Αν υπήρχε Νόμπελ στη διαχρονική αποτυχία πρόβλεψης, οι δηλώσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν θα ήταν σίγουρα φαβορί. Από το 1992 μέχρι και σήμερα, σχεδόν κάθε χρόνο, κάποιος αξιωματούχος, κάποια υπηρεσία πληροφοριών ή κάποιο πρωτοσέλιδο βεβαιώνει πως «το Ιράν είναι μερικούς μήνες μακριά από την απόκτηση πυρηνικών όπλων». Και μετά… περνάει κι άλλος ένας χρόνος. Και μετά άλλος ένας. Και μετά άλλες τρεις δεκαετίες.

Ας δούμε λίγο το πανόραμα της… Αποκάλυψης που συνεχώς αναβάλλεται:

1992: «Το Ιράν είναι 3-5 χρόνια μακριά από την πυρηνική βόμβα». Άρα μέχρι το 1997 το πολύ, θα έπρεπε να έχουμε δράμα.

1993: Ξανά το ίδιο σενάριο. Νέα πρόβλεψη: μέχρι το 1998.

1995: «Είμαστε σε κρίσιμο σημείο». Άρα μέχρι το 2000 θα γίνει το μπαμ (κυριολεκτικά).

1996: «Το Ιράν απέχει μόλις μήνες από την πυρηνική ικανότητα». Μήνες… που μετριούνται σε δεκαετίες, προφανώς.

1998: Νέες εκτιμήσεις λένε ότι το Ιράν θα έχει βόμβα μέχρι το 2003.

2000: Πηγές από τη Δύση μιλούν για «μόλις 2-3 χρόνια» από την απόκτηση πυρηνικών. Δηλαδή μέχρι το 2003.

2003: «Απειλή για την παγκόσμια ειρήνη, 1-2 χρόνια από την κατασκευή πυρηνικού όπλου». Δηλαδή μέχρι το 2005 να έχουμε πάρει κουβέρτες και να ψάχνουμε για καταφύγια.

2004: «Η Τεχεράνη επιταχύνει το πρόγραμμα. Μέσα στην επόμενη διετία η κρίσιμη φάση».

2006: «Η απειλή είναι άμεση». Μάλιστα.

2007: «Το Ιράν τρέχει να κατασκευάσει πυρηνικά όπλα». Ε, μέχρι το 2009 θα έχει γίνει η ζημιά.

2008: «Η ολοκλήρωση του προγράμματος είναι κοντά». Το ημερολόγιο γράφει 2009. Η βόμβα, πάλι όχι.

2009: Νέα πρόβλεψη: 1-2 χρόνια ακόμα. Κρατηθείτε μέχρι το 2011.

2010: «Μέσα σε ένα χρόνο το Ιράν θα έχει υλικό για βόμβα». Ένας χρόνος και κάτι αιώνες.

2011: «Το Ιράν κινείται σταθερά προς τα πυρηνικά όπλα». Πολύ… σταθερά.

2012: «Μέχρι το καλοκαίρι του 2013 το Ιράν θα έχει εμπλουτίσει ουράνιο για βόμβα». Spoiler: Δεν έγινε.

2013: «Ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση του πυρηνικού προγράμματος».

2015: «Η συμφωνία (JCPOA) απλώς καθυστερεί το αναπόφευκτο». Το «αναπόφευκτο» κρατάει χρόνια.

2018: Η συμφωνία ακυρώνεται, η απειλή επανέρχεται. Εκτιμήσεις: το Ιράν απέχει 1 χρόνο.

2019: «Το Ιράν ξεπερνά τα όρια εμπλουτισμού». Δηλαδή η βόμβα… πάλι κοντά.

2020: «Μέσα σε μήνες, η Τεχεράνη θα έχει την απαιτούμενη ποσότητα ουρανίου». Και πάλι αναμονή.

2021: «Πιο κοντά από ποτέ σε πυρηνικά όπλα». Ναι, κι όμως, όχι ακόμα.

2022: «Είναι θέμα εβδομάδων». Αυτή η πρόταση αξίζει βραβείο επιστημονικής φαντασίας.

2023: «Η βόμβα είναι σχεδόν έτοιμη». Τη βλέπουμε στο βάθος, αλλά δεν έρχεται.

2024: «Είμαστε στο χείλος». Του γκρεμού ή της υπερβολής, δεν ξέρουμε.

2025: «Μόλις μέρες μακριά από την κατασκευή πυρηνικής βόμβας». Μέρες. Όχι εβδομάδες. Μέρες. Δηλαδή, λογικά αύριο. Ή και ποτέ.

Το παράδοξο της αιώνιας απειλής

Αναρωτιέται κανείς: Πώς γίνεται ένα κράτος να είναι «λίγο πριν την πυρηνική βόμβα» εδώ και τριάντα τρία χρόνια χωρίς να την αποκτά ποτέ; Ή μας δουλεύουν ή το Ιράν είναι το πιο αναποτελεσματικό πυρηνικό πρόγραμμα της ιστορίας. Ίσως, βέβαια, να ισχύουν και τα δύο..