Γίνε η Αλήθεια σου!

Γίνε η Αλήθεια σου!

Γράφει η Βασιλική Κριεκούκη

Ποιος διάβολος σε γέλασε, σου έδεσε τα μάτια και σε έμαθε πως η μόνη λύση που θα βρεις είναι το να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι…;!

Πείθεις τους γύρω σου πως ξέρεις ποιος είσαι, πως ξέρεις που θες να πας και κάπως έτσι νομίζεις πως έχεις προσεγγίσει την ευτυχία της ζωής.

Είναι κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα πολλών ανθρώπων αυτή η υποκρισία και στον πλανήτη που ζούμε συνήθως πετυχαίνει χωρίς να έχει επιτυχία και ουσιαστικό όφελος για ‘σένα που την επιλέγεις ως λύση!

Μα και αν πετυχαίνει σε ένα βαθμό αυτή η υποκρισία και σε ανακουφίζει προσωρινά, η αλήθεια σου δεν σκεπάζεται όσο και αν προσπαθείς. Σου χτυπά την πόρτα και σου φανερώνεται μέσα από τη σιωπή της μοναξιάς σου. Όχι της γνωστής μοναξιάς που χρησιμοποιείς για καταφύγιο όταν θες να αποφύγεις τον καθρέφτη, αλλά της άλλης, αυτής… της υπαρξιακής!

Και χάνεσαι μέσα στα κύματα της μοίρας που έρχεται να σε ταπεινώσει λίγο ακόμα… και χωρίς κανένα έλεος σε κάνει να πάσχεις πιο πολύ, σε μαθαίνει να αντέχεις τον ίδιο σου τον θάνατο σωπαίνοντας τις πληγές σου για να μην καταλάβεις ποτέ πως δεν ζεις στα αλήθεια. Και βρίσκεσαι σε μια ατελείωτη βαλτώδη κατάσταση βυθιζόμενος μέσα στην κινούμενη άμμο των λυπημένων σου κόπων.

Μένεις εκεί νομίζοντας πως αυτό είναι ο προορισμός σου… ο πόνος… και σιγά, σιγά τον συνηθίζεις, τον δέχεσαι, τον αφήνεις να σε ορίζει μέχρι που τελικά νομίζεις πως είσαι φτιαγμένος από αυτόν… και έτσι νομίζεις πως σε έχεις ανακαλύψει… πως ξέρεις ποιος είσαι…

Όμως εκεί μέσα όταν ξεχνιέσαι για ένα λεπτό και χωρίς να το καταλάβεις, βγαίνεις για λίγο έξω από τον πόνο σου και ξαφνικά ξεπηδάει ένα τόσο δα μικρό όνειρο, μια μικρή ελπίδα, μια αχνή αισιοδοξία ότι ΜΠΟΡΕΙΣ… όσα κρυφά έχεις θελήσει, όσα κρυφά έχεις ονειρευτεί!

Μα ποιος είναι αυτός που ονειρεύεται; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να σε κάνει να βλέπεις έστω και μία εικόνα έξω από τον πόνο, την ματαιότητα και την απαισιοδοξία;

Και τότε έρχεται αυτή η φωνή που σε προτρέπει λέγοντας σου… ΖΗΣΕ!

Και αντιστέκεσαι σε αυτήν την προτροπή και λες…

«Πως; Δεν μπορεί να γίνει αυτό! Πως θα μπορούσα να ζήσω;»

Και επιλέγεις πάλι τον πόνο και σε ρημάζει ο χρόνος με τη φθορά του, και βυθίζεσαι πιο βαθιά και πλέον σε αδικεί εκείνος που σε έπεισε ότι είναι πιο ισχυρός από εσένα μέχρι που σε συντρίβει! Και αρχίζεις να εκλιπαρείς αυτούς που δεν ξέρουν να αγαπούν, να σε αγαπήσουν και τότε μαθαίνεις να υπομένεις με σκυμμένο το κεφάλι την ύβρι της εξουσίας και τον ύπνο της ανυπαρξίας. Και συνεχίζεις να ζεις υπομένοντας, πονώντας, εκλιπαρώντας για μια αληθινή στιγμή ουσίας. Και βυθίζεσαι ακόμα περισσότερο μέχρι που παραδίδεις τα όπλα σου και σταματάς να μάχεσαι!

Και τα έργα τα μεγάλα για τα οποία γεννήθηκες ξεμακραίνουν από τον ορίζοντα, χάνονται και ποτέ δεν γίνονται πράξεις…

Γιατί εσύ χάνεις εσένα! Γιατί εσύ σιγά, σιγά ξεχνάς εσένα και ξεμακραίνει και η αλήθεια σου στον ορίζοντα μαζί με τα μεγάλα για τα οποία γεννήθηκες! Και έτσι ούτε τα μεγάλα τολμάς να τα κάνεις, αλλά ούτε και τον εαυτό σου τολμάς να βρεις!

Και αρχίζεις και πάλι να κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα! Να υποκρίνεσαι ότι ξέρεις ποιος είσαι, ότι ξέρεις τι θες, ότι ξέρεις που πας! Υποκρίνεσαι ξανά και ξανά πως ξέρεις τι έχεις να κάνεις με αυτό που είσαι! Και γίνεσαι ειδικός στην τέχνη της πειθούς γιατί όσο καλύτερα πείσεις τους άλλους γι’ αυτή σου την υποκρισία, τόσο καλύτερα θα νιώθεις ότι είσαι.

Όμως αυτό που είσαι δεν σταματά, δεν παραδίδει ποτέ τα όπλα, συνεχίζει να μάχεται για εσένα και σου χτυπά την πόρτα ασταμάτητα μέχρι να σε ακούσεις! Και σε προσκαλεί, προκαλώντας σε, σε μια πνευματική μονομαχία! Σε μια μονομαχία έξω από το matrix του μυαλού σου! Σε προκαλεί και σου πετά το γάντι!

Σήκω λοιπόν! Ορθώσου! Δέξου αυτή το μονομαχία!

Δώσε μία από της μεγαλύτερες μάχες της ζωής σου!

Την μάχη ανάμεσα σε αυτό που ΕΙΣΑΙ και σε αυτό που δεν είσαι!