Είναι ένας μη λευκός η ελπίδα για την λευκή Δύση;

Είπε επίσης ότι το Ισλάμ θα καταλάβει τον κόσμο εάν η Ευρώπη πεθάνει. Ο Καρδινάλιος δεν ζήτησε συγγνώμη για αυτά τα σχόλια και τα επανέλαβε και πάλι σε ομιλία του τον Μάιο. Ο Σάρα είναι επίσης ένας παραδοσιακός καθολικός που εκτιμά τη λατινική λειτουργία και δεν μασάει τα λόγια του για τις πολιτικά μη ορθές διδασκαλίες της Εκκλησίας. Χλευάζει την ιδεολογία του φύλου ως «εωσφορική» και καλεί τους Ευρωπαίους να επιστρέψουν στην αληθινή πίστη.

Πολλοί συντηρητικοί Χριστιανοί βλέπουν τον Τρίτο Κόσμο – όχι τη Δύση – ως την μεγάλη ελπίδα της πίστης. Κατά την άποψή τους, η Δύση είναι πολύ εκφυλισμένη για να σωθεί και πρέπει αναγκαστικά να βασιστεί σε μη λευκούς για να έρθει πνευματική ανανέωση. Αν και ο Σάρα αντιτίθεται στη μαζική μετανάστευση, πολλοί συντηρητικοί χριστιανοί πανηγυρίζουν για αυτήν, επειδή φέρνει πιστούς χριστιανούς σε μια Δύση που έχει ξεχάσει τον Θεό.

Αυτή η θέση είναι βαθιά αντι-ταυτοτική. Το να ανέλθει στο αξίωμα του Πάπα ο Σάρα – ή οποιοσδήποτε άλλος μη λευκός – θα ήταν μια παραδοχή ότι η Εκκλησία δεν είναι πια πίστη της Δύσης. Ενώ ο Σάρα είναι ένας παραδοσιακράτης που εκτιμά την Ευρώπη, είναι αποκομμένος από αυτήν. Ο Χριστιανισμός του Τρίτου Κόσμου διαφέρει ριζικά από την πίστη του λευκού. Είναι επηρεασμένος από τις τοπικές παραδόσεις και ενθαρρύνει την εχθρότητα απέναντι στους Δυτικούς. Οι Χριστιανοί του Τρίτου Κόσμου τείνουν να είναι πιο κοινωνικά συντηρητικοί από τους δυτικούς ομοϊδεάτες τους, για να πούμε την αλήθεια, αλλά ο πολιτιστικός μας αγώνας δεν είναι για τις εκτρώσεις. Είναι για τηνεπιβίωση των ανθρώπων μας.

Στο βιβλίο του “The Next Christendom: The Rise of Global Christianity” («Η Επόμενη Χριστιανοσύνη: Η Άνοδος του Παγκόσμιου Χριστιανισμού») ο ιστορικός Philip Jenkins παρέχει μια εις βάθος εικόνα του Χριστιανισμού του Τρίτου Κόσμου. Δεν μοιάζει με τον Καθολικισμό της Συνόδου του Τρεντ του καρδινάλιου Σάρα. Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία, οι ιθαγενείς ανακατεύουν τον Χριστιανισμό με τις δικές τους πατροπαράδοτες παραδόσεις, δημιουργώντας μια πίστη στην οποία μπορούν να συσχετιστούν. Περιλαμβάνουν χριστιανικούς χορούς και τελετουργικά – σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και θυσίες ζώων – στο χριστιανισμό τους. Η παραδοσιακή δυτική θρησκεία απλά δεν τους συγκινεί. Οι Αφρικανοί και οι Λατινοαμερικανοί έχουν επίσης μια εμμονή με τους δαίμονες και την μαγεία, και καταναλώνουν πολλή ενέργεια για την αντιμετώπισή τους.

Ο Jenkinsθέτει πειστικά την υπόθεση ότι το μέλλον της Εκκλησίας βρίσκεται στον Παγκόσμιο Νότο: “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αναδυόμενος χριστιανικός κόσμος θα στηρίζεται στις νότιες ηπείρους”. Οι δημογραφικές τάσεις δείχνουν ότι οι μη λευκοί Χριστιανοί θα ξεπερνούν κατά πολύ τους λευκούς χριστιανούς μέχρι τα μέσα του αιώνα. Εν τω μεταξύ, η θέση του Χριστιανισμού έχει ελαττωθεί στη κοσμική Δύση και η πίστη έχει πλέον υποβιβαστεί σε “ένα προσωπικό θέμα”. Η δυτική κοινωνία δεν ενδιαφέρεται ποια θρησκεία ακολουθείτε, επιμένοντας ότι η εκκλησία και το κράτος πρέπει να παραμείνουν χωριστά. Αντίθετα, η πίστη ασκεί τεράστια επιρροή στον Παγκόσμιο Νότο και μάλιστα εμπνέει βίαιες συγκρούσεις.

«Ο Χριστιανισμός δεν ήταν ποτέ συνώνυμος ούτε με την Ευρώπη ούτε με τη Δύση» υποστηρίζει ο Τζένκινς ισχυριζόμενος ότι η πίστη ήταν ισχυρότερη στην Αφρική και την Ασία τα πρώτα χιλιάδες χρόνια. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Ευρώπη έγινε η καρδιά του Χριστιανισμού μόνο μετά το 1400. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό ισχυρισμό από κάποιον που έχει γράψει σε παλαιοσυντηρητικές εφημερίδες. Ο Jenkinsκάνει το επιχείρημα αυτό για να αντιμετωπίσει το επιχείρημα ότι ο Χριστιανισμός είναι μια “Λευκή ή Δυτική ιδεολογία που έχει επιβληθεί στην υπόλοιπη απρόθυμη γη”. Κάνει μια πειστική υπόθεση ότι ο Χριστιανισμός ήταν ισχυρός στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά και ότι ο αναδυόμενος Χριστιανισμός προέρχεται από την υποσαχάρια Αφρική και τη Λατινική Αμερική – δύο μέρη όπου η πίστη ήρθε από τους Ευρωπαίους (ιεραποστόλους).

Ο Jenkins θέλει να διορθώσει όσους ισχυρίζονται ότι ο Χριστιανισμός είναι μια λευκή λαϊκή θρησκεία. Ενώ οι Ευρωπαίοι ήταν Χριστιανοί για αρκετούς αιώνες, ο χριστιανισμός δεν ήταν ποτέ αποκλειστικά δικός τους. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι ο Χριστιανισμός σχηματίστηκε στη Μέση Ανατολή και ότι η καρδιά του κατοικούσε εκεί μέχρι την άνοδο του Ισλάμ. Ο χριστιανισμός που γνωρίζουμε σήμερα στη Δύση σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει το πνεύμα και τις παραδόσεις της Ευρώπης. Ο Τζένκινς σημειώνει ότι η γοτθική αρχιτεκτονική είναι ξένη προς τους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, οι οποίοι δεν είχαν δει ποτέ τα πυκνά δάση της Ευρώπης. Υποστηρίζει ότι οι γοτθικοί καθεδρικοί ναοί δεν είναι ένας τύπος «χριστιανικής αρχιτεκτονικής», αλλά είναι μάλλον ευρωπαϊκής.

Ο Καρδινάλιος Σάρα είναι διαφορετικός από τους αφρικανούς συμπατριώτες του δεδομένου ότι υποστηρίζει τον καθολικισμό των γοτθικών καθεδρικών ναών και των Λατινικών τελετών. Η μεγάλη πλειοψηφία των Αφρικανών προτιμά μια θρησκεία που μιλάει στην καρδιά τους. Ο Jenkins παρέχει πολλά παραδείγματα συγκρητισμού στον αφρικανικό χριστιανισμό. Εδώ μπορείτε να βρείτε την πολυγαμία που επιβάλλεται από την Εκκλησία, τη θυσία των ζώων και τον φυλετικό χορό. Πολλοί Αφρικανοί και άλλοι του Τρίτου Κόσμου ανήκουν σε ανεξάρτητες εκκλησίες που δεν έχουν καμία σχέση με το δυτικό χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός τους μοιάζει περισσότερο με τον ανιμισμό που υποτίθεται ότι άφησαν πίσω, απλά με την προσθήκη της λατρείας του Χριστού. Αυτοί οι ανεξάρτητοι πάστορες καυχώνται συχνά για τις μαγικές θεραπευτικές τους δυνάμεις και την ικανότητά τους να καταπολεμούν τη μαγεία. Πολλές από αυτές τις εκκλησίες προωθούν την αφρικανική φυλετική ταυτότητα και θεωρούν ότι είναι ανώτερες από την πίστη των αποικιοκρατών.

Οι επίσημες εκκλησίες παρουσιάζουν συγκρητισμό. Το 2000, ένας καθολικός αρχιεπίσκοπος στη Νότια Αφρική πρότεινε ότι θα ήταν σκόπιμο να συμπεριληφθεί η θυσία των ζώων στη λειτουργία. Είπε ότι αυτό θα ήταν “ένα βήμα προς την κατεύθυνση νοήμονος inculturation“ (εγκεντρισμού στην κουλτούρα και τις τοπικές παραδόσεις για λόγους ιεραποστολής). Άλλοι επίσκοποι και ιερείς παντρεύτηκαν – μερικοί πολλαπλές συζύγους. Οι εκκλησίες στην Αφρική κάνουν επίσης χρήση φυλετικών χορευτικών κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και προωθούν εικόνες που καμία σχέση δεν έχουν με τη γοτθική τέχνη.

Ο Πεντηκοστιανισμός προκαλεί το καθολικό κατεστημένο στη Λατινική Αμερική και έχει προσελκύσει εκατομμύρια πρώην καθολικούς. Η Εκκλησία ανταποκρίθηκε υιοθετώντας ευαγγελικές πρακτικές για να διατηρήσει τα ποίμνιά της. Και σε αντίθεση με άλλες παραλλαγές του Χριστιανισμού του Τρίτου Κόσμου, ο Πεντηκοστιανισμός διδάσκει την υποταγή στις κυβερνητικές αρχές. Η εξάπλωσή της στη Λατινική Αμερική ενθαρρύνθηκε από τη CIA για την καταπολέμηση της Θεολογίας της Απελευθέρωσης και άλλων πολιτικά ριζοσπαστικών παραλλαγών του Χριστιανισμού.

Ένα κοινό σλόγκαν μεταξύ των Αμερικανών συντηρητικών είναι ότι οι Ισπανόφωνοι είναι παραδοσιακοί και αφοσιωμένοι καθολικοί. Ο Jenkins αποδομεί αυτή την ιδέα εκτιμώντας πόσο δημοφιλής είναι ο ευαγγελικός χριστιανισμός, η Θεολογία της Απελευθέρωσης και ο συγκρητισμός στη Λατινική Αμερική. Εκτός από τους Πεντηκοστιανούς, οι περισσότερες μορφές χριστιανισμού στην περιοχή δεν ήταν συντηρητικές. Αρκετοί επίσκοποι αντιτάχθηκαν σε δεξιά κινήματα και ηγέτες και πολλοί θρησκευτικοί ηγέτες υποστήριξαν τον κομμουνισμό και τις ριζοσπαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Η Εκκλησία προσπάθησε να επιβάλει συντηρητικούς επισκόπους στους Ισπανόφωνους με ανάμικτα αποτελέσματα. Όταν συμβεί αυτό, πάρα πολλοί αφήνουν την καθολική εκκλησία για να γίνουν ευαγγελικοί ή ακολουθούν ημι-παγανιστικές πρακτικές όπως η Santa Muerte (η λεγόμενη «αγία του θανάτου», μια θηλυκή θεότητα του Μεξικού).

Σε όλο το βιβλίο, ο Jenkins συγκρίνει θετικά τον παγκόσμιο Νότο με τον κοσμικό Βορρά και ελπίζει ότι ο Νότος θα ευαγγελίσει τον Βορρά και θα αναβιώσει τον συντηρητικό Χριστιανισμό. Αναπαριστά ένα κομμάτι της σύντομης ιστορίας “Out of Depth”, του Evelyn Waugh, η οποία απεικονίζει μια μελλοντική Αγγλία, όπου σαστισμένοι λευκοί ακούν τον μαύρο ιερέα τους να απαγγέλλει στα λατινικά την λειτουργία. Πολλοί Δυτικοί το βιώνουν ήδη αυτό – ακριβώς χωρίς την χρήση της λατινικής. Ένας μαύρος ιερέας είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσει bongo τύμπανα.

Ο Jenkins θεωρεί τη μαζική μετανάστευση μια χρυσή ευκαιρία για ευαγγελισμό. Αναφέρεται κριτικά στο βιβλίο “Camp of the Saints” του Jean Raspail που απεικονίζει αυτό το κίνημα ως εισβολή. Ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι οι περισσότεροι θρησκευόμενοι  συντηρητικοί είναι χαρούμενοι που ο Χριστιανισμός γίνεται “καφετί”. “Φαίνεται σχεδόν να περιμένουν ένα καλοπροαίρετο σενάριο του Camp of Saints, στο οποίο αυθεντικοί άγιοι από την Αφρική ή την Ασία θα ξεχυθούν στον Βορρά, χωρίς να ζητούν φυλετική εκδίκηση, αλλά προσπαθώντας να αποκαταστήσουν μια σωστή ηθική τάξη”, γράφει για τις συντηρητικές φαντασιώσεις.

Όποιος έχει δει τη συμπεριφορά των μεταναστών στην Ευρώπη, γνωρίζει ότι αυτοί που έρχονται δεν είναι άγιοι. Δεν προσπαθούν να αποκαταστήσουν μια σωστή ηθική τάξη. Εκμεταλλεύονται τη γενναιοδωρία των λευκών για να επιβάλουν το θέλημά τους σε εμάς. Ακόμα, ορισμένοι χριστιανοί συντηρητικοί διατηρούν την πλανεμένη τους άποψη για τον Τρίτο Κόσμο επειδή οι μη λευκές εκκλησίες είναι συχνά το μόνο προπύργιο ενάντια στον προοδευτικό (αριστερό) Χριστιανισμό. Οι επίσκοποι από τον Νότο αντιτάχθηκαν αποφασιστικά στον γάμο των ομοφυλοφίλων και την προσέγγιση με την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Ο Jenkins μάλιστα θεωρεί τη μετατόπιση του κέντρου βάρους του Καθολικισμού στο Νότο ως τον λόγο για τον οποίο η Εκκλησία παρέμεινε συντηρητική σε σύγκριση με άλλες χριστιανικές ομολογίες.

Ο Jenkins δηλώνει ότι ο εικοστός αιώνας είναι ο τελευταίος στον οποίο οι λευκοί κυβερνούν την Καθολική Εκκλησία: «Η Ευρώπη απλά δεν είναι η Εκκλησία: η Λατινική Αμερική μπορεί να είναι». Υποστηρίζει ότι η Εκκλησία αντιπροσωπεύει τώρα τα συμφέροντα των αδελφών του Τρίτου Κόσμου, γιατί το Βατικανό είναι τόσο φιλο-μεταναστευτικό. Επιθυμεί να γεμίσει με μη λευκούς στη Δύση που θα γεμίσουν τα στασίδια τις Κυριακές. Ο συγγραφέας προχωρά στη λεπτομερή περιγραφή των μη λευκών ιεραποστολικών προσπαθειών στη Δύση και περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο οι λευκοί «πρέπει να μεταστραφούν». Ο Jenkins δεν είναι τόσο αισιόδοξος ότι οι λευκοί θα ενταχθούν στις εκκλησίες όπου θα είναι μόνοι μέσα σε μια «θάλασσα μαύρων προσώπων». Λέει στο βιβλίο ότι θα γίνει σε λίγο οξύμωρο να λες λευκός Χριστιανός και θα ακούγεται σαν να λες Σουηδός βουδιστής.

Το Next Christendom προχωράει και λέει ότι εάν ο χριστιανισμός του αύριο θα είναι μια πρωτόγονη σέκτα θανάτου του Τρίτου Κόσμου, οι λευκοί θα αποξενωθούν ακόμα πιο πολύ από αυτόν. Δεν θα συνδεθεί με την ψυχή τους και θα πρέπει να απορρίψουν την επιστήμη και τη λογική υπέρ των κυνηγών των μαγισσών και της σαμανιστικής θεραπείας.

Αν και οι πιθανότητες ο Καρδινάλιος Σάρα να είναι ο επόμενος Πάπας είναι ουσιαστικά μηδενικές, ακόμη και αν γίνει, η πίστη του δεν θα φέρει τους Ευρωπαίους πίσω στα στασίδια. Ο Χριστιανισμός του Τρίτου Κόσμου δεν είναι η σωτηρία της Δύσης. Είναι άμεση απειλή για εμάς. Ο Jean Raspail το καταλάβαινε στο Camp of the Saints. Ένας Χριστιανισμός που βλέπει τους μη λευκούς ως την κύρια βάση του θα λειτουργήσει για να καταστρέψει τη Δύση. Από αυτή την άποψη, η μαζική μετανάστευση είναι θετική επειδή πλημμυρίζει την παρακμιακή Δύση με (θεωρητικά) πιστούς Χριστιανούς. Μπορεί κάποιοι να το περιγράψουν αυτό ακόμη και ως θεία τιμωρία για τους λευκούς. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Δύση είναι παρακμιακή. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εισαγάγουμε εκατομμύρια μη λευκούς ως τιμωρία για την παρακμή μας. Αντί να μας κάνουν να πάμε στην εκκλησία και να τελειώσουμε τις πορείες «υπερηφάνειας», οι νέοι μετανάστες απλά θα μας κατακλύσουν και θα μας μετατρέψουν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Θα γίνουμε Τρίτος Κόσμος και οι λευκοί θα καθίσουν στην βάση του τοτέμ (γύρω από το οποίο πιθανώς θα διεξαχθούν αφρικανικοί φυλετικοί χοροί).