ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ…….

Όταν ήμουν παιδί, θεωρούσα οτι όταν μεγαλώσω θα είμαι ελεύθερη να κάνω αυτό που επιθυμώ και να πράτω όπως θέλω χωρίς εκπτώσεις στα θέλω μου, ενάντια στα πρέπει της κοινωνίας…….

Και κάποια μέρα απότομα ξύπνησα…..

Και άρχισα να αντιλαμβάνομαι οτι κάνω κινήσεις που έιναι τελείως αντίθετες απο αυτό που ΝΟΜΙΖΑ οτι θα έκανα.

Έκανα όλα αυτα που ήταν θεμιτά…….σπουδές, γάμο, παιδιά, δουλειά. 

Για να μην παρεξηγηθώ……δεν αλλάζω κάτι απο όλα αυτα. Ειδικά το γεγονός οτι έγινα μάνα.

Παρολά αυτα, μέσα σε όλη την δίνη των καταστάσεων, άρχισα να αναρωτιέμαι για το πότε συναίνεσα και σε τι κατάσταση ήμουν καθότι πιο νέα και αρκέτα άνέμελη……Ανεμελιά…εκπληκτικό κατάσταση με εξαιρετικό κύκλο συναισθημάτων.

Συνειδητοποίησα λοιπόν (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο) οτι η ζωή μου κατευθυνόταν απο διάφορα δρώμενα στα οποία άλλοτε ήμουν ο συντονιστής και άλλοτε ο παρατηρητής. Απογοητεύσεις, θλίψεις, χαρές και κενά διαδεχόντουσαν το ένα το αλλο, έχοντας με παρασύρει σε έναν χορό πραγματικά εξωφρενικό….Όταν απλά άρχισα ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΩ τον τρόπο με τον οποίο ενεργούσα στα πράγματα, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω τον εαυτό μου να απομακρύνεται κάθε φορά λίγο περισσότερο απο την δίνη και ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ να αλλάζει, να ηρεμεί περισσότερο…..Η ασπίδα μου διαμορφωνόταν…Σήκωνα ανάστημα, παραμένοντας 1,65.

Και κάπου εκεί, έκανε την εμφάνιση του ο κορωναιός. Μεγάλος και τρομερός. Βασιλιάς σωστός καθότι φέρει και κορώνα….

Δεν ήξερε όμως οτι έγω είχα αποφασίσει να μην τον φοβηθώ γιατί είχα προλάβει να αλλάξω την προοπτική μου. 

Γολιάθ αυτός; Δαυίδ εγώ.

Αγαπημένε μου κορωναίε, επιστρατεύω την αγάπη μου για να σε εξαφανίσω. Ανοίγω τα μάτια της καρδιάς μου για να φέρω την κριτική σκέψη ξάνα στην επιφάνεια και να συννενοηθώ με τον συνάνθρωπο μου, ώστε να αποτελέσεις παρελθόν….

Αναρωτιέμαι…Θα επιβιώσεις; Γιατί ήδη για μένα είσαι παρελθόν….