Εκκλησία των Ζώων: “Ήρθε η Ώρα η Τέχνη να Σκοτώσει”

Υπήρχε, υπάρχει μια Εκκλησία που καρτερούσε υπομονετικά, όχι την έλευσή της, διότι το σώμα της ήταν πάντα εδώ, ακόμα κι αν οι άνθρωποι έπαψαν να το γνωρίζουν. Για αιώνες ολόκληρους, το πολιτικό σκοτάδι -άλλοτε με αυτοκρατορικό στέμμα, άλλοτε με παπικές τιάρες, άλλοτε με τρανούς στρατηγούς κι εκλεγμένους ηγέτες- εγκατέστησε έναν παραμορφωμένο κόσμο και κυριάρχησε παντού. Η Εκκλησία στην οποία αναφερόμαστε δεν έχει, δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει συναρτημένη θέση σε αυτή την πορεία. Δεν ιδρύθηκε ποτέ ως θρησκεία και ιδεολογία. Συνεπώς δεν ιστορήθηκε. Υπήρξε όμως, υπάρχει και θα υπάρχει.

Οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να δεσμεύσουν τον ρου τής Ιστορίας. Γνώριζαν ότι δεν τούς επιτρέπεται να το κάνουν. Κι ας είχαν ανάμεσά τους ημίθεους. Αυτή ήταν η συνεισφορά των Ελλήνων. Τα πολιτικά ζώα τού αρχαίου κόσμου είχαν συνείδηση τής φαιδρότητάς τους. Στην έξοδο ο Αλέξανδρος πέρασε τον Βουκεφάλα στην αιωνιότητα.

Έκτοτε ίσια γραμμή, γραμμική ιστορία. Μονάχα κάποιες εξαιρέσεις. Ο Λέων Σγουρός πήδηξε μαζί με το άλογό του από τον Ακροκόρινθο. Το μαύρο άτι συνομιλούσε με το μικρό βλαχόπουλο και έπρατταν ως ένα σώμα.

Πόλεμοι επί πολέμων και τρόπαια επί τροπαίων. Ποτάμια το αίμα σε άπειρες όμοιες σελίδες ιστορίας. Ο Αννίβας πετούσε -προφανώς χωρίς τη συναίνεσή τους- γάτες στους έφιππους εχθρούς. Το αίμα των αλόγων δεν λογίστηκε ως έπρεπε. Για ποιο σκοπό πολέμησαν οι ελέφαντες και οι καμήλες; Γιατί εξαναγκάστηκαν τα λιοντάρια να τρώνε χριστιανούς; Αν κάτι πλέον έχει νόημα για τους ανθρώπους, δεν είναι η απάντηση στο πού πάμε. Είναι η ερώτηση “τι είμαστε”.

Δεν υπάρχει, δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει πολιτική θεωρία για καμία οικολογία, ακόμα κι αν έλθει με το μανδύα μιας οικουμενικής θρησκείας. Ειρήνη δεν θα υπάρξει ποτέ σε τούτη εδώ την Επικράτεια, σε αυτόν τον κόσμο. Όσο το ακέραιο πρωταρχικό σώμα της Εκκλησίας παραμένει εκτός Ιστορίας, ο πόλεμοι θα είναι αλυσιτελείς. Αιώνια κόλαση επί της γης.

Οι εχθροί της πρωταρχικής Εκκλησίας, στηριζόμενοι στους εμπόρους μιας κάποιας γνώσης των τεχνών, αιώνες ολόκληρους πετσοκόβουν το σώμα της Εκκλησίας για να χωρέσει στις στενόχωρες δομές εκτροφής. Εθελόδουλοι γεφυροποιοί δουλεύουν ακατάπαυστα για να κρατούν εναρμονισμένη την πλεύση πολιτικής και θρησκειών. Κάποιος πανούργος σύμβουλος διέβλεψε νωρίς τον κίνδυνο από την τέχνη. Έβαλε τις τέχνες στο Μουσείο.

Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Γιούκιο Μισίμα συνέδεε ένας κώδικας τιμής, ένεκα ενός Τίγρη που κάποτε πήρε σάρκα και οστά στον καμβά ενός γιαπωνέζου ζωγράφου. Όλοι μέλη τού σώματος τής πρωταρχικής Εκκλησίας.

Ποτέ τα στοιχειά δεν ήταν τόσο κακόφημα όσο είναι σήμερα. Και αυτό έχει να κάνει με την εμπορευματοποίηση του μαύρου χρώματος.

Το ζητούμενο ήταν η Ρωγμή. Ο αρχαιότερος εξωτερικός παρατηρητής βούτηξε μαζί με το γερασμένο παρατηρητήριο στο κύτος της πολιτείας των ανθρώπων. Η εντολή ήταν: “Ήρθε η Ώρα η Τέχνη να Σκοτώσει”.

Mars Field Gallery

eurocrisis.eu