Corneliu Codreanu : “Όποιος μάχεται για τον Θεό και τον λαό του, ακόμα και αν μείνει μόνος, δεν πρόκειται να νικηθεί”

Φθινόπωρο του 1920:
Στα άλλα πανεπιστημιακά κέντρα υπήρχε ησυχία. Μόνο το δικό μας στο Ιάσιο ήταν καταδικασμένο σε συνεχή αγώνα.
Για πρώτη φορά στην ιστορία του Πανεπιστημίου του Ιασίου η Πρυτανεία ανακοίνωσε την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς χωρίς τον συνηθισμένο αγιασμό. Για να καταλάβει κανείς την λύπη μας, κάποιος πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η επίσημη τελετή υπήρξε, χωρίς διακοπή, για μισό αιώνα το πιο όμορφο γεγονός του Πανεπιστημίου. Σε αυτήν συγκεντρώνονταν: η Πρυτανεία, όλοι οι καθηγητές, όλοι οι πρωτοεγγραφόμενοι φοιτητές, παρούσα και η ελίτ των διανοούμενων του Ιασίου. Η λειτουργία διεξάγονταν από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας ή τον αναπληρωτή του, ευλογώντας την αρχή της νέας χρονιάς της εκπαίδευσης του Ρουμανικού λαού. Και τώρα το πανεπιστήμιό μας πετούσε στην άκρη με μια απόφαση της Πρυτανείας αυτό το κόσμημα με την παράδοση του μισού αιώνα.
Ακόμα χειρότερα: το Πανεπιστήμιο του Χριστιανικού Ιασίου, το ανώτερο ίδρυμα εκπαίδευσης των Ρουμάνων, διακήρυττε αυτές τις δύσκολες στιγμές τον αγώνα ενάντια στον Θεό, την απαγόρευση του Θεού από τα σχολεία, τους οργανισμούς και ολόκληρη τη χώρα. Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου του Ιασίου, εκτός από 4-5 γνωστούς για την αντίθεσή τους σε αυτήν την τάση, καλωσόρισαν με μεγάλη ικανοποίηση την άθεη απόφαση της Πρυτανείας, ως ένα βήμα μπροστά, που θα έβγαζε την ρουμανική επιστήμη από την «βαρβαρότητα» και τις «μεσαιωνικές προκαταλήψεις». Οι κομμουνιστές φοιτητές ήταν περιχαρείς, ο Εβραϊσμός θριαμβολογούσε, ενώ λίγοι από εμάς αναλογιζόμασταν με λύπη: αναρωτιόμασταν, σε πόσο καιρό από τώρα οι εκκλησίες θα κατεδαφίζονται και οι παπάδες θα σταυρώνονται με τα άμφιά τους στο ιερό;

Περίπου οκτώ εθνικιστές φοιτητές του Ιασίου εκείνη την ώρα χτυπήσαμε μάταια τις πόρτες πολλών καθηγητών, προσπαθώντας να τους πείσουμε να ανακληθεί το μέτρο που έλαβε η Πρυτανεία, αλλά οι επανειλημμένες προσπάθειές μας απέτυχαν.
Τότε, ένα απόγευμα πριν την έναρξη του ακαδημαϊκού έτους, αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα: αντισταθήκαμε με τη βία στο άνοιγμα του πανεπιστημίου.
Για να παραμείνουμε αρραγείς, κοιμηθήκαμε στην οδό Suhupan 4, στα κεντρικά γραφεία μας. Στις 6 το πρωί ο Vladimir Frimu και εγώ φύγαμε για το πανεπιστήμιο, οι άλλοι θα ακολουθούσαν. Κλείσαμε και φράξαμε την πίσω πόρτα του πανεπιστημίου, αφήνοντας τον Frimu να τη φρουρεί. Έβαλα μια ταμπέλα με κόκκινα γράμματα στην μεγάλη θύρα της εισόδου, που έγραφε: «Ενημερώνουμε όλους τους φοιτητές και όλους τους καθηγητές, ότι το πανεπιστήμιο θα ανοίξει μόνο έπειτα από τον παραδοσιακό αγιασμό». Οι υπόλοιποι συναγωνιστές μας ήρθαν αργά, πολύ αργά. Οι φοιτητές άρχισαν να έρχονται στις 8 το πρωί. Μόνος στην είσοδο, αντιστάθηκα μέχρι τις 9 και μισή, την στιγμή που είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 300 φοιτητές.
Όταν ο καθηγητής Μαθηματικών Muller προσπάθησε να μπει με τη βία, του είπα: «Ορκίστηκες στον σταυρό όταν έγινες καθηγητής σε αυτό το πανεπιστήμιο, τώρα γιατί ορθώνεσαι ενάντια στον σταυρό; Είσαι επίορκος, γιατί ορκίστηκες σε κάτι το οποίο δεν πίστευες και τώρα έσπασες τον όρκο σου».

Εκείνη τη στιγμή, περίπου 300 φοιτητές με επικεφαλής τον Marin, τον κομμουνιστή ηγέτη και τους Hritcu και Ionescu από το Botosani, όρμησαν πάνω μου. άνοιξαν την κύρια είσοδο του πανεπιστημίου, με οδήγησαν στον προθάλαμο και άρχισαν να με χτυπάνε στο κεφάλι με ρόπαλα και γροθιές. Ήταν αδύνατο να αμυνθώ και να ανταποδώσω, γιατί με είχαν βάλει στη μέση και με χτυπούσαν από όλες τις κατευθύνσεις.

Τελικά με άφησαν. Καθώς καθόμουν σε μια γωνία αναλογιζόμενος την ήττα μου, ήρθαν οι έξι συναγωνιστές μου. Ωστόσο, η νίκη του αντιπάλου δεν διήρκησε για πολύ, γιατί σύντομα ο γραμματέας του πανεπιστημίου ήρθε από την Πρυτανεία και ανήρτησε την εξής ανακοίνωση: «Σας ενημερώνουμε ότι η Πρυτανεία αποφάσισε το πανεπιστήμιο να μείνει κλειστό μέχρι την Τετάρτη,-οπότε και θα ανοίξει με τον αγιασμό». Αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη που την υποδεχτήκαμε με πανηγυρισμούς.

Την Τετάρτη το πρωί, δύο μέρες αργότερα. στην μεγάλη αίθουσα που ήταν ασφυκτικά γεμάτη από τους κατοίκους της πόλης, έγινε ο αγιασμός. Δέχτηκα συγχαρητήρια από όλους. Ο καθηγητής A.C. Cuza ήρθε και μου μίλησε για ώρα.

Ήταν η στιγμή που απέκτησα την πίστη, που ποτέ δεν με άφησε, πως όποιος μάχεται για τον Θεό και τον λαό του, ακόμα και αν μείνει μόνος, δεν πρόκειται να νικηθεί.
Αυτές οι μάχες, ειδικά στην Διεύθυνση Κρατικών Μονοπωλίων, στα σιδηροδρομικά έργα και η τελευταία στο Πανεπιστήμιο, είχαν τεράστια επίδραση στην κοινή γνώμη. Ο εχθρός άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ο μπολσεβικισμός δεν μπορεί να προχωρήσει ανεμπόδιστος, ακόμη και αν υποστηρίζονταν από σχεδόν όλους τους καθηγητές του πανεπιστημίου, όλον τον τύπο, τον Εβραϊσμό, ιούς περισσότερους εργάτες, ενώ στην άλλη πλευρά βρίσκονταν μόνο μια μικρή ομάδα νέων να αντισταθεί σε αυτά τα τεράστια κύματα, οπλισμένη μόνο με πίστη στο μέλλον της πατρίδας. Αυτή η νεολαία ύψωσε το φράγμα της θέλησής της, συγκρίσιμο με κάποιους απόκρημνους βράχους διαμέσου των οποίων μπορείς να δεις, αλλά δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις χωρίς να πληγωθείς και στην πράξη κανείς δεν θα το σκέφτονταν ούτε καν να το προσπαθήσει.

Ο εχθρός δεν φοβούνταν τόσο εμάς, αλλά την αποφασιστικότητά μας.         

Το υγιές τμήμα του πληθυσμού, οι Χριστιανοί και Ρουμάνοι του Ιασίου, μας παρότρυναν και μας έβλεπαν με συμπάθεια.

Από το βιβλίο «Για τους Λεγεωνάριους μου» του Κορνήλιου Κοντρεάνου
kokkinosouranos