Η τροφὴ ποὺ δεν χάνεται ἀλλὰ μένει ἄφθαρτη καὶ μεταγγίζει τὴν αἰώνια ζωή

ΠΑΤΕΡ ,πως θα αποκτήσουμε γνώση Θεού;
-Όταν αποκτήσουμε άγνοια κόσμου!

Σήμερα είμαστε εθισμένοι, από κενοδοξία ,στην πολυφαγία των γνώσεων.Μα είναι και η αρρωστημένη ανταγωνιστικότητα που πρέπει κάποιος για να σταθεί σε μία δουλειά , να παίρνει συνέχεια πτυχία,παραπτυχία,μεταπτυχιακα….μεταδιδακτορικά που γίνονται έπειτα δικτατορικά στην ζωή και στην ησυχία μας.

Μα γνώσεις που δεν συνεχίζονται στην αιωνιότητα, μα ούτε συμβάλουν στην σωτηρία μας ,είναι και άχρηστες και επιβλαβείς.
Έτσι ο άνθρωπος ο βαρυμορφωμένος, ομοιάζει με τον ρακοσυλέκτη που έχει συμμαζώξει σε όλο το σπίτι του βρώμικα και άχρηστα πράγματα ώστε να μήν μπορεί ούτε λίγο να κουνήσει το κορμί του από τα δεσμά του.

Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης

——————

Προφανῶς ὁ ἐντυπωσιακὸς ἀριθμὸς τῶν ἀνθρώπων, ποὺ πῆγαν νὰ συναντήσουν τὸν Χριστό, δὲν πῆγαν μὲ τὴν προσδοκία δωρεὰν γεύματος. Ἄλλη πείνα τους πῆγαν νὰ χορτάσουν: τὴν πείνα τους γιὰ τὴ γλυκύτερη «ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον» διδασκαλία του. Καὶ ὁ Χριστὸς βλέποντας τὸν διακαὴ τους πόθο, τοὺς σπλαχνίσθηκε· καὶ πρῶτα θεράπευσε τοὺς ἀρρώστους τους, χωρὶς νὰ ζητήσει ἄλλη ἔνδειξη ἤ ὁμολογία πίστης. Ἄραγε, ποιὰ μεγαλύτερη μαρτυρία πίστης χρειαζόταν -ἀναρωτιέται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος- ἀπὸ τὸ ὅτι «τὸν ἀναζήτησαν ἀφήνοντας τὰ σπίτια τους καὶ τὰ χωριά τους, περπάτησαν τόσο δρόμο γιὰ νὰ τὸν βροῦν κάνοντας τὸν κύκλο λίμνης, καὶ παρέμειναν τόσες ὧρες κοντὰ του νηστικοὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν πείνα, ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ τοὺς πιέζει;».

Μὴ σταυρώνετε τὰ χέρια!

Ὅταν πιὰ πλησίασε τὸ δειλινό, οἱ μαθητὲς ἔδειξαν καὶ τὴ δική τους εὐσπλαχνία πρὸς τὸ πλῆθος προτρέποντας τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς ἀφήσει νὰ πᾶνε γιὰ φαγητό. Καὶ ἔκπληκτοι ἄκουσαν τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς λέει: «Δὲν χρειάζεται νὰ πᾶνε πουθενά. Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε». Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστὸς λέει καὶ σ’ ἐκείνους καὶ σέ μᾶς: «Ἀκόμα καὶ στὸ πιὸ ἀξεπέραστο πρόβλημα, μὴ βιαστεῖτε νὰ σταυρώσετε τὰ χέρια καὶ νὰ περιμένετε οὐρανοκατέβατες λύσεις, ἀλλὰ πρῶτα ἐξαντλῆστε τὶς δικές σας δυνατότητες, ὅσο μικρὲς κι ἂν σᾶς φαίνονται. Κι ἐγὼ αὐτὴ τὴν ἐλάχιστη προσφορά σας θὰ τὴν πολλαπλασιάσω, ὅσο δὲν φαντάζεσθε».

Ποιὸς πίστευε ποτὲ ὅτι μέσα στὸ σκοτάδι τῆς Τουρκοκρατίας θὰ μποροῦσαν νὰ ἱδρυθοῦν τόσα σχολεῖα ἀπὸ ἕναν ἀκτήμονα ἱερομόναχο; Κι ὅμως! Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ ὁ φλογερός του λόγος ἔκαναν ἀκόμη καὶ Τούρκους ἀξιωματούχους νὰ προσφέρουν χρήματα γιὰ χριστιανικὰ σχολεῖα. Οἱ ζυμωμένοι μὲ τὰ δάκρυα τῶν προσευχῶν του καὶ τὸν ἱδρώτα τῆς ὁδοιπορίας του «ἄρτοι» τῶν λόγων του συνεχίζουν καὶ σήμερα νὰ χορταίνουν ἀμέτρητα πλήθη πιστῶν.

«Οὐκ ἐπ\’ ἄρτῳ μόνῳ»

Ὁ Χριστὸς δίνει ἀνυπέρβλητη ἀξία ἀκόμα καὶ στὴν πιὸ μικρὴ συνεισφορά μας, καὶ μάλιστα ὅταν γίνεται μὲ πνεῦμα εἰλικρινοῦς ἀγάπης καὶ θυσίας. Μὲ τέτοιο πνεῦμα καὶ οἱ μαθητὲς πρόθυμα προσέφεραν τὴ δική τους τροφή, προτιμώντας αὐτοὶ νὰ μείνουν νηστικοὶ γιὰ νὰ χορτάσουν ἔστω καὶ ἐλάχιστους. Καὶ ὁ Χριστός, ἔστω κι ἂν μποροῦσε καὶ τὶς πέτρες νὰ τὶς κάνει ψωμιὰ ἢ νὰ κατεβάσει μάννα ἐξ οὐρανοῦ, προτίμησε τὰ δικά τους πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια· καὶ ἀφοῦ τὰ πολλαπλασίασε, τοὺς κάλεσε νὰ διακονήσουν μὲ τὰ δικά τους χέρια στὸ μεγάλο θαῦμα. Εἶναι μεγάλη τιμὴ ἀλλὰ καὶ συγχρόνως μεγάλη εὐθύνη, νὰ μᾶς θέλει ὁ Θεὸς συνεργάτες του στὰ θαυμαστά του ἔργα.

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ θαῦμα, ἐκτός τοῦ ὅτι δίνει μία ἀκόμη τρανὴ μαρτυρία γιὰ τὴ θεότητά του, θέλει νὰ ἐπαινέσει καὶ νὰ ἐνθαρρύνει τὸν ζῆλο τοῦ πλήθους ποὺ πῆγε νὰ τὸν ἀκούσει καὶ ὅλων τῶν «πεινώντων καὶ διψώντων τὴν δικαιοσύνην» του. Τέτοιοι ἄνθρωποι ἐπαληθεύουν μὲ τὸν πιὸ ἀναντίρρητο τρόπο τὴν ἀπάντησή του στὸν πρῶτο πειρασμὸ τοῦ διαβόλου. Ὅταν ὁ διάβολος προκάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ κάνει τὶς πέτρες ψωμιὰ γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὴν -μετὰ τὴν τεσσαρακονθήμερη νηστεία- πείνα του, ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπάντησε: «Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνο μὲ ὑλικὸ ψωμί, ἀλλὰ μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ».

Ὁ κίνδυνος ἄδειας ζωῆς μὲ γεμάτο στομάχι

Στὸ ὑπέροχο ἔργο τοῦ Ντοστογιέφσκι «Ἀδελφοὶ Καραμάζωφ» τονίζεται τὸ βαθύτερο νόημα αὐτοῦ τοῦ πειρασμοῦ. Ἐκεῖ ὁ διάβολος, μὲ τὸ στόμα τοῦ μεγάλου ἱεροεξεταστῆ, προκαλεῖ τὸν Χριστὸ μὲ τὰ λόγια: «κάνε αὐτὲς τὶς πέτρες ψωμιά, καὶ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα θὰ σὲ ἀκολουθήσει σὰν ἄβουλο κοπάδι. Γιὰ τοὺς περισσότερους ἀνθρώπους τὸ δῶρο τῆς ἐλευθερίας, τοὺς εἶναι ἀνυπόφορο γιατί δημιουργεῖ εὐθύνες. Πάρε τους, λοιπόν, τὴν Ἐλευθερία, καὶ κάνε τους νὰ σὲ ὑπακοῦνε τυφλά, χορταίνοντάς τους μὲ ψωμιά!». Ὁ Χριστὸς ὅμως, ἡ μόνη πηγὴ τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας, δὲν θέλησε νὰ ἀγοράσει τὴν ἐλευθερία μας μὲ ψωμιά. Καὶ τὸ θαῦμα, ποὺ ἀναφέρεται στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, δὲν τὸ ἔκανε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μᾶς κάνει χορτασμένους μέν, ἀλλὰ ἄβουλους ὀπαδούς του. Μία ζωὴ μόνο μὲ ψωμὶ καὶ χωρὶς ἐλευθερία δὲν ἔχει νόημα. Εἶναι ζωὴ ἀβίωτη.

Κάτι τέτοιο ἔγραψαν σὲ σύνθημά τους καὶ οἱ Γάλλοι φοιτητές, ποὺ ξεσηκώθηκαν τὸν Μάη τοῦ 1968: «Ἀρνούμαστε ἕναν κόσμο, ὅπου ἡ βεβαιότητα ὅτι δὲν θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα, ἀνταλλάσσεται μὲ ἀνία καὶ ἔλλειψη νοήματος τῆς ζωῆς». Πολὺ ἀργότερα οἱ δικοί μας ἀναρχικοὶ τὸ μετέγραψαν σὲ πέντε λέξεις: «Ἄδειες ζωές, γεμάτες στὶς πιστωτικές!».

Τελικὰ ὁ θαυμαστὸς χορτασμὸς τῶν -τουλάχιστον- πεντακισχιλίων δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ προσφέρει μαγικὲς λύσεις σὲ κοινωνικὰ προβλήματα. Πολὺ γρήγορα ἔγινε μία τέτοια παρεξήγηση τοῦ θαύματος, καὶ ὁ Χριστὸς τὴν κατήγγειλε μὲ πολλὴ πικρία. Ὅταν μετὰ ἀπὸ λίγο τὸν ἀναζήτησαν «πέραν τῆς θαλάσσης», τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἀφυπνιστικὴ «ψυχρολουσία»; «Ψάχνετε νὰ μὲ βρεῖτε, ὄχι ἐπειδὴ εἴδατε θαύματα -ποὺ σᾶς ἔπεισαν ὅτι εἶμαι ὁ Μεσσίας- ἀλλὰ γιατί φάγατε ἀπὸ τοὺς ἄρτους καὶ χορτάσατε· νὰ ἐργάζεσθε ὄχι γιὰ τὴν τροφὴ ποὺ χάνεται ἀλλὰ γιὰ τὴν τροφή, ποὺ μένει ἄφθαρτη καὶ σᾶς μεταγγίζει τὴν αἰώνια ζωή». Χωρὶς αὐτὴ «τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν» οἱ ζωὲς τῶν ἀνθρώπων θὰ εἶναι ἄδειες καὶ χωρὶς νόημα, ἔστω κι ἂν οἱ πιστωτικὲς κάρτες εἶναι γεμάτες.

Πατήρ Βαρνάβας Λαμπρόπουλος