Ηλίθια διλήμματα!

Ποιός στέκεται πάνω στη γέφυρα λοιπόν;

Ο νούμερο 1; Ο νούμερο 2; Και ο 1 και ο 2; Ή μήπως κανένας;…

Πάει, θα πεις, τρελάθηκε τούτος… Άσε με να σου εξηγήσω το σκεπτικό μου…

Εγώ δε βλέπω κανέναν να στέκεται στη γέφυρα, βλέπω μόνο απόψεις… και ψεύτικα δημιουργημένες

Άποψη ενός θα είναι να πει ο τάδε στέκεται, άποψη ενός άλλου να πει ο άλλος στέκεται και άποψη ενός παραπέρα να πει πως κι οι δύο στέκονται…

Κάποιος θα βρεθεί να πει πως δε στέκεται κανείς πάνω στη γέφυρα και θα τον πεις τρελλό…

Όμως, είδες ποτέ τον κόσμο από το δικό του μυαλό, απ’ τη δική του κοσμοθέαση, το δικό του τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα γύρω του;

Γιατί αν όχι, και τον κατηγορήσεις ως τρελλό ή απλά τον απορρίψεις, είσαι λίγο εγωιστής… δε νομίζεις;

Τί κι αν μια ιδιομορφία του σε κάποιες νευρικές του απολήξεις π.χ. τον έκαναν να βλέπει αυτή την εικόνα:

Ποιός στέκεται στη γέφυρα τώρα και ποιά είναι η πραγματική αλήθεια για τον καθέναν;

Τώρα βλέπεις κι εσύ μόνο απόψεις ή συνεχίζεις να βλέπεις μια κοινή πραγματικότητα ή μια κοινή αλήθεια;

Όλα λοιπόν στηρίζονται στο τι βλέπει ο καθένας γύρω του σ’ αυτόν τον κόσμο, είτε λόγω παιδείας είτε λόγω γνώσεων είτε λόγω θρησκείας είτε λόγω πολιτικών πεποιθήσεων είτε λόγω φυσιολογίας και βιολογίας ακόμα ακόμα…

Ηλίθια διλήμματα όπως αυτό της εικόνας ή άλλων όπως π.χ. πώς βλέπει το γάμο ο τάδε, πώς βλέπει την πολιτική ο τάδε, πώς αντιλαμβάνεται το ιερό ο τάδε, είναι καλό ή κακό αυτό κατά τον τάδε κοκ, είναι απλά ηλίθια διλήμματα δίχως απάντηση αντικειμενική, καθώς όλα είναι υποκειμενικά εν τέλει.

Και, μέσα σε όλα αυτά, θες σχέσεις… ερωτικές σχέσεις, οικογενειακές σχέσεις, φιλικές σχέσεις κλπ…

Πώς λοιπόν θα επιβιώσει μια σχέση οποιασδήποτε μορφής αν κάποιος δεν καταννοεί και δε δέχεται την «οπτική» του έτερού του; Μα, φυσικά, ρίχνοτας το τείχος της παγειωμένης πεποίθησής του για κάτι και προσπαθώντας να αντιληφθεί, να κατανοήσει και να συμμεριστεί την οπτική του άλλου.

Κι αν είναι πεισματάρης και εγωιστής; Μα, φυσικά, ρίχνοντας το πείσμα και τον εγωισμό του.

Ωραία ε; Τέλεια;

Και πως διάολο γίνεται αυτό; Έχει βρει κανείς πιο εύκολο τρόπο από τον πιο δύσκολο τρόπο του να κατανοήσεις πρώτα τον εαυτό σου, τον εαυτό του άλλου, τον όρο «Εγώ», τον όρο «πεποίθηση», τον όρο «ιδέα» και τον όρο «οπτική»;

Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος από αυτόν το δύσκολο τρόπο, σε διαβεβαιώ… και για αυτό έχουμε διαχωριστεί σαν άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα και γι αυτό οι σχέσεις έχουν γίνει πλέον δύσκολα βιώσιμες ή στηρίζονται σε μετέωρα θεμέλια που είναι έτοιμα με το παραμικρό κούνημα του οικοδομήματος να το γκρεμίσουν συθέμελα…

Γιατί κανείς δε γνωρίζει τον εαυτό του και όλοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια… Με τα δικά τους «γυαλιά» βλέπουν τον κόσμο.

Έτσι είναι η φυσιολογία του ανθρώπου και σ’ αυτό βοηθούσε η φιλοσοφία, που πλέον σταμάτησε να υφίσταται εδώ και 2000 χρόνια: στην εξέλιξη και όχι στη διαίρεση!

Η ψεύτικη εικόνα του «Εγώ» που δημιουργείται μέσα από οικογενειακές, κοινωνικές, πολιτικοθρησκευτικές και κάποιες παρελθοντικές βιωματικές καταστάσεις, είναι αυτή που αναλαμβάνει δράση στη δημιουργία της συνειδητότητας και άρα της πραγματικότητας.

Άρα ζεις ένα ψέμα κατασκευασμένο από ένα ψέμα στο οποίο έχεις πεπείσει το ψεύτικο Εγώ σου να υπάρχει, να δρα, να κρίνει και στο τέλος να μεταδίδει και να αναπαράγει ψευδή μηνύματα προς δημιουργίαν ψεύτικων μελλοντικών πραγματικοτήτων!

Τρελλό ε;

Άρα δεν ξέρω αν ο 1 ή ο 2 ή κι οι δύο ή κανένας δεν είναι πάνω στη γέφυρα…

Κρίνε μόνος σου…

Εγώ είμαι τρελλός… και δε βλέπω κανέναν πάνω σε καμία γέφυρα… βλέπω μόνο απόψεις και ψεύτικα δημιουργημένες συμβάσεις αλήθειας!

Και πάω να βάλω το ζουρλομανδύα μου και το φίμωτρό μου σιγά σιγά…

Φιλιά!

Υ.γ.: Αν ψάχνεις απάντηση στο γιατί στην τέχνη ο καθένας βλέπει και ακούει και νοιώθει ό,τι θέλει και είναι διαφορετική η άποψη του ενός με του άλλου, κρύβεται μέσα στο άνωθεν κείμενο…

Ν. Κ.

meresparaxenes