Ουδέν κακόν αμιγές καλού

Ημερολόγιο Β:  Δεν ξέρω πότε θα το ανεβάσω, αλλάτο γράφω αυτό 4/4/2020  όπου το άθροισμα αυτής της χρονιάς είναι επίσης 4…Πολλά τα 4άρια…Αν το σύμπαν μου δίνει κάποιο μήνυμα χτυπώντας στο κεφάλι μου σήμερα ένα καμπανάκι έμπνευσης για να μιλήσω σε φίλους γνωστούς και άγνωστους, δεν ξέρω…

Ξέρω πως ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω κάποια πράγματα, μέσα από την τεχνολογία των ηλεκτρονικών υγρών κρυστάλλων, αφού αυτό οι καιροί επιτάσσουν… Σήμερα έκλεισαν δυο βδομάδες από την αναγγελία της απαγόρευσης κυκλοφορίας…της αδυναμίας των πολιτών να κινηθούν ελεύθερα πια…

Η λέξη καραντίνα είναι ήπια… ο εγκλεισμός σίγουρα απεικονίζει καλύτερα την κατάσταση. Δεν είναι μόνο ο φόβος που έκανε το ένστικτο επιβίωσης να χτυπησει κόκκινο με αποτέλεσμα να χαθεί η κριτική σκέψη ή ό,τι απέμεινε από αυτήν μετά από αδιάκοπη και ανηλεή προπαγάνδα που ήθελε να καθορίσει και να ελέγξει πολλές εκφάνσεις της ζωής μας, και κυρίως της αντίληψής μας για την πραγματικότητα…

Όχι, δεν είναι μόνο αυτός ο φόβος του θανάτου που έχει παραλύσει τους ανθρώπους βάζοντάς τους σε κατάσταση άμεσων ανακλαστικών κινήσεων που δεν τις επεξεργάζεται το μυαλό, απλά γίνονται στιγμιαία  όπως στιγμιαία πατάει φρένο ένας οδηγός για να κοκαλώσει το αυτοκίνητο αν πεταχτεί απρόσμενα, άνθρωπος ή γατί μπροστά του…

Είναι κι ο φόβος κάποιων που δεν φοβούνται τόσο τον ιόκαι το θάνατο, όσο τι γίνεται μετά… πόσα απ’τα μέτρα που επιβάλλονται θα αρθούν και πόσα θα παραμείνουν στερώντας βασικές ελευθερίες…

Ο Γκέιτς δε μιλάει για “κοινωνικές αποστάσεις”, το λέει με τ’όνομά του:  Απομόνωση κι αυτό αποτελεί ένα τραυματικό σοκ, ακόμα και για τους ορκισμένους σπιτόγατους… Δεν ξέρω αν θ’αντιδρούσα σπασμωδικά και απερίσκεπτα αν ήμουν πιτσιρίκα στη δεκαετία των 20 που τα αίματα αγγίζουν πολύ εύκολα το σημείο βρασμού… Ξέρω πως στη φάση ωριμότητας που βρίσκομαι τώρα, το αντιμετώπισα μάλλον στωϊκά, φαινομενικά σαν υπάκουο ανθρωπάκι, “νομοταγής πολίτης” και τέτοια… χωρίς έντονες αντιδράσεις, βασικά, μόνο εκφράζοντας λεκτικά ή γραπτά κάποιες σκέψεις, συμπεράσματα και φυσικά αρκετές φορές και συναισθήματα οργής…που όμως (ευτυχώς) δε θόλωναν την κρίση μου.Ο εγκλεισμός πέφτει βαρύς και στους πειθόμενους απ’το σύστημα ότι κινδυνεύει η ζωή τους, και στους διαβλέποντες ένα ζοφερό “μετά”…

Όλα τα έμβια στον πλανήτη είναι εξ ορισμού ελεύθερα για να ζήσουν τις εμπειρίες που ήρθαν να ζήσουν… Στο σκεπτόμενο έμβιο που λέγεται άνθρωπος, η ανάγκη για ελευθερία είναι απαραίτητη όπως το οξυγόνο…  κι ενώ ήδη στο βάθος γνωρίζει ότι η πεμπτουσία της ελευθερίας χτυπιέται βάναυσα από τις εξουσίες διαχρονικά, κατέφυγε εξ’αρχής στην αυταπάτη ότι απολαμβάνει πλήρους ελευθερίας, για να μη χάσει  το οξυγόνο του…

Το ότι κινείτο ελεύθερα και έκανε ελεύθερα τις ατομικές του επιλογές, συνέβαλε πολύ στο να παραβλέπει την αυταπάτη… Τώρα που αφαιρέθηκε η δυνατότητά του να κινηθεί ελεύθερα, επανέρχεται ουσιαστικά η συνειδητοποίηση της αυταπάτης και το σοκ είναι μεγάλο… Σαν άνθρωποι, ζώντας σ’έναν υλικό κόσμο όπως         τον αντιλαμβάνονται οι 5 αισθήσεις μας, ξεχνάμε και παραβλέπουμε (συχνά οι πνευματικά ενεργοί, μονίμως            οι ορθολογιστές-πραγματιστές που εστιάζουν μονο στο υλικό πεδίο) ότι ερχόμαστε από ένα άυλο πεδίο στο συμπαν…αυτό που λέμε, υπερφυσικό, μεταφυσικό, μεταβατικό ή όπως αλλιώς θέλουμε να το πούμε…

Από αυτό ερχόμαστε, περπατάμε για μικρό περιορισμένο χρονικό διάστημα στον πλανήτη, και σ’εκείνο επιστρέφουμε… δεν είμαστε ύλη, είμαστε και πνεύμα…Θεωρητικά μπορεί να το δεχτεί αυτό και ο πιο σκληρός σκεπτικιστής, αλλά εστιάζοντας τόσο στα υλικά, παραβλέπουμε (ξεχνάμε) το πνεύμα..Βασιζόμαστε στα εξωτερικά ερεθίσματα (στο “απ’έξω μας” όπως λέω) για να αντλήσουμε γνώση, να βρούμε απαντήσεις, να βγάλουμε συμπεράσματα και να αναλύσουμε τα τεκταινόμενα στον περίγυρό μας και κατ’επέκτασιν στη γεωπολιτική σκακιέρα που επηρεάζει και σε πολλά επίπεδα καθορίζει καταλυτικά τη ζωή μας…

Αντιλαμβανόμαστε πολεμικές και πολέμους όπως αυτοί εκτυλίσσονται  στο τριτοδιάστατο υλικό πεδίο, αλλά υπάρχει σε πολλούς και μια διαισθητική βεβαιότητα, πως στο αόρατο πνευματικό πεδίο, μαίνονται εξ ίσου άγριοι αν όχι αγριότεροι πόλεμοι…

Ουδέν κακόν αμιγές καλού έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοικαι σοφά το έλεγαν…Από το όποιο κακό (που πια έχουμε χάσει το μέτρημα) στο χέρι μας είναι να βρούμε το καλό και να το υλοποιήσουμε. Σε στιγμές σκοτεινιάς που μπορεί να ενταθούν και να αυξηθούν σε συχνότητα, πρέπει να εστιάσουμε στο να κάνουμε αυτή την κατάσταση που σκοτεινιάζει τις ψυχές μας να γυρίσει αλλιώς… να γίνει βάλσαμο στις καρδιές…

Όχι αψηφώντας τις διαταγές, που θα μας φέρουν σε ακόμα πιο δεινή θέση, αλλά απαγκιστρώνοντας τη σκέψη και την εστίαση στα έξω για να στραφουμε προς τα μέσα…Αν αφήσουμε το έξω, απ’το οποίο πολλές πληροφορίες έρχονται, πολλά αρνητικά, και πράγματα που συχνά μας μπερδεύουν, μας πληγώνουν, μας εξοργιζουν, και στραφούμε στο μέσα μας θα βγει κάτι καλό. Ευκαιρία είναι τώρα που έχουμε το χρόνο να το κάνουμε… να βρούμε το κέντρο μας, να ψιλαφήσουμε την ουσία μας, να φτιάξουμε σαν σε όραμα,  την πραγματικότητά μας φωτεινή και γαλήνια, και ναι, να επιχειρήσουμε (αφού θα έχουμε κλείσει τα παράθυρα που κοιτάνε στο “έξω”) και μια βαθύτερη, αληθινότερη επαφή με τον Θεό μας…

Μια τέτοια επαφή δεν χρειάζεται μεσάζοντες, γίνεται απ’ευθείας φτάνει να το θελήσουμε και να συγκεντρωθούμε σ’αυτό για να το πετύχουμε… ένας ψίθυρος προσευχής θα ανεβάσει τις δονήσεις…Μια προσευχή για την ενδυνάμωση και την πίστη, τη στήριξη και την Αγάπη Του,  για να μεταμορφώσουμε στην ζοφερή “έξω” πραγματικότητα που μας έφτιαξαν, σε μια άλλη που θα φτιάξουμε εμείς, όμορφη, ευλογημένη, δίκαιη, πραγματικά (όχι υποκριτικά) ανθρώπινη,  αληθινή… για τον πλανήτη μας, τα ζωα, τα φυτά, τους ανθρώπους…

Αν οι προθέσεις των ολιγαρχών (και πολύ λίγων) δεν είναι καλές, οι δικές μας είναι…κι αν κάπου μας αλλοίωσαν και κοιτώντας μέσα μας, βρούμε ζιζάνια που τις κάνουν να μην είναι καθάριες και καλές, να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια… Αν οι ανάγκες των λίγων είναι ο υλικός πλούτος και η απληστία, ο έλεγχος κι ο μισανθρωπισμός, οι δικές μας θα είναι η δίκαιη κατανομή, η ελευθερίαη ανθρώπινη ζωή,  η χαρά, η ανεμελιά η αγάπη και το φως…

Ας είναι αυτά και όσα άλλα αγαπάμε, μέσα στο ταξίδι μας καθώς θα κολυμπάμε στο μέσα μας… Κι ας κάνουμε αυτό το όμορφο ταξίδι όσο πιο συχνά μπορούμε, για να μας δίνει μια μαγική γαλήνη, απαντήσεις που δεν περιμέναμε να βρούμε εκεί, ακόμα και χαρά…

Όσο πιο συχνά θα το κάνουμε τόσο πιο δυνατοί και ήρεμοι  θα αναδυόμαστε στο “έξω”  Το μέσα μας είναι το ασφαλές καταφύγιο και η ίαση της ψυχης.. και όταν θα’ρθει πάλι η μέρα που θα μπορέσουμε να βγούμε έξω, να περπατήσουμε ελεύθερα κάτω απ’τον ήλιο ,να χαμογελάσουμε,  να απολαύσουμε ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα χάραμα σε μια παραλία, ή σ΄ένα βουνο ή ακόμα και σ’ένα δρόμο της πόλης μας,  θα το νιώσουμεκαι θα το εκτιμήσουμε όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μας…

Ο Πέρσης ποιητής Muhammad Rumi έγραψε…  “Το σύμπαν δεν είναι έξω από σένα…κοίταξε μέσα σου και θα δεις πως ήδη είσαι όλα αυτά που θέλεις…”