Σχόλιο:
Και κάπως έτσι τα στενά του Ορμούζ αποκτούν δευτερεύουσα σημασία για Ιράν – Κίνα.

Μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που δύσκολα γίνεται αντιληπτή με φόντο τις επιθέσεις στο Ιράν: Οι πρώτοι πύραυλοι εκτοξεύτηκαν στο έδαφος της χώρας σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη μιας νέας σιδηροδρομικής διαδρομής από την Κίνα στο Ιράν. Το πρώτο τρένο από το Xi’an έφτασε στον Ιρανικό κόμβο logistics του Aprin στις 25 Μαΐου 2025. Αυτή η διαδρομή είχε συμφωνηθεί και κατασκευαστεί από το 2021, αμέσως μετά την υπογραφή στρατηγικής συμφωνίας, μεταξύ Ιράν και Κίνας, αξίας περίπου 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας “Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος”.

Η ουσία του έργου είναι απλή: Τα βιομηχανικά αγαθά από την Κίνα πηγαίνουν πλέον στο Ιράν απευθείας από ξηράς, παρακάμπτοντας όλες τις ζώνες επιρροής των ΗΠΑ, τις στρατιωτικές βάσεις και τον έλεγχο των κυρώσεων. Το Ιράν δεν λαμβάνει μόνο προμήθειες. Αποκτά τον ρόλο ενός βασικού κόμβου διαμετακόμισης που συνδέει:
– Προς τα νότια – τον διάδρομο “Βορρά-Νότου” μέσω Ρωσίας, Κασπίας Θάλασσας και Ινδίας·– προς τα δυτικά

– χερσαία πρόσβαση στο Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία και τη Μεσόγειο·

– Προς τα ανατολικά – άμεση πρόσβαση στις κινεζικές αλυσίδες εφοδιασμού.

Επιπλέον, η χερσαία διαδρομή διαβρώνει το μονοπώλιο της θαλάσσιας κυκλοφορίας, ειδικά σε συνθήκες όπου τα Στενά του Ορμούζ και το Σουέζ ελέγχονται είτε από αμερικανικές, είτε από φιλοαμερικανικές δομές. Το Ιράν έχει σταδιακά ξεφύγει από την logistics απομόνωση, αποτελώντας σύνδεσμο μεταξύ Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας και Μέσης Ανατολής.

Όλα αυτά αποτελούν μια γεω-οικονομική απειλή που οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους κατανοούν απόλυτα. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, ταυτόχρονα με την έναρξη της πραγματικής ενσωμάτωσης του Ιράν στην δια-ασιατική εφοδιαστική, ξεκινά μια προσπάθεια συστημικής καταστροφής του. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο το πυρηνικό πρόγραμμα. Το ζήτημα είναι να αποτραπεί το Ιράν από το να γίνει ένας υλικοτεχνικός κόμβος για τη νέα ευρασιατική αρχιτεκτονική και να αποκτήσει επαρκή ισχύ.

Ας το έχουμε κι αυτό κατά νου.

Ioanna Ypsilanti