Επόμενος στόχος το Ιράν- Δημ. Κωνσταντακόπουλος

Στο προηγούμενο άρθρο μου για τη Συρία υποστήριξα ότι υπάρχει ένα «τρένο Δαμασκός-Τεχεράνη (χωρίς να ξεχνάμε Λίβανο και Παλαιστίνη) που ετοιμάζεται τώρα να αναχωρήσει».

Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, αφού έπλεξε το εγκώμιο του εαυτού του για τον «θρίαμβο» στη Συρία, έσπευσε να απευθύνει διάγγελμα στα αγγλικά προς τους πολίτες του Ιράν, υποσχόμενος «αλλαγή καθεστώτος» πολύ πιο σύντομα από όσο πιστευόταν, όπως είπε ο ίδιος, με τη βοήθεια ασφαλώς του ίδιου του Ισραήλ. Αν κρίνουμε από το τι συνέβη στη Συρία μπορούμε να φανταστούμε ποια τύχη περιμένει τους Ιρανούς και τη χώρα τους σε περίπτωση ευόδωσης αυτών των σχεδίων.

Ασφαλώς το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. ‘Όπως όμως και στην περίπτωση του Ιράκ, η δήθεν ύπαρξη ή προετοιμασία απόκτησης πυρηνικών όπλων χρησιμεύουν ως πρόσχημα. Ο πραγματικός σκοπός είναι η ανατροπή καθεστώτος στο Ιράν, αν όχι και ο διαμελισμός αυτής της χώρας, σε συμφωνία με τις στρατηγικές Γινόν και Κοέν, αλλά και με το νεοσυντηρητικό πρόγραμμα πολέμων της Μέσης Ανατολής που καταρτίστηκε υπό την  επίβλεψη του σημερινού Ισραηλινού Πρωθυπουργού. (δες ενδεικτικά το σημαντικό άρθρο του διακεκριμένου Καθηγητή στο Columbia University Jeffrey Sachs, το άρθρο του Οντέντ Γινόν  και το άρθρο της Ekaterina Matoi για τη γεωπολιτική του Σιωνισμού)

‘Αλλωστε, η μόνιμη επιθετικότητα και οι απειλές κατά του Ιράν τείνουν να λειτουργήσουν  ως «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» και να σπρώξουν τελικά και το Ιράν στην κατασκευή πυρηνικών όπλων.

Ο αμερικανικός παράγοντας

Ο κ. Νετανιάχου γνωρίζει όμως ότι οι δυνάμεις του Ισραήλ δεν επαρκούν για τέτοιο σκοπό. Παρά τις θριαμβολογίες των Ισραηλινών, παρά και τις μεγάλες πρόσφατες επιτυχίες του, το Ιράν παραμένει μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη και ένα σοβαρό κράτος. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα σημάνει και τι αποτελέσματα θα έχει μια επίθεση εναντίον του.

Γι’ αυτό ο Νετανιάχου θέλει και την έγκριση και την συνδρομή των Αμερικανών. Και επειδή έχει πολλές φορές δοκιμάσει να την αποσπάσει, συχνά με μεθόδους εξαπάτησης και παραπληροφόρησης, έχει δημιουργήσει ένα είδος «αντισωμάτων» στο αμερικανικό κράτος, ιδίως στις ένοπλες δυνάμεις, σε ένα βαθμό και στη CIA, ακόμα και σε ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού των ΗΠΑ, παρά την πρωτοφανή εξάρτησή του από το Λόμπυ.

‘Ηδη όμως οι δυνάμεις του δρουν στο περιβάλλον Τραμπ για να αποσπάσουν την έγκριση του νεοεκλεγέντος Αμερικανού Προέδρου που άλλωστε, στην πρώτη τετραετία διακυβέρνησης, πολιτεύτηκε περίπου ως ενεργούμενο του Νετανιάχου. Η συνδρομή των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ έπαιξε άλλωστε, κατά τα φαινόμενα, καθοριστικό ρόλο στην εκλογή του το 2016. Ο Τραμπ κατάργησε τη διεθνή συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν που είχε συνάψει ο Ομπάμα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους πολέμους που διεξάγονται τώρα και στους πολύ μεγαλύτερους που απειλείται να ξεσπάσουν.

Ο ίδιος άλλωστε ο Τραμπ παρότρυνε τον Νετανιάχου, τον περασμένο Οκτώβριο να επιτεθεί στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, είτε διότι το επιδίωκε, είτε διότι ήθελε να αποσπάσειμεγαλύτερη υποστήριξη από το ισραηλινό Λόμπυ. Βεβαίως δεν είπε τι πρέπει να κάνει η Αμερική. Θυμάται και το είπε μάλιστα μια φορά ότι συμφώνησε με τον Νετανιάχου για από κοινού επιχείρηση δολοφονίας του εκ των ηγετών του Ιράν στρατηγού Σουλεϊμανί, τελικά όμως το Ισραήλ τον άφησε στα «κρύα του λουτρού» να τη διεξάγει μόνος του, προκαλώντας παρ’ ολίγον πόλεμο ΗΠΑ και Ιράν.

Ο Τραμπ αντιμετωπίζει βέβαια δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι εξελέγη υποσχόμενος στους Αμερικανούς να σταματήσει τους πολέμους, όχι να αρχίσει καινούριους, έστω και αν η απάτη και η αντιστροφή των υποσχέσεων έχει γίνει πλέον ψωμοτύρι στη δυτική πολιτική για δομικούς λόγους. ‘Ολες οι τάσεις του δυτικού κατεστημένου κάνουν πολιτικές αντίθετες προς τις προσδοκίες της μεγάλης  πλειοψηφίας των πολιτών. Ακόμα κι αν δεν θέλουν, οι περισσότεροι δυτικοί πολιτικοί είναι υποχρεεωμένοι να λένε ψέμματα.

‘Όταν εισέβαλαν οι δυνάμεις των τζιχαντιστών και της Τουρκίας στη Συρία ο Τραμπ είπε ότι αυτό δεν τον αφορά, είναι μια υπόθεση της Συρίας. Βεβαίως οι αμερικανικές, βρετανικές και ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες διατηρούν στενούς δεσμούς με τους τζιχαντιστές, η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ο ίδιος ο Γραμματέας του κ. Ρούτε βρέθηκε την παραμονή της επίθεσης κατά της Συρίας στην ‘Αγκυρα, όπου επίσης μετέβη και ο αρχηγός της ισραηλινής υπηρεσίας κατασκοπείας Σιν Μπετ. Αλλά η μη άμεση, ορατή ανάμειξη των Αμερικανών επέτρεψε στον Τραμπ να λέει ότι δεν τον αφορά. Και το αμερικανικό περιοδικό Time που του πήρε μια μεγάλη συνέντευξη από τον νέο Πρόεδρο φρόντισε να μην τον ρωτήσει τίποτα για τη Συρία.

Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Τραμπ είναι ότι το Ιράν είναι κρίσιμης σημασίας στρατηγικός σύμμαχος της Ρωσίας και της Κίνας. Θα πρέπει να είναι σίγουρος ότι τα δύο αυτά κράτη δεν θα συνδράμουν αποφασιστικά την Τεχεράνη σε περίπτωση επίθεσης εναντίον της.

Για να αντιμετωπίσει το πρώτο πρόβλημα, άρχισε ήδη να προετοιμάζει την κοινή γνώμη. Μιλώντας στο Time δεν απέκλεισε την πιθανότητα να βρεθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε πόλεμο με το Ιράν, ενώ και το ίδιο το περιοδικό τον βοήθησε ανασύροντας την ανυπόστατη, αν όχι εξωφρενική θεωρία ότι η Τεχεράνη δοκίμασε να τον δολοφονήσει. Η όλη συνέντευξη συνιστά άλλωστε δήλωση προσχώρησης στο πρόγραμμα Νετανιάχου για τη Μέση Ανατολή, με τον Τραμπ να μην υπερασπίζεται την πάγια θέση για δύο κράτη στην Παλαιστίνη, ούτε να αποδοκιμάζει την πιθανότητα προσάρτησης της δυτικής ‘Οχθη από το Ισραήλ. Ταυτόχρονα, το επιτελείο του, η «ομάδα μετάβασης» διέρρευσε στη Wall Street Journal πληροφορίες ότι συζητά σοβαρά επιθέσεις στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε τις θέσεις Τραμπ για την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή και πως αλληλεπιδρούν τα δύο μέτωπα και όλοι οι παίκτες, περιλαμβανομένης της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά και ποιο είναι το διακύβευμα της πιο σοβαρής ίσως κρίσης που γνώρισε η ανθρωπότητα μετά το 1989.