτικά οντολογική υπόσταση.
Ο Εμπεδοκλής μιλάει κατ’ επανάληψη για μια παγκόσμια Αρχή, την οποία θεωρεί ως ενιαίο γενικό Νόμο, που εξουσιάζει στο σύμπαν. Ο Νόμος αυτός είναι εκδήλωση πρόνοιας Ενός Θεού που είναι αόρατος, απρόσιτος, νους όλος: «φρην ιερή και αθέσφατος έπλετο μούνον, φρόντισι κόσμον άπαντα καταϊσσουσα θόησιν». Απέρριπτε και αυτός, όπως και οι προηγούμενοι, τους ανθρωπόμορφους θεούς της λαϊκής θρησκείας …. «την υπέρ νουν αινιττόμενος αιτίαν».
Ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας απέρριπταν τον πολυθεϊσμό και την ειδωλολατρία και ο μεν πρώτος ταύτιζε τους θεούς με φυσικές δυνάμεις (π.χ. Ζεύς=αέρας, Παλλάς=φρόνηση κ.λπ.), ενώ ο δεύτερος «έπειθε τους ομιλητάς μηδέ όλως είναι τινάς τους θεούς». Γι’ αυτό και οι Αθηναίοι τον κατεδίκασαν σε θάνατο εξαιτίας της ασέβειάς του. Θεωρεί ο Αναξαγόρας τον Νουν ως αίτιον της γενέσεως και κινήσεως των όντων, αίτιον της τάξεως και του κόσμου. «Νόος σε έστιν άπειρον και αυτοκρατές και μέμικται ουδενί χρήματι, αλλά μούνος αυτός επ’ εαυτού εστίν… πάντων νοός κρατεί….».
Ο Πρόδικος εθεωρούσε την πολυθεΐα ανύπαρκτη και ως προσωποποιήσεις στοιχείων και αντικειμένων της φύσεως: «πάντα τα ωφελούντα τον βίον ημών οι παλαιοί θεούς ενόμισαν δια των απ’ αυτών ωφέλειαν….».
Ο Ευήμερος θεωρεί όλους τους θεούς αποθεώσεις παλαιών ιστορικών προσώπων και, τέλος, από τους μεγάλους τραγικούς:
Ο Αισχύλος αναφέρει το Υπέρτατον Ον άλλοτε ως «θεόν», άλλοτε ως ‘Ζεύ’ (όμως ως έννοια ανώνυμη και απροσδιόριστη, τέλειου, υψίστου και πατέρα και όχι ως τον πατέρα των Ολυμπίων θεών). Τον ονομάζει «μέγα», «πάντων μέγιστο», «βασιλέα», «παντεπόπτη», «αήττητο» κ.λπ.
Με την ίδια έννοια ανευρίσκουμε τον Θεόν και στον Σοφοκλή, που τον ονομάζει «πατήρ Ζεύ», «ύψιστο», «ουράνιο», «εν θεοίς θεό», «αιώνιο Θεό», «πανταχού παρών μέγα αιθεροβάμων», «πάμφωτο υπέρθεο», «αθάνατον αιεν αρχά», «παντοδύναμο» και «αναίτιο κακών». Είναι ο «εις Θεός».
Ο Ευρυπίδης ασκώντας κριτική στην χονδροειδή αντίληψη που είχαν οι σύγχρονοί του για τους θεούς, αρνείται τις κακές ιδιότητες και πράξεις τους, το ότι κατοικούν σε ναούς, το ότι είναι σοφοί και δίκαιοι, και τους θεωρεί μάταιες δοξασίες. Απορρίπτει τις Ερινύες, και την μαντεία.
Τέλος η πίστη του Σωκράτη και του Πλάτωνα σε εκλεπτυσμένη Νοερά Αρχή, που διακοσμεί και κυβερνά τα πάντα και που καθοδηγεί τους ανθρώπους δια του «δαιμονίου» που εμβάλλει εντός τους, ενώ προνοεί για όλους και όλα και παραμένει ύψιστο Ον, είναι περισσότερον γνωστά και δεν θα εμμείνουμε περισσότερο. Χαρακτηρίζεται πάντως ο Θεός «Αυτοζωή» και «Πηγή πάσης ζωής» και η λατρεία του πρέπει να είναι «ανείδωλος», διότι είναι «άμορφος» και «ανώνυμος». Επιγραμματικά αναφέρουμε εδώ και τον Αριστοτέλη για τον οποίον ο Θεός, όπως φαίνεται στα Μεταφυσικά του, είναι αιώνιος, άϋλος, πνεύμα καθαρό και κυβερνά τα πάντα.
Παρόμοιες θρησκευτικές απόψεις είχε και ο Αντισθένης, ο οποίος έλεγε πως «το κατά νόμον είναι πολλούς θεούς, κατά δε φύσιν ένα», για να μείνουμε μόνο σ’ αυτούς (βλ. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ…, Λ. Γ. Φιλιππίδου, Αθ. 1958, σελ. 52 κ.ε.).
Σε γνωστή μελέτη του ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας αναφέρει και τα εξής:
– Παραθέτει τον χρησμό του μαντείου του Κλαρίου Απόλλωνος ότι ο Θεός είναι αυτοδημιούργητος, αγέννητος, αδίδακτος, άφθαρτος, ανώνυμος, κατοικεί στο πυρ [ας θυμηθούμε την φλεγόμενη βάτο στην Π.Δ., την πύρινη στήλη προστασίας των Εβραίων, το καθαρό άκτιστο λευκό φως της Μεταμορφώσεως του Ιησού και τις πύρινες γλώσσες της Πεντηκοστής] και πως οι ελληνικοί θεοί ακόμη και ο Απόλλων (θεός του φωτός) είναι τμήματα του Θεού και απεσταλμένοι του στη γη.
– Ο Ερμητισμός σε ορισμένους από τους «λόγους» του είναι μονοθεϊκός. Ο Θεός εμφανίζεται αμετάβλητος, αγέννητος, Πατέρας, Αγαθός. Ζούμε χάρη στην ενέργεια και δύναμή του. Ο Λόγος είναι γιος του πρώτου Νοός ή Θεού. Ο Πρώτος Νους δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του τον Πρώτο άνθρωπο. Οι δαίμονες, όντα διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο, κάνουν τους ανθρώπους να είναι ασεβείς και εγκληματικοί. Η αληθινή γνώση πραγματοποιείται με την άμεση θέα του Θεού, κατόπιν εκστάσεως. Ο άνθρωπος γίνεται τότε ίδιος θεός, αλλά θνητός. Η ψυχή ενώνεται με το Θεό, όπως και στον Πλωτίνο.
– Ο Επίκτητος ακόμη χρησιμοποιεί προσευχή μονοθεϊστική ως εξής: «Χρησιμοποίησέ με όπως θέλεις. είμαι σύμφωνος μαζί σου, σου ανήκω, οδήγησέ με όπου θέλεις…». Απευθύνεται δηλαδή σε προσωπικό Θεό.
– Ο Πλωτίνος δίδασκε ότι το ΈΝ, ο ΝΟΥΣ και η ΨΥΧΗ είναι τρεις υποστάσεις του ενός Θεού.
– Ο Ιάμβλιχος ως αρχή και αιτία του παντός δέχθηκε ένα μόνο Θεό, πηγή του Αγαθού, όπως και ο Πλάτωνας.
– Ο Πλούταρχος ορίζει το Θεό ως αγέννητο, άναρχο, αιώνιο, εκτός χρόνου υπάρχοντα. Πηγή του αγαθού, ως εν και ως ωραίο. Είναι ο Νους που όλα τα ρυθμίζει και διευθύνει. Μετά το θάνατο πίστευε ότι οι ψυχές περιπλανώνται στο διάστημα ανάμεσα στη γη και τη σελήνη, όπου υφίστανται τιμωρίες. Είχε ακόμη την ιδέα πως δαίμονες χρησίμευαν στα διάφορα μαντεία ως μεσάζοντες και ότι όσα μαντεία παρήκμασαν ήταν από την εγκατάλειψη των δαιμόνων τους (βλ. ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ, Στ’ τόμος ‘Ιστορίας Ελληνικού Έθνους’, ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ)
Η δευτέρα παρουσία του Κυρίου
«Άνδρες Γαλιλαίοι, διατί στέκεσθε και παρατηρείτε προς τον ουρανόν; Αυτός ο Ιησούς, ο οποίος ανελήφθη από σας εις τον ουρανόν, θα έλθη κατά τον ίδιον τρόπον όπως τον είδατε να αναβαίνη εις τον ουρανόν» (Πράξεις 1,11). Αυτό ήτο το μήνυμα το οποίον έλαβον οι μαθηταί του Χριστού δια την έλευσιν του Κυρίου.
Πότε θα πραγματοποιηθή η έλευσις αυτή;
Υπάρχουν άνθρωποι κακόδοξοι, οι οποίοι τολμούν να προσδιορίσουν τον χρόνον αυτόν.
Το πρόβλημα αυτό απησχόλησεν ήδη εις την Παλαιάν Διαθήκην τον Δανιήλ, ο οποίος επροφήτευσε τους εσχάτους καιρούς.
«Κύριε», έρωτα, «τι τα έσχατα τούτων;», πότε θα έλθη το τέλος αυτών των πραγμάτων; Και ο Κύριος απαντά:
«Δεύρο Δανιήλ, ότι εμπεφραγμένοι και εσφραγισμένοι οι λόγοι, έως καιρού πέρας», έλα Δανιήλ, παύσε να έρωτας, οι λόγοι αυτοί είναι κλεισμένοι και σφραγισμένοι, έως να έλθη το τέλος του καθωρισμένου καιρού (Δανιήλ 12,8-9). Την ιδίαν ερώτησιν έθεσαν οι μαθηταί του Χριστού: «Είπε μας, πότε θα 7ίνουν αυτά και ποίον είναι το σημείον της παρουσίας σου και της συντέλειας του κόσμου;» (Ματθαίος 24,3).
«Προσέχετε», τους απήντησεν ο Κύριος, «μήπως κανείς σάς πλανήση, διότι πολλοί θα έλθουν εις το όνομα μου και θα λέγουν, εγώ είμαι ο Χριστός και πολλούς θα πλανήσουν» (Ματθαίος 24,4-5. 23-26. Μάρκος 13,5-6. 21-23. Παράβαλλε Και Ματθαίος 7,15. Λουκάς 21,8). «Δεν είναι ιδική σας υπόθεσις να γνωρίζετε τους χρόνους η τους καιρούς τους οποίους έθεσεν ο Πατήρ εις την ιδικήν Του εξουσίαν» (Πράξεις 1,7). Την ημέραν εκείνην και την ώραν «ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι οι εν τω ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ειμή ο Πατήρ» (Μάρκος 13,32). Η ημέρα του Κυρίου θα έλθη «ως κλέπτης την νύκτα», την στιγμήν δηλαδή, κατά την οποίαν κανένας δεν υποπτεύεται (Β΄ Πέτρου 3,10).
Από τα χωρία αυτά γίνεται φανερόν ότι η εξακρίβωσις του χρόνου της ελεύσεως του Κυρίου δεν είναι υπόθεσις των γνησίων οπαδών του Χριστού, των αληθινών Χριστιανών. Αυτό «δεν είναι ιδική σας υπόθεσις» είπεν ρητώς ο Κύριος (Πράξεις 1,7). Όποιος το επιχείρηση και τολμά, μάλιστα, να το κάμη αντικείμενον κηρύγματος, ο άνθρωπος αυτός πλανάται και πλανά όσους δώσουν πίστιν εις τους λόγους του. Ο Κύριος μας προειδοποιεί ότι πρέπει να προσέχωμεν.
Κανένας λοιπόν δεν γνωρίζει τον χρόνον της δευτέρας παρουσίας. Εκείνο, όμως, το οποίον γνωρίζομεν είναι ότι η ημέρα αυτή θα έλθη και ότι η παρουσία του Χριστού θα είναι ορατή εις όλους, όχι αόρατος, όπως υποστηρίζουν οι διαστρεβλωταί του νοήματος της Αγίας Γραφής. «Θα έλθη κατά τον ίδιον τρόπον όπως τον είδατε», αναφέρουν οι άγγελοι εις τους μαθητάς (Πράξεις 1,11). Θα τον ιδούν «πάσαι αι φυλαί της γης» (Ματθαίος 24,30), όχι μόνον οι δίκαιοι αλλά και οι πονηροί, ακόμη και εκείνοι οι οποίοι τον εσταύρωσαν (Αποκ. 1,7. Παράβαλλε Ζαχαρίας 12,10).
Θα έλθη «εν τη δόξη αυτού», θα καθίση «επί θρόνου δόξης αυτού», θα συγκεντρωθούν ενώπιον Του «πάντα τα έθνη» και θα χωρίση τους αγαθούς από τους πονηρούς. «Και αυτοί θα μεταβούν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθαίος 25,31-46. Παράβαλλε Και 8,11-12. 13,41-43. 47-50. Β΄ Θεσσαλονικείς 1,7-10. Δανιήλ 12,2-3).
Η ανάστασις των νεκρών θα είναι, λοιπόν, καθολική, μόνον ότι οι δίκαιοι θα εγερθούν εις ανάστασιν ζωής και οι πονηροί εις ανάστασιν κρίσεως. «Μη εκπλήττεσθε γι’ αυτό, διότι έρχεται ώρα, κατά την οποίαν όλοι όσοι θα ευρίσκωνται εις τα μνημεία θα ακούσουν την φωνήν του και θα εξέλθουν, εκείνοι μεν οι οποίοι έπραξαν το καλόν θα αναστηθούν δια ζωήν, εκείνοι δε οι οποίοι έπραξαν το κακόν θα αναστηθούν δια καταδίκην» (Ιωάννης 5,28-29. Ματθαίος 25,46. Παράβαλλε Και Ησαΐας 26,19. Ιεζ. 37,1-14. Δανιήλ 12,2-3).
10. Προσέχετε, μήπως κανείς σας πλανήση
Καθώς είδομεν, ο Κύριος δεν περιορίζεται εις την διαβεβαίωσιν, ότι η άφιξίς Του θα πραγματοποιηθή εις καιρόν ανύποπτον δια τον άνθρωπον. Υπογραμμίζει, ακόμη, ότι πρέπει να προσέχωμεν, διότι θα παρουσιασθούν άνθρωποι οι οποίοι θα επιχειρήσουν να μας παραπλανήσουν (Ματθαίος 24,4. 11. Μάρκος 13,22).
Πρόκειται δια ανθρώπους, οι οποίοι πράγματι παρουσιάζονται εις τας ημέρας μας και υποστηρίζουν ότι αποτελούν «διώρυγα» η «κανάλι» του Θεού και ότι ο «Ιεχωβά Θεός» «διοχετεύει» εις τους ανθρώπους το «φως Του» και την «αλήθειάν Του» μέσω αυτής της «διώρυγος».
Οι άνθρωποι αυτοί δεν υποστηρίζουν απλώς την αόρατον έλευσιν του Κυρίου, η οποία, καθώς ανεφέρθη, είναι αντίθετος προς την διδασκαλίαν της Αγίας Γραφής, αλλά μεταβαίνουν «από σπίτι σε σπίτι» δια να κηρύξουν τα «αγαθά νέα» μιας «εγκαθιδρυμένης Βασιλείας». Ο «καιρός των Εθνών ήλθε», διακηρύττουν, «η δευτέρα παρουσία έγινε το έτος 1914». Το κήρυγμα της «Βασιλείας» ήρχισε μετά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον!
Είναι φανερόν, ότι οι άνθρωποι αυτοί εμπίπτουν εις την περίπτωσιν του Ματθαίος 24,23-27:
«Τότε, εάν σας είπη κανείς:
να, εδώ είναι ο Χριστός, η εκεί,
μη τον πιστέψετε. Διότι θα εμφανισθούν ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται και θα κάνουν μεγάλα θαύματα και τέρατα, ώστε να πλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Ιδού, σας τα προείπον. Εάν σας ειπούν:
να, είναι εις την έρημον, μη πηγαίνετε,
να, είναι εις τα απόμερα δωμάτια, μη πιστέψετε… ». Το ευαγγέλιον, λοιπόν, των ανθρώπων αυτών δεν είναι
τα «αγαθά νέα», τα οποία εκήρυττον οι Απόστολοι, αλλά
«έτερον ευαγγέλιον», το οποίον οδηγεί εις την απώλειαν (Γαλ. 1,6-9).
Η Βασιλεία, δια την οποίαν ομιλεί η Αγία Γραφή ήρχισε να κηρύττεται από της εποχής του Ιωάννου (Λουκάς 16,16) και όχι μετά το 1914. Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ακόμη ότι μετά το πλήρωμα των «καιρών των εθνών» θα ακολουθήση η επιστροφή του Ισραηλίτικοί λαού και κατόπιν θα έλθη ο Κύριος (Λουκάς 21,24-27. Ρωμαίους 11,25-33. Παράβαλλε Λουκάς 13,35. Ματθαίος 23,39. Ζαχαρίας 12,10). Η επιστροφή αυτή δεν συνετελέσθη ακόμη. Επομένως, η «εγκαθιδρυμένη Βασιλεία» είναι πλάνη.
Αλλά περί ψευδοπροφητών δεν γίνεται λόγος μόνον εις την Καινήν Διαθήκην. Αποτελούν κίνδυνον, τον οποίον επισημαίνουν με ζωηρά χρώματα και οι Προφήται της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως οι σημερινοί ψευδοπροφήται, καθ’ όμοιον τρόπον και οι ψευδοπροφήται κατά την εποχήν της Παλαιάς Διαθήκης διεκήρυττον ότι ομιλούν εις το όνομα του Θεού. Εις την πραγματικότητα, όμως, όπως οι σημερινοί, ωμιλούν συμφώνως προς το θέλημα της καρδίας των με σκοπόν να παραπλανήσουν τον λαόν.
Ο Θεός προειδοποιεί τους «προφήτας» αυτούς, ότι η τιμωρία των θα είναι φρικτή και το τέλος των καταγέλαστον. Δι’ αυτό παραγγέλλει εις τον λαόν Του να μην ακούη την φωνήν των πονηρών αυτών ανθρώπων:
«Και είπεν ο Κύριος προς εμέ: Ψεύδη προφητεύουν οι Προφήται αυτοί εις το όνομα μου. Εγώ δεν τους έστειλα ούτε τους έδωσα καμμίαν εντολήν, ούτε ωμίλησα προς αυτούς… με θανατηφόρον νόσον θα αποθάνουν, με λιμόν θα εξολοθρευθούν αυτοί οι Προφήται και ο λαός, προς τον οποίον προφητεύουν… » (Ιερεμ. 14,14-16).
«Και εγένετο λόγος Κυρίου προς εμέ λέγων: Υιέ ανθρώπου, προφήτευσε εναντίον των ψευδοπροφητών του Ισραήλ, προφήτευσε και είπε προς αυτούς:
Ακούσατε λόγον Κυρίου, τάδε λέγει Κύριος’ αλίμονον εις τους προφητεύοντας κατά τας διαθέσεις της καρδίας των χωρίς καθόλου να ιδούν αποκαλύψεις. Οι ψευδοπροφήται σου, Ισραήλ,
ομοιάζουν με αλώπεκας εις έρημους. Δεν εστάθησαν εις στερεόν έδαφος…
Έβλεπον ψευδή, ανήγγελον κενάς προφητείας οι λέγοντες ότι ο Κύριος ομιλεί,
ενώ ο Κύριος δεν τους απέστειλεν, και ήρχισαν να υψώνουν τον ιδικόν των λόγον» (Ιεζεκ. 13,1-6).
«Τάδε λέγει Κύριος εναντίον των ψευδοπροφητών που παραπλανούν τον λαόν μου,
δαγκώνουν ωσάν φίδια με τα δόντια των και κηρύσσουν ειρήνην εις αυτόν και εάν δεν ευρέθη εις το στόμα των του κηρύσσουν τον πόλεμον. Δια τούτο νυξ θα επιπέση επάνω σας, ένεκα των προφητειών σας και σκοτάδι θα σας καλύψη δια τας μαντείας σας… Τότε θα καταντροπιασθούν οι βλέποντες τα ενύπνια, θα γίνουν καταγέλαστοι οι μάντεις· όλοι θα καταφέρωνται εναντίον των, κανείς δεν θα τους δίδη προσοχή ν» (Μιχ. 3,5-7. Ιδέ και Ζαχαρίας 13,2-5).
«Όντως λέγει Κύριος Παντοκράτωρ: Μη ακούετε τους λόγους των ψευδοπροφητών, διότι παραπλανούν τον εαυτόν των με ψευδή οράματα, ομιλούν συμφώνως προς τας καρδίας των και όχι από το στόμα του Κυρίου. Λέγουν εις όσους απωθούν τον λόγον του Κυρίου ειρήνη θα είναι εις εσάς» (Ιερεμ. 23,16-17).
Η ιδία προειδοποίησις γίνεται, καθώς αναφέραμεν, και εις τον νέον λαόν του Θεού, εις ημάς τους Χριστιανούς:
«Προσέχετε τους ψευδοπροφήτας, οι οποίοι σάς έρχονται με ένδυμα προβάτου, ενώ μέσα των είναι λύκοι αρπακτικοί» (Ματθαίος 7,15).
«να απομακρύνεσαι από τέτοιους ανθρώπους» (Α’ Τιμ. 6,5).
Ο Απόστολος τους ονομάζει «ψευδαποστόλους, εργάτας δολίους, οι οποίοι μεταμφιέζονται εις Αποστόλους του Χριστού». «Και δεν είναι τούτο περίεργον», προσθέτει, «διότι ο ίδιος ο Σατανάς μεταμφιέζεται εις άγγελον φωτεινόν. Δεν είναι, λοιπόν, μεγάλον πράγμα, εάν και οι υπηρέται του μεταμφιέζονται εις υπηρέτας δικαιοσύνης, των οποίων το τέλος θα είναι σύμφωνον προς τα έργα των» (Β΄ Κορινθίους 11,13-15).
Πώς, όμως, ημπορεί κανείς να ξεχωρίζη την ψευδή διδασκαλίαν των κακοδόξων ανθρώπων;
Εις το ερώτημα αυτό ο Απόστολος άπαντα, ότι οι αιρετικοί διεστρεβλώνουν το ευαγγέλιον του Χριστού, διδάσκουν, δηλαδή, ιδικόν των, νέον ευαγγέλιον. «Αλλά και αν ημείς οι ίδιοι η κάποιος Άγγελος από τον ουρανόν, σάς κηρύξη διαφορετικόν ευαγγέλιον από εκείνο το οποίον σάς εκηρύξαμεν, αυτός ας είναι ανάθεμα. Όπως είπομεν προηγουμένως και τώρα πάλιν σάς λέγω, εάν κανείς κηρύξη άλλο ευαγγέλιον από εκείνο το οποίον παρελάβατε, ας είναι ανάθεμα» (Γαλ. 1,8-9. Παράβαλλε Δευτερ. 13,1-6).
Η αλήθεια του ευαγγελίου «παρεδόθη εις τους Αγίους άπαξ δια παντός» (Ιουδ. 3. Ματθαίος 5,18-19), δεν δύναται, συνεπώς, να μεταβάλλεται «αναλόγως των εκάστοτε συνθηκών», όπως λέγουν άνθρωποι της πλάνης, υποστηρίζοντες ότι ο ίδιος ο Θεός τους Αποστέλλει «ζωηρότερον φως» και δι’ αυτόν τον λόγον αναθεωρούν τας εσφαλμένας απόψεις των! όμως ο λόγος του Θεού είναι εις το σημείον αυτό σαφής: «Εάν δε είπης εν τη καρδία σου:
πώς θα γνωρίσωμε τον λόγον, τον οποίον δεν ελάλησεν ο Κύριος;
Όσα εάν λαλήση ο προφήτης εκείνος εις το όνομα του Κυρίου, και δεν γίνουν ούτε συμβούν, αυτός είναι ο λόγος, τον οποίον δεν ελάλησεν ο Κύριος. Ασεβώς ελάλησεν ο προφήτης εκείνος, δεν θα τον ακολουθήσετε» (Δευτερ. 18,21-22).
11. Η Άνω Ιερουσαλήμ
«Κατόπιν είδον μεγάλον θρόνον λευκόν, και Εκείνον ο οποίος εκάθητο εις αυτόν, από προσώπου του οποίου εξηφανίσθη η γη και ο ουρανός και δεν ευρέθη δι’ αυτούς τόπος. Και είδον τους νεκρούς, μεγάλους και μικρούς, να στέκωνται εμπρός εις τον θρόνον και ηνοίχθησαν βιβλία. Κατόπιν, ηνοίχθη άλλο βιβλίον, το οποίον είναι το βιβλίον της ζωής, και εκρίθησαν οι νεκροί από τα γραμμένα εις τα βιβλία, συμφώνως προς τα έργα των… Τότε, ο θάνατος και ο Άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην της φωτιάς. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος. Και οποίος δεν ευρέθη γραμμένος εις το βιβλίον της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην της φωτιάς.
Κατόπιν είδον καινούργιον ουρανόν και καινούργιαν γην… Και είδον την πόλιν την Αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ, να καταβαίνη εκ του ουρανού από τον Θεόν, ετοιμασμένην, ως νύμφην στολισμένην δια τον άνδρα της. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην από τον ουρανόν να λέγη:
Ιδού, η κατοικία του Θεού είναι μεταξύ των ανθρώπων θα κατοίκηση μαζί των και αυτοί θα είναι λαός Του…
Τότε, εκείνος ο οποίος εκάθητο εις τον θρόνον είπε:
Ιδού καινά ποιώ πάντα, ιδού τα κάμνω όλα καινούργια. Και εις εμέ είπε:
Γράψε το, διότι αυτοί οι λόγοι είναι αξιόπιστοι και αληθινοί.
Και προσέθεσεν:
Εξεπληρώθησαν όλα. Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Εις εκείνον ο οποίος διψά, εγώ θα του δώσω δωρεάν από την πηγήν του ύδατος της ζωής. Αυτά θα κληρονομήση εκείνος ο οποίος νικά και εγώ θα του είμαι Θεός και αυτός θα μου είναι Υιός. Αλλ’ οι δειλοί, οι άπιστοι και οι βδελυροί, οι φονείς, οι πόρνοι, οι μάγοι, οι ειδωλολάτραι και όλοι οι ψεύσται θα έχουν την θέσιν τους εις την λίμνην που καίεται με φωτιά και θειάφι. Αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.
Κατόπιν, ήλθε ένας από τους αγγέλους… Και μου ωμίλησε και είπε:
Έλα να σου δείξω την νύμφην, την γυναίκα του Αρνιού.
Και με έφερεν εν εκστάσει εις ένα μεγάλον, υψηλόν βουνόν, και μου έδειξε την πόλιν την Αγίαν Ιερουσαλήμ να καταβαίνη από τον ουρανόν από τον Θεόν, έχουσα την δόξαν του Θεού» (Αποκ. 20,11-21. 11).
«Ναόν δεν είδον εις την πόλιν, διότι ναός της είναι ο Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ και το Αρνίον. Και η πόλις δεν έχει ανάγκην από τον ήλιον, ούτε από την σελήνην δια να την φωτίζουν, διότι η δόξα του Θεού είναι το φως της και το λυχνάρι της είναι το Αρνίον…
Και θα φέρουν εις αυτήν την δόξαν και την τιμήν των εθνών αλλά δεν θα εισέλθη εις αυτήν τίποτε το μολυσμένον, ούτε κανείς ο οποίος κάμνει βδελυκτά πράγματα και ψευδή, παρά μόνον οι γραμμένοι εις το βιβλίον της ζωής του Αρνίου» (Αποκ. 21,22-27).
«… Δεν θα υπάρχη πλέον εκεί κανένα ανάθεμα. Ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θα είναι εκεί, και οι δούλοι του θα τον λατρεύουν. Θα ιδούν το πρόσωπον Του και το όνομα Του θα είναι εις τα μέτωπα των. Νυξ δεν θα υπάρχη πλέον, και δεν θα υπάρχη ανάγκη από λυχνάρι και φως ηλίου, διότι ο Κύριος θα τους φωτίζη και θα βασιλεύσουν εις τους αιώνας των αιώνων… » (Αποκ. 22,1-5. Παράβαλλε Και Ησαΐας 60,1-22).
12. Δει γαρ το φθαρτών ενδύσασθαι αφθαρσίαν
Η ανάστασις, την οποίαν περιγράφει η Αγία Γραφή, δεν είναι μόνον ανάστασις ψυχών, αλλά και σωμάτων. Το θνητόν μας σώμα θα ενδυθή αφθαρσίαν και τοιουτοτρόπως θα εκπληρωθή ο προφητικός λόγος, ότι δηλαδή κατεβροχθίσθη ο θάνατος και ενικήθη (Ησαΐας 25,8. Ως. 13,14. Αποκ. 20,14):
«Σπείρεται φθαρτόν, ανασταίνεται άφθαρτον. Σπείρεται άδοξον, ανασταίνεται ένδοξον, σπείρεται εις κατάστασιν αδυναμίας, ανασταίνεται εις κατάστασιν δυνάμεως, σπείρεται σώμα φυσικόν, ανασταίνεται σώμα πνευματικόν. Υπάρχει σώμα φυσικόν (ψυχικόν), υπάρχει και σώμα πνευματικόν. Ούτω είναι και γραμμένον:
Έγινεν ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ, ον ζωντανόν (εις ψυχήν ζώσαν)· ο τελευταίος Αδάμ πνεύμα το οποίον δίδει ζωήν (ζωοποιούν). Δεν είναι, όμως, πρώτον το πνευματικόν αλλά το φυσικόν (ψυχικόν), έπειτα το πνευματικόν. Ο πρώτος άνθρωπος επλάσθη από την γην, γήινος, ο δεύτερος άνθρωπος, δηλαδή, ο Κύριος, είναι από τον ουρανόν.
Όπως ήτο εκείνος ο γήινος άνθρωπος, τέτοιοι είναι οι γήινοι, και όπως είναι ο επουράνιος, τέτοιοι είναι οι επουράνιοι, και όπως εφορέσαμεν την εικόνα του γήινου, θα φορέσωμεν και την εικόνα του επουρανίου.
Σας λέγω τούτο αδελφοί: Ότι σαρξ και αίμα δεν ημπορούν να κληρονομήσουν την Βασιλείαν του Θεού, ούτε η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, σάς λέγω ένα μυστήριον: Δεν θα αποθάνωμεν όλοι, αλλά όλοι θα μεταβληθώμεν εις μίαν στιγμήν, εις μίαν ματιάν κατά την τελευταίαν σάλπιγγα. Διότι θα σαλπίση η σάλπιγξ και οι νεκροί θα αναστηθούν χωρίς να υπόκεινται πλέον εις φθοράν (άφθαρτοι) και ημείς θα μεταβληθώμεν. Διότι πρέπει αυτό το οποίον είναι φθαρτόν να ενδυθή την αφθαρσίαν και αυτό το οποίον είναι θνητόν να ενδυθή την αθανασίαν. Και όταν αυτό το οποίον είναι φθαρτόν ενδυθή την αφθαρσίαν και αυτό το οποίον είναι θνητόν ενδυθή την αθανασίαν, τότε θα εκπληρωθή ο λόγος ο οποίος είναι γραμμένος: Κατεβροχθίσθη ο θάνατος και ενικήθη…
Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε σταθεροί, αμετακίνητοι, εργαζόμενοι όλο και περισσότερον εις το έργον του Κυρίου, πάντοτε, αφού γνωρίζετε ότι ο κόπος σας εν Κυρίω δεν είναι μάταιος» (Α’ Κορινθίους 15,42-58. Παράβαλλε Και Ρωμαίους 6,3-14).
Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ βλέπει να πραγματοποιήται η ανάστασις αυτή των σωμάτων και η κατατρόπωσις του βασιλείου του θανάτου:
«Χείρ Κυρίου», οδηγεί τον Προφήτην εις μίαν πεδιάδα, η οποία ήτο γεμάτη από ανθρώπινα οστά. Τότε ο Κύριος τον ερωτά:
« Υιέ ανθρώπου, δύνανται να ζήσουν αυτά τα οστά; Ο Προφήτης απαντά: Κύριε, συ γνωρίζεις τούτο. Τότε ο Κύριος του λέγει: Προφήτευσε δια τα οστά αυτά και λέγε τους: Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου. Τάδε λέγει Κύριος εις αυτά τα οστά· ιδού θα σας φέρω πνεύμα ζωής
θα σας δώσω νεύρα, θα σας καλύψω με σάρκας, θα απλώσω επάνω σας δέρμα, θα σας δώσω το Πνεύμα μου, θα ζήσετε, και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος. … Και ιδού έγινε σεισμός, και συναρμολόγησε τα οστά εις την θέσιν των και είδον να φυτρώνουν νεύρα και σάρκες, είδον να απλώνεται δέρμα και αναπνοή δεν υπήρχεν εις αυτά.
… Και εισήλθεν εις αυτούς το πνεύμα, έζησαν και εστάθησαν εις τους πόδας των, συναγωγή πολλών σφόδρα, λαός πάρα πολύς. Και ωμίλησεν εις εμέ Κύριος λέγων:
… Ιδού εγώ θα ανοίξω τους τάφους σας, θα σάς βγάλω από τα μνήματα σας’ θα σάς επαναφέρω εις την γην Ισραήλ και θα γνωρίσετε ότι εγώ ειμί Κύριος εν τω ανοίξαί με τους τάφους υμών, όταν ανοίξω τους τάφους σας δια να βγάλω εκ των τάφων τον λαόν μου. Λελάληκα και ποιήσω, λέγει Κύριος» (Ιεζεκ. 37,1-14).
ΣΗΜΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΑΡΠΑΓΗ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΕΦΤΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
1. Η αρπαγή θα πραγματοποιηθεί ξαφνικά.
• «διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως
έρχεται.» (Α’ Θεσσαλονικείς ε’2)
• «Θέλει δε ελθεί η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί» (Β’ Πέτρου γ’ 10)
• «Περί δε της ημέρας εκείνης και της ώρας ουδείς γινώσκει, ουδέ οι άγγελοι των
ουρανών, ειμή ο Πατήρ μου μόνος» (Ματθαίος κδ’ 36)
• Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών. (Ματθαίος
κδ’ 42)
Η δεύτερη έλευση Του Κυρίου μας δεν θα λάβει χώρα απροσδόκητα αλλά σε μία σαφώς
καθορισμένη χρονική στιγμή, τριάμιση χρόνια μετά από το βδέλυγμα της ερημώσεως
(Δανιήλ ιβ’ 11 – 1290 μέρες, Αποκάλυψη ια’ 2,3 – 42 μήνες ή 1260 μέρες, κ.α.)
2. Η αρπαγή παρομοιάζεται με τη σωτηρία των οικογενειών του Νώε και του Λωτ.
• «Διότι καθώς εν ταις ημέραις ταις προ του κατακλυσμού ήσαν τρώγοντες και
πίνοντες, νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες, έως της ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις
την κιβωτόν, και δεν ενόησαν, εωσού ήλθεν ο κατακλυσμός και εσήκωσε πάντας,
ούτω θέλει είσθαι και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου. (Ματθαίος κδ’ 38-42 /
Λουκάς ιζ’ 26-37)
Και στις 2 περιπτώσεις ο Κύριος έδωσε το δικαίωμα και την ευκαιρία σε όσους ήθελαν να
σωθούν από τη μέλλουσα οργή. Πρώτα λοιπόν έβγαλε από τη μέση τους δικούς Του (την
εκκλησία Του) και μετά έστειλε την οργή Του και απόλεσε άπαντας. Αυτή ήταν και η
υπόσχεση Του Θεού προς τον Αβραάμ. Ότι αν μέσα στην πόλη είναι μέχρι και 10 δίκαιοι, δεν
θα απολέσεις τους δίκαιους μαζί με τους αδίκους. Πρώτα ο Κύριος βγάζει τους δικούς Του
και μετά επιτρέπει την οργή Του.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη μεγάλη θλίψη και στις τρομερές θλίψεις που έχει περάσει η
ανθρωπότητα ανά τους αιώνας είναι ότι προηγούμενες αποτελούσαν αποτέλεσμα της
αμαρτίας του ανθρώπου και την υποταγή της φύσης δια της αμαρτίας στη φθορά. Η μεγάλη
θλίψη όμως που θα έρθει την εποχή του αντιχρίστου, θα είναι η οργή του ίδιου Του Θεού
προς την ανθρωπότητα (όπως ακριβώς με τα Σόδομα και τον κατακλυσμό του Νώε) και στη
θλίψη αυτή δεν θα μπορεί να παρευρίσκεται η εκκλησία, η νύμφη Του Αρνίου.
3. Η αρπαγή πραγματοποιείται ενόσω στη γη υπάρχει εμπόριο, σχετική ευημερία,
γίνονται γάμοι, πανηγύρια κ.α.
• (Ματθαίος κδ’ 38-42 / Λουκάς ιζ’ 26-37)
• «Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και
μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ’ υμάς η ημέρα εκείνη·διότι ως
παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.»
(Λουκάς κα’ 34-35)
Τη στιγμή που θα γίνει η αρπαγή της εκκλησίας φαίνεται ότι θα κινδυνεύει ο άνθρωπος από
τη μέριμνα, την ακολασία και γενικότερα την καλή ζωή και τις ασχολίες αυτού του κόσμου.
Αυτό είναι τελείως ασύμβατο με τα γεγονότα που θα διαδραματίζονται λίγο πριν από τη
δεύτερη έλευση του Χριστού, όπου θα έχει γίνει πυρηνικός πόλεμος, θα έχει πεθάνει το 1/3
των ανθρώπων, τα νερά θα έχουν μετατραπεί σε αίμα, το εμπόριο θα έχει ολοσχερώς
καταστραφεί και οι άνθρωποι θα φωνάζουν στα όρη να πέσουν και να τους πλακώσουν.
4. Παραλαμβάνονται άνθρωποι που μετέχουν στην παραγωγική διαδικασία και
κοιμούνται ήσυχοι στα σπίτια τους.
• «Και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Νώε, ούτω θέλει είσθαι και εν ταις ημέραις
του Υιού του ανθρώπου·έτρωγον, έπινον, ενύμφευον, ενυμφεύοντο, μέχρι της
ημέρας καθ’ ην ο Νώε εισήλθεν εις την κιβωτόν, και ήλθεν ο κατακλυσμός και
απώλεσεν άπαντας. Ομοίως και καθώς έγεινεν εν ταις ημέραις του Λώτ· έτρωγον,
έπινον, ηγόραζον, επώλουν, εφύτευον, ωκοδόμουν·καθ’ ην δε ημέραν εξήλθεν ο Λωτ
από Σοδόμων, έβρεξε πυρ και θείον απ’ ουρανού και απώλεσεν άπαντας. Ωσαύτως
θέλει είσθαι καθ’ ην ημέραν ο Υιός του ανθρώπου θέλει φανερωθή. Κατ’ εκείνην την
ημέραν όστις ευρεθή επί του δώματος και τα σκεύη αυτού εν τη οικία, ας μη καταβή
διά να λάβη αυτά, και όστις εν τω αγρώ ομοίως ας μη επιστρέψη εις τα οπίσω.
Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ. Όστις ζητήση να σώση την ζωήν αυτού, θέλει
απολέσει αυτήν, και όστις απολέση αυτήν, θέλει διαφυλάξει αυτήν. Σας λέγω, Εν τη
νυκτί εκείνη θέλουσιν είσθαι δύο επί μιας κλίνης, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος
αφίνεται·δύο γυναίκες θέλουσιν αλέθει ομού, η μία παραλαμβάνεται και η άλλη
αφίνεται·δύο θέλουσιν είσθαι εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος
αφίνεται. Και αποκριθέντες λέγουσι προς αυτόν· Που, Κύριε; Ο δε είπε προς αυτούς·
Όπου είναι το σώμα, εκεί θέλουσι συναχθή οι αετοί.» (Λουκάς ιζ’ 26-37 / Ματθαίος
κδ’ 38-42)
Κατά τη διάρκεια της επταετίας του αντίχριστου θα μπορεί να μετέχει στην παραγωγική
διαδικασία μόνο όποιος έχει του χάραγμα του θηρίου στο δεξί του χέρι ή στο μέτωπο και ο
οποίος σύμφωνα με το Λόγο του Θεού είναι καταδικασμένος να υπάγει στην απώλεια
(Αποκάλυψη ιδ’ 9-11). Επομένως σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει μέρος στην
αρπαγή της εκκλησίας. Επίσης, ένας χριστιανός δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος με τη
γυναίκα του στο σπίτι του κατά της διάρκεια της μεγάλης θλίψης καθώς θα είναι φυγάς για
να μην τον σκοτώσει ο αντίχριστος.
5. Ο αντίχριστος δεν μπορεί να φανερωθεί αν δεν φύγει πρώτα η εκκλησία.
• «διότι το μυστήριον της ανομίας ήδη ενεργείται, μόνον έως να εκβληθή εκ μέσου ο
κωλύων τώρα·και τότε θέλει αποκαλυφθή ο άνομος, τον οποίον ο Κύριος θέλει
απολέσει με το πνεύμα του στόματος αυτού και θέλει εξαφανίσει με την επιφάνειαν
της παρουσίας αυτού·» (Β’ Θεσσαλονικής β’ 7-8)
Ενόσω υπάρχει το φως στον κόσμο δεν μπορεί να έρθει το σκοτάδι. Πρέπει πρώτα να φύγει
από τη μέση το φως του κόσμου που είναι η εκκλησία για να μπορέσει να φανερωθεί ο
άνθρωπος της ανομίας, ο αντίχριστος.
6. Η υπόσχεση του Κυρίου είναι να φυλάξει το λαό Του από τη μεγάλη θλίψη
• «Επειδή εφύλαξας τον λόγον της υπομονής μου, και εγώ θέλω σε φυλάξει εκ της
ώρας του πειρασμού, ήτις μέλλει να έλθη επί της οικουμένης όλης, διά να δοκιμάση
τους κατοικούντας επί της γης.» (Αποκάλυψη γ’ 10)
• «Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε
πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του
ανθρώπου.» (Λουκάς κα’ 36)
• «διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας διά του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α’ Θεσ. ε’ 9)
Ο Κύριος υπόσχεται ρητά και προς τους μαθητές του αλλά και προς την εκκλησία της
Φιλαδέλφειας (που θεωρείται από πολλούς σχολιαστές η ορθοτομημένη και ορθοποδούσα
εκκλησία των εσχάτων ημερών) ότι θα μας φυλάξει από τη μεγάλη θλίψη που θα έρθει πάνω
σε όλο τον κόσμο. Επίσης το ρήμα «εκφύγητε» που χρησιμοποιήται στο ευαγγέλιο του
Λουκά μεταφράζεται στα αγγλικά ως escape και σημαίνει φυγή, βγάζω από τη μέση,
δραπετεύω. Δεν έχει την έννοια ότι ο Κύριος θα μας φυλάξει μέσα στη μεγάλη θλίψη αλλά
ότι θα μας βγάλει μέσα από τηθλίψη αυτή που ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν αντίκρισε.
Τέλος, στο 5ο κεφάλαιο της Α’ προς Θεσσαλονικής επιστολής, αμέσως μετά από την
περιγραφή του γεγονότος της αρπαγής της εκκλησίας, μας τονίζει ότι ο Θεός δεν έχει
προσδιορίσει την εκκλησία Του να γευθεί την οργή Του Θεού αλλά να απολαύση την αιώνια
σωτηρία Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Αν η Εκκλησία κατά την περίοδο του αντιχρίστου διώκεται και θανατώνονται μάρτυρες,
τότε ο Κύριος αναιρεί την υπόσχεσή Του (Αποκάλυψη γ’ 10), πράγμα αδύνατον.
7. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος περιμένει στις μέρες του να γίνει η αρπαγή
• «Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι
απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους
κοιμηθέντας·επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με
φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν
αναστηθή πρώτον,έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ’
αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι
πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους.»
(Α’ Θεσ.δ’ 15-18)
• «Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως
θέλομεν μεταμορφωθή,εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι·
διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν
μεταμορφωθή.» (Α’ Κορινθίους ιε’ 51-52)
Ο ίδιος ο απόστολος ήταν σε πλήρη ετοιμότητα ώστε με το που ακουστεί η σάλπιγγα του
Κυρίου να αρπαχθεί δια του Πνεύματος Του Αγίου εις απάντηση Του Κυρίου εις τον αέρα. Αν
η αρπαγή τοποθετείται χρονολογικά μετά από τη μεγάλη θλίψη, τότε ο απόστολος των
εθνών και όλη η πρώτη εκκλησία δεν θα περίμεναν τον Χριστό αλλά τον Αντίχριστο, το
βδέλυγμα της ερημώσεως, τα σημεία και τέρατα ψεύδους και τα κοσμογονικά σημεία που
προηγούνται της δεύτερης έλευσης Του Χριστού.
8. Αν η εκκλησία βρίσκεται επί γης, τότε γιατί κηρύττει ο άγγελος;
Ακόμα και μέσα στους πιο μεγάλους διωγμούς, η εκκλησία δεν σταμάτησε να κηρύττει τη
σωτηρία του Χριστού:
• «Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν
Ιεροσολύμοις και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας,
πλην των αποστόλων. […] Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον ευαγγελιζόμενοι τον
λόγον» (Πράξ. η’ 1, 4)
Αντιθέτως, στο βιβλίο της Αποκάλυψης, η ανάγκη να μεταφερθεί το μήνυμα του Θεού διά
αγγέλου δημοσίως, δείχνει την απουσία της εκκλησίας από τη γη:
• «Και είδον άλλον άγγελον πετώμενον εις το μεσουράνημα, όστις είχεν ευαγγέλιον
αιώνιον, διά να κηρύξη εις τους κατοικούντας επί της γης και εις παν έθνος και
φυλήν και γλώσσαν και λαόν, και έλεγε μετά φωνής μεγάλης· Φοβήθητε τον Θεόν
και δότε δόξαν εις αυτόν, διότι ήλθεν η ώρα της κρίσεως αυτού, και προσκυνήσατε
τον ποιήσαντα τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και τας πηγάς των
υδάτων». (Αποκ. ιδ’ 6,7)
9. Κατά την αρπαγή της εκκλησίας συμβαίνει ανάσταση μόνο των «εν Χριστώ»
αποθανόντων.
Κατά τη 2α παρουσία δεν συμβαίνει ανάσταση νεκρών.Μετά το τέλος της χιλιετούς
βασιλείας γίνεται ξανά ανάσταση νεκρών η οποία όμως είναι γενική ανάσταση και όχι
ανάσταση μόνο των «εν Χριστώ» αποθανόντων.
ΑΡΠΑΓΗ: Ειδική Ανάσταση:
• «επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν
αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν
αναστηθή πρώτον» (Α’ Θεσ. δ’ 16)
ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Γενική Ανάσταση:
• «Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα
βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και
εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών.Και
έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν
αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών». (Αποκ. κ’ 12-13)
10. Από το 4ο κεφάλαιο και μετά του βιβλίου της Αποκάλυψης μέχρι και το 19ο δεν
αναφέρεται η εκκλησία.
Ενώ στα πρώτα τρία κεφάλαια της Αποκάλυψης η εκκλησία αναφέρεται 19 φορές, από το 4ο
και μετά και μέχρι το 19ο δεν αναφέρεται καθόλου. Γιατί; Διότι με τη προσταγή:
• «Ανάβα εδώ και θέλω σοι δείξει όσα πρέπει να γείνωσι μετά ταύτα» (Αποκάλυψη
δ’1)
γίνεται «ευθύς» (εν ριπή οφθαλμού) η αρπαγή και αρχίζει να μετράει η εβδομηκοστή
εβδομάδα του προφήτη Δανιήλ. Επομένως και η εκκλησία απουσιάζει την περίοδο των 7
χρόνων που πέφτει η οργή Του Θεού στην ανθρωπότητα.
11. Η περίοδος της επταετίας αφορά αποκλειστικά το λαό Ισραήλ
Ενώ στα πρώτα τρία κεφάλαια της Αποκάλυψης η εκκλησία αναφέρεται 19 φορές, από το 4ο
και μετά και μέχρι το 19ο δεν αναφέρεται καθόλου. Γιατί; Διότι με τη προσταγή:
• «Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν
σου, διά να συντελεσθή η παράβασις και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη
εξιλέωσις περί της ανομίας και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγισθή
όρασις και προφητεία και να χρισθή ο Άγιος των αγίων. … Και θέλει στερεώσει την
διαθήκην εις πολλούς εν μιά εβδομάδι· και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει
η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα
της ερημώσεως, και έως της συντελείας του καιρού θέλει δοθή διορία επί την
ερήμωσιν.» (Δανιήλ θ’ 24 και 27)
Οι 70 αυτές εβδομάδες αφορούν αποκλειστικά την ιστορία του λαού Ισραήλ. Οι πρώτες 69
οδηγούν στην πρώτη έλευση του Κυρίου μας επί της γης ενώ η τελευταία – η εβδομηκοστή
εβδομάδα – αρχίζει με την αρπαγή της εκκλησίας και οδηγεί προς τη δεύτερη έλευση του
Κυρίου επί της γης.
Επομένως, μετά από μία μεγάλη παρένθεση που αρχίζει με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ
το 70 μ.Χ. και κλείνει με την αρπαγή της εκκλησίας (και ο Λόγος Του Θεού ονομάζει αυτή την
περίοδο ως «οι καιροί των εθνών» (Λουκάς κα’ 24), ο Πατέρας Θεός στρέφει και πάλι το
βλέμμα Του στον εκλεκτό Του Λαό κατά την περίοδο της μεγάλης θλίψης. Υπάρχουν
ιδιαίτερες αναφορές μέσα στην Αποκάλυψη για το σχέδιο και την πρόνοια Του Θεού προς το
λαό Ισραήλ κατά την περίοδο αυτή, ώστε να επιστρέψουν και να επιβλέψουν εις εκείνον, τον
οποίον εξεκέντησαν (Ιωάννης ιθ’ 37).
• «Διότι δεν θέλω να αγνοήτε, αδελφοί, το μυστήριον τούτο, διά να μη υψηλοφρονήτε,
ότι τύφλωσις κατά μέρος έγεινεν εις τον Ισραήλ, εωσού εισέλθη το πλήρωμα των
εθνών,και ούτω πας ο Ισραήλ θέλει σωθή, καθώς είναι γεγραμμένον· Θέλει ελθεί εκ
Σιών ο λυτρωτής και θέλει αποστρέψει τας ασεβείας από του Ιακώβ·Και αύτη είναι η
παρ’ εμού διαθήκη προς αυτούς, Όταν αφαιρέσω τας αμαρτίας αυτών.» (Ρωμαίους
ια’ 25-27)
____Η ένδοξη έλευση του Χριστού________
Σε όλη την Βιβλικοπατερική παράδοση λέγεται ότι ο Χριστός πρόκειται να έλθει εκ νέου στον κόσμο για να κρίνει τους ανθρώπους. Είναι μια αλήθεια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους Χριστιανούς. Ο Ίδιος ο Χριστός στην περικοπή της μελλούσης κρίσεως κάνει λόγο για την εκ νέου ένδοξη έλευση Του. Λέγει: «όταν έλθη ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού» (Ματθ. κε’. 31). Το «όταν» δεν είναι υποθετικό, αλλά χρονικό, που σημαίνει ότι θα υπάρξει χρόνος κατά τον οποίο θα έλθει ο Χριστός στον κόσμο και μάλιστα με δόξα πολλή. Και σε άλλο σημείο ο Χριστός είπε: «και τότε όψονται τον υιόν του ανθρώπου ερχόμενον εν νεφέλαις» (Μάρκ. ιγ’. 26).
Στις Πράξεις των Αποστόλων, όπου περιγράφεται ή ανάληψη του Χριστού, λέγεται ότι οι άγγελοι είπαν στους έκπληκτους μαθητές: «άνδρες Γαλιλαίοι τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς ο αναληφθείς αφ’ υμών εις τον ουρανόν, ούτως ελεύσεται, όν τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν» (Πράξ. α’, 11). Ο τρόπος με τον όποιο αναλήφθηκε θα είναι ο ίδιος με τον οποίο θα επανέλθει στην γη.
Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει ότι όσοι ζουν τότε, όταν θα έλθει ο υιός του ανθρώπου, και μάλιστα όσοι είναι δίκαιοι, θα αρπαγούν «εν νεφέλαις εις άπάντησιν του Κυρίου εις αέρα» (Α’ θεσ. δ’, 17). Και στην Αποκάλυψη είναι γραμμένο: «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός» (Αποκ. α’, 7).
Τα χωρία αυτά, που είναι αντιπροσωπευτικά, δηλώνουν ότι οι πιστοί πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Χριστός θα έλθη στην γη για να κρίνει τους ανθρώπους, όταν θα έλθει το τέλος αυτού του κόσμου και η αρχή της νέας ζωής. Γι’ αυτό στο Σύμβολο της Πίστεως δίνουμε την ομολογία: «και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος».
Στην Αγία Γραφή υπάρχουν πολλές εκφράσεις που δηλώνουν την έλευση του Χριστού, θα παρουσιάσουμε μερικές από αυτές, τις πλέον ενδεικτικές. Κατ’ αρχάς η δευτέρα έλευση του Χριστού χαρακτηρίζεται ημέρα, και μάλιστα ημέρα του Κυρίου και ημέρα της Κρίσεως. Ο Απόστολος Πέτρος γράφει: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου» (Β’ Πέτρ. γ’, 10). Ο Απόστολος Παύλος αλλού την χαρακτηρίζει ημέρα «του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α’ Κορ. α’. 8), αλλού «ημέρα Χριστού» (Φιλιπ. α’, 10) και αλλού ημέρα η οποία θα δηλώσει τα πάντα (Α’ Κορ. γ’, 13). Ο δε Ευαγγελιστής Ιωάννης την ονομάζει ημέρα της κρίσεως (Α’ Ιω. δ’, 17). Λέγεται ημέρα, γιατί αυτή σε σχέση με την παρούσα ζωή, που είναι σκότος, εκφράζει μια νέα πραγματικότητα. Η εικόνα της ημέρας δεν είναι άσχετη με την εικόνα του ηλίου. Επειδή ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, ο Οποίος τότε θα εμφανιστεί, γι’ αυτό λέγεται ημέρα.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης συνδέει την ημέρα αυτή με τα έσχατα και την χαρακτηρίζει εσχάτη ημέρα. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ο Ίδιος ο Χριστός κάνει λόγο για την εσχάτη ημέρα. Σε ένα σημείο λέγει ότι θα αναστήσει τον άνθρωπο «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. στ’. 39), και σε άλλο ότι ο λόγος Του θα κρίνει τους ανθρώπους «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιω. ιβ’, 48). Εδώ η λέξη ημέρα, που συνδέεται με το εσχάτη, δείχνει περισσότερο την τελευταία ημέρα πριν την έναρξη της Βασιλείας του Θεού. Οπότε συνδέεται περισσότερο με το τέλος της παρούσης ζωής.
Η ημέρα του Κυρίου συνδέεται αναπόσπαστα με την παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο χρησιμοποιούνται και άλλες εκφράσεις για να δηλώσουν αυτήν την πραγματικότητα. Χαρακτηρίζεται ως ημέρα της επιφανείας της δόξης του Θεού (Τιτ. 6′, 13). Επίσης λέγεται ημέρα «της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α’ Τιμ. στ’, 14). Άλλοτε συνδέεται με την λέξη παρουσία, γιατί θα παραστεί ο Χριστός. Οι μαθητές ρώτησαν τον Χριστό: «και τι το σημείον της σής παρουσίας και της συντέλειας του αιώνος;» (Ματθ. κδ’, 3). Κατά την ημέρα εκείνη θα γίνει η αποκάλυψη της δόξης του Θεού και όλοι οι άνθρωποι, και αυτοί που την αγνοούσαν προηγουμένως, θα την δουν. Ο Απόστολος Πέτρος κάνει λόγο για την αποκάλυψη της δόξης του Θεού. (Α’ Πέτρ. δ’, 13) και ο Απόστολος Παύλος για την αποκάλυψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού «απ’ ουρανού μετ’ αγγέλων δυνάμεων αυτού» (Β’ θεσ. α’, 7).
Τα χωρία αυτά. τα οποία μνημονεύσαμε προηγουμένως, δείχνουν την πίστη της Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται τόσο στους αποκαλυπτικούς λόγους του Ιδίου του Χριστού, όσο και στην βεβαιότητα των Αποστόλων ότι θα έλθη, οπωσδήποτε, η ημέρα κατά την οποία θα γίνει η συντέλεια αυτού του κόσμου και θα έλθει ο Χριστός να κρίνει τους ανθρώπους, οι οποίοι θα έχουν αναστηθεί, αφού οι ψυχές τους θα εισέλθουν εκ νέου στα σώματα και θα παρουσιασθούν στο φοβερό βήμα του Κριτού.
Ενώ είναι βέβαιο ότι θα έλθει ο Χριστός για να κρίνει τους ανθρώπους, εν τούτοις, όπως φαίνεται στην Αγία Γραφή, είναι άγνωστη η ημέρα αυτή, η μεγάλη και επιφανής. Ο ίδιος ο Χριστός είπε στους μαθητές Του: «Περί δε της ημέρας εκείνης ή της ώρας ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι εν ουρανώ, ουδέ ο Υιός, ει μη ο Πατήρ» (Μάρκ. ιγ’, 32). Και όταν μετά την Ανάσταση Του οι μαθητές νόμισαν ότι ήλθε η ημέρα εκείνη, Ο Χριστός ελευθερώνοντας τους από εσφαλμένες αντιλήψεις, τους είπε: «ουκ υμών εστί γνώναι χρόνους ή καιρούς ους Ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία…» (Πράξ. α’. 7).
Βέβαια, όταν λέγει ο Χριστός ότι κανείς άλλος δεν γνωρίζει την ώρα εκείνη, εκτός από τον Πατέρα, δεν εννοεί ότι την αγνοεί και ο Ίδιος ως Θεός. Το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι και οι άγγελοι την αγνοούν. Αλλά όσα γνωρίζει ο Πατήρ γνωρίζει και ο Υιός. Ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, λέγει: «ουδείς οίδεν ει μη μόνη η Αγία Τριάς, η μία και αδιαίρετος Θεότης». Ο Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, που έχουν κοινή ουσία και φύση, γνωρίζουν την ώρα που θα γίνει η συντέλεια του κόσμου και θα έλθει ο Χριστός. Ο λόγος του Χριστού, ότι ο Υιός αγνοεί την ώρα αυτή, «κατά την της ανθρωπότητας αυτού φύσιν είπεν άγνοειν, ου κατά την της Θεότητας». Δηλαδή, εδώ ο Χριστός αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση και όχι στην Θεότητά Του, και σαφώς ήθελε να δείξη ότι το κτιστό δεν μπορεί να γνωρίζει την ώρα και την ημέρα της συντέλειας του κόσμου και της ελεύσεώς Του. Η ημέρα και η ώρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού όχι μόνον είναι άγνωστη, αλλά θα έλθει και αιφνιδιαστικά. Ο Χριστός, αποκαλύπτοντας αυτήν την αλήθεια, λέγει ότι θα γίνει κατά τον τρόπο της αστραπής. Όπως η αστραπή εμφανίζεται ξαφνικά από την μια άκρη στην άλλη, «ούτως έσται και ο υιός του ανθρώπου εν τη ημέρα αυτού» (Λουκ. ιζ’, 24).
Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί άλλη εικόνα για να δείξει το αιφνίδιο της ελεύσεως του Χριστού. Η εικόνα αυτή προέρχεται από την ληστεία. Όπως ο κλέπτης δεν προειδοποιεί, αλλά εντελώς αιφνιδιαστικά εισέρχεται στο σπίτι, το ίδιο θα γίνη με την ημέρα εκείνη: «οίδατε ότι η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται» (Α’ Θεσ. ε’. 1-2). Κατά τον κατάλληλο καιρό «δείξει ο μακάριος και μόνος δυνάστης, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και ο κύριος των κυριευόντων…» (Α’ Τιμ. στ’, 15) την ημέρα της επιφανείας Του.
Το αιφνιδιαστικό της ημέρας εκείνης φαίνεται και σε άλλα χωρία της Αγίας Γραφής. Διδάσκοντας ο Χριστός για το άγνωστο της μεγάλης ημέρας της επιφανείας Του λέγει ότι δύο άνθρωποι θα είναι στον αγρό και ο ένας θα παραληφθή ενώ ο άλλος θα αφεθεί. Δύο γυναίκες θα είναι στον μύλο και θα αλέθουν. Η μία θα παραληφθεί και η άλλη θα αφεθεί (Ματθ. κδ’, 40-41).
Ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος σ’ αυτήν την πραγματικότητα, λέγει ότι, όσοι την ημέρα εκείνη ζουν και δεν έχουν πεθάνει, θα αλλαγούν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όσο αρκεί για να ανοίξει και να κλείσει το βλέφαρο του ματιού. «Πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα. εν ατόμω, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι» (Α’ Κορ. ιε’. 51-52).
Παρά το άγνωστο και αιφνίδιο της ημέρας εκείνης, υπάρχουν μερικά γνωρίσματα, που δηλώνουν τον ερχομό της. Στην εντέλεια κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτό το γεγονός, αλλά κατά τον βαθμό της ετοιμότητας, της νήψεως, μπορεί να καταλάβει κανείς την κρισιμότητα των καιρών από εξωτερικά γνωρίσματα. Αυτά περιγράφονται από τον Ίδιο τον Χριστό (Ματθ. κδ’).
Τα βασικά σημεία, όπως τα περιγράφει ο Χριστός, είναι ότι θα κηρυχθεί το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση, θα επικρατεί στην οικουμένη μεγάλη αποστασία των ανθρώπων και θα εμφανισθούν πολλοί ψευδοπροφήτες. Ο αντίχριστος, με τα θαύματα και τα σημεία που θα επιτελεί, θα επιδιώκει να πλανά ακόμη και τους εκλεκτούς, θα επικρατούν πόλεμοι, διωγμοί, λιμοί, σεισμοί, κ.λ.π. Πρέπει όμως να πούμε ότι και από αυτά τα γεγονότα είναι δύσκολο να κατανοηθεί το τέλος του κόσμου και η έλευση του Χριστού. Η Εκκλησία καλλιεργεί το εσχατολογικό κήρυγμα, αλλά ταυτόχρονα καθορίζει ότι δεν είναι εύκολη υπόθεση να ερμηνεύονται τα γεγονότα κάθε γενεάς. Μόνον όσοι είναι φωτισμένοι και έχουν αποκάλυψη εκ μέρους του Θεού γνωρίζουν αμυδρώς ότι πρόκειται περί γεγονότων που προηγούνται της παρουσίας του Χριστού, με μοναδικό σκοπό να οδηγήσουν τον λαό στην μετάνοια και την επιστροφή στον Θεό. Αποτελεί, επομένως, πεποίθηση της Εκκλησίας ότι ο Χριστός πρόκειται να έλθει πάλι για να κρίνει τους ανθρώπους, αλλά όμως είναι άγνωστη αυτή η ημέρα και ώρα. Μόνον όσοι έχουν φωτισμένο νου μπορούν αμυδρώς να γνωρίζουν από τα διάφορα γεγονότα ότι πλησιάζουν οι ήμερες, αλλά και πάλι αγνοούν την έλευση αυτής της ημέρας, κατά την ρητή βεβαίωση του Χριστού. Γι’ αυτό στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποφεύγουμε να καθορίζουμε χρόνους και καιρούς, κατά τους οποίους νομίζουμε ότι θα συμβούν αυτά τα εσχατολογικά γεγονότα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινούνται και οι άγιοι Πατέρες. Στην συνέχεια θα αναφέρουμε μερικά σημεία από την πατερική διδαχή, πολύ ενδεικτικά.
___Πρώτον. Ο λόγος για την κρίση των ανθρώπων, που θα επακολούθηση της ελεύσεως του Χριστού, είναι «δυσερμήνευτος», κατά τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, γιατί δεν πρόκειται για γεγονότα παρόντα και βλεπόμενα, αλλά για μελλοντικά και αόρατα. Γι’ αυτό, εκείνοι που ομιλούν και εκείνοι που ακούν έχουν ανάγκη πολλής προσευχής, πολλής σπουδής, πολλής καθαρότητας του νοός. Και αυτό είναι απαραίτητο, ώστε όσοι ομιλούν να τα γνωρίζουν καλά, όσοι δε ακούν να μπορέσουν να τα ακούν συνετώς.
Ο λόγος αυτός του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, που θα τον υπενθυμίσουμε και αργότερα, όταν θα αναφερθούμε στο μελλοντικό δικαστήριο, που θα στηθεί με την έλευση του Χριστού, έχει αρκετό ενδιαφέρον, γιατί γίνονται πολλά λάθη ως προς το θέμα αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για τα εσχατολογικά γεγονότα αρκετά ανθρωποκεντρικά και διαστρέφουν εν πολλοίς τα χωρία της Γραφής και των Πατέρων, και έτσι δημιουργούν πλάνες, αλλά και απελπισία στους ανθρώπους. Όπως υπάρχουν άλλοι που τον λόγο των Γραφών και των Πατέρων τον αντιλαμβάνονται κατά τις αντιλήψεις τους. Γι’ αυτό χρειάζεται πνευματική σύνεση, πολλή διάκριση για να γίνει κατανοητός ο λόγος αυτός και να οδηγήσει σε μετάνοια. Γιατί, ό,τι οδηγεί σε ψυχολογικό φόβο και κατά άνθρωπο απόγνωση δεν είναι Ορθόδοξο. Αντίθετα, το αληθινό και Ορθόδοξο οδηγεί τον άνθρωπο, δια του πνευματικού φόβου, στην κατά Θεόν ελπίδα, στην μετάνοια και την προσευχή.
___Δεύτερο. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος λέγει ότι η ημέρα της ελεύσεως του Χριστού ονομάζεται ημέρα του Κυρίου, όχι γιατί είναι η τελευταία από τις επίγειες ήμερες, ούτε γιατί πρόκειται κατά την ημέρα αυτή να έλθει ο Χριστός, ούτε ακόμη γιατί την ημέρα αυτή θα γίνει η κρίση των ανθρώπων, «αλλ’ επειδή αυτός ο των απάντων Θεός και δεσπότης λάμψει τηνικαύτα τη δόξη της ιδίας Θεότητας». Οπότε, η ημέρα αυτή λέγεται ημέρα Κυρίου για την λάμψη του φωτός της Θεότητας, και όχι για μια απλή παρουσία. Όπως κατά την διάρκεια της ημέρας όλα τα αστέρια σβήνουν από την λάμψη του αισθητοί ήλιου, το ίδιο θα συμβεί και κατά την ημέρα εκείνη. Όλα τα ορατά θα υποχωρήσουν και θα δώσουν τόπο στον ποιητή του ουρανού και της γης. Και αυτός που τώρα είναι σε όλους αόρατος, τότε θα είναι ο μόνος «ημέρα τε και Θεός». Και έτσι για τους αγίους θα είναι ημέρα αϊδίου χαρμάνης. Για τους αμαρτωλούς, οι όποιοι δεν είδαν αυτό το φως στην ζωή τους δια της καθάρσεως ο Χριστός θα είναι απρόσιτος και στο μέλλον.
___Τρίτον. Στην Αγία Γραφή, όταν γίνεται λόγος για την έλευση του Χριστού, αναφέρονται αστραπές, νεφέλες, σάλπιγγες, θρόνοι και άλλες εικόνες. Ο άγιος Γρηγόριος Ο Παλαμάς λέγει ότι ο λόγος περί της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού είναι συγκαταβατικός. Όλα αυτά τα γεγονότα, βέβαια, υπερβαίνουν τον ανθρώπινο νου, την ανθρώπινη λογική και αίσθηση. Ο Χριστός γνωρίζει επακριβώς όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν, αλλά όμως «συγκαταβαίνει τη δυνάμει των διδασκομένων, συμμέτρους τους λόγους αποδιδούς».
Η ανθρώπινη φύση έχει εξοικειωθεί με τα ανθρώπινα αυτά και αισθητά γεγονότα, και έτσι μπορεί να κατανοήση τα εσχατολογικά γεγονότα. Γι’ αυτό και ο Χριστός από συγκατάβαση χρησιμοποιεί τέτοιες εικόνες και παραστάσεις. Θα υπάρχει, βέβαια, κρίση, θα υπάρχει ευφροσύνη των δικαίων και οδύνη των αμαρτωλών, θα υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος, αλλά αυτά δεν θα είναι αισθητά, αφού ξέρουμε πολύ καλά από την πατερική παράδοση ότι δεν πρόκειται περί κτιστών πραγμάτων. Ακόμη και το πυρ της Κολάσεως δεν είναι κτιστό και αισθητό, αλλά άκτιστο. Ο αναγνώστης πρέπει να κάνη υπομονή έως ότου μελετήση το σχετικό κεφάλαιο του παρόντος βιβλίου με τίτλο «Παράδεισος και Κόλαση», για να διαπιστώσει πώς νοούνται όλες αυτές οι πραγματικότητες. Έτσι δεν πρέπει να στεκόμαστε στα αισθητά παραδείγματα και να χάνουμε την ουσία των λεγομένων. Ούτε, βέβαια, να βλέπουμε απλώς την ουσία των πραγμάτων αυτών, περιφρονούντες τα παραδείγματα. Γιατί, αφού ο Χριστός τα χρησιμοποίησε, πρέπει να παραμένουμε σε αυτά και να εξηγούμε το βαθύτερο νόημα τους, οδηγώντας τους ανθρώπους στην μετάνοια και όχι στην αφοβία.
___Τέταρτον. Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού αντιπαρατίθεται προς την πρώτη παρουσία Του. Όταν ομιλούμε για Πρώτη Παρουσία, εννοούμε την ενανθρώπηση του Χριστού και όταν κάνουμε λόγο για την Δευτέρα Παρουσία, εννοούμε την έλευση του Χριστού για να κρίνει τους ανθρώπους. Υπάρχει δε σαφής διαφορά μεταξύ Πρώτης και Δευτέρας Παρουσίας.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρουσιάζει την διαφορά μεταξύ αυτών των δύο Παρουσιών, λέγει ότι κατά την πρώτη Παρουσία κρυπτόταν η δόξα της Θεότητας Του κάτω από την σάρκα, που ανέλαβε από μας και για την σωτηρία μας… Τότε όμως, κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, «πάσαν εκκαλύπτει την δόξαν». Τότε θα φανεί λαμπρός, περιαυγάζοντας τα πέρατα της οικουμένης με τις ακτίνες της Θεότητός Του. Και ερμηνεύοντας τον λόγο του Χριστού, «όταν έλθει ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξη αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού», λέγει ότι κατά την πρώτη έλευσή Του έφερε τους αγγέλους και περιβαλλόταν από τα αγγελικά τάγματα, αλλά αφανώς, και συγκρατούσε τον ζήλο τους, εναντίον των θεομάχων. Όμως κατά την Δευτέρα Παρουσία θα έλθει φανερά με τους αγγέλους, με όλη Του την δόξα και μεγαλοπρέπεια.
___Πέμπτον. Στα έργα του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου μπορούμε να βρούμε και μια άλλη αλήθεια σχετικά με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, και ιδίως με την κρίση των ανθρώπων. Ο άγιος Συμεών διεξοδικώς αναλύει ότι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και η μελλοντική δίκη θα γίνει κυρίως για τους αμαρτωλούς, που ζουν μέσα στα πάθη και την αμαρτία, όχι όμως για τους άγιους, οι οποίοι από τώρα βιώνουν την Παρουσία του Χριστού. Όσοι είναι τέκνα του φωτός εκείνου και όσοι γίνονται υιοί της μελλούσης ημέρας, «επ’ αυτούς η ημέρα Κυρίου ουδέποτε επελεύσεται», θα έλθει, βέβαια, ο Χριστός για να κρίνει τους ανθρώπους, αλλά αυτοί έχουν κριθή από την ζωή αυτή και δεν θα ακολουθήσει δικαστήριο. Η παρουσία του Χριστού θα είναι υπόθεση χαράς και ευφροσύνης. Όταν ο Χριστιανός τηρεί εν φόβω και τρόμω τις εντολές του Χριστού και ζει με μετάνοια συγγενεύει με το φως εκείνο, και έτσι στην πραγματικότητα από αυτήν ακόμη την ζωή περνά από την κρίση. Ο Θεούμενος βαπτίζεται από το θειο πυρ και το Άγιον Πνεύμα «και γίνεται όλος καθαρός, όλος αμόλυντος, υιός φωτός και ημέρας, και ουχί έκτοτε ανθρώπου θνητού». Θα παραθέσω ένα καταπληκτικό χωρίο του αγίου Συμεών του νέου θεολόγου, γιατί δεν μπορώ να το προσπεράσω ασχολίαστο, αλλά και δεν είναι δυνατόν να παρουσιασθεί με δικά μου λόγια. «Ο τοιούτος εν τη μελλούση κρίσει και δίκη ου κρίνεται, προκέκριται γαρ· ουδέ υπό του φωτός εκείνου ελέγχεται, προπεφώτισται γαρ, ουδέ εν τούτω τω πυρί εισερχόμενος δοκιμάζεται ή καίεται, προδεδοκίμασται γαρ· ουδέ ως τότε φανείσαν ημέραν Κυρίου λογίζεται, όλος γαρ εκ της ομιλίας και της συνουσίας Θεού ημέρα φαεινή και λαμπρά γέγονεν».
Ο λόγος του αγίου Συμεών είναι καταπληκτικός. Θα ήθελα να σχολιάσω το γεγονός ότι η κρίση ουσιαστικά γίνεται από την ζωή αυτή, Ο άνθρωπος που βλέπει το φως, βαπτίζεται με το Άγιον Πνεύμα και δεν λογίζεται την ημέρα του Κυρίου, γιατί με την συνουσία του με τον Θεό, ολόκληρος είναι ημέρα φαεινή και λαμπρά. Πρέπει να σημειώσουμε την λέξη «συνουσία», που δείχνει την κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Πραγματικά, αφού ολόκληρος ο άνθρωπος είναι φαεινή και λαμπρά ημέρα, αφού ολόκληρος είναι φως, δεν μπορεί να ξεχωρίσει την έλευση της ημέρας. Η ημέρα αυτή είναι δικό του υπαρξιακό γεγονός. Έτσι, λοιπόν, η Δευτέρα Παρουσία θα φανεί κυρίως στους αμαρτωλούς, που έζησαν κατά την διάρκεια της παρούσης ζωής με τα πάθη και δεν τήρησαν τις εντολές του Θεού. Για τους αγίους είναι φυσική κατάσταση, που την βιώνουν από τώρα. Βέβαια, και οι άγιοι περιμένουν την Δευτέρα έλευση του Χριστού, για να αναστηθούν και τα σώματα τους, τα οποία και τώρα ζουν την αφθαρσία, ώστε ολόκληρος ο άνθρωπος να γευθεί τα πλούσια δώρα της μεγάλης ημέρας και ενδόξου επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Επομένως, η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού είναι γεγονός αναντίρρητο, αφού μαρτυριέται από τον αποκαλυπτικό λόγο του Θεού, από την επιβεβαίωση των Αποστόλων και από τα βιώματα των αγίων, οι όποιοι από τώρα ζουν την Βασιλεία του Θεού.
Ο Θεός ως “πυρ” και “φως”
Η Χριστιανική θέση για τον Παράδεισο και την Κόλαση
Αγιογραφική τεκμηρίωση τού διαμερισμού τής Χάρης σε Πυρ και Φως
Κάποιοι στη Δύση, πιστεύουν σε έναν θεό σαδιστή, που βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια σε μια κόλαση. Οι Χριστιανοί όμως στην Ανατολή, πάντοτε γνώριζαν τη σημασία τών αναφορών τής Αγίας Γραφής για την κόλαση και για τον Παράδεισο. Ποτέ δεν πίστεψαν σε έναν σαδιστή Θεό. Και πράγματι, οι άγιοι Πατέρες, μας λένε ότι ο Θεός είναι και Παράδεισος και Κόλαση, ανάλογα με τη δικαιοσύνη τού καθενός. Γιατί ο Θεός τους αγαπάει όλους, και όλους θα τους αγκαλιάσει. Όμως δεν θα τον βιώσουν όλοι ως φως. Κάποιοι δεν θα αντέχουν την αγάπη και θα κολάζονται, γιατί έμαθαν μόνο να μισούν.
Όταν μιλάμε για τον Θεό ως φως και φωτιά ταυτόχρονα, συχνά μας ρωτάνε όσοι ανήκουν σε Προτεσταντικές θρησκείες: “Πού το βρήκατε αυτό στην Αγία Γραφή;” Και ενώ βλέπουν ότι πράγματι, ο Θεός δεν είναι δυνατόν να βασανίζει τους ανθρώπους αιώνια, από την άλλη ζητούν Αγιογραφικά εδάφια για να πεισθούν.
Εμείς βέβαια ως Χριστιανοί, δεν θεωρούμε απαραίτητο αυτά που πιστεύουμε να βρίσκονται κατ’ ανάγκην στην Αγία Γραφή. Όμως για χάρη τους, θα τους το δείξουμε, και από την ίδια την Αγία Γραφή. Έτσι, όχι μόνο θα μπορούν να εγκαταλείψουν άφοβα τη Δυτική βλάσφημη άποψη ενός σαδιστή θεού, αλλά θα δουν ότι αυτά που λέει η Ορθόδοξη Εκκλησία τού Κυρίου, είναι πάντοτε αλήθεια.
Ας αρχίσουμε από τον Ησαϊα.
Ησαϊας 33/λγ΄ 11-16: «…Οι αμαρτωλοί εν Σιών θέλουσι τρομάξει. Τρόμος θέλει καταλάβει τους υποκριτάς, … Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά του κατατρώγοντος πυρός; Τις μεταξύ ημών θέλει κατοικήσει μετά των αιωνίων καύσεων;… Ο περιπατών εν δικαιοσύνη… ούτος θέλει κατοικήσει εν τοις υψηλοίς»
Προσέξτε ποιος θα κατοικήσει στις αιώνιες καύσεις!!! Όχι μόνο οι άδικοι, αλλά και οι δίκαιοι! Βλέπετε ότι είναι ο ίδιος τόπος; Και τον τόπο που οι αμαρτωλοί τον φοβούνται, οι δίκαιοι τον θεωρούν «υψηλή κατοικία», τιμητική.
Και τι είναι το “κατατρώγων πυρ”; Θα μας πει
Εβραίους 12/ιβ΄ 29: “και γαρ ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον”Ο ίδιος Θεός όμως που είναι “πυρ”, για άλλους είναι “φως”. Πάλι ο Ησαϊας γράφει γι’ αυτό:Ησαϊας 60/ξ΄ 17-20: «Αντί χαλκού θέλω φέρει χρυσίον, και αντί σιδήρου θέλω φέρει αργύριον. Και αντί ξύλου χαλκόν, και αντί λίθων σίδηρον. Και θέλω καταστήσει τους αρχηγούς σου ειρήνην, και τους επιστάτας σου δικαιοσύνην… δεν θέλει είσθαι πλέον εν σοι ο ήλιος φως τής ημέρας, ουδέ η σελήνη δια τής λάμψεως αυτής θέλει σε φωτίζει. Αλλ’ ο Κύριος θέλει είσθαι εις σε Φως αιώνιον, και ο Θεός σου η δόξα σου… διότι ο Κύριος θέλει είσθαι το αιώνιόν σου φως”. Και η λεξη: “δόξα”, σημαίνει λαμπρότης. Όπως φαίνεται στο εδάφιο Α΄ Κορινθίους 15/ιε΄ 41: “Άλλη δόξα ηλίου και άλλη δόξα σελήνης και άλλη δόξα αστέρων. Αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη”. Στο εδάφιο όμως τού Ησαϊα που αναφέραμε, γράφει κάτι για υλικά. Παρατηρούμε ότι ο Θεός λέει ότι θα αντικαταστήσει τα κατώτερα και άσημα υλικά, με άλλα, πολυτιμότερα, λαμπρότερα και πιο πυρίμαχα. Τι εννοεί; Ας το δούμε αυτό πιο καθαρά από τον απόστολο Παύλο.
Α΄ Κορινθίους 3/γ΄ 12-15: “Ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον, χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμη, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται η γαρ ημέρα δηλώσει ότι εν πυρί αποκαλύπτεται και εκάστου το έργον όποιον εστίν το πυρ δοκιμάσει. Ει τινος το έργον μένει, ό εποικοδόμησεν, μισθόν λήψεται. Ει τινός το έργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται. Αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε, ως δια πυρός”.
Είναι σημαντικό ότι παρομοιάζονται εδώ τα έργα τού καθενός με διάφορα υλικά. Τα καλά έργα, παρομοιάζονται με πυρίμαχα και πολύτιμα υλικά, που δεν καίγονται. Αντιθέτως, τα κακά έργα, παρομοιάζονται με καύσιμα υλικά. Τότε λοιπόν, το πυρ τής Χάριτος τού Θεού, θα κάψει τα έργα εκείνα που δεν άξιζαν, και αυτός που τα έπραξε, θα ζημιωθεί, γιατί δεν θα έχει να επιδείξει τίποτα που να αξίζει. Είναι όμως σημαντικό, ότι είτε καλά, είτε κακά έργα, όλοι, καλοί και κακοί, θα περάσουν από το ίδιο αυτό δοκιμαστικό Πυρ.
Στο Ζαχαρίας 13/ιγ΄ 9, αναφέρει ότι με τη φωτιά καθαρίζει το πολύτιμο μέταλλο. Εδώ η φωτιά δεν κατακαίει, αλλά καθαρίζει και φωτίζει. Γιατί το μέταλλο όταν το πυρώνεις, γίνεται κι αυτό φως, και λάμπει όπως η φωτιά. Το ξύλο όμως μαυρίζει και κατακαίεται: “Και θέλω περάσει το τρίτον δια πυρός. Και θέλω καθαρίσει αυτούς, ως καθαρίζεται το αργύριον, και θέλω δοκιμάσει αυτούς, ως δοκιμάζεται το χρυσίον…”
Ομοίως και στο παρακάτω εδάφιο, φανερώνεται ότι δίκαιοι και άδικοι, θα περάσουν μέσα από την ίδια φλόγα, αλλά ενώ οι άπιστοι θα νιώσουν τη φωτιά, οι δίκαιοι από το ίδιο αυτό πυρ τού “προσώπου τού Κυρίου, και από τη λαμπρότητά Του” (γιατί “δόξα” σημαίνει “λάμπρότητα”), θα νιώσουν άνεση:
Β΄ Θεσσαλονικείς 1/α΄ 7-9: “και υμίν τοις θλιβομένοις άνεσιν μεθ’ ημών, εν τη αποκαλύψει του Κυρίου Ιησού απ’ ουρανού, μετ’ αγγέλων δυνάμεως αυτού εν πυρί φλογός, δίδοντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσιν Θεόν και τοις μη υπακούουσιν τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον, από προσώπου του Κυρίου και από της δόξης τής ισχύος αυτού”.
Στην Αποκάλυψη, διαβάζουμε για τον Ποταμό τής Χάριτος τού Θεού που εκπορεύεται από τον θρόνο τού Θεού, και αποτελεί αναψυχή ύδατος ζωής για τους δικαίους:
Αποκάλυψις 22/κβ΄ 1,2: “και έδειξέν μοι ποταμόν καθαρόν ύδατος ζωής, λαμπρόν ως κρύσταλλον εκπορευόμενον εκ τού θρόνου τού Θεού και τού Αρνίου. Εν μέσω της πλατείας αυτής και του ποταμού, εντεύθεν και εντεύθεν, ξύλον ζωής ποιούν καρπούς δώδεκα, κατά μήνα έκαστον αποδιδούς τον καρπόν αυτού, και τα φύλλα τού ξύλου εις θεραπείαν τών εθνών”.
Όμως αυτός ο ίδιος ποταμός, από τον Δανιήλ περιγράφεται ως “φωτιά”:
Δανιήλ 7/ζ΄ 10: «Ποταμός πυρός εξήρχετο και διεχέετο απ’ έμπροσθεν αυτού…»
Πράγματι, εδώ περιγράφεται η διαφορά αντίληψης τής Χάριτος τού Θεού, από τους δικαίους στην πρώτη περιγραφή, και από τους αδίκους στη δεύτερη.
Γιατί κατά τον Ψαλμωδό, το πυρ τού Κυρίου, καταδιαιρείται από τον Κύριο, σε καυστική και φωτιστική ενέργεια, ανάλογα με τα έργα τού δοκιμαζομένου:
Ψαλμός 28/κη΄ 9: «Φωνή Κυρίου διακόπτοντος φλόγα πυρός» (Κατά το Ο΄ ).
Ψαλμός 29/κθ΄ 7: «Η φωνή του Κυρίου καταδιαιρεί τας φλόγας του πυρός» (Κατά το Μασσοριτικό).
Στο χέρι μας λοιπόν είναι, το αν θα βιώσουμε την ημέρα εκείνη την Χάρη τού Θεού ως “πυρ” ή ως “φως”. Η επιλογή είναι δική μας
Από την αρπαγή μέχρι την τελική κρίση ( Σχεδιάγραμμα )
Πρώτο μισό της επταετίας.
Μετά την αρπαγή εμφανίζεται ο αντίχριστος ( Β’ Θεσσ. 2:3-10 ). Στον ουρανό, το Αρνίο ανοίγει την πρώτη σφραγίδα ( Αποκ. 6:1 ) και αρχίζει η μεγάλη θλίψη στη γη. Οι άγγελοι σφραγίζουν τους 144.000 ( Αποκ. 7:4-8 ) και οι δύο μάρτυρες προφη-τεύουν ( Αποκ. 11:3-6 ) και κηρύττουν να μη βάλουν οι άνθρωποι το χάραγμα .
Μέσον της επταετίας.
Ο αντίχριστος θανατώνει τους δύο μάρτυρες, αλλά μετά από τρισήμιση μέρες ο Κύριος τους ανασταίνει ( Αποκ. 11:7-12 ). Στον ουρανό γίνεται πόλεμος, όπου
ο αρχάγγελος Μιχαήλ και οι άγγελοί του νικάνε το δράκοντα ( διάβολο ) και τους
αγγέλους του και τους ρίχνουν στη γη ( Αποκ. 12:7-9 ). Ο δράκοντας καταδιώκει το λαό Ισραήλ ( τη γυναίκα που γέννησε το αρσενικό ), αλλά ο Θεός φυγαδεύει το λαό Ισραήλ στην έρημο για να τον φυλάξει μακριά από το φίδι ( Αποκ. 12:13-17 ). Ο δράκοντας δίνει εξουσία στον αντίχριστο ( θηρίο ) ( Αποκ. 13:4-5 ), ο οποίος κάθεται στο ναό του Θεού, λέγοντας ότι αυτός είναι θεός ( Ματθ. 24:15, Δανιήλ 9:27 ) και αρχίζει πόλεμο με τους αγίους , ( Αποκ. 13:7 ) και του δίνεται εξουσία πάνω σε κάθε φυλή, γλώσσα και έθνος ( Αποκ. 13:7 ). Ο ψευδοπροφήτης ( το άλλο θηρίο ) αναγκάζει όλους τους ανθρώπους, να προσκυνήσουν το θηρίο και να πάρουν το χάραγμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο ( Αποκ. 13:11-17 ).
Δεύτερο μισό της επταετίας
Ένας άγγελος πετάει στον ουρανό και κηρύττει το αιώνιο ευαγγέλιο στους ανθρώπους ( Αποκ. 14:6-7 ). Η κρίση του Θεού προς αυτούς που έβαλαν το χάραγμα, αρχίζει με τις 7 φιάλες ( Αποκ. 16 και 17 κεφ. ). Το θηρίο στρέφεται ενάντια στη Βαβυλώνα ( πανθρησκεία ) ( Αποκ. 17:15-16 ) την οποία θα κατακάψει . Στον ουρανό πραγματοποιείται ο γάμος του Αρνίου με τη Νύμφη Του ( Αποκ. 19:7-9 ),
ενώ ταυτόχρονα στη γη προετομάζεται η μάχη του Αρμαγεδώνα ( Αποκ. 16:12-16, Ιωήλ 3:1-11, 3:9-14, Ιεζεκ. 38 και 39 κεφ., Ησαίας 8:9-10 ) στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ ( στην περιοχή Μεγιδώ νοτιοανατολικά του όρους Καρμήλου ).
Η επισύναξη των αγίων και η Δευτέρα Παρουσία.
Στο τέλος της επταετίας πραγματοποιείται η επισύναξη των αγίων από τους αγγέλους στη γη ( Ματθ. 24:31, Μαρκ. 13:26-27 ), δηλαδή των μη χαραγμένων που είναι ακόμα εν ζωή, αλλά και στον ουρανό, δηλαδή των πεπελεκισμένων από τον αντίχριστο ( Αποκ. 20:4 ), αλλά και των αγίων της παλαιάς διαθήκης, συν αυτών που δέχτηκαν το Χριστό όταν Αυτός πήγε στον άδη να κηρύξει το ευαγγέλιο και στους νεκρούς ( Α’ Πέτρ. 4:6, Ματθ. 12:40 ) και μετατέθηκαν μαζί Tου στον ουρανό. Πραγματοποιείται η δεύτερη έλευση (Δευτέρα Παρουσία) του Κυρίου στη γη, όπου καθισμένος πάνω σε ένα λευκό άλογο και ακολουθούμενος από τους μυριάδες μυριάδων των αγίων θα κατέβει στη γη και θα πατάξει με τη ρομφαία του στόματός Του, τα στρατεύματα του αντιχρίστου, που έχουν συγκεντρωθεί στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ ( Αποκ. 19:11-21, Δανιήλ 7:9-12,
Αμώς 5:18-20, Μιχ. 1:3-4, Σοφον. 1:14-18, Ιωήλ 2:1-2 ), αφού πρώτα ρίξει στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη ( Αποκ. 19:20 ).
Μετά ενας άγγελος του Κυρίου θα κατέβει από τον ουρανό, κρατώντας το κλειδί της αβύσσου και μια μεγάλη αλυσίδα και θα δέσει το διάβολο για 1000 χρόνια στην άβυσσο ( Αποκ. 20:1-3 ).
Χιλιετής βασιλεία
Ο Χριστός θα βασιλέψει μαζί με τους αγίους Του επί χίλια χρόνια στη γη, που θα έχει ανανεωθεί και καθαριστεί από την κατάρα και τη φθορά, μέσα σε ειρήνη αφού ακόμα και τα άγρια ζωά θα γίνουν ήμερα και θα τρώνε χόρτα ( Αποκ. 20:4-6, Ησαίας 11:6-10 και 65:17-25, Μιχ. 4:3-4, Ζαχαρ. 14:16-19 ). Στο τέλος της χιλιετίας θα λυθεί πάλι ο διάβολος για λίγο, για να πλανήσει τα έθνη και θα τα συγκεντρώσει για να κάνουν πόλεμο με το Θεό και του αγίους, αλλά ο Θεός θα τους καταφάει με φωτιά και θα ρίξει το διάβολο στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού ( Αποκ. 20:7-10 ).
Τελική κρίση
Και τότε θα περάσουν όλοι από το λευκό θρόνο, και θα ανοιχτούν τα βιβλία και όποιοι δε βρεθούν γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής, θα ριχτούν και αυτοί στη λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού ( Αποκ. 20:11-15, Β’ Κορ. 5:10, Ματθ. 25:31-46 ).
2. Χωρία πού μιλούν για χρονικό διάστημα ΜΕΤΑ τον πόλεμο
Συγκεκριμένα, έχουμε αναφερθεί σε χωρία όπως το παρακάτω:
Ησαϊας 2/β΄ 1 – 4: “Και θέλει κρίνει αναμέσον τών εθνών, και θέλει ελέγξει πολλούς λαούς. Και θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα. Δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον”.
Αυτό το εξηγήσαμε, ως εξής: Μετά από τον τελικό πόλεμο τού Γωγ, όπου θα ελεγχθούν τα έθνη, θα υπάρξει μια περίοδος ειρήνης για την ανθρωπότητα, όπου το Ευαγγέλιο θα κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα να επιστρέψει ο Χριστός στη δεύτερη παρουσία Του. Βεβαίως δεν αγνοούμε ότι το εδάφιο αυτό εφαρμόζεται ήδη σε μια πρώτη πνευματική εκπλήρωση στους Αγίους, που ήδη ζουν τον μέλλοντα αιώνα. Αλλά εδώ ασχολούμαστε με την κατά γράμμα εκπλήρωση τού χωρίου. Γιατί πέρα από τα όποια “επίπεδα” εκπληρώσεων, ΠΑΝΤΑ στα χωρία υπάρχει και η κατά γράμμα εκπλήρωση τών προφητειών.
Αναφερθήκαμε και στο εξής χωρίο:
Ζαχαρίας 14/ιδ΄ 16: “Και πας όστις υπολειφθεί εκ πάντων τών εθνών τών ελθόντων κατά τής Ιερουσαλήμ, θέλει αναβαίνει κατ’ έτος δια να προσκυνεί τον Βασιλέα, τον Κύριον τών δυνάμεων”.
Εδώ φαίνεται σαφώς (όπως και στη συνέχεια τής προφητείας για όποιον το δει), ότι θα υπάρξει μετά τον πόλεμο τού Γωγ και ΠΡΙΝ την παρουσία τού Χριστού, μια περίοδος που τα έθνη και ο Ισραήλ θα πιστέψουν όλοι στον Χριστό.
Ομοίως αυτό φαίνεται και στο εξής χωρίο:
Ιεζεκιήλ 19/ιθ΄ 9,10, 14,15: “9 και εξελεύσονται οι κατοικούντες τας πόλεις Ισραήλ και καύσουσιν εν τοις όπλοις, πέλταις και κοντοίς και τόξοις και τοξεύμασι και ράβδοις χειρών και λόγχαις· και καύσουσιν εν αυτοίς πυρ επτά έτη. 10 και ου μη λάβωσι ξύλα εκ του πεδίου ουδέ μη κόψωσιν εκ των δρυμών, αλλ’ ή τα όπλα κατακαύσουσι πυρί· και προνομεύσουσι τους προνομεύσαντας αυτούς και σκυλεύσουσι τους σκυλεύσαντας αυτούς, λέγει Κύριος… 14 και άνδρας δια παντός διαστελούσιν επιπορευομένους την γην θάψαι τους καταλελειμμένους επί προσώπου της γης, καθαρίσαι αυτήν μετά την επτάμηνον, και εκζητήσουσι. 15 και πας ο διαπορευόμενος την γην και ιδών οστούν ανθρώπου οικοδομήσει παρ’ αυτω σημείον, έως ότου θάψωσιν αυτό οι θάπτοντες εις το γαί το πολυάνδριον του Γώγ”
Ακόμα και αν τα 7 έτη και οι 7 μήνες που αναφέρονται εδώ είναι συμβολικό χρονικό διάστημα, σημαίνουν σαφώς κάποιο χρονικό διάστημα μεταξύ τού πολέμου τού Γωγ και τής 2ης Παρουσίας τού Χριστού. Και εδώ είναι το 2ο πρόβλημα: Πώς είναι δυνατόν αυτό, όταν τα στρατεύματα αυτά είναι τού Αντιχρίστου, και όταν ο Αντίχριστος αφανίζεται στην Παρουσία τού Χριστού; Αν δηλαδή ο τελικός αυτός πόλεμος τελειώνει με την Παρουσία τού Χριστού, πώς υπάρχει αυτό το χρονικό διάστημα;
3. Τα εδάφια για την Παρουσία και το στράτευμα τού Γωγ
Ας δούμε πρώτα την προφητεία τού αποστόλου Παύλου, που είναι ξεκάθαρη και σαφής:
Β΄ Θεσσ. 2/β΄ 8: “και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού”.
Λέει το εδάφιο αυτό, ότι ο Κύριος θα αναλώσει, (θα λιώσει) με ένα φύσημα τού στόματός του, και θα τον καταργήσει με την επιφάνεια (δηλαδή με την λαμπρή Θεϊκή εμφάνιση) τής Παρουσίας Του. Εδώ λοιπόν εμφανίζεται το τέλος τού Αντιχρίστου όχι πριν, αλλά ταυτόχρονα με την Παρουσία τού Χριστού.
4. Η λύση τού προβλήματος
Τη λύση και το κλειδί τής κατανόησης, μας τα δίνει το παρακάτω χωρίο:
Αποκάλυψις 19/ιθ: “19 Και είδον το θηρίον και τους βασιλείς της γης και τα στρατεύματα αυτών συνηγμένα ποιήσαι τον πόλεμον μετά του καθημένου επί του ίππου και μετά του στρατεύματος αυτού. 20 και επιάσθη το θηρίον και ο μετ’ αυτού ψευδοπροφήτης ο ποιήσας τα σημεία ενώπιον αυτού, εν οίς επλάνησε τους λαβόντας το χάραγμα του θηρίου και τους προσκυνούντας τη εικόνι αυτού· ζώντες εβλήθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω. 21 και οι λοιποί απεκτάνθησαν εν τη ρομφαία του καθημένου επί του ίππου, τη εξελθούση εκ του στόματος αυτού· και πάντα τα όρνεα εχορτάσθησαν εκ των σαρκών αυτών.
Έχουμε αποδείξει στις μελέτες μας για τον Γωγ και για τη Χιλιετή Βασιλεία, ότι ο πόλεμος αυτός είναι ο τελικός πόλεμος, και ότι το στράτευμα του Γωγ ταυτίζεται με το στράτευμα τού Αντιχρίστου. Δείξαμε επίσης ότι το στράτευμα τού Χριστού σε αυτή τη μάχη, ΔΕΝ ταυτίζεται με την έλευση τών αγίων στη 2η Παρουσία Του, αλλά πρόκειται για την κατανίκηση τών δαιμονικών δυνάμεων που θα βοηθούν το στράτευμα τού Αντιχρίστου σε πνευματικό πεδίο.
Συνεπώς, το εδάφιο αυτό αφού δεν μιλάει για την Παρουσία τού Χριστού, δεν δημιουργεί το πρόβλημα που φαίνεται να δημιουργεί το εδάφιο τής Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β΄ 8 που αναφέραμε πιο πάνω. Αντιθέτως όμως, ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ για να κατανοήσουμε τι θα συμβεί στον Αντίχριστο, και ποια θα είναι η σχέση του με την Παρουσία τού Χριστού!
Ενώ το παραπάνω χωρίο τής Αποκάλυψης ξεκαθαρίζει ότι στον πόλεμο οι στρατιώτες τού Γωγ θα σκοτωθούν (“οι λοιποί απεκτάνθησαν”) Αντιθέτως για τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη λέει: “και επιάσθη το θηρίον και ο μετ’ αυτού ψευδοπροφήτης”. Δηλαδή θα πιασθούν αιχμάλωτοι, και δεν θα σκοτωθούν. Και αυτό το κάνει πιο ξεκάθαρο, λέγοντας επίσης για το Αντίχριστο Θηρίο και τον ψευδοπροφήτη: “ζώντες εβλήθησαν οι δύο εις την λίμνην του πυρός”. Αν λοιπόν ρίφθηκαν ζώντες, ενώ οι άλλοι σκοτωμένοι, σημαίνει το εξής:
Τα στρατεύματα τού Γωγ νικούνται. Οι στρατιώτες σκοτώνονται, αλλά ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης συλλαμβάνονται. ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Έτσι εξηγούνται τα λόγια τού Παύλου, που ξεκαθαρίζει σαφώς, ότι ο Αντίχριστος θα “αναλωθεί” και θα “καταργηθεί” στην Παρουσία τού Χριστού.
Αυτή η πλοκή, δείχνει ότι πράγματι θα υπάρχει ένα μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ τού πολέμου τού Γωγ και τής Παρουσίας τού Χριστού, κατά το οποίο η Εκκλησία θα συμπεριλάβει στο Σώμα τού Χριστού όλα τα έθνη, και όλοι μαζί θα Τον καλέσουν. Και ενώ η Εκκλησία θα θριαμβεύει παγκόσμια, ο Αντίχριστος και ο Ψευδοπροφήτης θα παραμένουν ζωντανοί, φυλακισμένοι και χωρίς δυνάμεις πλέον. Και θα παραμείνουν αμετανόητοι ως το τέλος, ως την Παρουσία τού Χριστού, περνώντας ζωντανοί μέσα από τη φωτιά τής κρίσης που θα καθαρίσει και θα αφθαρτοποιήσει όλη την κτίση.
Ρε δεν πανε να πηδηχτουνε οι Εβραιοι και ο Μεσσίας. Αντε γιατι μας τα ζαλησατε
τι πινουν οι παραπανω σχολιαστες? ληγμενα? για ποια αρπαγη,και ποιος αντιχριστος??
ρε δεν πατε στο διαολο ολοι σας! μας σαλταρατε!
και στο τελος ας τον φερουν να τον δουμε αυτον τον γαμωμεσσια.
μας σκοτισαν τα αρχιδια..
με βασιλειες με τους ουρανους με τους μεσσιες! μας εχουν γαμισει τις ζωες και μας πουλανε και δρακους..
για “θαυματα” “επιστροφες’ καταστροφες..συμφωρες και βασιλειες.
αι στο διαολο οκτω χρονια τωρα καθε μερα και καποιος θαρθει! βαρεθηκαμε να περιμενουμε στο τελος.