Ένα μήνυμα από τό 4,000 μ.Χ….. Ένας άνθρωπος διαβάζει…. Επιστημονικής Πραγματικότητας… Ημερολόγια…..

Ένα μήνυμα από τό 4,000 μ.Χ….. Ένας άνθρωπος διαβάζει…. Επιστημονικής Πραγματικότητας… Ημερολόγια…..

Ό Μέγάλος Πόλεμος έχει τελειώσει…. Όλα έχουν καταστραφεί…. Τά αφεντικά καί οί περισσότεροι απ’ εμάς έχουν πεθάνει στόν πόλεμο, στό σεισμό, στήν καταστροφή τής ατμόσφαιρας. Η γή έχει συρρικνωθεί….

Ό αέρας άλλαξε χρώματα σέ κάποια μέρη κιτρίσε, σ’ άλλα έγινε μώβ, στήν Αυσταλία πήρε τήν όψη σουρεαλιστικού πίνακα… Τό νερό δέν πίνεται πιά, κινδευνεύεις άν τό προσεγγίσεις από 100 μέτρα απόσταση….

Ζούσαμε σέ κλουβιά καί τά αφεντικά μάς σέ αριστοκρατικά κλουβιά, όλα ήταν μία επαναλαμβανόμενη ουτοπία χωρίς εντοπία…..

Μετά τήν περαιτέρω συρρίκνωση τής γής σάν φουσκωμένο μπαλόνι που ζαρώνει…. Κατά φέραμε νά μπούμε τήν τελευταία στιγμή στό μεγάλο πλοίο τού διαστήματος…. Φύγαμε πρός τό άγνωστον σάν απελπισμένοι πειρατές, στίς τρικυμίες τής ενέργειας καί τής ιδιοτροπίας….

Μετά από τρείς μήνες διακοπής τού συνστήματος ελέγχου που είχαμε στό σώμα μάς από τήν ώρα τής γέννησης μάς…. έγινε κάτι απροσδιόριστο, κάτι απροσδόκητο, σάν νά Ξυπνήσαμε από ένα μεγάλο λήθαργο, ήταν η προηγούμενη ημέρα πρίν ανακαλύψουμε τά αρχεία τής παλειάς ζωής….

Φέϊσμπουκ, Τουϊτερ, Άμαζων, Γκούκωλ κ.α….. Ήταν τό φακέλωμα τής αρχαίας ζωής…. Εκεί μέσα εύρισκες τήν διαφθορά τών πρωτόγονων προγόνων μάς όπως μάς είχαν διδάξει τά αφεντικά μάς…. Τριάντα χρόνια παρακολουθούσαμε τίς ταινείες τούς, τίς συζητήσεις τούς, τά σχόλια τούς, τίς ανησυχίες τούς, τίς ελπίδες τούς, τούς, τούς, τούς φόβους τούς….

Όλα κατέληξαν σέ μία ενοχή… Ήταν ωραία η ζωή τότες…. Είμαστε υπεύθυνοι γιά τήν καταστροφή τών πρωτόγονων; 2,000 περίπου στό παρελθόν… Μάς παραξένεψε που οί πρωτόγονοι αναφέρωνταν σέ πρωτόγονους, άραγε πόσο παλειά ήταν η ζωή στήν γή;….

Τί τούς κάνεμε; Τί τούς συνέβη;…. Πώς χάθηκαν στούς καιρούς χωρίς νά αφήσουν μηνύματα γιά τό τί έπαθαν;…. Πού, πώς νά ψάξουμε; Μόνο μέσα από Λογικές εικασίες;….

Όλοι κι’ όλοι 11 άνθρωποι στήν μοναξιά τών ενεργειακών κλυδωνισμών τού ανεξέλεγκτου διαστήματος….

Απελευθερωθήκαμε από τό ηλεκτρονικό σύστημα, τίς ακέραιες συγκεκριμμένες τάσεις, τούς κόφτες αχρειών σκέψεων, τό εκκέντρωμα τής επικύνδισης εγωιστικής ταυτότητας τού ατόμου, τούς συγκεκριμμένους οδούς τής ευφυίας….

Μιλάμε πιά μία άλλη γλώσσα…, αλλά τό σύστημα που δέν μάς είναι πιά αυτοσύστημα, μεταφράζει κάθε γοητευτική παραξενιά τής εποχής τών άθλιων πρωτόγονων…. Αρχίζουμε νά κατανοούμε τούς εαυτούς μάς, απομακρυνόμαστε από τήν γή αλλά νιώθουμε στό πετσί μάς τίς γήινες ρίζες μάς….

Είμαστε μόνοι στό δάσος τής κόλασης κυκλικού θώλου τού υπερπέραντος. Τυλιγώμαστε κάθε τί που έχουμε ενθύμιο από τήν γή, σάν ρίζα, σάν αδελφό, σάν φίλο, χωρίς εχθρό….

Η μηχανή τώρα που αποδεσμευτήκαμε τόν έλεγχο τής μάς διηγείται σάν υπόδικη σέ στρατιωτικό δικαστήριο κάθε απάτη…. Ώ Θεέ μού! Δέν είναι δυνατόν, αυτοί που χάθηκαν είμαστε εμείς….

Ζούμε σάν παραμύθι τήν σκευωρία τής αυτοκαταστροφής μάς καί τώρα ακόμη πιό μακρυά, ακόμη πιό άγνωστα, ακόμη πιό χαμένοι…. Προσδοκούμε νά προσγειωθούμε σ’ ένα φιλόξενο διαστημικό νησί, ό,τι νάναι, όπου νάναι, φτάνει νά μπορεί νά μάς υποδεχτεί….

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΙΑΣ