Η δειλία και η τεμπελιά ως παράγοντας υποδούλωσης.

Μαζί με την μικροβιο-κεντρική πρωτόλεια προσέγγιση του Παστέρ, χτίστηκε και η φαρμακο-κεντρική αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της αρρώστιας. Είναι μόνο οικονομικοί και φοβικής φιλαυτίας οι λόγοι που επικράτησε αυτό το μοντέλο όμως?

Όχι, γιατί ας μην ξεχνάμε και το σημαντικότερο, την επιθυμία του ελάσσονος κόπου, της ήσσονος προσπαθείας. Ο ίδιος ο κόσμος δεν θέλει να πάρει την υγεία του στα χέρια του. Θέλει να τρώει όπως τρώει, να σκέπτεται όπως σκέπτεται, να αναπνέει όπως αναπνέει, να ασκείται όπως ασκείται, να (μήν) νηστεύει όπως νηστεύει, αλλά να λαμβάνει το μαγικό χαπάκι κάθε μέρα που θα τα διορθώνει όλα αυτά μονομιάς.

Θα τα διορθώνει αυτό, και εκείνος θα μπορεί να συνεχίζει ανενόχκλητος τον τρόπο ζωής που έκανε μέχρι τώρα. Έλα που η πραγματική ζωή δεν λειτουργεί έτσι. Αυτή η παιδαριώδης, βρεφική θα έλεγα λογική, δεν αρμόζει σε αυτεξούσιους και ιδιοσυντήρητους ενήλικες.

Αυτήν όμως εκμεταλλεύτηκαν κολοσσοί όπως η Bayer, και εκτός του ότι συνεργάστηκαν με τους ναζί διαπράττοντας φριχτά πειράματα πάνω σε ανθρώπους, καθιέρωσαν και την πλεύση που θα έπαιρνε η παγκόσμια ιατρική πρακτική.

Είναι αρκετά όμοιο με την πολιτική βασικά το όλο θέμα. Προτιμάτε σήμερα σαν τους κουβανούς να ζείτε με τα επιδόματα, τα κουπόνια και τις ικεσίες, παρά να κάνετε το ζωηρό άλμα της αυτοδιαχείρισης. Όποιος παραδίδει ελευθερίες προς αναζήτησην άνεσης ,τείνει να χάνει και την ελευθερία και την άνεση. Όπως μας έδειξε το σύγχρονο παράδειγμα της πανδημίας-άσκησης.

Εδώ πλέον ζούμε το αποκορύφωμα της φαρμακο-κεντρικής προσέγγισης της υγείας με την κούρσα των εμβολίων, με μόνο στάδιο που απομένει πια, την εσωτερίκευση κάποιου μηχανισμού ελέγχου όπως κάποιου τσιπ, που θα λαμβάνει 24/7 βιομετρικά στοιχεία του οργανισμού. Τελετουργείται λοιπόν η πλήρης απο-ηλιθιοποίηση και εξευτελισμός του σώματος, και η καθόλα παράδοση του στην ελίτ, γιατί “είναι η μόνη που μπορεί να του εμφυσήσει λίγη λογική και λειτουργικότητα, ο Θεός απέτυχε σε αυτό”. Στην ουσία αυτό το μήνυμα περνάει.

Από τα ελιξίρια, τα συγχωροχάρτια και τα αλχημικά ματζούνια του μεσαίωνα, περάσαμε στο μαγικό χάπι σφαίρα της χημείας. Μικρή η πρόοδος μας αλήθεια, για ένα είδος που θέλει να θεωρείται αναπτυγμένο. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος ασχολείται με την πρόληψη σωστά? Κάλλιον το θεραπεύειν του προλαμβάνειν, είπαμε εμείς σήμερα και “αποστομώσαμε” τους προγόνους μας.

Αν δεν δούμε τον άνθρωπο σαν μία ολιστική ψυχοπνευματοσωματική οντότητα, ποτέ δεν θα κατανοήσουμε τις ανάγκες του και πως το ένα σύστημα τροφοδοτεί το άλλο. Δεν αφήνουμε το σώμα να θεραπεύσει ρίζες προβλημάτων, απλά καλύπτουμε τα συμπτώματα και το αποκαλούμε νίκη (and we call it a day). Φλεγμένεται ο εγκέφαλος του αυτιστικού ή του σιζοφρενή? Χρήζει εντοπισμού αιτίας φλεγμονής και υποχώρησης της? Ωραία, χαπακώστε τον μέχρι να γίνει ένα απαθές ζόμπι. Τουλάχιστον τώρα δεν θα μας ενοχλεί σαν κοινωνία γιατί είμαστε και ψιλοστόμαχοι.

Πας στον ιατρό και σε 10 δευτερόλεπτα σου έχει πάρει “ιστορικό” και έχει “σίγουρα” κατανοήσει όλες τις συστημικές βλάβες σου. έτσι δεν συμβαίνει? και ειδικά στα δημόσια νοσοκομεία. Αλλά αν είσαι απλά ένας αριθμός για το κράτος, πως θα ήσουν κάτι περισσότερο για τους υγειονομικούς. Τα ίδια τα νοσοκομεία είναι μη-ασκληπιακοί χώροι ,που δεν φτιάχτηκαν με γνώμονα τον άνθρωπο, την φυσιολογία του, την  συναισθηματική και αισθητική κάλυψη του. Η ορθολογιστική δήθεν πρακτική σε βλέπει σαν χαλασμένο γρανάζι που απλά πρέπει να το γυαλίσει λίγο για να το στείλει πίσω από κει που ήρθε.

Ορθο-δοξία, πρέπει να υφίσταται σε όλα τα βιοτικά επίπεδα, στην υγεία, τον τρόπο ζωής, τις σχέσεις, και την πνευματικότητα φυσικά. Αν κατακερματίσεις τα ορθά δόγματα είσαι πλέον στο πεδίο της αστοχίας και η νέμεσις είναι απλά θέμα χρόνου. Αλλά όχι παιδί μου. Σκέψου ότι θες, φάε ότι θες, ζήσε ότι θες, και στο έχω έτοιμο το χαπάκι που λέει και ο γιατρός.

Αυτή η φαρμακοκεντρική προσέγγιση της ζωής δεν σταματάει στην γιαγιά που ουρλιάζει στον γιατρό “γράψε μου απλά κάποιο χάπι να φύγω”. Δημιουργούμε πανάκειες για όλα τα ζητήματα της ζωής μας. Παίρνουμε χάπια για την μνήμη, για την ερωτική απόδοση, για το αδυνάτισμα,  για την δύναμη, υπάρχουν μέχρι και θεραπείες “για να ξεπερνάς την ντροπαλότητα”. Βιομηχανίες δισεκατομμυρίων ανθούν από τις ανθρώπινες ανασφάλειες και την λογική επεμβατικότητας του μαγικού χαπιού. Αυτό που μένει είναι να πάρουμε και ένα χάπι για την επανάσταση τώρα που γιορτάζουμε και τα 200 χρόνια με την Αγγελοπούλου.

Δεν είμαστε κατά των φαρμάκων. Έχουν πέσει δισεκατομμύρια στην έρευνα. Αλλά δεν ξεχνάμε και αυτό που συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων. Μασκαρεύουμε ένα σύπμτωμα, και χαλάμε με παρενέργειες άλλα 5 συστήματα, με σκοπό μία τοπική προσωρινή ανακούφιση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Σχετικά με Παναγιώτης Πολίτης

Δείτε όλα τα άρθρα του/της Παναγιώτης Πολίτης →