Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ – ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ

Αφιερώνεται στα ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, διάβασα πολλές φορές τη δολοφονία του Χριστού προκειμένου να προβώ σε μια όσο το δυνατόν πιο άρτια παρουσίασή της. Ωστόσο κάθε φορά βρισκόμουν όλο και σε μεγαλύτερο δίλημμα. Ο λόγος του Ράιχ, ιδιαίτερα σε αυτό του το έργο, είναι τόσο γλαφυρός και επαναστατικός που αν δοκίμαζα να περιγράψω τα γραφόμενα του θα τα αλλοίωνα. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να διαλέξω κάποια κομμάτια, τα οποία παραθέτω αυτούσια. Δε θα σας κουράσω ωστόσο, υπογραμμίζοντας κάθε φορά ποια παράγραφος ανήκει στο Ράιχ και ποια είναι δική μου. Είμαι σίγουρος ότι θα το διακρίνετε και μόνοι σας από τη διαφορά στο ύφος…

Στις αρχές του 1947 ο Ράιχ πραγματοποίησε το πείραμα ΟΡΑΝΟΥΡ. Για τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής του, ως το θάνατό του το 1957, ασχολήθηκε με τις συναισθηματικές επιπτώσεις, όπως τις έλεγε, αυτού του πειράματος. Στην εισαγωγή της «Δολοφονίας του Χριστού» τονίζει ότι το έργο δημοσιεύεται μόνο σαν ιστορικό υλικό από τα Αρχεία του Ινστιτούτου Οργόνης. Επίσης, μπορεί να χρησιμεύσει και σαν εισαγωγή βιογραφικού υλικού στο Πείραμα ΟΡΑΝΟΥΡ. Βγήκε στα βιβλιοπωλεία το Νοέμβρη του 1952. Μαζί, το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ κατέθεσε στο Κογκρέσο των Η.Π.Α. μια δισέλιδη πρόταση, που συμπεριλαμβάνεται στο τέλος του βιβλίου, με τίτλο «Νόμοι που πρέπει να γίνουν για να προστατευτεί η ζωή στα νεογέννητα και η αλήθεια». Ανάμεσα σε άλλα, η πρόταση αυτή αναφέρει θέματα όπως το ότι δεν υπάρχει κανένας νόμος που να προστατεύει τα νεογέννητα από ζημιές που τους προκαλούν συναισθηματικά ασθενείς μητέρες ή άλλα άρρωστα άτομα…

Ας αρχίσουμε τώρα να ξεφυλλίζουμε μαζί το έργο τούτο του Ράιχ…
«Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, μα περνάει τη ζωή του σα σκλάβος! Νομίζει κάποιος πως είναι αφέντης των άλλων, μα παραμένει πιο σκλάβος από αυτούς. Πως έγινε αυτή η αλλαγή?» Με τα λόγια αυτά ξεκινούσε το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» τρεις αιώνες πριν ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, αλλά με τα ίδια αυτά λόγια ξεκινά και ο Β. Ράιχ το βιβλίο του: Η Δολοφονία του Χριστού. Από την πρώτη κιόλας σελίδα, ο Ράιχ υπογραμμίζει ότι ο κρυφός υπαίτιος γι’ αυτή τη σκλαβιά είναι η συναισθηματική πανούκλα του ανθρώπου! Είναι η συναισθηματική πανούκλα, που κάνει τον άνθρωπο να υπεκφεύγει αυτή την ίδια τη ζωή! Στη συνέχεια του βιβλίου, θα περιγράψει πολύ γλαφυρά και παραστατικά αυτό τον όρο…

Ο άνθρωπος βρίσκεται σε παγίδα και κανείς δεν μπορεί να βρει την έξοδο. Η ΕΞΟΔΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΡΑΤΗ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ. ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙ. ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ. ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗ. ΚΙ ΑΚΟΜΑ: ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗ ΦΤΑΣΕΙ, Ή ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ, ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΡΕΛΟΣ, Ή ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ, Ή ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ.
Από το ύφος γραφής του, φαίνεται πως ο Ράιχ είναι απογοητευμένος από τους ανθρώπους. Κεντρικός άξονας του βιβλίου αυτού είναι η διαστροφή του αγνού, πρωτόγονου σαρκικού έρωτα και η μετατροπή του από την ανθρωπότητα σε ένα παιγνίδι εξουσίας. Αυτό είναι καθαρό από την αρχή καθώς γράφει:
…υπάρχει μόνο ένας δρόμος που οδηγεί στη γνώση του Θεού και κατά συνέπεια της Ζωής: ΤΟ ΓΕΝΕΤΗΣΙΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ. Ένας δρόμος κλεισμένος κι απαγορευμένος. ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΓΙΞΕΙΣ! Κάθε παιδί πέρασε από τούτη τη δοκιμασία. Μην το αγγίζεις, το γενετήσιο όργανο δηλαδή. Κι έτσι φτάσαμε στην κατάσταση που ο άνθρωπος παντοτινά ποθεί το Θεό και τη Ζωή, ρουφάει αχόρταγα το Θεό και τη Ζωή, όταν τα βρει, ξεζουμίζει το Θεό και τη Ζωή, και τελικά σκοτώνει το Θεό και τη Ζωή μέσα του και στους άλλους.

Με την πλήρη εξαύλωση του Χριστού, ο αγνός σωματικός έρωτας, σύμφωνα με τον οποίο έζησε ο Χριστός, χάθηκε για πάντα. …Αυτό είναι προφανές σ’ όλους όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη μεταμόρφωση σωματικού πόθου σε πνευματικές ιδέες περί αγνότητας απ’ τους διανοητικά άρρωστους και τους τρελούς, καθώς επίσης κι από υγιή άτομα κάτω από την πίεση βαριάς μορφής απογοητεύσεων.
Να σας θυμίσω ένα παράδειγμα που όλοι το έχουμε συναντήσει: Άνδρας, γύρω στα 60, πιθανόν συνταξιούχος. Η γυναίκα του αρνείται τη σεξουαλική επαφή κι αυτός βρίσκεται σε γενετησία στέρηση. Ξαφνικά κι ενώ ουδέποτε είχε ασχοληθεί με αυτά, αυτός αρχίζει να παρακολουθεί μαθήματα βυζαντινής μουσικής και πηγαίνει συχνά στην εκκλησία και ψέλνει! Η λίμπιντο έχει πνευματικοποιηθεί κι έχει βρει διέξοδο στη θεία λατρεία…

Ο Χριστός αγαπούσε τους ανθρώπους. Έτρεφε ευγενικά συναισθήματα απέναντί τους. Η οικογένειά του όμως ήταν πολύ στενός χώρος για την κινητικότητά του και μπορούμε να υποθέσουμε για τις ζωντανές ιδέες του. Ξέρουμε πως η μητέρα του τον μάλωνε, γιατί δεν έμενε στα δεσμά της οικογένειας. Δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με τους αδελφούς και τις αδελφές του. Κι αργότερα, όταν δελεάστηκε κι έγινε ο Μεσσίας – ηγέτης, ζήτησε από τους οπαδούς του να εγκαταλείψουν τους αδελφούς, τις αδελφές, τις μητέρες και τους πατέρες τους και ν’ ακολουθήσουν τον ίδιο και την αποστολή του. Ήξερε ότι η οικογενειακή ζωή εξουδετερώνει κάθε απόπειρα για δραπέτευση πέρα απ’ τα όριά της.

Πολλοί σήμερα θα καταδίκαζαν αμέσως αυτές τις ιδέες, αλλά ο Ράιχ είναι αμείλικτος. Σε άλλο σημείο γράφει: Κι όμως είναι αλήθεια: Η γλοιώδης αγάπη της μητέρας για το παιδί της είναι πραγματικό μίσος. Η αλύγιστη πίστη της συζύγου είναι πραγματικό μίσος. Η ίδια είναι γεμάτη από επιθυμία γι’ άλλους άντρες…

Το μεγάλο μίσος είναι καλά κρυμμένο. Στην επιφάνεια ελέγχεται αρκετά καλά, ώστε να μην προκαλεί ζημιά στο άμεσο περιβάλλον. Το παιδί που στραγγαλίστηκε συναισθηματικά απ’ τη μητέρα του στην αρχή της νηπιακής ηλικίας, δε θα εμφανίσει τα αποτελέσματα μέχρι που να γίνει άντρας και ν’ αντιμετωπίσει το καθήκον, ν’ αγαπάει μια γυναίκα ή μέχρι που να γίνει γυναίκα και ν’ αντιμετωπίσει το καθήκον να μεγαλώσει το παιδί της.
Στην πραγματικότητα, όλοι οι κανόνες της καλής συμπεριφοράς και οι εκδηλώσεις της ευγενικής κοινωνικότητας πηγάζουν από την ανάγκη για απόκρυψη αυτού του μεγάλου μίσους.

Κάθε εκπαιδευτικός θα ξέρει γιατί υπάρχει η εφηβική εγκληματικότητα και τι κατά βάθος υποδηλώνει: ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΕΙΝΑ ΣΤΟ ΖΕΝΙΘ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.

Όσοι έχουμε εργαστεί σε σχολεία, ή γενικότερα με εφήβους, το έχουμε σίγουρα παρατηρήσει… Πέρυσι σε μια τάξη της 3ης Λυκείου είδα τρεις μαθητές να έχουν στήσει έναν πολύ δυνατό καυγά. Βρίζονταν και χτυπούσαν ο ένας τον άλλο γελώντας μεν, αλλά πολύ δυνατά δε… Όταν ρώτησα τι συμβαίνει, ο ένας από αυτούς προς μεγάλη μου έκπληξη απάντησε: «Τι να συμβαίνει ρε δάσκαλε? Δε γαμάμε! Αυτό συμβαίνει! Δε μπορούμε ούτε να διαβάσουμε, ούτε να συγκεντρωθούμε, ούτε τίποτα… Όλο ξύλο παίζουμε. Μας λείπει το σεξ…» Εξεπλάγην με την απλότητα και την ευστοχία της απάντησής του. Δε χρειάζεται λοιπόν να διαβάσουμε τόνους ψυχαναλυτικών βιβλίων για να το ανακαλύψουμε. Τα παιδιά το ξέρουν ήδη, το αισθάνονται. Και ο Ράιχ το φωνάζει χρόνια τώρα. Ο μεγαλύτερος στόχος του όμως είναι η εκκλησία. Σε πολλά σημεία του βιβλίου κάνει το θεμελιώδη διαχωρισμό ανάμεσα στην εκκλησία και στο Χριστό. Αν και ακούγεται οξύμωρο, ο Βίλχελμ Ράιχ θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο πιο πιστός χριστιανός και χτυπάει σκληρά τη δικτατορία των ιερέων.

Τονίζει ότι η εκκλησία θα πασχίζει σκληρά για να διατηρήσει το έδαφός της, που στηρίζεται στην καταδίκη της σάρκας, πράγμα που στο βάθος σημαίνει χρόνια δολοφονία του Χριστού.

Ενδιαφέρουσα είναι και η εκδοχή της «Κυριακής Προσευχής» που χρησιμοποιεί ο Ράιχ. Έχει πάρει το «Πάτερ Ημών» και έχει αλλάξει 4 μόνον λέξεις. Ακούστε το:

«Αγάπη Ζωή ημών η εξ ουρανών
Αγιασθήτω το όνομά σου
Ελθέτω η βασιλεία σου,
Γεννηθήτω το θέλημά σου,
Ως εν ουρανώ και επί της γης.
Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον
Και άφες ημίν την ενοχήν ημών,
Ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών,
Και μη εισενέγκεις ημάς εις διαστρέβλωσιν της Αγάπης
Αλλά ρύσαι ημάς από των διαστροφών ημών.»

Η καταπίεση της γενετησίας ορμής θα επαναλαμβάνεται μέχρι να επιτρέψει ο άνθρωπος στα μέλη του να νιώσουν ξανά το ρεύμα του έρωτα. Και μέχρι τότε τα νεκρά, ξερά γυναικεία όργανα δε θα πάψουν να δέχονται τ’ απαιτητικά, διεισδυτικά ψυχρά αντρικά όργανα, πηγή κάθε απογοήτευσης και τρόμο της πραγματικής αγάπης, που την ονομάζουν Αγάπη του Χριστού.

Ο ανθρωπισμός του Χριστού είναι το θεϊκό χαρακτηριστικό του. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό όλων των πλασμάτων που παρέμειναν πλάσματα της Αγάπης και της Ζωή, που νιώθουν το γλυκό χυμό της ζωής να ρέει μέσα στο σώμα τους κατά το ζευγάρωμα, που ξέρουν πώς να διοχετεύσουν αυτό το γλυκό χυμό στα σώματα των μωρών τους, των παιδιών τους, των εραστών τους και των φίλων τους. Η αγάπη τους βρίσκεται μέσα στο σώμα τους κι όχι στον καθρέπτη.

Έχουμε ξεχάσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το μυαλό του. Ένας παλιός Αλχυμικός αφορισμός ανέφερε: ο Νους είναι ο Διάβολος, ο άρχων της πλάνης! Με τα τεχνάσματά του μας απομακρύνει από το αληθινό συναίσθημα. Ο Ράιχ λέει κάτι παρόμοιο. Έχοντας θωρακίσει το σώμα μας χάσαμε την επαφή με τον πυρήνα μας. Πρέπει να θεωρούμε τη μοναξιά μας αναπόφευκτο αποτέλεσμα του τρόπου ζωής μας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από το δρόμο της μοναξιάς, εφ’ όσον ο άνθρωπος είναι κούφιος και δεν ξέρει τι είναι ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ έρωτας.

Η Θεϊκή ζωή – ή η «Φύση», αν προτιμάτε αυτήν την ονομασία – έρχεται αντιμέτωπη με την πανούκλα ή την «αμαρτία» του ανθρώπου κάθε φορά που γεννιέται μια καινούρια ζωή, η οποία πρόκειται να προσαρμοστεί με τον τρόπο ζωής του θωρακισμένου ανθρώπου. Κάθε ζωή είναι αναγκασμένη να περάσει από τη Γεθσημανή και το Γολγοθά. Κάθε άντρας και κάθε γυναίκα κουβαλούν βαθειά μέσα τους τις μεγάλες ουλές από την πρώτη εμπειρία τους στο Γολγοθά, μια ευαίσθητη ανάμνηση γεμάτη λύπες και πόνους. Είναι η αγωνία της δολοφονίας της ζωής μέσα στον οργανισμό, από την οποία πέρασαν όλοι οι άντρες κι όλες οι γυναίκες, αυτό που τους ενώνει με το Χριστό.

Θεός σημαίνει άλλο πράγμα για μένα κι άλλο πράγμα για σένα. Για μένα Θεός είναι το γλυκό ρεύμα της αγάπης, κάθε είδους αγάπης, ακόμη κι αυτής των αμαρτωλών και των πορνών, στο σώμα και στην οσφυϊκή χώρα. Για σένα Θεός είναι το ον που βρίσκεται στον ουρανό, με μια άσπρη γενειάδα και μ’ έναν κεραυνό στο χέρι του, για να τιμωρεί τον ταλαίπωρο τον άνθρωπο που αμαρτάνει.

Ο Χριστός δεν παίζει το ρόλο του μάρτυρα. Γίνεται μάρτυρας παρά τη θέλησή του και παρά τις προθέσεις του. Ποτέ δεν ακολουθούσε την αρχή της «απόλυτης» αγάπης για τον πλησίον του και για τον εχθρό του. Η συμπεριφορά του στο ναό της Ιερουσαλήμ είναι η αδιαφιλονίκητη απόδειξη αυτού του γεγονότος. Ο Χριστός είναι σε θέση να νιώσει μεγάλη οργή και περιφρόνηση, όπως είναι σε θέση να νιώσει μεγάλη αγάπη. Η ζωή δε θα μπορούσε ν’ αγαπήσει αυτό που πρέπει να αγαπιέται, αν δεν ήταν σε θέση να μισήσει έντονα αυτό που πρέπει να μισείται.

Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό. Από μικρά παιδιά, οι παπάδες μας βομβαρδίζουν συνέχεια το μυαλό με ρήσεις που σχετίζονται με το ότι όταν ο Ιησούς εραπίσθει, τότε αυτός γύρισε και την άλλη παρειά. Το περιστατικό με το μαστίγωμα των εμπόρων όμως, το αναφέρουν αδιάφορα και το προσπερνούν. Έτσι διδασκόμαστε από πολύ νωρίς ότι ο θυμός είναι ένα απαγορευμένο συναίσθημα. Λες κι ο άνθρωπος είναι ικανός μόνο να αγαπά. Δεν υπάρχει όμως άλλο μεγαλύτερο σαμποτάζ για την αγάπη, από τον αποκλεισμό του αντίθετου συναισθήματος: του μίσους! Αν δεν μισήσεις αυτόν που πρέπει να μισήσεις, δε μένει χώρος στην καρδιά για να αγαπήσεις αυτόν που πρέπει να αγαπήσεις. Κι έτσι, λογοκρίνοντας τα μισά συναισθήματα του ανθρώπου, οι επιτήδειοι μπορούν να τον ελέγχουν.
Από πολύ παλιά είχε ανακαλυφθεί πως η απαγόρευση είναι ο καλύτερος τρόπος διαφήμισης και προώθησης. Την εποχή της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική είναι γνωστό ότι η κατανάλωση αλκοόλ όχι μόνο δεν μειώθηκε καθόλου, αλλά μάλλον αυξήθηκε κιόλας. Όταν η εκκλησία λέει «η οργή είναι κακό», στην πράξη σημαίνει αύξηση της οργής…

Ας συνεχίσουμε να γυρίζουμε τις σελίδες του βιβλίου… Σε κάποια σημεία ο Ράιχ χαστουκίζει σκληρά τον ανθρωπάκο. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το σημείο όπου υποστηρίζει ότι δεν είναι οι κυβερνήτες αυτοί που εξουσιάζουν το λαό, μα ο λαός που εξαναγκάζει τους κυβερνήτες να εξουσιάζουν το λαό!
Διστάζει ο Πιλάτος τη σταύρωση του Χριστού, αλλά είναι ο λαός αυτός που τον εξαναγκάζει να κάνει κάτι τέτοιο. Ο Πιλάτος καταλαβαίνει ότι η πανούκλα παρέδωσε στο σταυρό έναν αθώο, γιατί, απ’ ότι βλέπει μπροστά του, δεν πιστεύει ότι ο Χριστός είχε καμιά πρόθεση να πολεμήσει τον Καίσαρα. Αυτό όμως είναι εκείνο που υποστηρίζει η πανούκλα και ο Πιλάτος συμφωνεί με την πανούκλα, παρά την προσωπική του πεποίθηση.
Ακόμα κι αν ο Χριστός δεν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, η τραγωδία του θα παρέμενε η ίδια: Η τραγωδία του Ανθρώπου κάτω από την κυριαρχία της πανίσχυρης συναισθηματικής πανούκλας. Κάθε χαρακτηριστικό της θα ‘ταν αληθινό, ακόμη κι αν συνέβαινε στα όνειρα ενός μόνο ανθρώπου, γιατί λαμβάνει χώρα κάθε μέρα, κάθε ώρα, στην καθημερινή ζωή.

Στο Γολγοθά, ο θεμελιακός διχασμός στις πράξεις των ανθρώπων, κάνει την εμφάνισή του, για μια ακόμη φορά, με όλη την απαίσια κτηνωδία του, αν κι εμφανίστηκε αρκετές φορές και στην Ιερουσαλήμ και σ’ ότι προηγήθηκε. Όταν ο λαός απαιτούσε ουρλιάζοντας να σταυρωθεί ο Χριστός (και δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να αμφιβάλουμε για την αλήθεια της αφήγησης των ευαγγελίων, επειδή το ίδιο ακριβώς πράγμα συμβαίνει και συνέβαινε για πολύ καιρό γύρω μας), ο Πιλάτος κατάπληκτος ρώτησε, «Μα τι κακό έκανε?». Ο Πιλάτος δεν καταλαβαίνει ότι όλα οφείλονται στο γεγονός πως ο Χριστός δεν έκανε κανένα κακό, μα μόνο καλό στους ανθρώπους, κι ότι εξαιτίας αυτού ακριβώς του γεγονότος θα τον μεταχειριστούν χειρότερα κι από κοινό εγκληματία.
Για να συγκαλύψει κάποιος το αίσθημα της αηδίας για τον εαυτό του, επειδή έστειλε το Χριστό στο σταυρό, ΠΡΕΠΕΙ, δεν έχει άλλη διέξοδο, απ’ το να σωριάσει όλους τους εξευτελισμούς που μπορεί να φανταστεί πάνω στο ίδιο το θύμα των διαβολικών του πράξεων. Η ολοφάνερη σαπίλα πρέπει να συγκαλυφτεί με ατίμωση του θύματος. Έτσι ακριβώς ενεργεί η πανούκλα κι έτσι ενεργούσε πάντα από τότε που άρχισε να προσβάλει τους ανθρώπους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των μεθόδων της πανούκλας και των δημοφιλών προστατών της είναι ότι δεν αφήνουν τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν το παραπάνω συμπέρασμα.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ Ν’ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΟΙΝΕ ΑΝΘΡΩΠΕ. Η αθωότητά σου δεν μπορεί πια να δικαιολογεί την ενοχή σου για τέτοια εγκλήματα. Δεν θα κρύβεσαι για πολύ καιρό ακόμη πίσω από την αθωότητά σου. Θ’ αρχίσεις να συνειδητοποιείς τι κάνεις με το να δολοφονείς το Χριστό.
Κανένας οπαδός ή μαθητής δε βρίσκεται κοντά στο σταυρό. Ο Ιωάννης ισχυρίζεται ότι ήταν εκεί. Μερικοί όμως ερευνητές των ευαγγελίων αμφιβάλλουν γι’ αυτό. Οι αφοσιωμένες όμως γυναίκες του Χριστού ήταν κοντά του στο σταυρό. Η Μαρία του Κλεόπα, η Μαρία η Μαγδαληνή, η Ιωάννα, σύζυγος του Χουζά, η Σαλώμη και άλλες, καθώς και η Μητέρα του. Είναι αυτονόητο ότι μόνο οι γυναίκες θα συντρόφευαν το Χριστό την ώρα του μαρτυρίου, οι γυναίκες που τον είχαν αγαπήσει σωματικά κι όχι οι μαθητές και οι οπαδοί του, που απλώς ρουφούσαν τη Ζωή απ’ αυτόν. Για τον ίδιο λόγο, όταν ο άνθρωπος αναλάβει την τραγωδία του Χριστού για το σκοπό της θεοποίησης, οι γυναίκες θα παραμεριστούν και στο πιο περίοπτο μέρος της σκηνής θα τοποθετηθούν οι μαθητές που το ‘χαν βάλει στα πόδια.

Αλλά δε θ’ απομείνει ούτε ίχνος από την ουσία της ζωής του Χριστού, δηλ. από τις γυναίκες που αγάπησαν το σώμα του. Δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα, ένας μοναχικός, καταδιωγμένος συγγραφέας, ο Ντέιβιντ Χ. Λώρενς, θα καταλάβει τούτο το βαθύ μυστικό και θα γράψει ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο «Ο Άνθρωπος που πέθανε», στο οποίο θα παρουσιάζει μια πιο αληθινή, πιο Χριστιανική άποψη της ζωής του Χριστού. Κατά συνέπεια, το βιβλίο αυτό δε θα γίνει τόσο πολύ γνωστό, όσο τα γραπτά του Παύλου για τη Βασιλεία των Ουρανών και για τη σαρκική αμαρτία.

Ο Χριστός ήξερε καλά τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις γυναίκες που δίνουν τη γλυκύτητά τους την ώρα του αγκαλιάσματος, και στις γυναίκες που έχασαν τη γλυκύτητά τους, που τα ερωτικά τους όργανα έχουν μαραθεί και στεγνώσει και γι’ αυτό φ’ωναζαν, «Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς!»

Ο Ράιχ δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν θρήσκος. Και σίγουρα δεν τον ενδιέφερε και πολύ η μεταφυσική. Ήταν ένας καθαρά δυτικός επιστήμονας που βάσιζε τα συμπεράσματά του στην εργαστηριακή έρευνα. Παρ’ όλα αυτά, πολλές από τις απόψεις του ακούγονται μυστικιστικές. Σε ένα σημείο του βιβλίου αναφέρει πως:
Η λάμψη της ζωικής δύναμης είναι αυτό που εξακολουθεί να υφίσταται και μετά το θάνατο του σώματος. Πρόκειται για τη λάμψη της ψυχής, αλλ’ αυτή η λάμψη μετά το θάνατο δεν έχει μια καθορισμένη μορφή. Διασκορπίζεται ξανά μέσα στον άπειρο κοσμικό ωκεανό, δηλ. στη Βασιλεία του Θεού, απ’ όπου προήλθε.
Η λάμψη αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τον απάνθρωπο σφετεριστή της γήινης εξουσίας που καταπιέζει τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι της εξουσίας είναι άνθρωποι σκληροί, άνθρωποι χωρίς αγάπη, άνθρωποι που δεν επιθυμούν την ευγένεια της πραγματικής δύναμης.

Υπάρχει μόνο ένα έγκλημα που οι χτυπημένοι από την πανούκλα άνθρωποι τιμωρούν μ’ έναν τόσο αισχρό, απαίσιο, ηλίθιο, κακοήθη τρόπο: ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ, ΘΕΪΚΟΥ, ΣΩΜΑΤΙΚΟΥ ΕΡΩΤΑ. Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση της βδελυρής πράξης και συμφωνεί απόλυτα μ’ αυτά που ξέρουμε σήμερα για τη συναισθηματική πανούκλα, για τους λόγους της ύπαρξής της, για τις κρυφές τάσεις της κτηνωδίας της, για το πάθος με το οποίο καταδιώκει τον πραγματικό, σωματικό έρωτα, που νιώθουν τα πλάσματα του Θεού. Για το λόγο αυτό, εκτός από μερικές νύξεις σε βιβλία γύρω από το Χριστό, όπως αυτά του Ρενάν και του Λώρενς, κανένας δεν αναφέρει αυτό το γεγονός. Πως μπορεί όμως να γίνεται λόγος γι’ αυτό στα βιβλία της Χριστιανικής εκκλησίας, όταν, όσον αφορά στους εφήβους μας, δε γίνεται λόγος γι’ αυτό, ούτε στα βιβλία της ψυχιατρικής ούτε ακόμα και της ψυχανάλυσης; Πως μπορεί; Είναι τόσο προφανές ώστε δε χρειάζεται ν’ αναφερθεί πουθενά.
ΜΗΝ ΤΟ ΑΓΓΙΖΕΙΣ! Γιατί θα μπορούσε ν’ ανακαλύψει το νόημα των λόγων του Χριστού και συγχρόνως τη σημασία που αυτός είχε για την ανθρωπότητα.
Δεν τολμούν να το αγγίξουν, γιατί ποτέ τους δεν τόλμησαν να νιώσουν το σώμα τους και ν’ αγγίξουν τα γεννητικά τους όργανα. Κάτι τέτοιο οι γονείς το τιμωρούσαν, τα σχολεία το χρησιμοποιούσαν σα λόγο αποβολής, η εκκλησία το ‘χε ανακηρύξει αμάρτημα και τα συνέδρια για τη διανοητική υγεία το ‘χαν αποκλείσει εντελώς από τις συζητήσεις τους.

Ο νεαρός, χαριτωμένος, όμορφος, ελκυστικός Ιησούς Χριστός δολοφονήθηκε επειδή αγαπήθηκε από τις γυναίκες μ’ έναν τέτοιο τρόπο, που ένας γραμματέας δεν μπορούσε ποτέ να αγαπηθεί. Δολοφονήθηκε γιατί συμπεριφερόταν και ζούσε μ’ έναν τέτοιο τρόπο, που κανένας Ταλμουδιστής ιερέας δεν μπορούσε να υποφέρει. Και οι Ταλμουδιστές στους κατοπινούς ναούς της θρησκείας, αλλά και της γνώσης, δεν μπορούσαν να υποφέρουν ούτε μια σύντομη μνεία του πυρήνα του μυστικού της Δολοφονίας του Χριστού.
Είναι εκπληκτικό αγαπητοί φίλοι πως ένα τέτοιο βιβλίο, σαν την δολοφονία του Χριστού, έχει παραμείνει σχεδόν άγνωστο. Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ακούσει καν τον τίτλο. Τελικά βέβαια δεν είναι να μας ξενίζει κάτι τέτοιο. Το περιεχόμενό του είναι μια γροθιά στο στομάχι, τόσο για την εκκλησία όσο και για την καθωσπρέπει κοινωνία μας γενικότερα. Πόσοι άλλωστε αντέχουν να ακούσουν ότι ο θείος Ιησούς σταυρώθηκε επειδή ήταν ένας απ’ τους ελάχιστους γενετήσια ικανούς ανθρώπους?

Στο τέλος του βιβλίου του, ο Ράιχ προσέθεσε ένα παράρτημα εξήντα περίπου σελίδων που τιτλοφορείται: ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Και σαν υπότιτλο έχει «Το μάθημα της Δολοφονίας του Χριστού εφαρμοσμένο στην κοινωνική σκηνή της Αμερικανικής περιόδου (1940 – 1952)» Τα περιεχόμενα του παραρτήματος ήταν:
Το βιοενεργετικό νόημα της αλήθειας
Αλήθεια και αντιαλήθεια
Η αντιστοιχία του ανθρωπάκου
Ποιος είναι ο εχθρος
Φριχτές διαστρεβλώσεις της οργονομικής αλήθειας
Η λογική προέλευση της «Ανάστασης»
Η έννοια της αντιαλήθειας
Ο νέος ηγέτης

Δεν θα επεκταθούμε σε αυτό το παράρτημα, θέλω μόνο να αναφέρω εν τάχει ότι ο Ράιχ παραθέτει έναν απολαυστικό πίνακα 5 σελίδων, όπου αντιστοιχεί διάφορες αγνές, πρωτότυπες, δυνατές έννοιες, με τη διεστραμμένη μορφή που τους έχει αποδώσει ο ανθρωπάκος…
Για κάθε μεγάλη ανθρώπινη σκέψη, η οποία τείνει προς τον κοινό παρονομαστή του ανθρώπινου γένους, υπάρχει και μια αντίστοιχη σκέψη του ανθρωπάκου που εξουδετερώνει την πρωτότυπη, ελπιδοφόρα σκέψη!
Απολαύστε λίγα παραδείγματα:

[Πρωτότυπη σκέψη] [Αντιστοιχία του ανθρωπάκου]
Ο Θεός του Μωυσή ———————————- Ο Ιεχωβά που τιμωρεί κι εκδικείται
Αγάπα τον πλησίον σου —————————– Φοβού τον πλησίον σου και
χτύπα τον φιλικά στην πλάτη
Γνώστης ————————————————– Ειδικός, αυθεντία
Το γενετήσιο αγκάλιασμα, ζευγάρωμα ——— «Κάνω» έρωτα, «πηδάω» μια γυναίκα
Φυσική ηθικότητα ———————————— «Πρέπει», «δεν πρέπει», «μην το αγγίζεις»
Γέλιο —————————————————— Χάχανα

…και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Θα κλείσω τέλος αυτή τη σύντομη παρουσίαση της δολοφονίας του Χριστού με ένα ποίημα του Βίλχελμ Ράιχ, που εμπεριέχεται επίσης στο ίδιο έργο. Ακούστε το καλύτερα με την καρδιά, παρά με το νου. Είμαι σίγουρος άλλωστε ότι αυτό θα επιθυμούσε κι ο ίδιος. Τιτλοφορείται:

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ…
Μανάδες κάθονταν πλάι στις νεροπηγές
Χόρευαν, τραγουδούσαν,
Τρυφερά τα παιδιά τους χαϊδεύοντας
Στο ρεύμα της Ζωής οδηγώντας τα.
Η θάλασσα απαλά χτυπούσε,
Στις ακτές της ειρηνικής οικουμένης.
Γυναίκες κι άντρες έπιναν το νέκταρ της ζωής
Με τις κινήσεις των σωμάτων τους
Κι οι μελωδίες τους αιώνια αντηχούσαν
Γέλια παιδιών ακούγονταν ολόγυρα
Και ζωηρές φωνές
Φαιδρότητα γεμάτες κι ευχαρίστηση.
Χόρευε η χαρά στα μάτια των εφήβων
Κι αντιφέγγιζε σε γελαστά πρόσωπα
Γεμάτων αγάπη κοριτσιών
Μεθυσμένων απ’ τη νιότη
Στ’ απαλά τους σώματα.
Ξαφνικά… μια κραυγή,
Μια στριγκλιά δυνατή
Πρωτάκουστη, πρωτόγνωρη,
Απροσκάλεστη, φονική.
Η πανούκλα είχε εμφανιστεί:
Παγωμένα πρόσωπα,
Γκριμάτσες ψεύτικες,
Χέρια κουρασμένα, λαγόνια νεκρωμένα,
Μάγουλα κλαμένα, βλέμματα απλανή,
Άκαμπτες ράχες, ευγενικές στις υποκλίσεις.
Σώματα χωρίς αγάπη.
Επιθυμία χωρίς θέληση.
Πόθος χωρίς αίσθηση.
Μάχη χωρίς νίκη.
Του γάμου το μαρτύριο.
Βογκητά, ξεφωνητά.
Πόνοι, παιδιών ουρλιαχτά,
Φόνοι, μιζέρια, διαστροφή.
Δειλών παρελάσεις, εκτελέσεις,
Πόλεμοι, μετάλλια, πτώματα στους δρόμους.
Τι μπλέξιμο ηλίθιο,
Κυνηγητά, τρικλοποδιές, εφιαλτικές απάτες.
Αλίμονο στον Άνθρωπο
Και τρισαλίμονο!

Νίκος Σπανός
Απρίλιος 2009

Πηγή