Μια φορά και…..δεν θυμάμαι τι καιρό Νο.2

Μια φορά κι έναν…..δεν θυμάμαι τι καιρό..

Ξάφνου βρέθηκα σε ένα μέρος που δεν είχα δει ποτέ μου ούτε καν σε φαντασία
….Υπήρχαν 2 ήλιοι ο Ουρανός Γαλάζιος το πράσινο δε τόσο φανταχτερό και καθαρό
όπως βλέπουμε σε εικόνες φανταστικές …. το ποτάμι μπλέ αλλά όχι σε υγρή μορφή
ήταν σε ζελέ ….. Κοίταξα στο βάθος και είδα ένα Μονόκερο μαύρο …..

Περπατησα αρκετή ώρα, βρέθηκα μπροστά απο έναν τεράστιο Ναό σαν Κάστρο ήταν όλο
απο χρυσό …. το χάζευα για αρκετή ώρα…. πήγα μπροστά στην είσοδο όπου στέκονταν
2 Ιππότες απο ασήμι δεν έβλεπες πρόσωπο…

Μίλησα σε μία γλώσσα που δεν ξέρω καν αν υπάρχει … και μου έδειξαν την είσοδο
το μέσα δεν το θυμάμαι καθόλου .. όταν βγήκα κράταγα έναν πάπυρο στα χέρια μου
πάνω ένα σχέδιο που θύμιζε τον δίσκο της Φαιστού ..μου είπαν : Αυτό είναι το κλειδί!

Παραμύθι ή πραγματικότητα;;; το αφήνω πάνω σας…

Πόσοι βρεθήκατε σε μέρη για πρώτη φορά αλλά νιώθατε σα να χετε ξαναπάει
εκεί και γνωρίζεται και λεπτομέρειες απο το μέρος αυτό;;

Αφορμή για το άρθρο ήταν … κάποιες απαντήσεις σε άλλο αρθρο μου που κάποιος
αναφέρθηκε στην Μετενσάρκωση … και κάποιος άλλος του απάντησε πως αυτό δεν υπάρχει
να μη βολεύεται!!

Όμως απο που πηγάζει η σιγουριά αυτή ότι δεν ΥΠΑΡΧΕΙ; Αφού η ψυχή μας είναι αφθαρτη
εις τους αιώνες!!

θα παραθέσω μερικά κομμάτια Αρχαίων και Χριστιανικών κειμένων :

1.ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, τον οποίο επι­καλείται ο Γ. Βουλούκος, είναι σφοδρός πολέμιος της με­τενσάρκωσης. Στον Α’ Θεολογικό του Λόγο υπογραμμίζει:

«Βάλλε μοι Πλάτωνος τας ιδέας, και τας μετενσωματώσεις και περιόδους των ημετέρων ψυχών και τας αναμνή­σεις, και τους ου καλούς δια των καλών σωμάτων επί ψυ­χήν έρωτας…» Πολέμησε τις θεωρίες του Πλάτωνος περί ιδεών και περί του ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο εισέρχο­νται σε άλλα σώματα και ότι περιοδεύουν και ότι ενθυ­μούνται την προΰπαρξή τους και ότι οι αισχροί έρωτες προς τα ωραία σώματα ανάγονται στην ψυχή (Γρηγ. Θεολ., Α’ Θεολ. Λόγος 1, ΒΕΠ 59, 218).

2.Ο Ωριγένης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Εκκλησιαστικούς Πατέρες και είναι γνωστός όχι τόσο για το κολοσσιαίο του έργο, όσο για τη διδασκαλία του για τη Μετενσάρκωση ή προΰπαρξη των ψυχών.Το 212 πήγε για λίγο στη Ρώμη με επιθυμία του, όπου συναντήθηκε και συζήτησε με τον Ιππόλυτο (180-250). Το 215 πήγε στην Αραβία προσκεκλημένος του άρχοντα της χώρας Φιλίππου, ο οποίος μαγεμένος από τη φήμη του ήθελε να τον γνωρίσει και να συζητήσει μαζί του για θρησκευτικά θέματα. Την εποχή αυτή, τόσο μεγάλη ήταν η φήμη του ώστε ζητιόταν με επιμονή η γνώμη του για οποιοδήποτε εκκλησιαστικό θέμα. Το 216 έφυγε στην Καισάρεια Παλαιστίνης διότι ο Καρακάλας μαθαίνοντας ότι τον χλεύαζαν οι Αλεξανδρινοί, έστειλε εναντίον τους τις λεγεώνες.
Ήταν απόλυτα πεπεισμένος για τη θεοπνευστία των Γραφών, τα νοήματα των οποίων έχουν τριπλή έννοια και ερμηνεία, που αντιστοιχεί στα τρία συστατικά του ανθρώπου : τη σωματική ή κατά γράμμα ερμηνεία, την ψυχική ή ηθική και την πνευματική ή μυστική ή προφητική ερμηνεία.

3.Τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης. Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, τον Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν – ως τον 6ο αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Ακόμα η ύπαρξή της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451. Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας τον σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε την λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης. Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της.

4.Για τους Πυθαγόρειους και Πλατωνικούς η λέξη άνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από τον ορατό άνθρωπο και, στην κυριολεξία, με τον όρο αυτόν εννοούσαν αποκλειστικά τον άνθρωπο, ως το πνεύμα και την ψυχή την ενσαρκωμένη προσωρινά στο ανθρώπινο σώμα. «άνθρωπος εστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαίος 42 D, Φαίδων 111 Α).

Και για να μην κουράζω υπάρχουν άπειρα κείμενα που αναφέρονται στην Μετενσάρκωση κι απο Χριστιανούς της Πρώτης Εκκλησίας αλλά και απο τους Αρχαίους μας Σοφούς!

Προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να δεχτώ πως όταν φεύγει ένα πρόσωπο δικό μου * δεν θα μιλήσω για αγνώστους για να μην υπερβάλλω* απλά χάνεται … απλά δεν υπάρχει… ή αυτό ηταν… τελος…
Έμαθα να κρατώ ότι νιώθω μέσα μου Αλήθεια! Αναρωτηθείτε και εκφραστείτε πάντα με όμορφο τρόπο
και με σεβασμό στο διαφορετικό σκεπτικό του καθενός.