“Zootopia”: Κατήχηση (για μικρούς και μεγάλους) στην θρησκεία του «αντιρατσισμού» και της «πολυπολιτισμικότητας»

Οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι χώροι λατρείας για τους λίμπεραλ/ αριστερούς. Η πλύση εγκεφάλου είναι ασταμάτητη, (“girl power” – το πρότυπο της «δυναμικής» γυναίκας, διαφυλετικά ζευγάρια, ανόητοι Λευκοί, πανέξυπνοι Μαύροι, ο “κακός” = πάντα Λευκός – και ποτέ μα ποτέ μουσουλμάνος -, ουτοπικά multi-culti ιδεώδη, ατελείωτα «αντιρατσιστικά» κλισέ κλπ). Οι ταινίες αποτελούν κυριολεκτικά μαγικές θρησκευτικές εμπειρίες για αυτούς τους ανθρώπους. Όλες αυτές οι απίστευτα ακριβές παραγωγές αποσκοπούν στην ενίσχυση της επίσημης κρατικής θρησκείας της Δύσης, που είναι η αντι-λευκή πολιτική ορθότητα.
Αν και το σύστημα δεν έχει πρόβλημα με το δίπολο δεξιάς / αριστεράς, όπως το εννοεί ο μέσος άνθρωπος. Και καθώς το Hollywood αποτελεί μέρος του συστήματος, με τον ίδιο τρόπο προωθεί τον πόλεμο, και με τον ίδιο τρόπο προωθεί το φεμινισμό.
Το Hollywood είναι ο βραχίονας προπαγάνδας του συστήματος.
Η “Zootopia”, (“Ζωούπολη”) όπως και άλλες πρόσφατες ταινίες «για παιδιά», προσπαθεί να μας υποδείξει τον «σωστό τρόπο με τον οποίον πρέπει να σκεφτόμαστε». Και όχι μόνο αυτό αλλά δαιμονοποιεί όσους «δεν σκέφτονται σωστά».
Η ιστορία της Zootopia κινείται γύρω από δύο κύριους χαρακτήρες, το θαρραλέο, «μπορώ να κάνω ό,τι θέλω» – θηλυκό λαγουδάκι που θέλει να πετύχει το άπιαστο όνειρο του να γίνει αστυνομικίνα, και την έξυπνη αρσενική αλεπού που έχει μάθει την ζωή του δρόμου και ζει από τις κομπίνες. Αρπακτικό και θήραμα στην πραγματική ζωή δεν θα ζούσαν αρμονικά, αλλά με την κατά Zootopia «σωστή σκέψη», όλα τα ζώα μπορούν να ζουν μαζί αρμονικά παρά τις διαφορές τους.
Μιλώντας για διαφορές, η Disney βαδίζει στα γνώριμα μονοπάτια του Χόλυγουντ όπου οι κακοί ή οι χαζοί στις ταινίες είναι πάντα λευκοί. Έτσι, όλως τυχαίως, στους χαρακτήρες των κακών ή των χαζών στην ταινία δανείζουν την φωνή τους λευκοί ηθοποιοί. Απεναντίας κάθε “cool” χαρακτήρας στην ταινία έχει την φωνή ηθοποιού από κάποια «μειονότητα» [Η φωνή της πρωταγωνίστριας είναι της ηθοποιού Ginnifer Goodwin, εβραϊκής καταγωγής].

Η ταινία “Zootopia” είναι άλλη μια προσπάθεια προπαγανδισμού του «ιδεώδους» της πολυπολιτισμικότητας και καταγγελίας του «ρατσισμού» και των «στερεοτύπων». Ειδικά αυτό το τελευταίο (τα «στερεότυπα» και πόσο κακό κάνουν) το διατυμπανίζει με καμάρι η ταινία. Καθώς το πολιτικό μήνυμα της ταινίας φαίνεται ότι γίνεται αποδεκτό από τις μάζες οι οποίες αγκάλιασαν με ενθουσιασμό την ταινία, ο υπότιτλος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ‘Να Αποδέχεστε Πάντα Αυτό που Πιστεύει η Ελίτ’!

Όπως υπονοεί και ο τίτλος, η ταινία απεικονίζει μια μη ρεαλιστική κοινωνία (ουτοπία) που κατοικείται «αρμονικά» από διάφορα ζώα. Η ηρωίδα, η Judy Hopps, είναι ένα θηλυκό κουνέλι που προέρχεται από μια αγροτική περιοχή, της οποίας οι γονείς ελπίζουν ότι θα γίνει αγρότισσα που θα καλλιεργεί καρότα όπως αυτοί. Η καρτουνίστικη άποψη των «στενόμυαλων» και «φοβικών» γονιών είναι ότι δεν πρέπει να δοκιμάζεις «νέα πράγματα», γιατί μπορεί να αποτύχεις! Απορρίπτοντας την άποψη αυτή, η Τζούντι φιλοδοξεί να γίνει αστυνομικίνα, και δεν συγκινείται από την επιμονή τους ότι κανένα λαγουδάκι δεν έγινε ποτέ αστυνομικός. Μια αλεπού νταής της επιτίθεται και της υπενθυμίζει την αναντιστοιχία του είδους της και των φιλοδοξιών της, αλλά ούτε και αυτό την πτοεί.
Η εκπαίδευσή της περιλαμβάνει μια σειρά δοκιμών που προφανώς έχουν σχεδιαστεί για ζώα που έχουν πολύ μεγαλύτερο μέγεθός από το δικό της. Στην αρχή δεν τα καταφέρνει πουθενά, αλλά υπομένει και τελικά πληροί τις προϋποθέσεις, προφανώς μέσω του μότο «όλα μπορείς να τα πετύχεις αρκεί να το θέλεις».

Το multiculti μήνυμα συνεχίζεται όταν η Judy ετοιμάζεται να φύγει για την Zootopia για να ξεκινήσει την καριέρα της ως αστυνομικίνα. Οι γονείς της εμφανίζονται υπερβολικά ανήσυχοι για πιθανόν μελλοντικές συναντήσεις της με αλεπούδες, και της προσφέρουν απωθητικό για αλεπούδες και ένα taser για να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Της θυμίζουν την εμπειρία που είχε με μια αλεπού που της επιτέθηκε πριν χρόνια, αλλά η ηρωίδα μας απαγγέλει τις κοινότυπες απαντήσεις «δεν είναι όλοι έτσι» και «υπάρχουν και δικοί μας που είναι ηλίθιοι».
Φτάνοντας για πρώτη φορά στην Zootopia γεμάτη ενθουσιασμό, η Judy διαπιστώνει ότι ο ανώτερός της δεν πιστεύει στις ικανότητές της και της αναθέτει ένα πόστο χαμηλού κινδύνου, που εκείνη θεωρεί ταπεινωτικό και για αυτό εγκαταλείπει τη θέση της για να ακολουθήσει έναν εγκληματία που έκλεψε κάποιους βολβούς λουλουδιών από ένα κατάστημα, και τελικά τον συλλαμβάνει. Παρά όμως αυτό το επίτευγμά της, δεν κερδίζει την εκτίμηση των ανωτέρων της.
Τότε συναντά τον Nick Wilde (“άγριος”) ο οποίος είναι «επιρρεπής προς το έγκλημα» και – για να χρησιμοποιήσουμε πολιτικά ορθή και «χωρίς διακρίσεις» γλώσσα – «τυχαίνει να είναι αλεπού». [Ο Nick η αλεπού έχει σε όλη την ταινία μονίμως το ίδιο χαμόγελο!]
Παρά τις προφανείς αντιθέσεις των χαρακτήρων τους, η Τζούντι και ο Nick καταλήγουν να συνεργαστούν για την επίλυση μιας υπόθεσης και στην πορεία γίνονται φίλοι και έτσι κάποια στιγμή ο Nick η αλεπού εμπιστεύεται στην Judy ότι υπήρξε θύμα «διακρίσεων» από μικρό παιδί και υπέστη bullying επειδή ήταν αλεπού.

Η νοοτροπία του θύματος δεν περιορίζεται στην ιστορία του Νικ. Η σελίδα της Wikipedia για την ταινία χρησιμοποιεί την απίστευτη φράση “species-supremacist conspiracy”, δηλαδή «ρατσιστική συνομωσία ειδών (ζώων)»! Πρέπει να πιστέψουμε ότι η Βοηθός Δημάρχου Bellwether, που είναι πρόβατο, συνωμοτεί με άλλους για να φανεί ότι τα αρπακτικά ζώα είναι πραγματικά επικίνδυνα! Ο στόχος της είναι να κρατηθεί στην εξουσία «σπέρνοντας τον τρόμο» στον πληθυσμό των θηραμάτων και οργανώνοντας κάποιο είδος «δράσης» κατά των θηρευτών. Ο πληθυσμός των θηραμάτων σε σχέση με τα αρπακτικά είναι τουλάχιστον εννέα προς ένα, και συνεπώς έχουμε μια υποτιθέμενη στοχοποίηση των «μειονοτήτων» στην ανθρώπινες δυτικές κοινωνίες. Στους θεατές περνάει το μήνυμα ότι θα πρέπει να αποβάλλουν κάθε φόβο για τις μειονότητες και ότι κάθε αίσθημα φόβου και ανασφάλειας απέναντι στον «άλλον» είναι απλά ένα εργαλείο λαϊκιστών και γενικά «κακών» πολιτικών.
Περαιτέρω, ο σκοπός της συνωμοσίας είναι γελοίος. Το νόημα της ταινίας είναι ότι τα αρπακτικά ζώα δεν είναι στην πραγματικότητα αρπακτικά, αλλά μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά με τα θηράματά τους και ο καιρός που τα κυνηγούσαν και τα έτρωγαν είναι χιλιάδες χρόνια πίσω! (Δες σχετικά το ανάλογο σενάριο του “Demolition Man”). Οι συνωμότες, ωστόσο, έχουν φτιάξει ένα φάρμακο το οποίο επαναφέρει το ζώο – στόχο στην (πρότερη) άγρια ​​κατάσταση. Εκείνοι που προσβάλλονται από αυτό ενεργούν πράγματι σαν αδηφάγα αρπακτικά και ακόμη χάνουν την ικανότητά τους να μιλήσουν.
Το να κατηγορείς τους «ρατσιστές» συνωμότες της δικής σου φυλής για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας είναι μία άποψη ή μάλλον ένα αλάθητο θρησκευτικό δόγμα με το οποίο είναι απόλυτα εξοικειωμένοι οι κοπαδοποιημένοι θεατές.
Φυσικά, σήμερα, ακόμη και το υπονοούμενο ότι υπάρχουν διαφορετικά πρότυπα ηθικής μεταξύ των φυλών ή των εθνοτήτων απορρίπτεται ως «ρατσιστικό». Πέρα από το κοινότυπο περί «θυμάτων συνωμοσίας», δεν υπάρχει καμία αναφορά για πραγματικές διαφορές στις αξίες ή τη συμπεριφορά μεταξύ των συγχρόνων «ζώων» της ανθρώπινης κοινωνίας (ο ψεύτικος θεός της «ισότητας»).

Ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ των ειδών στο Zootopia είναι ξεκάθαρες, όχι μόνο ως προς το μέγεθος και το σχήμα, αλλά και ως προς ορισμένες πλευρές της συμπεριφοράς τους. Π.χ. οι βραδύποδες είναι πραγματικά βραδύποδες (!) ακόμη και στην ομιλία τους (καταρρίπτοντας στην ουσία το μότο της ταινίας ότι «δεν υπάρχουν στερεότυπα», αλλά επειδή έχουν «πλάκα» κάνουμε ότι δεν το καταλάβαμε). Δεν υπάρχει καμία προσποίηση «ισότητας» εδώ. Το να γίνουν δάσκαλοι οι βραδύποδες και να διδάσκουν κουνέλια ή πρόβατα θα ήταν προφανώς παράλογο!

Η ανάμειξη ακόμα μεταξύ των ειδών είναι εξίσου ακραία. Ο θεατής μπορεί να διακρίνει σε μία σκηνή επτά είδη ζώων όπου δεν υπάρχει ούτε ένα ζευγάρι του ίδιου είδους! Πάντως οι μυγαλές (θηλαστικά που μοιάζουν με ποντίκια) ζουν χωριστά σε κατοικίες σε μια μικρή γειτονιά, ενώ υπάρχουν διαφορετικά συστήματα μεταφοράς για χάμστερ και ιπποπόταμους (που πήγε εδώ η «ισότητα»;) Η προσπάθεια πάντως των παραγωγών να αναμίξουν τα είδη είναι ιδιαίτερα έντονη.

Περιτττό να πούμε ότι όλο το πακέτο των SJWs βρίσκεται στην ταινία αυτή.
– Η θηλυκιά είναι καλύτερη από όλα τα αρσενικά, και αποφοιτεί κορυφαία στην κατηγορία της. – Ο καθένας ξέρει ότι τα κουνέλια δεν μπορούν να γίνουν αστυνομικοί. Αν δεν υπήρχε η «πρωτοβουλία ένταξης θηλαστικών» του Δημάρχου η πρωταγωνίστρια κουνέλα δεν θα φορούσε ποτέ στολή αστυνομικού. – Οι αγρότες φοβούνται, είναι «φοβικοί», φανατικοί, ρατσιστές, επενδύουν στο μίσος. – Το λαγουδάκι ενθαρρύνει την αλεπού μωρό να ζήσει το όνειρό του και να γίνει ελέφαντας όταν μεγαλώσει, γιατί «αυτό είναι η Zootopia, ο καθένας να μπορεί να είναι οτιδήποτε» (Αυτό το μότο χρησιμοποιήθηκε έντονα στις ΗΠΑ για την νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλόφιλων και την προώθηση της transgender ατζέντας). Οι αλεπούδες μπορούν να γίνουν ελέφαντες, αν το «θέλουν». – Η καθολική παρακολούθηση της κοινωνίας ποτέ δεν αμφισβητείται.

Η ταινία κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες  να «καταγγείλει τον ρατσισμό», εν μέρει χρησιμοποιώντας το χιούμορ. Ο Nick αγγίζει το μαλλί της προβατίνας βοηθού δημάρχου, χωρίς εκείνη να το γνωρίζει, διασκεδάζοντας με το πόσο αφράτο είναι και η Judy τον επιπλήττει γιατί «δεν μπορείς να αγγίζεις το μαλλί ενός προβάτου» (τα κατσαρά ‘αφάνα’ μαλλιά των Αφροαμερικάνων είναι βαρύ στερεότυπο στις ΗΠΑ). Η πιο κραυγαλέα περίπτωση αναφοράς στις φυλετικές «ευαισθησίες» των Μαύρων είναι όταν η Judy ακούει το χοντρό θηλυκό τσιτάχ να την αποκαλεί «χαριτωμένη» (cute) και της εξηγεί ότι ένα λαγουδάκι μπορεί να αποκαλέσει ένα άλλο λαγουδάκι «χαριτωμένο», αλλά όταν ένα άλλο ζώο το κάνει αυτό, είναι «προσβλητικό» (στις ΗΠΑ ένας μαύρος μπορεί να αποκαλέσει έναν άλλον μαύρο “nigger”, αλλά αν την ίδια λέξη την πει λευκός είναι «ρατσισμός»).

Οι αμαθείς γονείς παρουσιάζονται «ρατσιστές» που είναι δέσμιοι των «στερεοτύπων» αλλά ακόμα και η Judy σε κάποιο βαθμό παρουσιάζεται με τον ίδιο τρόπο, όταν αθώα υποδηλώνει ότι το ότι η βάση των αρπακτικών είναι άγρια, ​​μπορεί να οφείλεται στη βιολογία τους και συνεπώς η ίδια πυροδοτεί ένα κύμα «ξενοφοβίας» κατά των αρπακτικών. Ο Nick δείχνει ότι «προσβλήθηκε» από τις «ρατσιστικές» σκέψεις της, και την δοκιμάζει για να επιβεβαιωθεί ότι στην πραγματικότητα τον φοβάται και αυτή το αναγνωρίζει γεμάτη ντροπή.
Πάντως ακόμη και η Zootopia αποτυχαίνει να γίνει μία ουτοπική κοινωνία. Οι αρχικές προσδοκίες της Τζούντι για μια πόλη, όπου «όλοι τα καταφέρνουν» φαίνεται να είναι υπερβολικά αισιόδοξες, κάτι που παραδέχεται στο τέλος της ταινίας. Η απόλυτη αφοσίωση στο ιδεώδες της πολυπολιτισμικότητα όμως πρέπει να μείνει ζωντανή. Η Judy απαγγέλλει συνθήματα όπως «η πραγματική ζωή είναι λίγο πιο περίπλοκη από ό, τι ένα σύνθημα», προσθέτοντας ότι το «ποτήρι είναι μισογεμάτο» και ότι «όλοι έχουμε πολλά κοινά», αλλά δεν ακούγεται σαν να το πιστεύει πραγματικά.

Η ταινία τελειώνει με μία μισόγυμνη γαζέλα να τραγουδά ένα «ποπ» τραγούδι από την κολομβιανή τραγουδίστρια Shakira. Οι στίχοι του “Try Everything” (“Δοκίμασε τα πάντα”) εξυμνεί μια ανόητη αισιοδοξία που φαίνεται να προορίζεται ως μια φθηνή μορφή θεραπείας για κάποιον που έχει τον φόβο της αποτυχίας, καθησυχάζοντας τον ότι «μερικές φορές ερχόμαστε τελευταίοι, αλλά τουλάχιστον δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας».
Η σωστή απάντηση σε μια αποτυχία, τότε, κάτι το οποίο φυσικά αποτελεί τον κανόνα όπου επιβλήθηκε η ατζέντα της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας», είναι «να ξεκινάς και πάλι». Αντί να προσπαθείς να πετύχεις πρακτικούς στόχους, θα πρέπει να είσαι περήφανος για επιτεύγματα, όπως το “να γεμίσει η καρδιά σου με αγάπη”, ένα τσιτάτο στο οποίο είναι εξοικειωμένοι οι λοβοτομημένοι μαζάνθρωποι μιας multiculti κοινωνίας.
ΥΓ: Στον αντίποδα βέβαια, βρίσκεται η ταινία “Angry Birds” !

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ (κι εδώ κι εδώ)
kokkinosouranos