11 εκατ. δολαρίων, αν και από τα προχειρογραμμένα ναζιστικά κιτάπια φαινόταν πως υπήρχαν κάπου 3 εκατ. δολάρια σε χρυσό κρυμμένα ακόμα κάπου στα πέριξ (ή ακόμα και μέσα) στη λίμνη. Κι αν ένα ποσοστό φυγαδεύτηκε από τους ναζί αξιωματούχους που εγκατέλειπαν μαζικά το καράβι που βούλιαζε, το ερώτημα παραμένει για το πού βρίσκεται ο υπόλοιπος χρυσός; Η εξαφάνιση μάλιστα του συγκεκριμένου φορτίου είχε φτάσει ως τις σελίδες των Ρεκόρ Γκίνες, που το χαρακτήρισε ως «τη μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία του κόσμου»!
Εννοείται πως στην υπόθεση του ναζιστικού χρυσού ήταν μπλεγμένη από την αρχή η ουδέτερη στον Β’ Παγκόσμιο Ελβετία, η οποία ήταν εξάλλου η μοναδική χώρα που δεχόταν -φανερά- να αγοράσει το πολύτιμο μέταλλο που αφαιρούσαν οι ναζί από τις χώρες που εισέβαλαν και τους πολίτες τους. Η δουλειά ήταν σίγουρη και η μέθοδος απλή.
Η Ελβετία παρέμεινε στο απυρόβλητο των ερευνών μέχρι και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, οι σεισμικές δονήσεις του οποίου έφτασαν μέχρι και τα υπόγεια των ελβετικών τραπεζών. Ήταν στην ίδια σύνοδο του Λονδίνου που αναδείχτηκαν οι διεθνείς διαστάσεις του «βρόμικου χρυσού» των ναζί, αλλά και η περιβόητη άρνηση του ελβετικού τραπεζικού συστήματος να αποκαλύψει λεπτομέρειες και να παρέχει πρόσβαση στους διεθνείς ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Μέχρι το 1998 βέβαια οι Αμερικανοί είχαν αποφασίσει να αποχαρακτηρίσουν τα διαβαθμισμένα έγγραφά τους για τον ναζιστικό χρυσό, τα οποία παρείχαν εξαιρετικής ακρίβειας πληροφορίες για το θέμα μας. Ο πλανήτης έμαθε λοιπόν από τα ντοκουμέντα αυτά της τελευταίας περιόδου του Γ’ Ράιχ (που είχαν διαρρεύσει στην Ισπανία, την Πορτογαλία και τη Σουηδία και τα συγκέντρωσαν οι Αμερικανοί μέσω των κατασκόπων τους) πως η τεράστια περιουσία που βρίσκεται στα χέρια της ελβετικής τραπεζικής ολιγαρχίας έχει τις ρίζες της σε αυτό το άνομο πάρε-δώσε με τον Χίτλερ.
Οι ελβετοί τραπεζίτες ξέπλεναν τον κλεμμένο χρυσό από τους εβραίους που στοιβάζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και από τα κρατικά αποθέματα των κατακτημένων χωρών και τον έθαβαν κάνοντας κατάχρηση του τραπεζικού απορρήτου και των ειδικών λογαριασμών. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ελβετίας αρνήθηκε φυσικά να επιστρέψει τον κλεμμένο χρυσό στην Τριμερή Επιτροπή και σε αυτούς που πραγματικά ανήκει, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Η Ελβετία ήταν άλλωστε κυκλωμένη από χώρες που βρίσκονταν υπό την κατοχή του Χίτλερ και του Μουσολίνι και ο Φύρερ θα μπορούσε να την καταλάβει ανά πάσα στιγμή. Δεν το έκανε όμως. Γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με επίθεση στους ίδιους του τους τραπεζίτες! Καμιά χώρα, καμιά άλλη κεντρική τράπεζα του κόσμου, δεν αποδεχόταν τον κλεμμένο ναζιστικό χρυσό και οι μόνες που δέχτηκαν να παίξουν αυτό τον βρόμικο, αλλά εξαιρετικά επικερδή, ρόλο ήταν οι ελβετικές τράπεζες. Ως εκ τούτου, η πολεμική απειλή για την Ελβετία ήταν πρακτικά ανύπαρκτη. Έπαιξαν λοιπόν εν γνώσει τους το παιχνίδι του Χίτλερ αποκομίζοντας αμύθητα κέρδη.
Ο κλεμμένος χρυσός των ναζί αντιστοιχεί σε πάνω από 70 δισ. δολάρια. Υπάρχουν όμως πολλά ακόμη δισεκατομμύρια κρυμμένα σε διάφορους μυστικούς λογαριασμούς, που θα παραμείνουν μυστικοί γιατί έτσι το θέλει η Ελβετία. Οι τίτλοι τέλους της σκανδαλώδους ελβετικής πρόκλησης να μην επιτρέψει καμία έρευνα στα αποθεματικά των τραπεζών της έπεσαν όταν ο οργανισμός που διεκδικούσε τμήμα του χρυσού των εβραίων πολιτών πήρε την αποστομωτική απάντηση από τους τραπεζίτες της Ελβετίας: φέρτε μας τα πιστοποιητικά θανάτου από τα κρεματόρια του Άουσβιτς και βλέπουμε!
Ήταν όμως μόνο οι ελβετοί τραπεζίτες αυτοί που καρπώθηκαν τον ναζιστικό χρυσό; Από μια χώρα σαν τη Γερμανία του Γ’ Ράιχ δηλαδή που ξέρουμε ότι ξαπόστελνε μεγάλα φορτία χρυσού σε αποθετήρια του εξωτερικού για να διατηρεί την πολυπόθητη ρευστότητά της την ώρα που τα έβαζε με τον κόσμο όλο;
Κι ενώ η ιστορία είναι γνωστή και καλά πιστοποιημένη, οι τράπεζες που συνεργάστηκαν με τους ναζί δεν αναφέρονται πια πουθενά, λες και χάθηκαν μαγικά όλα τα ντοκουμέντα που τις αφορούσαν. Το θέμα εξάλλου για το πού εξαφανίστηκε ένα καλό τμήμα του ναζιστικού χρυσού το 1945 και σε ποιες ευρωπαϊκές τράπεζες κατευθύνθηκε έχει αποτελέσει τμήμα βιβλίων, δικαστικών διαμαχών και θεωριών συνωμοσίας ήδη από τα τέλη του πολέμου.
Αυτό που ξέρουμε πέραν αμφιβολίας είναι ότι η ναζιστική Γερμανία γέμισε τα κεντρικά της αποθετήρια με τον χρυσό της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας κατά τουλάχιστον 71 εκατ. δολάρια, μασκάροντας την παράνομη απόκτηση μέσω της Reichsbank, η οποία υποεκτίμησε τον όγκο του χρυσού της κατά 40 εκατ. δολάρια το 1939. Και μαντέψτε, οι εκτιμήσεις της Κεντρικής Τράπεζας του Γ’ Ράιχ ταυτίστηκαν με τους υπολογισμούς της Τράπεζας της Αγγλίας εκείνης της χρονιάς για τον χρυσό που έχουν στα χέρια τους οι ναζί.
Ο Χίτλερ αποστράγγισε κατόπιν τα αποθετήρια χρυσού τόσο του Βελγίου όσο και της Ολλανδίας, στέλνοντας τον κλεμμένο χρυσό από την Ευρώπη στο ποσό των 550 εκατ. δολαρίων (σε τιμές εποχής, πάντα). Αν πρέπει να το πούμε, χρυσός 440 εκατ. δολαρίων κατευθύνθηκε στις ελβετικές τράπεζες μέχρι το 1945. Τα 316 εκατ. δολάρια των οποίων ήταν φυσικά κλεμμένος χρυσός.
Μπορεί οι κυνηγοί θησαυρών να ορκίζονται ότι υπάρχουν ακόμη ναζιστικά καταφύγια και κρυψώνες γεμάτες χρυσό, είναι ωστόσο εξίσου πιθανό ο κλεμμένος χρυσός του Γ’ Ράιχ να βρίσκεται στα υπόγεια τραπεζών ανά τον κόσμο και να μην έχει απομείνει θαμμένη ουγγιά ούτε για δείγμα. Παρά ταύτα, πολλοί κυνηγάνε ακόμα μια μακρά σειρά από φημολογούμενους ναζιστικούς θησαυρούς.
Κατ’ αρχάς, είναι ο θησαυρός των 93 εκατ. δολαρίων που έθαψαν τα SS στους λόφους που περιβάλλουν το κάστρο Wewelsburg της βορειοανατολικής Γερμανίας. Το κάστρο το είχε αγοράσει ο ίδιος ο Χίμλερ και λέγεται ότι είχε κρύψει εκεί περισσότερα από 9.200 ασημένια δαχτυλίδια που χάριζε παλιότερα στους αξιωματούχους του.
Υπάρχει μετά μια κοιλάδα στο κέντρο της Γερμανίας, που λένε ότι τα έχει όλα. Γιατί εκεί ήταν ένα από τα μυστικά καταφύγια του Χίτλερ (στην πόλη Ohrdruf), στο οποίο φημολογούνταν ότι είχε μεταφέρει το ξακουστό Δωμάτιο από Κεχριμπάρι του ρώσου τσάρου, αναρίθμητα έργα τέχνης, αλλά και μερικούς τόνους από τον χρυσό της Reichsbank.
Άλλα 100 εκατ. δολάρια σε χρυσό λέγεται πως κρύβονται στη λίμνη Walchen και μάλιστα στον βυθό της. Η μεγάλη λίμνη των Άλπεων που βρίσκεται έξω από το Μόναχο είδε στις ακτές της μεγάλες ναζιστικές επιχειρήσεις τον Απρίλιο του 1945, έναν μήνα πριν γονατίσει δηλαδή το Γ’ Ράιχ. Έγγραφο του Χίμλερ (που αποχαρακτηρίστηκε πρόσφατα) εξουσιοδοτούσε μια αποστολή τριών φορτηγών να μεταβούν από το Βερολίνο στη Βαυαρία μέσα στο κατασκόταδο.
Σε άλλη μια λίμνη των Άλπεων, τη Luener, εικάζεται ότι υπάρχει χρυσός 84 εκατ. δολαρίων αλλά και μια τεράστια συλλογή γραμματοσήμων, ανεκτίμητης αξίας. Εκεί λέγεται ότι θάφτηκε ο θησαυρός των θυμάτων του Νταχάου και υπάρχουν αναφορές από στρατιώτες των Συμμάχων πως οι ναζί αξιωματούχοι ορκίζονταν για την αλήθεια του πράγματος. Το σημείο ήταν ιδανικό, καθώς είναι κοντά στα ελβετικά σύνορα.
Αλλά και στη λίμνη Chiemsee της Βαυαρίας έχουν βουτήξει τόσοι και τόσοι δύτες αναζητώντας τον θησαυρό, ιδιαίτερα από το 2001 και μετά, όταν ξεθάφτηκε ένα ναζιστικό σκεύος διακοσμημένο με κέλτικες φιγούρες και αποτελούμενο από 9 κιλά καθαρού χρυσού, αξίας 560.000 δολαρίων.
Λίγες λίμνες συγκεντρώνουν πάντως τόση φημολογία όσο η Toplitz της Αυστρίας, δίπλα στα σύνορα με τη Γερμανία. Γιατί εκεί θρυλείται πως έχει θαφτεί ένα καλό ποσοστό από τα αποθετήρια χρυσού της Reichsbank αξίας 5,6 δισ. δολαρίων! Λένε πως τα SS έθαψαν στον πυθμένα της λίμνης τον χρυσό αλλά και πλαστά νομίσματα άλλων χωρών. Το 1959 πάντως βρέθηκαν πράγματι πλαστές βρετανικές στερλίνες σε ναζιστικά κιβώτια (αξίας 134 εκατ. δολαρίων) στη συγκεκριμένη λίμνη, αν και για τον φημισμένο χρυσό ούτε λόγος.
Τελευταίος μεγάλος σταθμός για τον κρυμμένο χρυσό των ναζί είναι άλλη μια λίμνη, αυτή τη φορά η Stolpsee, λίγο έξω από το Βερολίνο. Εκεί πιστεύεται πως υπάρχουν 18 κιβώτια χρυσού και πλατίνας, όταν ο Χέρμαν Γκέρινγκ διέταξε να τα θάψουν στον πυθμένα, «σε βάθος τουλάχιστον 15 μέτρων», όπως θέλει το σχετικό ντοκουμέντο. Η Στάζι προσπάθησε πάντως να βρει τον χρυσό το 1986, αν και απέτυχε οικτρά…
Επιλεξτε να γινετε οι πρωτοι που θα εχετε προσβαση στην Πληροφορια του Stranger Voice
Greek