Οι δυσκολίες με έμαθαν…

Οι δυσκολίες με έμαθαν πως η ζωή δεν χαρίζει και δεν χαρίζεται όποτε το επιθυμείς εσύ. Να μου πεις πού ξέρεις εσύ από δυσκολίες και σε ποιες δυσκολίες αναφέρεσαι; Παίζει ρόλο;

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία μοναδική να διηγηθεί κάποιες μπορεί να ταιριάζουν μα ίδιες ποτέ δεν θα είναι… Κιαν κάτι σου φαίνεται λίγο σε μια δύσκολη ιστορία κάποιου, σκέψου κι αναλογίσου μήπως το δύσκολό του αυτό έχει την δυναμική της αξία της σταγόνας στο ποτήρι του! Τότε που όλα ξεχείλιζουν επειδή απλά εκείνη τη στιγμή, εκείνο το λεπτό δεν αντέχει άλλο!

Οι δυσκολίες με έμαθαν να κλαίω με λυγμούς, να θέλω να ξεριζώσω τα σωθικά μου, να κοιτώ το πρόσωπό μου στον καθρέπτη και να θέλω να κλάψω ακόμη πιο δυνατά!
Μα όταν έρχεται εκείνη η σιωπή η ξαφνική, η σιωπή που το κλάμα σου ακούγεται μόνο στα σωθικά σου και όχι στα μάτια σου, έμαθα να ξεχωρίζω τους ψιθύρους της ψυχή μου που μου φωνάζουν σήκω και περπάτα και να αγνοώ την ματαιοδοξία του μυαλού που αδιάκοπα μιλά δεν σου βρίσκω λύση, δεν σου βρίσκω λύση, δεν σου βρίσκω, δεν σου, δεν, δεν, δεν….

Οι δυσκολίες με έμαθαν να ξεχωρίζω τους δυνατούς από τους αδύναμους. Να αντιλαμβάνομαι πως το να είσαι αδύναμος δεν είναι μεταδοτική ασθένεια είναι δικαίωμα αρκεί όταν σου δίνουν μία χείρα βοηθείας να μη την ζητάς στα μέτρα σου αλλά να την κρατάς έστω και προσωρινά μέχρι να δυναμώσεις!
Οι δυσκολίες με έμαθαν πως το να είσαι δυνατός δεν σου ακυρώνει το δικαίωμα να είσαι κάποιες φορές αδύναμος! Να λυγίζεις, να κλαις, να μην κρατάς το δάκρυ σου σε ένα κρυφό βούρκωμα μα να έχεις το θάρρος κι εσύ να πεις δεν αντέχω άλλο! Τα όρια μου τα έφτασα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω! Ως εδώ! Ναι! Οι δυσκολίες με έμαθαν να βάζω όρια στους γύρω μου, να διεκδικώ τα θέλω μου και τα μπορώ μα και τα χρειάζομαι και έχω ανάγκη και μου αξίζει! Αξίζω κι εγώ!

Οι δυσκολίες με έμαθαν να προσφέρω βοήθεια όπου και όπως μπορώ χωρίς να με νοιάζει να μου δώσουν κάτι πίσω! Το χαμόγελό τους η ανταμοιβή μου!
Μου έμαθαν και να θέλω να συμπαρασταθώ ανθρώπινα πλάι σε εκείνον που το έχει ανάγκη κιας είναι το μόνο που θα κάνω το να σωπαίνω! Γιατί οι δυσκολίες όταν τις βιώνει ο συνάνθρωπός σου δεν χρειάζονται φωνή, χρειάζονται σιωπή κι αγέρα καθαρό για να ανασάνει! Χρειάζονται μόνο ένα κράτημα χεριού ή ώμου ή ένα φιλί στο μέτωπο την ώρα που ατενίζει το κενό της απόγνωσής του! Δεν θέλουν κριτική οι δυσκολίες και γιατί και έπρεπε! Οι δυσκολίες με έμαθαν να είμαι εκεί και να το αισθάνεται έτσι εκείνος που υποφέρει! Να του γλυκαίνει την ψυχή το βουβό μου σ’αγαπώ και να του αλαφρώνει τον πόνο του!

Οι δυσκολίες με έμαθαν να υπολογίζω τον χρόνο μακριά από ρολόγια, ρυτίδες, λευκά μαλλιά και ασθένειες. Μου έμαθαν πως ο χρόνος δεν έχει σημασία πόσο αργά ή γρήγορα κυλά αν όλα γύρω σου κυλούν μαζί του ως δεδομένα! Ο χρόνος δεν ζει επειδή εσύ ζεις μέσα σε εκείνον αλλά από το ότι εσύ τον ορίζεις μέσα σε εσένα! Εσύ του επιτρέπεις να σε θυμώσει επειδή φαίνεται να κυλά αργά, να κλάψεις επειδή κύλησε γρήγορα, να απογοητευτείς επειδή μένει στάσιμος και δεν κυλά… Ο χρόνος όταν τον υπερεκτιμήσεις δεν μοιάζει με τίποτε λιγότερο από την δολοφονία της ίδιας σου της ζωής! Της ευκαιρίας σου να μάθεις, να εξελιχθείς, να αισθανθείς!

Οι δυσκολίες με έμαθαν να λέω ευχαριστώ και να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη! Να έχω υπομονή, ταπεινότητα, κουράγιο και τελικά με έμαθαν όσα επέτρεψα εγώ να μου διδάξουν έως εδώ.
Δεν ξέρω αν η ζωή κάνει κύκλους που ενώνονται ή ευθείες που δεν οδηγούν πουθενά ή τεθλασμένες κινήσεις που χτυπά ή μία στην άλλη. Ξέρω όμως πως οι δυσκολίες δεν τελειώνουν και η ζωή μου ακόμη συνεχίζεται. Είμαι εδώ και διαπιστώνω πως ακόμη κιαν τα δύσκολα με εξαντλούν, με αποδυναμώνουν, με κρατούν μακριά από την χαρά κάπου εκεί στον πόνο και το δάκρυ υπάρχει ένας δρόμος διαφορετικός για να βαδίσω, ένας ακόμη δρόμος για να τον διαβώ.
Οι δυσκολίες με έμαθαν…. με έμαθαν;…

Μπα! Μαθαίνω ακόμη…