Ο καθρέφτης μας με άλλα μάτια

Ο καθρέφτης της ψυχής μας με άλλα μάτια.

Ενδεχομένως, κάποια στιγμή στη ζωή σας, θα έχετε βρεθεί μέσα σε μία πολύ κοντινή σχέση με κάποιον κι ίσως θα έχετε νιώσει ότι χάνετε κάπου τον εαυτό σας, σαν να μην μπορείτε να τον ελέγξετε, ή να τον ικανοποιήσετε.

Ίσως έχετε νιώσει ότι όλα είναι μάταια ή αντίθετα ότι όλα έχουν τεράστιο νόημα, και οι εναλλαγές ανάμεσα σε αυτά τα δύο να είναι ακαριαίες και απροειδοποίητες.

Ακραία συναισθήματα και ανάγκες εμφανίζονται, οι οποίες ναι! Είναι οικείες, αλλά μέχρι εκείνη την στιγμή δεν συναντιόσασταν μαζί τους πολύ συχνά σε συνειδητό επίπεδο, ίσως και να μην είχατε συναντηθεί ποτέ ξανά. Εύλογα λοιπόν έρχεται αυτή η απορία: Οι σχέσεις είναι πράγματι ο καθρέφτης μας; Κι αν είναι τι καθρεφτίζουν; Ποιόν εαυτό; Ποια κομμάτια μας;

Οι βαθιές σχέσεις μας φέρνουν σε επαφή με κάτι πολύ αρχαϊκό και εσωτερικό, κάτι που για τους περισσότερους ανθρώπους. πολύ καιρό ήταν κρυμμένο και άφαντο, κάτι για το οποίο ήμασταν σίγουροι ότι αφέθηκε πίσω μας με τα χρόνια. Τι ακριβώς ανακινείται σε μια σχέση; Τι είναι αυτό που μας φοβίζει; Τι είναι όλα αυτά που αναδύονται με τόση ορμή από μέσα μας και που κρύβονταν όλον αυτόν τον καιρό;

Έχω την αίσθηση ότι αυτό το αρχαϊκό σχετίζεται με τις πρώτες ανάγκες μας ως βρέφη αλλά και με τις μετέπειτα ανάγκες και εμπειρίες μας ως νήπια, με όλα αυτά τα συναισθήματα, αισθήματα και αισθήσεις, που νιώθουμε, αναπτύσσουμε και βιώνουμε μέχρι θεωρητικά τουλάχιστον να μπορούμε να «επιβιώσουμε» μόνοι μας, δηλαδή μέχρι τα 5 περίπου χρόνια μας.

Ο άνθρωπος είναι το μόνο έμβιο ον το οποίο όταν γεννιέται δεν έχει καμία απολύτως πιθανότητα επιβίωσης χωρίς την μητέρα του. Όλα τα υπόλοιπα έμψυχα όντα έχουν τουλάχιστον μία έως πολλές πιθανότητες να επιβιώσουν μόνα τους, όλα τα όντα εκτός από τον άνθρωπο. Τι να σημαίνει άραγε, για τον ίδιο τον άνθρωπο και για τον ψυχισμό του, αυτή η διαφοροποίηση του από την υπόλοιπη φύση;

Το πρώτο πράγμα που δοκιμάζει το βρέφος στη ζωή του είναι η εξάρτηση. Για να επιβιώσει, να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί σε άτομο χρειάζεται μία μάνα, η οποία πέρα από την παροχή τροφής, είναι αναγκαίο να του παρέχει και αγάπη. Χωρίς αγάπη, φροντίδα και άγγιγμα, το βρέφος ίσως να έχει πιθανότητες να επιβιώσει, όμως οι πιθανότητες να εξελιχθεί σε έναν λειτουργικό και ευτυχισμένο ενήλικα είναι πολύ πολύ μικρές, για να μην πούμε μηδαμινές.

Έτσι το βρέφος γίνεται νήπιο μέσα σε μία εξαρτητική σχέση με την μητέρα. Την χρειάζεται για να φάει, να πιει, να κοιμηθεί, την χρειάζεται όμως και για να έχει μία αίσθηση του εαυτού του, για να υπάρχει, να αγαπά. Σε εκείνα τα χρόνια το ον μαθαίνει να αποδέχεται τον εαυτό του όπως είναι.

Τότε, το παιδί, όποτε έχει μία ανάγκη, να επικοινωνεί αυθόρμητα ή καλύτερα παρορμητικά μέσα από το κλάμα του, δείχνοντας ξεκάθαρα τα συναισθήματα που νιώθει τα οποία κυμαίνονται από την καθαρή ανάγκη του ενστίκτου (π.χ. πεινάω) μέχρι και πολύ βαθιές ανάγκες όπως «σε χρειάζομαι, δεν μπορώ μόνο μου, θέλω να με αγαπάς, κ.α.». Επίσης, νιώθει φόβο, άγχος, αγωνία, απελπισία (κυρίως όταν η μαμά αργεί), κ.α.

Εκείνη την περίοδο, όσο πιο πολύ η μητέρα το αποδέχεται και ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι και η αυτό αποδοχή του αργότερα..

Με τα χρόνια κι με τις ικανότητες που αποκτά ο άνθρωπος σιγά-σιγά αφήνει αυτό το εξαρτητικό μοντέλο επαφής και αρχίζει να δοκιμάζει και να πειραματίζεται με άλλους τρόπους, όπως δημιουργώντας σχέσεις με αντίσταση (άρνηση-αποδοχή), μίμηση και στην ενήλικη ζωή σχέσεις ισότητας ενήλικα προς ενήλικα. Μέσα στις σχέσεις που θα δημιουργήσει το άτομο ως ενήλικας πια, κάποιες θα φτάσουν βαθιά.

Αυτή η βαθιά σχέση θυμίζει ευτυχώς όχι όλη την ώρα τη πρωταρχική σχέση μητέρας βρέφους, κι ίσως ο έρωτας μπορεί να εξηγηθεί κι έτσι.

Στην αρχική φάση του έρωτα, τα δύο άτομα απολαμβάνουν τις ομοιότητες τους, απολαμβάνουν την συνύπαρξη τους, την ολότητα τους και προσπαθούν συνεχώς για την απόλυτη ένωση. Με τον καιρό αυτό μας φέρνει σε επαφή με την τότε συνύπαρξη ως βρέφη με την μητέρα-, όπου για να ζήσουμε χρειαζόμασταν τον σημαντικό άλλο. Έτσι ο άλλος γίνεται και πάλι σημαντικός και με κάποιο τρόπο συνδεόμαστε με την αρχαϊκή αυτή ανάγκη μας.

Όσο ο καιρός προχωράει, ο έρωτας αλλάζει μορφές, αρχίζουμε πολύ αργά να αντιδράμε σε αυτήν την εξαρτητική συνύπαρξη, διεκδικώντας τον προσωπικό μας χώρο, και την ανεξαρτησία μας, όμως ξεχνάμε το γεγονός ότι είμαστε ήδη εξαρτημένοι! Οι πρώτες εσωτερικές συγκρούσεις έρχονται, όπου ένα κομμάτι μέσα μας το ενήλικο θέλει να ζει ανεξάρτητο κι ελεύθερο και ένα άλλο κομμάτι το παιδί έχει ανάγκη τον άλλο και την εξάρτηση.

Έπειτα, οι συγκρούσεις αυτές γίνονται κι εξωτερικές, και μέσα σε αυτές κατηγορούμε τον άλλον για τη δική μας εξάρτηση. Αυτό νομίζω ότι είναι το σημείο όπου ο άλλος μας καθρεφτίζει, και μας καθρεφτίζει τις πιο βαθιές υπαρξιακές- χαοτικές συγκρούσεις μας, τον πιο κρυφό μας εαυτό, τον εαυτό αυτό που ούτε οι ίδιοι δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.

Όσοι «επιβιώσουν» από αυτό, και καταφέρουν να το αντέξουν, τότε δημιουργούν αυθεντικές και ουσιαστικές σχέσεις, μπορεί και απόλυτης ισότητας μεταξύ δύο ανθρώπων.

Η σχέση καθρεφτίζει τις πιο λεπτές ισορροπίες τις προσωπικότητας μας, αυτές που δημιουργήθηκαν όταν ήμασταν βρέφη, πλάσματα μετέωρα ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Πόση δύναμη χρειάζεται για να καταφέρουμε να συνεχίσουμε μέσα σε αυτό το χάος και τον πόνο; Πολύ!

Κι έτσι η ζωή μας δοκιμάζει, φέρνοντας τα ίδια πράγματα που ζήσαμε ξανά και ξανά μπροστά μας, έως ότου συμφιλιωθούμε με αυτά, και μέσα από την αποδοχή του εαυτού και την αγάπη, ίσως ηρεμήσουμε.

Ο φόβος και η εμμονή μας σ’ αυτόν.

Ο φόβος μας σπρώχνει πολλές φορές να πάρουμε τις λάθος αποφάσεις, ή ακόμα και να πάθουμε ακριβώς αυτά που φοβόμαστε και δεν θέλουμε να πάθουμε. Και σ’ αυτό δεν φταίει μόνο ο προγραμματισμός του νου, γιατί αυτόν μπορούμε να τον διακόψουμε όποτε θέλουμε. Πολλές φορές φοβόμαστε επειδή μας αρέσει. Υπάρχει μια ικανοποίηση στον φόβο. Υπάρχει ένα είδος χαράς και ένα ενδιαφέρον όταν έχουμε ένα πρόβλημα που μας κάνει να ανησυχούμε.

Για παράδειγμα, δείτε τι κάνουν οι άνθρωποι στα λούνα παρκ. Μπαίνουν στα τρενάκια του φόβου που υπόσχονται να τους κατεβάσουν στα άδυτα του Άδη.

Ή άλλοι κάνουν μπάντζι τζάμπινγκ, ή πάνε και τρώνε σε κάτι κινέζικα εστιατόρια συκώτι ενός είδους βατράχου, που αν δεν μαγειρευτεί σωστά και το φας μπορεί να πεθάνεις. Και πληρώνουν πολλά λεφτά για να το φάνε και να νιώσουν τον κίνδυνο – μάλιστα και πού και πού κάποιος πεθαίνει.

Φυσικά είναι και οι ταινίες φρίκης που βλέπουμε στους κινηματογράφους, που μας κάνουν και τρομοκρατούμαστε. Αλλά εμείς το επιλέγουμε να τι δούμε. Γιατί όμως;

Είμαστε εθισμένοι στον φόβο. Και γιατί είμαστε εθισμένοι στον φόβο; Επειδή δεν γνωρίζουμε πώς να απολαύσουμε την γαλήνη. Βαριόμαστε όταν τα πράγματα πάνε καλά και πιστεύουμε ότι μια κρίση θα μας κάνει να νιώσουμε ότι αξίζουμε, ότι είμαστε κάποιοι ή ότι κάνουμε κάτι σημαντικό.

Μερικές φορές η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας και αυτή η ηρεμία δημιουργεί τον φόβο που καταστρέφει τελικά την ανθρωπότητα. Φοβόμαστε να είμαστε ήρεμοι, γαλήνιοι κι ευτυχισμένοι.

Και πολλοί από εμάς έχουμε μάθει, από τότε που ήμασταν παιδιά, ότι δεν αξίζουμε να ζούμε ήρεμοι και ευτυχισμένοι. Και όταν έρχεται η ευτυχία θέλουμε να την καταστρέψουμε.

Πρέπει να καταλάβετε ότι έχετε κάθε δικαίωμα να είστε ευτυχισμένοι, ανεξαρτήτως του τι έχει προηγηθεί στο παρελθόν. Όχι να είστε ευτυχισμένοι για μερικές στιγμές, αλλά συνέχεια, σε όλη σας την ζωή. Δεν χρειάζεται να καταστρέφετε την ευτυχία με το να δημιουργείτε όλα αυτά τα σενάρια στο μυαλό σας που σας κάνουν να ανησυχείτε και να φοβάστε.

Για να σταματήσουμε να φοβόμαστε, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε τον φόβο. Σε πολλούς αρέσει ο φόβος. Σκέφτονται κι αναπαράγουν όλα τα πιθανά σενάρια για το τι μπορεί να πάει στραβά… και φυσικά πηγαίνει.

Μπορεί να έχουμε μια πολύ καλή σχέση με κάποιον και σκεφτόμαστε “τι θα απογίνω αν με αφήσει;”. Και εξαιτίας αυτού του φόβου καταστρέφουμε τελικά την σχέση. Πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτό το φαινόμενο όταν συμβαίνει. Ενώ η σχέση πάει καλά, εμείς ανησυχούμε και φοβόμαστε. Το βλέπουμε και σε θέματα υγείας. Μας λέει ο γιατρός ότι πάσχουμε από μια ασθένεια κι εμείς το χρησιμοποιούμε αυτό για να νιώσουμε ότι συμβαίνει κάτι σημαντικό στην ζωή μας και ότι έχουμε κάτι καινούργιο για να φοβόμαστε.

Αφού λοιπόν αναγνωρίσουμε πρώτα τον φόβο, μετά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο φόβος αυτός είναι αντιπαραγωγικός, παράλογος, άδικος και δεν εμπεριέχει επιβίωση, ούτε συμπόνοια. Τότε εμφανίζεται μια νέα επιλογή: το να ζούμε γαλήνια, ήρεμα, ψύχραιμα… κοντολογίς ΑΡΙΣΤΑ.

Ας μην ξεχνάμε και πόσο προσαρμοστικός είναι ο άνθρωπος. Ό,τι και αν συμβεί, ό,τι και αν μας επιφυλάσσει η ζωή, πάντα μπορούμε κάτι να κερδίσουμε από κάθε εμπειρία. Θα χάσεις κάτι και θα κερδίσεις κάτι. Όσοι φοβάστε τον θάνατο να θυμάστε επίσης ότι όλες οι μαρτυρίες εκείνων που ήρθαν πολύ κοντά στον θάνατο, μιλάνε για μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης. Άλλοι που βγήκαν από το σώμα τους δεν ήθελαν να επιστρέψουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος λοιπόν να φοβόμαστε, ακόμα και τον θάνατο, αφού κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για μια καταπληκτική εμπειρία.

H ζωή είναι παιχνίδι μάθε τους κανόνες του και πώς να το παίζεις.

*Θα έχεις σώµα. Μπορεί να το αγαπήσεις ή να το µισήσεις, αλλά θα είναι δικό σου για όλο το διάστηµα που θα ζήσεις στην γη.

*Θα αποκτήσεις εμπειρίες. Έχεις αναλάβει να παρακολουθήσεις την σχολή που λέγεται ζωή. Καθηµερινά στο σχολείο αυτό θα έχεις την ευκαιρία να παίρνεις µαθήµατα. Μπορεί να σου αρέσουν ή µπορεί να τα θεωρήσεις ηλίθια και άχρηστα.

*Δεν υπάρχουν λάθη παρά μόνο μαθήματα. Η ωρίμανση είναι μια διαδικασία δοκιμής και λάθους, πειραματισμού. Τα αποτυχημένα πειράματα είναι μέρος της διαδικασίας τόσο όσο και το πείραμα που τελικά δουλεύει.

*Το µάθηµα επαναλαµβάνεται µέχρις ότου το µάθεις. Το µάθηµα θα σου παρουσιάζεται σε διαφορετικές µορφές µέχρι να το αφοµοιώσεις. Μόλις το αφοµοιώσεις θα µπορέσεις να περάσεις στο επόµενο µάθηµα.

*Τα µαθήµατα δεν έχουν τέλος. Δεν υπάρχει µέρος της ζωής που να µην συµπεριλαµβάνει µαθήµατα. Αν είσαι ζωντανός έχεις µαθήµατα να πάρεις.

*Το «εκεί» δεν είναι καλύτερο από το «εδώ». Όταν το «εκεί» σου γίνει το «εδώ» σου, απλά εσύ θα αποκτήσεις ένα άλλο «εκεί» που πάλι θα σου φαίνεται καλύτερο από το «εδώ» που θα έχεις.

*Οι άλλοι δεν είναι παρά µια δική σου αντανάκλαση. Δεν µπορείς να αγαπήσεις ή να µισήσεις κάτι από κάποιον άλλον άνθρωπο εκτός κι αντανακλά πάνω σου κάτι που µισείς ή αγαπάς στον ίδιο σου τον εαυτό.

*Αυτό που εσύ δηµιουργείς στην ζωή σου εξαρτάται από σένα. Έχεις όλες τις προϋποθέσεις και τον εξοπλισµό που χρειάζεσαι. Το τι θα κάνεις µε αυτά εξαρτάται από σένα.

*Οι απαντήσεις που αναζητάς βρίσκονται µέσα σου. Οι απαντήσεις στα ερωτήµατα της ζωής βρίσκονται µέσα σου. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να ακούσεις και να διακρίνεις.

…

Ζώντας ΑΡΙΣΤΑ μπορούμε να ενεργοποιήσουμε την ΘΕΛΗΣΗ, όπου …. κυριολεκτικά μπορούμε να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας όπως τον θέλουμε.

Άλλωστε αυτό ακριβώς κάνουμε ήδη.

***
@Ηώ Αναγνώστου/ edwhellas,gr / 2010

terrapapers.com