Ανάπτυξη της Θεραπευτικής Δύναμης

Η Ανάπτυξη και η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης

Η πνοή

Η *πνοή είναι η βασική δύναμη που απαιτείται για την θεραπεία. Όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις του μαγνητι­κού ρεύματος που εκπέμπεται από τις άκρες των δακτύ­λων, από τα μάτια κι από τους πόρους του δέρματος, είναι άμεσες εκδηλώσεις της πνοής. Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που χαρίζει μαγνητισμό σε όλες τις διάφορες όψεις του. Η αδυναμία της πνοής προκαλεί αδυναμία του νου και του σώματος και η δύναμη της πνοής δυναμώνει και τα δυο. Όταν η πνοή είναι γεμάτη ενέργεια, τότε είναι αδύνατον το άτομο να μη διαθέτει ενέργεια και μαγνητισμό. Επομένως πριν από την ανάπτυξη οποιουδήποτε άλλου μέσου θεραπείας πρέπει να αναπτυχθεί η δύναμη της πνοής.

Υπάρχουν δυο τρόποι ανάπτυξης της δύναμης της πνοής: ο ένας τρόπος είναι να γίνει πλατιά και ο άλλος τρόπος είναι να γίνει έντονη. Στη συνέχεια η πνοή πρέπει να κυριαρχηθεί, έτσι ώστε να μπορεί να κατευθύνεται στο επιθυμητό σημείο του σώματος. Έπειτα πρέπει να κυριαρχηθεί, ώστε να μπορεί να κατευθύνεται σε οποιαδήποτε πλευρά, επίπεδο, προς τα πάνω, προς τα κάτω, στα δεξιά ή στα αριστερά. Ακριβώς όπως γίνεται κανείς γνώστης της σκοποβολής. Όταν είναι ικανός να βρίσκει το στόχο, παρόμοια πρέπει κανείς να κυριαρχήσει την πνοή. Στις Ινδίες υπάρχουν γιόγκι που μπορούν να σβήσουν ένα κερί από μακριά με τη δύναμη της πνοής· ακόμη και το θαύμα του μουσικού Τανσέν, που άναβε πολλά κεριά με τη δύναμη του τραγουδιού του, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η δύναμη της πνοής στην πλήρη της ανάπτυξη.

Η εξάγνιση

Η επιστήμη πάντα δεχόταν και κάθε μέρα εκτιμά όλο και περισσότερο τη σημασία που έχει η καθαριότητα γύ­ρω από τον ασθενή κι από μέρους του ιατρού και διά­φορες ουσίες έχουν χρησιμοποιηθεί ως απολυμαντικές σε πολλές περιπτώσεις ασθένειας. Συνεπώς ο θεραπευ­τής που έχει μεγαλύτερη σχέση με το νου, θα αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να εξετάζει την καθαρότητα του νου, καθώς και του σώματος. Αναμφίβολα, όταν μάθου­με τη φύση των πραγμάτων, είναι δύσκολο να πούμε ποιο είναι καθαρό και ποιο είναι ακάθαρτο. Ωστόσο ένας τρό­πος για να το κατανοήσουμε είναι να πούμε ότι το καθετί είναι στη φύση του αγνό και όταν ενώνεται μαζί του ένα ξένο στοιχείο, τότε αυτή η καθαρότητα χάνεται. Μια βα­θιά, σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση θα ανοίξει ένα ευρύ πεδίο στον στοχαστή.

Ένας άλλος τρόπος κατανόησης του καθαρού και του ακάθαρτου είναι η ιδέα ότι μόνον ένα πράγμα κρατάει τα πάντα καθαρά, κι αυτό είναι η ζωή, όταν η ζωή φεύγει τότε γίνονται ακάθαρτα. Υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος θεώρησης: ο θάνατος είναι η μη καθαρότητα των ζωικών πραγμάτων, αλλά η καταστροφή είναι καθαρότητα. Αυτό επίσης ανοίγει ένα ευρύ πεδίο κατανόησης για τον παρατηρητικό μελετητή της ζωής.

Με λίγα λόγια είναι αναγκαίο ο θεραπευτής να τηρεί τους νόμους της υγιεινής ζωής και να προσέχει, ώστε να μην παίρνει τα μικρόβια από τους ασθενείς που θερα­πεύει. Επίσης πρέπει να αποφεύγει κάθε σκέψη πι­κρίας, κακής θέλησης, οργής, θυμού, ζήλιας, πρέπει να εξαγνίζει το νου του από κάθε ίχνος φθόνου ή κακίας και να βυθίζει, θα λέγαμε, την αφοσίωση του στην Δύναμη, έτσι ώστε η καρδιά του να εμποτίζεται με καλοπροαίρεση. Δεν θεραπεύει μόνο η Δύναμη του νου, αλλά και η αγνότητα του νου. Ο νους που είναι απαλλαγ­μένος από κάθε ασχήμια, ψευτιά, προδοσία, αυτός και μόνο είναι ικανός να εκπέμπει Δύναμη, ισχυρή κι αγνή στην φύση της, η οποία χαρίζει στον ασθενή νέα ζωή και τον ανακουφίσει από κάθε πόνο.

Ο ρυθμός

Η ανάπτυξη της θεραπευτικής Δύναμης εξαρτάται από την ανάπτυξη της πνοής. Η πνοή μπορεί να αναπτυχθεί μέσω εξάγνισης, επέκτασης, διαστολής και μέσω του ρυθμού.

Στην πνοή υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη ρυθμού: ρυθμός που δεν μπορεί να ξεχωριστεί στη συνέχιση της εισπνοής κι εκπνοής, ο ρυθμός που μπορεί να διαρκεί ως δυο ξεχωριστές ταλαντώσεις εισπνοής και εκπνοής κι η ομαλότητα στην αναπνοή. Εκείνοι που δεν έχουν κυριαρχήσει την πνοή τους, βρίσκονται κάτω από την επιρροή αυτών των τριών ρυθμών: η υγεία, η διάθεσή τους και η κατάσταση της ζωής τους. Αλλά εκεί που έχουν κυριαρχήσει την πνοή, μπορούν να την βάλουν σε οποιονδήποτε από αυτούς τους ρυθμούς κι όταν έχει επιτευχθεί η κυριαρχία, τότε ο θεραπευτής έ­χει το κλειδί που κουρδίζει όλα τα ρολόγια. Στην πραγ­ματικότητα, κάθε ασθένεια σημαίνει ότι κάτι πηγαίνει στραβά στον ρυθμό.

Όπως ο ιατρός λέει ότι η συμφόρη­ση είναι η ρίζα των ασθενειών, για τον Θεραπευτή της Δύναμης συμφόρηση σημαίνει έλλειψη ρυθμού, που μπορεί να βρίσκεται στην κυ­κλοφορία, στην αναπνοή, στην δραστηριότητα ή στην α­νάπαυση. Ο ιατρός, προκειμένου να βρει την ασθέ­νεια, εξετάζει το σφυγμό, τους κτύπους της καρδιάς και την κατάσταση των πνευμόνων. Αυτό ακριβώς είναι απόδειξη ότι ο ρυθμός είναι ο κάτοχος της πνοής κι όταν κάτι πάει στραβά στην υγεία, ο ρυθμός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χαλάει κι όταν ο ρυθμός του ρολο­γιού αποσυντονίζεται, τότε το ρολόι πηγαίνει μπροστά ή πίσω και δεν δείχνει τη σωστή ώρα.

Συνεπώς ο θεραπευτής πρέπει να έχει ο ίδιος ένα σω­στό ρυθμό, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει το μηχανι­σμό και ενός άλλου ανθρώπινου σώματος. Στις Ινδίες υπάρχει η συνήθεια να κτυπούν τα χέρια ή τα δάκτυ­λα, όταν κάποιος χασμουριέται. Η ιδέα είναι ότι το χα­σμουρητό είναι σημάδι απώλειας του ρυθμού, ότι ο ρυθμός του σώματος πέφτει σε μια πιο αργή κίνηση, όταν κανείς νιώθει την ανάγκη για ύπνο και το κτύπημα των χεριών ή των δακτύλων ξαναφέρνει τον παλμό του ατόμου στον προηγούμενο ρυθμό του. Είναι ακρι­βώς όπως όταν κουνάμε ένα άτομο που κουτουλάει από τη νύστα, για να ξαναφέρουμε το μηχανισμό του σώματός του στην σωστή λειτουργία του.

Όταν ο θεραπευτής είναι ικανός να ρυθμίζει τον δικό του ρυθμό, τότε είναι σε θέση να επαναφέρει και τον ρυθμό ενός άλλου. Απαιτείται μεγάλη γνώση και έμπνευση σχετικά με την φύση του ανθρώπινου νου και σώματος, ο θεραπευ­τής που ξέρει πώς να δουλεύει μ’ αυτό, μοιάζει σαν ένα μαέστρο με την ορχήστρα του. Κρατάει ρυθμική την υ­γεία του κάθε ατόμου που θεραπεύει, ακριβώς όπως ο μαέστρος κρατάει το ρυθμό κάθε μουσικού που παίζει στην ορχήστρα.

Η δύναμη της πνοής

Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που θεραπεύει το σώμα και το νου, αφού η πνοή είναι ζωή και μέσω της πνοής η ζωή μπορεί να μεταβιβαστεί στο νου και στο σώμα ενός άλλου ατόμου. Η πνοή είναι επίσης μια χορ­δή που περνάει μέσα από όλα τα ανθρώπινα όντα, συνδέοντας τα σε μια ζωή. Αν δεν υπήρχε η πνοή, οι αισθήσεις ποτέ δεν θα αντιλαμβάνονταν τον εξωτερικό κόσμο. Ε­πομένως όλα όσα βλέπουμε, μυρίζουμε, νιώθουμε, γευόμαστε κι ακούμε, έρχονται μέσω του αγωγού της πνοής. Έτσι κανένα φάρμακο δεν μπορεί να έχει τό­ση επιρροή πάνω στον ασθενή, όση έχει η πνοή. Η αδύ­ναμη πνοή υπόκειται σε όλες τις μεταδοτικές ασθένειες κι ο θεραπευτής με αδύναμη πνοή, μπορεί να κολλήσει την ασθένεια από τον ασθενή που θεραπεύει γι’ αυτό η δύναμη της πνοής είναι το πιο ουσιώδες πράγμα, πριν επιχειρήσει κανείς τη θεραπεία.

Η δύναμη της πνοής μπορεί να αναπτυχθεί με δυο τρό­πους: σε όγκο και σε μήκος, δηλαδή να γίνει έντονη και εκτεταμένη. Είναι επικίνδυνο να επιχειρήσει κανείς τη θε­ραπεία, πριν βεβαιωθεί απολύτως για τη δύναμη της πνοής του και με τους δυο τρόπους. Η ανάπτυξη της δύναμης της πνοής γίνεται αισθητή και το άτομο καταλαβαίνει πότε είναι έτοιμο για να την χρησιμοποιήσει στη θεραπεία.

Η κοινή αιτία όλων των ασθενειών

Κάθε πόνος, ενόχληση, ασθένεια, φθορά και κάθε εί­δους καταστροφή, είναι έλλειψη ζωής. Η λέξη ζωή, που την χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ομιλία, είναι το όνομα που δίνουμε στο αποτέλεσμα δυο λειτουργιών που εργάζονται αρμονικά: η μια είναι η συνεχής ζωή του πνεύματος, η άλλη είναι η ζωή την οποία η ύλη πα­ρέχει στο πνεύμα. Είναι μια αρνητική και μια θετική δρα­στηριότητα. Είναι η δύναμη της εσωτερικής ζωής που έλκει την εξωτερική ζωή κι επίσης είναι η δύναμη της εξωτερικής ζωής με την οποία προσκολλάται στην εσωτερική ζωή. Με αυτό τον τρόπο η αμοιβαία δράση και των δυο κρατάει αναμμένη τη φλόγα της ζωής και η έλλειψη της μιας από αυτές τις λειτουργίες, είναι η αιτία της ασθένειας.

Υπάρχουν πέντε σώματα μέσω των οποίων η ψυχή εκ­φράζει την ζωή, το φυσικό σώμα είναι το πιο φτωχό απ’ όλα, γιατί έχει γεννηθεί από ύλη, τρέφεται με ύλη, έλκε­ται προς την ύλη, βρίσκει τη ζωή του στην ύλη κι επι­στρέφει στην ύλη. Επειδή απαιτεί ύλη για τη συντήρηση του, στο τέλος το διεκδικεί η ύλη, αυτή η διεκδίκηση ο­νομάζεται ασθένεια ή θάνατος, όταν το σώμα χάνει τη δύναμη του. Και αυτό προκαλείται από την απώλεια της ενέργειας των νεύρων, τα οποία θα λέγαμε ότι έλ­κουν και συγκρατούν τη σάρκα, τα οστά, το αίμα και το δέρμα όχι μόνο ανέπαφα, αλλά ενεργά και σφριγηλά. Η αποδυνάμωση των νεύρων από εξάντληση, ή έλλειψη στήριξης, έλλειψη ανάπαυσης ή απώλεια ενέργειας με οποιοδήποτε τρόπο είναι η αιτία κάθε ασθένειας.

Επομένως η θεραπεία μπορεί να ονομαστεί ζωοποιός για εκείνο το μέρος που χρειάζεται ζωή, ή για το σώμα ως σύνολο. Ο υλιστής πιστεύει ότι το άτομο, οσοδήποτε αδύναμο, μπορεί να σωθεί και να επανέλθει στη ζωή μέ­σω μετάγγισης αίματος ενός άλλου ανθρώπου. Αν αυτό είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο, πόσο περισσότερο θα πρέπει να παράγει ζωή σε έναν άλλον η δύναμη της σκέψης, της ζωής, η οποία έχει μεγαλύτερο έλεγχο πά­νω στην ύλη!

Ακόμη και η λεπτοφυής ουσία του φυσικού σώματος του θεραπευτή μπορεί να περάσει μέσω εξαέ­ρωσης με τη διαδικασία της γης που ανάγεται σε νερό, του νερού σε πυρ, του πυρός σε αέρα, του αέρα σε αι­θέρα, στέλνοντας έτσι λεπτοφυή άτομα φυσικής ενέργειας και ενισχύοντας τους κραδασμούς της νοητικής ενέργειας στο άτομο που το χρειάζεται. Η διαφορά ανά­μεσα στο φάρμακο και στη θεραπεία είναι η εξής: αντί να στέλνουμε ένα πράγμα με το τραίνο, το στέλνουμε αε­ροπορικά με αεροπλάνο.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν αξίζει ένα άτομο να αποδυναμώνεται στέλνοντας μέρος της ζωής του σε κά­ποιον άλλον. Αναμφίβολα δεν θα ήταν σωστό ένα φτωχό άτομο να δώσει την τελευταία του δεκάρα σε κάποιον που πεινάει, αλλά για έναν πλούσιο είναι το μόνο πράγ­μα που μπορεί να κάνει, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα πλούτη του για την άνεση και την ευτυχία εκείνων που έχουν ανάγκη. Ο Θεραπευτής της Δύναμης είναι πλού­σιος σε Δύναμη και η Δύναμη του δεν θα μειωθεί αν την Προσφέρει.

Η ανάπτυξη της Δύναμης στις άκρες των δακτύλων

Η ανθρώπινη μορφή μπορεί να ονομαστεί υλοποιημέ­νο φως, η φύση του φω­τός είναι να απλώνει τις ακτίνες του κι αφού η ανθρώ­πινη μορφή είναι φτιαγμένη από φως τα χέ­ρια και τα πόδια, τα δάκτυλα, τα όργανα των αισθήσεων και τα μαλλιά, όλα αντιπροσωπεύουν ακτίνες. Τη γνώση για την ύπαρξη αυτού του φωτός την βλέπει κανείς και σε πολλές θρησκείες όπου ευλογούν με τις άκρες των δακτύλων στο κεφάλι, ή φιλούν το χέρι ή να αγγίζουν το πόδι, γιατί τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών είναι πηγές ακτινοβολίας.

Επομένως ο θεραπευτής αναπτύσσει την Δύναμη των δακτύλων των χεριών. Όπως ακριβώς κατευθύνοντας κανείς την πνοή με έναν ορισμένο τρόπο μέσω του σώ­ματος και του στόματος μπορεί να προκαλέσει έναν ορισμένο τονικό ήχο, έτσι κατευθύνοντας την ενέργεια μέσω των δακτύλων και ενισχύοντας τη μαγνητική τους δύναμη, αναπτύσσει τη δύναμη της θεραπείας. Ο Ζωροάστρης απεικονίζεται πάντα με μια φλόγα στο χέρι του που συμβολίζει την ακτινοβολία, την μπα­ταρία ρεύματος που μπορεί να δημιουργηθεί στο ανθρώ­πινο χέρι. Όταν η δύναμη έχει αναπτυχθεί στην παλάμη τότε ξεχύνεται από τις άκρες των δακτύλων και εκπέ­μπεται όταν κατευθύνεται από την ΘΕΛΗΣΗ. Τότε με μα­γνητικές διελεύσεις κι αγγίγματα πάνω στο πάσχον μέ­ρος, ο θεραπευτής είναι σε θέση να θεραπεύσει την α­σθένεια.

Η Δύναμη της Παρουσίας

Ο θεραπευτής οφείλει να κατανοήσει ότι η ίδια η πα­ρουσία του πρέπει να εκπέμπει Θεραπευτική Δύναμη και προκειμένου να το πετύχει, πρέπει να έχει υπερβολική ζωή, δύναμη και μαγνητισμό. Κατ’ αρχήν το σώμα του πρέπει να είναι υγιές, καθαρό κι αγνό, έτσι ώστε ο φυ­σικός μαγνητισμός να είναι ευεργετικός· επίσης είναι απαραίτητη η καθαρότητα του νου, μαζί με την απάθεια (καμία συμπόνια ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα) προς τον ασθενή και η επιθυμία να τον θεραπεύσει κι όχι να επωφεληθεί από τη θεραπεία του. Η ψυχή μιλάει κυρίως με τη μορφή της ατμόσφαιρας· με άλλα λόγια, η ατμόσφαιρα μας δείχνει τι λέει η ψυχή. Η ανάπτυξη της ψυχής πετυχαίνεται μέσω μιας άρειας διαδικασίας και μιας άρειας ζωής. Επομένως η ανάπτυξη του νου, του σώματος και της ψυχής, είναι απαραίτητες προ­κειμένου να αποκτήσει κανείς την Θεραπευτική Δύναμη και Παρουσία.

Η Δύναμη του Νου

Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι το πρώτο αναγκαίο για την ανάπτυξη της θεραπευτικής δύναμης. Ο θερα­πευτής πρέπει να είναι ικανός να κρατάει σταθερή τη σκέψη για τη θεραπεία του ασθενούς του οποτεδήποτε χρειάζεται. Η συγκέντρωση είναι πολύ δύσκολη, αλλά όταν επιτευχθεί, τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να πραγματωθεί. Είναι άσκοπο να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τον ασθενή με οποιαδήποτε διαδικα­σία, οσοδήποτε επιτυχής και καλή κι αν είναι, αν δεν υ­πάρχει ικανότητα συγκέντρωσης.

Το έργο του νου στη θεραπεία είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλ­λο, γιατί χρησιμοποιούμε τη δύναμη του νου πάνω στην ύλη και η ύλη, μέσω του ορυκτού, του φυ­τικού και ακόμη μέσω του ζωικού βασιλείου, πάντα επαναστατεί ενάντια σε κάθε προσπάθεια για έλεγχο.

Αναμφίβολα ο νους μπορεί να ελέγξει την ύλη και το κάνει όποτε το θέλει, αλλά όταν ο νους έχει εξασθενήσει υπηρετώντας την ύλη, τότε χάνει τον έλεγχο του πάνω της. Αν δεν ήταν έτσι, τότε κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να θεραπεύσει τον εαυτό του ελέγχοντας την ύλη και δεν θα υπήρχε ανάγκη θεραπευτών. Η Δύναμη του ίδιου του ανθρώπου έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω του, από τη δύναμη ενός άλλου. Η φύση του νου είναι να ξεφεύγει. Η συγκέ­ντρωση είναι η μέθοδος που επιτρέπει στον νου να κρατάει σφιχτά οτιδήποτε πιάνει -θα λέγαμε ότι του δυναμώνει τα «δάκτυλα».

Ένα άλλο μυστικό του νου είναι ότι ακόμη και με τη ικανότητα της συγκέντρωσης, ο νους δεν συγκρατεί κάτι που δεν είναι ενδιαφέρον κι ακρι­βώς το το ενδιαφέρον του νου είναι το ερέθισμα για τη συγκρατητική του ικανότητα. Επομένως κανένας δεν μπο­ρεί να είναι πετυχημένος θεραπευτής, αν μαζί με τα α­πλωμένα χέρια του δεν είναι σε θέση να απλώνει και το ενδιαφέρον του για να απαλλάξει τον ασθενή από τον πόνο του.

Η Ικανότητα της **Συγκέντρωσης

Πριν επιχειρήσει κανείς να θεραπεύσει άλλους, πρέ­πει να αναπτύξει στον εαυτό του την ικανότητα της συ­γκέντρωσης. Η συγκέντρωση ενός θεραπευτή πρέπει να απαπτυχθεί, έτσι ώστε όχι μόνο όταν κάθεται σε διαλο­γισμό με κλειστά τα μάτια να μπορεί να οραματιστεί το επιθυμητό αντικείμενο, αλλά και όταν είναι με ανοιχτά τα μάτια να μπορεί να κρατάει στο νου του σταθερή την εικόνα που δημιούργησε ό,τι και αν βλέπει μπροστά του. Στη θεραπεία (και στην ζωή γενικότερα) είναι απαραίτητο να ξέρουμε ποια ει­κόνα πρέπει να έχει κανείς στο νου του.

Αν ο θεραπευ­τής συμβεί να συγκρατήσει την εικόνα μιας πληγής, θα συντελέσει στη συνέχιση της πληγής κι όχι στην θερα­πεία της. Το ίδιο και η σκέψη του πόνου: μπορεί να συ­ντελέσει ώστε ο πόνος να συνεχιστεί πιο έντονος. Επο­μένως στο νου του πρέπει να έχει τη θεραπεία· αυτό εί­ναι που πρέπει να σκέφτεται κι όχι το πρόβλημα. Σε ό­λες τις όψεις της ζωής πρέπει να θυμόμαστε αυτόν τον κανόνα ακόμη και όταν βρισκόμαστε σε δυσκολίες, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τις δυσκολίες και στην ασθένεια πρέπει να ξεχνάμε εντελώς την ασθένεια. Ο άν­θρωπος συνεχίζει τη δυστυχία της ζωής, επειδή την σκέ­φτεται. Ο θεραπευτής πρέπει από την αρχή ως το τέλος να συγκρατεί στο νου του τη σκέψη της θεραπείας και τίποτε άλλο.

Αποστολή Δύναμης από Απόσταση

Η μεγαλύτερη εξέλιξη στη θεραπευτική ικανότητα, εί­ναι να μπορεί κανείς να στέλνει δύναμη σε μεγάλη από­σταση. Ούτε ξηρά, ούτε θάλασσα μπορούν να εμποδί­σουν τον Νου να στείλει Δύναμη. Οι επιστημονικές ανακα­λύψεις, όπως είναι η ασύρματη επικοινωνία, αποδει­κνύουν ότι μέσω οργάνων, οι σκέψεις μπορούν να στα­λούν σε απόσταση, αλλά ο άνθρωπος της Δύναμης πάντα γνώριζε και πετύχαινε την αποστολή σκέψης σε απόσταση.

Ο ήχος είναι κίνηση και επομένως τίποτε δεν γί­νεται, αν πρώτα δεν κινηθεί από την Δύνα­μη. Όπως για την εξωτερική δράση είναι απαραίτητη μια φυσική κίνηση, έτσι και για τη νοητική δράση η κίνηση πρέπει να δημιουργηθεί από τον Νου. Η φωνή ενός ατό­μου μπορεί να φθάσει ως την άλλη άκρη της αίθουσας και η φωνή ενός άλλου να φθάσει ως τη γωνία του δρόμου· το ίδιο συμβαίνει και με την Δύναμη του Νου. Ό­πως είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε την δύναμη της φωνής μέσω άσκησης, έτσι είναι αναγκαίο να αναπτύ­ξουμε και να ασκήσουμε την Δύναμη του Νου.

Τρία πράγματα είναι απαραίτητα στην αποστολή της σκέψης σε απόσταση: πρώτον, ΘΕΛΗΣΗ, δεύτε­ρον, αυτοπεποίθηση, που σημαίνει εξάσκηση στην σύνδεση μας με την Δύνα­μη και τρίτον, ικανότητα συγκέντρωσης. Όσο μεγάλη κι αν είναι η ικανότητα της συγκέντρωσης, δεν έχει καμιά αξία χωρίς την αυτοπεποίθηση κι επίσης η αυτοπεποί­θηση χωρίς την ΘΕΛΗΣΗ είναι ανίσχυρη. Η θε­ραπεία από απόσταση είναι το τελευταίο στάδιο στο ο­ποίο φθάνει ο θεραπευτής, ύστερα από μακρά εμπειρία στην θεραπεία. Αν την επιχειρήσει από την αρχή, είναι ε­πόμενο να αποτύχει. Με την εξάσκηση αποκτάει εμπειρία κι η εμπειρία προσφέρει αυτοπεποίθηση και όταν αυτή γίνεται σταθερή και δυνατή τότε αποκτάει ΘΕΛΗΣΗ.

Η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης

Θεραπεία μέσω Συμβόλων