ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ: Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που ποτέ δεν χάθηκε το εθνικό της DNA

Ξέρετε πού δεν λέγονται ψέματα; Στο θέατρο. Γιατί το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Η ευθύνη των ηθοποιών είναι μεγάλη, γιατί εκπαιδεύουν λαούς. Και μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι έλληνες ηθοποιοί, καθώς η λέξη θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα. Ρίξτε μια ματιά ανά την Ελλάδα και δείτε πόσα αρχαία θέατρα είχαν οι αρχαίοι Έλληνες. Είμαι στην υπηρεσία του Εθνικού Θεάτρου από το 1999. Δεκαέξι χρόνια και δεν θέλω να πάω κάπου άλλου. Όταν με ρωτούν «γιατί δεν φεύγεις από το Εθνικό», τους απαντώ χαριτολογώντας «μα εκεί έχω και το ‘‘πάρκινγκ’’ μου». Το Εθνικό Θέατρο είναι το σπίτι μου. Όταν θα παίζω στην Επίδαυρο, θα μεταφερθώ στο 411 π.Χ. Τότε που οι γυναίκες έκλεισαν τις πόρτες στους άνδρες τους και δεν τους άφηναν να τις αγγίξουν αν δεν σταματούσαν τον Πελλοπονησιακό Πόλεμο, ώστε να επικρατήσει ξανά η ειρήνη. Όταν είμαι πάνω στο σανίδι, στην ορχήστρα, τα δίνω όλα. Για να γίνω ηθοποιός ήρθα σε σύγκρουση με τον πατέρα μου και ευτυχώς είχα τη στήριξη της μητέρας μου. Ωστόσο, παράλληλα με τις σπουδές μου στην Ανωτάτη Βιομηχανική, παρακολουθούσα -στα κρυφά- μαθήματα στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου, αν και η πρώτη μου δουλειά έχει να κάνει με τα χωράφια σας. Ξεκίνησα ως δημοσιογράφος.

Πώς γίνατε ηθοποιός;

Δεν θα μπορούσα να γίνω κάτι άλλο. Σε ηλικία έξι ετών απήγγειλα στο σχολείο μου, στο Αλιβέρι, ολόκληρα ποιήματα. Οι Βογιατζαίοι είχαν κάτι με τις τέχνες. Ο ξάδερφός μου, ο Γιάννης, έγινε ένας σπουδαίος τραγουδιστής, του έχω λατρεία, ο αδερφός μου, o Γιώργος Βογιατζής, ήταν καταπληκτικός ζωγράφος, αλλά τον χάσαμε από το τσιγάρο. Για αυτό και μισώ το τσιγάρο θανάσιμα. Μου στέρησε τον αδερφό μου. Και τώρα ο εγγονός μου, ο Γιαννάκης, έξι ετών, στο σχολείο μας λένε ότι είναι άριστος στις μιμήσεις. Μιμείται τον παππού του μας λένε και με κάνουν υπερήφανο.

Τη χούντα τη φοβηθήκατε;

Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι δικτατορίες όλες πέσανε, όλες φύγανε. Δεν μπορεί να υπάρχει ενός ανδρός αρχή. Οι σπουδαίοι συγγραφείς Κώστας Πρετεντέρης, Τσιφόρος, Βασιλειάδης, Σακελλάριος έγραφαν επί χούντας με τον φόβο της λογοκρισίας. Δίπλα στο Εθνικό Θέατρο ήταν το θέατρο «Βέμπο». Εκεί λοιπόν, την περίοδο της χούντας, υποδυόμουν έναν Κρητικό και έπαιζα τη λύρα. Ο Κώστας Πρετεντέρης είχε γράψει μια επιθεώρηση και μου είχε πει: «Δεν πάει να μας πάνε και μέσα στη φυλακή. Εσύ θα αλλάξεις τα λόγια από αυτά που μας σφράγισε η επιτροπή. Θα κάνεις λάθος». Και έτσι βγήκα στο σανίδι και είπα: «Τσι υπομονή, τσι υπομονή, καρτέρι και αν καρτέρι, δημοκρατία θε να ’ρθει σαν εκείνη του Λευτέρη», εννοούσαμε εκείνη του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τότε έκλειναν τα φώτα και ο κόσμος χειροκροτούσε σαν τρελός. Πάντα η τέχνη αντιστέκεται. Την ημέρα του Πολυτεχνείου σηκώθηκα να πάω κοντά στα παιδιά πριν μπει το τανκ. Όταν άκουγα «Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο» έτρεχα σαν τρελός. Δεν τα κατάφερα να φτάσω. Με θυμάμαι, μέσα στον χαμό, να έχω γονατίσει και να κλαίω σαν τρελός.

Οι καλλιτέχνες γίνατε μια γροθιά απέναντι στον Βέλγο Γιαν Φαμπρ. Το παράδειγμά σας γιατί δεν το ενστερνίζονται οι πολιτικοί μας;

Η μεγαλύτερη βιομηχανία της Ελλάδας, το μεγάλο χαρτί της χώρας, είναι ο πολιτισμός μας και ο τουρισμός μας. Τα αρχαία θέατρα κατακλύζονται από τους ξένους τουρίστες για να δουν αρχαία τραγωδία και αττική κωμωδία. Το είδος αυτό μας ανήκει. Δεν θα μπορούσε σ’ αυτά τα χώματα να μην ακουστεί αυτός ο λόγος. Επικράτησε η λογική και το δίκαιο. Ως Γιάννης Βογιατζής θα ήθελα να δω από κοντά τον υπουργό Πολιτισμού και να του ζητήσω να ιδρύσει μια δραματική σχολή στο Εθνικό Θέατρο, που θα ασχολείται αποκλειστικά με το αρχαίο θέατρο. Και οι ηθοποιοί αυτής της σχολής να είναι οι πρεσβευτές του αρχαίου ελληνικού θεάτρου σ’ όλα τα θέατρα της υφηλίου. Θα έχουμε και τεράστια διαφήμιση και έσοδα. Αυτό θα το υποστηρίξω μέχρι το τέλος της ζωής μου. Ο ελληνικός πολιτισμός δεν πρέπει να κρύβεται! Οι έλληνες πολιτικοί μακάρι να μοιάσουν στους έλληνες καλλιτέχνες.

Τι εύχεστε για τα επόμενα χρόνια;

Να είμαι υγιής και στο σπίτι μου, στο Εθνικό Θέατρο. Από εδώ ξεκίνησα και από εδώ θέλω να φύγω. Εδώ γνώρισα την Αρώνη, τον Μυράτ, τον Τσαρούχη. Χαίρομαι που είμαι 88 χρονών και οι σκηνοθέτες με εμπιστεύονται. Είμαι ευτυχής όταν παίρνω τους ρόλους και τους διαβάζω σπίτι μου. Δεν είμαι ένας σύνθετος άνθρωπος ή καλλιτέχνης. Δεν κρύβω τίποτα, γιατί δεν ένιωσα πότε διάσημος. Η αναγνωρισιμότητα σε κολακεύει στην αρχή, αλλά μετά σε γεμίζει ευθύνη. Ο κόσμος με αγκαλιάζει στον δρόμο, αλλά εγώ σκύβω τα μάτια από συστολή.

http://www.paron.gr/