Είναι τα «ανοικτά σύνορα» θέλημα του Θεού;

Στο θέμα της μαζικής ανεξέλεγκτης λαθρο-μετανάστευσης ο χριστιανικός κόσμος, σε γενικές γραμμές, έχει υιοθετήσει την εκκοσμικευμένη λίμπεραλ/ αριστερή (βλέπε νεοταξική) άποψη και φρασεολογία, που επιζητεί την μετάλλαξη των λευκών (και κατά κύριο λόγο χριστιανικών) ευρωπαϊκών κοινωνιών σε πολυφυλετικά, πολυθρησκευτικά μορφώματα, σαν να πρόκειται εδώ για την ύψιστη «ηθική αρετή». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την απόλυτη ταύτιση με τις κοσμικές «τάσεις», μόδες και νόρμες. Η Αγία Γραφή, εν τούτοις, προειδοποιεί : «μην συμμορφώνεστε με αυτόν τον κόσμο» (Ρωμαίους 12: 2).
Η ίδια η Βίβλος, την οποία πολλοί επικαλούνται (ακόμα και άπιστοι και άθεοι!), θέτει σε αμφισβήτηση την άνευ όρων αποδοχή οποιουδήποτε αριθμού παράνομων (στην πλειοψηφία) μεταναστών. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποστηριχθεί αδιάκριτα μια εχθρότητα σε κάθε μεμονωμένο μετανάστη. Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι στα μάτια του Θεού, (όσον αφορά τη δυνατότητα σωτηρίας) και η βασιλεία του Θεού αποτελείται από ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας.
Όλα αυτά, όμως, δεν αναιρούν το βασικό σημείο – Άραγε η πολιτική των «ανοιχτών πόρτων» (“open doors”) των τελευταίων ετών είναι σύμφωνη με τους σκοπούς του Θεού; Είναι θέλημα του Θεού κάθε χώρα να εγκαταλείψει κάθε έλεγχο στα σύνορά της, έτσι ώστε να εκπληρωθεί ο (νεοταξικός) στόχος μιας ολοένα και πιο «ποικιλόμορφης» κοινωνίας; Έχουμε γίνει πιο «χριστιανοί» ως άτομα και ως χώρα, επειδή θέλουμε να αυξηθεί ο πληθυσμός των μεταναστών περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή στην ιστορία μας;
Κι όμως, αν λάβουμε υπόψιν αυτά που ακούγονται επισήμως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σχετικά με την εισροή των μεταναστών τα τελευταία 50 χρόνια, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η μαζική μετανάστευση δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια υπέροχη εκπλήρωση των σκοπών του Θεού για την ανθρωπότητα! Τα «ανοιχτά σύνορα» και η ανάμειξη των λαών του κόσμου, πρέπει να είναι το θέλημα του Θεού. Αυτό είναι το ρητό ή σιωπηρό μήνυμα της πλειοψηφίας των (κατά κύριο λόγο δυτικών) εκκλησιών.
Εάν, ωστόσο, οι πολυ-πολιτισμικές και πολυ-φυλετικές κοινωνίες είναι μια ηθική επιταγή, τότε κάθε άλλη χώρα στη γη θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνει την μεγάλης κλίμακας μετανάστευση. Κάθε χώρα στην Αφρική, την Ασία, τη Νότια Αμερική και τη Μέση Ανατολή θα πρέπει να χαλαρώσει τους συνοριακούς ελέγχους της, προκειμένου να εξαλειφθεί κάθε μονο-πολιτισμική ή μονο-εθνοτική ταυτότητα. Κάθε έθνος πάνω στη γη θα πρέπει όλο και λιγότερο να ανησυχεί για τα υψηλά επίπεδα μετανάστευσης, διότι πολύ πιο σημαντικό είναι το υψηλό ιδανικό της δημιουργίας μιας όσο το δυνατόν περισσότερο κοινωνίας «διαφορετικότητας».
Η Αγία Γραφή διδάσκει το σεβασμό στα εθνικά σύνορα
Η λίμπεραλ/αριστερή άποψη που έχει εν πολλοίς ταυτιστεί με την χριστιανική, λέει  ότι τα σύνορα είναι «κακά» και ότι στην ουσία, δεν υπάρχουν έθνη, φυλές και λαοί, αλλά όλοι είμαστε «ένα», «μια φυλή, η ανθρώπινη», άρα μπορεί ο καθένας να πάει να ζήσει «όπου θέλει» χωρίς κανέναν φραγμό («τα σύνορα είναι πληγές στο σώμα του πλανήτη» και άλλα νεοταξικά τσιτάτα).
Η Αγία Γραφή λέει ότι είναι ο Θεός που διαμέρισε τα έθνη και όρισε τα όρια των λαών. Το Δευτερονόμιο 32: 8 λέει ότι ο Ύψιστος «διαμέρισε τα έθνη και διέσπειρε τους υιούς του Αδάμ, έστησε τα όρια των λαών…». Είναι του Θεού η σφραγίδα στη νομιμότητα των εθνικών συνόρων. Δηλαδή, στο να ορίζει κάθε κράτος τα σύνορά του.
Στους Αριθμούς 20 και 21 διαβάζουμε για τους Ισραηλίτες που ταξίδευαν από την έρημο στη Γη της Επαγγελίας. Έπρεπε κάποια στιγμή να περάσουν μέσα από το έδαφος που ανήκε στους Εδωμίτες και τους Αμορραίους. Οι Ισραηλίτες ζήτησαν «επισήμως» από τους βασιλιάδες των δύο αυτών εθνών την άδεια να περάσουν μέσα από τα εδάφη τους. Ο Μωυσής είπε στους βασιλιάδες ότι ο λαός του δεν θα απομακρύνονταν από την κεντρική «βασιλική» οδό, ούτε θα άγγιζαν τις καλλιέργειες, επειδή δεν ανήκαν στον Ισραήλ. Ο Μωυσής προσφέρθηκε ακόμα και να πληρώσει για κάθε νερό που τα ζώα των ισραηλιτών θα έπιναν κατά τη διάβασή τους. Ο Μωυσής, συνεπώς, ήταν πολύ προσεκτικός ως προς τα όρια των Εδωμιτών και Αμορραίων τα οποία είχε στήσει ο Θεό, και ως εκ τούτου ήταν άξια κάθε σεβασμού. «Ας περάσωμεν, παρακαλώ, διά της γης σου· δεν θέλομεν περάσει διά των αγρών ή διά των αμπελώνων, ουδέ θέλομεν πίει ύδωρ εκ των φρεάτων· θέλομεν περάσει διά της βασιλικής οδού· δεν θέλομεν εκκλίνει δεξιά ή αριστερά, εωσού περάσωμεν τα όριά σου» (Αριθμοί 20:17, 18). Παρατηρήστε εδώ πως ο Μωυσής χρησιμοποιεί την έκφραση «γη σου», όταν απευθύνεται στο βασιλιά του Εδώμ. Ο ίδιος διαβεβαιώνει το βασιλιά ότι οι Ισραηλίτες θα συμπεριφερθούν με σεβασμό, μέχρι τη στιγμή που θα «έχουν περάσει τα σύνορα του».
Παράνομη Μετανάστευση και Αιτούντες Άσυλο
Εφαρμόζοντας αυτή την αρχή στις μέρες μας, μαθαίνουμε ότι ο έλεγχος των συνόρων ενός έθνους, και ο σεβασμός στα σύνορα των άλλων εθνών, είναι δίκαιη συμπεριφορά στα μάτια του Θεού. Προκύπτει επίσης από τα ανωτέρω, ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα ανήθικο ή «αντιχριστιανικό» σε ένα έθνος που θέλει να απελάσει εκείνους που δεν δικαιούνται να είναι εδώ. Ως εκ τούτου, οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ανέχονται την παράνομη είσοδο αλλοδαπών στις χώρες τους, ούτε θα πρέπει να ζητούν αμνηστία για τους παράνομους μετανάστες. Η Αγία Γραφή μας προτρέπει να τιμούμε τους νόμους που έχει ένα κράτος. Πόσο «χριστιανικό» είναι να βοηθάς έναν άνθρωπο να καταπατήσει τους νόμους ενός κράτους (του δικού σου κράτους!) καθιστώντας τον παράνομο (ως προς την είσοδο στη χώρα) και να επιβραβεύεις από πάνω την παρανομία!*
Στην Βρετανία υπήρξαν τέσσερις μεγάλες αμνηστίες από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 στους παράνομους μετανάστες και απορριφθέντες αιτούντες άσυλο. Με λίγα λόγια η εν γνώσει καταπάτηση του νόμου (είσοδος στην χώρα χωρίς άδεια που αποτελεί έγκλημα), ανταμείφθηκε από την βρετανική κυβέρνηση! Δείτε το πώς η κοσμική πολιτική ορθότητα έχει κατακλύσει την χριστιανική σκέψη τα τελευταία χρόνια. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι αιτούντες άσυλο είναι «πρόσφυγες», που έφυγαν από τις πατρίδες τους «για να γλυτώσουν τον θάνατο» και ότι αυτό το γεγονός από μόνο του δημιουργεί μια «ηθική υποχρέωση» σε κάθε «πολιτισμένο» κράτος. Ναι, υπάρχει αυτή η αρχή, αλλά πρέπει να εξεταστεί ποιοι είναι οι άνθρωποι των οποίων οι ζωές βρίσκονται σε πραγματικό και άμεσο κίνδυνο και οι οποίοι δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Αλλά και πάλι, υπάρχουν περιορισμοί στην αρχή αυτή.
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σημειωθεί ότι αν ένας άνθρωπος φεύγει από την χώρα του για να γλυτώσει τον θάνατο, τότε θα τρέξει στο πλησιέστερο ασφαλές μέρος**, και δεν θα περάσει πέντε ή έξι χώρες για να πάει εκεί που θέλει (π.χ. Γερμανία, Βρετανία κλπ). Αλλιώς, αυτό υποδηλώνει ότι μπορεί να υπάρχουν άλλα κίνητρα για την επιλογή μιας συγκεκριμένης ευρωπαϊκής (και πλούσιας) χώρας.
Κάθε «πολιτισμένο» δυτικό κράτος πρέπει κατ’ αρχάς να ασκήσει πίεση για να αποτρέψει καταπιεστικά καθεστώτα να κακομεταχειρίζονται το λαό τους (κάτι που δεν συμβαίνει. Π.χ. οι «πολιτισμένες» ΗΠΑ όχι μόνο δεν ασκούν πιέσεις προς το απολυταρχικό καθεστώς της Σ. Αραβίας, αλλά το έχουν σύμμαχο. Και μετά παρουσιάζονται ως προστάτιδα δύναμη των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»). Όμως, πρέπει να ειπωθεί, ότι αν ένα «πολιτισμένο» κράτος έχει «ηθικό καθήκον» να δεχτεί ένα άτομο που κακοποιείται από ένα καταπιεστικό καθεστώς, τότε γιατί να μην έχει και «ηθική υποχρέωση» να αποδεχθεί 1.000 ή 100.000 ή μισό εκατομμύριο ανθρώπους; Αφού όλοι θα ζουν κάτω από ένα καταπιεστικό καθεστώς. Και πότε τελειώνει αυτό το «καθήκον»; Αν, ας πούμε, 20 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από μία τυραννική κυβέρνηση, σε πόσους από αυτά τα 20 εκατομμύρια θα πρέπει να επιτραπεί να έρθουν και να εγκατασταθούν σε μία ευρωπαϊκή χώρα;
Επί του παρόντος, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν περίπου 200 εκατομμύρια Χριστιανοί που υφίστανται κάποιου είδους καταπίεση ή δίωξη. Προσθέστε σε αυτούς και πολλούς που διώκονται για πολιτικούς, εθνικούς και άλλους λόγους, και ο αριθμός των ανθρώπων που θα ήθελε να εγκαταλείψει τις χώρες που ζει γίνεται ακόμα μεγαλύτερος. Στη συνέχεια και πάλι προσθέσετε και εκείνους που απλά επιθυμούν ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο, επειδή ζουν σε σχετικά φτωχές κοινωνίες, και φτάνουμε σε έναν αφάνταστα μεγάλο αριθμό, εξόχως δυσανάλογο εκείνου που βρίσκεται σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Όλα αυτά τα αμέτρητα εκατομμύρια και εκατομμύρια θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ασύλου σε κάθε «πολιτισμένη» χώρα για λόγους «χριστιανικής συμπόνιας»;
Η μεροληπτική χρήση εκφράσεων όπως «καθήκον συμπόνιας» και «βοηθήστε τους καταπιεσμένους» και άλλα συνθηματάκια που απευθύνονται στο θυμικό των μαζανθρώπων και ενισχύουν τα σύνδρομα ενοχής τους (οι κυβερνώντες και η ελίτ, την ίδια ώρα μένει στο απυρόβλητο!) πρέπει να αμφισβητηθεί. Πρέπει να αντιληφθούμε το γεγονός ότι τα πολιτικά, οικονομικά και θρησκευτικά προβλήματα του κόσμου δεν μπορούν να λυθούν απλά με το να επιτραπεί σε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων να πάνε και να εγκατασταθούν «όπου θέλουν».
Ο Θεός απευθύνεται στα έθνη ως έθνη και τα ξεχωριστά έθνη διευκολύνουν τον ευαγγελισμό
Όλες οι χώρες του κόσμου χρειάζονται το ευαγγέλιο του Χριστού. Αυτή είναι η μόνη πραγματική λύση για κοινωνική σταθερότητα και για να έρθουν «καιροί αναψυχής» (Πράξεις 3:19). Τα προβλήματα της φτώχειας και της οικονομικής υπανάπτυξης στα διάφορα έθνη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με την μαζική μεταφορά πληθυσμών από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο. Αυτό δεν είναι μέθοδος που θέλει ο Θεός***. Είναι η επιστροφή στον Θεό και η υπακοή στις εντολές Του που φέρνουν ευλογία στον άνθρωπο και στο έθνος. «Και εάν υπακούης επιμελώς εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου….ο Κύριος θέλει εξαποστέλλει επί σε την ευλογίαν εις τας αποθήκας σου» (Δευτερονόμιο 28:1,8). «Η δικαιοσύνη υψώνει έθνος· η δε αμαρτία είναι όνειδος λαών» (Παροιμίες 14:34). Είναι ο Θεός της Πρόνοιας που κανονίζει τις υποθέσεις των εθνών και μόνο η δικαιοσύνη ενώπιον Αυτού μπορεί να φέρει στους ανθρώπους ευλογία.
Η Αγία Γραφή καθιστά απολύτως σαφές ότι ο Θεός ασχολείται με τα έθνη ως διακριτά έθνη. Για παράδειγμα, στον Ησαΐα κεφάλαια 13 έως 23 έχουμε ξεχωριστές προφητικές ανακοινώσεις σχετικά με το μέλλον δέκα διαφορετικών χωρών: Βαβυλώνα, Παλαιστίνη, Μωάβ, Συρία, Αιθιοπία, Αίγυπτος, Εδώμ, Αραβία, Ιούδας και Τύρος. Ώστε, ο Θεός δικάζει τα έθνη ως έθνη. Ως εκ τούτου, δεν είναι αμαρτωλό ή «μη-χριστιανικό» εκείνοι που ζουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος να έχουν μια ευδιάκριτη εθνική ταυτότητα. Ένα έθνος παύει να είναι έθνος, αν τα σύνορά του δεν ελέγχονται.   Όταν ο απ. Παύλος κήρυττε το ευαγγέλιο στην Αθήνα, δήλωσε, «(ο Θεός) έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ’ όλου του προσώπου της γης, και διώρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας αυτών, διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών» (Πράξεις 17: 26-27). Το κείμενο αυτό μας δείχνει πώς η κοινή μας ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως λόγος για να στιγματιστεί η ύπαρξη χωριστών λαών, όπως κάποιοι θεολογίζοντες υποστηρίζουν. Το γεγονός ότι σε όλους τους ανθρώπους ρέει το ίδιο αίμα στις φλέβες τους, δεν αποτελεί λόγο να ανατραπεί η ιδέα του έθνους, γιατί ο Παύλος, εμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα, απλά ισχυρίζεται ότι τα εθνικά σύνορα είναι ιερός θεσμός του Θεού!
Ο απόστολος δηλώνει: είναι ο Θεός που διόρισε τα οροθέσια της κατοικίας των εθνών και μάλιστα για να «ζητώσι τον Κύριον». Ως εκ τούτου η ύπαρξη διακριτών εθνών διευκολύνει τον ευαγγελισμό. Ωστόσο, οι «μοντέρνες» εκκλησίες έχουν την τάση να διδάσκουν ακριβώς το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι το έθνος είναι ένα είδος «εμποδίου» για την πρόοδο της βασιλείας του Θεού!
Ο Θεός έχει καθορίσει τα διακριτά έθνη από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας
Ο θείος θεσμός του έθνους βρίσκεται πίσω στο κεφάλαιο 10 της Γένεσης, όπου διαβάζουμε για «τις γενεαλογίες των γιων του Νώε, Σημ, Χαμ και Ιάφεθ» που θα αποτελούν τη βάση των διαφόρων εθνών στο μέλλον της ιστορίας του κόσμου.
Αυτά τα έθνη, ωστόσο, δεν ζούσαν από την αρχή ως διακριτές εθνικές ομάδες, αλλά μάλλον επαναστάτησαν ενάντια στην εξουσία του Θεού. Ο Νεβρώδ ήταν ο ηγέτης αυτής της εξέγερσης.
«Και είπον, Έλθετε, ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθάνη έως του ουρανού· και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γης» (Γένεση 11: 4 ). Ως εκ τούτου, ο Θεός συνέχεε τις γλώσσες τους, έτσι ώστε δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να διασκορπιστούν σε ξεχωριστές ομάδες, με βάση τη γλώσσα τους.
Μετά διαβάζουμε στο Γένεση 30:25: «Και αφού η Ραχήλ εγέννησε τον Ιωσήφ, είπεν ο Ιακώβ προς τον Λάβαν, Εξαπόστειλόν με, διά να απέλθω εις τον τόπον μου, και εις την πατρίδα μου». Εδώ βλέπουμε τον Ιακώβ να επιθυμεί να επιστρέψει στη γη των πατέρων του. Εκείνος την αποκαλεί «το δικό μου τόπο». Ζει στη Μεσοποταμία για 14 χρόνια, αλλά η Χαναάν εξακολουθεί να είναι ο «δικός του τόπος». Βλέπουμε εδώ έναν άνθρωπο του Θεού, να μιλάει για την πραγματικότητα της εθνικής ταυτότητας.