Η μάχη των φύλων

Επιτρέψτε μου μια μικρή ιστορική αναδρομή στις πρώτες κοινωνικές δομές όπως μας τις έχουν μεταφέρει οι παλαιοντολόγοι. Ως γνωστό μέχρι και σήμερα κοινωνικό ζώον ο άνθρωπος, από νωρίς δημιούργησε τις πρώτες του δομές για να αντεπεξέλθει στις σκληρές συνθήκες τις εποχής αλλά και να ικανοποιήσει την εγγενή του ανάγκη για παρέα (από τότε η μοναξιά ήταν αφόρητη ακόμα και στον παράδεισο…)

Έτσι λοιπόν όπως βλέπουμε τις αγέλες των αρπακτικών ζώων και ο ανθρωπάκος οργανώθηκε σε ομάδες (βλέπε θεωρία ομάδων), αλλά και εκεί κάποιος έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο και ποιος άλλος ανέλαβε αυτόν τον ρόλο εκτός από τον βασικό και ποιο δυνατό κυνηγό της ομάδας, που καθαρά και μόνο εξαιτίας της διάπλασής του ήταν ο άντρας. Κατά την εξέλιξη αυτής της κοινωνικής ομάδας άρχισε να γίνεται αντιληπτή η απίστευτη προσφορά στην ομάδα που είχε η γυναίκα, η οποία δεν είναι άλλη από το να διασφαλίζει την επιβίωση του είδους μέσω της μοναδικότητας της να μπορεί να δημιουργήσει ζωή. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η εικόνα της γυναίκας λατρεύτηκε ως θεότητα μέχρι και στις μέρες μας.

Κι όμως η γυναίκα έχασε τον πρωτεύοντα ρόλο της μέσα στην κοινωνία. Πιθανότατα εξαιτίας της εξάπλωσης του ανθρώπινου είδους και ο νέος ρόλος του άντρα ως πολεμιστής – προστάτης. Από εκεί μέχρι σήμερα η γυναίκα έχει βιώσει μια απίστευτη βία και καταπίεση, για να φτάσουμε στο σήμερα που η γυναίκα (μόνο στον δυτικό κόσμο) βιώνει την επανάστασή της σε απίστευτη κλίμακα.

“Εύλογο το ερώτημά σας… που το πας;”

Εκεί που το “πάω” είναι πως ο ρόλος της γυναίκας θα πρέπει να επαναπροσδιορίζεται στις σύγχρονες κοινωνίες στις οποίες όλοι ελπίζουμε και με τον χρόνο αλλά και τη βοήθεια που της αρμόζει.

Μέσα λοιπόν από τον νέο ρόλο που καλείται να παίξει η γυναίκα, αν καθολικά της επιτραπεί οφείλουμε να την κατανοήσουμε, να τη σεβαστούμε και να συνεχίσουμε την ζωή χέρι με χέρι, όπως η ίδια η φύση το σχεδίασε (διαφορετικά θα ήμασταν ερμαφρόδιτοι).
Η μόνη ακόμη αληθινή αρμονία για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά όλων ανεξάρτητος φύλου.

Τέρμα ο ρατσισμός!

Κακοί εκπρόσωποι και θα συνεχίσουν, να υπάρχουν από όλες τις μεριές, δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζουμε με ελαφρά τη καρδία το σύνολο για τα σφάλματα των λίγων.

Ας σταματήσουμε λοιπόν την εμπάθεια και ας προσπαθήσουμε για μια αμοιβαία κατανόηση, αναγκών του άλλου μας μισού (αμφίδρομο είναι και αυτό).

Δύσκολη πορεία, όλοι έχουμε πληγωθεί ΚΑΙ θα πληγωθούμε αρκετές φορές ακόμα, αλλά δεν είναι δυνατόν να απαρνηθούμε την ανθρώπινη υπόστασή μας η οποία μας επιτάσσει να ζούμε μαζί αρμονικά ως πορτραίτα άνδρας – γυναίκα εις σάρκα μία και “ου χωριζέτω”, ο μόνος δρόμος για την ολοκλήρωση του εαυτού μας. Τελικά δεν υπάρχει μάχη όταν αναφερόμαστε στην τελειότητα, ίσως και να είναι η κοινή μας πορεία, όσο και να μην το βλέπουμε στην μίζερη πραγματικότητα η οποία μας διαβάλλει, ως προσωπικότητες.
Με απλά λόγια, απλούς, ευτυχισμένους ανθρώπους.

Ίσως να ακούγονται πολύ ρομαντικά και μακρινά όσα σκέφτομαι και πιστεύω.
Πιθανόν γιατί με έχει επηρεάσει η προσωπική μου ευεξία και ισορροπία η οποία μου προσέφερε την απόλυτη ψυχική υγεία.

Αλλά αφού το κέρδισα εγώ γιατί να μην μπορούν και οι άλλοι;