Τίποτε δὲν ὁδηγεῖ τόσο πολὺ στὴν ἔπαρση καὶ δὲν ἀποχωρίζει

τὸν ἅνθρωπο ἀπὸ τοὺς ἀλλους, ὅσο τὸ νὰ νομίζει ὅτι εἶναι αὐτάρκης,

καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κανὲναν.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἕφτιαξε ἕτσι, ὥστε νά ἕχουμε ὁ ἕνας ἀνάγκη ἀπὸ τὸν ἄλλο.

Κι’ ἂν ὰκόμη εἷσαι σοφός, θὰ ἔχεις τὴν ἀνάγκη κάποιου ἄλλου.

’Ἂν ὅμως νομίσεις ὅτι δὲν ἔχεις ἀνάγκη, ἐγινες ὁ πιὸ ἀνόητος καὶ ὁ πιὸ ἀδύνατος

ἀπὸ ὅλους…”

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος(ΕΠΕ 17, 488-490)