Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων

Ομιλούμε συχνά και σωστά για πνευματικά κατεστραμμένη Δύση.

Πως όμως έφθασε σε αυτό το σημείο   ;

Γάλλος  Kαθηγητής  ,Διδάκτωρ φιλοσοφίας και θεολογίας στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου εξηγεί:

«Το γεγονός ότι στη Δύση ο χριστιανισμός επαίνεσε τον πόνο σε κάποια ιστορική στιγμή του και εξακολουθεί να τον εξυμνεί περιστασιακά, αποτελεί μια πνευματική καταστροφή, που κάνει τις ανθρώπινες συνειδήσεις να εξεγείρονται και να απελπίζονται.¨»

Η αντίδραση σε μια τέτοια νοηματοδότηση του πόνου ήταν μια από τις αιτίες που οδήγησαν στη δημιουργία των «φιλοσοφιών της καχυποψίας», οι οποίες έχουν ασκήσει τόσες φιλοσοφικές κριτικές στον χριστιανισμό: ο Νίτσε έχοντας κατά νου τις ηθικές επιπτώσεις του πόνου (στον βαθμό που οδηγούν στην αποθέωση της αδυναμίας), ο Μαρξ τις οικονομικές επιπτώσεις του (στο μέτρο που κατευθύνουν σε υποταγή στη φτώχια και την ανέχεια) και ο Φρόιντ τις ψυχολογικές επιπτώσεις του (στο επίπεδο που ευνοούν τη ματαίωση, και μάλιστα τη δημιουργία ορισμένων διαστροφών όπως ο μαζοχισμός). Η σύγχρονη λατρεία της ηδονής, σε όλες τις μορφές της, αναπτύχθηκε αναμφίβολα ως αντίδραση απέναντι σε έναν πολιτισμό όπου επικρατούσε η χριστιανική ηθική – μια ηθική που όχι μόνο έχει καταδικάσει την ηδονή ανά τους αιώνες, αλλά και έχει αποτιμήσει θετικά τον πόνο.

Η σημερινή επιτυχία θρησκευτικών ρευμάτων όπως το New Age και ο βουδισμός οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος στη φιλοδοξία τους να δώσουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να γλυτώσει από τούτο τον κόσμο του πόνου, τον οποίο ο χριστιανισμός μοιάζει εν μέρει να επιδιώκει, είτε διατηρώντας τον είτε εισάγοντάς τον. Έχοντας συνείδηση ότι τα προηγούμενα επιχειρήματα για τον πόνο απορρίπτονται, οι χριστιανοί σήμερα δεν κερδίζουν τίποτε με το να καταφεύγουν σε μια στάση ζωής, όπου ο πόνος παρουσιάζεται ως ένα μυστήριο ή ως μια πραγματικότητα· από τη διείσδυση στο μυστήριο αυτό θα έπρεπε να παραιτηθούν και η αναζήτηση του νοήματός του ως πραγματικότητας θα ήταν άκαρπη, μάταιη, ακόμη και επικίνδυνη. Από την άλλη πλευρά, η πλειονότητα των φιλοσοφιών και των υπόλοιπων θρησκειών προτείνουν να του δώσουν ένα νόημα και δι’ αυτού να ελευθερώσει τον άνθρωπο. Αυτός ο ίδιος ο χριστιανισμός συνιστά χωρίς αμφιβολία, στον βαθμό που οι προοπτικές του πόνου έχουν επανατοποθετηθεί ορθά, την πιο πετυχημένη απόπειρα για να κατανοήσει ο άνθρωπος τη σημασία του πόνου και να του επιτρέψει να τον αντιμετωπίσει και να τον υπερβεί πνευματικά. Πρέπει, για να ξαναβρούμε και πάλι αυτή τη σημασία και για να απαλλάξουμε το χριστιανισμό από μια ταυτόχρονα ψεύτικη και βλαπτική εικόνα, να επιστρέψουμε στις πηγές. Ορισμένοι Έλληνες Πατέρες ξεδίπλωσαν σχετικά με τούτο το θέμα κάποιες σκέψεις που επιτρέπουν να επιχειρήσουμε μια καινούργια προσέγγιση του πόνου.

Σύμφωνα με έναν πολύ δυνατό λόγο του αγίου Ισαάκ του Σύρου,  «ο Θεός δεν θέλει να πονούν οι άνθρωποι  » και ουδέποτε το θέλησε· ότι ο Χριστός δεν ήρθε ανάμεσά μας για να μας κάνει να υποφέρουμε αλλά για να μας ελευθερώσει από την εξουσία του πόνου και κατόπιν από αυτό τον ίδιο τον πόνο. Με αυτόν τον τρόπο δείχνει ότι, καθώς μας λείπει η δύναμη να νικάμε και να εξαλείφουμε με φυσικό τρόπο τον πόνο από τούτο τον κόσμο, η χριστιανική ζωή δίνει τη δυνατότητα με τη χάρη του Χριστού, να νικάμε τον πόνο πνευματικά, και να αναφωνούμε τελικά, όπως έπραξε ο απόστολος Παύλος σχετικά με τον θάνατο: «Πόνε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Πόνε, πού είναι η νίκη σου»; Και τελικά αναδεικνύει τον χριστιανισμό, ουσιαστικά, όχι ως τη θρησκεία του πόνου, αλλά της μακαριότητας. Αυτή που δώρισε ο Θεός στον άνθρωπο κατά τη δημιουργία του και στην οποία σκοπεύει να τον αποκαταστήσει στην αιωνιότητα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ζαν Κλωντ Λαρσέ ,ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων.

• Τον βρήκε φοβερή καταιγίδα και πάλευε με τα ορμητικά ρεύματα, που πλημμύρισαν τους δρόμους. Όταν το νερό έφτασε ως τη μέση του, τον πλησίασε μια αυτοσχέδια βάρκα και ο βαρκάρης τον κάλεσε να μπει μέσα. ”Όχι”, απάντησε εκείνος. ”Είμαι πιστός. Και ο Θεός, δεν θα με αφήσει”. Αργότερα, όταν το νερό έφτασε ως το στήθος του, ξαναήρθε ο βαρκάρης. ”Φύγε”, του είπε και πάλι. ”Είμαι πιστός και ο Θεός θα με σώσει”. Όταν το νερό έφτασε πλέον ως το λαιμό του, ξαναήρθε η βαρκάρης, αλλά εκείνος και πάλι αρνήθηκε και πνίγηκε. Όταν έφτασε στον Παράδεισο, ρώτησε τον Θεό, γιατί δεν ήρθε να τον σώσει. Και ο Κύριος του είπε: ”Ήρθα και μάλιστα 3 φορές σαν βαρκάρης, αλλά εσύ Με έδιωξες…”. Μην περιμένεις να σου παρουσιαστεί ο Κύριος μπροστά σου, προκειμένου να σε βοηθήσει. Άνθρωπο θα στείλει…

Δεν είμαστε Αγγελοι,με ανθρώπους μας βοηθάει ο Θεός…