Ημέρες βίας

Οχι ότι θα μπορούσε να εξαλειφθεί πλήρως και εν μια νυκτί. Αλλά θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί σε μεγάλο βαθμό αν το αποφάσιζαν οι ελίτ εντός και εκτός συνόρων. Κι αν επιτέλους όλοι μας, πέρα από προσωπικές, κομματικές και ιδεολογικές στοχεύσεις και επιδιώξεις, βάζαμε το συλλογικό πάνω από το ατομικό και πιέζαμε ασφυκτικά τις εκάστοτε ελίτ να κάνουν πράξη τα λόγια.

Διότι στα λόγια όλοι αποδεικνύονται άριστοι. Αλλά στα έργα ολίγιστοι, τραγικοί και επικίνδυνοι.

Εντός συνόρων χάθηκε μια ψυχή για μια κάμερα την οποία θα χρησιμοποιούσε για να αποτυπώσει τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του. Τον ερχομό μιας νέας ζωής, του παιδιού που δεν θα γνωρίσει ποτέ τον πατέρα. Επειτα ακολούθησε πογκρόμ εναντίον μεταναστών, που στην πλειονότητά τους αναζητούν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Οχι ότι μόνο τώρα συμβαίνουν τέτοιου τύπου πογκρόμ.

Απλώς τώρα για ευνόητους λόγους «φιλοτιμήθηκαν» τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης να ασχοληθούν, καθώς καθημερινά προτιμούν να προσπερνούν όσα συμβαίνουν. Ισως γιατί το κέντρο της Αθήνας γκετοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που η εξέλιξη φοβίζει τους πάντες. Ακόμα και τους καλοβολεμένους που μέχρι τώρα προτιμούσαν να προσπερνούν αδιάφοροι.

Σε μια λαϊκή, ανεγκέφαλοι πέταξαν μολότοφ σε μια αστυνομική μοτοσικλέτα, με αποτέλεσμα μια γυναίκα που βρέθηκε να φλέγεται κι ένας άντρας που έτρεξε να τη βοηθήσει να πάθουν εγκαύματα. Η πρώτη πιο ελαφρά, ο δεύτερος στο 40% του σώματός του και κινδυνεύει η ζωή του. Εκεί στη λαϊκή ψώνιζαν μανάδες και έπαιζαν αμέριμνα παιδάκια.

Κι όμως κάποιοι θεώρησαν ότι πετώντας εκεί μολότοφ κάνουν τη δική τους… επανάσταση.
Και κατόπιν αυτών άρχισαν για άλλη μία φορά οι εξαγγελίες για μέτρα που θα δώσουν ανάσα στο κέντρο της πόλης. Εργα ανάπλασης του κέντρου, κίνητρα που θα δοθούν για εγκατάσταση νέων κατοίκων και επιχειρήσεων στην περιοχή, προγράμματα εκπαίδευσης και απασχόλησης μεταναστών και πάει λέγοντας.

Μόνο που το θέμα δεν είναι να εξαγγέλλονται έργα, αλλά να γίνονται. Και η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει πείσει, αν μη τι άλλο, για την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα υλοποίησης σχεδίων. Μάλλον έχει θέσει υποψηφιότητα για… νόμπελ στις καθυστερήσεις.

Εκτός συνόρων πάλι, είχαμε μια προσβολή, μια διαταγή και ένα τελεσίγραφο.

Η προσβολή, ίσως το πιο ηχηρό χαστούκι, στην αξιοπιστία της κυβέρνησης και της χώρας, ήρθε από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, που είπαν ξεκάθαρα στον υπουργό Οικονομικών ότι δεν του έχουν καμία εμπιστοσύνη. Ετσι, αντί να ζητήσουν από εκείνον να παρουσιάσει τα οικονομικά δεδομένα της χώρας, κάλεσαν τους εκπροσώπους της τρόικας να το πράξουν με βάση τους ελέγχους τους.

Ακολούθησε η διαταγή για πρόσθετα μέτρα λιτότητας αλλά και για επιτάχυνση και επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων και… αξιοποίηση περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ, που ίσως και να αυξηθούν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η διαταγή περιελάμβανε και κοινοτική συμμετοχή στην εταιρεία που θα συσταθεί για τις ιδιωτικοποιήσεις.

Για να καταλήξουμε βέβαια και σ’ ένα τελεσίγραφο. Οτι θα πρέπει όλα τα κόμματα, ή τουλάχιστον η αξιωματική αντιπολίτευση, να στηρίξουν τα μέτρα που προβλέπονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Ή συναινούν δηλαδή ή κόβεται η όποια παροχή βοήθειας.