Πνευματική Φυγή: H μάστιγα του Spirituall Bypass

Σε κάθε δύσκολη κατάσταση ο άνθρωπος ανέκαθεν τρεις μονάχα διεξόδους είχε:

γράφει η Βίκυ Χρυσού

Να παλέψει, να τρέξει να φύγει ή να παγώσει.

Η φυγή μοιάζει δυστυχώς στις μέρες μας να έχει γίνει η νούμερο ένα λύση που επιλέγουν οι περισσότεροι. Η φυγή, μαζί με την τάση της αποκοπής από το περιβάλλον και την γήινη πραγματικότητα γίνονται σταδιακά η νούμερο ένα πληγή της ανθρωπότητας. Αποκομμένοι από τον Εαυτό, αποκομμένοι και από τους γύρω…

Με ένα κινητό ή μια οθόνη μπροστά τους οι περισσότεροι απομονώνονται. Φεύγουν από τη γύρω τους πραγματικότητα, από το παρών, το τώρα…

Στο όνομα της απάθειας και της μη συμμετοχής σε κάθε τομέα της ζωής που μας αφορά. Η παγκοσμιοποίηση με την αρβίλα της ισοπέδωσε και ένωσε με το στανιο τα πάντα στο βωμό το άκρατου κέρδους. Μαζί με τούτο απειλεί να ισοπεδώσει αξίες και ιδανικά. Απειλεί να γκρεμίσει τα προπύργια της συνείδησης και της ψυχικής και πνευματικής ισορροπίας και υγείας που εξέφρασαν μεγάλοι φιλόσοφοι και στοχαστές. Και το χειρότερο είναι πως δε συναντά καμία σοβαρή αντίσταση…

Μέχρι να σηκώσουν τα κεφάλια τους από το κινητό θα έχουν ανακαλψει οι περισσότεροι έναν κόσμο ολοκληρωτισμού πολύ χειρότερο από τη σπηλιά του Πλάτωνα…
Όσο όλοι αυτοί σκυφτοί συνδέονται μετα-μοντέρνα… η ζωή συνεχίζει να συμbαίνει γύρω τους… χωρίς αυτούς…

Η πολιτική δέσμια των οικονομικών συμφερόντων και η επιστήμη, ειδικά η ιατρική, φυλακισμένη στα εργαστήρια που προάγουν τη δικτατορική επιβολή θεωριών ως “λογικές επιστημονικές αλήθειες”, γεμίζουν τα πορτοφόλια κάποιων λίγων.

Από κοντά σιγοντάρουν και τα πνευματικά μαγαζάκια με την ψεύτικη συμπόνια τους, καθώς καλοσωρίζουν τον πόνο τον ανθρώπινο που προκαλούν οι πρώτοι (προς ιδίον όφελος…) που επικροτούν την απάθεια και την απραξία, κάνοντας τον άνθρωπο κυριολεκτικά ά-χρηστο.

Οι παραδοσιακές βάσεις της ψυχικής υγείας, της εκτόνωσης και καθαρσης του εσωτερικά βιωμένου πόνου πάει να γίνει στα χέρια τους άλλο ένα προϊόν. Σούπερ μάρκετ πνευματικών ναρκωτικών που νόμιμα πουλούν γαλήνη και ηρεμία… ανθίζουν παντού… Ομως το τραύμα και ο πόνος παραμένουν.

Οι πολλοί, εγω, εσύ, οι γύρω μας, δεν μπορούμε να αρνηθούμε, στο μετρο της ψυχικής και πνευματικής μας υγείας, πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τις ζωές μας και τον κόσμο. Πως οι κοινωνίες μας αποτελούν ένα τόπο όπου ανθίζει κυρίως η νοσηρότητα με διάφορες εκφάνσεις της. Οι ψυχές μας παλεύουν να ισορροπήσουν με την αδικία, το παράλογο και το φερόμενο ως “φυσιολογικό” κραυγάζοντας για το ψέμα που μας ποτίζουν, αναζητώντας αληθινή συμπόνοια…

Δεν βοηθάμε ουσιαστικά μένοντας μόνημα καθισμένοι στο μαξιλάρι της γιόγκα, γεμίζοντας τα σπίτια μας με κρυστάλλους και καίγοντας φασκόμηλο, ενώ ο κόσμος καίγεται πραγματικά… Δε βοηθάμε ούτε τον εαυτό μας, μακροπρόθεσμα, ούτε και κανέναν άλλο. Η υπερβολή ποτέ δεν αποτελούσε ένδειξη σοφίας… ούτε και είναι ελληνική στάση ζωής…

Αυτή η στάση είναι πνευματική φυγή κι αυτό αποτελεί μια επικύνδυνη στάση ζωής.

Ποιόν βοηθά κάτι τέτοιο;
Ποιός οφελείται από την επιλογή εκατοντάδων νοών να μένουν κυριολεκτικά πολωμένοι στην άρνηση και τον στρουθοκαμηλισμό;

Ο Ηράκλειτος αιώνες πρίν μίλαγε για το ΝΟΜΟ της εναντιοδρομίας.

Αυτό ακριβώς θα συναντήσει ο κάθε ένας που επιλέγει να ζει σαν μονόφθαλμος, μηδενός εξαιρουμένου. ΟΛΟΙ όσοι με εμμονή επιμένουν στην καραμέλα της θετικότητας αργά ή γρήγορα θα βρεθούν να βιώσουν το αντίθετο της επιλογής τους. Στο ακριβές μέγεθος και το βαθμό που εστίαζαν στο θετικό, θα τιναχτούν εντός του άλλου πόλου: της αρνητικότητα. Η ίδια η ροή της ζωής θα φροντίσει γι΄αυτό. Κι αυτό είναι ΝΟΜΟΣ.

‘Ολοι όσοι προσκολλούνται στην πνευματικότητα, από άρνηση προς την πραγματικότητα, θα βρεθούν να πρέπει να ασχοληθούν με άκρως πρακτικά και καθημερινά, υλικά και γίηνα…

Το θέμα είναι να το πράξουμε έγκαιρα, όσο έχουμε επιλογή…

Καθόλου τυχαία δεν τόνιζαν οι πρόγονοι μας το ΜΕΤΡΟ.
Μέτρο σε όλα και ροή… Η ίδια η ζωή δεν μας επιτρέπει να την “καρφώσουμε” σε μία μονάχα της όψη. Είναι νόμος. Νόμος του γήινου κόσμου. Γι΄αυτό και απαιτείται η ικανότητα της διάκρισης.

Η ισορροπία είναι απαραίτητο μέτρο για έναν υγιή άνθρωπο.

Διάκριση σημαίνει να έχω την ικανότητα να βλέπω καθαρά. Να μπορώ να δω τα καλά και όμορφα, αλλά να μην κλείνω τα μάτια στα τα λιγότερο θετικά και τα προβλήματα. Να μπορώ να βλέπω τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι. Μόνο τότε μπορώ να εκτιμήσω σωστά, να κάνω επιλογές, να δράσω συνειδητά, να εξελιχθώ…

Το να δημιουργώ μια κάψουλα άρνησης ή να ξεφεύγω στην πνευματικότητα σαν να πρόκειται για “ναρκωτικό” είναι μια άκρως επικίνδυνη βόμβα που αργά ή γρήγορα θα εκραγεί…

Άλλο πράγμα είναι η υγιής πνευματικότητα, η ανάπτυξη της συνείδησης και η αυτογνωσία κι άλλο πράγμα η άρνηση της πραγματικότητας και η επίπλαστη γαλήνη και ειρνήνη που πουλιέται σήμερα κατά κόρον.

Η αφύπνηση και η συνειδησιακή εξέλιξη δεν είναι από ροδοπέταλα φτιαγμένη. Ο πόνος από το ξεφλούδισμα του σάπιου πάνω στη σκέψη, την ψυχή και το σώμα μας, κατά την αφύπνηση, πονά και απειλεί συχνά να διαλύσει ότι με κόπο έχτιζε επι δεκαετίες το μικρό μας εγώ. Η ψυχική φλόγα της κουνταλίνι όταν αφυπνηστεί, πριν κάψει και εξαγνήσει, πετά μπροστά μας όλα τα σκουπίδια που επιλεκτικά θάβαμε… (στο θέμα της κουνταλίνι και της αφύπνισης της θα επανλέθω..)

To τραύμα που κουβαλάμε στα κύτταρα μας μας καλεί να το κοιτάξουμε, να το νιώσουμε, να το βιώσουμε στο πετσί μας πριν μπορέσει πραγματικά να θεραπευτεεί. Κι ο πόνος είναι μέρος της ίασης.

Σπάνιοι οι δάσκαλοι που θα στο πούνε… πολύ απλά επειδή οι περισσότεροι που φορούν το ρόλο του δασκάλου σήμερα δεν βίωσαν τον πόνο της ανεβασμένης κουνταλίνι στα εσώψυχα τους… Ποτέ δεν πόνεσαν μάλλον από κάποια εσωτερική κάθαρση ή μεταμόρφωση… Κι αυτό το ψέμα που οι ίδιοι είναι, αυτό ξέρουν να πουλούν πολύ καλά… Φτηνοί μάνατζερ και καλοί πωλητές… Καμία σχέση με αληθινή συμπόνια και επίγνωση. (Λίγοι οι αυθεντικοί δάσκαλοι… Λίγοι οι Μύστες που τιμούν το δρόμο του εσώτερου Ηρακλή ή Οδυσσέα… που πάλεψαν με εσώτερους Κύκλωπες και βγήκαν στην Ιθάκη… Που εκτέλεσαν άθλους εσώτερους για να επιστρέψουν τα δώρα που έλαβαν στην ανθρωπότητα… Που αυτό είναι το ζητούμενο.)

Αυτό που δεν σου είπαν οι δάσκαλοι της ροζ αφασίας είναι πως ότι δεν αντιμετωπίζεις, ότι κουκουλώνεις κάτω από το χαλί θα θεριέψει με τη μορφή της σκιάς… κι όταν άγουρα, πρόωρα και βεβιασμένα ανεβάσεις την κουνταλίνι σου θα συναντήσεις τις κολάσεις και τις σκιές που δεν ήθελες να βλέπεις… ολοζώντανες…

Αυτή η σκιά, το τραύμα και ο πόνος εντός μας είναι που ενπρώτοις χρειάζεται αποδοχή και συμπόνια και κατόπιν με επίγνωση και ευθύνη, υπεύθηνη δράση γύρω μας. Αυτή η σκιά είναι που καταπίνει το υγιές και όμορφο του ανθρώπου σταδιακά, αλλά και την ανθρωπότητα σαν σύνολο.

Το Ιερό και το Ανθρώπινο καλούν τον άνθρωπο επι της γης να φέρει τα ουράνια. Όχι να γίνει αερόστατο…

Σταματήστε να προσπαθείτε να ξεφύγετε σε άλλο κόσμο. Η διαφυγή είναι αυτό που το τραυματισμένο εσωτερικό μας παιδί κάνει εδώ και χρόνια. Η ολότητα και η ακεραιότητα δεν μπορεί να βρεθεί σε άλλη διάσταση.

Πρέπει να είμαστε εδώ στη γη – μεταξύ μας, με τον πόνο μας – με την αγωνία μας όπως και με τη χαρά και με τις επιτυχίες μας.

Έχουμε ευθύνη για τη ζωή. Ο ένας για τον άλλον;και όλοι μαζί γι΄αυτό τον όμορφο, αλλά και σπασμένο κόσμο μας. Μείνε σε παρακαλώ. Είναι εντάξει αν είσαι τραυματισμένος, φοβισμένος, θλιμμένος… και συχνά δεν ξέρεις τί να κάνεις. Το έχω βιώσει και εγώ.

Θα το καταλάβουμε μαζί. Θα περπατήσουμε μέσα από το επίπονο, το ανθρώπινο και το ιερό. Μαζί.

ΜαΖΕΙ!

Spiritual bypass
Trauma Awareness & the Spiritual Bypass – Dr. Gabor Maté

vickytoxotis