Τα Δυο Ρεύματα της Ανθρωπότητας …

Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο υπάρχουν δύο ειδών ρεύματα:

. Το ένα είναι το ρεύμα της βεβαιότητας, της σιγουριάς, της σταθερότητας,
της ακαμψίας, της πίστης, της πεποίθησης, της αδιαλλαξίας, της
στερεοτυπίας-κοινοτυπίας, της αδράνειας της στάσης, της τάξης, της
εγγύησης και της ασφάλειας

. Το άλλο είναι το ρεύμα της Αβεβαιότητας, της Δυσπιστίας, της Αμφιβολίας,
της Διαλλακτικότητας, της Αμφισβήτησης της Απροσδιοριστίας, της Ευλυγισίας,
της Κατανόησης, της Ροϊκότητας, της Κίνησης, της Εκτροπής, της Υπέρβασης,
της Αταξίας και της Ανασφάλειας

Το πρώτο υπόσχεται την Ηρεμία, την Εφησύχαση, την Εμπιστοσύνη, την Προβλεψιμότητα, την Ανεμελιά και την Ξενοιασιά.
Το δεύτερο υπόσχεται το διαρκές Σασπένς, την Ένταση, την Έκπληξη, την Απορία, το Θαυμασμό, την Πρωτοτυπία, το Απρόσμενο, το Ρηξικέλευθο, το Πρωτοποριακό, το Απρόβλεπτο, τη Μαγεία και το Θαύμα!

Το πρώτο κατασκευάζει το Γνωστό, το δεύτερο εξερευνεί το Άγνωστο …

Το πρώτο Ελπίζει στο ¨θετικά¨ περιγράψιμο και αρνείται και Φοβάται το μη περιγράψιμο, το άτακτο, απροσδιόριστο ή υπέρλογο. Το δεύτερο Αδιαφορεί, Ξεπερνά το Φόβο και την Ελπίδα και εισχωρεί θαρραλέα και γενναιόψυχα μέσ’ την Καρδιά του Αγνώστου, στοχεύοντας στο Απερίγραπτο και Άρρητο …
Το πρώτο στηρίζεται στη ¨Λογική¨, το δεύτερο στη Θέληση.

Το πρώτο προπαγανδίζει τον Ύπνο, το δεύτερο τη συνεχή Εγρήγορση και Παρουσία!
Το πρώτο καταναλίσκεται στην Ανάγκη, το δεύτερο τροφοδοτεί τη Ζωή!

Το πρώτο δημιουργεί όρια, περιορισμούς, κάστρα και φυλακές για να προστατευθεί από το Άγνωστο, για να μπορέσει να ¨απολαύσει¨ την άχαρη και επίπεδη ζωή του Γνωστού. Το δεύτερο γκρεμίζει όλα τα κάστρα, όλες τις φυλακές, χλευάζει τα όρια και τους περιορισμούς και ορμά ακάθεκτο προς τα όρη και τις κοιλάδες του Αγνώστου!

Το πρώτο είναι συντηρητικό, δειλό, άβουλο, σεμνότυφο, ηθικολογικό, διαρκώς στρεσαρισμένο, σφικτό, πειθαρχικό, υποτακτικό, γεμάτο αναστολές, καταστολές, φοβίες, ελπίδες και αρνητικά συναισθήματα – πλήρως Ανοργασμικό! Το δεύτερο είναι ελεύθερο, ανοιχτό, χαλαρό, άκρως ερωτικό, απολαυστικό και Πανοργασμικό.

Το πρώτο εστιάζεται από φόβο στην Στατική Ισορροπία και την Ασφάλεια, θυσιάζοντας τη Ζωή. Το δεύτερο θυσιάζει τη Μιζέρια, την Αρνητικότητα και την Ασφάλεια και κερδίζει τη Ζωή της Δυναμικής Ισορροπίας.

Το πρώτο ρεύμα, το ντετερμινιστικό, της σταθερότητας, της λογικής, της τάξης και της ασφάλειας ξεκινά από το Μυαλό. Το δεύτερο ρεύμα της Ζωής, της αταξίας και της ανασφάλειας ξεκινά από την Καρδιά ή τη Θέληση. Το ένα είναι ανηφορικό, το άλλο κατηφορικό, το ένα οδηγεί στους ουρανούς, το άλλο σε χώνει βαθιά μέσα στο χώμα! Το ένα είναι υψιτενές και αιθέριο, το άλλο χαμέρπον και χωμάτινο.

Το πρώτο ρεύμα εστιάζεται στην τυφλή πίστη, στην υπακοή, στην υποταγή, στην εξάρτηση και συμμόρφωση και πάνω απ’ όλα στο ΝΟΜΟ και την ΑΝΑΓΚΗ. Το δεύτερο ρεύμα εστιάζεται στην αμφισβήτηση, στην αμφιβολία, στην καινοτομία, στην ανυπακοή, στην αντίσταση, στην ανταρσία, στην ανεξαρτησία, στην επανάσταση, στην αναρχία, στην παρανομία ή καλύτερα στην κατάλυση του Νόμου από τη ΘΕΛΗΣΗ – εστιάζεται στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Το πρώτο ρεύμα δημιουργεί και προπαγανδίζει τους νόμους της ζωής, της κοινωνίας και του σύμπαντος. Το δεύτερο πολεμά και αντιστέκεται για να τους παραβιάσει και να τους καταλύσει! Είναι ένα διαρκής, αέναος πόλεμος μεταξύ της συντήρησης και της προόδου, της δέσμευσης και της ανεξαρτησίας, της υποταγής και της ανυπακοής ή ανταρσίας, της τάξης και της αταξίας, της ¨δημοκρατίας¨ και της ¨αναρχίας¨.
Αυτά τα δυο ρεύματα περιγράφουν με τα καλύτερα πιστεύω λόγια την εσωτερική μάχη του ανθρώπου στα μαρμαρένια αλώνια, όπου ο Διγενής παλεύει κάθε μέρα με τον Χάροντα.

Λέει ο Καζαντζάκης …

¨Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει• μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Πέρα από το νου, στον ιερό γκρεμό της καρδιάς, ακροποδίζω τρέμοντας. Το ένα μου πόδι αδράχνεται από το σίγουρο χώμα, το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά απάνω από την άβυσσο.

Ποιο είναι το χρέος μου; Να συντρίψω το σώμα, να χυθώ να σμίξω με τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν΄ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.
Περπατώ στ΄ αφρόχειλα της άβυσσος και τρέμω. Δυο φωνές μέσα μου παλεύουν. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο; Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν΄ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου.»

Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ως την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν΄ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!» …
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι¨…

Το πρώτο ρεύμα δημιουργεί τους ¨Ανάρχιδους¨ ή Εραστές της Ανάγκης και της Ασφάλειας¨. Το Δεύτερο ρεύμα δημιουργεί τους ¨Ενάρχιδους¨ ή ¨Εραστές της Ζωής και της Ελευθερίας¨.

Το πρώτο ρεύμα περιλαμβάνει τους περισσότερους ανθρώπους, οι οποίοι καταπιέζουν ποικιλοτρόπως τους σχετικά ελάχιστους επιγνότες του δεύτερου ρεύματος, επιβάλλοντας και προπαγανδίζοντας τη ¨σταθερή¨, μίζερη πραγματικότητά τους, αντικαθιστώντας τη Ζωή με την Ανάγκη και την Επιβίωση, με τα ήθη και τα έθιμα της κοινωνικής προσαρμογής και τις εκάστοτε κοινωνικές συνήθειες, μόδες και λόξες της αγέλης!

Οι άνθρωποι τώρα του πρώτου ρεύματος διακρίνονται σε τέσσερες βασικές κατηγορίες:

Στους ταγούς ή ηγέτες, που αποτελούν την ηγετική ομάδα της κοινωνικής πραγματικότητας και διοικούν, άρχουν και εξουσιάζουν πολιτικά και οικονομικά την κοινωνία, προσδίδοντάς της τη ¨σταθερότητα¨ που ταιριάζει καλύτερα στην φαυλότητά τους και την ακόρεστη απληστία και κενοδοξία τους.
Στους ¨Φρουρούς¨ της Πραγματικότητας, της ¨Σταθερότητας¨ και της ¨Τάξης¨, που είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (στρατός, αστυνομία), που εκπαιδεύονται να υπακούουν πιστά, μηχανικά και ρομποτικά στους εκάστοτε αρχηγούς τους, πειθαναγκαζόμενοι από το Φόβο της Επιβίωσης ή την Ελπίδα μιας καλύτερης θέσης στο σύστημα εξουσίας και φρούρησης.

Στους Προπαγανδιστές, ινστρούχτορες και αγκιτάτορες, που προπαγανδίζουν συνεχώς και αενάως το στάτους κβο, ενσπείροντας επίσης συνεχώς μιμίδια φόβου, αταξίας, χάους, ανασφάλειας, αστάθειας, απώλειας ιδιοκτησίας, λοιμού ή ακόμα και θανάτου σε όποιους τολμήσουν να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα των αφεντικών. Από την άλλη μεριά, ενσπείροντας επίσης μιμίδια Ελπίδας και ανταμοιβής των υπάκουων και υποτακτικών σε μια άλλη ζωή, μετά θάνατον, μέσω του δολιότατου εξουσιαστικού μηχανισμού της θρησκείας, που δεν αποτελεί μόνον ¨το όπιο του λαού¨, αλλά και ένα από τα πιο ιογόνα και αυτοκαταστροφικά μιμίδια που υποβάλλει τις μεγάλες μάζες να αρνηθούν αυτή τη ζωή για μια άλλη χιμαιρική ζωή μετά θάνατον, έτσι ώστε να μπορέσουν να την απολαύσουν εδώ περισσότερο τα αφεντικά τους ή να μην τιμωρήσουν τη φαυλότητα και την επιθετικότητα, αλλά να στρέψουν και την άλλη παρειά για το επόμενο σκαμπίλι!!!

Τέταρτο είδος είναι η μεγάλη λαϊκή μάζα, που ελέγχεται, καθοδηγείται και ποδηγητείται πλήρως από τις τρεις προηγούμενες κατηγορίες, υποβαλλόμενη επίσης σε κατευθυνόμενους φόβους και ελπίδες και σε εκατοντάδες άλλα μιμίδια προπαγάνδισης του μόχθου, της υπερκατανάλωσης και της χιμαιρικής απόλαυσης.

Η τέταρτη μεγάλη αυτή κατηγορία, η μέγιστη όλων, αποτελεί τη μηχανική ή αυτόματη ανθρωπότητα, την κοιμισμένη-υπνωτισμένη λαϊκή μάζα, η οποία με την ύπνωσή της, την απάθειά της, την ανασφάλειά της, τις φοβίες της και τις ελπίδες της και βασικά την επήρειά της σε όλων των ειδών τις υποβολές και τεχνικές ελέγχου της συνείδησης είναι στην πραγματικότητα ο ουσιαστικός μηχανικός υποστηρικτής του στάτους κβο του κόσμου των αφεντικών.

Από τη μεριά τους οι πολύ πιο λίγοι συνειδητοί άνθρωποι του δεύτερου ρεύματος είναι από τη φύση τους ανυπάκουοι, επαναστατικοί και αντιεξουσιαστές, και δεν διακρίνονται επομένως σε αντίστοιχα είδη. Δεν είναι όμως όλοι ίδιοι και υπάρχουν μερικοί από αυτούς προσβεβλημένοι επίσης από μιμίδια του πρώτου ρεύματος, που δεν τον έχουν πάρει καν χαμπάρι. Σε αυτή την μπασταρδεμένη υποομάδα του δεύτερου ρεύματος μπορεί να παρατηρήσει κανείς εύκολα και κάποιες ιδιότητες των προηγούμενων τεσσάρων κατηγοριών του πρώτου ρεύματος. Μερικοί π.χ. εποφθαλμιούν τη θέση των ταγών και ηγετών ή αφεντικών και μιλούν για επανάσταση και αντίσταση, για να εκμεταλλευτούν απλά τις νέες περιστάσεις και να προωθηθούν στις θέσεις των πρώτων. Μπορούν επίσης να παίζουν έναν αντίστοιχο ρόλο του ¨Φρουρού της Επανάστασης¨, προπαγανδίζοντας μαζί με τα μιμίδια ελευθερίας διάφορα μιμίδια σκλαβιάς, και πάνω απ’ όλα να μιλούν εδώ κι εκεί για αντίσταση και επανάσταση και να είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους πρακτικά ένα με την αγέλη, με τη μόδα και τα ήθη και έθιμα της κοινωνικής προσαρμογής, με άλλα λόγια αυτόματοι και μηχανικοί και αυτοί.

Προσωπικά θεωρώ ότι για να επιτραπεί σε έναν άνθρωπο του δεύτερου ρεύματος να μιλήσει για ελευθερία, πρέπει αυτός να έχει δουλέψει προσωπικά πολύ για να απαλλαχθεί από τις επιδράσεις του πρώτου ρεύματος πάνω του, με άλλα λόγια να έχει ελέγξει τον ατίθασο μηχανικό και μιμιτικό νου του αναπτύσσοντας τελικά μια Συναισθηματική Νοημοσύνη! Πρέπει με άλλα λόγια να έχει απαλλαχθεί από το Φόβο και την Ελπίδα και να ελέγχει τη μεγάλη γκάμα των αρνητικών συναισθημάτων που ελέγχονται και καθοδηγούνται από αυτούς.

Ο βοσκός πάντα προσπαθεί να πείσει τα πρόβατα ότι το συμφέρον τους είναι το ίδιο ακριβώς με το δικό του και το επιτυγχάνει αυτό γιατί το πιο ισχυρό όπλο που διαθέτει πάντα ένας καταπιεστής είναι το μυαλό του καταπιεζόμενου!

Και το μυαλό δεν έχει τείχος προστασίας, γι’ αυτό και είναι ευάλωτο σε όλων των ειδών τους ιούς, τα σκουλήκια και δουρείους ίππους του πρώτου ρεύματος … επιρρεπής σε όλων των ειδών τα μιμίδια – γι’ αυτό και είναι δυνατός ο έλεγχος του νου, ο έλεγχος της συνείδησης, το διαβόητο Mind Control.

Άνθρωποι του δεύτερου ρεύματος λοιπόν, χωρίς ένα αξιόπιστο και ισχυρό τείχος προστασίας στο μυαλό τους, είναι κατά την άποψή μου επικίνδυνοι, γιατί θα προσπαθούν να βγάλουν τα σαρίδια από το μάτι των άλλων, χωρίς να παρατηρούν το δοκάρι που έχουν στο δικό τους μάτι, το οποίο αυτό δοκάρι είναι λίαν επικίνδυνο για την προοπτική τους και το όραμά τους, στο οποίο θέλουν να παρασύρουν και τους άλλους.
Η Αυτοκάθαρση λοιπόν είναι ων εκ των ουκ άνευ για να αυτοχριστεί κάποιος σαν άνθρωπος του ¨Δεύτερου Ρεύματος¨ που αγωνίζεται για την Ελευθερία και το Άγνωστο …

Και τίθεται βέβαια ευλόγως το ερώτημα:

Ποιο είναι το κατάλληλο τείχος προστασίας για ένα επιρρεπές στη μίμηση και στις υποβολές μυαλό;

Πάνω απ’ όλα είναι η Αφοβία και η απόρριψη της ελπίδας! Όπου υπάρχει φόβος και ελπίδα, εκεί υπάρχει ένα υποτακτικό μυαλό έτοιμο για πίστη, αφοσίωση, υπακοή και υποταγή! Όπου δεν υπάρχει, υπάρχει μια επαναστατική αντιμιμιδική συναισθηματική νοημοσύνη και κατανόηση, έτοιμη για ανυπακοή, απιστία, ανεξαρτησία, ανταρσία, ανυποταξία και βασικά ΖΩΗ. Στην αντιμιμιδική Κατανόηση βοηθά επίσης η σπουδή και κατανόηση της μιμιδικής θεωρίας.

Η ανάπτυξη επίσης της Θέλησης εις βάρος της Λογικής και της Ελπίδας, δημιουργεί ένα ισχυρότατο φυσικό antivirus, antispyware και γενικά antimalware. Το ίδιο βοηθάει και το νηφάλιο περπάτημα ¨στα αφρόχειλα της Αβύσσου¨ και η νηφάλια θέαση του Χάους και της Αταξίας, και όπως θα το περιμένατε άλλωστε, ο Διαλογισμός που εισάγει το διαλογιζόμενο στην εμπειρία της Ζωής χωρίς μυαλό! Και το καλύτερο βέβαια αντιμιμιδικό είναι η ¨Κενότητα¨, η μη εννοιολογική εγρήγορση και παρουσία, η παράκαμψη δηλαδή των κατώτερων νοητικών διεργασιών, με όξυνση της Συνείδησης, της Διαύγειας, της Εγρήγορσης και της Ευδαιμονίας. Η ανάπτυξη της Εγρήγορσης και της Πλήρους Παρουσίας, όπως και η Αυτοπαρατήρηση είναι αντιμιμιδικές τεχνικές που δομούν εξαίρετα και αδιαπέραστα τείχη προστασίας. Επίσης βοηθά πολύ ο ¨ένσοφος εγωισμός¨, το να αγαπήσεις πλήρως και πάνω από όλα τον εαυτό σου γι’ αυτό ακριβώς που πραγματικά είναι, όπως είναι, ταυτίζοντας την ουσιαστική φύση σου με την ελευθερία σου, και να βαλθείς να τον απαλλάξεις από κάθε δεσμευτικό μιμίδιο ή εκτική συμπεριφορά που αντιστρατεύεται την υγιή φύση σου, την πηγαία αυθορμησία σου και την αβλαβή γενικά για τους άλλους μεγίστη απόλαυση της ζωής σου!

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που συνήθως μας διαφεύγει: Η αλληλοσυσχέτιση και η αλληλεξάρτηση των όντων και φαινομένων στο σύμπαν, η ψευδαίσθηση της διάκρισης και χωριστικότητάς μας από τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, που δημιουργεί την οίηση ή την ελιτίστικη συμπεριφορά ή ακόμα την εύκολη θυσία τους για τη βελτίωση της δικής μας προσωπικής ζωής …

¨Ο καθ’ ετέρου μηχανόμενος, καθ’ εαυτού την μηχανή περιτρέπει¨ και ¨το ξίφος αμφιβαλού προς μη φόνον, αλλά ες άμυναν¨ είναι δύο σοφά αρχαία ελληνικά αποφθέγματα εδώ για στοχασμό. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε ότι η αντιπαράθεσή μας με τους εξωτερικούς ανθρώπους του πρώτου ρεύματος (μετά την απαλλαγή μας από τους εσωτερικούς…), πρέπει να περιλαμβάνει και το έλεός μας προς αυτούς, αφού όλοι μας συνδεόμαστε με κάποιο αδιόρατο τρόπο μεταξύ μας, ακόμα και μη τοπικά, όπως συνδέονται όλα τα βουνά υπόγεια και υποθαλάσσια μεταξύ τους και όλα γενικά τα πράγματα και τα όντα με τη μητέρα γη.

Αν η ανθρωπότητα σα σύνολο δε λειτουργεί σωστά, ας μην αρχίσουμε το πετσόκομμα δεξιά και αριστερά για να επιζήσει τελικά το δικό μας μόνον ¨υγιές¨ κομμάτι, εκτός και αν είναι ένα κομμάτι που έχει πάθει ισχυρή μόλυνση και κινδυνεύει να κακοφορμίσει και να συμπαρασύρει στο θάνατο το σύνολο.

Βασικά ουσιαστικοί ¨εχθροί¨ μας από τα τέσσερα είδη ανθρώπων του πρώτου ρεύματος είναι μόνον τα 3 πρώτα και μάλιστα κατά σειρά αρίθμησης και εξουσίας. Το τέταρτο, των αυτόματων ανθρώπων, θα πρέπει πάντως να είναι το αντικείμενο του άμεσου ενδιαφέροντός μας, διότι χωρίς την υποστήριξή τους τα τρία πρώτα είδη δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα. Ο βασικός σκοπός μας λοιπόν (μετά την αυτοκάθαρσή μας) θα πρέπει να είναι η αφύπνιση της αυτόματης ανθρωπότητας ή η επινόηση ενός κατάλληλου τείχους προστασίας γι’ αυτήν. Δε μας ενδιαφέρει ένας μόνον επικίνδυνος ιός ή δόγμα, αλλά όλοι οι ιοί, επιβλαβή μιμίδια και δόγματα τα οποία θα πρέπει να αποκρουστούν… Πρέπει λοιπόν να βρούμε ένα κατάλληλο τείχος προστασίας για την αυτόματη και μηχανική ανθρωπότητα, έτσι ώστε αυτή να αρχίσει σιγά-σιγά να ξυπνάει, και να δουλέψουμε συγχρόνως με το συλλογικό ασυνείδητο ή το μορφογενετικό πεδίο όλης της ανθρωπότητας για έναν κατάλληλο ασυνείδητο επηρεασμό της προς την Ελευθερία και τη Ζωή. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, θα πρέπει να είμαστε πλήρως καθαρμένοι, για να μην οδηγηθούμε στην εκτέλεση ενός μαύρου, αντί ενός λευκού έργου …

Τα ειδικά αντιμιμίδια και αντιβιοτικά που μπορούμε να επινοήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε είναι προσωρινές μόνον λύσεις και τις περισσότερες φόρες γιγαντώνουν το πρόβλημα αντί να το επιλύσουν. Καταστρέφεται ένας ιός και τρεις άλλοι εμφανίζονται στη θέση του σαν τη Λερναία Ύδρα. Γι’ αυτό χρειάζεται ένα ισχυρό τείχος προστασίας ή ένα αντιβιοτικό πανάκεια για όλους τους ιούς και όλες τις υποβολές …

Ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;

——————–

Αυτή είναι η πρώτη μύηση στην γνώση του Εαυτού:

Πίσω από όλες τις εκδηλώσεις μου, υπάρχει μια επιθυμία να γνωρίζω τον εαυτό μου, να γνωρίζω ότι υπάρχω και πώς υπάρχω. Όμως, κατά τις επαφές μου με τον κόσμο, μια εικόνα του ¨εγώ¨ σχηματίζεται ταυτόχρονα με την επαφή. Είμαι προσκολλημένος σε αυτήν την εικόνα, επειδή την εκλαμβάνω σαν να είμαι Εγώ. Προσπαθώ να την επιβεβαιώνω και να την προστατεύω. Είμαι ο σκλάβος αυτής της εικόνας. Όντας τόσο προσκολλημένος και ταυτισμένος σε αυτές τις αντιδράσεις, δε μου έχει μείνει προσοχή για να γνωρίζω ότι είμαι επίσης κάτι άλλο. Όπως είμαι, δεν αναγνωρίζω τίποτα πάνω από εμένα, είτε έξω είτε μέσα μου. Θεωρητικά ίσως, αλλά όχι στην πραγματικότητα. Έτσι, δεν έχω κανένα σημείο αναφοράς για να μετρήσω τον εαυτό μου, και ζω αποκλειστικά και μόνο σύμφωνα με το ¨μου αρέσει¨ ή ¨δεν μου αρέσει¨. Εκτιμώ μόνο τον εαυτό μου και ζω παθητικά, σύμφωνα με ότι με ευχαριστεί. Αυτός ο τρόπος εκτίμησης του συνηθισμένου μου ¨εγώ¨ με τυφλώνει. Είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για μια νέα ζωή.

Η πρώτη προϋπόθεση για την γνώση του Εαυτού είναι μια αλλαγή της γνώμης μου για τον εαυτό μου, η οποία μπορεί να προέλθει μόνο βλέποντας στον εαυτό μου πράγματα που δεν έχω ξαναδεί. Και για να το δω, θα πρέπει να μάθω να βλέπω. Αυτή είναι η πρώτη μύηση στην γνώση του Εαυτού. Προσπαθώ να βλέπω πως είμαι σε μια κατάσταση της ταύτισης, για να βιώνω πώς είμαι όταν είμαι ταυτισμένος. Πρέπει να ξέρω την τεράστια ισχύ της δύναμης που βρίσκεται πίσω από την ταύτιση και την ακαταμάχητη κίνηση της.

Αυτή η δύναμη, η οποία μας διατηρεί στη ζωή, δεν θέλει την ενθύμηση του Εαυτού. Μας οδηγεί προς την εκδήλωση και αρνείται την κίνηση προς τα μέσα. Το να βλέπω τον εαυτό μου σε ταύτιση είναι το να βλέπω τι είμαι στη ζωή. Αλλά κάθε φορά που θυμάμαι τις ανώτερες δυνατότητες μου, φεύγω μακριά, αρνούμαι αυτό που είμαι στη ζωή. Και αυτή η άρνηση δεν μου επιτρέπει να το γνωρίζω. Πρέπει να είμαι ξύπνιος, ώστε να πιάσω τον εαυτό μου χωρίς να αλλάξω τίποτε, χωρίς να αλλάξω την επιθυμία μου, να εκδηλωθώ.

Θέλω να βλέπω τον εαυτό μου ως μια μηχανή που καθοδηγείται από τις διεργασίες που εμφανίζονται – τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τις κινήσεις. Πρέπει να γνωρίζω τον εαυτό μου ως μια μηχανή – να είμαι παρών, ενώ λειτουργώ ως μια μηχανή. Ποιος είμαι στη ζωή; Πρέπει να το ζήσω, να έχω μια πιο συνειδητή εντύπωση του εαυτού. Προκειμένου να αντιμετωπίσω τη δύναμη της ταύτισης, πρέπει να είναι παρών κάτι που προσέχει – μια προσοχή που είναι σταθερή, ελεύθερη και σχετική με ένα άλλο επίπεδο. Θέλω να είμαι παρών σε αυτό που λαμβάνει χώρα, να παραμένω συνειδητός για τον εαυτό μου και να μη χάνω τον εαυτό μου.

Η προσπάθειά μου γίνεται με κάτι που δεν ανήκει στα συνήθη μέσα μου. Χρειάζομαι κάποια θέληση και επιθυμία άγνωστη στο συνήθη εαυτό μου. Το συνηθισμένο μου ¨εγώ¨ που είναι συνδεδεμένο με το όνομά μου πρέπει να εγκαταλείψει τη θέση του. Μέσω της διατήρησης της προσοχής και μη ξεχνώντας να κοιτώ, ίσως μια μέρα θα είμαι σε θέση να δω. Αν δω μια φορά, ίσως μπορώ να δω για δεύτερη φορά, και αν αυτό επαναλαμβάνεται θα είμαι πλέον σε θέση να βλέπω πραγματικά.

Για να παρατηρώ, πρέπει να παλεύω. Η συνήθης φύση μου αρνείται την παρατήρηση του εαυτού. Πρέπει να προετοιμάζομαι, να οργανώνω τον αγώνα κατά των εμποδίων, να αποτραβιέμαι λίγο από την ταύτισή μου – την ομιλία, τη φαντασία, την έκφραση αρνητικών συναισθημάτων. Η συνειδητή πάλη απαιτεί επιλογή και αποδοχή. Αυτή την επιλογή δε θα πρέπει να υπαγορεύεται από την κατάστασή μου. Θα πρέπει να επιλέγω την πάλη να είμαι παρών και να αποδέχομαι ότι υποφέρω.

Δεν υπάρχει πάλη χωρίς να υποφέρω. Η πάλη δεν είναι αποδεκτή από την κατώτερη φύση μας – η πάλη την αναστατώνει. Γι αυτό είναι τόσο σημαντικό να θυμόμαστε πάντα αυτό που επιθυμούμε – το νόημα της εργασίας μας και της Παρουσία μας. Πηγαίνοντας ενάντια σε μία συνήθεια, για παράδειγμα, το να τρώμε ή να καθόμαστε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, δεν αγωνιζόμαστε για να αλλάξουμε τη συνήθεια. Ή προσπαθώντας να μην εκφράσουμε αρνητικά συναισθήματα, δεν παλεύουμε εναντίον των ίδιων των συναισθημάτων ούτε παλεύουμε να διώξουμε την έκφρασή τους. Είναι μία πάλη με την ταύτισή μας, ώστε να επιτρέψουμε στην ενέργεια, που αλλιώς θα σπαταλιόταν, να υπηρετήσει την εργασία. Δεν αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάτι, αγωνιζόμαστε για κάτι ανώτερο που έχουμε την υποχρέωση να αποκαλύψουμε.

¨Γεώργιος Γκουρτζίεφ¨
Από: Δημήτρη Ευαγγελόπουλο –
hypnotherapy4u.gr