Ο Πληγωμένος Νους

Ο Πληγωμένος Νους

Don Miguel Ruiz

ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΣΚΕΦΤΕΙ ΠΟΤΕ, αλλά, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είμαστε όλοι κυρίαρχοι. Είμαστε κυρίαρχοι, γιατί έχουμε τη δύναμη να δημιουργούμε και να εξουσιάζουμε τη ζωή μας.

Όπως οι κοινωνίες και οι θρησκείες ανά τον κόσμο δημιουργούν απίστευτες μυθολογίες, έτσι και εμείς δημιουργούμε τη δική μας. Η προσωπική μας μυθολογία είναι γεμάτη ήρωες και κακούς, αγγέλους και δαίμονες, βασιλείς και πληβείους. Δημιουργούμε ολόκληρο πλήθος στον νου μας που περιλαμβάνει και τις δικές μας πολλαπλές προσωπικότητες. Στη συνέχεια, μαθαίνουμε να χειριζόμαστε με επιτυχία την εικόνα που πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε σε συγκεκριμένες περιστάσεις.

Γινόμαστε δεξιοτέχνες στην προσποίηση και την προβολή των εικόνων μας, και τελειοποιούμε το ρόλο μας.

Όταν γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους, αμέσως τους κατατάσσουμε σε κατηγορίες και τους αναθέτουμε έναν ρόλο στη ζωή μας. Σχηματίζουμε μια εικόνα για τους άλλους ανάλογα με το τι πιστεύουμε ότι είναι. Και κάνουμε το ίδιο με όλους και όλα γύρω μας.

Διαθέτετε τη δύναμη της δημιουργίας. Η δύναμη σας αυτή είναι τόσο ισχυρή, ώστε οτιδήποτε πιστεύετε πραγματοποιείται.

Εσείς δημιουργείτε τον εαυτό σας, οτιδήποτε πιστεύετε ότι είστε. Είστε αυτοί που είστε επειδή αυτό πιστεύετε για τον εαυτό σας. Ολόκληρη η πραγματικότητά σας, όλα όσα πιστεύετε, είναι δικό σας δημιούργημα. Έχετε την ίδια δύναμη όπως κάθε άλλος άνθρωπος στον κόσμο. Η βασική διαφορά ανάμεσα σε εσάς και σε κάποιον άλλο έγκειται στο πώς χρησιμοποιείτε τη δύναμή σας, τι δημιουργείτε με αυτήν.

Ίσως να μοιάζετε με άλλους κατά πολλούς τρόπους, αλλά κανένας σε ολόκληρο τον κόσμο δεν ζει τη ζωή του όπως εσείς.

Όλη σας τη ζωή εξασκηθήκατε να είστε αυτό που είστε, και το κάνατε τόσο καλά που έχετε τελειοποιήσει το ρόλο σας. Έχετε ολοκληρώσει την προσωπικότητά σας, τις πεποιθήσεις σας’ έχετε τελειοποιήσει κάθε πράξη, κάθε αντίδραση. Εξασκείστε για χρόνια ολόκληρα και επιτυγχάνετε ένα επίπεδο δεξιοτεχνίας, όπου είστε αυτό που πιστεύετε ότι είστε. Μόλις καταφέρουμε να διακρίνουμε ότι όλοι μας είμαστε κυρίαρχοι, μπορούμε να δούμε και το είδος της κυριαρχίας που ασκούμε.

Όταν είμαστε παιδιά και κάποιος μας δημιουργεί πρόβλημα, θυμώνουμε. Αυτός ο θυμός, για κάποιο λόγο, απωθεί το πρόβλημα’ επομένως έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Το ίδιο συμβαίνει και δεύτερη φορά αντιδρούμε με θυμό, και τώρα ξέρουμε ότι αν θυμώσουμε, θα απωθήσουμε το πρόβλημα. Έπειτα, εξασκούμαστε ξανά και ξανά, μέχρι να γίνουμε κυρίαρχοι του θυμού.

Κατά τον ίδιο τρόπο, γινόμαστε κυρίαρχοι της ζήλιας, της θλίψης, της αυτοαπόρριψης. Όλο το δράμα και ο πόνος που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα εξάσκησης. Κάνουμε μια συμφωνία με τον εαυτό μας και εξασκούμαστε σε αυτήν, μέχρι που καταλήγει να εξελιχθεί σε δεξιοτεχνία. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που αισθανόμαστε και που ενεργούμε γίνεται τόσο τυπικός, ώστε δεν χρειάζεται πλέον να δίνουμε προσοχή σε αυτό που κάνουμε. Μέσω του οχήματος «δράση-αντίδραση» συμπεριφερόμαστε κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Για να γίνουμε κυρίαρχοι της αγάπης, πρέπει να εξασκηθούμε στην αγάπη.

Η τέχνη των σχέσεων απαιτεί δεινότητα και ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε αυτή τη δεινότητα είναι με την εξάσκηση. Η τελειοποίηση μιας σχέσης, λοιπόν, σχετίζεται με τη δράση. Δεν έχει να κάνει με έννοιες ή με την απόκτηση γνώσης, αλλά με δράση.

Βεβαίως, για να υπάρξει δράση, πρέπει να υπάρχει κάποια γνώση ή τουλάχιστον μεγαλύτερη επίγνωση του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι άνθρωποι.
Φανταστείτε ότι ζείτε σε έναν πλανήτη όπου όλοι έχουν μια δερματική πάθηση.

Επί δύο ή τρεις χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι στον πλανήτη σας υποφέρουν από την ίδια πάθηση: ολόκληρο το σώμα τους καλύπτεται από πληγές που μολύνονται και πονάνε τρομερά όταν τις αγγίζουν. Όπως είναι φυσικό, πιστεύουν ότι αυτή είναι η κανονική φυσιολογία του δέρματος. Ακόμα και τα ιατρικά βιβλία περιγράφουν αυτή την πάθηση ως φυσιολογική κατάσταση. Όταν γεννιούνται οι άνθρωποι το δέρμα τους είναι υγιές, αλλά σε ηλικία τριών ή τεσσάρων χρόνων περίπου αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες πληγές. Μέχρι να φτάσουν στην εφηβεία, όλο το σώμα τους καλύπτεται από πληγές.

Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον; Για να σχετιστούν μεταξύ τους πρέπει να προστατέψουν τις πληγές τους. Σχεδόν ποτέ δεν αγγίζουν ο ένας τον άλλο, γιατί είναι πολύ επώδυνο. Αν κατά λάθος αγγίξετε το δέρμα κάποιου, αυτό είναι τόσο επώδυνο που αμέσως θυμώνει και αγγίζει το δικό σας, απλώς και μόνο για να σας εκδικηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτο της αγάπης είναι τόσο ισχυρό που πληρώνετε το υψηλό τίμημα που απαιτείται για να κάνετε σχέσεις με τους άλλους.

Φανταστείτε, λοιπόν, ότι μια μέρα συμβαίνει ένα θαύμα. Ξυπνάτε και το δέρμα σας έχει θεραπευτεί πλήρως. Δεν υπάρχουν πλέον πληγές και η επαφή δεν είναι επώδυνη. Το υγιές δέρμα που μπορείτε να αγγίξετε έχει υπέροχη αίσθηση, επειδή γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό είναι φτιαγμένο. Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας με υγιές δέρμα σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν μια πάθηση του δέρματος; Δεν μπορείτε να αγγίξετε τους άλλους, γιατί είναι επώδυνο γι’ αυτούς, και κανείς δεν σας αγγίζει, γιατί υποθέτουν ότι είναι επώδυνο και για εσάς.

Αν μπορείτε να το φανταστείτε, ίσως μπορείτε και να συνειδητοποιήσετε ότι κάποιος που θα ερχόταν να μας επισκεφτεί από άλλον πλανήτη θα βίωνε μια παρόμοια ευκαιρία με τους ανθρώπους. Οι πληγές μας, όμως, δεν βρίσκονται στο δέρμα μας.

Αυτό που θα ανακάλυπτε ο επισκέπτης είναι ότι ο ανθρώπινος νους πάσχει από μια ασθένεια που ονομάζεται φόβος. Όπως συμβαίνει και με το μολυσμένο δέρμα, το συναισθηματικό σώμα είναι γεμάτο πληγές και οι πληγές αυτές είναι μολυσμένες με συναισθηματικό δηλητήριο. Η ασθένεια του φόβου εκδηλώνεται με θυμό, μίσος, θλίψη, φθόνο και υποκρισία- το αποτέλεσμα της ασθένειας είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν.

Όλοι οι άνθρωποι πάσχουν διανοητικώς από την ίδια ασθένεια. Θα μπορούσαμε, μάλιστα, να πούμε ότι ο κόσμος μας είναι ένα τεράστιο ψυχιατρείο. Η διανοητική αυτή ασθένεια, όμως, υφίσταται σε αυτό τον κόσμο για χιλιάδες χρόνια και τα ιατρικά και ψυχιατρικά βιβλία, καθώς και τα βιβλία ψυχολογίας, την περιγράφουν ως φυσιολογική κατάσταση. Τη θεωρούν φυσιολογική, αλλά μπορώ να σας πω ότι δεν είναι.

Όταν ο φόβος παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ο λογικός νους αρχίζει να εξασθενεί και δεν μπορεί πια να αντέξει όλες αυτές τις πληγές με το δηλητήριό τους. Στα βιβλία ψυχολογίας, αυτό αποκαλείται ψυχική διαταραχή. Το ονομάζουμε επίσης σχιζοφρένεια, παράνοια, ψύχωση, όμως οι παθήσεις αυτές δημιουργούνται όταν ο λογικός νους είναι τόσο φοβισμένος και οι πληγές τόσο επώδυνες που είναι προτιμότερη η διακοπή της επαφής με τον εξωτερικό κόσμο.