Η συγκέντρωση ισχυρών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και η ενίσχυση της συνεργασίας με, διαχρονικά, ουδέτερα κράτη δημιουργεί κινδύνους για τη στρατηγική ανεξαρτησία της Ευρώπης, σύμφωνα με τη γνώμη του Σιρίλ Μπρετ, Γάλλου γεωπολιτικού αναλυτή.
Πρόσφατα, η βορειοατλαντική συμμαχία ενέτεινε τις δραστηριότητές της, συμπεριλαμβανομένων των κινήσεων προς ανατολάς και πιο συγκεκριμένα στις χώρες της Βαλτικής. Ωστόσο, σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι απάντηση προς τη Ρωσία, όπως τονίζει ο Γάλλος αναλυτής, με άρθρο του στην Le Huffington Post.
Κατ ‘αρχάς, όπως αναφέρει, η συμμαχία διεξάγει αρκετές στρατηγικές ασκήσεις ταυτόχρονα. Έχουν ως στόχο να δοκιμάσουν τις αμυντικές δυνατότητες των μελών του ΝΑΤΟ, καθώς και να στείλει ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς τη Ρωσία. Επιπλέον, οι ασκήσεις δέιχνουν ένα «σημάδι της αλληλεγγύης» μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. «Παρά τη συνεδρίαση του Απριλίου στο συμβούλιο Ρωσίας-ΝΑΤΟ, η εποχή της συνεργασίας με τη Ρωσία έχει τελειώσει», επεσήμανε ο Μπρετ.
Αίσθηση, ωστόσο, για την εν γένει παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, προξένησε ένα πρωτόκολλο αδειοδότησης που υπογράφηκε πρόσφατα με το Μαυροβούνιο, αποδεικνύοντας ότι η συμμαχία έχει επεκτατικές τάσεις. Τώρα οι επόμενοι στόχοι είναι η Ουκρανία και η Γεωργία, παρά την αντίθεση της Γαλλίας και της Γερμανίας. Και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών; Η Ρωσία βλέπει αυτή την επέκταση του ΝΑΤΟ ως σοβαρή απειλή, και όχι σαν ένα απλό κίνδυνο.
Επιπλέον, το ΝΑΤΟ επιθυμεί τη συμμετοχή σε αυτά τα παιχνίδια πολέμου, παραδοσιακά ουδέτερων χώρών, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία. Για παράδειγμα, μετά την υποτιθέμενη παραβίαση της Ρωσίας στο σουηδικό εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Στοκχόλμης, η Σουηδία υιοθέτησε μια σταθερή στάση απέναντι στη Μόσχα, με συνέπεια να αναθερμανθούν οι επαφές της με τη συμμαχία.
Η είσοδος στο ΝΑΤΟ υπήρξε, επίσης, ένα από τα βασικά θέματα της προεκλογικής εκστρατείας στη Φινλανδία. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της χώρας υποστηρίζουν με θέρμη την εν λόγω πρωτοβουλία, έτσι ώστε η Φινλανδία να μην χαρακτηρίζεται πλέον ως ουδέτερη χώρα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι τα κράτη που έχουν ρυθμιστικό χαρακτήρα λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, που προηγουμένως θα μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ, κλίνουν πια προς την κατεύθυνση της συμμαχίας.
Μεταξύ άλλων, η εγκατάσταση της ευρωπαϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας, θεωρείται ότι ξεπέρασε τα όρια και τις «κόκκινες γραμμές» της Μόσχας. Στη συνέχεια, η επίτευξη μιας τελικής πυρηνικής συμφωνίας με το Ιράν, κατέστησε σαφές ότι η ευρωπαϊκή αντιπυραυλική ασπίδα στοχεύει τη Ρωσία. Επιπλέον, η πυραυλική άμυνα έχει ως στρατηγικό στόχο να ενώσει τα ευρωπαϊκά έθνη, αλλά με τέτοιο τρόπο, που θα βρίσκονται υπό την σκέπη, αλλά και τον έλεγχο των ΗΠΑ.
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek
H Ευρώπη ουδέποτε μετά τον Β΄Π.Π. είχε ουσιαστική στρατηγική αυτονομία… προφανώς ο Γαλλικής καταγωγής αρθρογράφος ξέχασε τον πόλεμο ανεξαρτησίας στην Αλγερία το 1962 και αργότερα τον Μάιο 1968 και τα γεγονότα στην Γαλλία, το ποιοι ήταν από πίσω…
Μαζί με μια πληθώρα άλλων ιστορικών γεγονότων ξέχασε ακόμα ο αρθρογράφος εκτός των Μαυροβουνίου, Ουκρανίας και Γεωργίας, να αναφερθεί στην περίπτωση της Σερβίας, Αζερμπαϊτζάν… η πρώτη είναι καθοριστικός παράγοντας για την χερσόνησο του Αίμου, η δε δεύτερη για τον Καύκασο.
Αυτά.