Μια Επίσκεψη στο Ισραήλ

Ήταν το 1972 όταν για πρώτη φορά άκουσα για τα Κιμπούτς του Ισραήλ.  Ήμουν ένθερμος θιασώτης της ιδέας του Σοσιαλισμού τότε.  Δεν γνώριζα ότι ο Σοσιαλισμός είναι η καλύτερη ιδεολογία  για την καταλήστευση των Λαών αλλά και για την καλύτερη «εκπαίδευσή» τους.  Δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη – είδα αμέσως το όνειρό μου υποστασιοποιημένο εκεί και πήγα να το ζήσω.
Εκείνα τα χρόνια, όλος ο κόσμος ήταν εντυπωσιασμένος από τις στρατιωτικές επιτυχίες των Ισραηλινών και εγώ ήμουν πολύ περίεργος να τα δώ όλα αυτά από κοντά.  Πήγα λοιπόν και έζησα εθελοντής εργάτης σε ένα από αυτά τα αγροτικά κοινόβια και γνώρισα τα πάμπολλα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου τρόπου Ζωής.
Ήμουν ευτυχέστατος χωρίς μια δραχμή στην τσέπη μου, αλλά και ερευνητής ενός σοφού  τρόπου ζωής που θεμελίωσε το σημερινό κράτος του Ισραήλ.  
Εδώ φυσικά δεν θα αναφερθώ στο Σοσιαλιστικό θεώρημα λειτουργίας αυτού του θεσμού.  Απλά θα μεταφέρω μια μακρά συζήτηση που είχα εκεί με μια ηλικιωμένη  Κυρία,  γεννημένη στην Θεσσαλονίκη πριν τον πόλεμο.
Ήταν χαρά μου να την συναντώ και να συζητώ μαζί της, γιατί απέπνεε μια ευχάριστη αύρα Γνώσης, θάρρους, ανιδιοτέλειας και ακεραιότητας, που δεν συναντούσε κανείς εύκολα,  (χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα).  
Είχε προσέξει πως επεδίωκα στην τραπεζαρία να συντρώγω και να συζητώ με νεαρά άτομα και κάποτε με πλησίασε πρώτη. Ήταν χαρά μου να ακούω άπταιστα Ελληνικά σε έναν χώρο όπου τα περιορισμένα Αγγλικά μου δεν μου επέτρεπαν συζητήσεις στο εύρος των ενδιαφερόντων μου και η κυρία αυτή έγινε ένα μέρος της ευτυχίας που έζησα εκεί.
–         Γιατί επιζητείς την συντροφιά των νέων;  με ρώτησε.
–         Μα γιατί αυτά τα παιδιά, απάντησα, είναι ότι καλύτερο συνάντησα στη Ζωή μου. Δεν φοβούνται, είναι ευαίσθητα, χορεύουν και τραγουδούν σαν επαγγελματίες, έχουν θάρρος γνώμης, ο δε σεβασμός και η αποφασιστικότητα εναρμονίζονται στη συμπεριφορά τους.  Είναι Ευφυή, ήρεμα, δυνατά, το ναι είναι ναι σ’ αυτά και το όχι, όχι.  Πουθενά δεν συνάντησα τέτοια παιδιά.  Βλέπω επίσης πως παρά τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα στους μεγάλους και τα παιδιά  ΔΕΝ υπάρχει χάσμα γενεών, πως έγιναν έτσι αυτά τα παιδιά;
–          Τι άλλο είδες στον χώρο μας; με ρώτησε χαμογελώντας.
–          Ότι είναι ένας χώρος που πολύ θα ήθελα να ζήσω και να μεγαλώσω  κι εγώ τέτοια παιδιά, ο τόπος αυτός αποπνέει μια τέτοια ατμόσφαιρα συνοχής, συντροφικότητας, φιλίας, και δύναμης, που κάθε άνθρωπος πιστεύω ότι ονειρεύεται.
–         Βλέπεις σωστά μου απάντησε.  Κι επειδή έχεις τέτοια μάτια, έλα να σου δείξω τον χώρο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Με οδήγησε σ’ ένα μεγάλο περιφραγμένο  χώρο με ένα όμορφο σπίτι μέσα.  Εμείς οι ξένοι εθελοντές γνωρίζαμε ότι ήταν ο παιδικός σταθμός του αγροκτήματος και ότι κανείς από εμάς ποτέ δεν εργάσθηκε εκεί.  Δεν ήταν εύκολο να με αφήσουν να περάσω μέσα, αλλά η κυρία  σύντροφος ήταν αρκετά πειστική, κι έπειτα είχα κι  εγώ ένα καλό όνομα με πολλές συμπάθειες στο αγρόκτημα και έτσι μου επετράπη να περάσω.
Εκεί έμαθα ότι ο χώρος ήταν και σχολείο των παιδιών μέχρι τα δώδεκα χρόνια τους.  Η πρώτη εντύπωση με την είσοδό μου στον χώρο, ήταν η απουσία οχλοβοής, έντασης και βίας.  Όλα ήταν ήρεμα, ειρηνικά.  Οι φωνές δυνατές αλλά όχι υστερικές, όλα και όλοι φαινόταν να συνυπάρχουν σε μια ιδανική αρμονία.  Μια αίσθηση ευφορίας με πλημύρισε, χαιρόμουν την παρουσία μου στον χώρο.  Δεν υπήρχαν οι γνωστές τάξεις  σχολείου, είδα όμως μικρές ομάδες παιδιών να ασχολούνται με διάφορες τεχνικές εργασίες, να διαβάζουν , να συμμετέχουν σε επιτραπέζια παιγνίδια,  άλλα να παρακολουθούν δασκάλους, χωρίς τίποτε να θυμίζει τα δικά μας σχολεία. 
–         Όλα είναι πολύ όμορφα και θετικά είπα την κυρία σύντροφό μου, αλλά γιατί εμείς οι εθελοντές δεν προσφέρουμε ποτέ υπηρεσία εδώ;
–         Εδώ, είπε η Κυρία, εκτός από τους μόνιμους κρατικούς δασκάλους, κάνουν βάρδια μόνον οι πατέρες και μητέρες των παιδιών και κανένας ξένος.  Αυτό δίνει την δυνατότητα σ’ όλους τους γονείς να υπηρετήσουν τα παιδιά όλων και όλα τα παιδιά,  να βλέπουν και να αισθάνονται όλους τους μεγάλους σαν γονείς.  Τα παιδιά έρχονται εδώ από την ηλικία των έξη μηνών και η παραμονή τους είναι σχεδόν μόνιμη
–         Και πότε ένας γονιός μπορεί να δει το δικό του παιδί; ρώτησα.
–         Όποτε θέλει, απάντησε η κυρία, αλλά αυτό γίνεται κυρίως,  όταν ο γονιός ευφορείται από αισθήματα χαράς και  Αγάπης.  Γνωρίζει ότι το παιδί του είναι ασφαλές εδώ και τίποτε άλλο εκτός από την Αγάπη δεν τον σπρώχνει να το επισκεφθεί.
Μ’ αυτόν τον τρόπο διακόπτουμε την γραμμή δυστυχίας των γονιών και περνάμε την γραμμή της ευτυχίας στα παιδιά.
Θύελλα  συναισθημάτων συνεπήρε τον Νου μου, μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτων είδα τις προεκτάσεις αυτής της σοφότατης πρακτικής.  Αστραπές κατανόησης έλαμψαν στο Νού μου και είδα μέσα σ’ αυτές, τα δικά μου παιδικά χρόνια, αλλά και  των άλλων παιδιών του Κόσμου.
–         Έλα να πάμε και στο νηπιαγωγείο, είπε η κυρία.
Περάσαμε ένα σαφές διαχωριστικό σύνορο και μπήκαμε στο νηπιαγωγείο.
Εκεί όλοι οι εργαζόμενοι ήταν γνωστά μέλη του αγροκτήματος, είδα μια κυρία να περιποιείται κάποια μωρά, μερικά παιδιά του Δημοτικού να παίζουν με τα μικρά και μια απέραντη θάλασσα από παιδικά παιγνίδια που εκτεινόταν μέχρι τον κήπο έξω, από τα ελάχιστα μικρά παιγνίδια μέχρι τρακτέρ, τανκς και διάφορα μηχανήματα.  
Όπως  έβλεπα όλα  αυτά,  πρόσεξα ένα μικρό γύρω στους 12 μήνες που προσπαθούσε να σηκωθεί και να περπατήσει.  Σηκωνόταν, έπεφτε, ξανασηκωνόταν, ξανάπεφτε, χωρίς να φαίνεται εμφανώς κάποιος να ενδιαφέρεται γι’ αυτό. 
Τσαντίστηκα. «Γαμώ τα συστήματά σας» σκέφθηκα  και κινήθηκα  να  βοηθήσω το παιδί όταν άκουσα την φωνή της γηραιάς κυρίας να λέει:
–         Μη Ευάγγελε, έλα να καθίσουμε εδώ να παρακολουθήσουμε την έκβαση των προσπαθειών του παιδιού.
–         Μα μόνον να βοηθήσω ήθελα…, είπα ενοχλημένος.
–         Ασφαλώς και σε πιστεύω, μου είπε, αλλά έλα κάθισε εδώ και βλέπε, μόνον βλέπε!
Κάθισα δίπλα της ολίγον ενοχλημένος, προσέχοντας τις προσπάθειες του παιδιού να σηκωθεί.  Κάποια στιγμή και αφού ηρέμησα, είδα στην φυσιογνωμία του παιδιού μια απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, δεν υπήρχε ο έξω κόσμος ούτε να βοηθήσει ούτε να απηλείση.  Σηκώθηκε, ταλαντεύθηκε λιγάκι και έπεσε κτυπώντας ελαφρά το χέρι του, γκρίνιαξε λίγο και μετά από λίγο ξαναπροσπάθησε.  Μετά από μια περίπου ώρα υπήρχε μια σαφής διαφορά στο αποτέλεσμα  των προσπαθειών του παιδιού.  
–         Γιατί δεν με άφησες να βοηθήσω το παιδί; ρώτησα την κυρία.
–         Γιατί Ευάγγελε δεν θα βοηθούσες, αλλά θα χαλούσες. Δεν πρόσεξες την ποιοτική διαφορά που εμφάνισαν οι προσπάθειες του παιδιού σε τόσο σύντομο διάστημα;  Αυτό το παιδί πολύ σύντομα θα αρχίσει να περπατάει μόνο του, ζώντας την ανακάλυψη της κίνησης αφ’ εαυτού του.
–         Ναι το είδα, άν όμως κτυπούσε;  απάντησα  για να μην μείνω  βουβός.
Η Κυρία γέλασε και μάλιστα πολύ καλά.  Το χάρηκε πραγματικά.  Και όταν τελείωσε η χαρά της μου είπε:
–         Από το «αν» μέχρι το «να»,  υπάρχει μεγάλη απόσταση Ευάγγελε,  ο Σωματικός πόνος σ’ αυτή την ηλικία είναι ο καλύτερος δάσκαλος στον προγραμματισμό του κέντρου ισορροπίας του σώματος.  Τίποτε και κανείς δεν μπορεί να τον υποκαταστήσει.   Κάθε πόνος κτυπήματος, προκαλεί αισθητική αντανακλαστική αντίδραση του σώματος, η οποία προσαρμόζει άριστα το νευρικό σύστημα στην αντιμετώπιση της βαρύτητας, αποκτώντας ταυτόχρονα οικειότητα και κατανόηση του σωματικού πόνου.  Κανένα παιδί δεν κτυπά επικίνδυνα σ’ αυτή την ηλικία.
Εκείνη τη στιγμή ένας άλλος μικρός, γύρω στα τρία, τρέχοντας σαν τον άνεμο, σκόνταψε και έπεσε πολύ βίαια κοντά μας.  Ήρθαν και τα άλλα παιδιά που παίζανε μαζί αλλά, σαν να μη συνέβη τίποτε, ο μικρός σηκώθηκε, τίναξε τα χώματα από πάνω του και έφυγε σφαιράτος στο παιγνίδι του.
–         Είδες; μου είπε η κυρία, γι’ αυτό εντυπωσιάσθηκες τόσο πολύ από τον χορό και το τραγούδι των παιδιών μας.
Αισθανόμουν βαθιά ότι είχε δίκιο.
–         Και γιατί έχετε τόσα παιγνίδια γύρω στον χώρο; ρώτησα.  Σε τι χρησιμεύουν;
–         Αυτά  τα παιγνίδια μας επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε τα φυσικά ταλέντα των παιδιών. Κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα φυσικό  χάρισμα. Χωρίς να επεμβαίνουμε,  αφήνουμε  κάθε παιδί να εκδηλώσει το φυσικό του ταλέντο μέσα από τα παιγνίδια που επιλέγει. Ένας γεννημένος  στρατιώτης θα πάει στα πολεμικά παιγνίδια, ένας γεννημένος μουσικός στα μουσικά όργανα, ένας επιστήμων στα επιτραπέζια παιγνίδια, ένας τεχνικός στα διάφορα εργαλεία και ένας αδιάφορος ονειροπόλος πιθανόν να γίνει ένας ποιητής, ένας μυστικιστής ή ένας σκουπιδιάρης.Εμείς απλά αναγνωρίζουμε το ταλέντο και έπειτα το καλλιεργούμε!
Αναγνωρίζοντας  το δίκιο της, μια θλίψη με κυρίευσε. Σκέφτηκα  για λίγο τον δικό μας κόσμο και η θλίψη μου μεγάλωσε.
Αλλά την ίδια στιγμή μια σκέψη πέρασε σαν αστραπή από τον Νου μου. 
–         Θαυμάσια, είπα.  Αυτός ο τρόπος παιδείας δίνει στον δημιουργό  του  συστήματος να πάρει από αυτό ό,τι αυτός επιθυμεί.  Άγιους,  Δαίμονες  ή  Ήρωες.  Εσείς τι ωφελείστε; ρώτησα.
–         Την ενοποιημένη οντότητα του νέου Ανθρώπου, είπε η κυρία,  τη φύση του  Ήρωα, που Κύριος του Άγγελου και του Δαίμονα,  Συνδημιουργεί μαζί τους τον Κόσμο,  στον οποίο  Εντέλλεται  να κυριαρχήσει!
Τρόμαξα.
–         Δε νομίζεις ότι μου αποκάλυψες ένα μεγάλο μυστικό, ρώτησα;
–         Όχι μου απάντησε η κυρία.  Aυτά  είναι παντού γνωστά!

http://www.varelidis.gr/israel-kibbutz/
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα. Μοιραστείτε αυτή την ανάρτηση